του Κώστα Γιαννιώτη
Σάββατο ήταν και με... έχωσαν σε ένα από τα υπέρ’’καταστήματα’’ που ....ανοίγουν πάντα τις Κυριακές, πιστά στις εντολές των ηγεμόνων -‘’θεσμών’’ !
Χάθηκα, μέσα στην πολυκοσμία, ενώ στα αυτιά μου βούιζαν οι χριστουγεννιάτικες μπαλάντες, ενώ τα φωτάκια τρεμόπαιζαν !
Τα τρεμάμενα φωτάκια των Χριστουγέννων!
Ίδια τα μάτια της υπαλλήλου, την οποία ρωτούσα να μάθω πού θα βρώ κάτι που έψαχνα!
Μάτια τρεμάμενα από την κούραση και την εξουθένωση!
Μάτια ενός ανθρώπου που πάλευε να δείχνει χαμογελαστός, αλλά που... κρυφά, σιωπηρά και απεγνωσμένα, αυτά τα μάτια φώναζαν ... ‘’Πάρε με από δω ! Σε παρακαλώ, λύτρωσέ με !’’
Ήταν η ίδια η φωνή της ... ανάγκης για ένα μεροκάματο!
Μια φωνή που έβγαινε μέσα από ένα κορμί που πάλευε να κρατηθεί όρθιο επί ένα δωδεκάωρο, μέχρι να του πουν ότι τέλειωσε η βάρδια του και μπορεί να φύγει ! Από μια ύπαρξη καταδικασμένη σε βασανιστική ορθοστασία και υποχρεωτική ευγένεια απέναντι στην κάθε αγένεια του κάθε ξεκούραστου... περιπατητή του Σαββάτου!
Γύρω μου, κυκλοφορούσαν κι άλλοι ‘’υπάλληλοι’’–κατάδικοι, αλλά πιο νέοι! Σ`αυτούς είχαν φορέσει από ένα καπελάκι Αι - Βασίλη, έτσι ώστε να νιώθουν τον εξευτελισμό τους πιο τέλειο ! Ήταν νεαρούδια, που στην απελπισιά για ένα κομμάτι ψωμί, αποδέχτηκαν τον εξευτελισμό!
Εκείνο όμως που με πόνεσε πιο πολύ ήταν και πάλι αυτή η ματιά των παιδιών αυτών!
Μια ματιά, που έκρυβε χίλιες ενοχές για την εμφάνισή τους!
Για το καρακιτσαριό στο οποίο υποχρεώθηκαν να υποκύψουν (αγόρια και κορίτσια), κρύβοντας τα όνειρα που είχαν για τη ζωή, κάτω από τον αγιοβασιλιάτικο σκούφο!
Μια ματιά που σε ικέτευε να μην περιγελάσεις την εμφάνισή τους και να δείξεις κατανόηση στην ανάγκη που τα έσπρωξε να αποδεχτούν τη γελοιοποίηση, να τους φορέσουν αγιοβασιλιάτικο σκούφο, με την - υποχρεωτική κι αυτή - γραβάτα να κρέμει από κάτω ειρωνικά!
Έβλεπα να σπρώχνουν γρήγορα και βιαστικά τα ψώνια στις σακούλες των πελατών, σαν να έσπρωχναν το χρόνο να τρέξει πιο γρήγορα, να φύγει το δωδεκάωρο που τους το βάφτισαν οχτάωρο, γιατί την άλλη μέρα ξημέρωνε Κυριακή και το ... μαγαζί πιστό στους ‘’θεσμούς’’ θα ήταν ανοιχτό, με τους... ’’αγιοβασίληδες’’ να περιμένουν την κάθε Κατίνα, που έγινε... Κάθυ και τον κάθε Μητσάρα, που έγινε Τζίμης, να βγουν από τη τζιπούρα τους, για να ικανοποιήσουν τη διαστροφή τους να ψωνίσουν – αν ψωνίσουν – την Κυριακή! Γιατί οι υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας είναι … tres banale για την αφεντιά τους!
Άλλωστε οι σκλάβοι αγιοβασίληδες θα είναι εκεί, παρόντες να ικανοποιήσουν κάθε παραξενιά και ψυχική διαστροφή του Μητσάρα που έγινε Τζίμης και της Κατινάρας που έγινε Κάθυ!
Κι όλα αυτά για ένα χαρτζιλίκι 200 ή 300 ευρώ το μήνα, έτσι για να κυλήσουν και οι γιορτές με κανένα κομμάτι ψωμί παραπάνω!
Βλέποντας το μέλλον που ετοιμάζουν για τις νέες γενιές, βγήκα από το κατάστημα – κρεματόριο, τη σύγχρονη φωταγωγημένη γαλέρα, με τα μάτια μου να τρέχουν!
Ήταν η στιγμή που είπα ... ‘’στο διάολο και τα Χριστούγεννά ΤΟΥΣ και όλα ΤΟΥΣ!
Η πατρίδα μου, και οι παραδόσεις της, αλλά και το ίδιο το πνεύμα των Χριστουγέννων καμιά σχέση δεν έχουν με τέτοια Χριστούγεννα!’’
Χάθηκα, μέσα στην πολυκοσμία, ενώ στα αυτιά μου βούιζαν οι χριστουγεννιάτικες μπαλάντες, ενώ τα φωτάκια τρεμόπαιζαν !
Τα τρεμάμενα φωτάκια των Χριστουγέννων!
Ίδια τα μάτια της υπαλλήλου, την οποία ρωτούσα να μάθω πού θα βρώ κάτι που έψαχνα!
Μάτια τρεμάμενα από την κούραση και την εξουθένωση!
Μάτια ενός ανθρώπου που πάλευε να δείχνει χαμογελαστός, αλλά που... κρυφά, σιωπηρά και απεγνωσμένα, αυτά τα μάτια φώναζαν ... ‘’Πάρε με από δω ! Σε παρακαλώ, λύτρωσέ με !’’
Ήταν η ίδια η φωνή της ... ανάγκης για ένα μεροκάματο!
Μια φωνή που έβγαινε μέσα από ένα κορμί που πάλευε να κρατηθεί όρθιο επί ένα δωδεκάωρο, μέχρι να του πουν ότι τέλειωσε η βάρδια του και μπορεί να φύγει ! Από μια ύπαρξη καταδικασμένη σε βασανιστική ορθοστασία και υποχρεωτική ευγένεια απέναντι στην κάθε αγένεια του κάθε ξεκούραστου... περιπατητή του Σαββάτου!
Γύρω μου, κυκλοφορούσαν κι άλλοι ‘’υπάλληλοι’’–κατάδικοι, αλλά πιο νέοι! Σ`αυτούς είχαν φορέσει από ένα καπελάκι Αι - Βασίλη, έτσι ώστε να νιώθουν τον εξευτελισμό τους πιο τέλειο ! Ήταν νεαρούδια, που στην απελπισιά για ένα κομμάτι ψωμί, αποδέχτηκαν τον εξευτελισμό!
Εκείνο όμως που με πόνεσε πιο πολύ ήταν και πάλι αυτή η ματιά των παιδιών αυτών!
Μια ματιά, που έκρυβε χίλιες ενοχές για την εμφάνισή τους!
Για το καρακιτσαριό στο οποίο υποχρεώθηκαν να υποκύψουν (αγόρια και κορίτσια), κρύβοντας τα όνειρα που είχαν για τη ζωή, κάτω από τον αγιοβασιλιάτικο σκούφο!
Μια ματιά που σε ικέτευε να μην περιγελάσεις την εμφάνισή τους και να δείξεις κατανόηση στην ανάγκη που τα έσπρωξε να αποδεχτούν τη γελοιοποίηση, να τους φορέσουν αγιοβασιλιάτικο σκούφο, με την - υποχρεωτική κι αυτή - γραβάτα να κρέμει από κάτω ειρωνικά!
Έβλεπα να σπρώχνουν γρήγορα και βιαστικά τα ψώνια στις σακούλες των πελατών, σαν να έσπρωχναν το χρόνο να τρέξει πιο γρήγορα, να φύγει το δωδεκάωρο που τους το βάφτισαν οχτάωρο, γιατί την άλλη μέρα ξημέρωνε Κυριακή και το ... μαγαζί πιστό στους ‘’θεσμούς’’ θα ήταν ανοιχτό, με τους... ’’αγιοβασίληδες’’ να περιμένουν την κάθε Κατίνα, που έγινε... Κάθυ και τον κάθε Μητσάρα, που έγινε Τζίμης, να βγουν από τη τζιπούρα τους, για να ικανοποιήσουν τη διαστροφή τους να ψωνίσουν – αν ψωνίσουν – την Κυριακή! Γιατί οι υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας είναι … tres banale για την αφεντιά τους!
Άλλωστε οι σκλάβοι αγιοβασίληδες θα είναι εκεί, παρόντες να ικανοποιήσουν κάθε παραξενιά και ψυχική διαστροφή του Μητσάρα που έγινε Τζίμης και της Κατινάρας που έγινε Κάθυ!
Κι όλα αυτά για ένα χαρτζιλίκι 200 ή 300 ευρώ το μήνα, έτσι για να κυλήσουν και οι γιορτές με κανένα κομμάτι ψωμί παραπάνω!
Βλέποντας το μέλλον που ετοιμάζουν για τις νέες γενιές, βγήκα από το κατάστημα – κρεματόριο, τη σύγχρονη φωταγωγημένη γαλέρα, με τα μάτια μου να τρέχουν!
Ήταν η στιγμή που είπα ... ‘’στο διάολο και τα Χριστούγεννά ΤΟΥΣ και όλα ΤΟΥΣ!
Η πατρίδα μου, και οι παραδόσεις της, αλλά και το ίδιο το πνεύμα των Χριστουγέννων καμιά σχέση δεν έχουν με τέτοια Χριστούγεννα!’’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου