Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Ταγίπ Ερντογάν ο από μηχανής Θεός στη Συρία;

του Πάνου Ιγνατίου


Τα ξημερώματα της Τετάρτης η Τουρκία πάτησε πόδι στη Συρία και οι μαχητές του ISIS χωρίς να ρίξουν ντουφεκιές παρέδωσαν την πόλη Τζαραμπλούς στις ειδικές δυνάμεις της Τουρκίας και το έβαλαν στα πόδια. Είχαν ενημερωθεί μέρες πριν και μετακίνησαν και τις οικογένειες τους προς τη Ράκκα. Άγνωστο είναι που πήγαν οι μαχητές. Οι μαχητές εγκατέλειψαν και τα χαρτονομίσματα στα μαξιλάρια τους και η όχι και τόσο μυστική υποστήριξη της Τουρκίας στο ISIS θα συνεχίσει….
Λίγο αργότερα η «σημαία της επανάστασης στη Συρία» υψώθηκε με την Τουρκική σημαία πάνω από την πόλη και ο τούρκικος στρατός άρχισε να κυνηγά τους Κούρδους παντού. 



Η Τουρκία ισχυρίστηκε ότι στόχος είναι να κλείσει τα σύνορα της με τη Συρία από το ISIS. Αυτό ήταν ανοησία γιατί τα σύνορα θα μπορούσαν να κλείσουν από την πλευρά της Τουρκίας. Λίγο αργότερα ο Τ Ερντογάν είπε ότι στόχος είναι οι τρομοκράτες και οι Kούρδοι της Συρίας. Ο στόχος είναι σαφής. Η Τουρκία δεν θέλει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να συνενώσουν οι Κούρδοι της περιοχές από τη Συρία ανατολικά του Ευφράτη και μελλοντικά με τους κουρδικούς πληθυσμούς του Ιράκ και να δημιουργήσουν ένα συμπαγή χώρο κρατικής οντότητας.

Σωφρονιστικό προσκύνημα….
Οι Κούρδοι με την βοήθεια των ΗΠΑ κατέλαβαν την Ιεράπολη και εξεδίωξαν τους τρομοκράτες. Ως μέρος των μελλοντικών τους σχεδίων ανακοινώθηκε ένα νέο Στρατιωτικό Συμβούλιο του SDF, το οποίο επίσης υποστηρίζουν οι ΗΠΑ, για την Τζαραμπλούς αλλά τρείς ώρες μετά την συνέντευξη τύπου ο ηγέτης του δολοφονήθηκε και οι Κούρδοι κατηγόρησαν την Τουρκία για τη δολοφονία. Την Πέμπτη η Τουρκία ανακοίνωσε ότι εκτός από την Τζαραμπλούς θα καταλάβει και την Ιεράπολη και οι Κούρδοι άρχισαν να δείχνουν ότι αποχωρούν μετά από εντολές του Τζ Μπάιντεν κατά την επίσκεψη του στην Τουρκία, αλλά ακόμα δεν δείχνουν διάθεση αν αποχωρήσουν από όλες τις περιοχές που κατέλαβαν.



Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τους Κούρδους και στο Ιράκ και στη Συρία καθώς πολεμούσαν κάτω από τη ίδια σημαία κατά του Daesh και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων. Η προσέγγιση ΗΠΑ – Κούρδων δυσαρέστησε την Τουρκία που αντέδρασε και οι ΗΠΑ μετά την επίσκεψη στην Τουρκία ο Μπάιντεν εγκατέλειψε τους Κούρδους ρητορικά όπως και ο ΥΠΕΞ Τζ Κέρρυ μετά την συνάντηση του με τον Σ Λαβρόφ δήλωσε ότι δεν θέλουν κουρδικό κράτος αλλά ενωμένη την Συρία. Η Τουρκία είναι σύμμαχός του ΝΑΤΟ και απειλεί να στραφεί προς την Ρωσία και το Ιράν και οι Κούρδοι θα υποφέρουν ξανά για την μεγάλη φιλοδοξία και ευπιστία που επέδειξαν στις ΗΠΑ. Η επίσκεψη Μπάιντεν αποδείχθηκε τελικά σωφρονιστικό προσκύνημα προς τον Τ Ερντογάν. Η Τουρκία κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι έχουν εμπλοκή στο πραξικόπημα στην Τουρκία και σε δημόσια περιφρόνηση στο αεροδρόμιο ο Τζ Μπάιντεν έγινε δεκτός από τον Αντιδήμαρχο της τουρκικής πρωτεύουσας. Ο Ερτογάν ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι θα συνεχίσει προς το παρόν τον δικό του δρόμου και δεν λαμβάνει υπόψη τι λένε οι ΗΠΑ αλλά φαίνεται ότι η επίσκεψη Μπάιντεν ήταν συμβολική στη συγκεκριμένη στιγμή και όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσει η επιχείρηση στη Συρία.
 


Η Τουρκία θέλει να σώσει τη Συρία;
Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές το πραγματικό και μακροπρόθεσμο σχέδιο της Τουρκίας «έχει στόχο τους Κούρδους πέραν από το ISIS και η στρατιωτική επιχείρηση άρχισε στην επέτειο των 500 χρόνων – 1516-1517- από τη μάχη Marj Dabiq ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τον Σουλτάνο των Μαμελούκων της Αιγύπτου του Levant Hejaz η οποία είχε αλλάξει την Ιστορία της Μέσης Ανατολής καθώς οι Οθωμανοί κατέλαβαν μεγάλη έκταση της Μ Ανατολής. Αυτή η επιλογή δείχνει την φιλοδοξία του Τ Ερντογάν να καταλάβει τουλάχιστον την βόρεια Συρία και το βόρειο Ιράκ για να αναδημιουργήσει μερικώς την Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία.»
Η διαμαρτυρία της Συρίας δια του ΥΠΕΞ της που δήλωσε ότι αποτελεί παραβίαση της κυριαρχίας της Συρίας ήταν χλιαρή και άλλωστε δεν μπορούσε να κάνει και κάτι περισσότερο. Μετά από πέντε χρόνια πολέμου άρχισαν να φαίνονται οι αδυναμίες του Συριακού στρατού. Ούτε από τους συμμάχους της Συρίας υπήρξε διαμαρτυρία και η Ρωσία όπως και το Ιράν προέβησαν σε δηλώσεις για να υποδείξουν περισσότερο την συμπεριφορά των ΗΠΑ. Φαίνεται ότι υπήρξε κάποιο είδος σιωπηρής συμφωνίας ανάμεσα στη Συρία το Ιράν την Ρωσία την Τουρκία και τις ΗΠΑ και να πρόκειται για μια υψηλού επιπέδου συνεννόησης στην πολύ- πολικότητα παρά στον μονοπολικό κόσμο όσον αφορά στην συγκεκριμένη κίνηση της Τουρκίας. Αναπόφευκτα όμως φιλοξένησαν την στρατιωτική εκστρατεία της Τουρκίας. Κανένας δεν θα ομολογήσει ποτέ ότι υπήρξε συμφωνία. Ωστόσο η Ρωσία και η συριακή κυβέρνηση στη Δαμασκό δεν παρακολουθούν παθητικά την εξέλιξη των γεγονότων.

Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσικής δήλωσε ότι «ανησυχεί πολύ» από τη στρατιωτική κλιμάκωση της Τουρκίας. Οι συριακές αρχές προχώρησαν περαιτέρω και καταδίκασαν τη διασυνοριακή ανάπτυξη ως μια «κατάφωρη παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας». Η Ρωσία και η Συρία έχουν κάθε δικαίωμα να ανησυχούν. Παρά τη ρητορική του Ερντογάν ισχυρίζονται ότι η ανακατάληψη της Jarablus ήταν «να νικήσουμε τους τρομοκράτες» και «να προστατεύσει την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας», το αναπόφευκτο γεγονός είναι ότι οι τουρκικές δυνάμεις με την υποστήριξη των ΗΠΑ έχουν εγκαταστήσει μαχητές πληρεξουσίους τους - SDF -στον έλεγχο της πόλης και στα γύρω εδάφη. Η Τουρκία αρχικά λέει ότι θέλει να δημιουργήσει μια ασφαλή ζώνη κατά μήκος των συνόρων της Συρίας σε μήκος 100 χιλιομέτρων και βάθος 30 χιλιομέτρων. Δεν θα παραχωρήσει όμως αυτή την περιοχή στον έλεγχο του Ελεύθερου Συριακού στρατού ή τους Τουρκμένους αλλά θα συνεργαστεί μαζί τους. Το ζητούμενο είναι αν θα πολεμήσουν τον Daesh αφού πάγιος στόχος τους μέχρι πρόσφατα ήταν πολεμήσουν το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του Ρωσία και Ιράν.


Το Μακιαβελικό παιχνίδι Ερντογάν.
Την περασμένη εβδομάδα Τούρκοι και Αμερικανοί στρατιωτικοί προέβησαν σε δηλώσεις και ανέφεραν ότι θα καταρρίψουν συριακά αεροπλάνα και το Πεντάγωνο πρόσθεσε και ρώσικα αεροπλάνα αν πλησιάσουν την πόλη Χασακε όπου επιχειρούν Αμερικανοί. Αυτά δείχνουν ότι ΗΠΑ και Τουρκία προσπαθούν να δημιουργήσουν δυο ασφαλείς ζώνες ελέγχου εντός της Συρίας. Αυτό είναι μια δραματική εξέλιξη μετά από 6 χρόνια πολέμου για όλες τις ξένες δυνάμεις που πολεμούν στη Συρία και μάλιστα χωρίς νομική διεθνώς εντολή. Μάλιστα αφήνουν να νοηθεί ότι αυτές οι περιοχές είναι απαγορευμένες για τις υπόλοιπες δυνάμεις όπως η Συρία και η Ρωσία. Τούρκος αξιωματικός είπε ότι η επιχείρηση ήταν προγραμματισμένη πριν δυο χρόνια αλλά οι ΗΠΑ είχαν επιφυλάξεις. Οι επικεφαλείς του τουρκικού στρατού αντιδρούσαν και δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη εισβολής στη Συρία αλλά μετά το «πραξικόπημα» ο Τ ΕρΝτογάν ξήλωσε όλους τους αξιωματικούς και άνοιξε ο δρόμος για την εισβολή. Να σημειωθεί πως μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου δεν τόλμησαν τούρκικα αεροπλάνα να περάσουν στον εναέριο χώρο της Συρίας.

Έντεχνα ο Ερντογάν φόρτωσε το πραξικόπημα στις ΗΠΑ και κινήθηκε προς τη Μόσχα για να επιδιορθώσει τις διμερείς σχέσεις των δυο χωρών. Την ίδια στιγμή τροφοδότησε τον αντιαμερικανισμό στην Τουρκία και εύλογα κάποιος θα θέσει το ερώτημα: Είναι τόσο πανούργος ο Ερντογάν να κινηθεί από την μια πλευρά του φράκτη και να εκβιάζει τους Αμερικανούς και ταυτόχρονα να κινηθεί και από την άλλη πλευρά του φράκτη και να εκβιάζει και τη Ρωσία;

Ταυτόχρονα άρχισε κινήσεις επαναπροσέγγισης με το Ιράν αλλά και μυστικές συναντήσεις αξιωματούχων με αξιωματούχους του Άσαντ. Ναι, είναι πανούργος ο Ερντογάν και άρχισε να παίζει το παιχνίδι του πολύ- πολικού κόσμου με στόχο να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί για την Τουρκία. Θα συμβιβαστεί ακόμα και με τον διάβολο για να σώσει το τομάρι του και τη χώρα του και να κερδίσει τα πάντα εκβιάζοντας και την μια και την άλλη πλευρά. Ο Ερτογάν παίζει την τυφλόμυγα και προσπαθεί να τυφλώσει όλους αλλά η Ρωσία κατανοεί το παιχνίδι του. Έχει όμως δεσμευτεί ότι θα πολεμήσει τους τρομοκράτες όπως η Αλ Κάιντα η Αλ Νούσρα το Daesh και οι δεκάδες άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις συμπεριλαμβανομένου και του Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των Τουρκμένων στην περιοχή και παρακολουθεί τις κινήσεις του.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το Κρεμλίνο ο Β Πούτιν υπέδειξε στον Τ Ερντογάν ότι «στόχος είναι οι τρομοκρατικές οργανώσεις.» Γνωρίζει η Ρωσία ότι η Τουρκία ήταν μέρος ενός μυστικού πολέμου για αλλαγή του καθεστώτος στη Συρία μαζί με τις ΗΠΑ τη Βρετανία τη Γαλλία και τους περιφερειακούς επίσημους συμμάχους τους όπως η Σαουδική Αραβία το Κατάρ και το Ισραήλ. Με την κατάληψη της Τζαραμπλούς έχουν εξαφανιστεί οι τρομοκράτες αλλά κανένας δεν γνωρίζει που έχουν μετακινηθεί. Μετακινήθηκαν φαίνεται για να αναδιοργανωθούν καθώς η επόμενη καθοριστική μάχη θα είναι το βόρειο Χαλέπι και θα επανέλθουν σε αυτή την περιοχή για αυτό το λόγο η Τουρκία θέλει τώρα να δημιουργήσει τη ζώνη ασφάλειας.

Το διπλής όψης παιχνίδι του Ερντογάν το γνωρίζουν όμως και οι ΗΠΑ και περιμένουν να διαπιστώσουν αν είναι ικανός και ισχυρός να απομακρυνθεί από την επιρροή της Δύσης ή να συνεχίσει την υλοποίηση της εντολής ο Άσαντ πρέπει να φύγει.
 

Η διελκυστίνδα Ρωσίας – Τουρκίας – ΗΠΑ.

Οι πρόσφατες συγκρούσεις ανάμεσα στον Συριακό Στρατό με τους Κούρδους στην πόλη Χασάκε σταμάτησαν καθώς μεσολάβησε η Ρωσία που αντιλήφθηκε αμέσως ότι δεν είναι προς το συμφέρον της ειρηνευτικής διαδικασίας γιατί θα άνοιγαν μεγάλες πληγές που δύσκολα θα επουλώνονταν αργότερα, ακόμα και αν επέλθει η ειρήνη στη Συρία, και αυτό θα δημιουργούσε νέες αποσχιστικές τριβές που θα εξυπηρετούσαν μόνο τα σχέδια των ΗΠΑ. Ούτε η Τουρκία θέλει να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ για δημιουργία κουρδικού κράτους στη Συρία και τώρα μιλά με την πλευρά του διεθνούς δικαίου και δείχνει ότι ακολουθεί το ψήφισμα 2254 που μιλά ξεκάθαρα για την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας. Ούτε η Δαμασκός, ούτε η Τεχεράνη, ούτε το Κρεμλίνο έσπευσαν στον ΟΗΕ να καταγγείλουν εισβολή της Τουρκίας έστω και αν θα είχαν δίκαιο να το πράξουν. Εδώ οι ΗΠΑ που προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν την Τουρκία κάτω από την επιρροή τους βρέθηκαν σε άλυτη αντίφαση αλλά προτιμούν να αφήσουν την Τουρκία να προχωρήσει στη Συρία. Εκτός και αν όντως η Τουρκία δεν έχει εδαφικές Νέο- Οθωμανικές βλέψεις στη Συρία ή το Ιράκ και είναι περισσότερο από πρόθυμη να βοηθήσει τη Ρωσία για να αποτρέψει το διαμελισμό της Συρίας και στις ΗΠΑ ότι δεν θα επιβάλουν στην Τουρκία την δική τους επιρροή. Η αμερικανική πρόθεση είναι να αποδείξει στην Τουρκία ότι είναι πιστός σύμμαχος της για να εξομαλύνουν τις σχέσεις Ουάσιγκτον- Άγκυρας αλλά σε αυτή την περίπτωση οι ΗΠΑ θα είναι ο «χρήσιμος ηλίθιος» που χωρίς να το καταλαβαίνει αφήνει την Τουρκία στην αγκαλιά της Ρωσίας και αυτοκαταργεί τον μονοπολικό κόσμο υπέρ του πολύ- πολύ-πολικού κόσμου. Λογικά η Συρία θα έπρεπε να καταγγείλει την τουρκική εισβολή αλλά τους τελευταίους μήνες οι μυστικές υπηρεσίες των δυο χωρών βρίσκονται σε συνομιλίες και η Δαμασκός γνώριζε τις προθέσεις της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα μόνο το Ιράν και η Ρωσία είναι οι υπερασπιστές της Συρίας.

Ο Τ Ερτογάν κινήθηκε προς όλες τις πλευρές και προσπαθεί να διατηρήσει την διπλωματική ισορροπία δυνάμεων και να επανακτήσει το ρόλο εξισορρόπησης ανάμεσα σε όλους για να έχει ρόλο στην πορεία των διαπραγματεύσεων. Οι ΗΠΑ όμως δεν ζητούν συγνώμη από την Τουρκία και την αφήνουν να εισέλθει στη Συρία αλλά θέλουν επίσης να διαπιστώσουν πως και γιατί και ποιες είναι οι προθέσεις της για την περιοχή και ούτε παραπλανήθηκαν από τον Ερτογάν και ότι αυτή η ανοχή προς την Τουρκία αποτελεί προϋπόθεση για εξομάλυνση των σχέσεων τους… Ούτε η Ρωσία θέλει η ίδια να καθαρίσει την περιοχή από τους τρομοκράτες ή τους κούρδους μόνη της. Όσο και αν ακούγονται σκληρά αυτά τα δεδομένα πρέπει να ληφθούν υπόψη στην μελλοντική πορεία της συγκυρίας στη Συρία. Ρωσία , Συρία , Ιράν δεν θα δυσαρεστηθούν αν στην πορεία ναυαγήσει η απόπειρα εξομάλυνσης των σχέσεων Άγκυρας -Ουάσιγκτον καθώς θα στραφούν στα δικά τους συμφέροντα. Αν όμως αντιδράσει το Ιράν που θέλει να έχει σοβαρό ρόλο στη Συρία και επέλθει ανταγωνισμός με την Τουρκία τότε κάτι δεν πήγε καλά στην μεταξύ τους συνεννόηση. Αν η Τουρκία ξεπεράσει τις κόκκινες γραμμές τότε θα αποδειχτεί πως είναι «ο Δούρειος Ίππος των ΗΠΑ» και θα αποτελεί πάλιν πισώπλατα μαχαιριά και στις τρεις χώρες. Όμως φαίνεται ότι η πολύ- πολική συνεννόηση που πρότεινε η Ρωσία βρίσκεται σε εξέλιξη.

Οι ΗΠΑ όμως δεν θα σταματήσουν την προσπάθεια τους να δημιουργήσουν κουρδικό κράτος στο μέλλον από τη Συρία μέχρι το Ιράκ και ακόμα και το Ιράν στο πλαίσιο της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε στη Μ Ανατολή. Αυτός είναι και ο στόχος του Ισραήλ για να θέσουν όλοι μαζί το Κουρδιστάν υπό τον έλεγχο τους και να ελέγξουν τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς μέχρι και το Ιράν. Να βρεθούν πίσω από τη Σαουδική Αραβία και κάτω από την Τουρκία και να ελέγξουν ολόκληρη την περιοχή. Από την μια βρίσκεται η πολύ- πολική πρόταση της Ρωσίας για συνεννόηση και από την άλλη η μονοπολική συνωμοσία για διαίρεση της περιοχής.
 

Η παρασπονδία των Κούρδων.

Αφορμή της επίθεσης έδωσε η βομβιστική επίθεση στην πόλη Καζιαντέπ σε γαμήλια τελετή Κούρδων. Την ίδια στιγμή όμως κάθε έκφραση συμπάθειας προς τους κούρδους που θα προκαλούσε κίνηση βοήθειας εξανεμίστηκε μετά την αδικαιολόγητη επίθεση κατά του Συριακού στρατού στην πόλη Χασάκε που προκάλεσε θύματα και έδειξε ότι οι Κούρδοι αγκιστρώθηκαν στο όνειρο τους για ένα βιώσιμο κράτος – Έθνος και παγιδεύτηκαν στην προηγούμενη τους απόφαση του Απριλίου να ανακηρύξουν κράτος στην Ροτζάβα με την ελπίδα να προλάβουν τις εξελίξεις και να συμμετάσχουν στις συνομιλίες της Γενεύης. Αγνόησαν το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας 2254 που μιλά ξεκάθαρα για την Κυριαρχία της Συρίας και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Έγιναν υπερβολικά φιλόδοξοι και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν όλα όσα κέρδισαν στα πεδία των μαχών. Τώρα τους καλούν να υποχωρήσουν προς τα ανατολικά όπου δεν υπάρχουν φίλοι αλλά περιβάλλονται από εχθρούς. Οι μαρξιστές του YPG βρέθηκαν παγιδευμένοι. 

Οι λεγόμενοι αντάρτες της Συρίας κινήθηκαν προς το Χαλέπι και ο στρατός της Συρίας δεν θα έχει πλέον λόγο να συγκρουστεί με τους κούρδους εκτός και αν επιτεθούν ξανά όπως έγινε στη Χασάκε.

Όμως αυτή η ηρεμία του στρατού της Συρίας φαίνεται θα είναι προσωρινή καθώς η έναρξη της εκστρατείας του Τ Ερντογάν δείχνει να είναι πολύ μεγαλύτερη από τον έλεγχο μερικών αγροτικών περιοχών σε μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία. Δείχνει να θέλει να κινηθεί προς το Χαλέπι και το ίδιο θέλει να πράξει και προς τη Μοσούλη. Είναι πολύ πιθανόν η Ρωσία και οι ΗΠΑ να δοκιμάζουν τις αντοχές του Τ Ερτογάν για να διαπιστώσουν μέχρι που μπορεί να φτάσει και να κινήσει τα στρατεύματα του κατά μήκος της Συρίας και του Ιράκ και τότε να λάβουν άλλες αποφάσεις.

Ωστόσο η επιχείρηση ονομάστηκε « Ασπίδα του Ευφράτη» και η κατάληψη της Τζαραμπλούς θα ανακόψει την πορεία των Κούρδων προς τη συνένωση εδαφών. Ο έλεγχος όμως αυτών των περιοχών βόρεια από το Χαλέπι ανατολικά και νότια περικλείουν την πόλη Ράκκα όπου βρίσκεται η λεγόμενη πρωτεύουσα του Daesh στη Συρία και αποτελεί στόχο όλων. Οι ΗΠΑ θέλουν να αποδυναμώσουν την κυβέρνηση Άσαντ και όλες οι συνεργασίες τους και στηρίγματα σε στρατιωτικό επίπεδο είναι προσωρινές και επιδιώκουν ανατροπές πριν από τις εκλογές καθώς θέλουν μια εμφανή νίκη στο πεδίο της μάχης για το εσωτερικό της χώρας. Θεωρητικά οι κούρδοι είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ αλλά τώρα οι κούρδοι σκοτώνουν Τούρκους στρατιώτες που είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία σέρνει περισσότερο την πολεμική δραστηριότητα για να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση και οι ΗΠΑ θέλουν να συγκεντρώσουν όσο δυνατόν περισσότερες δυνάμεις πριν αρχίσουν την μάχη της Ράκκα. Οι Κούρδοι δεν θέλουν να πεθάνουν για τη Ράκκα γιατί δεν είναι δική τους γη. Αλλά οι ΗΠΑ θέλουν να δώσουν ένα μάθημα στους κούρδους καθώς τους είχαν προειδοποιήσει να μην συνεχίσουν την κατάληψη εδαφών και τώρα υποστηρίζουν την Άγκυρα για να μπορούν μετά να επαναδιαπραγματευθούν με τους κούρδους.

 

Κριτικάρουν μόνο τη Ρωσία.


Αυτές τις μέρες εμφανίστηκαν όλοι οι μοδάτοι της αντί - ρωσικής προπαγάνδας και ότι ο Πούτιν έχει τεθεί υπό τον έλεγχο του Ερντογάν ή παίζει κάποιας νέας μορφής και μεγάλης κλίμακας Μακιαβελικό παιχνίδι και ότι η Ρωσία ήταν ηλίθια που εμπιστεύτηκε τον Ερντογάν για να τον βοηθήσει να στραφεί προς την Ευρασία. Η αρχική σιωπή και οι χλιαρές αντιδράσεις για την εισβολή της Τουρκίας δείχνουν ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν αντισταθμιστικά στοιχεία ότι δεν πρόκειται ΜΟΝΟ για μονοπολική μυστική συνεργασία του συνασπισμού αλλά ταυτόχρονα και απόδειξη υψηλού επιπέδου πολύ- πολικού συντονισμού. ΗΠΑ και Ρωσία θέλουν να διαπιστώσουν μέχρι που θέλει και μπορεί να φτάσει η φιλοδοξία του Τ Ερντογάν στην περιοχή και το όραμα του για την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τι πιο πάνω επικρίσεις δεν τις διατυπώνουν όμως για την ΕΕ ή τις ΗΠΑ. Μόνο για τη Ρωσία και έχουν κάποιο λόγο.
 

Ερντογάν ο πρόθυμος Μεχμετζίκ.

Ας υποθέσουμε ότι ο η Τουρκία του Ερντογάν έχει ανιδιοτελείς προθέσεις και θέλει να βοηθήσει τους νέους της συμμάχους τη Ρωσία το Ιράν και τη Δαμασκό και δεν επιδιώκει να καταλάβει το βόρειο τμήμα της Συρίας. Έχει ιδιοτελής στόχους ασφάλειας να μην εμφανιστεί ένα νέο PKK σε ολόκληρη την παραμεθόριο της Συρίας και να συνδεθεί με το PKK της Τουρκίας. Να δώσει λύση σε αυτό το πρόβλημα θα είναι ένας πολύ φιλόδοξος στόχος. Γνωρίζοντας όμως τον πανούργο Σουλτάνο είναι πολύ πιθανόν να τραβήξει άλλους άσσους από το μανίκι του.

Προφανώς θέλει να είναι μέρος της πολιτικής διαδικασίας για τη Συρία και θα θέλει να διαμορφώσει και το Σύνταγμα της χώρας σέρνοντας τις ομάδες που υποστήριξε μέχρι πρόσφατα στο τραπέζι των συνομιλιών και αυτό το Σύνταγμα είναι πολύ κακό για τη Συρία. Άλλοι αναλυτές πιστεύουν ότι η Ρωσία η Συρία και το Ιράν το υποψιάζονται αυτό και δεν θα έδιναν καμία υπόσχεση στον Ερντογάν πριν αρχίσει την επιχείρηση στο έδαφος της χώρας αλλά θα του άφηναν ανοιχτή την δυνατότητα αν θέλει να καταστείλει τις φιλοδοξίες των Κούρδων του φιλοαμερικάνικου SDF του FSA που μέχρι πρόσφατα ήταν υπό τον έλεγχο της Άγκυρας και να καταπολεμήσει το Daesh !

Αυτό σημαίνει ότι όλο αυτό το διάστημα θα διακινδυνεύσει να πολεμήσει εναντίον συμμάχων του για τους νέους συνεργάτες του. Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για τις χώρες που υποστηρίζουν τη Συρία αλλά φαίνεται έκριναν ότι τα δυνητικά οφέλη υπερτερούν των κινδύνων καθώς η Τουρκία θα είναι ο σκύλος που δαγκώνει το αφεντικό του στην Ουάσιγκτον.

Ο ένας πολιτικός κίνδυνος που υπάρχει είναι η Τουρκία να πιέσει και να φέρει στο τραπέζι των συνομιλιών τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό FSA τον οποίο σαφώς ελέγχει και με αυτό να επιχειρήσει την αλλαγή του Συντάγματος της Συρίας στα μέτρα της. Σε αυτό τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό μπορούν ταυτόχρονα να προσχωρήσουν και άλλες τρομοκρατικές ομάδες ή να συνεργαστούν με τις άλλες ονομαζόμενες μετριοπαθείς ομάδες της αντιπολίτευσης και πρόσκεινται στις ΗΠΑ ή στη Σαουδική Αραβία. Ρωσία, Συρία, Ιράν δεν είναι όμως διατεθειμένες να δώσουν πολιτικά στην Άγκυρα αυτά που θέλει. Είναι όμως πιθανόν να απομακρύνει την επιρροή των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας και να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο σε αυτές και να τις στρέψει κάτω από τον έλεγχο της Μόσχας της Τεχεράνης και της Δαμασκού. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αποκτήσει δύναμη απέναντι στους πρώην συμμάχους του ή τους σημερινούς συνεργάτες του αλλά αυτό που δεν θα πετύχει ο Ερντογάν θα είναι η ανατροπή του Άσαντ που ήθελε από την αρχή της κρίσης.

Τέτοιου είδους υποθέσεις είναι πολύ δύσκολες και αμφιλεγόμενες μέσα από την σύγχυση του πολέμου όταν μοιάζει να πολεμούν όλοι εναντίον όλων αλλά νομίζω πως πρέπει η προσέγγιση να αγγίζει όλα τα δεδομένα για να αναδειχθούν είναι που είναι κρυμμένα κάτω από τα γεγονότα γιατί τα φαινόμενα εξαπατούν και τα εξαπατημένα φαίνονται….
 

Ποιοι δεν είναι τρομοκράτες ; 

Είναι παράλογο να θεωρεί κάποιος τον FSA που βρισκόταν υπό την προστασία της Άγκυρας ως μετριοπαθής αντιπολίτευση ενώ είναι υπεύθυνος για σωρεία εγκλημάτων και τρομοκρατικών ενεργειών στη Συρία τα τελευταία χρόνια. Όμως, ο FSA μετά από πιέσεις της Τουρκίας αναγνωρίστηκε ως μετριοπαθής αντιπολίτευση και συμμετέχει στις συνομιλίες της Γενεύης με εκπροσώπους και το αποδέχτηκε και η Ρωσία και το Ιράν και η Συρία. Ακόμα και ο Υπουργός Συμφιλίωσης της Συρίας παραχώρησε στα μέλη του αμνηστία και να ενταχθούν στον Συριακό Στρατό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσία έχει αποδεχτεί τους τρομοκράτες αλλά δεν υπάρχει ποτέ η γυμνή αλήθεια στην Γεωπολιτική και όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος αφού πρόκειται για τακτικό ελιγμό που εξυπηρετεί τον πολύ μεγαλύτερο στόχο πρώτα για την ειρήνη στη Συρία και μετά στο μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής. Ο Β Πούτιν θα συμβιβαστεί και με τον διάβολο να πετύχει το στόχο του. Δεν έχει σημασία αν αυτό είναι σωστό ή λάθος αλλά το ίδιο έπραξε και ο Τζ Μπάιντεν με την επίσκεψη του στην Τουρκία όταν ενέκρινε την τουρκική εκστρατεία και άδειασε τους κούρδους!

Προσέξτε εδώ δεν χωρούν συναισθηματισμοί ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ο πόλεμος και το Γεωπολιτικό παιχνίδι στη σκακιέρα. Ούτε η Ρωσία ούτε το Ιράν ούτε η Συρία έχουν πολιτικά αποφασίσει να ανοίξουν ολομέτωπο πόλεμο εναντίον όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων και των εγχώριων ομάδων αφού πρέπει να κατεβάσουν στρατό στο έδαφος και κανένας δεν θέλει να έχει απώλειες. Ούτε οι ΗΠΑ μπορούν να προχωρήσουν σε μια τέτοια απόφαση. Ο πόλεμος έχει δημιουργήσει τεράστιες απώλειες σε έμψυχο υλικό για τη Συρία και πρέπει να κρατήσει τις γραμμές των μετώπων με την βοήθεια όλων των συνεργαζομένων δυνάμεων. Ο FSA μπορεί να ενισχύσει τις δυνάμεις του Αραβικού Συριακού Στρατού κατά του Daesh αφού έχουν δεσμευτεί για την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας ενώ το YPG και το SDF επιδιώκουν Ομοσπονδοποίηση της χώρας και το Daesh τη δημιουργία Χαλιφάτου.

Κινδυνεύει η Συρία με διαμελισμό ; Σαφώς κινδυνεύει από τη στιγμή που έχασε τα εδάφη της. Αλλάς ας μην ξεγελιόμαστε η Ρωσία έκανε αυτή την παραχώρηση στην Τουρκία στην προσπάθεια της να επιλύει την κρίση στη Συρία και να την σύρει εκτός της δυτικής επιρροής και με την Κίνα να την σύρουν στην Ευρώ- ασιατική Ένωση εκτός από το μεσοπρόθεσμο Γεωπολιτικό παιχνίδι βρίσκεται σε εξέλιξη και το μακροπρόθεσμο Γεωπολιτικό σκάκι.

Όσο οι Κούρδοι πολεμούσαν κατά των Τζιχαντιστών είχαν την πολιτική και υλική υποστήριξη της Ρωσίας και των άλλων συνεργαζομένων χωρών στη Συρία.
Μόλις όμως γύρισαν τα όπλα εναντίον του Συριακού Στρατού έχασαν κάθε υποστήριξη και ο FSA αλλά και ο SDF το γνωρίζουν τώρα πολύ καλά ότι αν δεν συνεργαστούν θα έχουν την ίδια τύχη καθώς στις στρατιωτικές επιχειρήσεις άρχισε να μπαίνει δειλά και η Κίνα. Φαίνεται ότι πιστεύουν τώρα ότι στη μάχη κατά του Daesh τους κούρδους του YPG και SDF μπορούν να αντικαταστήσουν οι δυνάμεις του FSA έστω και ακόμα είναι αναξιόπιστοι. Αν οι κούρδοι δεν προκαλέσουν νέα αιματοχυσία όπως αυτή στη Χασάκε τότε είναι πιθανόν να εξετάσουν στο μέλλον τη συμμετοχή τους στη Γενεύη νοουμένου ότι θα αποδεχτούν κάποιο είδος διευρυμένης αυτονομίας κάτω από τον έλεγχο της Δαμασκού.

Όποια και αν είναι τα σενάρια γύρω από την στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία αλλά και οι λεπτομέρειες ή τα σενάρια για τις τρομοκρατικές ή νόμιμες δυνάμεις που έχουν αναλάβει στρατιωτικό ρόλο στη χώρα και βρίσκονται σε ατέρμονη σύγκρουση χωρίς διέξοδο από την κρίση σημασία έχει πως θα συγκροτηθούν θα αναγνωριστούν ως οι δυνάμεις εκείνες που θα αρχίσουν την μετάβαση από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην πολιτική διευθέτηση. Σε αυτούς τους λαούς της Μ Ανατολής οι άνθρωποι εύκολα πιάνουν τα όπλα και αρχίζουν αμέσως παραδοσιακές επαναστάσεις. Είναι γνωστό πως άμα σηκωθούν τα όπλα και αρχίσουν να πυροβολούν και να σκοτώνουν δεν κατεβαίνουν εύκολα και δεν τα κατατεθούν στο έδαφος. Αυτό το ρόλο καλούνται να διαδραματίσουν οι μεγάλες δυνάμεις αλλά η σύγκρουση περνά μέσα και από τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα και καλούνται να ευθυγραμμίσουν και τα συμφέροντα όλων για να είναι η ειρηνική διαδικασία αποδεχτή. Σε αυτή τη φάση η διπλωματία έχει τον πρώτο λόγο αλλά ακόμα ΗΠΑ και Ρωσία δεν έχουν συμφωνήσει ποιες είναι οι τρομοκρατικές οργανώσεις και ποιες έχουν νόμιμο δικαίωμα να πολεμούν στη χώρα. Ολόκληρη η περιοχή στη βόρειο ανατολική Συρία είναι μήλο της έριδος για τους κούρδους του YPG και του SDF που υποστηρίζουν επίσης οι ΗΠΑ ενώ η Άγκυρα υποστηρίζει τον FSA σε αντιδιαστολή με την Αλ Κάιντα την Αλ Νούσρα το Daesh και δεκάδες άλλες ομάδες που αποτελούν κλώνοι των τρομοκρατικών οργανώσεων των ισλαμιστών. Το θέατρο του πολέμου μετατοπίστηκε σε αυτή την περιοχή ενώ στην Ράκκα το Daesh ετοιμάζεται για την μεγάλη σύγκρουση.

Στις 16 Ιουλίου μέσα σε 4 ώρες το «πραξικόπημα» στην Τουρκία είχε τελειώσει και τα χαράματα ο Τ Ερντογάν έφτασε στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης και δήλωσε ότι η σωτηρία του ήταν δώρο από το θεό. Ο Θεός εμφανίστηκε σε ένα I phone και ο Ερντογάν μίλησε στο CNN Turk σε μια παρουσιάστρια που επίσης εμφανίστηκε δήθεν ξαφνιασμένη που είδε τον πρόεδρο να είναι καλά.
Είναι προβλέψιμος ο Ερντογάν ότι δεν θα επιχειρήσει να ανατρέψει τον Άσαντ ; Δεν είναι βέβαιο αυτό ούτε είναι βέβαιο ότι δεν θα προσπαθήσει να καθορίσει το Σύνταγμα της Συρίας συμπαρασύροντας όλες τις δυνάμεις που θα θέσει υπό τον έλεγχο του. Μέχρι τότε φαίνεται ΗΠΑ και Ρωσία θα περιμένουν και θα καθορίζουν τα επόμενα βήματα τους στην περιοχή και ο Τ Ερτογάν θα πρέπει να αναζητήσει κάποιον νέο από μηχανής Θεό για να σώσει τουλάχιστον τα προσχήματα…. 


Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Σε τι μας χρειάζονται τα σύνορα;

του Δημήτρη Καζάκη

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το αντίδοτο στην άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη, δήλωσε ο Jean-Claude Juncker, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την Δευτέρα που μας πέρασε.

Μιλώντας σε δημοσιογράφους στην Media Academy Alpbach, είπε: «Πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στον εθνικισμό, έχουμε το καθήκον να μην ακολουθήσουμε τους λαϊκιστές, αλλά να εμποδίσουμε τη λεωφόρο των λαϊκιστών."

Ανέφερε επίσης τα λόγια του πρώην Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν, που «έλεγε ότι "αν στον εθνικισμό προσθέσεις τον εθνικισμό θα καταλήξεις σε πόλεμο." Αυτό εξακολουθεί να ισχύει γι 'αυτό πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στον εθνικισμό».

Και κατέληξε δηλώνοντας: «Τα σύνορα είναι η χειρότερη εφεύρεση που έγινε ποτέ από τους πολιτικούς". Η αλληλεγγύη πρέπει να δοθεί στους πρόσφυγες και τα παιδιά τους, πρόσθεσε.

Δεν γνωρίζω αν ο κ. Γιούνγκερ ήταν νηφάλιος όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις. Αν και γενικά δεν το συνηθίζει. Είναι κι αυτός σαν τον σφετεριστή του βυζαντινού θρόνου Φωκά, που σε κάθε ευκαιρία ο λαός της Βασιλεύουσας του τραγουδούσε: «Πάλι τὸν καῦκον ἔπιες, πάλιν τὸν νοῦν ἀπώλεσας».

Ο κοσμοπολιτισμός δεν ήταν ποτέ το αντίδοτο στον εθνικισμό. Αντίθετα η προέκτασή του. Εθνικισμός είναι η ταύτιση του έθνους με τα συμφέροντα μιας κρατούσας τάξης, μιας ολιγαρχίας που θέλει να επιβάλει την απολυταρχία της εντός και εκτός συνόρων. Παρά και ενάντια στον λαό. Ο εθνικισμός με τη μορφή του σωβινισμού και του τζινγκοϊσμού υπήρξε το λίκνο του ιμπεριαλισμού, της κατάκτησης και της αποικιοκρατίας.

Ο εθνικισμός ισοδυναμεί με τον επεκτατισμό των συμφερόντων της κρατούσας τάξης ενός έθνους σε βάρος του λαού εντός της χώρας και σε βάρος των άλλων εθνών. Κι επομένως ο εθνικισμός είναι η άρνηση του έθνους, η κατάλυση του έθνους, δηλαδή του κοινού δικαιώματος όλων και κυρίως της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών να διαμορφώνουν το κράτος εντός της εθνικής επικράτειας με βάση τα πιο θεμελιώδη και ζωτικά συμφέροντά τους.

Κοσμοπολιτισμός είναι η άρνηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των εθνών, της αυτοδιάθεσης των πολιτών εντός της εθνικής τους επικράτειας. Είναι στην ουσία και στην πράξη το alter ego, η άλλη όψη του εθνικισμού, του σωβινισμού, του τζινγκοϊσμού. Υπήρξε εξαρχής η ιδεολογία ή το πρόσχημα του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Το δικαίωμα του πολιτισμένου να εκπολιτίσει - όπως αυτός ορίζει τον πολιτισμό - με τη βία, την ανοιχτή ή συγκεκαλυμμένη επέμβαση και τον πόλεμο τα βάρβαρα έθνη.

Σ' ένα κόσμο όπου βασιλεύουν οι κατακτητικοί μηχανισμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης που οδηγούν ακόμη και σε ολοκληρωτική διάλυση χώρες, λαούς και έθνη, το να ταυτίζει κανείς την εθνική κυριαρχία με τον εθνικισμό, να καλεί τα έθνη που βρίσκονται υπό καθεστώς υποτέλειας να ξεχάσουν την συγκεκριμένη τους εθνικότητα και θέση, να "υπερβούν τις εθνικές διαφορές" και τα λοιπά, αυτό δεν είναι διεθνισμός, δεν είναι τίποτε άλλο από κήρυγμα υποταγής στο ζυγό, μια άθλια προσπάθεια να δικαιολογηθεί και να διαιωνιστεί η κυριαρχία του κατακτητή κάτω απ' τον μανδύα του διεθνισμού.

Όσο για τα σύνορα, μόνο κατακτητές και αποικιοκράτες μπορούν να μιλούν τόσο απαξιωτικά. Τα σύνορα καθορίζουν δικαιοδοσίες. Η διατήρηση των συνόρων είναι το δικαίωμα δημιουργίας και άσκησης δικαίου εντός της εθνικής επικράτειας. Με πηγή τον ίδιο το λαό και το έθνος που ασκεί κυριαρχία στην επικράτεια. Είναι ο μόνος τρόπος για έναν λαό και τους πολίτες ενός έθνους να διεκδικήσουν το δικαίωμα να αποφασίζουν σχετικά με το νόμο.

Το έθνος-κράτος σηματοδοτεί και πραγματώνει μια τέτοια αξίωση. Επιδιώκει τη δικαιοδοσία σε συγκεκριμένη επικράτεια. Εμμέσως πλην σαφώς, το εθνικό κράτος αναγνωρίζει επίσης ότι οι άλλες χώρες είναι εκτός δικαιοδοσίας του. Μπορούν και έχουν το δικαίωμα στη δημιουργία του δικού τους δικαίου πάνω στο δικό τους έδαφος. Τα σύνορα λοιπόν λειτουργούν με δύο τρόπους, και ενώ παρέχουν στο έθνος-κράτος αποκλειστική δικαιοδοσία, μπορούν επίσης να περιορίσουν τις αξιώσεις του μόνο στην καθορισμένη εδαφική επικράτεια.

Να γιατί ποτέ οι αυτοκρατορίες δεν αναγνώριζαν σύνορα.
Τα θεωρούσαν πάντα ως πρόσκαιρη επινόηση των πολιτικών. Όπως ακριβώς λέει κι ο Γιούνγκερ. Γιατί πολύ απλά δεν αναγνώριζαν ποτέ το δικαίωμα στο σύνολο των πολιτών ενός έθνους να έχουν την αποκλειστικότητα της δικαιοδοσίας στην επικράτειάς τους. Ούτε αναγνώριζαν ποτέ ότι πηγή όλων των εξουσιών και όλου του δικαίου σε μια επικράτεια οφείλει να είναι ο λαός. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η υπερεθνικότητα και η πολυπολιτισμικότητα υπονομεύουν την ιδέα της αποκλειστικής δικαιοδοσίας ανά επικράτεια. Στο όνομα της καταπολέμησης του εθνικισμού δίνεται σε υπερεθνικά όργανα η εξουσία να καταλύσουν ή να υπονομεύσουν τα εθνικά σύνορα και να παρακάμψουν τις εδαφικές διευθετήσεις του κράτους έθνους.

Με τον τρόπο αυτό, τα σύνορα γίνονται όλο και πιο διάτρητα για τα υπερεθνικά συμφέροντα των ισχυρών. Η πολυπολιτισμικότητα, εν τω μεταξύ, όχι μόνο απονομιμοποιεί τα σύνορα του κράτους έθνους αποδυναμώνοντας τη συλλογική ταυτότητα των ανθρώπων που ζουν στη συγκεκριμένη εθνική επικράτεια, αλλά ενθαρρύνει επίσης τις διάφορες μειονοτικές και θρησκευτικές ομάδες να επικαλεσθούν κανόνες πέρα από τα σύνορα του κράτους έθνους, υπονομεύοντας έτσι την ίδια την ιδέα της αποκλειστικής δικαιοδοσίας.

Δεν είναι τυχαίο που με πρόσχημα τη θρησκεία και την προστασία των μειονοτήτων, ή εθνικοτήτων, ξεκίνησαν οι πιο καταστροφικοί πόλεμοι κατάκτησης και επέκτασης των ισχυρών στο ευρωπαϊκό έδαφος τουλάχιστον από τον 15ο αιώνα μέχρι σήμερα.

Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί και η πολυπολιτισμικότητα είναι συνεπώς αντίθετες προς την εθνική κυριαρχία και τα σύνορα που αυτή συνεπάγεται. Οι υπερεθνικοί μηχανισμοί αποσυνθέτουν την έννοια της κυριαρχίας, και έτσι προκαλούν την σταδιακή κατάργηση των συνόρων από το εξωτερικό. Ενώ η πολυπολιτισμικότητα αποδυναμώνει την εθνική ταυτότητα, τον εθνισμό ενός λαού και των πολιτών μιας χώρας κι έτσι απονομιμοποιεί την ύπαρξή των συνόρων εντελώς από το εσωτερικό.

Να γιατί ο Γιούνγκερ επικαλείται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως πολυπολιτισμικό φαινόμενο κι όχι ως προϊόν καταστροφής των εθνικών κρατών και των πατρίδων απ' όπου προέρχονται αυτές οι πληθυσμιακές ροές. Αυτός είναι κι ο λόγος που ο Γιούνγκερ και η παρέα του μπορεί να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους πρόσφυγες, αλλά επουδενί δεν θέλουν να εφαρμόσουν τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις και πρωτόκολλα, οι οποίες στηρίζονται στο σεβασμό της εθνικής επικράτειας.

Ο στόχος ήταν και παραμένει ένας. Να στερηθούν οι λαοί την αποκλειστική δικαιοδοσία στη χώρα τους, που τους εξασφαλίζουν τα σύνορα της εθνικής επικράτειας. Έτσι η δικαιοδοσία μεταφέρεται σε υπερεθνικούς μηχανισμούς εξουσίας μακριά από κάθε έννοια δημοκρατικής ή άλλης νομιμοποίησης. Όπως συμβαίνει σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Ισραηλινή Ομάδα Προβληματισμού: Μην Καταστρέψτε τον ISIS! Είναι ένα "χρήσιμο εργαλείο" κατά του Ιράν, της Χεζμπολάχ και της Συρίας

του Ben Norton
 


Σχόλιο του blog:

Πως λέγεται όταν ο άλλος στο παραδέχεται μπροστά στα μούτρα σου ότι ο ISIS εξυπηρετεί Σιωνιστικά σχέδια κι εσύ επιμένεις ότι αυτά είναι αντισημιτική προπαγάνδα και συνωμοσιολογία?
frixos

Σύμφωνα με μια "δεξαμενή σκέψης" που κάνει σύμβαση εργασίας για το ΝΑΤΟ και την ισραηλινή κυβέρνηση, η Δύση δεν θα πρέπει να καταστρέψει ISIS, την ισλαμιστική εξτρεμιστική ομάδα που διαπράττει γενοκτονία και εθνοκάθαρση των μειονοτικών ομάδων στη Συρία και το Ιράκ.

Γιατί; Το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος "μπορεί να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στην υπονόμευση" του Ιράν, της Χεζμπολάχ, της Συρίας και της Ρωσίας, υποστηρίζει ο διευθυντής της ''δεξαμενής σκέψης".

«Η συνεχιζόμενη ύπαρξη IS εξυπηρετεί ένα στρατηγικό σκοπό», έγραψε ο Efraim Inbar στο έγγραφο  "Η καταστροφή του ισλαμικού κράτους είναι ένα στρατηγικό λάθος», ένα
έγγραφο που δημοσιεύθηκε στις 2 Αυγούστου.
Με τη συνεργασία με τη Ρωσία για την καταπολέμηση της γενοκτόνου εξτρεμιστικής ομάδας, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαπράττουν μια «στρατηγικό τρέλα» που θα «ενισχύσει την εξουσία του άξονα Μόσχας-Τεχεράνης-Δαμασκού," υποστήριξε ο Inbar, υπονοώντας ότι η Ρωσία, το Ιράν και τη Συρία σχηματίζουν μια στρατηγική συμμαχία για να κυριαρχήσουν στη Μέση Ανατολή.

«Η Δύση θα πρέπει να επιδιώξει την περαιτέρω αποδυνάμωση του ισλαμικού κράτους, αλλά όχι την καταστροφή του", πρόσθεσε. "Ένα αποδυναμωμένο IS είναι προτιμότερο από ένα κατεστραμμένο."

Ο Inbar, σημαίνων Ισραηλινός ακαδημαϊκός, είναι ο διευθυντής του Begin-Sadat Κέντρου Στρατηγικών Μελετών, μια "δεξαμενή σκέψης'' που παραδέχεται ότι αποστολή του είναι να προωθήσει μία «ρεαλιστική, συντηρητική, και Σιωνιστική ατζέντα στην αναζήτηση για την ασφάλεια και την ειρήνη στο το Ισραήλ."

Η ''δεξαμενή σκέψης'', γνωστή με το ακρωνύμιο BESA, συνδέεται με το Πανεπιστήμιο Bar Ilan του Ισραήλ και έχει υποστηριχθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση, την Μεσογειακή Πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ, την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Ισραήλ και το Συμβούλιο Carnegie για τη Δεοντολογία στις Διεθνείς Σχέσεις.

Η BESA αναφέρει επίσης ότι «διεξάγει εξειδικευμένη έρευνα βάση συμβολαίου που έχει με το Ισραηλινό Υπουργείο Εξωτερικών και Άμυνας, καθώς και με το ΝΑΤΟ."

Στο έγγραφό του, ο Inbar πρότεινε, ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να παρατείνει τον πόλεμο στη Συρία, που έχει καταστρέψει τη χώρα, σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και εκτοπίζοντας περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού.


πηγή: globalresearch.ca

Δεν την ονομάζουμε πια φύση, ο σωστός όρος είναι “φυσικό κεφάλαιο”!

 του George Monbiot 


Ο πρώτος άνθρωπος που περιέφραξε ένα κομμάτι γης και σκέφτηκε να πει “αυτό είναι δικό μου” και βρήκε ανθρώπους τόσο αφελείς ώστε να τον πιστέψουν, ήταν ο πραγματικός θεμελιωτής της πολιτικής κοινωνίας.
Από πόσα εγκλήματα δεν θα είχε γλιτώσει το ανθρώπινο γένος αν κάποιος είχε βγάλει τους πασσάλους και σκεπάσει με χώμα τα χαντάκια και φώναζε στους συνανθρώπους του:
"Προσοχή στα λόγια αυτού του απατεώνα, είστε χαμένοι αν ξεχάσετε ότι οι καρποί της γης ανήκουν σε όλους και η ίδια η γη σε κανέναν"

Οι πληρωμές για “υπηρεσίες οικοσυστήματος” μοιάζουν με το προοίμιο της μεγαλύτερης όλων των ιδιωτικοποιήσεων, της πλήρους ιδιωτικοποίησης της φύσης. Ο Jean Jacques Rousseau θα αναγνώριζε αυτή τη στιγμή. Τώρα δεν είναι η γη που περικλείουν οι απατεώνες, αλλά όλος ο φυσικός κόσμος!

Σε πολλές χώρες, και ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο, η φύση αποτιμάται και εμπορευματοποιείται, έτσι ώστε να μπορεί να ανταλλαχθεί με μετρητά.
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει τώρα μια Επιτροπή Φυσικού Κεφαλαίου, μια Ομάδα Εργασίας για τα Οικοσυστήματα και ένα εμπνευσμένο νέο λεξιλόγιο.


Δεν την ονομάζουμε πια φύση, τώρα ο σωστός όρος είναι “φυσικό κεφάλαιο”. Οι φυσικές διεργασίες έχουν γίνει “υπηρεσίες του οικοσυστήματος”, δεδομένου ότι υπάρχουν μόνο για να μας εξυπηρετούν. Λόφοι, δάση και λεκάνες απορροής ποταμών είναι τώρα “πράσινες υποδομές, ενώ η βιοποικιλότητα οι οικότοποι είναι “κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων” μέσα σε μια “αγορά οικοσυστημάτων”. Σε όλα θα δοθεί μια τιμή και όλα θα γίνουν εξαργυρώσιμα.

Το επιχείρημα υπέρ αυτής της προσέγγισης είναι συγκροτημένο και ευλογοφανές. Οι επιχειρήσεις σήμερα αντιμετωπίζουν το φυσικό κόσμο σαν να μην αξίζει τίποτα. Τιμολογώντας τη φύση και ενσωματώνοντας αυτή την τιμή στο κόστος των αγαθών και των υπηρεσιών δημιουργείται ένα οικονομικό κίνητρο για την προστασία της. Σίγουρα είναι ελκυστικό, τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για το κράτος. Η Ομάδα Εργασίας για την Αγορά Οικοσυστημάτων κάνει λόγο για “σημαντικές δυνατότητες ανάπτυξης σε αγορές που σχετίζονται με τη φύση – της τάξης των δισεκατομμυρίων λιρών σε παγκόσμιο επίπεδο”.
Η εμπορευματοποίηση, η οικονομική μεγέθυνση, οι αφηρημένη οικονομία, η εξουσία των εταιρειών: αυτές δεν είναι οι διαδικασίες που οδηγούν την παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση; 

Τώρα μας λένε ότι για να σωθεί η βιόσφαιρα χρειαζόμαστε περισσότερο από αυτές.
Οι πληρωμές για τις υπηρεσίες των οικοσυστημάτων μου φαίνονται σαν το προοίμιο της μεγαλύτερης ιδιωτικοποίησης από τότε που ο απατεώνας του Rousseau αξίωσε για πρώτη φορά την αποκλειστικότητα πάνω στη γη. ...
Η κυβέρνηση έχει ήδη αρχίσει να περιγράφει τους ιδιοκτήτες γης ως “πάροχους” των υπηρεσιών οικοσυστήματος, σαν να είχαν δημιουργήσει τη βροχή και τους λόφους και τα ποτάμια και την άγρια ​​φύση που τους κατοικεί. Θα πληρώνονται για τις υπηρεσίες αυτές, είτε από την κυβέρνηση είτε από “χρήστες”. Ακούγεται σαν το σχέδιο για το ΕΣΥ.
Η ιδιοκτησία γης από την εποχή του πρώτου απατεώνα περιλάμβανε την σταδιακή συσσώρευση αποκλειστικών δικαιωμάτων, τα οποία κατασχέθηκαν από το λαό. 

Οι πληρωμές για υπηρεσίες οικοσυστήματος προεκτείνουν την καταπάτηση με το διορισμό του ιδιοκτήτη της γης ως ιδιοκτήτη και υποκινητή της άγριας ζωής, της ροής του νερού, του κύκλου του άνθρακα, των φυσικών διεργασίων που προηγουμένως θεωρούνταν ότι ανήκουν σε όλους και σε κανέναν.
Αλλά δεν τελειώνει εκεί. Μόλις ένας πόρος έχει εμπορευματοποιηθεί, έρχονται οι κερδοσκόποι και οι έμποροι. 

...
Όπως και άλλες πτυχές του νεοφιλελευθερισμού, η εμπορευματοποίηση της φύσης ματαιώνει τη δημοκρατική επιλογή. Δεν θα είμαστε πλέον σε θέση να υποστηρίζουμε ότι ένα οικοσύστημα ή ένα τοπίο πρέπει να προστατευθεί γιατί μας δίνει απόλαυση και θαυμασμό. Θα μας πούνε ότι η εγγενής του αξία έχει ήδη υπολογιστεί και, χωρίς αμφιβολία, ότι αποδεικνύεται πως αξίζει λιγότερο από ό,τι οι άλλες χρήσεις για τις οποίες θα μπορούσε να διατεθεί η γη. Η αγορά μίλησε: τέλος της συζήτησης.


Όλα αυτά τα μπερδεμένα, υποκειμενικά θέματα, οι κινητήριες δυνάμεις της δημοκρατίας, θα εξισωθούν σε μια στήλη με αριθμούς. Οι κυβερνήσεις δεν θα χρειάζεται να ρυθμίσουν. Η αγορά θα πάρει τις αποφάσεις που οι πολιτικοί αποφεύγουν. 

Αλλά το εμπόριο είναι ένας άστατος αφέντης, και δεν ανταποκρίνεται σε κανέναν παρά μόνο σε εκείνους με τα λεφτά. 
Η κοστολόγηση και πώληση της φύσης αποτελεί άλλη μια μεταβίβαση εξουσίας στις εταιρείες και τους πολύ πλούσιους.

Μας μειώνει, μειώνει τη φύση. Μετατρέποντας τον φυσικό κόσμο σε μια θυγατρική της εταιρικής οικονομίας, επαναβεβαιώνει το βιβλικό δόγμα της κυριαρχίας. 

Τεμαχίζει τη βιόσφαιρα σε συστατικά εμπορεύματα: ήδη η ομάδα εργασίας της κυβέρνησης μιλάει για “διαχωρισμό” των υπηρεσιών οικοσυστήματος, έναν όρο που δανείστηκε από προηγούμενες ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό μπορεί να έχει νόημα από οικονομική άποψη. Δεν έχει κανένα οικολογικό νόημα. 
Όσο περισσότερο μαθαίνουμε για το φυσικό κόσμο, τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε ότι οι λειτουργίες του δεν μπορούν να διαχωριστούν με ασφάλεια.
Σπάνια τα λεφτά που θα βγουν από την προστασία της φύσης θα είναι συγκρίσιμα με τα λεφτά που βγουν από την καταστροφή της. 

Η φύση προσφέρει χαμηλά ποσοστά απόδοσης σε σύγκριση με άλλες επενδύσεις. Αν επιτρέψουμε να μετατοπιστεί η συζήτηση από τις Αξίες στην αξία – από την αγάπη στην απληστία – παραχωρούμε το φυσικό κόσμο στις δυνάμεις που τον καταστρέφουν.
Τραβήξτε τους πασσάλους, γεμίστε το χαντάκι, πάλι μας εξαπατούν!


Απόσπασμα από παλαιό άρθρο του  guardian.co.uk.

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Η μελαγχολία της ευφυΐας

της Παναγιώτας Ψυχογιού
 

Πριν από 2.500 χρόνια ο Αριστοτέλης υποστήριξε πως «δεν υπάρχει καμία μεγάλη ιδιοφυΐα χωρίς κάποια δόση παράνοιας». Σήμερα ο ισχυρισμός του αποδεικνύεται επιστημονικά καθώς πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν πως η ευφυΐα σχετίζεται με την μελαγχολία.

Η μελαγχολία θεωρείται από την αρχαιότητα, στοιχείο διάκρισης. O πρώτος ορισμός της δόθηκε από τον Iπποκράτη τον 5ο π.X. αιώνα που τη συσχέτιζε με τη «μέλαινα χολή», ένα από τα τέσσερα υγρά συστατικά του ανθρώπινου σώματος. Ο Aριστοτέλης πρώτος παρατήρησε ότι εξέχουσες μορφές της φιλοσοφίας, της πολιτικής και των τεχνών συνέβαινε να είναι μελαγχολικοί. Υποστηρίζει ότι οι «περιττοί», όσοι δηλαδή διέπρεψαν στη φιλοσοφία, στην πολιτική, στην ποίηση και τις τέχνες ήταν μελαγχολικοί. Στον δειγματολογικό κατάλογο πρώτος μνημονεύεται ο Ηρακλής, και ακολουθούν ο Λύσανδρος ο Λακεδαιμόνιος, ο Αίας ο Τελλαμώνιος, ο Βελλεροφόντης, ο Εμπεδοκλής, ο Πλάτων και ο Σωκράτης. Ο Ηρακλής έζησε τα δυο παροξυσμικά περιστατικά του κράματος της μαύρης χολής. Ένα παθολογικό του χαρακτηριστικό αφορά στο φόνο των παιδιών του τα οποία διαπέρασε με βέλος σε μια κρίση μανίας (εξ ου και η τραγωδία του Ευριπίδη «Ηρακλής μαινόμενος» στην οποία ο Ηρακλής σκοτώνει και τη γυναίκα του). Ο Ιπποκράτης μιλάει επίσης για την «Ηράκλεια Νόσο». Ο Κικέρων στο Tusculanae disputations αποδίδει στον Αριστοτέλη την άποψη ότι όλοι οι ιδιοφυείς είναι μελαγχολικοί, αλλά και ο Σενέκας στο De tranquillitate animae αναφέρει πως κατά τον Αριστοτέλη η ιδιοφυία είναι ανάμικτη με την παραφροσύνη. Κατά τους σύγχρονους ερευνητές ο Αριστοτέλης άντλησε στοιχεία από το έργο του Θεοφράστου «Περί μελαγχολίας» το οποίο όμως έχει χαθεί. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις και για τη μελαγχολία του ίδιου του Αριστοτέλη. Εν κατακλείδι, κατά τον Αριστοτέλη όλοι οι άνθρωποι που έχουν διακριθεί σε κάποιο τομέα ήταν μελαγχολικοί. Η μαύρη χολή είναι ηθοποιός (ηθοποίηση). Διαμορφώνει συμπεριφορές και χαρακτήρες.

Ο Δημόκριτος και ο Πλάτων υποστήριζαν ότι κανείς δε μπορεί να είναι καλός ποιητής χωρίς μια θεία πνοή που να μπορεί να παραβληθεί με την τρέλα. Οι μελαγχολικοί είναι κατ’ ουσίαν ποιητές χάρη στην ένταση των διαθέσεων τους. Κατά τον Πλάτωνα οι ιδιοφυείς άνθρωποι είναι παρορμητικοί και έξαλλοι. Το ίδιο υποστηρίζει και ο Δημόκριτος αλλά και ο γιατρός Ρούφος από την Έφεσο (ειδικός στην μελαγχολία). Ο τελευταίος υποστηρίζει ότι αυτοί που έχουν οξύ πνεύμα και μεγάλη ευφυΐα πέφτουν εύκολα στην μελαγχολία επειδή έχουν γρήγορες μεταβολές και μεγάλη ικανότητα πρόβλεψης και φαντασίας (Κοπιδάκης Μιχάλης, Καθηγητής Κλασσικής Λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Αθηνών,«Βελλεροφόντης, Ευριπίδης, Αριστοτέλης: περιττοί και μελαγχολικοί» στο «Ορώμενα, τιμή στον Αριστοτέλη», Συλλογικό έργο εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2002).

Η μελαγχολία στάθηκε λοιπόν μια από τις «αριστοκρατικές» εκείνες ασθένειες που γονιμοποίησαν την τέχνη, τη λογοτεχνία και τον φιλοσοφικό στοχασμό. Ο I. Kant κατέταξε τη μελαγχολία στη σφαίρα του Υψηλού ενώ ο W. Benjamin ανακάλυψε την αριστερή μελαγχολία. O Eμπεδοκλής, ο Σωκράτης και ο Πλάτων συγκαταλέγονται ανάμεσα στους επιφανείς μελαγχολικούς. Για τους καλλιτέχνες, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού η εκκεντρικότητα ιδιοφυών δημιουργών, όπως του Μιχαήλ Άγγελου, του Γκόγια και του Μπετόβεν συνδέεται με μια βαθιά και διάχυτη μελαγχολία. Οι Σ. P. Kόλεριτζ και Tζον Kητς και ο Mποντλέρ- που για να εκφράσει τη μελαγχολία επιλέγει την αγγλική λέξη «spleen-και ο Φρίντριχ Σέλινγκ στο βιβλίο του «Περί της ουσίας της ανθρώπινης ελευθερίας» θεωρούν τη μελαγχολία θεμέλιο της γνώσης. Το 1621 ο Pόμπερτ Mπέρτον δημοσιεύει την «Aνατομία της Mελαγχολίας», την πρώτη εμπεριστατωμένη σπουδή πάνω στο θέμα της μελαγχολίας.

Η μελέτη της Αλεξάνδρας Ρασιδάκη με τίτλο «Περί μελαγχολίας» (εκδ. Κίχλη, 2012) αντιμετωπίζει τη μελαγχολία ως πηγή δημιουργίας. Η σημαντική αυτή μελέτη κινείται μεταξύ της ιστορίας των ιδεών, της πολιτισμικής ιστορίας και της συγκριτικής γραμματολογίας και επιχειρεί να παρουσιάσει την πλούσια περί μελαγχολίας γραμματειακή και εικαστική παράδοση. Αντλώντας παραδείγματα από την ευρωπαϊκή ζωγραφική της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, καθώς και από τη λογοτεχνία του 19ου και του 20ού αιώνα, αναδεικνύει την πολιτισμική διάσταση αλλά και τη διαχρονική αίγλη της μελαγχολίας.

Η Μελαγχολία νοείται ως κεντρικό θέμα της διανόησης των φιλοσόφων του Μεσαίωνα και της Ρομαντικής εποχής, ως στάση ζωής και ως δημιουργική ευφυḯα, συχνά δε ιδιοφυḯα. Η τρέλα του Αίαντα στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, αλλά και η μανία του Ηρακλή στον Ευριπίδη, μεγάλα αποσπάσματα από τους πλατωνικούς διαλόγους, το έργο του Εμπεδοκλή, τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη διαβάζονται με κέντρο τη Μελαγχολία. Η μελαγχολία συσχετίζεται με τον μονόλογο του Άμλετ, τα νέγρικα spirituals, το tango argentino, την παράδοση της flamenco, τα blues, τον Adorno και τον Freud, τη Julia Kristeva, ή και με το έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ή τον Γεώργιο Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη, τον Καρυωτάκη, τον Λαπαθιώτη και άλλους μεγάλους Έλληνες συγγραφείς. Συνδέεται επίσης με τους Χένρι Τζέιμς, Ουίλιαμ Φώκνερ, Σκοτ Φιτζέραλντ, Χέρμαν Έσσε, Γκράχαμ Γκριν, Άγκαθα Κρίστι, Στίβεν Κινγκ, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Τ.Σ. Έλλιοτ, Νικολάι Γκόγκολ, Μάξιμ Γκόρκι, Κερτ Βόνεγκατ, Τενεσί Γουίλιαμς, Εμίλ Ζολά, Ιβάν Τουργκένιεφ, Αύγουστο Στρίνμπεργκ, Τ. Ουίλιαμς, Ε. Α. Πόε, Λέοντα Τολστόι, Μαίρη Σέλλεϋ, Τσαρλς Ντίκενς, Χέρμαν Μελβίλ, Μαρκ Τουέιν, Ονορέ ντε Μπαλζάκ, την Έμιλυ Ντίκινσον, την Σύλβια Πλαθ, τη Βιρτζίνια Γουλφ, τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον John Keats, τον Λόρδο Byron αλλά και με ζωγράφους, όπως ο Vincent Van Gogh, ο Edvard Munch και πάρα πολλούς άλλους.

Ως δείγματα της ιδιαιτερότητας, ο ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί μεγαλουργούσε μόνον σε ένα ακατάστατο περιβάλλον. Η θεϊκή έμπνευση εκφραζότανε μέσα από το απόλυτο χάος: αναποδογυρισμένα έπιπλα και διάσπαρτα ρούχα. Κι αν κάποιος είχε το θράσος να… συμμαζέψει την Αίθουσα Ζωγραφικής του, ο Νταλί κατεχόταν από απίστευτες εκρήξεις θυμού, εκσφενδονίζοντας βρισιές κι αντικείμενα, ώσπου η Θεά Έμπνευση να τον επισκεφτεί ξανά.

Η Σύλβια Πλαθ έγραφε: «…Ο ήχος του τίποτα – που ήσουν εσύ τρέλα; …Έχω υποφέρει τη φρικαλεότητα του ηλιοβασιλέματος… Καμένη μέχρι ρίζα… Τρομοκρατούμαι απ’ αυτό το μαύρο πράγμα – που κοιμάται μέσα μου…». Τελικά αυτό το μαύρο πράγμα την καταπίνει όπως και τη Βιρτζίνια Γουλφ που έβαλε πέτρες στην τσέπη του παλτό της, μπήκε και περπάτησε στη θάλασσα ώσπου πνίγηκε…

Γιατί πρέπει να θεωρήσουμε την Ντίκινσον «τρελή», όπως και η ίδια περιπαιχτικά αυτοαποκαλείται και όχι σοφή, αφού επέλεξε μια ζωή που της επέτρεπε να δημιουργεί; Γιατί να υποθέσουμε ότι έχασε απέχοντας, αντί να σκεφτούμε ότι επέλεξε να απέχει; Ο ψυχολόγος Daniel Nettle γράφει, «Είναι δύσκολο τελικά να αρνούμαστε ότι τα ισχυρότερα θεμέλια της δυτικής κουλτούρας έχουν χτιστεί από ανθρώπους με κάποια προδιάθεση τρέλας». Η διάνοια συχνά πορεύεται τόσο μπροστά από την εποχή της, ώστε συχνά ο φωτισμένος άνθρωπος παρεξηγείται ή παρερμηνεύεται από τους συγχρόνους του, ενώ αποθεώνεται από τις επόμενες γενιές. Χρειάζονται αιώνες γνώσης και πνευματικής εξέλιξης, για να κατανοηθεί το επίπεδο της διάνοιας.

Κλείνοντας παραπέμπω στον μεγάλο Έλληνα ποιητή Μ. Παπανικολάου:
"Ήταν αλήθεια πως εζούσα κάποια ζωή ξεχωριστή,
ζούσα όπως ήθελεν η Μούσα κι όπως δεν ήθελε η ζωή.
Λοξά με κοίταζαν οι άλλοι σα να με παίρναν για τρελό,
κι ήταν για με χαρά μεγάλη μαζί τους πάντα να γελώ."

πηγή: artinews


Υπεράνθρωποι

του Ισοβίτη 

Κυκλοφορεί ένα ποστ με τη σύγκριση μεταλλίων ανάμεσα σε τρεις χώρες:
• Ελλάδα: 11 εκατομμύρια κάτοικοι, 3 χρυσά, 1 ασημένιο, 2 χάλκινα
• Τουρκία: 75 εκατομμύρια κάτοικοι, 0 χρυσά, 3 ασημένια, 4 χάλκινα
• Ινδίες: 1252 εκατομμύρια κάτοικοι, 0 χρυσά, 1 ασημένιο, 0 χάλκινα

Ναι, «Ινδίες» γράφει. Το ποστ -υποθέτω πως- φτιάχτηκε για να τονώσει την εθνική υπερηφάνεια των απανταχού Ελλήνων, δείχνοντας με αυτή την αδιαμφισβήτητη επιστημονική έρευνα πως η μικρή μας χώρα είναι ανώτερη από άλλες μεγαλύτερες, αφού κέρδισε 6 ολόκληρα μετάλλια, σε λέω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες (που οι μισοί Έλληνες ακόμα τους αποκαλούν «Ολυμπιάδες»).

Αυτό που δε γράφει το εθνικοπατριωτικό ποστ είναι:
• Ουγγαρία: 10 εκατομμύρια κάτοικοι, 8 χρυσά, 3 ασημένια, 4 χάλκινα
• Τζαμάικα: 3 εκατομμύρια κάτοικοι, 6 χρυσά, 3 ασημένια, 2 χάλκινα
• Κροατία: 4 εκατομμύρια κάτοικοι, 5 χρυσά, 3 ασημένια, 2 χάλκινα
• Νέα Ζηλανδία: 5 εκατομμύρια κάτοικοι, 4 χρυσά, 9 ασημένια, 5 χάλκινα

Ωχ, τελικά έχει χώρες με μικρότερο πληθυσμό που πήραν περισσότερα μετάλλια από την Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων. Αλλά αυτό το κομμάτι της αλήθειας δεν εξυπηρετεί τον δημιουργό του ποστ -προτιμά να απομονώσει άλλο μέρος του πλήρους πίνακα μεταλλίων.

(Εθνική υπερηφάνεια όταν ένας Έλληνας γιατρός ανακαλύπτει κάτι σπουδαίο, αλλά όχι εθνική ντροπή όταν ένας συνάδελφός του ζητάει φακελάκι. Το πρώτο είναι υπόθεση όλων μας, το δεύτερο προσωπική αποτυχία).

Σε κάθε θρίαμβο αθλητή σε κορυφαίες διοργανώσεις αντιστοιχούν δεκάδες ή εκατοντάδες αποτυχίες άλλων αθλητών που δεν τα κατάφεραν επειδή ατύχησαν ή επειδή δεν είχαν παρόμοια στήριξη από την οικογένεια ή το σύλλογο ή τον/τη σύντροφό τους, ή δεν δούλεψαν αρκετά ή δεν είχαν ούτως ή άλλως το απαιτούμενο ταλέντο ή, στην τελική, δεν είχαν τέτοιες φιλοδοξίες. Ένας είναι ο πρώτος, ένας είναι ο δεύτερος, ένας είναι ο τρίτος και η σειρά φτάνει ως τον τελευταίο. Αντί να νιώθουμε δέος ως ανθρώπινη φυλή για τα όρια του ανθρώπινου σώματος που διαρκώς μεγεθύνονται, κάτι που βλέπουμε δισεκατομμύρια άνθρωποι ταυτόχρονα σε ζωντανή μετάδοση από το μεγαλύτερο πειραματικό εργαστήριο που δεν είναι άλλο από τους αγώνες παγκόσμιας συμμετοχής, συνεχίζουμε να χάνουμε εκούσια το νόημα και να τσιμπολογάμε σταγονίδια εθνικής ανάτασης με δανεική δόξα από τους υπερανθρώπους που τυγχάνει να έχουν γεννηθεί στα ίδια γεωγραφικά όρια -λες και όλος ο πλανήτης δεν κατοικείται από τον ίδιο άνθρωπο, λίγο πιο μαύρο, λίγο πιο άσπρο, ψηλότερο, κοντύτερο, πιο δυνατό ή πιο αδύναμο από εμάς.

Δεν απαξιώνω τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως εμπορικό πανηγύρι ή ανταγωνιστική σύγκρουση ανάμεσα σε χώρες που ρίχνουν στην αρένα τους ικανότερους -ως ένα ιδιόμορφο trial by combat. Σέβομαι πραγματικά τους εκπροσώπους της φυλής μου, της ανθρώπινης φυλής, που θυσιάζουν καθημερινά τις ζωές τους για να αποδεικνύουν σε όλους εμάς πόσο μακριά μπορούν να επεκτείνονται τα όρια του ανθρώπινου σώματος, πόσο πιο ψηλά, πόσο πιο δυνατά. Και θεωρώ πως η ανταμοιβή τους για την εθελοντική πλην ακούσια συμμετοχή τους ως πειραματόζωα είναι ελάχιστη: Χρήμα, δόξα, αναγνώριση, για μια ζωή γεμάτη στερήσεις και συγκέντρωση σε έναν και μοναδικό στόχο.

Το χειροκρότημά μου στους ήρωες της ανθρώπινης φυλής. Και η συγνώμη μου, εκ μέρους κάποιων άλλων, για όσους μειώνουν τα επιτεύγματά τους χαρακτηρίζοντάς τους ως «Έλληνες», «Τούρκους», «Ινδούς», «Αμερικανούς», «Ευρωπαίους», «Αφρικανούς».

Αν ρίχναμε και τα τείχη προς τιμήν των ολυμπιονικών σε όλο τον κόσμο, αντί να χτίζουμε νέα...

πηγή: Ισοβίτης

ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ 490 Π.Χ. - “ΜΕΜΝΕΟ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ”

Κείμενο: Νίκος Μέντζας
 

"Γιατί έτσι από τους αρχαίους καιρούς
Μοίρα θεοτική προστάζει
και στους Πέρσες όρισε πολέμους
καστροκαταλύτες κι αλογόβατες
μάχες βουερές κι ακόμη
χαλασμό στις πολιτείες”

Αισχύλου - Πέρσαι

Κατά την διάρκεια του πρώτου ελληνικού αποικισμού (11ος - 9ος αιώνας π.Χ.) τα παράλια της Μικράς Ασίας και τα κοντινά νησιά άρχισαν να αποικίζονται από τους Έλληνες. Αχαιοί, Δωριείς και Ίωνες δημιούργησαν πόλεις, οι οποίες, κυρίως κατά τον δεύτερο ελληνικό αποικισμό (8ος - 6ος αιώνας π.Χ.) αποτέλεσαν πρότυπα ανάπτυξης σε τομείς όπως οι τέχνες, το εμπόριο, ο πολιτισμός, αλλά και φιλοσοφικά κέντρα. Το 540 π.Χ. η Ιωνία και τα παράλια της Μικράς Ασίας τέθηκαν υπό την κυριαρχία του Πέρση αυτοκράτορα Κύρου Β', ο οποίος, μεταξύ άλλων, διόρισε τυράννους της αρεσκείας του στις διάφορες πόλεις, οδήγησε τους Ίωνες σε περικοπές των εμπορικών κινήσεων, επέβαλε οικονομικές εισφορές και την συνδρομή στρατιωτικών δυνάμεων σε εκστρατείες του. Το 499 π.Χ., όταν στον θρόνο της Περσικής Αυτοκρατορίας βρισκόταν ο Δαρείος και ξεσπόυσε η Ιωνική Επανάσταση, ο τύραννος της Μίλητου Αρισταγόρας, κατέπλευσε στην Σπάρτη με σκοπό να πείσει τους Σπαρτιάτες να συνδράμουν, με στρατό, για την εκστρατεία εναντίον των Περσών με προορισμό τα Σούσα. Η απάντηση που πήρε, μετά από μερικές μέρες, ήταν αρνητική. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο Κλεομένης, βασιλιάς της Σπάρτης και αδελφός του Λεωνίδα του απάντησε:

"Ξένε Μιλήσιε, να βρίσκεσαι έξω από τα σύνορα της Σπάρτης προτού δύσει ο ήλιος. Όσα λες, δεν θα τα ακούσουν ευχάριστα οι Λακεδαιμόνιοι, αφού θέλεις να τους οδηγήσεις σε απόσταση τριών μηνών πορεία από την θάλασσα."

Έπειτα ο Αρισταγόρας στράφηκε στους Αθηναίους, οι οποίοι μετά από σύσκεψη και απόφαση της εκκλησίας του δήμου αποφάσισαν να στείλουν 20 πλοία με αρχηγό τον Μελάνθιο, που μαζί με 5 πλοία από τους Ερετριείς θα διοικούσε ένα εκστρατευτικό σώμα 2000 περίπου ανδρών. Ένας λόγος που οδήγησε τους Αθηναίους στην απόφαση αυτή ήταν και η περίπτωση του Ιππία. Ο Αθηναίος τύραννος Ιππίας ήταν γιος και διάδοχος του Πεισίστρατου. Μετά την μετά την ανατροπή του, το 510 π.Χ., και την ανάδειξη του Κλεισθένη και της δημοκρατικής μεταρρύθμισης που αυτός εισήγαγε στο πολίτευμα, προσπάθησε ανεπιτυχώς να προσεταιριστεί τους Σπαρτιάτες για να πετύχει την παλινόρθωση του. Αφού δεν τα κατάφερε, στράφηκε στο πλευρό των Περσών και του σατράπη των Σάρδεων και αδερφού του Δαρείου, Αρταφέρνη. Απέβλεπε με αυτή την κίνηση στην βοήθεια τους για την ανάληψη της διακυβέρνησης της Αθήνας, με την πόλη να καταλήγει αποικία της περσικής αυτοκρατορίας. Ο Ηρόδοτος περιγράφει τις ραδιουργίες του Πεισιστρατίδη:

"Ο Ιππίας, όταν έφθασε από την Λακεδαίμονα στην Ασία, άρχισε να συκοφαντεί τους Αθηναίους στον Αρταφέρνη και κατέβαλε κάθε προσπάθεια προκειμένου να τους έχει πάλι υπό την εξουσία του και να καταλήξουν υπήκοοι του Δαρείου. Αυτή ήταν η δραστηριότητα του Ιππία και μόλις οι Αθηναίοι το πληροφορήθηκαν, έστειλαν αντιπροσώπους στις Σάρδεις για να μην πεισθούν οι Πέρσες από τους φυγάδες τους. Ο Αρταφέρνης τους διέταξε να δεχθούν πίσω τον Ιππία, αν ήθελαν να σωθούν. Οι Αθηναίοι αρνήθηκαν και αποφάσισαν να γίνουν φανερά εχθροί των Περσών."

Έτσι, οι Αθηναίοι έκριναν σκόπιμο να βοηθήσουν τους Ίωνες και οι ενισχύσεις του έφθασαν στα παράλια της Μικράς Ασίας το 498 π.Χ. Ο Αρισταγόρας όρισε στρατηγούς για την εκστρατεία τον αδερφό του Χαροπίνο και τον Ερμόφαντο. Φθάνοντας στις Σάρδεις, πυρπόλησαν την πόλη και οπισθοχώρησαν για αναδίπλωση και επανένωση με τους Μιλήσιους. Η έκβαση της επανάστασης, ουσιαστικά, καθορίστηκε εκείνη τη χρονιά έπειτα από την ήττα των Ελλήνων κοντά στην πόλη της Εφέσου. Παρόλα αυτά, ο πόλεμος συνεχίστηκε με ναυμαχίες, για να λήξει οριστικά, με νίκη των Περσών, πέντε χρόνια μετά. Τα παράλια της Μικράς Ασίας επανήλθαν ολοκληρωτικά στην κατοχή των Περσών.

Όταν οι Αθηναίοι μαζί με τους Ίωνες και τους Ερετριείς πυρπόλησαν τις Σάρδεις, ο Δαρείος ρώτησε να μάθει ποίοι ήταν αυτοί οι Αθηναίοι. Αφού πληροφορήθηκε πήρε το τόξο του, πέρασε ένα βέλος, σημάδεψε στον ουρανό λέγοντας, “Δία, ας μου δοθεί χάρη να εκδικηθώ τους Αθηναίους” και το εκτόξευσε. Ύστερα έδωσε διαταγή σε έναν υπηρέτη του, να του επαναλαμβάνει τρεις φορές πριν το δείπνο: “Δέσποτα, μην ξεχνάς τους Αθηναίους”. Ο Δαρείος είχε βάλει στόχο να υποτάξει τους θρασείς κατοίκους αυτής της μικρής πόλης που τόλμησε να θίξει την υπόληψη του κατά την Ιωνική Επανάσταση. Ο Πέρσης αυτοκράτορας, παρόλο που πίστευε ότι το ξέσπασμα της επανάστασης οφειλόταν σε δολοπλοκίες που ξεκίνησαν από τους τυράννους των περιοχών που βρίσκονταν στα παράλια, κατάλαβε ότι όσο θα υπήρχαν ελεύθερες ελληνικές πόλεις στα δυτικά, θα ήταν δύσκολο να διασφαλίσει την σταθερή κυριαρχία του στα παράλια της Μικράς Ασίας. Η εισβολή του στην Ελλάδα, στην ουσία, εξυπηρετούσε επεκτατικούς σκοπούς με γνώμονα την διαφύλαξη και παράλληλα την ισχυροποίηση της αυτοκρατορίας του. Το προπύργιο της δύσης στεκόταν εμπόδιο σε αυτή την προοπτική˙ να ανοιχθεί δηλαδή ο δρόμος για την επέλαση και επικράτηση του ανατολίτικου δεσποτισμού στην Ευρώπη. Το προπύργιο αυτό όμως, κατοικούταν από πολίτες που το πάθος για την ελευθερία τρεφόταν από την δημοκρατική τους αντίληψη και το ένστικτο του πολίτη - οπλίτη που είχε διαμορφωθεί στην αρχαία Αθήνα, χαρακτηριστικά τα οποία δημιουργούσαν ισχυρές συνειδήσεις και νοηματοδοτούσαν την έννοια της συνειδητής πειθαρχίας.

Στην Ιωνική Επανάσταση, στο πλευρό των επαναστατημένων, πήρε μέρος και ο Μιλτιάδης, ο οποίος κατέλαβε την Ίμβρο και την Λήμνο, νησιά τα οποία παραχώρησε στους Αθηναίους, και που μετά την επιδρομή του Μαρδόνιου στην Θράκη, κατέφυγε στην Αθήνα. Ο Μιλτιάδης είχε κληρονομήσει από τον θείο του την ηγεμονία της Χερσονήσου, μια περιοχής κοντά στην Καλλίπολη, στον Ελλήσποντο. Έχοντας καλές σχέσεις με τους Αθηναίους σε επίπεδο εμπορικών δραστηριοτήτων, και όχι μόνο, αλλά και λόγω της αθηναϊκής καταγωγής του, επέστρεψε στην πόλη το 493 π.Χ. Εκεί έτυχε υποδοχής με ανάμεικτα συναισθήματα. Υπήρξαν Αθηναίοι που είδαν την άφιξη του ως χρήσιμη συνεισφορά, λόγω της στρατιωτικής του εμπειρίας (είχε πολεμήσει και στο πλευρό των Περσών εναντίον των Σκυθών) ενόψει του κινδύνου της περσικής εισβολής, υπήρξαν και εκείνοι που, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως "ρεαλιστές", την αντιμετώπισαν με μεγάλη επιφυλακτικότητα καθώς προέβλεπαν περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεων με τους Πέρσες, με αποτέλεσμα την καταβαράθρωση του εμπορίου. Πολλοί από τους τελευταίους πάντως ήταν παλιοί οπαδοί της τυραννίδας των Πεισιστρατηδών και του Ιππία, οπότε προσέβλεπαν σε μια επαναφορά του στην εξουσία. Όπως και να είχε, ο Μιλτιάδης εκλέχτηκε στρατηγός, και με την βοήθεια του Θεμιστοκλή, ο οποίος έβλεπε την σύγκρουση των Περσών με τους Έλληνες ως αναπόφευκτο γεγονός, λόγω εμπορικών αλλά και στρατηγικών - επεκτατικών διαφορών.

Το 491 π.Χ., ο Δαρείος έστειλε πρεσβευτές σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για να ζητήσουν "γην και ύδωρ", ως κίνηση ψυχολογικής επιβολής. Τότε, μετά από αρνητική απάντηση, πόλεις όπως η Σπάρτη, η Αθήνα και η Κόρινθος συμφώνησαν σε συνεργασία για την επικείμενη επιδρομή από την ανατολή. Ο Δαρείος θα έπρεπε λόγω κύρους να χτυπήσει άμεσα και αποφασιστικά, με ισχυρή δύναμη τις πόλεις εκείνες που έθιξαν την υπόληψη του, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα δημιουργούσε το προηγούμενο για ενδεχόμενες εξεγέρσεις και από άλλους λαούς που δυσφορούσαν απέναντι στην παντοκρατορία του. Έτσι και έκανε. Το 490 π.Χ., ο περσικός στόλος βρισκόταν στην τελική ευθεία της εκστρατείας. Πλέοντας προς την Αττική, οι Πέρσες υπέταξαν τους κατοίκους των νησιών, από τα παράλια της Ιωνίας μέχρι την Ερέτρια και πήραν τα παιδιά ως ομήρους. Ο Δαρείος θεωρούσε ότι η προσάρτηση των νησιών θα τον βοηθούσε να χρησιμοποιήσει τις περιοχές αυτές ως προγεφυρώματα εναντίον της ηπειρωτικής Ελλάδας. Φτάνοντας στην Εύβοια, υπέταξαν την Ερέτρια, οι κάτοικοι της οποίας μετά από σθεναρή αντίσταση ηττήθηκαν από προδοσία. Ως αντίποινα για την καταστροφή των Σάρδεων, οκτώ χρόνια πριν, ο περσικός στρατός έκαψε τα μνημεία και αιχμαλώτισε τους κατοίκους. Ύστερα από την σύντομη αυτή νίκη, οι Πέρσες ξεκίνησαν για την αποβίβαση στην Αττική, με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση. Ο Ιππίας σύστησε την παραλία του Μαραθώνα ως σημείο απόβασης εξαιτίας της κοντινής απόστασης, της δυνατότητας για καλύτερη προετοιμασία που παρουσίαζε και του γεγονότος ότι στην περιοχή κατοικούσαν αρκετοί οπαδοί του, που ενδεχομένως θα βοηθούσαν με διάφορους τρόπους. Η πίστη των Περσών για την επικράτηση τους οφειλόταν σε δυο βασικούς παράγοντες: την υπέρτερη αριθμητική τους δύναμη και την ισχυρή παρουσία και συμμετοχή ιππικού, που τους οδηγούσαν στην πρόβλεψη ότι οι Αθηναίοι θα κρατούσαν αμυντική στάση, όπως οι Ερετριείς, και θα κλείνονταν πίσω από τα τείχη της πόλης.

Οι Αθηναίοι βλέποντας τον κίνδυνο συγκάλεσαν έκτακτη συνέλευση της εκκλησίας του δήμου και αποφάσισαν να κινηθούν προς τον Μαραθώνα, αντί να περιμένουν ταμπουρωμένοι στην πόλη. Η απόφαση τους για επιθετική στάση, από στρατηγικής άποψης, ήταν μια ριζοσπαστική έκφραση της ελεύθερης, δημοκρατικής σκέψης που συντελούσε σε ένα, όσο το δυνατόν, πιο σθεναρό και επιτυχές πλάνο απώθησης του εχθρού. Ο Μιλτιάδης ήταν εκείνος που επέμεινε στην επιθετική τακτική που θα έπρεπε να εφαρμοστεί, την απομόνωση του εχθρού και την διάλυση του. Σύμφωνα με το σχέδιο του, τα υψίπεδα γύρω από την ακτή θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως τείχος προστασίας και προκάλυμμα για την παρατήρηση και την επιλογή της κατάλληλης στιγμής για επίθεση. Υπήρχαν βέβαια και εκείνοι που, βλέποντας το ..."ρεαλιστικά", συμβούλευαν την αμυντική στάση και έναν ενδεχόμενο συμβιβασμό με τον κατακτητή, ο οποίος ίσως έδειχνε ελεημοσύνη. Οι περισσότεροι Αθηναίοι συντάχτηκαν με την πρόταση του Μιλτιάδη, κόντρα στην αυταπάτη της δεύτερης πρότασης. Σε τελική ανάλυση δεν είχαν κάτι να χάσουν, εφόσον οι Πέρσες είχαν δρομολογήσει και προαποφασίσει τα μέτρα που επεφύλασσαν στον ελληνικό πληθυσμό. Αντιθέτως με την υποταγή θα έχαναν τα πάντα.

Την ώρα που οι Πέρσες έπλεαν προς τον Μαραθώνα, οι Αθηναίοι έστειλαν στην Σπάρτη έναν κήρυκα, τον Φειδιππίδη, ο οποίος πεζός κάλυψε απόσταση 242 χλμ. μέσα σε δυο μέρες, και παράλληλα ετοίμασαν τον στρατό ορίζοντας δέκα στρατηγούς, έναν από κάθε φυλή. Η απόκτηση του στρατηγικού αξιώματος δεν ήταν ζήτημα κληρονομικότητας ή άλλου άμεσου τρόπου σφετερισμού, αλλά προϋπέθετε την αποδεδειγμένη αξία σε θέματα διαγωγής, χαρακτήρα και ικανοτήτων. Σε όλα αυτά τα σημεία, ο στρατηγός έπρεπε να είναι δοκιμασμένος και η εκλογή του γινόταν κάθε χρόνο - δημοκρατικά - από τον λαό. Πολέμαρχος ορίστηκε, με κλήρο, ο Καλλίμαχος. Η ιδιαιτερότητα του αθηναϊκού λαού έγκειτο στο γεγονός ότι πέρα από τον ρόλο του πολίτη, του συμμετέχοντα δηλαδή στην πολιτική διεργασία και τις αποφάσεις για τα κοινά, ασκούσε και τον ρόλο του οπλίτη, του πολεμιστή, του υπερασπιστή του πάτριου εδάφους και της πολιτείας. Ο αγώνας για την ελευθερία σε επίπεδο αυτοδιάθεσης ενός λαού ξεκινούσε και ισχυροποιούταν βιωματικά, σαν συναίσθημα και τρόπος αντίληψης, από το ίδιο το πολίτευμα. Η διαδικασία της ελεύθερης έκφρασης, της συμμετοχής στο πεδίο της πολιτικής ζύμωσης και της ενασχόλησης με τα κοινά δεν μπορούσε παρά να καταλήξει στην συνειδητή υπεράσπιση της ίδιας της πατρίδας από δεσποτισμούς και επίδοξους κατακτητές. Η έννοια πατρίδα αποκτούσε υπόσταση, μέσα από τη συμμετοχική διαδικασία, και η πειθαρχία σε στρατιωτικό επίπεδο, γινόταν συνειδητή. Οι όροι "πατρίδα" και "δημοκρατία" ταυτίζονταν πλέον σε τέτοιο βαθμό, που αποτέλεσαν μια ισχυρή και ριζοσπαστική μορφή κοινωνικής και ατομικής αντίληψης, οδηγώντας στην πολιτισμική άνθιση. Έτσι, η ιδιότητα του πολίτη - οπλίτη (του δημοκράτη - πατριώτη) δημιουργούσε το νέο μοντέλο ανθρώπου που αποκτούσε ελεύθερη και στιβαρή συλλογική συνείδηση, και σε στρατιωτικό επίπεδο αχρήστευε τον ρόλο του μισθοφορικού στρατού που πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε από τυράννους για ιδιοτελείς σκοπούς, βάσει του καιροσκοπικού του χαρακτήρα.

Ο Φειδιππίδης όταν έφτασε στην Σπάρτη, ανήγγειλε στους Σπαρτιάτες:

"Λακεδαιμόνιοι, οι Αθηναίοι σας ζητούν βοήθεια. Μην ανεχθείτε μια πόλη αρχαιότατη στην Ελλάδα να υποδουλωθεί στους βαρβάρους. Η Ερέτρια έχει κιόλας υποδουλωθεί και η Ελλάδα έγινε ασθενέστερη κατά μια σπουδαία πολιτεία."

Οι Σπαρτιάτες δέχθηκαν την πρόταση των Αθηναίων για συμμαχία εναντίον των Περσών, προβάλλοντας όμως έναν όρο. Θα έπρεπε να περιμένουν να τελειώσουν τα Κάρνεια, μέχρι την επόμενη πανσέληνο, για να ξεκινήσουν˙ χρονικό διάστημα δέκα, περίπου, ημερών. Το έθιμο της τοπικής θρησκευτικής εορτής προς τιμήν του Κάρνειου Απόλλωνα, που γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια, κατά την διάρκεια της πανσελήνου του μήνα Κάρνειου και διαρκούσε εννιά ημέρες, απαγόρευε την πολεμική εμπλοκή ενόσω διεξάγονταν οι εορτασμοί. Στην πραγματικότητα, ο βασικός λόγος για τις υπεκφυγές των Σπαρτιατών ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης στις πολεμικές ικανότητες των Αθηναίων, και η αμφιβολία τους για την επικράτηση των τελευταίων εναντίον των Περσών. Γι αυτό τον λόγο δεν ήθελαν να ρισκάρουν μια άμεση κίνηση ρήξης με τους τελευταίους. Ο Φειδιππίδης, αφού έλαβε την απάντηση, κάλυψε την ίδια απόσταση πάλι μέσα σε δυο μέρες για να πληροφορήσει τους Αθηναίους σχετικά με την απόφαση των Σπαρτιατών.


Στο πλευρό των Αθηναίων παρατάχθηκαν οι Πλαταιείς, με τους οποίους διατηρούσαν καλές σχέσεις λόγω της βοήθειας που τους παρείχαν εναντίον της Θήβας. Οι Αθηναίοι παρέταξαν περίπου 10000 οπλίτες και οι Πλαταιείς 1000, περίπου, ενώ τον Καλλίμαχο διαδέχτηκε στην αρχηγία ο Μιλτιάδης λόγω των ικανοτήτων που επέδειξε στην διαμόρφωση του σχεδίου δράσης. Οι περσικές δυνάμεις, υπό τους στρατηγούς Δάτι και Αρταφέρνη, γιου του ομώνυμου Πέρση σατράπη, είχαν σαν σύμβουλο τον Ιππία και αριθμούσαν περίπου 45000 μαχητές. Εκείνο όμως που προβλημάτιζε περισσότερο τον Μιλτιάδη ήταν η παρουσία του ιππικού που δυσχέραινε την θέση των Ελλήνων οπλιτών. Ύστερα από μερικές μέρες, το βράδυ της ημερομηνίας που η αρχιστρατηγία είχε - τυπικά - ανατεθεί στον Μιλτιάδη, οι Πέρσες άρχισαν να φορτώνουν τα άλογα στα πλοία (πιθανώς για μεταφορά του στρατεύματος στην Αθήνα), με αποτέλεσμα να δοθεί η ευκαιρία στην ελληνική πλευρά για επίθεση.

Η περσική πλευρά παρέταξε τις δυνάμεις της σε όλη τους την έκταση. Το κέντρο ήταν επανδρωμένο με πολεμιστές από την Μηδία, Πέρσες και Σάκες, έναν πολεμοχαρή λαό, υποτελή στον Πέρση αυτοκράτορα, που πρόσφερε μισθοφόρους για τις μεγάλες εκστρατείες. Αυτό το τμήμα αποτελούσε το ισχυρό τμήμα της περσικής φάλαγγας, καθώς συμμετείχαν επίλεκτοι πολεμιστές. Τα δυο άκρα αποτελούσαν υποτελείς μαζί Πέρσες οπλίτες. Το σύνολο των περσικών δυνάμεων απλωνόταν σε βάθος 23 σειρών. Η ελληνική πλευρά παρατάχθηκε σύμφωνα με το σχέδιο του Μιλτιάδη, ο οποίος ενίσχυσε τα πλευρικά τμήματα σε βάθος. Το δεξιό τμήμα επανδρώθηκε με οκτώ σειρές, απαρτιζόμενες από 500 οπλίτες η κάθε μια. Το βάθος των οκτώ σειρών διατηρήθηκε και στην αριστερή πλευρά, με 625 οπλίτες στην κάθε μια, καθώς εκεί είχαν προστεθεί οι δυνάμεις των Πλαιταιέων. Στο κέντρο, ο Μιλτιάδης, κράτησε το ίδιο μήκος αλλά μείωσε το βάθος, αφήνοντας τέσσερις σειρές των 500 οπλιτών. Οι Έλληνες είχαν μειώσει τους ζυγούς του κέντρου, επεκτείνοντας έτσι το μέτωπο και παράλληλα, έχοντας κρατήσει το βάθος και την πυκνότητα των δυο άκρων, προσδοκώντας μια δυνητική κίνηση που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για περικύκλωση του εχθρού στο κέντρο. Στο κέντρο είχε πάρει θέση και ο Μιλτιάδης, αφού οι απαιτήσεις εκεί θα ήταν μεγάλες και θα κρινόταν η έκβαση της μάχης. Το κέντρο ήταν επιφορτισμένο να κρατήσει το περσικό αντίστοιχο, όσο τα πλευρά του εχθρού θα κατακερματίζονταν και θα κατέρρεαν. Οι προετοιμασίες των Ελλήνων έγιναν τα ξημερώματα, πριν από εκείνες των Περσών, και λίγο πριν από την ανατολή του ήλιου πραγματοποίησαν έφοδο αιφνιδιάζοντας τους Πέρσες (περίπου 5:30 π.μ.). Η απόσταση μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών ήταν περίπου 1.5 χλμ.

Οι Έλληνες έκαναν επίθεση με ταχύ βηματισμό για να αποφύγουν - όσο ήταν δυνατόν - τα βέλη των αντιπάλων, τραγουδώντας παιάνα, σύμφωνα με τα πολεμικά τους έθιμα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι "οι Πέρσες, βλέποντας τους να ορμούν τρέχοντας, ετοιμάστηκαν να τους αντιμετωπίσουν - νόμιζαν ότι οι Αθηναίοι τρελάθηκαν κι όδευαν στον όλεθρο, καθώς τους έβλεπαν λίγους να τρέχουν χωρίς να έχουν ούτε ιππικό, ούτε τοξότες". Όταν η απόσταση μεταξύ των δυο στρατών μειώθηκε στα τετρακόσια μέτρα οι Πέρσες άρχισαν να εκτοξεύουν - μαζικά - βέλη, με σκοπό την δημιουργία σύγχυσης στις τάξεις του εχθρού, ως ένα είδος ψυχολογικής επιβολής. Όταν έφτασε στα διακόσια μέτρα η ελληνική φάλαγγα έχοντας καταφέρει να διατηρήσει την τάξη, χωρίς απώλειες, όρμησε τρέχοντας προς τον εχθρό. Στα εκατό μέτρα, όταν οι Πέρσες ύψωσαν τα τόξα, οι Έλληνες είχαν ορθώσει τα δόρατα και αποφεύγοντας πλέον τα βέλη έπεσαν με φόρα πάνω στους Πέρσες, δημιουργώντας ένα οστικό κύμα που είχε άμεσο αντίκτυπο στην διάλυση των άκρων.

Ο τραγικός ποιητής Αισχύλος, που πήρε μέρος και τραυματίστηκε στη μάχη, θυμόταν στο έργο του “Πέρσες” τις παροτρύνσεις που ακούγονταν την ώρα της επίθεσης:

"Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών!"

Όσο τα πλευρικά τμήματα των Ελλήνων κατανικούσαν τα περσικά, οθώντας τα πίσω στα πλοία, το αθηναϊκό κέντρο κρατούσε απασχολημένο το επίλεκτο σώμα των Περσών, οδηγώντας το προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μπορεί να θεωρηθεί ως άθλος το γεγονός ότι οι 2000 Αθηναίοι που βρίσκονταν στο σημείο αυτό αντιμετώπισαν περίπου 15000 επίλεκτους Πέρσες. Όταν τα ελληνικά πλευρικά τμήματα κατατρόπωσαν τους αντιπάλους που έτρεχαν προς τα πλοία, συνενώθηκαν και με αναστροφή επιτέθηκαν στο περσικό κέντρο. Έτσι οι αντιστεκόμενοι Πέρσες που είχαν μείνει, βρέθηκαν να δέχονται επίθεση και από τα νώτα τους. Ήταν θέμα χρόνου και αυτή η περσική διάσπαση και άτακτη οπισθοχώρηση προς τα πλοία. Μερικοί από αυτούς, στην προσπάθεια τους να φθάσουν εκεί πνίγηκαν στα έλη και άλλοι σφαγιάστηκαν στο παρακείμενο άλσος. Στα πλοία η μάχη διεξήχθη με ακόμη σκληρότερο τρόπο, αφού σε περίπτωση ανασύνταξης και φυγής των Περσών, υπήρχε το ενδεχόμενο να καταπλεύσουν στο Φάληρο ή σε κάποια άλλη περιοχή κοντά στην Αθήνα. Οι εισβολείς κατατρομοκρατημένοι προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να επιβιβαστούν στα πλοία, τα οποία στέκονταν η μόνη σωτηρία τους. Ο Ηρόδοτος αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στον αδελφό του Αισχύλου, Κυνέγειρο, ο οποίος "ενώ κρατούσε από την πρύμνη ένα καράβι, (οι Πέρσες) του έκοψαν τα χέρια του με πέλεκυ" για να μπορέσουν να αποπλέυσουν. Ενώ, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος στα "Ηθικά - Συναγωγή ιστοριών παράλληλων ελληνικών και ρωμαϊκών", ο Καλλίμαχος "έπεσε νεκρός, κατατρυπημένος από δόρατα". Τελικά, ένας αριθμός κατάφερε να επιβιβαστεί στις τριήρεις, ενώ επτά από αυτές έπεσαν στα χέρια των Ελλήνων. Η μάχη που ξεκίνησε λίγο πριν από την ανατολή του ήλιου, έληξε τρεις ώρες μετά. Τρεις ώρες πυκνών συγκρούσεων, απαιτητικών τακτικών και λυσσαλέας ορμής. Η στρατηγική ευφυία όμως του Μιλτιάδη μαζί με παράγοντες όπως το θάρρος, ο ακριβής συντονισμός και η φυσική κατάσταση των οπλιτών, οι οποίοι πολεμούσαν επί τρεις ώρες με 32 κιλά φορτίο οπλισμού και διαρκείς ελιγμούς, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της μάχης.

Κατά τον απόπλου, ύστερα από σινιάλο, ο Δάτις έδωσε διαταγή στα πλοία για περίπλου του Σουνίου και αγκυροβόληση στο Φάληρο, απ’ όπου θα εξαπέλυαν αντεπίθεση. Το σινιάλο, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, δόθηκε από την στεριά, από οπαδούς του Ιππία:

"Στην Αθήνα διατυπώθηκε η κατηγορία ότι αυτή τους την ενέργεια την μηχανεύτηκαν οι Αλκμεωνίδες, οι οποίοι θα είχαν συνεννοηθεί με τους Πέρσες να τους κάνουν σήμα, υψώνοντας ασπίδα, όταν εκείνοι θα ήσαν κιόλας στα καράβια τους."

Οι Αθηναίοι αποφάσισαν να αναχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος του σώματος και άφησαν στην περιοχή ένα μικρότερο τμήμα με αρχηγό τον Αριστείδη. Οι Μαραθωνομάχοι, παρ' όλη την ψυχική και σωματική κόπωση της μάχης και με πλήρη οπλισμό, κατάφεραν να φτάσουν πριν από τους Πέρσες, καλύπτοντας την απόσταση πεζή σε χρονικό διάστημα οκτώ ωρών. Οι Πέρσες φθάνοντας στα ανοιχτά του φαληρικού κόλπου, μόλις αντίκρυσαν το θέαμα των οπλιτών να περιμένουν παρατεταγμένοι την απόβαση κατάλαβαν ότι δεν έφτανε ούτε η αριθμητική υπεροχή, ούτε η υπεροπλία για να αντιπαρατεθούν σε αυτούς τους ατρόμητους πολεμιστές. Έτσι, με το κύρος τους ανεπανόρθωτα πληγμένο, και βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν έβαλαν πλώρη για την Ασία. Λίγες μέρες μετά την μάχη έφθασαν οι Σπαρτιάτες, οι οποίοι έκπληκτοι για την έκβαση, αφού συνεχάρησαν τους Αθηναίους, τους ζήτησαν να μεταβούν στην πεδιάδα του Μαραθώνα για να μελετήσουν τους νεκρούς Πέρσες. Έπειτα, οι Αθηναίοι αποφάσισαν να θάψουν με τιμές τους 192 νεκρούς τους σε τύμβο στην πεδιάδα του Μαραθώνα και όχι στο νεκροταφείο του Κεραμεικού. Σε ξεχωριστούς τύμβους ετάφησαν και οι Πλαταιείς, όπως και οι δούλοι που συμμετείχαν στην διεξαγωγή της μάχης. Οι Πέρσες άφησαν περίπου 6400 νεκρούς στο πεδίο της μάχης, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο.

Η βεβαιότητα με την οποία έβλεπαν οι Πέρσες τη νίκη τρεφόταν και από την, μέχρι τότε, κατακτητική τους πορεία και τις αήττητες πολεμικές εκστρατείες τους στην ανατολή. Ο Έλληνας περιηγητής του 2ου μ.Χ. αιώνα, Παυσανίας αναφέρει στο έργο του "Ελλάδος περιήγησις - Αττικά": "Ο Ραμνούς απέχει από τον Μαραθώνα εξήντα περίπου στάδια, όπως ανεβαίνουμε από την παραλία προς τον Ωρωπό. Οι κάτοικοι έχουν τα σπίτια τους κοντά στη θάλασσα, ενώ σε μικρή απόσταση από την θάλασσα είναι το ιερό της Νεμέσεως, που από όλους τους θεούς είναι η πιο αδυσώπητη για τους υπερφίαλους. Φαίνεται ότι αυτής της θεάς η οργή έπεσε και στους βάρβαρους που βγήκαν στον Μαραθώνα˙ γιατί πιστεύοντας από υπεροψία πως τίποτα δεν τους εμπόδιζε να κυριεύσουν την Αθήνα, κουβαλούσαν μαζί τους παριανό μάρμαρο για να στήσουν τρόπαιο, λες και είχαν το έργο τους τελειωμένο." Ενώ, σχετικά με τον Αισχύλο αναφέρει ότι όταν ο ποιητής "κατάλαβε πως έφθανε το τέλος του, τίποτε απ' όλα τ' άλλα δεν θυμήθηκε να αναφέρει, αυτός που τόσο είχε δοξαστεί για το ποιητικό του έργο κι είχε πάρει μέρος στις ναυμαχίες του Αρτεμισίου και της Σαλαμίνας παρά έγραψε (σ.σ. στο ναό της Εύκλειας Αρτέμιδος, στον Άρειο Πάγο) μονάχα το όνομα του με το πατρικό του και την πόλη και πως μάρτυρες της ανδρείας του έχει το άλσος του Μαραθώνα και τους Μήδους που αποβιβάστηκαν σ' αυτό".

Ο Πλάτων, στο έργο του "Μενέξενος" εξαίρει την παλικαριά των Μαραθωνομάχων, οι οποίοι πήραν την απόφαση να αντισταθούν σε ένα στρατό μυθικό μέχρι τότε, που το όνομα του και μόνο προκαλούσε δέος. Ο Έλληνας φιλόσοφος γράφει τα εξής:

"Εάν λοιπόν κανείς γυρίσει με την φαντασία του σε εκείνη την εποχή, θα καταλάβει ποια ήταν η αρετή εκείνων, που αντιμετώπισαν στον Μαραθώνα τον βαρβαρικό στρατό και ταπείνωσαν την έπαρση ολόκληρης της Ασίας και πρώτοι έστησαν τρόπαια νικώντας βαρβάρους. Αυτοί έδειξαν και δίδαξαν στους άλλους, ότι δεν ήταν ακαταμάχητη η δύναμη των Περσών, αλλά όσο μεγάλος και πλούσιος μπορεί να είναι ένας στρατός πάντα υποχωρεί μπροστά στους γενναίους. Όσον αφορά εμένα, διακηρύσσω, ότι εκείνοι οι άνδρες δεν είναι μόνο πατέρες των σωμάτων μας, αλλά και πατέρες της ελευθερίας, και της δικής μας και όλων όσων κατοικούν στην ήπειρο αυτή. Γιατί εκείνο το κατόρθωμα γνωρίζοντας οι Έλληνες τόλμησαν να αγωνισθούν τις μετέπειτα μάχες υπέρ της σωτηρίας τους, αφού πήραν μάθημα από τους Μαραθωνομάχους."

Η Μάχη του Μαραθώνα αποτέλεσε το τέλος της πρώτης περσικής εισβολής στην Ελλάδα και το προοίμιο της δεύτερης που θα ακολουθούσε, με αρχηγό τον γιο του Δαρείου, Ξέρξη. Ο Ηρόδοτος, σαν αποκρυστάλλωση του θριάμβου στον Μαραθώνα, διαπιστώνει ότι “η ελευθερία και η ισότητα είναι σπουδαία πράγματα που αφυπνίζουν και εμπνέουν το νου”. Το έπος του Μαραθώνα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς έθεσε τις βάσεις για την αποτροπή της προέλασης του αυταρχικού περσικού μοντέλου προς τη δύση. Ταυτόχρονα άφησε το περιθώριο για την δημιουργία της βάσης του ανθρωποκεντρικού συστήματος, κατά την διάρκεια της κλασσικής εποχής και την άνθιση των επιστημών, των γραμμάτων, των τεχνών, της φιλοσοφίας και του πολιτισμού.

Ο λυρικός ποιητής, Σιμωνίδης ο Κείος συνέθεσε το παρακάτω επίγραμμα που κόσμησε τον τύμβο των Μαραθωνομάχων :

"Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι,
χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν.”
“Αμυνόμενοι υπέρ των Ελλήνων οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα,
κατέστρεψαν τη δύναμη των χρυσοντυμένων Περσών.”

Τμήμα ρωμαϊκής σαρκοφάγου που αναπαριστά σκηνή από την Μάχη του Μαραθώνα. Στην εικόνα διακρίνεται ένας Πέρσης πολεμιστής που δαγκώνει το πόδι ενός Έλληνα οπλίτη (αριστερά), ο ποιητής Αισχύλος που κρατάει τον ετοιμοθάνατο αδερφό του Κυνέγειρο με το ένα χέρι, και με το άλλο ορθώνει την ασπίδα του προστατεύοντας τον από το χτύπημα, με πέλεκυ, ενός Πέρση (μέση) και Πέρσες που προσπαθούν να σωθούν μεταφέροντας τραυματίες στα πλοία (δεξιά).

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Σε λυπάμαι ...

του Ηλία Αλεξανδρή





 Σε λυπάμαι γιατί μεγάλωσες κι η ζωή δεν κατάφερε να σε μάθει να ζεις ...


Σε λυπάμαι γιατί ποτέ δεν αμφέβαλες, δεν αμφισβήτησες αυτά που σου έλεγαν ... πρώτα στο σπίτι, μετά στο σχολείο, μετά στην τηλεόραση και έπειτα στην δουλειά ...

Σε λυπάμαι γιατί δεν αντέδρασες όταν σε μάθαιναν ότι η μεγαλύτερη αξία είναι να κοιτάς την πάρτη σου κι ας υποφέρει ακόμα κι η ίδια σου η μάνα ...

Σε λυπάμαι γιατί σου δώσανε ένα χαρτοφύλακα, ένα μαγαζάκι, μια θεσούλα κι εσύ νόμισες ότι κρατάς την ζωή σου στα χέρια σου ...

Σε λυπάμαι γιατί είσαι μόνιμα φοβισμένος, έτοιμος να υποταχτείς σε ότι σου πει η κάθε εξουσία, η στυγερή "νομιμότητα" που επιβάλλεται από λίγους στους πολλούς ...

Σε λυπάμαι γιατί δεν μπήκες στον κόπο να διαβάσεις για να μάθεις ποιός είσαι, ποιά είναι η ιστορία σου, πως βρέθηκες εδώ ... και τα θεώρησες όλα αυτονόητα και δεδομένα.

Σε λυπάμαι γιατί δέχθηκες να αναγνωρίζεις την αξία στις ετικέτες, στις διαφημίσεις και στους τιμοκαταλόγους ...

Σε λυπάμαι γιατί ανέχθηκες να χεις φωνή μόνο για να συμφωνείς και να υπακούς ...

Σε λυπάμαι γιατί ακόμα πιστεύεις ότι Δημοκρατία είναι τα κόμματα ...

Σε λυπαμαι γιατί δεν σκέφτηκες ποτέ τι είναι αυτό που σου λένε αλλά μόνο ποιός στο λέει ...

Σε λυπάμαι που είσαι θύτης μαζί και θύμα ...

Σε λυπάμαι που είσαι τόσο δειλός, που ακόμα και τώρα που σε κλωτσάνε σαν σκυλί και σε καταστρέφουν, εσύ τους φοβάσαι ...

Σε λυπάμαι που φοβάσαι την αλήθεια ...και δέχεσαι με ευκολία και χωρίς σκέψη τα ψέμματά τους

Σε λυπάμαι γιατί προτιμάς να είσαι "Ευρωπαίος" παρά να είσαι ... άνθρωπος. Που αποδέχεσαι τόση δυστυχία γύρω σου και εσύ χαμογελάς ψάχνοντας στην τσέπη σου τα λεφτά σου ...

Σε λυπάμαι γιατί ζεις ακόμα στον εμφύλιο κι εχθρός σου είναι ο διπλανός σου, ο γείτονας σου, ο φίλος σου κι ο αδελφός σου ...

Σε λυπάμαι φοβισμένε και ξερόλα ψηφοφόρε ... μα δεν σε δικαιολογώ, ούτε σε συμπαθώ!

Σε λυπάμαι γιατί είσαι ραγιάς, δούλος προσκυνημένος ...

* Το άρθρο αυτό γράφτηκε στις 24 Ιανουαρίου 2015, παραμονή των εκλογών ... κι εξακολουθεί να είναι επίκαιρο.

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Τις πταίει;

του Νίκου Ιγγλέση

Διανύουμε ήδη  τον έβδομο χρόνο κατοχής. Το 2010 φαντάζει μακρινό και οι Έλληνες φαίνεται – και μόνο φαίνεται – ότι  προσαρμόστηκαν στη νέα τάξη πραγμάτων.

Ξένοι επικυρίαρχοι διαφεντεύουν τη χώρα. Η εθνική κυριαρχία παραχωρήθηκε με τις Δανειακές Συμβάσεις και τα συνημμένα Μνημόνια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έγιναν τα εκτελεστικά όργανα της ξενοκρατίας. Περισσότερο από το 26% του πλούτου που παρήγαγε η χώρα χάθηκε. Το ένα τρίτο των Ελλήνων που μπορούν να δουλέψουν είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται, ενώ πάνω από 250.000 μετανάστευσαν σε αναζήτηση εργασίας. Οι τράπεζες αφελληνίστηκαν  και μαζί τους πέρασαν σε χέρια ξένων οι περιουσίες των Ελλήνων. Σπίτια, αγροτική γη, βιοτεχνίες, βιομηχανικές μονάδες και ξενοδοχεία, με συνολικά «κόκκινα δάνεια» πάνω από 100 δις. ευρώ, ανήκουν τώρα στα «κοράκια» των αγορών.

Η δημόσια περιουσία, οι στρατηγικές επιχειρήσεις και οι υποδομές της χώρας, ξεπουλιoύνται αντί «πινακίου φακής», για να αποπληρώνεται ένα χρέος που συνεχώς αυξάνεται. Όλοι οι Έλληνες φτωχοποιούνται καθημερινά από μια ασύλληπτη φορολογική επιδρομή προκειμένου να πληρώνονται οι τόκοι του χρέους (πρωτογενές πλεόνασμα).

Τη χώρα μας την έχουν δέσει πισθάγκωνα με τις χοντρές αλυσίδες του χρέους και την έχουν ρίξει σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στη Φρανκφούρτη, τη φυλακή του ευρώ. Τις πταίει;

Η ύβρις

Από την αρχή μας είπαν ότι για το κακό φταίμε εμείς ότι είμαστε τεμπέληδες, άφρονες, σπάταλοι, φοροφυγάδες, διεφθαρμένοι. Ότι απεργούμε συχνά και αδικαιολόγητα. ‘Οτι αναζητούμε την εργασιακή ασφάλεια του Δημοσίου και παίρνουμε υψηλούς μισθούς και μεγάλες συντάξεις. Άρα, όλοι μαζί τα φάγαμε, γι’ αυτό και πρέπει να έχουμε ενοχικά σύνδρομα. Διαπράξαμε, μας λένε, ύβρι – με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης – και τώρα επήλθε η Νέμεσις (θεία δίκη). Είμαστε «βρωμοέλληνες», όπως είπε και ο γερμανός βουλευτής Πέτερ Ραμσάουερ μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου.

Οι δανειστές αποφάσισαν να μας συμμορφώσουν και επί έξι χρόνια μας «μεταρρυθμίζουν» προκειμένου να μπούμε στο δρόμο της γερμανικής αρετής. Δεν μας εξηγούν όμως γιατί η κατάσταση δε βελτιώνεται αλλά καθημερινά χειροτερεύει. Για τα χωράφια που ξεχερσώθηκαν και τις ποσοστώσεις που επιβλήθηκαν από την Κοινή Αγροτική Πολιτική, για τα εργοστάσια που έκλεισαν  ή μεταφέρθηκαν σε φτηνές χώρες, για τα κεφάλαια που έφυγαν και τη δασμολογική προστασία της εγχώριας παραγωγής που καταργήθηκε, επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή.  Δεν είναι πολιτικά ορθό (politically correct) να αμφισβητούνται τα fundamentals  (τα θεμέλια της πίστης – δόγματος)  της παγκοσμιοποίησης. Τις πταίει;

Το πολεμικό όπλο

Κάποιοι άλλοι μας λένε ότι φταίνε οι δανειστές. Η διάγνωση της ασθένειας ήταν λάθος και το φάρμακο που μας χορήγησαν αναποτελεσματικό. Οι δανειστές (ΔΝΤ) παραδέχτηκαν ότι έκαναν λάθος  με τους πολλαπλασιαστές, αλλά παραμένουν άτεγκτοι, ζητούν αυστηρή λιτότητα και δεν είναι διατεθειμένοι να μειώσουν ουσιαστικά το χρέος. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι – γερμανόφιλοι, γερμανόφοβοι, γερμανόπληκτοι – που μας λένε ότι δεν κάναμε ιδιοκτησία μας τα Μνημόνια, δεν τα εφαρμόσαμε σωστά, δεν κάναμε καλά τα μαθήματά μας. Αν τα είχαμε κάνει όλα αυτά θα είχαμε βγει από τα Μνημόνια και θα δανειζόμαστε πάλι από τις αγορές. Δε μας λένε όμως ότι οι αγορές δανείζουν με υψηλότερα επιτόκια και ότι από τις αγορές δανειζόμασταν μέχρι τις αρχές του 2010 και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Η συζήτηση για όλα αυτά είναι «περί όνου σκιάς». Τα Μνημόνια δεν είναι ένα οικονομικό πρόγραμμα που απέτυχε, αλλά ένα πολεμικό όπλο μεγάλης ισχύος για την υποταγή, την καταστροφή και τη λαφυραγώγηση της χώρας. Τα Μνημόνια πέτυχαν απολύτως τους αντικειμενικούς στόχους τους, σε οικονομικό, κοινωνικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Η Ελλάδα έγινε αποικία. Τις πταίει;

Οι Μοιραίοι

Το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 έδειξε ότι αυτός ο λαός θέλει να αντισταθεί. Το 61,3% του «όχι», απέναντι στις κλειστές τράπεζες, την τρομοκρατία των πολιτικών ηγεσιών της ΕΕ και των εγχώριων δωσιλόγων καθώς και απέναντι στη γκεμπελική προπαγάνδα όλων των μεγάλων μέσων ενημέρωσης, αποτελεί την απόδειξη. Ο λαός θέλει ν’ αγωνιστεί, υπέρ βωμών και εστιών, αλλά προσώρας δεν έχει μια ηγεσία αποφασισμένη και με συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο. Για την ώρα «…σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας εύρει μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα» – από το ποίημα «Οι Μοιραίοι» του Κώστα Βάρναλη.

Ένα σμήνος κομμάτων, κινημάτων και οργανώσεων φιλοδοξούν να ηγηθούν της αντίστασης, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ιδεολογήματα και θεωρίες του παρελθόντος. Δεν αντιλαμβάνονται τη διακύβευση της σύγκρουσης και αμφιταλαντεύονται μεταξύ ημίμετρων και μετωπικών συγκρούσεων με τους πάντες, που το πιθανότερο είναι να καταλήξουν σε συντριπτική ήττα.

Κάποιοι ζητούν τη διαγραφή του χρέους χωρίς να θέτουν θέμα εξόδου από την Ευρωζώνη. Πώς όμως η χώρα θα αντέξει τη μακροχρόνια σύγκρουση με τους δανειστές όταν θα εκβιάζεται, από την πρώτη στιγμή, με στέρηση της ρευστότητας και κλείσιμο των τραπεζών; Πριν προλάβουμε να αμφισβητήσουμε το χρέος, μέσα σε δυο εβδομάδες, οι δανειστές θα έχουν νεκρώσει την Ελλάδα με το όπλο του νομίσματος.

Κάποιοι ζητούν την ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη με δημοψήφισμα. Μόνο που η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί διαπραγματεύσεις, που μπορούν να διαρκέσουν μέχρι δυο χρόνια, για τις εμπορικές σχέσεις, το δασμολογικό καθεστώς των εξαγωγών – εισαγωγών, τη διατραπεζική διακίνηση των κεφαλαίων και πολλά άλλα. Πώς η χώρα μπορεί ν’ αρχίσει μια τέτοια διαπραγμάτευση χωρίς προηγουμένως να έχει θωρακίσει τη λειτουργία της οικονομίας της με τη Νέα Δραχμή; Η περίπτωση της Βρετανίας είναι διαφορετική γιατί αυτή διέθετε ήδη το δικό της εθνικό νόμισμα, τη λίρα.

Κάποιοι ζητούν το Grexit από την Ευρωζώνη να έχει αριστερό πρόσημο, δηλαδή, να συνοδεύεται από αριστερές πολιτικές με τελικό στόχο το σοσιαλισμό. Προφανώς  δεν αντιλαμβάνονται ότι η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας είναι από μόνη της, χωρίς κανένα πρόσημο, μια επανάσταση ενάντια στη παγκοσμιοποίηση και το ευρωπαϊκό της υποσύνολο, την ΕΕ – Ευρωζώνη. Η λογική του Grexit με αριστερό πρόσημο οδηγεί τους ίδιους να ζητούν όχι το εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο που έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός, αλλά ένα μέτωπο της, πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, (εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς. Σ’ αυτό το μέτωπο μπορούν να προσχωρήσουν και όσοι στην πορεία αποδεχτούν τα βασικά ιδεολογήματα της Αριστεράς. Όλοι οι υπόλοιποι, που αποτελούν την πλειοψηφία του λαού, δεν έχουν θέση στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά των δανειστών;

Τέλος, κάποιοι άλλοι αδιαφορώντας για την κύρια σύγκρουση έχουν αναγάγει σε πρώτιστο καθήκον τους την υπεράσπιση των δικαιωμάτων οικονομικών μεταναστών και προσφύγων. Ζητούν ανοιχτά σύνορα όπως απαιτούν τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης, που επιδιώκει ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών και ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων (εργατικό δυναμικό). Η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων δε γίνεται για ανθρωπιστικούς λόγους αλλά για καθαρά οικονομικούς. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις χρειάζονται εργατικά χέρια εκεί που έχουν τα εργοστάσιά τους. Η Γερμανία που το 2015 δέχτηκε 1.000.000 μετανάστες και πρόσφυγες δεν το έκανε για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά επειδή ο πληθυσμός της μειώνεται, λόγω υπογεννητικότητας, και η ακμάζουσα βιομηχανία της χρειάζεται νέο «αίμα». Ας αντιληφθούμε ότι ο ρατσισμός αναπτύσσεται όταν επιχειρείται η μετάλλαξη μιας αμιγούς κοινωνίας σε πολυπολιτισμική.

Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι στην κατεχόμενη Ελλάδα κυριαρχεί μια πολιτική σχιζοφρένεια. Όπως έλεγε ο Επίκτητος: «Ταράσσει τους ανθρώπους ου τα πράγματα αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα». Τις πταίει;

Καμιά σημασία δεν έχει αν κάποιο ή κάποια από τα αντιμνημονιακά κόμματα καταφέρουν στις επόμενες εκλογές να μπουν στη Βουλή εκλέγοντας δέκα ή είκοσι βουλευτές. Σημασία έχει ποιος θα κυβερνάει αύριο την Ελλάδα ώστε να σταματήσει την καταστροφή, πριν αυτή γίνει μη αναστρέψιμη. Ο αγώνας είναι ζωής ή θανάτου. Αποτελεί εθνική επιταγή η συγκρότηση, με βάση ένα αναλυτικά επεξεργασμένο πρόγραμμα, ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου που θα συσπειρώσει άμεσα τους έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα αν παλαιότερα ψήφιζαν Δεξιά, Κέντρο ή Αριστερά. Ενός μετώπου για το Grexit από την Ευρωζώνη, την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και της αξιοπρέπειας του λαού μας. Όλα τα υπόλοιπα – αντιμετώπιση του χρέους και πληρωμή, όποιου μέρους του αναγνωριστεί, σε δραχμές, οικονομική ανασυγκρότηση, σύγκρουση με τις πολιτικές της ΕΕ, έξοδος ή όχι από το ΝΑΤΟ – θα ακολουθήσουν, ανάλογα με τις δικές μας δυνατότητες  και κυρίως τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς.

«Ορθά επιχειρήματα μας λείπουν των Ελλήνων και …χανόμαστε.
Βάλτος από ιδεολογήματα ο βιός μας και …σαπίζουμε.
Χωρίς ενιαίο στρατηγικό – πολιτικό δόγμα και …διαμελιζόμαστε.
Έως πότε θα αντέξει έτσι αυτό το έθνος μας!»

   (Δημήτρης Ν. Δημητρίου – Καπετάν Νικηφόρος του ΕΛΑΣ)



* Τον τίτλο «Τις πταίει;» τον δανειστήκαμε από τον ιστορικό άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη που δημοσιεύθηκε, ανώνυμα, το 1874 στην εφημερίδα «Καιροί».

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 15-7-16. Το πήραμε από: diktiodelta.org