Η Ελλάδα καταλύθηκε επίσημα ως συγκροτημένο κράτος της διεθνούς κοινότητας.

του Δημήτρη Καζάκη

 

  

Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην ιστορία της οικουμένης που δέχεται να καταλυθεί ως συγκροτημένο κράτος χωρίς να έχει ηττηθεί σε κανέναν πόλεμο. Μας αξίζουν ως έθνος συγχαρητήρια. Ίσως γι' αυτό ζητωκραυγάζουν τα μέσα ενημέρωσης της χώρας μας. Μαζί βέβαια με τους κυβερνώντες.
Η χώρα μας είναι η πρώτη στην παγκόσμια ιστορία που συγκροτήθηκε ως κράτος - αμέσως μετά την παλιγγενεσία - υπό καθεστώς προστασίας. Δηλαδή ως προτεκτοράτο. Με άλλα λόγια η νεώτερη Ελλάδα - ή ορθότερα η κρατούσα τάξη των τυχοδιωκτών κάθε είδους και των παλιών μπέηδων του οθωμανικού μεσαίωνα που πήραν την εξουσία σε τούτον τον τόπο με τις πλάτες ξένων πρεσβειών και δυνάμεων - δίδαξαν στη νεότερη ανθρωπότητα τι σημαίνει προτεκτοράτο και ημιαποικία.

Σήμερα έχουμε μια νέα παγκόσμια πρώτη. Προβιβαστήκαμε. Η κρατούσα πολιτική τάξη στην Ελλάδα βάλθηκε να διδάξει στη σύγχρονη ανθρωπότητα πώς μπορεί να καταλυθεί ένα συγκροτημένο κράτος χωρίς πόλεμο. Φυσικά προς το συμφέρον ξένων δυνάμεων.

Τι σημαίνει όμως κατάλυση συγκροτημένου κράτους; Κάτι πολύ χειρότερο από την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, ή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο από την εποχή της Συνθήκης του Μοντεβιδέο το 1932, συγκροτημένο κράτος θεωρείται εκείνο που διαθέτει τα εξής θεμελιώδη γνωρίσματα:

(α) Μόνιμο πληθυσμό. (β) Καθορισμένη επικράτεια. (β) Δική του διακυβέρνηση. (δ) Και την ικανότητα να συνάπτει σχέσεις ελεύθερα με άλλα κράτη.

Τίποτε απ' όλα αυτά δεν ισχύει πια επίσημα για την Ελλάδα μετά την ψήφιση και του τελευταίου πολυνομοσχεδίου. Η χώρα έχασε τον έλεγχο στο ποιός και πώς κατοικεί ως μόνιμος πληθυσμός. Έχασε τον έλεγχο στην εδαφική της επικράτεια. Και φυσικά δεν διαθέτει ούτε δική της διακυβέρνηση, ή έστω τη δυνατότητα να συνάπτει με δική της επιλογή σχέσεις με άλλα κράτη και τη διεθνή κοινότητα.

Τα πάντα τελούν υπό τον άμεσο θεσμοθετημένο πια έλεγχο των ευρωπαϊκών "θεσμών". Δηλαδή των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Πολύ σύντομα - έως το τέλος του 2018 - η Ελλάδα δεν θα διαθέτει ούτε καν δική της άμυνα. Ό,τι θα έχει απομείνει από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα μετασχηματιστεί σ' ένα μικρό και επιχειρησιακά ευέλικτο πλήρως επαγγελματικό - δηλαδή μισθοφορικό - στρατιωτικό σώμα υπό την άμεση διοίκηση του ΝΑΤΟ με σκοπό την "αστυνόμευση" της ευρύτερης περιοχής και την αντιμετώπιση "ασύμμετρων απειλών". Όπως ήδη ισχύει στη Βουλγαρία και την Αλβανία.

Αυτό λοιπόν που δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ο μέσος Έλληνας είναι αυτό που συνέβη την περασμένη Κυριακή με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου των 7.500 σελίδων δεν είναι ότι παραδόθηκε η κυριαρχία της χώρας. Αυτή έχει παραδοθεί ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις με την συνεπικουρία Αρείου Πάγου και ΣτΕ. Αυτό που συνέβη είναι ότι η ελληνική πολιτεία έπαψε να υφίσταται ως συγκροτημένο κράτος με βάση τα προβλεπόμενα του διεθνούς δικαίου.

Πιο συγκεκριμένα:

- Η ίδια η έννοια του δημοσίου συμφέροντος καταργήθηκε. Το κράτος δεν είναι πλέον εγγυητής, ή φορέας του δημοσίου συμφέροντος, αλλά μηχανισμός τήρησης και επιβολής των δεσμεύσεων και αποφάσεων ξένων "θεσμών". Και μάλιστα υπό ιδιωτική εποπτεία. Την εποπτεία μιας ανεξάρτητης αρχής με ιδιώτες στελέχη από την αγορά, φυσικά υπό καθεστώς ασυλίας, η οποία έχει τον απόλυτο έλεγχο της πρώην δημόσιας διοίκησης. Ιδιαίτερα της δημοσιονομικής.

- Ολοκληρώθηκε η αντικατάσταση της συνταγματικής έννομης τάξης και του εθνικού δικαίου της χώρας με το δίκαιο σκοπιμότητας των δανειστών και των "θεσμών" τους. Το δίκαιο σκοπιμότητας είναι εκείνο που εφαρμόζεται σε χώρες υπό κατοχή με σκοπό να δοθεί το ελεύθερο στους κατακτητές να κάνουν ό,τι θέλουν.

- Δεν υπάρχουν πλέον αναγνωρισμένα δικαιώματα στους έλληνες πολίτες. Ακόμη και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία τελεί πλέον υπό την αίρεση της σκοπιμότητας των δανειστών και των "θεσμών". Δεν υπάρχει πλέον δικαστήριο που μπορεί να προστατεύσει τον έλληνα πολίτη, γιατί πολύ απλά προέχει το συμφέρον των δανειστών και των τραπεζών. Η ελληνική δικαιοσύνη καταργήθηκε οριστικά και μετατράπηκε επίσημα σε σύστημα προστασίας του δικαίου σκοπιμότητας των "θεσμών".

- Δεν υφίσταται πλέον εδαφική επικράτεια. Με το υπερταμείο "αποκρατικοποιήσεων" όχι μόνο ξεπουλιέται ολοκληρωτικά η δημόσια περιουσία, αλλά αποκτούν δικαιώματα επιφανείας επί της εδαφικής επικράτειας της Ελλάδας οι "επενδυτές". Όπως προβλέπει άλλωστε ο ήδη ψηφισμένος νόμος 3986/1-7-2011 (Κεφάλαιο Τρίτο), που τώρα ενεργοποιείται. Δια του δικαιώματος επιφανείας ο "επενδυτής" αποκτά δικαιώματα στα χωρικά ύδατα της χώρας, την ακτογραμμή, τον εναέριο χώρο, ακόμη και στην οριοθέτηση μέρους της εδαφικής επικράτειας. Ανάλογα με την "επένδυση" και το συμφέρον του. Αρκεί μια υπουργική απόφαση. Και φυσικά η σύμφωνη γνώμη των "θεσμών".

Όποιος λοιπόν είναι τόσο ραγιάς ώστε να αδιαφορεί για όλα αυτά, μπορεί κάλλιστα να βαυκαλίζεται ότι το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει με τη λιτότητα, τη σύνταξη, το μεροκάματο, τα εργασιακά και τα κλαδικά. Απλά θυμίζουμε ό,τι η τύχη του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μας μαζί είναι ταυτισμένη με την τύχη αυτής της χώρας. Και λαός χωρίς πατρίδα, δεν είναι παρά ραγιάς, δούλος, ή νομάδας ρακοσυλλέκτης σαν τις μάζες της εξαθλίωσης που μετακινούνται από ήπειρο σε ήπειρο σε αναζήτηση στοιχειώδους επιβίωσης.

πηγή:dimitriskazakis.blogspot.gr

Franz L. Neumann: Περι πολιτικής ελευθερίας

Βάνα Αργύρη ( μετάφραση εισαγωγή)

Εισαγωγικό σχόλιο

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από ένα άρθρο του FRANZ L. NEUMANN που δημοσιεύτηκε στο Columbia Law Review, Vol. 53, No. 7 (Nov., 1953), pp. 901-935,  όταν ήταν καθηγητής Πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο Columbia των Η.Π.Α. Το άρθρο αν και γραμμένο το 1953 απαντά σε ερωτήματα πολιτικής ελευθερίας, αρκετά πριν η οικονομία και η τεχνολογία περάσουν σε μια άλλη εποχή, αυτή που γνωρίζουμε σήμερα. Ο Νιούμαν έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της πολιτικής θεωρίας, ως συνιστώσα της πολιτικής επιστήμης  σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σπερματικού χαρακτήρα που προέκυψαν από την προσπάθειά του να αναπτύξει μια δημοκρατική θεωρία που να συνάδει με τις σύγχρονες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.

Το εν λόγω άρθρο με τίτλο “Η έννοια της πολιτικής ελευθερίας” έχει διδακτικό χαρακτήρα και όπως ο ίδιος αναφέρει στην εισαγωγή έχει ως σκοπό να αναλύσει την έννοια της πολιτικής ελευθερίας από την οπτική γωνία και των τριών συστατικών στοιχείων της: το δικαϊκό, το γνωσιακό, και το βουλητικό, ελπίζοντας ότι αυτά θα μπορούν να επανενταχτούν σε μια συνολικότερη  θεωρία της πολιτικής ελευθερίας.

Λόγω του μεγέθους του άρθρου - αποτελείται από 36 σελίδες - και το διαδίκτυο δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να παρουσιάζονται μακροσκελή κείμενα - σε αυτή τη φάση μεταφράστηκε και παρουσιάζεται μόνο το κομμάτι που αφορά στο γνωσιακό στοιχείο της πολιτικής ελευθερίας.  Σκοπός είναι στο μέλλον να μεταφραστεί και να δημοσιευθεί ολόκληρο το άρθρο.

Πριν ο αναγνώστης αποφανθεί ότι το θέμα δεν το αφορά ή ότι είναι πολύ ακαδημαϊκό θα πρότεινα να ξεκινήσει την ανάγνωση γιατί σίγουρα θα βρει απαντήσεις σε απορίες που μπορεί να τον απασχολούν ως πολίτη, αναζητώντας αυτές τις απαντήσεις με τον ένα ή άλλο τρόπο στην καθημερινότητά του. Άλλωστε ο λόγος του Νιούμαν είναι ξάστερος, δεν πέφτει σε ακαδημαϊκά τερτίπια και περιέχει βαθιά γνωσιολογική παράθεση στοιχείων που ερμηνεύουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε ως ανθρώπινα και πολιτικά όντα. Γιατί ο Νιούμαν αν και μαρξιστής και πνευματικός σύντροφος του Χ. Μαρκούζε δεν είχε φιλελεύθερες φοβίες και προσέγγισε το πρόβλημα της εξουσίας από τη θετική σκοπιά, σιωπηρά σκεπτόμενος πάνω στην παράδοση του Ρουσσώ, μη παραβλέποντας την σημασία της κοινωνικής πραγματικότητας στην κάθε εποχή. Έτσι  διαβάζοντας τον Νιούμαν φανερώνεται το παζλ της σχέσης μας με την πολιτική, στοχαζόμαστε σε κοινωνικά διλήμματα που στην ουσία τους έχουν να κάνουν με την φύση του κληρονομημένου πολιτικού συστήματος και τα οποία θεωρούμε σήμερα πρωτοφανέρωτα, και αποκαλύπτει το λόγο και την αιτία που ανεχόμαστε την εξουσία, ακόμη και κατά τη διάρκεια της πλήρους αποδόμησης της στις συνειδήσεις μας, αφού αυτή η εξουσία απειλεί σήμερα, φανερά πια, τις ζωές των πολιτών της.                            

Β. Αργύρη

ΤΟ ΓΝΩΣΙΑΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (FRANZ L. NEUMANN)

Το πρώτο βήμα του γνωσιακού στοιχείου της ελευθερίας βρίσκεται στην ελληνική φυσική φιλοσοφία με αποκορύφωμα την φιλοσοφία του Επίκουρου. Ο Επίκουρος, σύμφωνα με το Λουκρήτιο, αναφέρει ότι “η τρομοκρατία και στη συνέχεια το σκοτάδι του νου, δεν πρέπει να διαλυθεί από τις ακτίνες του ήλιου και τις λαμπερές ατράκτους της ημέρας, αλλά από την πλευρά του νόμου της φύσης”.[1] Το πρόβλημα τους ήταν να  απελευθερώσουν τους ανθρώπους από τον τρόμο που είχε ώς έναυσμα τη δεισιδαίμονα πίστη ότι τα φυσικά φαινόμενα οφείλονται στην αυθαίρετη παρέμβαση των θεών, για την ακρίβεια να απελευθερωθούν από την θρησκευτική δεισιδαιμονία που ο Πλάτωνας[2] επιθυμούσε να διατηρήσει ακόμη και να ενισχύσει, προκειμένου να παραμένουν οι μάζες χειραγωγούμενες.

Σε αντίθεση με αυτή την άποψη του Πλάτωνα, ο Επίκουρος δίδαξε ότι η εξωτερική φύση διέπεται από την αναγκαιότητα, που καθορίζεται από αμετάβλητους φυσικούς νόμους. Η κατανόηση αυτής της αναγκαιότητας κάνει τον άνθρωπο ελεύθερο, τον απελευθερώνει από το φόβο που του δημιουργεί  η άγνοια των εξωτερικών φυσικών φαινομένων. “Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να διαλύσει το φόβο του για τα πιο σημαντικά θέματα, εάν δεν ξέρει ποια  είναι η φύση του σύμπαντος, αλλά υποπτεύεται την αλήθεια μέσω κάποιων μύθων. Έτσι ώστε χωρίς τη φυσική επιστήμη δεν είναι είναι δυνατόν να επιτευχθούν οι απολαύσεις μας ανόθευτα”[3] και ακόμα πιο συγκεκριμένα, “η  αναγκαιότητα είναι κάτι κακό, αλλά δεν υπάρχει καμία ανάγκη να ζούμε κάτω από τον έλεγχο της αναγκαιότητας”.[4]

Από την εποχή του Επίκουρου η ανάπτυξη των φυσικών επιστημών έχει καταλάβει μια αποφασιστική θέση στην ανάπτυξη της ελευθερίας του ανθρώπου. Η κατανόηση της εξωτερικής φύσης όχι μόνο απελευθερώνει τον ανθρώπου από τον φόβο, αλλά, όπως και πάλι αναφέρει ο Επίκουρος, επιτρέπει την αξιοποίηση των φυσικών διαδικασιών για τη βελτίωση της υλικής ζωής του ανθρώπου. Αυτή η ισχυρή επικούρεια παράδοση συνεχίστηκε ως τις μέρες μας στη φιλοσοφία του Χομπς, του Σπινόζα, του γαλλικού διαφωτισμού και του αγγλικού ωφελιμισμού.[5]           

Το δεύτερο αποφασιστικό βήμα του γνωσιακού στοιχείου της ελευθερίας, είναι η ανάπτυξη της ψυχολογίας του Σπινόζα,[6] με την εφαρμογή της στην επικούρεια αρχή για την κατανόηση του ανθρώπινου νου: ένας άνθρωπος που ζει σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής και μόνο, είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος.[7] Για να είναι σε θέση να ζήσει ο άνθρωπος σύμφωνα με τη λογική πρέπει να κατανοήσει το νου του: θα πρέπει να ταξινομήσει τα πάθη του, να τα κατανοήσει, και έτσι να τα υποτάξει. Μόνο μια δουλική φύση κυβερνάται από τα πάθη. Έτσι η ελευθερία, για το Σπινόζα, είναι η επίγνωση της αναγκαιότητας.

Σε αυτή την επιστημονική παράδοση είναι που στέκεται ο Φρόιντ. Η κατανόηση του για το ένστικτο της επιθετικότητας και της αυτοκαταστροφής,[8] και η ανάλυσή του για την ανάγκη ταυτοποίησης του συναισθηματικού δεσμού ενός ατόμου με ένα άλλο,[9] περιέχει προτάσεις που μέχρι τώρα έχουν ελάχιστα χρησιμοποιηθεί στην πολιτική θεωρία. Η βασική πρόταση του Φρόιντ που μοιράζεται με τον Κίρκεγκορ[10] είναι ότι η ύπαρξή μας βάλλεται διαμέσου του άγχους, δηλ. του τρόμου).  Και οι δύο διακρίνουν το άγχος («dread» στην αγγλική μετάφραση) από τον φόβο. O φόβος αναφέρεται σε “κάτι συγκεκριμένο”, ενώ το άγχος είναι μια κατάσταση της ύπαρξης που παράγεται από την αθωότητα και συνεπώς, από την άγνοια. Το άγχος, η λειτουργία του ενστίκτου της επιθετικότητας, και η ανάγκη για την ταυτοποίηση του απομονωμένου ανθρώπινου όντος, είναι οι ψυχολογικές διεργασίες οι οποίες επιτρέπουν την ολική εξολόθρευση της ελευθερίας στον ολοκληρωτισμό.

Ωστόσο, είναι πιθανό ότι ούτε η κατανόηση της εξωτερικής φύσης ούτε η γνώση της λειτουργίας του νου, θα μας επιτρέψει να συλλάβουμε το νόημα της αναγκαιότητας. Δεν υπάρχει καμία απαραίτητη συσχέτιση μεταξύ της ελευθερίας και του προχωρημένου σταδίου της γνώσης της εξωτερικής και εσωτερικής μας φύσης. Οι κοινωνικές ρυθμίσεις μπορούν, πράγματι, να είναι τέτοιες ώστε η φυσική επιστήμη και η ψυχολογία να μπορεί να γίνονται υπηρέτες της καταπίεσης. Αυτό που κάποιος αποκαλεί “ηθική καθυστέρηση" εκφράζει αυτή την πιθανή εξελικτική διχοτόμηση.

Ένα τρίτο βήμα είναι απαραίτητο: η κατανόηση της ιστορικής διαδικασίας. Αν θέλουμε να πιστεύουμε τους ιστορικούς της Ιστορίας, ο Τζιανμπατίστα Βίκο[11] είναι αυτός που πρώτος επιχειρεί μια επιστημονική ανάλυση της δομής της πολιτικής ελευθερίας, στο πλαίσιο μιας ιστορικής ανάλυσης. Το θέμα της θεωρίας του για την Ιστορία είναι καθολική, όχι εθνική Ιστορία. Η ιστορική διαδικασία δεν θεωρείται πλέον θεολογική αλλά κοινωνική. Η Ιστορία είναι το έργο του ανθρώπου[12] μέσα σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον, το σύνολο του υλικού πολιτισμού. Η ιστορία είναι η σύγκρουση ανάμεσα στον άνθρωπο, τη φύση και τον πολιτισμό.

Από τον Βίκο και μετά, η σύλληψη της ιστορίας ως καθολική Ιστορία και της ιστορικής διαδικασίας ως κατανοητή εξέλιξη, έχουν γίνει βασικό μέλημα στην ανάλυση της έννοιας της ελευθερίας. Παρόμοιες, αλλά πιο μηχανιστικές ιδέες από αυτές, έχουν αναπτυχθεί από τον Μοντεσκιέ,[13] του οποίου οι έννοιες της πολιτικής δομής σχετίζονται με τις ιστορικές διαδικασίες.

Ο Μοντεσκιέ ήταν ο πρώτος που ανέπτυξε την ιδέα[14] ότι ο δράστης στην  ιστορική διαδικασία μπορεί με τις πράξεις του, να παράγει συνέπειες που είχε την πρόθεση να αποφύγει. Είναι αυτός που επέμενε για την αλληλεξάρτηση όλων των κοινωνικών φαινομένων, απορρίπτοντας τις προσπάθειες να απομονώσει ειδικά χαρακτηριστικά μιας κοινωνικής δομής και να αποδώσει συγκεκριμένες συνέπειες για αυτές τις δομές.

Από τον Βίκο και τον Μοντεσκιέ ο δρόμος πηγαίνει προς τον Χέγκελ και τον Μαρξ. Και οι δύο αποδέχθηκαν την φόρμουλα των Επίκουρου - Σπινόζα,  ότι δηλ. η ελευθερία είναι η διορατικότητα και  η επίγνωση στην αναγκαιότητα: αυτός που καταλαβαίνει τι συμβαίνει, και γιατί συμβαίνει αυτό που συμαβαίνει, είναι με αυτόν τον τρόπο ελεύθερος.[15]

Η γνωσιακή φόρμουλα, όμως, είναι λάθος αν έχει σχεδιαστεί ως υπακοή σε έναν αφηρημένο και μοιρολατρικό νόμο της Ιστορίας. Η ιστορική διαδικασία περιλαμβάνει τη φιλοδοξία του ανθρώπου να εξασφαλίσει πιο αποτελεσματικό έλεγχο του περιβάλλοντός του, έτσι ώστε η ιστορική επίγνωση να είναι κριτική και προγραμματική (programmatic). Η πραγματική λειτουργία του γνωσιακού στοιχείου είναι να εκθέσει τις πιθανότητες για την συνειδητοποίηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων που λανθάνουν σε διαφορετικές κοινωνικές καταστάσεις. Από τη μία πλευρά μας αποτρέπει να επαναλαμβάνουμε τις κενές υπάρχουσες και σεβαστές φόρμουλες. Το τι είναι προοδευτικό και ευνοϊκό για την ελευθερία σήμερα, μπορεί να είναι ψευδές και τροχοπέδη για την ελευθερία του αύριο. Από την άλλη πλευρά, χαλιναγωγεί τον  ουτοπικό ριζοσπαστισμό.

Από τη στιγμή που αυτό που μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος είναι συνδεδεμένο με το στάδιο της κοινωνικής ανάπτυξης, η υλοποίηση της ελευθερίας δεν είναι στη διάθεση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου. Η μοίρα των δύο βασικών εννοιών της πολιτικής θεωρίας, η κυριαρχία και η κυριότητα (ιδιοκτησία), θα καταδείξει τη σημασία του γνωσιακού στοιχείου της ελευθερίας.

Σήμερα είναι της μόδας να δυσφημείται η έννοια της κυριαρχίας. Ο Χομπς, ειδικότερα, δεν υπήρξε ποτέ δημοφιλής στις αγγλο-αμερικανικές χώρες, και ο Μπωνταίν, ο δημιουργός της λέξης «κυριαρχία», έχει ερμηνευθεί ως ήπια φιλελεύθερος. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η κυριαρχία είναι υπεύθυνη για όλα τα δεινά της σημερινής μας εποχής. Ο εθνικισμός, ο ιμπεριαλισμός, ακόμα και ο ολοκληρωτισμός θεωρούνται ως άμεσοι απόγονοι της κυριαρχίας, με τον  Μαρσίλιο της Πάντοβας, τον Μπωνταίν, τον Καλβίνο, το Λούθηρο, το Χομπς, και, φυσικά, τον Χέγκελ, να αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες. Δεν θέλουμε να εγείρουμε το πρόβλημα τού κατά πόσο μια θεωρία, ακόμα και η πιο λαμπρή μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά εδώ θα υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι πιθανό. Είναι σαφές ότι η άποψη αυτή προκύπτει άμεσα από την εξίσωση της ελευθερίας με τη δικαϊκή ελευθερία, που είναι η έλλειψη περιορισμού. Κυριαρχία του κράτους σημαίνει, προφανώς, ότι το μονοπώλιο του εξαναγκασμού ανήκει σε έναν θεσμό διαχωρισμένο από την κοινωνία, αλλά που η κοινωνία συνδέεται με αυτό το θεσμό, και ονομάζεται κράτος. Η προοδευτική ιστορική λειτουργία της κυριαρχίας δεν έχει ποτέ αμφισβητηθεί, ακόμη και αν υπάρχει διαφωνία ως προς τα όρια των εξουσιών καταναγκασμού του κράτους. Σε μια περίοδο της φεουδαλικής διακυβέρνησης, από την εκμετάλλευση των αγροτών και των πόλεων από τους φεουδάρχες, τις ανταγωνιστικές δικαιοδοσίες του μονάρχη, των δουλοπάροικων, των συντεχνιών και των επιχειρήσεων, της κοσμικής και θεοκρατικής εξουσίας, προέκυψε μία κεντρική εξουσία: η μοναρχία. Κατέστρεψε τις αυτονομίες, δημιούργησε (ή προσπάθησε να δημιουργήσει) μια ενιαία διοίκηση, ένα νομικό σύστημα, και μετέτρεψε τα προνόμια σε μια ισότητα καθηκόντων, αν όχι σε δικαιώματα. Πώς θα μπορούσε να προκύψει η σύγχρονη εμπορική και βιομηχανική κοινωνία μας χωρίς αυτή την κυριαρχία η οποία δημιούργησε μεγάλες οικονομικές ζώνες και τις ενσωμάτωσε νομικά και διοικητικά; Ήταν ακριβώς οι θεωρητικοί πολιτικοί της μεσαίας τάξης - Μπωνταίν, Σπινόζα, Πούφεντορφ, Χομπς- οι οποίοι επέμειναν σχετικά με τις εξουσίες του μονάρχη ενάντια στα προνόμια και τις αυτονομίες των ανώτερων κοινωνικών τάξεων, των εταιρειών, των συντεχνιών, και των εκκλησιών. Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τη γαλλική επανάσταση του 1789 όχι ως αντίδραση σε κατάχρηση του μονάρχη της απόλυτης εξουσίας του, αλλά στην αποτυχία του να  χρησιμοποιήσει τις εξουσίες του ορθά. Οι θεωρίες του Marquis d'Argenson, του Abbe Dubos, των φυσιοκράτων και ιδιαίτερα του Ρουσσώ, πράγματι επιχειρούν να ανασυστήσουν την ενότητα και την αποτελεσματικότητα της κεντρικής εξουσίας στο κράτος, να είναι είτε μοναρχικό είτε δημοκρατικό, έτσι ώστε η ελευθερία του έθνους να μπορεί να πραγματοποιηθεί αποτελεσματικά.

Η άνοδος των φιλελεύθερων θεωριών (όπως του Locke) είναι κατανοητές και έχουν νόημα μόνο αν το μονοπώλιο των καταναγκαστικών εξουσιών του κράτους δεν είναι πλέον αμφισβητήσιμες, έτσι ώστε τα όρια της κυριαρχίας του κράτους δεν θα οδηγούν πλέον σε κοινωνικό κατακερματισμό. Έχω δηλώσει αλλού το πρόβλημα της σύγχρονης πολιτικής θεωρίας με αυτούς τους όρους:

             

“Το πρόβλημα της πολιτικής φιλοσοφίας, και το δίλημμα της, είναι η συμφιλίωση της ελευθερίας και του εξαναγκασμού. Με την εμφάνιση της νομισματικής οικονομίας συναντάμε το σύγχρονο κράτος ως τον θεσμό ο οποίος διεκδικεί το μονοπώλιο της εξουσίας καταναγκασμού με σκοπό την παροχή μιας ασφαλούς βάσης πάνω στην οποία το εμπόριο και η οικονομία μπορεί να ανθίσει και οι πολίτες να μπορούν να απολαμβάνουν τα οφέλη της εργασίας τους. Αλλά με τη δημιουργία αυτού του θεσμού, αναγνωρίζοντας την κυριαρχία της εξουσίας του, ο πολίτης δημιούργησε ένα μέσον που θα μπορούσε - κάτι που συχνά έγινε - να του στερήσει την προστασία και την ευλογία της εργασίας του. Κατά συνέπεια, ενώ δικαιώνει την κυρίαρχη εξουσία του κράτους, ζήτησε ταυτόχρονα να θεσμοθετήσει νομικούς περιορισμούς πάνω στην εξουσία καταναγκασμού. Η ιστορία της σύγχρονης πολιτικής σκέψης από το Μακιαβέλλι είναι η ιστορία αυτής της προσπάθειας για να αιτιολογήσει το δίπολο “δίκαιο και ισχύς”, νόμος και εξουσία. Δεν υπάρχει πολιτική θεωρία η οποία να μην κάνει και τα δύο πράγματα.”[16]

Στις διεθνείς σχέσεις, η έννοια της κυριαρχίας του κράτους πληρεί παρόμοιες λειτουργίες.[17] Αποδίδοντας την κυριαρχία στο κράτος, μια τυπική ισότητα αποδίδεται σε όλα τα κράτη και έτσι εισάγεται μια ορθολογική αρχή σε ένα άναρχο κρατικό σύστημα. Ως πολεμική έννοια, η κρατική κυριαρχία στην διεθνή πολιτική απορρίπτει τις κυριαρχικές αξιώσεις φυλών και τάξεων πάνω από πολίτες άλλων κρατών, περιορίζοντας έτσι την εξουσία της πολιτείας για τους ανθρώπους που κατοικούν σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Η έννοια της κρατικής κυριαρχίας είναι λοιπόν βασικά αντι-ιμπεριαλιστική. Η εξίσωση και ο περιορισμός των λειτουργιών αυτού του δόγματος εμφανίζονται πιο εντυπωσιακά όταν έρχονται σε αντίθεση με τον φυλετικό ιμπεριαλισμό των Εθνικοσοσιαλιστών (που εκ νέου απορρίπτει την κρατική κυριαρχία με σκοπό την φυλετική υπεροχή) και με το δόγμα της κυριαρχίας του διεθνούς προλεταριάτου, που αντιπροσωπεύεται από την Τρίτη Διεθνή.

Έτσι η κυριαρχία στη σύγχρονη περίοδο, αν και εμφανίστηκε επίσημα ως η άρνηση (αναίρεση) της νομικής έννοιας της ελευθερίας, ήταν στην πραγματικότητα, εν πολλοίς, η προϋπόθεση της.[18]

Τα ίδια απαράλλαχτα προβλήματα προκύπτουν σε σχέση με την έννοια της ιδιοκτησίας, μια έννοια θεμελιώδη σε κάθε πολιτική θεωρία. Υπάρχει μια σχεδόν καθολική συμφωνία στην πολιτική θεωρία σχετικά με την υπέρτατη σημασία της ατομικής ιδιοκτησίας. Αλλά γιατί η ιδιωτική περιουσία συχνά τίθεται στο βαθμό που να θεωρείται σαν φυσικό δικαίωμα; Γιατί θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τέτοια ευλάβεια, ακόμη και στο πρώιμο έργο του Μαρξ;[19]

Είναι σαφές ότι σε όλη την ιστορία της κοινωνικής και πολιτικής σκέψης, η ιδιοκτησία νοείται, ως μέσον για την υλοποίηση της καλής ζωής (ή τουλάχιστον της διατήρησης της ζωής). Αυτή είναι σαφώς η θέση του Αριστοτέλη,[20] η οποία συνεχίστηκε σε όλη τη μεσαιωνική παράδοση.[21] Είναι εξίσου η θέση των πιο σύγχρονων πολιτικών στοχαστών των Bodin, Σπινόζα, Χομπς, Καντ και  Χέγκελ, όπου πιστεύουν ότι η ιδιοκτησία είναι ένα φυσικό δικαίωμα ή μια παραχώρηση από το θετικό δίκαιο. Ο εργαλειακός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας είναι ίσως ο ισχυρότερος σύνδεσμος μεταξύ αυτών των ποικίλων πολιτικών θεωριών. Η σύνδεση της ιδιοκτησίας με την ελευθερία παρουσιάζεται βεβαίως με μεγαλύτερη ειλικρίνεια στη θεωρία του Λοκ, όπου η ελευθερία εμφανίζεται ως εγγενής στη συνολική έννοια της ιδιοκτησίας. Αλλά η ιδιοκτησία ορίζεται ως ιδιοκτησία της εργασίας κι επομένως  οι θεωρίες κατοχής της ιδιοκτησίας  απορρίπτονται, όπως και η νομιμοποίηση της ιδιοκτησίας που στηρίζεται στο μετασχηματισμό της εξωτερικής φύσης, ιδιαίτερα της γης, από τη δημιουργική δραστηριότητα του ανθρώπου. Είναι ακριβώς η εργασιακή θεωρία της ιδιοκτησίας η οποία αποδεικνύει τον εργαλειακό της ρόλο και εδώ βρίσκεται ένα ζήτημα αδιαφορίας του Λοκ που δεν εντόπισε τις συνέπειες από τη δική του θεωρία, η οποία απλώς προορίστηκε ως νομιμοποίηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Αλλά η αναγνώριση της εργαλειακής φύσης της ιδιοκτησίας όσον αφορά την ελευθερία, καθιστά προφανές ότι είναι απαραίτητο να επαναπροσδιοριστεί η κοινωνική λειτουργία της ιδιοκτησίας σε κάθε ιστορικό στάδιο, και ως εκ τούτου να γίνει μια σαφής διάκριση μεταξύ των διαφόρων τύπων ιδιοκτησίας και ιδιοκτητών.[22] Αν η ιδιοκτησία έχει ως σκοπό να υπηρετήσει την ελευθερία, και αν η ελευθερία σχετίζεται με τον άνθρωπο μόνο, τότε η εταιρική ιδιοκτησία (που μπορεί να είναι ή να μην είναι κοινωνικά αναγκαία), δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ένα πολιτικό δικαίωμα της ίδιας αξίας με την θρησκευτική ελευθερία και την ελευθερία των επικοινωνιών. Ομοίως, το υπόστρωμα του δικαιώματος της ιδιοκτησίας της γης, των καταναλωτικών αγαθών και της παραγωγής εμπορευμάτων μπορεί να χρήζουν διαφορετικής μεταχείρισης.

Οι περισσότερες από τις Ευρωπαϊκές λίστες πολιτικών δικαιωμάτων κάνουν έτσι ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ της ιδιοκτησίας και των άλλων δικαιωμάτων των πολιτών, με την προστασία των τελευταίων να είναι πολύ πιο αυστηρή από εκείνη της ιδιοκτησίας.[23] Μια πολύ απλή σκέψη μπορεί να καταστήσει ξεκάθαρο τον εργαλειακό ρόλο της ιδιοκτησίας: όλα τα συντάγματα επιτρέπουν την απαλλοτρίωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας με επαρκή αποζημίωση. Ωστόσο, κανένα πολιτισμένο σύνταγμα δε θα μπορούσε ενδεχομένως να επιτρέψει στο κράτος να εξαλείψει τη ζωή ή την ελευθερία του ατόμου για δημόσιους σκοπούς, ακόμη και με πολύ περισσότερα από μια επαρκή αποζημίωση. Η αξία της πολιτικής ελευθερίας είναι απόλυτη: η ιδιοκτησία είναι απλώς σχετική με  την αξία της πολιτικής ελευθερίας.

Έτσι το καθήκον της πολιτικής θεωρίας, που ενδιαφέρεται για την ελευθερία του ανθρώπου, είναι να αναλύσει εάν η ιδιοκτησία πληρεί τη λειτουργία της ως ένα αποτελεσματικό εργαλείο της ελευθερίας, και να ανακαλύψει ποιες θεσμικές αλλαγές είναι απαραίτητες για να μεγιστοποιηθεί η αποτελεσματικότητα αυτού του σκοπού.[24]

Εν κατακλείδι: Η γνώση της λειτουργίας της εξωτερικής φύσης επιτρέπει στον άνθρωπο να κυριαρχήσει πάνω σε αυτή. Η διευρυμένη γνώση μας για τον ψυχισμό του ανθρώπου μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τις ψυχολογικές διαδικασίες ενεργοποίησης του άγχους, που στερεί την ελευθερία του και τείνει να τον κάνει έναν σκλάβο σε αυταρχικούς και ολοκληρωτικούς ηγέτες. Η κατανόησή μας στις ιστορικές καταστάσεις μας επιτρέπει να προσαρμόζουμε το θεσμικό μας πλαίσιο σύμφωνα με τη διευρυμένη μας τη γνώσης για τη φύση και τον ανθρώπο.

---

[1]    LUCRETIUS, ON THE NATURE OF THINGS, Bk. 1, 6 (Munroe transl. 1919).

[2]    PLATO, REPUBLIC, c. 4 (Cornford transl. 1945).

[3]    EPICURUS, THE EXTANT REMAINS 97 (Bailey ed. 1926).

[4]    Id. at 107

[5]    On the intellectual history of Epicureanism see GUYAU, LA MORALE D'EPICURE ET SES RAPPORTS AVEC LES DOCTRINES CONTEMPORAINES (3d ed. 1886).

[6]    See BIDNEY, THE PSYCHOLOGY AND ETHICS OF SPINOZA 372 (1940).

[7]    See SPINOZA, ETHJCS, Bk. 5, Prop. 20 (1677).

[8]    See FREUD, CIVJLIZATION AND ITS DISCONTENTS (Riviere transl. 1949).

[9]    See FREUD, GROUP PSYCHOLOGY AND THE ANALYSIS OF THE EGO (Strachey transl. 1949).

[10]  See KIERKEGAARD, THE CONCEPT OF DREAD 37-38 (Lowrie transl. 1946); FREUD, HEMMUNG, SYMPTON, ANGST (1926).

[11]  See Vico, THE NEW SCIENCE (Bergin and Fisch transl. 1948).

[12]  Id., Bk. 1, No. 132-43, at 56-57.

[13]  See my Introduction, THE SPIRTI OF THE LAWS (Neumann ed. 1949), at xxxv-xxxix.

[14]  Although, of course, St. Augustine had a similar notion.

[15]  For the most recent philosophical discussion of the Marxist conception see WET-TER, DER DIALEKTISCHE MATERIALISMUS 403-08 (1952). The author is an Austrian Catho-lic. The book has the Imprimatur.

[16]  See my Introduction, THE SPIRTI OF THE LAWS (Neumann ed. 1949), at xxxi-xxxii.

[17]  On this see my BEHEMOTH: THE STRUCTURE AND  PRACTICE OF NATIONAL SOCIAL-ISM 166-71 (2d ed. 1944)

[18]  Whether state sovereignty in domestic and international politics fulfills or can fulfill today the same function is of no concern in this study.

[19]  Especially in Marx, Oekonomisch-Philosophische Manuskripte (1844) and Die heilige Familie in 3 MARX-ENGELS GESAMTAUSGABE, Erste Abteiluing (1932).

[20]  See ARISTOTLE, OECONOMICA *1343a (Foster transl. 1920); ARISTOTLE, POLITICS *1253b (Barker transl. 1946) and passim.

[21]  For a good survey see JARRETT, SOCIAL THEORIES OF THE MIDDLE AGES, 1200- 1500, 122-49 (1926).

[22]  The very good survey, SCHLATTER, PRIVATE PROPERTY: THE HISTORY OF AN IDEA (1951), unfortunately fails in this. An interesting theory, little known and appreciated in the Anglo-American world, is that by the late Austrian President Karl Renner, first pub-lished in 1911 and translated as THE INSTITUTES OF PRIVATE LAW AND THEIR SOCIAL FUNCTIONS (Kahn-Freund transl. 1949).

[23]  This was also Chief Justice Stone's position. See United States v. Carolene Prod-ucts Co., 304 U.S. 144, 152 n.4 (1938); see also Schneider v. State, 308 U.S. 147, 161 (1939). Against this see particularly Justice Frankfurter in Board of Education v. Barnette, 319 U.S. 624, 646 (1943) (dissenting opinion).

[24]           Είναι αδύνατο να καθοριστούν στο πλαίσιο του συστήματος της δημοκρατίας συγκεκριμένοι θεσμοί που είναι δυνητικά ανώτεροι από άλλους θεσμούς, παρά την παλιά παράδοση ότι μέσα στο δημοκρατικό σύστημα ορισμένες θεσμικές ρυθμίσεις φτιάχνονται για την καλύτερη προστασία της ελευθερίας: τα δόγματα των μικτών κυβερνήσεων, της διάκρισης των εξουσιών και του φεντεραλισμού.

                Όσο για τη μικτή κυβέρνηση, κατά τον Αριστοτέλη, καθώς και τον Πολύβιο, και οι δύο συνηγορούν υπέρ του δόγματος, της ανάμειξης των μοναρχικών, αριστοκρατικών και δημοκρατικών στοιχείων. Συσχέτησαν τη συνταγματική κατανομή της εξουσίας με την κατανομή της κοινωνικής δύναμης. Και οι δύο είχαν συγκεκριμένους κοινωνικούς στόχους στο μυαλό τους. Το δόγμα του Μοντεσκιέ των χωριστών αρμοδιοτήτων συσχετίζεται εξίσου με την κατανομή της κοινωνικής δύναμης. Επιπλέον, αν κοιτάξουμε την πολιτική πραγματικότητα δεν μπορούμε να διακρίνουμε ένα συνεκτικό μοτίβο. Το αγγλικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποία δεν γνωρίζει το δόγμα των ξεχωριστών εξουσιών (εκτός από το αναντίρρητο και αδιαμφισβήτητο δόγμα του διαχωρισμού και της ανεξαρτησίας της δικαστικής αρμοδιότητας) μεγιστοποιεί την πολιτική ελευθερία· οι ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες έχουν αποτύχει στο έργο αυτό· ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες, με την προεδρική δημοκρατία, μεγιστοποίησαν την πολιτική ελευθερία τουλάχιστον στο παρελθόν.

                Όπως αναγνώρισε ο Bentham στην κριτική του για τον Μοντεσκιέ, η κατανομή των κρατικών λειτουργιών σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική και η παραχώρισή τους (κατανομή τους) σε τρια ξεχωριστά συνταγματικά όργανα μπορούν να προστατεύουν την ελευθερία μόνο εάν διαφορετικές κοινωνικές ομάδες ελέγχουν τους τρεις αυτούς φορείς. Η διαίρεση αυτή χάνει την προστατευτική της αξία εάν οι τρεις οι φορείς  ελέγχονται από την ίδια κοινωνική ομάδα.  Υπάρχει μικρή συσχέτιση μεταξύ της πολιτικής ελευθερίας και του φεντεραλισμού. Ο Μοντεσκιέ, πιθανότατα μετά τη σύλληψη του Πλάτωνα ότι το μέγεθος της Πόλης καθορίζεται από την εμβέλεια της φωνής του (τη δυνατότητα δηλ. να ακουστεί ομιλητής), πίστευε ότι οι δημοκρατία θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο σε μικρές επικράτειες.

                (See MONTESQUIEU, CONSIDERATIONSON THEC AUSESO F THEG RANDEURA ND DECA-DENCE OF THE ROMANS (Baker transl. 1882) and Neumann, supra note 13, at xliv). Αλλά επειδή οι δημικρατικές πόλεις μπορεί να απειλούνται από εξωτερικούς κινδύνους, η συμπολιτεία είναι αυτή που μπορεί να τους δώσει την εξωτερική δύναμη χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η εσωτερική δύναμη που προέρχεται από το μικρό τους μέγεθος. (MONTESQUIEU, THE SPIRIT OF THE LAWS, Bk. 9, 2 (1748). Ο Τζέφερσον ακολούθησε αυτό το σκεπτικό, προσθέτοντας την άποψή του ότι μια αγροτική κοινωνία είναι το πιο σταθερό υπόβαθρο της δημοκρατίας. (See JEFFER-SON, COMMONPLACEBO OK (Chinard ed. 1926); but see GRISWOLD, FARMINGA ND DEMOC-RACY (1948)).  Καμία από τις παραπάνω προτάσεις δεν εμπεριέχει κάποια κριτική ανάλυση. Δεν υπάρχει σαφής σχέση μεταξύ του μεγέθους μιας επικράτειας και της πολιτικής ελευθερίας, ούτε και μεταξύ του φεντεραλισμού (ομοσπονδίας) και της δημοκρατίας. Η Αγγλία και η Γαλλία είναι συγκεντρωτικές δημοκρατίες, οι Ηνωμένες Πολιτείες ομοσπονδιακή δημοκρατία, η Αυτοκρατορική Γερμανία και πολλές  δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής έχουν ή είχαν μια ομοσπονδία, η οποία χρησίμευσε για την ενίσχυση αυταρχικών τάσεων. Τέτοιες θεωρίες είναι ή έκφραση εκείνου που εγώ αποκαλώ συνταγματικό φετιχισμό, η απόδοση των πολιτικών λειτουργιών σε απομονωμένες συνταγματικές ρυθμίσεις που έχουν νόημα μόνο σε μια συνολική πολιτιστική, και ιδιαίτερη κοινωνική, συνθήκη. Εν ολίγοις, οι κοινωνικο-πολιτιστικές βάσεις ενός συστήματος πολιτικής ελευθερίας είναι πολύ πιο σημαντικές από ό,τι οι ειδικές συνταγματικές διακηρύξεις.

                Αυτό είναι σήμερα πολύ σημαντικό, γιατί οι διάφορες δυνάμεις κατοχής στην Άπω Ανατολή και την Ευρώπη έχουν την τάση να επιβάλλουν τους συγκεκριμένους πολιτικούς τους θεσμούς στις κατεχόμενες χώρες, επειδή αποδίδουν σε στυγνές συνταγματικές ρυθμίσεις πολιτικές συνέπειες που δεν θα μπορούσαν ενδεχομένως να ασκήσουν. Η αξία της πολιτικής δημοκρατίας ως συστήματος διατήρησης του ρόλου του νόμου, λαμβάνοντας υπόψη την διεύρυνση της γνώσης, και την ορθολογικώς μεταβαλλόμενη κοινωνία για να συμβαδίζει με τη γνώση, δεν πρέπει να αμφισβητηθεί· αλλά μέσα στο σύστημα δεν υπάρχουν καθ' εαυτό (per se) ειδικοί θεσμοί, πιο αποτελεσματικοί από άλλους.

Ας κρατήσουν το καντηλάκι του πανικού δίπλα στο μαξιλάρι τους !!

του Κώστα Γιαννιώτη 

 

Όταν λες βλακείες (για να μην εκφραστώ χειρότερα) με στόμφο και πομπώδες ύφος και απαιτείς να σε πιστέψουν, τότε δεν μπορεί παρά να συμβαίνει ένα από τα δύο! Ή είσαι πανηλίθιος και δεν ξέρεις τι σου γίνεται ή είσαι κοινός απατεώνας, που νιώθει ελεύθερος να λέει ό, τι θέλει, γιατί πιστεύει ότι αυτοί που τον ακούν είναι τόσο βλάκες που καταπίνουν αμάσητο τον κάθε του λόγο!

Ο λόγος για τον Πάνο Καμμένο, - τον οποίο δεν θεωρώ καθόλου βλάκα - που στις 24 - 05 - 2016, επισκεπτόμενος τη Σύρο, έκανε τις ακόλουθες δηλώσεις:

«Η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά είναι μία πράξη εγκληματική, μία απόφαση αντισυνταγματική που αντιτίθεται στο άρθρο 101 του συντάγματος, και είναι μία απόφαση για την οποία θέλω να σας πως ότι δώσαμε μεγάλη μάχη μέσα και έξω από τη Βουλή. Ξέρετε ότι δύο προτεραιότητες είχα βάλει από την πρώτη στιγμή συμμετέχοντας στην κυβέρνηση συνεργασίας. Το να τηρηθεί η νομιμότητα και να μη θιγούν τα σώματα ασφαλείας και η δικαστική εξουσία της χώρας. Δυστυχώς παρά το ότι έφτασα μέχρι το σημείο της παραίτησης από την κυβέρνηση, δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, [……..]. Με την πρώτη ευκαιρία και τα πρώτα οφέλη που θα υπάρξουν θα προχωρήσουμε στην αποκατάσταση αυτής της αδικίας».

Τι είναι αυτό που παραδέχεται ο "κύριος" αυτός;
Παραδέχεται, κατ` αρχήν, ότι αυτά που ο ίδιος ψήφισε είναι πράξεις εγκληματικές και αντισυνταγματικές!!!
Μας λέει ότι μια από τις δυο προτεραιότητες που είχε βάλει - για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση – ήταν ..."να τηρηθεί η νομιμότητα" και μάλιστα υπό την απειλή της παραίτησης, αλλά παρά το γεγονός ότι οι ‘’προτεραιότητές’’ του πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων, ούτε αυτή τη δέσμευση του τίμησε!!! Απλά δεν ... κέρδισαν το στοίχημα! Ήταν θέμα τύχης και τζόγου!
Παρ` όλα τα παραπάνω όχι μόνο παραμένει μέλος της κυβέρνησης, όχι μόνο παραμένει στην ενεργό πολιτική, αλλά τολμά να δηλώνει ότι θα παλέψει να ... αποκατασταθεί η "αδικία"!! Και απαιτεί από τους άλλους να καμαρώσουν το παλικάρι και τον ειλικρινή !!

Το μεγάλο ερώτημα που ορθώνεται είναι το γιατί άνθρωποι που δηλώνουν ότι ...
α) Παραβίασαν κατάφωρα το σύνταγμα (ναι αυτό το συντηρητικό και φτιαγμένο στα μέτρα τους σύνταγμα)...
β) Παραβίασαν τη νομιμότητα ...
γ) Πούλησαν ψευτοπαλικαρισμούς παραιτήσεων...
δ) Έδωσαν - τάχα - μάχες αλλά τελικά υπέκυψαν στην ανωτερότητα του ... εχθρού ο οποίος τους ανάγκασε να σκύψουν το κεφάλι και να παραδώσουν τη χώρα σε ξένες δυνάμεις ... εξακολουθούν όχι μόνο να πολιτεύονται αλλά και να κυκλοφορούν ελεύθεροι;;

Δεν αναφέρομαι στον Καμμένο μόνο ! Αναφέρομαι σε όλους αυτούς τους "καμμένους" συνειδησιακά, που διαγουμίζουν τη χώρα και εξανδραποδίζουν χωρίς έλεος τα εκατομμύρια των πολιτών αυτού του τόπου, χρόνια τώρα!
Αναφέρομαι σε όλους αυτούς που, στο όνομα της ... "σωτηρίας της πατρίδας", οδηγούν καθημερινά χιλιάδες συνανθρώπους μας στην απελπισία και στο τραγικό σημείο όχι μόνο να μην μπορούν να βρουν χρήματα να περιθάλψουν τους αρρώστους τους, αλλά ούτε να ... θάψουν τους νεκρούς τους!!
Αναφέρομαι στα απάνθρωπα ζόμπι που χωρίς όραση, χωρίς ακοή και χωρίς συνείδηση, κυκλοφορούν μέσα στις σκοτεινές τρύπες του κτιρίου που οναμάζουν βουλή, μετρώντας τα ευρώ που γεμίζουν τις τσέπες τους! Ματωμένα ευρώ που τους τα πετάνε στα μούτρα οι κατακτητές, περιφρονητικά, έτσι όπως συμπεριφέρονταν πάντα οι κατακτητές στους υποτακτικούς τους!

Ο Καμμένος δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από το αντιπροσωπευτικό δείγμα όλων των πολιτικών ζόμπι!
Όντα που - όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν - γέρνουν κάθε βράδυ το κεφάλι στο μαξιλάρι, έχοντας δίπλα τους, σαν καντηλάκι,τον πανικό και το φόβο για την κατάληξή τους!
Μέχρι τότε όμως, μέχρι την κατάληξή τους, το ερώτημα ... "Υπάρχει εισαγγελέας;" θα κυκλοφορεί σαν αγριεμένη Ερινύα, στους δρόμους της απελπισίας!
Και ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους όλοι! Οι Ερινύες δεν ξέχασαν ποτέ και κανένα έγκλημα!
Ας κρατούν το καντηλάκι του πανικού δίπλα στο μαξιλάρι τους! Γιατί όπως γράφει και ο Μάνος Ελευθερίου...

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο

θερίζει την αυγή ωκεανό

μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο

Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,

σημάδι μυστικό και ριζικό

πως ξέφυγε απ’ τον Άδη κι απ’ τον κόσμο

πηγη: ta-matia-anoikta.blogspot.gr

Μου λένε να γράψω κάτι για το ξεπούλημα που κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά δεν θέλω...

του Σταύρου Κατσούλη

Γράψε κάτι ρε Σταύρο, μου λένε για όλα αυτά που κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν βλέπεις τι γίνεται;

Για να πω την αλήθεια, βλέπω τι γίνεται, αλλά υποψιάζομαι πλέον, πως ό,τι κι αν βλέπουμε εμείς οι απλοί πολίτες, δεν είναι παρά η κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου.

Δεν έχουμε δει για παράδειγμα, και τις 7500 σελίδες του πολυνομοσχεδίου που θέλουν να περάσουν. Δεν έχουμε δει τους νόμους που αλλάζουν στις 500 σελίδες που αναφέρονται στην τάδε λέξη που αλλάζει, στην τάδε παράγραφο, του τάδε άρθρου, του τάδε νόμου.

Κανείς δεν τα έχει καταλάβει πλήρως, εκτός, από αυτούς που τις έγραψαν αυτές τις επτάμισι χιλιάδες σελίδες. Οι βουλευταράδες μας ειδικά - που έιναι σίγουρο ότι δεν τα έγραψαν - εργατικότατοι όπως είναι, ίσως να είναι και οι τελευταίοι που θα τα δούν, αν μπουν ποτέ στον κόπο βέβαια, κάτι για το οποίο έχω σοβαρούς λόγους να αμφισβητώ.
Τι να πούμε λοιπόν ρε παιδιά; Τι θέλετε αλήθεια να σας πω;

Ότι ο Alexis μαζί με όλη η παρέα γελοίων και άχρηστων ριζοσπαστών-αριστερών του, έχει γίνει χίλιες φορές χειρότερος από την Θάτσερ; Ότι προσεχώς θα γίνει ακόμη χίλιες φορές πιο μισητός από αυτήν, αλλά και τους υπόλοιπους πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ; Ότι η ξεφτίλα τους δεν έχει όρια; Ότι το ξεπούλημα και τα μνημόνια που αυτοί μας έφεραν, έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο; Ότι η ιστορία θα τους γράψει - αργά ή γρήγορα - με τα χειρότερα λόγια;

Ωραία. Να το πω. Και; Αλλάζει κάτι; Θα φύγουν μήπως ολόκληρος ο συρφετός και βρωμερός βόθρος αυτός; Κι αν φύγουν, τι δηλαδή; Θα μας έρθει ο Κούλης με τα δικά του παλικάρια, που ήδη τρώγεται για να πάρει λίγο από την δόξα του απίστευτου ξεπουλήματος και μνημονιοκαταιγίδας που κατάφερε ο Tsipras κι ο μεταμφιεσμένος καταδρομέας φίλος του;
Όχι βέβαια. Γιατί, αντί να τους πάρουμε σβάρνα και να τους πετάξουμε όλους όχι απλά εκτός από την Βουλή, αλλά κι απ την ίδια την χώρα, αφού πρώτα τους γδύσουμε τελείως όπως έκαναν κι αυτοί σε μας, τους κοιτάμε. Τους κοιτάμε και χασκογελάμε. Τους κοιτάμε και γελάμε. Λες και βλέπουμε ανέκδοτο ή κωμωδία.

Και λέμε ότι γελάμε, γιατί είναι γελοίοι και καραγκιόζηδες. Λέμε ότι γελάμε με την υποκρισία της αντιπολίτευσης, την στάση στα τέσσερα που έχει λάβει η κυβέρνηση της πρώτης φοράς ελπίδας. Λέμε ότι γελάμε με τα τσοντοκάναλα τους που βομβαρδίζουν συνεχώς τον κοσμάκη με σκουπίδι και ψέμα.

Αλλά δεν είναι έτσι. Μακάρι όλα αυτά που ζούμε να ήταν κωμωδία. Πολύ θα το θέλαμε απλά να γελάγαμε με όλ' αυτά γιατί είναι αστεία. Αλλά η τραγική αλήθεια είναι ότι γελάμε για άλλους λόγους.

Γελάμε νευρικά, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι καθόμαστε αμήχανοι μπροστά στο ολοκαύτωμα που συνεχίζεται ακόμη πιο ραγδαία και την προδοσία που διαπράττουν ενάντια στα 10 εκατομμύρια πολιτών αυτής της χώρας. Γελάμε από ενοχές, γιατί ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλοι αυτοί έχουν βεβηλώσει με τις αηδιαστικές πράξεις τους και τις ακόμη αηδιαστικότερες υπάρξεις τους οτιδήποτε ιερό και όσιο έχει να αναδείξει αυτός το τόπος, εμείς καθόμαστε και αναλύουμε την καταστροφή και τους καταστροφείς μας.

Αλλά δεν πειράζει. Ας κοιτάξουμε τις δουλίτσες μας, ας φάμε λίγο ακόμη από το νόστιμο σανό που μας ταΐζουν, ας ξεπουλήσουμε λίγο ακόμη από την αξιοπρέπειά μας, ας κάνουμε λίγο ακόμη τους γνώστες, τους πράους και σοβαρούς που ακόμη περιμένουν με σωφροσύνη. Ας περιμένουμε λίγο ακόμη για να έρθει το τέλος. Ποιός νοιάζεται αλήθεια, για το τι ακριβώς θ' αφήσουμε για τα παιδιά μας; Κανένας, γιατί εμείς τώρα γελάμε και κοροιδεύουμε τους δοσίλογους που μας δουλεύουν χλωρό κλαδί, γιατί εμείς δεν έχουμε χρόνο για σαχλαμάρες άλλου τύπου.

Οπότε τι να σας πω για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τα υπόλοιπα φιλαράκια τους στην δικαιοσύνη - που έπρεπε κανονικά να τους πάρει σηκωτούς, να τους δικάσει για εσχάτη προδοσία και να τους πετάξει στα μπουντρούμια για πάντα - και το σύστημα γενικότερα;

Να τα πω, για να "πέσουμε ξανά από τα σύννεφα"; Γιατί; Δεν το ξέραμε όλοι, πολύ πριν από την κρίση, τι αρχιψευταράδες και αρχικλεφταράδες είν' όλοι τους; Δεν είχαμε όλοι μας δει τα πονηρά τους βλέμματα, τις υποκρισίες τους, τα πάρε-δώσε στην πλάτη του δημόσιου πλούτου, τους συμβιβασμούς, τις κοροϊδίες, τα πλούσια προνόμια, το ατέλειωτο φαγοπότι και τα ελεεινά και τρισάθλια συνθήματά τους;

Δεν είδαμε όλοι αλήθεια, μέρα με την μέρα, βήμα βήμα, πως ακριβώς μας έφεραν όλοι τους κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις και κόμματα - ανεξαιρέτως - ως εδώ; Και δεν είδαμε πως ακριβώς τους ψηφίζαμε ή τους υποστηρίζαμε για τόσες δεκαετίες;

Τι έγινε, τα ξεχάσαμε, και τώρα κάνουμε ότι δεν ξέρουμε;

Σήμερα έχω βαρεθεί να ρίχνω λάδι στην φωτιά του νευρικού μας γέλιου. Σήμερα, δεν θα χαρακτηρίσω τους δοσίλογους κυβερνήτες μας. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους κάνουμε όλοι μας μεταξύ φίλων, δεν με χρειάζεστε γι αυτό.

Σήμερα θα χαρακτηρίσω εμάς, που μπροστά στον πρωτοφανή βιασμό και χαλασμό των πάντων, εμείς αποφασίζουμε ακόμη να μην κάνουμε απολύτως τίποτα, εκτός από τα νευρικά ενοχικά γέλια.

Κρίμα στα παιδιά μας, για τα οποία προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αγωνιζόμαστε, κάνοντας ότι ανούσιο βρούμε, εκτός από το ιερό και βασικότερο όλων: Να τους εξασφαλίσουμε ότι θα έχουν κι αυτά αυτόν τον τόπο και πατρίδα που πληρώσαμε με αίμα.

Ντροπή μας.

Ντροπή μας πραγματικά.

πηγή: stavroskatsoulis.blogspot.gr

Καζάκης: Μια εξαιρετική ευκαιρία για να τεθεί θέμα διαγραφής του χρέους

του Δημήτρη Καζάκη

Περίοδο χάριτος έως το 2040 και επιμήκυνση αποπληρωμής έως το 2080 προτείνει μεταξύ άλλων για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους το ΔΝΤ, σύμφωνα με πηγές της Wall Street Journal (17/5). Κατά τις πληροφορίες, η πρόταση κατατέθηκε στους εταίρους της Ευρωζώνης στα τέλη της περασμένης εβδομάδας.

Σύμφωνα με αξιωματούχους που συμμετέχουν στις συζητήσεις για το χρέος της Ελλάδας, τους οποίους επικαλείται η WSJ, το ΔΝΤ επιθυμεί οι λήξεις των ομολόγων να επεκταθούν έως το 2080. Επιπλέον, το Ταμείο εισηγείται τα επιτόκια για τα δάνεια της Ευρωζώνης να είναι σταθερά για τα επόμενα 30 έως 40 χρόνια στο 1,5%, με όλες τις αποπληρωμές τόκων να αναβάλλονται έως την ωρίμανση των δανείων.

Η πρόταση αυτή - αν και δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους επί της ουσίας - είναι ότι καλύτερο έχει κατατεθεί στο τραπέζι από μεριάς των δανειστών. Μιας και η πρόταση αυτή ουσιαστικά θέτει το ζήτημα της μονομερούς διαγραφής τουλάχιστον ενός σημαντικού μέρους του δημόσιου χρέους της χώρας. Μονομερούς γιατί δεν περιλαμβάνει τα καταστροφικά για την Ελλάδα "αντισταθμιστικά οφέλη" για τους δανειστές σαν κι αυτά του 2012.

Κι επομένως θα μπορούσε να είναι ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί για την Ελλάδα. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι η χώρα διέθετε δική της κυβέρνηση με στοιχειώδη προσωπική και συλλογική εντιμότητα. Ωστόσο, όπως ξέρουμε, η Ελλάδα τελεί υπό επίσημη κατοχή του Ευρωπαίων εταίρων και ιδιαίτερα της Γερμανίας, ενώ οι εγχώριες κυβερνήσεις λειτουργούν ως δοσίλογοι, ως σύγχρονοι Τσολάκογλου.

Να γιατί η κυβέρνηση, αλλά και το σύνολο, παρακαλώ, των κοινοβουλευτικών κομμάτων αντέδρασε αμήχανα. Αιφνιδιάστηκε. Όλοι τους προσπέρασαν τη συγκεκριμένη πρόταση του ΔΝΤ σαν κάτι το ασήμαντο, το δευτερεύων. Σαν κάτι που δεν αφορά πρώτα και κύρια την Ελλάδα.

Η πρόταση αυτή του ΔΝΤ έφερε αναστάτωση στο Βερολίνο, όσο και στην Αθήνα. Η Γερμανία - όπως ήταν φυσικό - αντέδρασε αρνητικά. Τρελή είναι να παραιτηθεί από το θανάσιμο κεφαλοκλείδωμα που έχει εφαρμόσει στην Ελλάδα;

Η κυβέρνηση με τη σειρά της έβγαλε την εκπρόσωπό της να δηλώσει αμήχανα ότι αυτή η πρόταση του ΔΝΤ κινείται σε θετική κατεύθυνση. Ωραία. Και τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση; Πώς σκέφτεται να εκμεταλλευθεί αυτή την πρόταση; Η κ. Γεροβασίλη έκανε δηλώσεις ως σχολιαστής. Λες και η πρόταση δεν αφορά πρωτίστως την Ελλάδα.

Το μόνο που βρήκε να πει είναι ότι οι απόψεις Ευρωπαίων και ΔΝΤ δεν βρίσκονται σε σύμπνοια και πρόσθεσε ότι «μένει να δούμε πώς θα συγκλίνουν αυτές οι διαφορές για να παρθεί η τελική απόφαση» για την ελάφρυνσή του. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση - ως τυπική κυβέρνηση Τσολάκογλου - παραμένει αμέτοχη και απλός παρατηρητής στην όλη υπόθεση. Λες και δεν την αφορά.

Κι αυτή η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύεται! Και μάλιστα διαπραγματεύεται με γνώμονα το συμφέρον του ελληνικού λαού.

Φυσικά, κανένα άλλο - επαναλαμβάνω, κανένα άλλο - κόμμα δεν εγκάλεσε την κυβέρνηση για την απάθειά της σε μια τόσο σημαντική πρόταση για το χρέος. Όλοι τους - μηδενός εξαιρουμένου - είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με το καθεστώς κατοχής. Όλοι τους είναι της γνωστής λογικής: δεν γίνεται τίποτε! Οι προφάσεις μόνο αλλάζουν.

«Η Ελλάδα είναι ουσιαστικά έξω από την εικόνα», δήλωσε στη WSJ ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος. "Αυτό είναι ένας διάλογος μεταξύ του ΔΝΤ και των χωρών που πραγματικά θέλουν το ΔΝΤ." Δηλαδή μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας. Μια αναμέτρηση καρχαριών με την Ελλάδα στην γωνία.

Αν βέβαια είχαμε κυβέρνηση που να νοιάζεται στοιχειωδώς για τον τόπο, η πρόταση του ΔΝΤ θα συνιστούσε μια θαυμάσια ευκαιρία για διαπραγμάτευση από μηδενικής βάσης. Θα δήλωνε ότι μια τέτοια πρόταση θα μπορούσε να αποτελεί βάση για συζήτηση όχι μόνο για το χρέος, αλλά και για το σύνολο των μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας.

Κι έτσι θα έβρισκε την ευκαιρία να προχωρήσει άμεσα σε αναστολή των πληρωμών του χρέους. Πρώτα και κύρια προς το ΔΝΤ, αλλά και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό. Τουλάχιστον μέχρι να καταλήξει η διαπραγμάτευση. Ποιός θα της αρνιόταν, από τη στιγμή που είναι πρόταση του ίδιου του ΔΝΤ;

Αυτό θα έκανε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση δεξιάς ή αριστεράς, όσο συστημική κι αν ήταν, σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα του κόσμου. Όχι όμως στην Ελλάδα. Η εθελοδουλία, ο ραγιαδισμός, ο δοσιλογισμός είναι τόσο συνυφασμένα με το πολιτικό DNA των κομμάτων της δεξιάς και της αριστεράς στην Ελλάδα, που ακόμη και μια τέτοια ευκαιρία για μια νέα διαπραγμάτευση των πάντων από μηδενικής βάσης - την οποία δεν θα έχανε ούτε καν η πιο συστημική κυβέρνηση του πολιτισμένου κόσμου - φαντάζει κάτι το αδύνατο.

Να δείτε που το ΔΝΤ θα επανέλθει με ακόμη πιο ριζοσπαστικές προτάσεις διαγραφής του χρέους. Δεν του κοστίζει τίποτε. Στόχος του είναι να φέρει σε δύσκολη θέση το Βερολίνο. Για τους δικούς του λόγους. Κάνει προτάσεις εκ του ασφαλούς, έχοντας σίγουρο ότι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, η Ελλάδα, θα παραμείνει αμέτοχη να δέχεται παθητικά τα χειρότερα.

πηγή: dimitriskazakis.blogspot.gr

Κίνημα Brexit: Η ΕΕ μετατρέπεται σε δικτατορία (video)

frixos

 

Παρ' ότι πολλές φορές σε αυτό το ιστολόγιο, έχουμε αναφερθεί στο ζήτημα του αντιδημοκρατικού μορφώματος που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και φορείς και κινήματα όπως το ΕΠΑΜ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α. δίνουν μάχες για να διαφωτίσουν τον λαό επάνω στον αυτοκαταστροφικό εγκλωβισμό της χώρας μας στα δόντια ενός τυραννικού γραφειοκρατικού Λεβιάθαν, η μάχη απέναντι στα ΜΜΕ και την ξενολατρία του λαού μας είναι άνιση!
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα όπως τα παρουσιάζουν οι Βρετανοί που αντιδρούν στην ένταξη τους στην ΕΕ (Brexit).

Παρακολουθήστε ένα 15λεπτο βίντεο από το ντοκυμαντέρ "BREXIT THE MOVIE"

**Παραθέτω και το κείμενο που συνοδεύει το δεκαπεντάλεπτο υποτιτλισμένο απόσπασμα του youtuber Rover που το ανέβασε.

"Εμείς ο λαός παραπλανημένοι και εκφοβισμένοι να παραδώσουμε την Δημοκρατία και την Ελευθερία μας.

Αυτό το φιλμ είναι ένα κάλεσμα και μια κραυγή.

Πρέπει να παλέψουμε για την ανεξαρτησία μας.

Για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και των νόμων υπό τους οποίους ζούμε

και για την ελευθερία να ορίζουμε το μέλλον μας.

Αυτή είναι η σπουδαιότερη ψήφος για τον καθένα μας στη ζωή του.

Στις εκλογές δεν έχει σημασία αν θα ψηφίσεις για τους συντηρητικούς

ή τους εργατικούς επειδή ξέρεις ότι σε 4 χρόνια μπορείς να αλλάξεις άποψη.

Αυτή τη φορά δεν μπορείς να αλλάξεις γνώμη. Αυτή τη φορά είναι για πάντα.

Σ' αυτό το φιλμ θα δούμε πως λειτουργεί η ΕΕ.

Είναι σαν παράδεισος για τον πολιτικό γραφειοκράτη γιατί είναι εξουσία χωρίς λογοδοσία.

Σχεδιάστηκε έτσι ώστε να είναι βέβαιο ότι η μεγάλη μάζα του λαού να μην μπορέσει να ελέγξει την κυβέρνηση ποτέ πια.

Η ΕΕ μετατρέπεται σε δικτατορία και αυτό δεν είναι υπερβολή.

Θα δούμε τι έκανε η ΕΕ στη Βρετανία. Η ΕΕ κατέστρεψε την βρετανική αλιεία.

Oi ευρωπαϊκές πολιτικές είναι η μεγαλύτερη απειλή στην ανταγωνιστικότητα μας.

Θα δούμε γιατί το "φρούριο-Ευρώπη" ήταν μια συμφορά για την ευρωπαϊκή οικονομία.

Η ΕΕ απομονώνεται. Η ΕΕ έχει καταντήσει μια οικονομική τρέλα.

Δεν είναι προς το συμφέρον μας να μείνουμε στην ΕΕ. Σε καμία περίπτωση.

Θα δούμε τα ρίσκα που δένουν το πεπρωμένο μας με μια ΕΕ που καταρρέει.

Ο εξτρεμισμός εκτρέφεται από την αντιδημοκρατική φύση της ΕΕ.

Το να ανήκουμε στην ΕΕ όχι μόνο δεν εξασφαλίζει ασφάλεια αλλά σαν μέλη διατρέχουμε κινδύνους να οδηγηθούμε σε καταστάσεις που δεν θέλουμε.

Και δείτε πως η ανεξαρτησία μπορεί να αλλάξει τη Βρετανία.

Έχουμε τεράστιες δυνατότητες να δημιουργήσουμε μεγάλο αριθμό

νέων εργασιών.

Έξω από την ΕΕ θα έχουμε ευημερία που τώρα δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Μας ζητάνε να παραδώσουμε το δικαίωμα να κυβερνάμε τον εαυτό μας.

Τι μας δίνεται σε αντάλλαγμα ώστε να το αξίζει;

Η απάτη και η περιφρόνηση

Θα μας εξαγοράσουν με μπιχλιμπίδια;

Αυτό που έχει σημασία είναι να έχεις την δυνατότητα να αλλάζεις αυτούς που σε κυβερνάνε.

Πρόκειται να επιλέξουμε το πως θέλουμε να ζούμε τις ζωές μας.

Αυτή είναι η σπουδαιότερη επιλογή που θα κάνουμε στη ζωή μας.

Είναι πάνω από 40 χρόνια από τότε που μας ρώτησαν για τελευταία φορά.

Μπορεί να περάσει μισός αιώνας μέχρι να μας ξαναρωτήσουν, αν μας ρωτήσουν.

Νομίζω είναι η τελευταία ευκαιρία για να εκφραστούμε ενώ έχουμε ακόμα την αναγνωρίσιμη ταυτότητα του Βρετανού.

Αν πάει στραβά την έχουμε πατήσει όχι μόνο για τη ζωή μας αλλά

και για την ζωή των παιδιών μας."

**Για κάποιο περίεργο λόγο το βιντεο link από το youtube που είχα στη σελίδα διαγράφηκε. Αναγκαστικά ανέβασα ένα σωσμένο αντίγραφο από τα αρχεία του blog. Ελπίζω να μην υπάρξουν επιπτώσεις στο blog.
frixos

Γενοκτονία των Ποντίων: Το τουρκικό έγκλημα και ο ρόλος της Γερμανίας

της Αντιγόνης Ιωαννίδου

Ο Γερμανός εμπνευστής της εξαφάνισης του Ελληνικού στοιχείου απο την Τουρκία Οθων Φον Λημαν με τον Κεμάλ Ατατούρκ 

Εικοσιδύο χρόνια έχουν ήδη περάσει από την ιστορική εκείνη ημέρα του 1994, κατά την οποία η Βουλή των Ελλήνων καθιέρωνε τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Η ημερομηνία αυτή επελέγη τότε , διότι μια τέτοια αποφράδα ημέρα, τη 19η Μαΐου του 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ πασάς, που αργότερα επονομάστηκε Ατατούρκ, αποβιβαζόταν στη Σαμψούντα και άρχιζε από εκεί το αποτρόπαιο έργο του: την εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού, τη βίαια εξαφάνισή του από τις ιστορικές του κοιτίδες και τον αιματηρό τερματισμό μιας παρουσίας τριών σχεδόν χιλιετιών στην περιοχή του Ευξείνου.
Εντολοδόχος του Μουσταφά Κεμάλ υπήρξε ο διαβόητος για την αγριότητά του κουτσός βαρκάρης Τοπάλ Οσμάν. Σε αυτόν αλλά και σε άλλους έταξε πολλά, ώστε να τους πείσει να ξεκινήσουν αμέσως τις σφαγές χωρίς οίκτο, χωρίς κανένα ανθρώπινο συναίσθημα να τους εμποδίσει, Οι αιμοσταγείς αυτοί συγκρότησαν συμμορίες κακούργων προκειμένου να ξεκινήσουν το αποτρόπαιο έργο της εξόντωσης των Ελλήνων, χωρίς διάκριση φύλου, ή ηλικίας, ή κατάστασης της υγείας τους. Στο ίδιο έργο επιδόθηκε μάλιστα και ο διαβόητος Ταλαάτ Πασάς. Χαρακτηριστικές είναι οι σχετικές δηλώσεις τους:

ΜΕΧΜΕΤ ΤΑΛΑΑΤ 13 -9-1915: «Ἄνευ οὐδεμιᾶς διάκρισης γιά τίς γυναῖκες, τά παιδιά καί τούς ἀναπήρους, ὁσονδήποτε τραγικά κι ἄν εἶναι τά μέσα ἐξόντωσης καί ἀφοῦ καταπνιγεῖ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως, πρέπει νά τεθεῖ τέρμα στήν ὕπαρξή τους»

ΤΟΠΑΛ ΟΣΜΑΝ ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΑ
Χαρακτηριστικά τῶν διώξεων στή μαρτυρική πόλη εἶναι ὅσα συνέβησαν μέ τόν ἐγκλεισμό τῶν κατοίκων πού θά ἐξορίζονταν στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Πατλάμας, ὅπου πέρασαν φυλακισμένοι ἀκόμη καί τή νύχτα τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1916. Πολλοί παραφρόνησαν. Περιμένοντας να συμπληρωθεί ο αριθμός των εγκλείστων, ώστε να ξεκινήσει δήθεν η πορεία προς το άγνωστο , πράγμα που φρόντιζαν να μη συμβεί, τους κρατούσαν κλεισμένους χωρίς τροφή και νερό, χωρίς δυνατότητα να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Μέχρι καί τά τσαρούχια τους ἀποπειράθηκαν νά φᾶνε, καθισμένοι στά πτώματα ὅσων εἶχαν ἤδη πεθάνει, ἔχοντας δίπλα τους τά περιττώματά τους. Δέν ἄφηναν τούς συγγενεῖς τους νά προσεγγίσουν γιά βοήθεια, ἀλλά οὔτε καί τούς ἔδιναν ἀπό τό νερό πού ὑπῆρχε ἔξω. Σύμφωνα μέ τήν ἔκθεση τοῦ ἀρχιμανδρίτη Πανάρετου Τοπαλίδη τοῦ Μαΐου τοῦ 1919, στόν ναό βρῆκαν τόν θάνατο πάνω ἀπό 3.000 ἄτομα.

Αμαχοι σε σπηλιά του δυτικού Πόντου για να σωθούν.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΛΗΜΑΝ ΦΟΝ ΣΑΝΤΕΡΣ

Είναι σημαντικό βέβαια να γνωρίζουμε πως οι κύριοι υποκινητές της Γενοκτονίας των Ελλήνων και των άλλων χριστιανικών λαών της περιοχής ήταν οι Γερμανοί! Όταν το 1870 η Γερμανία και η Πρωσία ενώνονταν σε ένα κράτος, τέθηκε αμέσως ο επόμενος στόχος στα πλαίσια της εξασφάλισης του αναγκαίου «ζωτικού χώρου». Η αποκλεισμένη από την Μεσόγειο, όπου κυριαρχούσαν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, Γερμανία αλλά και επίσης χωρίς πρόσβαση στις περιοχές των ενεργειακών πόρων και τον δρόμο του μεταξιού, χάραξε τη στρατηγική της στη βάση του δόγματος : « Βερολίνο-Βαγδάτη-Ασσουάν» Την πρόσβαση θα της εξασφάλιζε η κυριαρχία της στην Οθωμανική Αυτοκρατορία , όπου όμως την οικονομική ισχύ είχαν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι. Αυτοί , αλλά και όλοι οι χριστιανικοί πληθυσμοί έπρεπε να εξαφανιστούν!
Στην χώρα εισήλθε η Γερμανία με την ίδρυση μιας μεγάλης Γερμανοελληνικής Τράπεζας, από την οποία προήλθε η Ντόιτσε Μπάνκ. Διεισδύοντας κατάφερε να γνωρίζει τα πάντα για την δομή της οικονομίας της και να προωθηθεί στο διοικητικό μηχανισμό και τις ένοπλες δυνάμεις. Αρχηγός της στρατιάς της Κωνσταντινούπολης και αργότερα Ενόπλων δυνάμεων έγινε ο Γερμανός Λήμαν φον Σάντερς. Αυτός συμβούλευε τους Οθωμανούς να απαλλαγούν από κάθε ξένο γιατί όσο υπάρχουν ξένοι στη χώρα τους αυτοί δεν θα σήκωναν ποτέ κεφάλι. Έλεγε λοιπόν:
«Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι οἱ παγωνιές καί τό κρύο τοῦ χειμώνα, οἱ βροχές καί ἡ μεγάλη ὑγρασία, ὁ ἥλιος καί ἡ τρομερή ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ, οἱ ἀσθένειες τοῦ ἐξανθηματικοῦ τύφου καί τῆς χολέρας, οἱ κακουχίες καί ἡ ἀσιτία, θά φέρουν τό ἴδιο ἀποτέλεσμα πού λογαριάζετε ἐσεῖς μέ τό δικό σας σχέδιο, δηλαδή νά τούς ξεκαθαρίσετε μέ τίς σφαγές», καί «Μέ τό σύστημα πού σᾶς προτείνω, ὁ θάνατός τους εἶναι βέβαιος. Ἐπιπλέον, οἱ γυναῖκες τους δέν θά γεννοῦν καί ἔτσι θά λυθεῖ τό δημογραφικό σας πρόβλημα, ἐνῶ ἡ μισητή καί ἄτιμη ράτσα τῶν Ἑλλήνων θά ξεκληριστεῖ καί θά χαθεῖ γιά πάντα μέσα σέ μιά γενιά καί ἐσεῖς θά ἀποκτήσετε μιά συμπαγή τούρκικη ὁμοιογένεια» .
Ο Λήμαν φον Σάντερς είναι αυτός που τους υπέδειξε τις μεθόδους του «λευκού», δηλαδή χωρίς αιματοχυσία θανάτου, που επέρχεται με τις ατέλειωτες πορείες , κατά τις οποίες θα πέθαιναν από το κρύο, την εξάντληση, την πείνα, τη δίψα, την αρρώστια.
Παράλληλα οι Γερμανοί φρόντισαν να γίνουν κύριοι των λιμανιών, των τρένων, των οδικών αρτηριών και γενικά των στρατηγικών τομέων της χώρας , προκειμένου η επιτυχία των σχεδίων τους να είναι εξασφαλισμένη. Όσο για τις ορδές των βαρβάρων που έσφαζαν, βίαζαν , βασάνιζαν κι αιχμαλώτιζαν αθώους, το κέρδος ήταν απίστευτα υψηλό αφού αμέσως μετά τις σφαγές λεηλατούσαν τις ελληνικές περιουσίες που ήταν ιδιαίτερα ελκυστικές, αφού μέχρι τη στιγμή εκείνη οι Έλληνες κυριαρχούσαν στην οικονομική ζωή της χώρας. Σήμερα οι απόγονοι του Τοπάλ Οσμάν στην Κερασούντα είναι οι πλουσιότεροι ή μεταξύ των πλουσιότερων της πόλης!.
Όλοι αυτοί οι διωγμοί οδήγησαν σε βίαια έξοδο όσων επέζησαν , εκ των οποίων πολλοί επίσης πέθαναν πάνω στα πλοία χτυπημένοι από τύφο και άλλες ασθένειες ή στα ερημονήσια – λοιμοκαθαρτήρια όπου τους κράτησαν για μήνες. Οι εκτοπισμένοι στη Μακρόνησο βρήκαν δεκαετίες αργότερα αμέτρητα κόκαλα Ποντίων προσφύγων που πέθαναν από αρρώστιες και κακουχίες σε ομαδικούς τάφους…..
Η πραγματικότητα αυτών των διώξεων βρίθει από συγκλονιστικές μαρτυρίες! Πολλές έχουν διασωθεί στα πάμπολλα βιβλία που έγραψαν οι επιζώντες ή οι απόγονοί τους. Στην αρχή κάποιοι χωρικοί βρίσκονταν σποραδικά δολοφονημένοι στα χωράφια. Στην πορεία σε δίκες παρωδίες καταδίκασαν σε θάνατο στην αγχόνη το άνθος της πνευματικής και οικονομικής ζωής ώστε οι Πόντιοι να στερηθούν από κάθε είδους ηγέτες. Στις περιβόητες πορείες θανάτου οι δύστυχοι άνθρωποι, είτε γέροντες, είτε άρρωστοι, είτε γυναίκες με παιδιά έπεφταν νεκροί από την εξάντληση , ενώ ένα πλήθος από πεινασμένα όρνια έπεφτε πάνω στους νεκρούς που οι δικοί τους δεν είχαν δικαίωμα να θάψουν και τους κατασπάραζαν. Ομάδες ανθρώπων εγκαταλείπονταν να διανυκτερεύσουν σε τρομαχτικό κρύο και χιονόπτωση. Το πρωί θαμμένοι κάτω από το χιόνι ούτε φαίνονταν καν! Ήταν όλοι νεκροί.
Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις που φυγάδες κρύβονταν σε σπηλιές, ή σε μοναστήρια ή σε εκκλησιές για να γλιτώσουν από τους διώκτες τους. Όσες φορές τους ανακάλυπταν δεν υπήρχε έλεος! Τους έκαιγαν ζωντανούς! Γι’ αυτό και κάποιες μάνες , από το φόβο μήπως το κλάμα των μωρών τους προδώσει την ομάδα, υποχρεώνονταν να τα πνίξουν! Γυναίκες και παρθένοι βιάζονταν ανηλεώς από ομάδες ανθρωπόμορφων κτηνών, πολλές φορές μπροστά στα μάτια των δικών τους μέχρι να ξεψυχήσουν. Άλλες πωλούνταν σκλάβες στα χαρέμια των πασάδων. Επειδή ήξεραν τι τις περίμενε κάποιες αποφάσισαν να πέσουν και να πνιγούν στα ποτάμια κάποτε μαζί με τα μωρά τους. Έχει κι ο Πόντος τα δικά του Ζάλογγα! Βρέφη εκσφενδονίζονταν στα βράχια για να πεθάνουν ενώ ορφανά παιδάκια τα έπνιγαν τις νύχτες στη θάλασσα. Κάποιες φορές δε γονείς στην έσχατη απόγνωση και αδυναμία αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν στην ερημιά τα παιδιά τους μη μπορώντας να τους προσφέρουν πια τίποτα , ούτε και να τα προστατέψουν!…..
Έτσι ένας λαός γηγενής ξεριζώθηκε, έχασε τους ανθρώπους του , έχασε το βιος του, έχασε την πνευματική και ψυχική του ισορροπία μετά τη φρίκη που βίωσε. Να σημειώσω εδώ πως Σύμφωνα μέ τό Γλωσσάρι τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς, αὐτόχθονες ὀνομάζονται οἱ πληθυσμοί πού:
α. Κατοικοῦσαν μία περιοχή, ὅταν κάποιος ἄλλος πολιτισμός ἔφτασε ἐκεῖ καί κυριάρχησε μέσω κατάκτησης, ἐποικισμοῦ ἤ μέ ἄλλον τρόπο.
β. Διατηροῦν ἕναν τρόπο ζωῆς ἐγγύτερο στίς κοινωνικές, οἰκονομικές καί πολιτισμικές παραδόσεις τους, σέ σύγκριση μέ τόν τρόπο ζωῆς τοῦ κράτους ὅπου ἀνήκουν.
Παράλληλα ο πολιτισμός που είχε δημιουργήσει υπέστη βαρύτατο πλήγμα: Εκκλησιές και Μονές καταστρέφονταν, χωριά ολόκληρα και μνημεία παραδίδονταν στη φωτιά!
Μετά το 2000 όλο και πληθαίνουν οι Πολιτείες, οι χώρες και οι Δήμοι που αναγνωρίζουν τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους. Τελευταία ανέκυψε όμως πρόβλημα με τις προκλητικές δηλώσεις Φίλη, ο οποίος αμφισβήτησε δημόσια πως στην περίπτωση των Ποντίων έχει διαπραχθεί γενοκτονία. Συγκεκριμένα: Σε δημοσίευμά του στην εφημερίδα «Αυγή» της 20-8-14 με τίτλο «Παλαιοκομματισμός και γενοκτονία» είχε ισχυριστεί ότι ο όρος γενοκτονία δεν ισχύει στην περίπτωση των διώξεων των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους, κατά τις οποίες έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά και πως η απόφαση της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το 1994, να αναγνωρίσει την Ποντιακή Γενοκτονία από τους Τούρκους, ήταν «απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας, χωρίς διεθνή σημασία». Συνεχίζοντας συμπλήρωσε την άποψή του, που μάλιστα χαρακτήρισε «επιστημονική» λέγοντας πως στην περίπτωση των Ποντίων έχουμε «εθνοκάθαρση» και όχι «γενοκτονία» που «είναι απόλυτη και έχει γενικό χαρακτήρα», πως πάντα μέχρι εκείνη την απόφαση όλοι μιλούσαν για «Μικρασιατική Καταστροφή» και όχι για «γενοκτονία» και πως σε κάθε περίπτωση υπάρχει στις μέρες μας παραγωγή «μιας νέας μεροληπτικής ιστορίας»
Θα μείνω στην ουσία των δηλώσεων ώστε να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του, απαντώντας ξεχωριστά σε κάθε έναν από τους ισχυρισμούς του.

Ο Νίκος Καπετανίδης

1. Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΩΣ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ. ΝΟΜΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΟΡΟΥ
Ο όρος «γενοκτονία» διατυπώθηκε για πρώτη φορά ως νομικός όρος κατά τη διεξαγωγή της δίκης της Νυρεμβέργης κατά των εγκληματιών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου επειδή για τα εγκλήματα αυτά δεν προϋπήρχε ορισμός και σχετικό Δίκαιο και επομένως δεν θα μπορούσαν να κριθούν σε δικαστήριο. Ο Ραφαήλ Λέμκιν μάλιστα στον οποίο ανήκει η πατρότητα του όρου προκειμένου να τον εισαγάγει στον ΟΗΕ τον περιέγραψε αναφερόμενος ρητά στις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων!… Σε αυτές βασίστηκε και το κυρίαρχο κείμενο περί γενοκτονιών του Διεθνούς Δικαίου που ψηφίστηκε και υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ ως «ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ» του 1948, την οποία υπέγραψε και η Ελλάδα. Αυτές τις διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου έρχεται να αναιρέσει με την «προσωπική του άποψη» ένας Υπουργός χωρίς καμιά επιστημονική ιδιότητα μοιράζοντας μάλιστα αφειδώς χαρακτηρισμούς. Υπάρχει ίχνος σοβαρότητας σε όλα αυτά;
Πέραν της ανωτέρω Σύμβασης του ΟΗΕ η Διεθνής Συνθήκη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου του 2002 δίνει επίσης τον ορισμό της Γενοκτονίας και επίσης περιγράφει τι είναι ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ. Εδώ αναφέρονται ρητά στο άρθρο 6 ως Γενοκτονία οι «πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση καταστροφής ΕΝ ΟΛΩ Ή ΕΝ ΜΕΡΕΙ μιας εθνικής-εθνοτικής , φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας». Είναι σαφές λοιπόν ότι ο ισχυρισμός του κυρίου Φίλη πως η γενοκτονία είναι (ως όρος) απόλυτη και έχει γενικό χαρακτήρα δεν ευσταθεί. Άλλωστε απόλυτες και γενικές δεν ήταν ούτε η Αρμενική , ούτε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Δεν έγινε λοιπόν καμιά γενοκτονία; Είναι επομένως πρόδηλο πως ο ισχυρισμός του είναι πέρα για πέρα ένας ψευδής ισχυρισμός, εγνωσμένα ψευδής! Αν αυτό δεν είναι θλιβερό, αν δεν είναι ανήθικο εν τέλει, τότε τι είναι;
Η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για την Μελέτη των Γενοκτονιών με ψήφισμά της του 2007 έχει αναγνωρίσει την Ποντιακή Γενοκτονία. Το ψήφισμα ενός τέτοιου Οργάνου έρχεται να αμφισβητήσει ο κύριος Υπουργός που γνωρίζει τι θα πει γενοκτονία και δεν γνωρίζει τι θα πει σύνεση και αιδώς;
Τα παρακάτω κράτη και Πολιτείες έχουν αναγνωρίσει την Ποντιακή Γενοκτονία: ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ: Νέα Υόρκη, Νιου Τζέρσεϋ, Κολούμπια, Νότια Καρολίνα, Γεωργία, Πενσυλβάνια, Κλίβελαντ, Ρόντ Άιλαντ. Επίσης το Κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας, η Σουηδία, η Αρμενία, ο Πρόεδρος της Γερμανίας , κύριος Γκάουκ, η Ελλάδα και η Κύπρος ορίζοντας ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ. Τα σχετικά πορίσματα διεθνών Συνεδρίων.
Η σχετική τεκμηρίωση έγινε με τη συγκέντρωση των σχετικών ντοκουμέντων από τα αρχεία των Υπουργείων Εξωτερικών διαφόρων χωρών. Αποτελούν ανταποκρίσεις προς τις κυβερνήσεις των χωρών τους των ξένων διπλωματικών και ανθρωπιστικών αποστολών που βρίσκονταν στον Πόντο από το 1908 έως το 1923. Τα έγγραφα συγκέντρωσε ομάδα επιστημόνων υπό τον καθηγητή Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Κωνσταντίνο Φωτιάδη σε ένα δεκατετράτομο έργο, το οποίο με παραγγελία και ψήφιση σχετικού νόμου του είχε αναθέσει η Βουλή των Ελλήνων, για να αθετήσει εσπευσμένα στην πορεία με χονδροειδείς και παντελώς αστήρικτες δικαιολογίες . Αθέτηση η οποία είχε ως συνέπεια την έκδοση του ιστορικής σημασίας έργου από τον ίδιο τον καθηγητή, χωρίς όμως τη σφραγίδα της Βουλής των Ελλήνων! Το έργο επομένως κυκλοφορεί παρέχοντας κάθε εχέγγυο σε όσους αμφισβητούν πως πρόκειται περί πραγματικής γενοκτονίας με στοιχεία αδιάψευστα από τα οποία απουσιάζει φυσικά κάθε υποψία υποκειμενικότητας, σκόπιμης απόκρυψης και δόλιας διαστρέβλωσης των γεγονότων. ΑΣ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 16 ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΙΣ 22 ΜΑΙΟΥ 2016 εκτίθεται στις αίθουσες του σταθμού του μετρό της πλατείας Συντάγματος μεγάλη έκθεση για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού που ανήκει στον καθηγητή Φωτιάδη και περιλαμβάνει φωτογραφίες, ντοκουμέντα, βιβλία και έργα τέχνης. Η σημαντική αυτή έκθεση που διοργανώνει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έχει ελέυθερη είσοδο για το κοινό και λειτουργεί από τις 9.30 το πρωί ως τις 9.30 το βράδυ.
Το έργο του αείμνηστου καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, ο οποίος είχε προσεγγίσει πρώτος τα σχετικά αρχεία Γερμανών και Αυστριακών διπλωματών της περιόδου 1909-1918 μόλις άνοιξαν και έκπληκτος ανακάλυπτε πλήθος ντοκουμέντων, που δεν άφηναν καμιά αμφιβολία πως πρόκειται περί γενοκτονίας. Ο ίδιος μάλιστα χαρακτηρίζοντας τα πάθη των Ποντίων Ελλήνων τα χαρακτήρισε «Άουσβιτς εν ροή»! Ξαφνικά όμως του απαγορεύτηκε να συνεχίσει την έρευνα! Όπως ο ίδιος κατήγγειλε αργότερα δημόσια οι Έλληνες κυβερνητικοί Ευάγγελος Αβέρωφ και Π. Πιπινέλης είχαν ζητήσει από τον τότε πρόεδρο της Αυστρίας Κουρτ Βάλντχάιμ να μην επιτρέψει την έρευνα για να μην ενοχληθεί η Τουρκία! Εδώ αξίζει να υπογραμμισθεί πως με την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ τέθηκε σε ισχύ το δόγμα «περί εδαφικής ακεραιότητος της Τουρκίας». Αυτό σηματοδοτούσε την έναρξη των απαγορεύσεων της οποιαδήποτε αναφοράς σε γεγονότα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πως στρέφονται κατά της εδαφικής ακεραιότητος της γείτονος και «συμμάχου» χώρας. Η σχετική ιστορία δεν διδάχτηκε ποτέ στα σχολεία και η γενοκτονία αναφερόταν μόνο ως «Μικρασιατική καταστροφή», περιγραφή που δεν υπέκρυπτε καμιά δυναμική επανόδου και διεκδικήσεων και δεν κατεδείκνυε το θύτη. Ήταν «καταστροφή»! Τελεία και «παύλα!

ΠΕΡΙ «ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ»
Το 2002 η Ελλάδα κύρωσε το καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου , το οποίο αποτελεί διεθνή Συνθήκη . Σύμφωνα με το άρθρο 28 το καταστατικό αυτό υπερέχει κάθε αντίθετης διάταξης και είναι αρμόδιο για τις εξής περιπτώσεις: Α) ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ, Β) ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ, Γ) ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ Δ) ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΤΑ ΧΩΡΩΝ. Στην Σύμβαση αυτή εισάγεται για πρώτη φορά ο όρος ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ.
Τα μέτρα της Εθνοκάθαρσης είναι κατά τη Σύμβαση αυτή τα εξής:
Διοικητικά και γραφειοκρατικά, ήτοι: επεμβάσεις στις μόνιμες αιρετές αρχές, διακρίσεις στη διανομή αγαθών και δικαιωμάτων.
Άλλα μη βίαια μέτρα π.χ. καθοδηγούμενες αναφορές στα ΜΜΕ, δημόσια αναφορά της εθνικής ιδιότητας για πολίτες, ανώνυμες απειλές κατά της ζωής μελών της ομάδας.
Μέτρα τρομοκρατίας: βιασμοί, ληστείες, εκτοπίσεις, μαζικές μετακινήσεις που εκτελούνται από τα Σώματα Ασφαλείας.
Στρατιωτικά μέτρα: δολοφονίες ηγετών, όμηροι , ανθρώπινες ασπίδες … ( Γεν, Συνέλευση του ΟΗΕ της 18-12-92).
Μελετώντας ένα προς ένα αυτά τα μέτρα μπορεί εύκολα κανείς να παρατηρήσει πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΜΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ και στην περίπτωση της ποντιακής συντρέχουν όλες οι παραπάνω περιπτώσεις. Γιατί επομένως ξεσηκώθηκε όλος αυτός ο σάλος; Η εξήγηση είναι απλή: από τους δύο όρους μόνο η Γενοκτονία αποτελεί νομικό όρο του Διεθνούς Δικαίου και επομένως μπορεί δηλαδή να παράγει έννομα αποτελέσματα. Όταν ολοκληρωθεί η Διεθνής Αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας η χώρα που την διέπραξε θα έχει τις ανάλογες κυρώσεις σε επίπεδο νομικό , ηθικό αλλά και οικονομικό! Ο όρος «Εθνοκάθαρση» αποτελεί απλά έναν περιγραφικό όρο χωρίς νομική βαρύτητα και είναι ανώδυνος για τους θύτες! Για το λόγο αυτό η Τουρκία και οι προστάτιδες δυνάμεις της θέλει να αποφύγει με κάθε τρόπο την επικράτηση του χαρακτηρισμού « γενοκτονία», διότι αν συμβεί αυτό θα είναι υπόλογη και για όλες τις γενοκτονίες που έχει διαπράξει διαχρονικά κατά όλων των χριστιανικών πληθυσμών που ζούσαν στο έδαφός της και άλλων λαοτήτων , όπως των γεζίντι και μουσουλμάνων Κουρδικών πληθυσμών. Ας σημειωθεί πως όλοι αυτοί οι λαοί είναι αυτόχθονες και έχουν παρουσία χιλιετιών στην περιοχή σε αντίθεση με το νεόκοπο κατασκεύασμα που αποτελεί το «Έθνος» των Τούρκων.
Η δική μας άποψη για ό,τι έγινε στον Πόντο από όλες τις παραπάνω συνθήκες και συμβάσεις απορρέει. Αν θέλει να καταγγείλει την συγγραφή μιας «νέας, μεροληπτικής ιστορίας» ο κύριος Υπουργός ας ψάξει στις τάξεις κάποιων νέων «ιστορικών» που συστηματικά υπονομεύουν αυτή την ξεκάθαρη υπόθεση με εφευρήματα του τύπου « ο όρος γενοκτονία είναι νομικός και εισάγει την Νομική σε χώρους της Ιστορίας» , ή « ο όρος γενοκτονία είναι πολύ ευρύς και τελικά τα πάντα μπορούν να θεωρηθούν γενοκτονία»! Γιατί αυτά είναι τα βασικά επιχειρήματα των αρνητών, όπως διατυπώνονται στα σχετικά δημοσιεύματά τους.

Ο Νίκος Καπετανίδης μεσαίος στους όρθιους

Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΤΟ 1919 ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΟΛΟΓΟΥΜΕΝΗ ΑΙΤΙΩΔΗΣ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ 

Ακούμε συχνά πως για τις διώξεις των Ελλήνων του Πόντου υπαίτιοι είναι οι Έλληνες που από μεγαλοϊδεατισμό και εθνικιστική έξαρση έστειλαν ελληνικά στρατεύματα στη Σμύρνη το 1919. Επομένως πρόκειται για νόμιμη άμυνα των Τούρκων και καμιά γενοκτονία δεν διαπράχτηκε. Η μεγαλύτερη ανακρίβεια που διαδίδεται άκριτα είναι αυτή η άποψη για τον απλούστατο και πολύ πραγματικό λόγο πως οι διώξεις κατά τον Ελλήνων του Πόντου είχαν αρχίσει ακόμα και προ του 1910 ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΠΟΒΑΣΗ! Με την άφιξη του Κεμάλ στον Πόντο το 1919 αρχίζει μόνο η δεύτερη φάση της ποντιακής γενοκτονίας, όταν ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε εξοντωθεί, ή διαφύγει.
Η γνώση της Ιστορίας είναι θέμα βούλησης και μελέτης. Οι πηγές υπάρχουν. Η στάση όμως απέναντι στα ιστορικά εγκλήματα που συντελέστηκαν ή συντελούνται είναι θέμα προσωπικής ευθύνης και ήθους. Πάνω σε αυτή τη βάση ελέγχονται οι υπονομευτές της ποντιακής και κάθε άλλης γενοκτονίας!

Προσφυγες στο λιμάνι της Φάτσας περιμένοντας για το καράβι που θα τους έφερνε στην Ελλάδα με την ανταλλάγή

Ο ιερομόναχος Ιερεμίας που διέσωσε την εικόνα της Παναγίας Σουμελά

Η κάθε καθιέρωση μιας ημέρας μνήμης, αποτελεί γεγονός με μεγάλη πολιτική, ιστορική και ηθική βαρύτητα και έχει έννοια μόνο αν στοχεύει στην αποκατάσταση της τάξης που διασαλεύθηκε βάναυσα σε καθένα από αυτά τα επίπεδα, πρώτιστα όμως στο ηθικό. Γιατί η σύγχρονη έννοια της πολιτικής, τουλάχιστον όπως την εννοούμε εδώ στη γηραιά Ήπειρο με τη μακρά δημοκρατική παράδοση, δε νοείται χωρίς το ηθικό της υπόβαθρο, χωρίς να διέπεται από ένα πλέγμα αρχών και αξιών στη βάση της. Είναι άλλωστε η απαρχή των αναγνωρίσεων που ακολούθησαν από αρκετά ήδη κράτη , Πολιτείες και Δήμους διεθνώς, αριθμός που ολοένα αυξάνει.
Αν επανερχόμαστε στη μνήμη, αν αναδεικνύουμε με τόση έμφαση την κεντρικότητά της, αυτό γίνεται για λόγους πολύ πραγματικούς και πολύ ουσιαστικούς. Γιατί η Μνήμη στην οποία αναφερόμαστε αν εξαλειφθεί, ο άνθρωπος μεταλλάσσεται αυτόματα σε πράγμα, αναιρείται η συνέχεια της ζωής, ακυρώνεται η διαλεκτική του παρόντος με το παρελθόν και το μέλλον, αχρηστεύονται οι ρίζες των ανθρώπων στο χρόνο και συνεπώς η ιστορική τους διάσταση. Όλοι οι αγώνες για την ευόδωση των οποίων θυσιάστηκαν τόσες ζωές, τόσες προσπάθειες, τόση ψυχή και τόσο πνεύμα έτσι αποδεικνύονται μάταιοι! Βεβαίως, ακριβώς επειδή είναι τόσο καίρια και τόσο κοφτερή βάλλεται από πολλές πλευρές.
Το πολιτικού και ηθικού χαρακτήρα ζήτημα αφορά στη μη καταδίκη μέχρι τώρα του Κεμαλισμού από τους διεθνείς Οργανισμούς, τη διεθνή Κοινότητα, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως όλοι γνωρίζουμε, πρώτος ο Κεμάλ με την αιμοσταγή του δράση εισήγαγε την εθνοκάθαρση στο ιστορικό προσκήνιο, ως τη μόνη αποτελεσματική μέθοδο προκειμένου να εξαφανίζεται η διαφορετικότητα και να εξασφαλίζεται η εθνική και θρησκευτική καθαρότητα ενός κράτους. Η κυρίαρχη ιδεολογία της γείτονος χώρας επωάζει το Κεμαλικό αυγό του φιδιού από το οποίο κατά περιόδους διαχέεται όλεθρος και εναντίον άλλων φυλετικών ή εθνικών ομάδων στο έδαφός της, ή γύρω από αυτό. Θύματά του ο Ελληνισμός της Πόλης, ο αρχαίος γηγενής λαός των Κούρδων και η Κύπρος. Όλοι εμείς είναι η ώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις και τις φωνές μας, ώστε να καταγγείλουμε τον Κεμαλισμό ως ιδεολογία θανάτου.
Ο Κεμαλισμός είναι ο πνευματικός πατέρας του φασιμού. Οδήγησε στο φασισμό και ενέπνευσε το Χίτλερ. Αν η διεθνής Κοινότητα είχε καταγγείλει το πρόδρομο Άουσβιτς, που υπήρξε το Τσεβιζλούκ, το στρατόπεδο εξόντωσης των Ποντίων στα νότια της Τραπεζούντας, δε θα μπορούσε να ακολουθήσει το Άουσβιτς, το Νταχάου, το Μαουτχάουζεν του ναζισμού. Δε θα ακολουθούσαν τα αμέτρητα Άουσβιτς εν ροή για το λαό των Ποντίων Ελλήνων, που υποχρέωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων σε διαρκή μετακίνηση, προσφυγιά και διώξεις επί ένα σχεδόν αιώνα, που τους στέρησαν κάθε δικαίωμα πάνω στις ιστορικές τους κοιτίδες, πάνω στις περιουσίες τους, πάνω στα μνημεία τους και δεν τους έφεραν πίσω ποτέ.
Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν έγινε. Η άνοδος του Χίτλερ οδήγησε σε νέο αιματοκύλισμα με θύματα μεταξύ των άλλων και πολλά από τα θύματα του Κεμαλισμού, που πια θα αντιμετώπιζαν για μια ακόμη φορά τις εκτελέσεις, τη σφαγή, τη φωτιά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις 27 Ιανουαρίου του 1945 ο Σοβιετικός τρατός έσπαγε την πύλη του Άουσβιτς δίνοντας έτσι τέλος στο ολοκαύτωμα των Εβραίων, των Αθιγγάνων, των Σλαβικών και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, έδινε τέλος στο μεγάλο δεκαετές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Σήμερα μια άλλη εθνοκάθαρση κορυφώνεται, που ίσως όμως έχει απροσδόκητη έκβαση, αυτή κατά του Κουρδικού λαού που ζει στο έδαφός της, των αρχαίων Καρδούχων, όπως τους ονομάζει ο Ξενοφώντας!

Μονή Βαζελώνα στις αρχές του 20ού αιώνα

*Η Αντιγόνη Ιωαννίδου είναι δασκάλα και πολιτικός επιστήμων.

πηγή: militaire.gr