του Π.Παπ.
Η αλήθεια έχει γίνει δυσεύρετη στις μέρες της παγκόσμιας δικτατορίας των ΜΜΕ και της έκπτωσης των αξιών, κάτω από τον φόβο και την ιδιοτέλεια. Θέλει λοιπόν ψάξιμο και κόπο για να την επικαλείται κανείς.
«Ο δικτάτορας σκοτώνει το λαό του, οι διαμαρτυρίες είναι ειρηνικές, η αντιπολίτευση είναι άοπλη, είναι μια λαϊκή επανάσταση, υπάρχουν μετριοπαθείς αντάρτες…» Για το συριακό έχουν ειπωθεί τόσα ψέματα που μάλλον έχουν ντραπεί τα ίδια τα ψέματα, αφού δε ντρέπονται αυτοί που τα ξεστομίζουν. Για αλλαγή, πρόσφατα ντράπηκε και ένας από τους τελευταίους. Η Σύρια παρουσιάστρια του αραβικού BBC, Ντίμα Ιζζεντίν,παραιτήθηκε από το κανάλι απηυδισμένη από την προπαγάνδα του δηλώνοντας: «Αυτό που με χώρισε από το BBC ήταν οι ειδήσεις σχετικά με τη χώρα μου».
Η παραίτησή της έρχεται την ώρα που μαίνεται η πιο πρόσφατη προπαγανδιστική εκστρατεία των δυτικών ΜΜΕ, η οποία αφορά το Χαλέπι. Η ιστοριούλα που παρουσιάζουν δεν είναι καθόλου πρωτότυπη: «ο δικτάτορας που σφάζει το λαό του βομβαρδίζει αμάχους στο Χαλέπι, τι κάνει η Δύση;».Προπομπός της εκστρατείας ήταν μια είδηση που αφορούσε «τον τελευταίο παιδίατρο του Χαλεπίου που σκοτώθηκε από τους συριακούς ή τους ρώσικους βομβαρδισμούς σε περιοχή ελεγχόμενη από αντάρτες». Η είδηση έχει όλα τα διακριτικά του προπαγανδιστικού τεχνάσματος: μια τραγική ανθρώπινη ιστορία στον πυρήνα (σκοτώθηκε ένας εξαίρετος παιδίατρος και μάλιστα ο τελευταίος), «αντάρτες» που δεν κατονομάζονται, καθώς και ένα ανακάτωμα συγκεχυμένων πληροφοριών και πηγών μαζί με παιχνίδι λέξεων για να ονομαστεί ως υπαίτιος – τι πρωτότυπο – η συριακή κυβέρνηση. Κυκλοφόρησε και ένα γράμμα από κάποιον που υποστήριζε πως ήταν συνάδελφος του παιδίατρου. Το έδωσε στην κυκλοφορία η “Καμπάνια για τη Συρία”, που είναι συνδεδεμένη με τους White Helmets, οι οποίοι αποτελούν ανθρωπιστική βιτρίνα της αλ-Νούσρα.
Δίπλα στο μπαράζ της προπαγάνδας των δυτικών ΜΜΕ έχει αναπτυχθεί και μια καμπάνια μέσω σόσιαλ μίντια με τίτλο «To Χαλέπι φλέγεται» (#AleppoIsBurning). Πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη και αδρά χρηματοδοτημένη από τον ιμπεριαλισμό καμπάνια δημοσίων σχέσεων με στόχο τη νομιμοποίηση στην κοινή γνώμη μιας κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία.
Ιμπεριαλοτζιχαντιστές φοράνε τη μάσκα του «επαναστάτη» για να απευθύνουν διεθνιστική έκκληση στα ταξικά τους αδέρφια στον πλανήτη. Σε αυτή την περίπτωση, στον Μαρκ Ζούκερμπεργκ και στους παγκόσμιους ηγέτες.
Δε σκοπεύουμε να μπούμε σε μια εξωνυχιστική ανατομία της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας για τα γεγονότα του Χαλεπίου, όπως είχαμε κάνει για τη Μαντάγια (βλ.Κορμοράνοι στα πετρέλαια, σατανικοί δικτάτορες και η πόλη της Μαντάγια). Θα αναφέρουμε μόνο μερικά σύντομα στοιχεία:
Η Συρία και η Ρωσία αρνήθηκαν ότι πραγματοποίησαν κάποιο τέτοιο χτύπημα. Ο εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού υπουργείου Άμυνας δήλωσε πως τη μέρα που χτυπήθηκε το νοσοκομείο ένα αεροπλάνο του αντι-ISIS συνασπισμού (υπό τις ΗΠΑ) πετούσε πάνω από το Χαλέπι. Την ίδια στιγμή, οι τζιχαντιστές πραγματοποιούσανμπαράζ βομβαρδισμών με πυροβολικό μέσα στο Χαλέπι (και εξακολουθούν να το κάνουν ακόμα) σκοτώνοντας πλήθος αμάχων.
Η Γερμανία, που πραγματοποιεί συχνά αναγνωριστικές πτήσεις με τα αεροσκάφη Tornado που έχει στείλει στη Συρία, δηλώνει το εξής: «Δεν είναι πολύ πιθανό, αλλά δε μπορούμε να αποκλείσουμε τελείως την πιθανότητα να είναι υπεύθυνος ο αντι-ISIS συνασπισμός (σ.σ. υπό τις ΗΠΑ) για την επίθεση στο νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα».
Ένας γιατρός που ζει και εργάζεται στην πόλη καταγγέλλει ανοιχτά πως τα δυτικά ΜΜΕ λένε ψέματα σε ό,τι αφορά το Χαλέπι και πως οι «αντάρτες» που έχουν την πόλη υπό την κατοχή τους είναι στην πραγματικότητα η αλ-Νούσρα. Αυτό το παραδέχεται ακόμα και ο Αμερικανός συνταγματάρχης Warren, εκπρόσωπος τύπου των αμερικάνικων δυνάμεων, ο οποίος στο 2:15 λέει «είναι η αλ-Νούσρα που έχει στην κατοχή της το Χαλέπι».
Κάτοικοι του Χαλεπίου δηλώνουν πως «οι υποστηριζόμενοι από την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία ‘μετριοπαθείς αντάρτες’ εξαπολύουν αδέσποτες ρουκέτες και δοχεία αερίου στις γειτονιές του Χαλεπίου».
Βεβαίως αυτές οι ιστορίες χαλάνε την πολιτικά εκμεταλλεύσιμη αφήγηση για τους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους στη Συρία, οπότε φυσικά δεν πρόκειται να τις διαβάσουμε σε κανένα σοβαρό δυτικό ΜΜΕ, ούτε θα γίνουν viral στα σόσιαλ μίντια.
Επαναλαμβάνουμε στον κόσμο του ταξικού μας στρατοπέδου: το ασφαλέστερο που έχει να κάνει κανείς όταν ακούει τα δυτικά ΜΜΕ να μιλάνε για φρικιαστικά εγκλήματα που διαπράττουν οι εχθροί της δυτικής Αυτοκρατορίας είναι να μην τα πιστεύει. Αυτό δε σημαίνει πως ό,τι ακούμε από τα μέσα αυτά είναι ψέματα. Κάποιες αναφορές πιθανόν να ισχύουν, πόλεμος γίνεται. Αλλά κανείς πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός με τέτοια ζητήματα. Όπως έχουν κάνει τόσες φορές στο παρελθόν, τα μέσα του ιμπεριαλισμού μπορεί κάλλιστα απλώς να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για μια ακόμα ιμπεριαλιστική επέμβαση. Αν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που τα παραμύθια με τα μωρά που πετούσε ο ιρακινός στρατός έξω από τις θερμοκοιτίδες τους στο Κουβέιτ αποτέλεσαν το άλλοθι για την πρώτη αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ, η νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη που έγινε επίσης με πρόσχημα την προστασία των αμάχων είναι πολύ φρέσκια στη μνήμη.
Σε ένα άρθρο με τίτλο «Η μοίρα της Συρίας κρίνεται στο Χαλέπι» που δημοσιεύτηκε στις 12 Απρίλη, το Stratfor μάς δίνει μια καλή εικόνα της σημασίας της μάχης για το Χαλέπι:
«Με σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις να βρίσκονται σε εξέλιξη στο Χαλέπι και περισσότερες να έρχονται, η επαρχία αναδεικνύεται ως το κεντρικό σημείο του πολέμου στη Συρία. Από τις συνεχιζόμενες μάχες στην περιοχή, η μεγαλύτερη και πιο αποφασιστική είναι η μάχη μεταξύ ανταρτών και καθεστωτικών για τη διαιρεμένη πόλη του Χαλεπίου. Με έναν ακόμα γύρο συνομιλιών στη Γενεύη στον ορίζοντα, η μάχη για την πόλη είναι κρίσιμης σημασίας και για τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις και για τους αντάρτες ομολόγους τους. Η Δαμασκός ελπίζει να παγιώσει τη θέση της και να σταματήσει τις συνομιλίες περί πολιτικής μετάβασης μέσω μιας αποφασιστικής στρατιωτικής νίκης στο Χαλέπι. Εν τω μεταξύ, οι αντάρτες αγωνίζονται για την επιβίωση του σκοπού τους. Αν οι επαναστάτες χάσουν το Χαλέπι, οποιαδήποτε στρατιωτική νίκη εναντίον της Δαμασκού θα γίνει ένα μακρινό όνειρο, και η διαπραγματευτική τους θέση στη Γενεύη, θα υπονομευτεί σοβαρά.»
Η μάχη για το Χαλέπι απασχολεί σοβαρά τούς στρατηγικούς αναλυτές της Ιεράς Συμμαχίας. Ξέρουν πως αν τη χάσουν θα υποστούν μια στρατηγική ήττα. Το Carnegieδίνει αυστηρές αλλά συντροφικές συμβουλές στην αντιπολίτευση (δηλαδή κατά κύριο την αλ-Νούσρα) καθώς και στους “εξωτερικούς της υποστηρικτές”, την Τουρκία, το Κατάρ, την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, ενώ το Μπρούκινγκς εξετάζει μια βεντάλια επιλογών από ζώνη απαγόρευσης πτήσεων μέχρι οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία.
Ο Κέρι ήταν πολύ ξεκάθαρος για τους στόχους της αμερικάνικης πολιτικής: «Αν η στρατηγική του Άσσαντ είναι να νομίζει με κάποιον τρόπο ότι απλώς θα πάρει το Χαλέπι και ένα μέρος της χώρας, έχω νέα για εσάς και για αυτόν: αυτός ο πόλεμος δεν τελειώνει.» Δίνοντας περιθώριο στον Άσσαντ να φύγει μέχρι τον Αύγουστο, δήλωσε ότι “όσο ο Άσσαντ είναι εκεί, η αντιπολίτευση δεν πρόκειται να σταματήσει να τον πολεμάει”.
Και συνέχισε δυσοίωνα, λέγοντας πως, αν δε σημειωθεί σοβαρή πρόοδος προς την κατεύθυνση της εκδίωξης του Άσσαντ με πολιτικά μέσα μέχρι τον Αύγουστο, θα ακολουθηθεί “μια πολύ διαφορετική πορεία”. Προφανώς αυτή η δήλωση δεν είναι άσχετη με την πρόσφατη αποστολή 250 Αμερικάνων στρατιωτών στη Συρία, ούτε με το σχέδιο β’ των ΗΠΑ – που περιλαμβάνει τον εξοπλισμό των “ανταρτών” με βαρύ οπλισμό και αντιαεροπορικούς πυραύλους. Ενδεχομένως να περιλαμβάνει και κάτι από τα πλάνα της Χίλαρι, που σε μια τοποθέτησή της στο Council on Foreign Relations (CFR) είχεδηλώσει πως οι αεροπορικές επιδρομές “δεν επαρκούν”, καλώντας σε “συνδυασμό τους με δυνάμεις εδάφους” και επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία.
Ο πρέσβης της Γαλλίας στον ΟΗΕ χαρακτηρίζει το Χαλέπι «κέντρο της αντίστασης ενάντια στον Άσσαντ», το παραλληλίζει με το Σεράγεβο κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας, και καλεί μαζί με το Βρετανό ομόλογό του (που χαρακτηρίζει το θέμα «ύψιστη προτεραιότητα») σε έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Νομίζουμε πως τα παραπάνω είναι υπεραρκετά για να πιστοποιήσουν το τεράστιο ενδιαφέρον του ιμπεριαλισμού για την έκβαση της μάχης στο Χαλέπι. Όποιος έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα έχει και μια εικόνα για το τι είναι ικανοί να κάνουν για να πετύχουν τους στόχους τους.
Όπως μας έχουν συνηθίσει, οι αριστεροί προπαγανδιστές της κλιμάκωσης του πολέμου είναι για άλλη μια φορά στην πρώτη γραμμή. Με στοχευμένες παρεμβάσεις σε καλοδιαλεγμένες στιγμές, οι τύποι αυτοί έρχονται να πάρουν μέρος στο ντιμπέιτ που διεξάγεται στο εσωτερικό του πολιτικού κατεστημένου του δυτικού ιμπεριαλισμού – και να υποστηρίξουν τις πιο πολεμοχαρείς πτέρυγες του κατεστημένου αυτού.
Η αυτοαποκαλούμενη Ενιαία Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς δημοσιεύει συνέντευξη του γνωστού Gilbert Achcar [1], στην οποία ο ξεδιάντροπος αυτός φιλοϊμπεριαλιστής επαναλαμβάνει τη γνωστή γραμμή. Κλείσιμο του ματιού στα παραμύθια περί «μετριοπαθών ανταρτών» (τι κι αν όλοι αυτοί οι τύποι πολεμούν σε ενιαίο μέτωπο με την αλ-Νούσρα), μόνος τρόπος να σταματήσει ο πόλεμος είναι να φύγει ο Άσσαντ, οι ΗΠΑ πρέπει να παρέχουν βαρύ οπλισμό στην αντιπολίτευση και δεν το κάνουν, γενικώς δεν επεμβαίνουν να βοηθήσουν την κατάσταση ενώ το καθεστώς σφάζει το λαό του κλπ. Σε κάποια στιγμή λέει το εξής, κριτικάροντας την «έλλειψη αποφασιστικότητας» του Ομπάμα: «Εδώ είμαστε λοιπόν – μια κυβέρνηση που δίνει την εικόνα μιας αδύναμης και παραλυμένης Αμερικής, η οποία ενοχλεί μεγάλο μέρος του αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού κατεστημένου, ειδικά εξαιτίας της έντονης διαφοράς με την επεμβατική τόλμη της Ρωσίας του Πούτιν». Ο Achcar είναι αν μη τι άλλο συνεπής, συμβουλεύει σταθερά τον ‘άτολμο’ αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να αντιμετωπίσει με πιο αποφασιστικό τρόπο τη Ρωσία.
Το βρετανικό SWP (της διεθνούς του ΣΕΚ) τηρεί μια ακόμα πιο φιλοϊμπεριαλιστική στάση. Μας ενημερώνει πως ο Άσσαντ βομβαρδίζει και, αφού παπαγαλίσει άκριτα μη στοιχειοθετημένες κατηγορίες από τα δυτικά ΜΜΕ, παρουσιάζει τους βομβαρδισμούς που κάνουν οι τζιχαντιστές στην πόλη του Χαλεπίου ως απάντηση στους βομβαρδισμούς του συριακού στρατού (άρα μάλλον κάποιο δίκιο θα έχουν οι τζιχαντιστές, απλώς απαντάνε οι άνθρωποι). Αφού κάνει μια δηκτική αναφορά στις δυτικές δυνάμεις που απλώς περιμένουν να δουν τι θα γίνει, ο αρθρογράφος ψέγει τους ιμπεριαλιστές επειδή δεν ενδιαφέρονται για το δράμα που περνάει ο μέσος Σύρος και καταλήγει θριαμβευτικά: «Αυτό (σ.σ. η έλλειψη ενδιαφέροντος που δείχνουν οι ιμπεριαλιστές για την ανθρώπινη ζωή) δείχνει την απόλυτη ματαιότητα των εκκλήσεων στην υποτιθέμενη ‘ανθρωπιστική συνείδηση’ των δυτικών κυβερνήσεων να επιβάλουν μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία για να σώσουν ζωές αμάχων.» Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι ζώνη απαγόρευσης πτήσεων ισοδυναμεί με ευθεία επίθεση του ΝΑΤΟ ενάντια στη Συρία και τις ρωσικές δυνάμεις εκεί, κάτι που μπορεί να προκαλέσει άμεση κλιμάκωση και πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Με αυτόν τον τρόπο θέλουν να «σώσουν τις ζωές των αμάχων» αυτοί οι τύποι. Να σημειώσουμε επίσης πως η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων είναι πάγιο αίτημα ακραία φιλοπόλεμων μερίδων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκφράζονται μεταξύ άλλων από τη Χίλαρι και τον Πετρέους, ενώ στα μέσα Φλεβάρη το ίδιο αίτημα προέβαλαν το ινστιτούτο Μπρούκινγκς και η Μέρκελ. Να θυμίσουμε ότι και τότε τα ΜΜΕ είχαν γεμίσει με ιστορίες για τη ρωσική και τη συριακή αεροπορία που βομβάρδιζαν αμάχους στη βόρεια Συρία – ιστορίες που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν.
Προφανώς οι σύντροφοι του SWP έχουν απηυδήσει από την «απραξία» της Δύσης. Ούτε στην Ουκρανία είχε προσπαθήσει να προστατεύσει τη χώρα από το ρώσικο ιμπεριαλισμό, την είχε αφήσει έρμαιο στα νύχια του μοβόρου ιμπεριαλιστή Πούτιν… Αλλά μην απογοητεύεστε, σύντροφοι. Ο αγώνας συνεχίζεται. Επιμένουμε αντικαπιταλιστικά – και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί. Πάρτε τα πανό σας και πηγαίνετε να κάνετε μια διαδήλωση έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία ή τα γραφεία της ΕΕ με αίτημα να αποκτήσουν ανθρωπιστική συνείδηση οι ιμπεριαλιστές και να επιβάλουν επιτέλους ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία «για να σωθούν οι άμαχοι».
Στην Ελλάδα, η ΚΑΡ (Κινηση απελάστε τον ρατσισμό) τρέχει να παπαγαλίσει την είδηση για τον «τελευταίο παιδίατρο που σκότωσαν οι Ρώσοι ή ο Άσσαντ». Η δημοσίευσή της επικαλείται ως πηγή το Συριακό Παρατηρητήριο (που αποτελείται από έναν αντικαθεστωτικό τύπο με ένα λάπτοπ στο Κόβεντρι της Μεγάλης Βρετανίας) και τους White Helmets (επαναλαμβάνουμε, ανθρωπιστική βιτρίνα της αλ-Νούσρα). Βεβαίως παθαίνει επιλεκτική κώφωση όταν η αλ-Νούσρα χτυπάει νοσοκομεία που βρίσκονται στο κομμάτι του Χαλεπίου που ελέγχεται από το συριακό στρατό. Είναι να αναρωτιέται κανείς πού να πήγαν οι ανθρωπιστικές ευαισθησίες των συντρόφων.
Το ταξικό μας στρατόπεδο έρμαιο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας με ευθύνη της Αριστεράς
Όπως και με τη Μαντάγια, πάλι μπερδεύτηκε κόσμος του ταξικού μας στρατοπέδου. Τα διάφορα σόσιαλ μίντια πάλι γέμισαν με αριστερούς που διέδιδαν συντετριμμένοι την είδηση για τον τελευταίο παιδίατρο που σκότωσαν δήθεν οι Ρώσοι και ο Άσσαντ. Πολλοί από αυτούς τους συντρόφους είχαν τις αγαθότερες προθέσεις.
Το Σάββατο έχει καλεστεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας «ενάντια στη σφαγή στο Χαλέπι». Το κάλεσμα είναι ό,τι πρέπει για να γίνει το μυαλό ενός ανθρώπου πουρές. Δε μας ενδιαφέρει να μπούμε σε εικασίες για το αν το έγραψε κάποιος αριστερός ή αναρχικός που δεν ξέρει πού του πάνε τα τέσσερα ή κάποιο συνειδητό φερέφωνο του ιμπεριαλισμού. Παρά το ανθρωπιστικό περιτύλιγμα, το περιεχόμενο του καλέσματος είναι αντιδραστικό και ευθυγραμμισμένο με την ιμπεριαλιστική εκστρατεία προπαγάνδας. Πρέπει να καταδικαστεί και να μποϊκοταριστεί.
Σε αυτή τη συγκέντρωση όμως δε θα πάνε μόνο τα συνειδητά φερέφωνα των ιμπεριαλιστών, μπορεί να πάει και κόσμος του δικού μας ταξικού στρατοπέδου που θεωρεί τους καταπιεσμένους ταξικά του αδέρφια, που είναι ενάντια στον καπιταλισμό. Που δεν έχει καθαρή εικόνα για το συριακό πόλεμο και θέλει απλώς να δηλώσει την αλληλεγγύη του σε αυτούς που υποφέρουν. Και πώς να μην μπερδευτεί ο κόσμος μας όταν δεν υπάρχει μια συνεκτική αφήγηση που να του εξηγεί τι γίνεται εκεί πέρα και που να στοχοποιεί τον αντίπαλο. Πώς να μη μπερδευτεί όταν η συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς έχει στο συγκεκριμένο ζήτημα απόψεις που απλώς είναι για κλάματα.
Το ΚΚΕ υπερασπίζει τη Συρία από τον ιμπεριαλισμό μόνο στις ανακοινώσεις που υπογράφει για χάρη των διεθνών του σχέσεων. Πράγματι, είναι κάπως δύσκολο να πας στο Σύρο κομμουνιστή και να του πεις στα σοβαρά ότι «εμείς σύντροφε βγάλαμε συμπεράσματα από την ταξική συνεργασία που κάναμε πριν από 70 χρόνια με το ΕΑΜ και είδαμε ότι η εργατική τάξη πρέπει να πολεμάει μόνο κάτω από τη δική της σημαία, άρα είναι ψευτοδίλημμα το αν θα είσαι κομμουνιστής στη Σαουδική Αραβία νούμερο 2 που θέλουν να φτιάξουν οι τζιχαντιστές και οι ιμπεριαλιστές πατρόνες τους ή στη Συρία». Μάλιστα αυτές τις ανακοινώσεις το κόμμα δε μας τις μεταφράζει καν στα ελληνικά να τις διαβάσουμε κι εμείς οι προλετάριοι που έτυχε να γεννηθούμε σε αυτή τη χώρα, πρέπει να το κάνει η Νέα Σπορά [2, 3]. Καλύτερα έτσι, γιατί αλλιώς μπορεί να μπερδευτούμε, να ψάχνουμε προοδευτικά ή αντιιμπεριαλιστικά κομμάτια της αστικής τάξης στην Ελλάδα και να μην ψηφίσουμε ΚΚΕ στις εκλογές. Ή μπορεί να πιστέψουμε ότι υπάρχουν προοδευτικοί ιμπεριαλισμοί όπως η Ρωσία που όμως δεν είναι πια η ΕΣΣΔ, η πατρίδα των λαών.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δύσκολο έργο. Αναγκασμένη καθώς είναι να προσπαθεί να χωρέσει δυο καρπούζια σε μια μασχάλη, τα αποτελέσματα είναι τόσο κωμικοτραγικά που δε χρήζουν καν κριτικής, μόνο οίκτου. Τι να κριτικάρει κανείς. Το ότι λένε αμοιβαία αλληλοαποκλειόμενα πράγματα σε διαδοχικές παραγράφους στις ίδιες τις Θέσεις της πρόσφατης συνδιάσκεψής τους; Είναι απλώς γελοίο. Στη Συρία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αδυνατεί να πάρει μια θέση. Παπαγαλίζει λοιπόν τις δοκιμασμένες μπούρδες περί «αντιδραστικού δικτάτορα» που είναι βγαλμένες από τα ψυχροπολεμικά θινκ τανκ των ΗΠΑ [4] που χώριζαν τον κόσμο σε φιλελεύθερες δημοκρατίες (δηλαδή χώρες που βρίσκονταν στην αμερικάνικη σφαίρα επιρροής) και δικτατορίες και ζητάει να φύγουν όλοι οι ξένοι στρατοί από τη Συρία και να σταματήσει ο πόλεμος. (Ας φύγει και η Χεζμπολλά να μείνει μόνο του το ISIS να καταλάβει όλη τη Συρία.) Και η ΛΑΕ πρέπει να χωρέσει κάμποσα καρπούζια στην ίδια μασχάλη, και άρα τι θέση να πάρει. Αλλά δεν πειράζει σύντροφοι, αρκεί που έχετε συμφωνήσει στα πέντε σημεία του μεταβατικού προγράμματος ή στο αντιμνημόνιο. Μην ανοίγετε τώρα επικίνδυνα θέματα και γίνει κάνα μπέρδεμα.
Αν οι ιμπεριαλιστές δεν έχαναν έδαφος στη Συρία και την Υεμένη μπορεί να μη βλέπαμε την κρίση στις σχέσεις των Σαούδ με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, ούτε τα σκυλοφαγώματα μεταξύ του Νταβούτογλου και του Ερντογάν που κατέληξαν στην παραίτηση του πρώτου. Αν οι Χούτι δεν τσάκιζαν τη συντριπτικά ισχυρότερη συμμαχία υπό τους Σαούδ, μπορεί να μη βλέπαμε την εξέγερση των πολλαπλά καταπιεσμένων μεταναστών προλετάριων στη Σαουδική Αραβία. Αν τα σχέδια της Γαλλίας πήγαιναν πρίμα στη Μέση Ανατολή, μπορεί τώρα ο Ολλάντ να κυβερνούσε πιο ομαλά, μπορεί ο υπουργός Εξωτερικών Φαμπιούς να μην είχε παραιτηθεί, μπορεί το κόμμα του να μην περνούσε εσωτερική κρίση και να μη βλέπαμε το κίνημα που έχει αναπτυχθεί στη χώρα αυτή. Το αν και πώς συνδέονται όλα αυτά τα γεγονότα δε μπορούμε να το διακρίνουμε τώρα με καθαρότητα και δεν είναι δουλειά μας αυτή, το αφήνουμε στον ιστορικό του μέλλοντος. Αλλά επιμένουμε: η ήττα των ιμπεριαλιστών στο εξωτερικό φέρνει, εκτός από την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού από το σβέρκο των καταπιεσμένων λαών, τη διχόνοια στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και το σπάσιμο των δεσμών μεταξύ της ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης και των υποτελών τάξεων στο εσωτερικό. Ο γαλλικός Μάης ήρθε μετά την ήττα στην Αλγερία και η Επανάσταση των Γαρυφάλλων μετά την ήττα στην Ανγκόλα. Σήμερα, κάθε προοδευτική εξέλιξη – και πολύ περισσότερο η σοσιαλιστική προοπτική – σε Ανατολή και Δύση περνάει μέσα από την ήττα των σχεδιασμών της δυτικής Αυτοκρατορίας. Και για αυτή την ήττα πρέπει να παλέψει ο κάθε συνειδητός προλετάριος.
Νίκη στα όπλα του συριακού στρατού και των συμμάχων του και σύντομη απελευθέρωση του Χαλεπίου και όλης της Συρίας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε να βλέπουμε φρικιαστικές εικόνες ανθρώπινης δυστυχίας στη μαρτυρική Συρία.
Η αλήθεια έχει γίνει δυσεύρετη στις μέρες της παγκόσμιας δικτατορίας των ΜΜΕ και της έκπτωσης των αξιών, κάτω από τον φόβο και την ιδιοτέλεια. Θέλει λοιπόν ψάξιμο και κόπο για να την επικαλείται κανείς.
frixos
Όταν ντράπηκαν και τα ίδια τα ψέματα
«Ο δικτάτορας σκοτώνει το λαό του, οι διαμαρτυρίες είναι ειρηνικές, η αντιπολίτευση είναι άοπλη, είναι μια λαϊκή επανάσταση, υπάρχουν μετριοπαθείς αντάρτες…» Για το συριακό έχουν ειπωθεί τόσα ψέματα που μάλλον έχουν ντραπεί τα ίδια τα ψέματα, αφού δε ντρέπονται αυτοί που τα ξεστομίζουν. Για αλλαγή, πρόσφατα ντράπηκε και ένας από τους τελευταίους. Η Σύρια παρουσιάστρια του αραβικού BBC, Ντίμα Ιζζεντίν,παραιτήθηκε από το κανάλι απηυδισμένη από την προπαγάνδα του δηλώνοντας: «Αυτό που με χώρισε από το BBC ήταν οι ειδήσεις σχετικά με τη χώρα μου».
Η παραίτησή της έρχεται την ώρα που μαίνεται η πιο πρόσφατη προπαγανδιστική εκστρατεία των δυτικών ΜΜΕ, η οποία αφορά το Χαλέπι. Η ιστοριούλα που παρουσιάζουν δεν είναι καθόλου πρωτότυπη: «ο δικτάτορας που σφάζει το λαό του βομβαρδίζει αμάχους στο Χαλέπι, τι κάνει η Δύση;».Προπομπός της εκστρατείας ήταν μια είδηση που αφορούσε «τον τελευταίο παιδίατρο του Χαλεπίου που σκοτώθηκε από τους συριακούς ή τους ρώσικους βομβαρδισμούς σε περιοχή ελεγχόμενη από αντάρτες». Η είδηση έχει όλα τα διακριτικά του προπαγανδιστικού τεχνάσματος: μια τραγική ανθρώπινη ιστορία στον πυρήνα (σκοτώθηκε ένας εξαίρετος παιδίατρος και μάλιστα ο τελευταίος), «αντάρτες» που δεν κατονομάζονται, καθώς και ένα ανακάτωμα συγκεχυμένων πληροφοριών και πηγών μαζί με παιχνίδι λέξεων για να ονομαστεί ως υπαίτιος – τι πρωτότυπο – η συριακή κυβέρνηση. Κυκλοφόρησε και ένα γράμμα από κάποιον που υποστήριζε πως ήταν συνάδελφος του παιδίατρου. Το έδωσε στην κυκλοφορία η “Καμπάνια για τη Συρία”, που είναι συνδεδεμένη με τους White Helmets, οι οποίοι αποτελούν ανθρωπιστική βιτρίνα της αλ-Νούσρα.
Δίπλα στο μπαράζ της προπαγάνδας των δυτικών ΜΜΕ έχει αναπτυχθεί και μια καμπάνια μέσω σόσιαλ μίντια με τίτλο «To Χαλέπι φλέγεται» (#AleppoIsBurning). Πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη και αδρά χρηματοδοτημένη από τον ιμπεριαλισμό καμπάνια δημοσίων σχέσεων με στόχο τη νομιμοποίηση στην κοινή γνώμη μιας κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία.
Ιμπεριαλοτζιχαντιστές φοράνε τη μάσκα του «επαναστάτη» για να απευθύνουν διεθνιστική έκκληση στα ταξικά τους αδέρφια στον πλανήτη. Σε αυτή την περίπτωση, στον Μαρκ Ζούκερμπεργκ και στους παγκόσμιους ηγέτες.
Δε σκοπεύουμε να μπούμε σε μια εξωνυχιστική ανατομία της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας για τα γεγονότα του Χαλεπίου, όπως είχαμε κάνει για τη Μαντάγια (βλ.Κορμοράνοι στα πετρέλαια, σατανικοί δικτάτορες και η πόλη της Μαντάγια). Θα αναφέρουμε μόνο μερικά σύντομα στοιχεία:
Η Συρία και η Ρωσία αρνήθηκαν ότι πραγματοποίησαν κάποιο τέτοιο χτύπημα. Ο εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού υπουργείου Άμυνας δήλωσε πως τη μέρα που χτυπήθηκε το νοσοκομείο ένα αεροπλάνο του αντι-ISIS συνασπισμού (υπό τις ΗΠΑ) πετούσε πάνω από το Χαλέπι. Την ίδια στιγμή, οι τζιχαντιστές πραγματοποιούσανμπαράζ βομβαρδισμών με πυροβολικό μέσα στο Χαλέπι (και εξακολουθούν να το κάνουν ακόμα) σκοτώνοντας πλήθος αμάχων.
Η Γερμανία, που πραγματοποιεί συχνά αναγνωριστικές πτήσεις με τα αεροσκάφη Tornado που έχει στείλει στη Συρία, δηλώνει το εξής: «Δεν είναι πολύ πιθανό, αλλά δε μπορούμε να αποκλείσουμε τελείως την πιθανότητα να είναι υπεύθυνος ο αντι-ISIS συνασπισμός (σ.σ. υπό τις ΗΠΑ) για την επίθεση στο νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα».
Ένας γιατρός που ζει και εργάζεται στην πόλη καταγγέλλει ανοιχτά πως τα δυτικά ΜΜΕ λένε ψέματα σε ό,τι αφορά το Χαλέπι και πως οι «αντάρτες» που έχουν την πόλη υπό την κατοχή τους είναι στην πραγματικότητα η αλ-Νούσρα. Αυτό το παραδέχεται ακόμα και ο Αμερικανός συνταγματάρχης Warren, εκπρόσωπος τύπου των αμερικάνικων δυνάμεων, ο οποίος στο 2:15 λέει «είναι η αλ-Νούσρα που έχει στην κατοχή της το Χαλέπι».
Κάτοικοι του Χαλεπίου δηλώνουν πως «οι υποστηριζόμενοι από την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία ‘μετριοπαθείς αντάρτες’ εξαπολύουν αδέσποτες ρουκέτες και δοχεία αερίου στις γειτονιές του Χαλεπίου».
Βεβαίως αυτές οι ιστορίες χαλάνε την πολιτικά εκμεταλλεύσιμη αφήγηση για τους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους στη Συρία, οπότε φυσικά δεν πρόκειται να τις διαβάσουμε σε κανένα σοβαρό δυτικό ΜΜΕ, ούτε θα γίνουν viral στα σόσιαλ μίντια.
Επαναλαμβάνουμε στον κόσμο του ταξικού μας στρατοπέδου: το ασφαλέστερο που έχει να κάνει κανείς όταν ακούει τα δυτικά ΜΜΕ να μιλάνε για φρικιαστικά εγκλήματα που διαπράττουν οι εχθροί της δυτικής Αυτοκρατορίας είναι να μην τα πιστεύει. Αυτό δε σημαίνει πως ό,τι ακούμε από τα μέσα αυτά είναι ψέματα. Κάποιες αναφορές πιθανόν να ισχύουν, πόλεμος γίνεται. Αλλά κανείς πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός με τέτοια ζητήματα. Όπως έχουν κάνει τόσες φορές στο παρελθόν, τα μέσα του ιμπεριαλισμού μπορεί κάλλιστα απλώς να προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για μια ακόμα ιμπεριαλιστική επέμβαση. Αν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που τα παραμύθια με τα μωρά που πετούσε ο ιρακινός στρατός έξω από τις θερμοκοιτίδες τους στο Κουβέιτ αποτέλεσαν το άλλοθι για την πρώτη αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ, η νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη που έγινε επίσης με πρόσχημα την προστασία των αμάχων είναι πολύ φρέσκια στη μνήμη.
Η σημασία του Χαλεπίου
Σε ένα άρθρο με τίτλο «Η μοίρα της Συρίας κρίνεται στο Χαλέπι» που δημοσιεύτηκε στις 12 Απρίλη, το Stratfor μάς δίνει μια καλή εικόνα της σημασίας της μάχης για το Χαλέπι:
«Με σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις να βρίσκονται σε εξέλιξη στο Χαλέπι και περισσότερες να έρχονται, η επαρχία αναδεικνύεται ως το κεντρικό σημείο του πολέμου στη Συρία. Από τις συνεχιζόμενες μάχες στην περιοχή, η μεγαλύτερη και πιο αποφασιστική είναι η μάχη μεταξύ ανταρτών και καθεστωτικών για τη διαιρεμένη πόλη του Χαλεπίου. Με έναν ακόμα γύρο συνομιλιών στη Γενεύη στον ορίζοντα, η μάχη για την πόλη είναι κρίσιμης σημασίας και για τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις και για τους αντάρτες ομολόγους τους. Η Δαμασκός ελπίζει να παγιώσει τη θέση της και να σταματήσει τις συνομιλίες περί πολιτικής μετάβασης μέσω μιας αποφασιστικής στρατιωτικής νίκης στο Χαλέπι. Εν τω μεταξύ, οι αντάρτες αγωνίζονται για την επιβίωση του σκοπού τους. Αν οι επαναστάτες χάσουν το Χαλέπι, οποιαδήποτε στρατιωτική νίκη εναντίον της Δαμασκού θα γίνει ένα μακρινό όνειρο, και η διαπραγματευτική τους θέση στη Γενεύη, θα υπονομευτεί σοβαρά.»
Η μάχη για το Χαλέπι απασχολεί σοβαρά τούς στρατηγικούς αναλυτές της Ιεράς Συμμαχίας. Ξέρουν πως αν τη χάσουν θα υποστούν μια στρατηγική ήττα. Το Carnegieδίνει αυστηρές αλλά συντροφικές συμβουλές στην αντιπολίτευση (δηλαδή κατά κύριο την αλ-Νούσρα) καθώς και στους “εξωτερικούς της υποστηρικτές”, την Τουρκία, το Κατάρ, την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, ενώ το Μπρούκινγκς εξετάζει μια βεντάλια επιλογών από ζώνη απαγόρευσης πτήσεων μέχρι οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία.
Ο Κέρι ήταν πολύ ξεκάθαρος για τους στόχους της αμερικάνικης πολιτικής: «Αν η στρατηγική του Άσσαντ είναι να νομίζει με κάποιον τρόπο ότι απλώς θα πάρει το Χαλέπι και ένα μέρος της χώρας, έχω νέα για εσάς και για αυτόν: αυτός ο πόλεμος δεν τελειώνει.» Δίνοντας περιθώριο στον Άσσαντ να φύγει μέχρι τον Αύγουστο, δήλωσε ότι “όσο ο Άσσαντ είναι εκεί, η αντιπολίτευση δεν πρόκειται να σταματήσει να τον πολεμάει”.
Και συνέχισε δυσοίωνα, λέγοντας πως, αν δε σημειωθεί σοβαρή πρόοδος προς την κατεύθυνση της εκδίωξης του Άσσαντ με πολιτικά μέσα μέχρι τον Αύγουστο, θα ακολουθηθεί “μια πολύ διαφορετική πορεία”. Προφανώς αυτή η δήλωση δεν είναι άσχετη με την πρόσφατη αποστολή 250 Αμερικάνων στρατιωτών στη Συρία, ούτε με το σχέδιο β’ των ΗΠΑ – που περιλαμβάνει τον εξοπλισμό των “ανταρτών” με βαρύ οπλισμό και αντιαεροπορικούς πυραύλους. Ενδεχομένως να περιλαμβάνει και κάτι από τα πλάνα της Χίλαρι, που σε μια τοποθέτησή της στο Council on Foreign Relations (CFR) είχεδηλώσει πως οι αεροπορικές επιδρομές “δεν επαρκούν”, καλώντας σε “συνδυασμό τους με δυνάμεις εδάφους” και επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία.
Ο πρέσβης της Γαλλίας στον ΟΗΕ χαρακτηρίζει το Χαλέπι «κέντρο της αντίστασης ενάντια στον Άσσαντ», το παραλληλίζει με το Σεράγεβο κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας, και καλεί μαζί με το Βρετανό ομόλογό του (που χαρακτηρίζει το θέμα «ύψιστη προτεραιότητα») σε έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Νομίζουμε πως τα παραπάνω είναι υπεραρκετά για να πιστοποιήσουν το τεράστιο ενδιαφέρον του ιμπεριαλισμού για την έκβαση της μάχης στο Χαλέπι. Όποιος έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα έχει και μια εικόνα για το τι είναι ικανοί να κάνουν για να πετύχουν τους στόχους τους.
Αριστεροί προπαγανδιστές ξανά στην πρώτη γραμμή
Όπως μας έχουν συνηθίσει, οι αριστεροί προπαγανδιστές της κλιμάκωσης του πολέμου είναι για άλλη μια φορά στην πρώτη γραμμή. Με στοχευμένες παρεμβάσεις σε καλοδιαλεγμένες στιγμές, οι τύποι αυτοί έρχονται να πάρουν μέρος στο ντιμπέιτ που διεξάγεται στο εσωτερικό του πολιτικού κατεστημένου του δυτικού ιμπεριαλισμού – και να υποστηρίξουν τις πιο πολεμοχαρείς πτέρυγες του κατεστημένου αυτού.
Η αυτοαποκαλούμενη Ενιαία Γραμματεία της Τέταρτης Διεθνούς δημοσιεύει συνέντευξη του γνωστού Gilbert Achcar [1], στην οποία ο ξεδιάντροπος αυτός φιλοϊμπεριαλιστής επαναλαμβάνει τη γνωστή γραμμή. Κλείσιμο του ματιού στα παραμύθια περί «μετριοπαθών ανταρτών» (τι κι αν όλοι αυτοί οι τύποι πολεμούν σε ενιαίο μέτωπο με την αλ-Νούσρα), μόνος τρόπος να σταματήσει ο πόλεμος είναι να φύγει ο Άσσαντ, οι ΗΠΑ πρέπει να παρέχουν βαρύ οπλισμό στην αντιπολίτευση και δεν το κάνουν, γενικώς δεν επεμβαίνουν να βοηθήσουν την κατάσταση ενώ το καθεστώς σφάζει το λαό του κλπ. Σε κάποια στιγμή λέει το εξής, κριτικάροντας την «έλλειψη αποφασιστικότητας» του Ομπάμα: «Εδώ είμαστε λοιπόν – μια κυβέρνηση που δίνει την εικόνα μιας αδύναμης και παραλυμένης Αμερικής, η οποία ενοχλεί μεγάλο μέρος του αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού κατεστημένου, ειδικά εξαιτίας της έντονης διαφοράς με την επεμβατική τόλμη της Ρωσίας του Πούτιν». Ο Achcar είναι αν μη τι άλλο συνεπής, συμβουλεύει σταθερά τον ‘άτολμο’ αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να αντιμετωπίσει με πιο αποφασιστικό τρόπο τη Ρωσία.
Το βρετανικό SWP (της διεθνούς του ΣΕΚ) τηρεί μια ακόμα πιο φιλοϊμπεριαλιστική στάση. Μας ενημερώνει πως ο Άσσαντ βομβαρδίζει και, αφού παπαγαλίσει άκριτα μη στοιχειοθετημένες κατηγορίες από τα δυτικά ΜΜΕ, παρουσιάζει τους βομβαρδισμούς που κάνουν οι τζιχαντιστές στην πόλη του Χαλεπίου ως απάντηση στους βομβαρδισμούς του συριακού στρατού (άρα μάλλον κάποιο δίκιο θα έχουν οι τζιχαντιστές, απλώς απαντάνε οι άνθρωποι). Αφού κάνει μια δηκτική αναφορά στις δυτικές δυνάμεις που απλώς περιμένουν να δουν τι θα γίνει, ο αρθρογράφος ψέγει τους ιμπεριαλιστές επειδή δεν ενδιαφέρονται για το δράμα που περνάει ο μέσος Σύρος και καταλήγει θριαμβευτικά: «Αυτό (σ.σ. η έλλειψη ενδιαφέροντος που δείχνουν οι ιμπεριαλιστές για την ανθρώπινη ζωή) δείχνει την απόλυτη ματαιότητα των εκκλήσεων στην υποτιθέμενη ‘ανθρωπιστική συνείδηση’ των δυτικών κυβερνήσεων να επιβάλουν μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία για να σώσουν ζωές αμάχων.» Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι ζώνη απαγόρευσης πτήσεων ισοδυναμεί με ευθεία επίθεση του ΝΑΤΟ ενάντια στη Συρία και τις ρωσικές δυνάμεις εκεί, κάτι που μπορεί να προκαλέσει άμεση κλιμάκωση και πόλεμο μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων. Με αυτόν τον τρόπο θέλουν να «σώσουν τις ζωές των αμάχων» αυτοί οι τύποι. Να σημειώσουμε επίσης πως η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων είναι πάγιο αίτημα ακραία φιλοπόλεμων μερίδων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκφράζονται μεταξύ άλλων από τη Χίλαρι και τον Πετρέους, ενώ στα μέσα Φλεβάρη το ίδιο αίτημα προέβαλαν το ινστιτούτο Μπρούκινγκς και η Μέρκελ. Να θυμίσουμε ότι και τότε τα ΜΜΕ είχαν γεμίσει με ιστορίες για τη ρωσική και τη συριακή αεροπορία που βομβάρδιζαν αμάχους στη βόρεια Συρία – ιστορίες που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν.
Προφανώς οι σύντροφοι του SWP έχουν απηυδήσει από την «απραξία» της Δύσης. Ούτε στην Ουκρανία είχε προσπαθήσει να προστατεύσει τη χώρα από το ρώσικο ιμπεριαλισμό, την είχε αφήσει έρμαιο στα νύχια του μοβόρου ιμπεριαλιστή Πούτιν… Αλλά μην απογοητεύεστε, σύντροφοι. Ο αγώνας συνεχίζεται. Επιμένουμε αντικαπιταλιστικά – και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί. Πάρτε τα πανό σας και πηγαίνετε να κάνετε μια διαδήλωση έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία ή τα γραφεία της ΕΕ με αίτημα να αποκτήσουν ανθρωπιστική συνείδηση οι ιμπεριαλιστές και να επιβάλουν επιτέλους ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία «για να σωθούν οι άμαχοι».
Στην Ελλάδα, η ΚΑΡ (Κινηση απελάστε τον ρατσισμό) τρέχει να παπαγαλίσει την είδηση για τον «τελευταίο παιδίατρο που σκότωσαν οι Ρώσοι ή ο Άσσαντ». Η δημοσίευσή της επικαλείται ως πηγή το Συριακό Παρατηρητήριο (που αποτελείται από έναν αντικαθεστωτικό τύπο με ένα λάπτοπ στο Κόβεντρι της Μεγάλης Βρετανίας) και τους White Helmets (επαναλαμβάνουμε, ανθρωπιστική βιτρίνα της αλ-Νούσρα). Βεβαίως παθαίνει επιλεκτική κώφωση όταν η αλ-Νούσρα χτυπάει νοσοκομεία που βρίσκονται στο κομμάτι του Χαλεπίου που ελέγχεται από το συριακό στρατό. Είναι να αναρωτιέται κανείς πού να πήγαν οι ανθρωπιστικές ευαισθησίες των συντρόφων.
Το ταξικό μας στρατόπεδο έρμαιο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας με ευθύνη της Αριστεράς
Όπως και με τη Μαντάγια, πάλι μπερδεύτηκε κόσμος του ταξικού μας στρατοπέδου. Τα διάφορα σόσιαλ μίντια πάλι γέμισαν με αριστερούς που διέδιδαν συντετριμμένοι την είδηση για τον τελευταίο παιδίατρο που σκότωσαν δήθεν οι Ρώσοι και ο Άσσαντ. Πολλοί από αυτούς τους συντρόφους είχαν τις αγαθότερες προθέσεις.
Το Σάββατο έχει καλεστεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας «ενάντια στη σφαγή στο Χαλέπι». Το κάλεσμα είναι ό,τι πρέπει για να γίνει το μυαλό ενός ανθρώπου πουρές. Δε μας ενδιαφέρει να μπούμε σε εικασίες για το αν το έγραψε κάποιος αριστερός ή αναρχικός που δεν ξέρει πού του πάνε τα τέσσερα ή κάποιο συνειδητό φερέφωνο του ιμπεριαλισμού. Παρά το ανθρωπιστικό περιτύλιγμα, το περιεχόμενο του καλέσματος είναι αντιδραστικό και ευθυγραμμισμένο με την ιμπεριαλιστική εκστρατεία προπαγάνδας. Πρέπει να καταδικαστεί και να μποϊκοταριστεί.
Σε αυτή τη συγκέντρωση όμως δε θα πάνε μόνο τα συνειδητά φερέφωνα των ιμπεριαλιστών, μπορεί να πάει και κόσμος του δικού μας ταξικού στρατοπέδου που θεωρεί τους καταπιεσμένους ταξικά του αδέρφια, που είναι ενάντια στον καπιταλισμό. Που δεν έχει καθαρή εικόνα για το συριακό πόλεμο και θέλει απλώς να δηλώσει την αλληλεγγύη του σε αυτούς που υποφέρουν. Και πώς να μην μπερδευτεί ο κόσμος μας όταν δεν υπάρχει μια συνεκτική αφήγηση που να του εξηγεί τι γίνεται εκεί πέρα και που να στοχοποιεί τον αντίπαλο. Πώς να μη μπερδευτεί όταν η συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς έχει στο συγκεκριμένο ζήτημα απόψεις που απλώς είναι για κλάματα.
Το ΚΚΕ υπερασπίζει τη Συρία από τον ιμπεριαλισμό μόνο στις ανακοινώσεις που υπογράφει για χάρη των διεθνών του σχέσεων. Πράγματι, είναι κάπως δύσκολο να πας στο Σύρο κομμουνιστή και να του πεις στα σοβαρά ότι «εμείς σύντροφε βγάλαμε συμπεράσματα από την ταξική συνεργασία που κάναμε πριν από 70 χρόνια με το ΕΑΜ και είδαμε ότι η εργατική τάξη πρέπει να πολεμάει μόνο κάτω από τη δική της σημαία, άρα είναι ψευτοδίλημμα το αν θα είσαι κομμουνιστής στη Σαουδική Αραβία νούμερο 2 που θέλουν να φτιάξουν οι τζιχαντιστές και οι ιμπεριαλιστές πατρόνες τους ή στη Συρία». Μάλιστα αυτές τις ανακοινώσεις το κόμμα δε μας τις μεταφράζει καν στα ελληνικά να τις διαβάσουμε κι εμείς οι προλετάριοι που έτυχε να γεννηθούμε σε αυτή τη χώρα, πρέπει να το κάνει η Νέα Σπορά [2, 3]. Καλύτερα έτσι, γιατί αλλιώς μπορεί να μπερδευτούμε, να ψάχνουμε προοδευτικά ή αντιιμπεριαλιστικά κομμάτια της αστικής τάξης στην Ελλάδα και να μην ψηφίσουμε ΚΚΕ στις εκλογές. Ή μπορεί να πιστέψουμε ότι υπάρχουν προοδευτικοί ιμπεριαλισμοί όπως η Ρωσία που όμως δεν είναι πια η ΕΣΣΔ, η πατρίδα των λαών.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει δύσκολο έργο. Αναγκασμένη καθώς είναι να προσπαθεί να χωρέσει δυο καρπούζια σε μια μασχάλη, τα αποτελέσματα είναι τόσο κωμικοτραγικά που δε χρήζουν καν κριτικής, μόνο οίκτου. Τι να κριτικάρει κανείς. Το ότι λένε αμοιβαία αλληλοαποκλειόμενα πράγματα σε διαδοχικές παραγράφους στις ίδιες τις Θέσεις της πρόσφατης συνδιάσκεψής τους; Είναι απλώς γελοίο. Στη Συρία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αδυνατεί να πάρει μια θέση. Παπαγαλίζει λοιπόν τις δοκιμασμένες μπούρδες περί «αντιδραστικού δικτάτορα» που είναι βγαλμένες από τα ψυχροπολεμικά θινκ τανκ των ΗΠΑ [4] που χώριζαν τον κόσμο σε φιλελεύθερες δημοκρατίες (δηλαδή χώρες που βρίσκονταν στην αμερικάνικη σφαίρα επιρροής) και δικτατορίες και ζητάει να φύγουν όλοι οι ξένοι στρατοί από τη Συρία και να σταματήσει ο πόλεμος. (Ας φύγει και η Χεζμπολλά να μείνει μόνο του το ISIS να καταλάβει όλη τη Συρία.) Και η ΛΑΕ πρέπει να χωρέσει κάμποσα καρπούζια στην ίδια μασχάλη, και άρα τι θέση να πάρει. Αλλά δεν πειράζει σύντροφοι, αρκεί που έχετε συμφωνήσει στα πέντε σημεία του μεταβατικού προγράμματος ή στο αντιμνημόνιο. Μην ανοίγετε τώρα επικίνδυνα θέματα και γίνει κάνα μπέρδεμα.
Για την ήττα των σχεδιασμών της Αυτοκρατορίας
Αν οι ιμπεριαλιστές δεν έχαναν έδαφος στη Συρία και την Υεμένη μπορεί να μη βλέπαμε την κρίση στις σχέσεις των Σαούδ με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, ούτε τα σκυλοφαγώματα μεταξύ του Νταβούτογλου και του Ερντογάν που κατέληξαν στην παραίτηση του πρώτου. Αν οι Χούτι δεν τσάκιζαν τη συντριπτικά ισχυρότερη συμμαχία υπό τους Σαούδ, μπορεί να μη βλέπαμε την εξέγερση των πολλαπλά καταπιεσμένων μεταναστών προλετάριων στη Σαουδική Αραβία. Αν τα σχέδια της Γαλλίας πήγαιναν πρίμα στη Μέση Ανατολή, μπορεί τώρα ο Ολλάντ να κυβερνούσε πιο ομαλά, μπορεί ο υπουργός Εξωτερικών Φαμπιούς να μην είχε παραιτηθεί, μπορεί το κόμμα του να μην περνούσε εσωτερική κρίση και να μη βλέπαμε το κίνημα που έχει αναπτυχθεί στη χώρα αυτή. Το αν και πώς συνδέονται όλα αυτά τα γεγονότα δε μπορούμε να το διακρίνουμε τώρα με καθαρότητα και δεν είναι δουλειά μας αυτή, το αφήνουμε στον ιστορικό του μέλλοντος. Αλλά επιμένουμε: η ήττα των ιμπεριαλιστών στο εξωτερικό φέρνει, εκτός από την αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού από το σβέρκο των καταπιεσμένων λαών, τη διχόνοια στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και το σπάσιμο των δεσμών μεταξύ της ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης και των υποτελών τάξεων στο εσωτερικό. Ο γαλλικός Μάης ήρθε μετά την ήττα στην Αλγερία και η Επανάσταση των Γαρυφάλλων μετά την ήττα στην Ανγκόλα. Σήμερα, κάθε προοδευτική εξέλιξη – και πολύ περισσότερο η σοσιαλιστική προοπτική – σε Ανατολή και Δύση περνάει μέσα από την ήττα των σχεδιασμών της δυτικής Αυτοκρατορίας. Και για αυτή την ήττα πρέπει να παλέψει ο κάθε συνειδητός προλετάριος.
Νίκη στα όπλα του συριακού στρατού και των συμμάχων του και σύντομη απελευθέρωση του Χαλεπίου και όλης της Συρίας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε να βλέπουμε φρικιαστικές εικόνες ανθρώπινης δυστυχίας στη μαρτυρική Συρία.
Σημειώσεις
[1] Ας θυμηθούμε κάποια από τα κατορθώματα του Achcar. Το 2011 στήριζε κάποια «επανάσταση» στη Λιβύη και καλωσόριζε τη νατοϊκή επέμβαση, παπαγαλίζοντας όλη την κατασκευασμένη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα περί ανθρωπιστικής επέμβασης που τουλάχιστον θα έσωζε τους καημένους τούς αμάχους (δηλαδή τους φιλοϊμπεριαλιστές αντικαθεστωτικούς) από το σατανικό Καντάφι που θα τους κατέσφαζε. Μεταφέρουμε τα ακριβή του λόγια για να μην τον αδικήσουμε: «Αλλά με δεδομένο το επείγον της αποτροπής του μακελειού που θα συνέβαινε αναπόφευκτα από μια επίθεση των δυνάμεων του Καντάφι στη Βεγγάζη, και την απουσία οποιουδήποτε εναλλακτικού μέσου για να επιτευχθεί ο στόχος της προστασίας, κανείς δεν μπορεί να αντιταχθεί σε αυτή (σ.σ. την ιμπεριαλιστική επέμβαση) με λογικό τρόπο. Δε μπορείς στο όνομα των αντιιμπεριαλιστικών αρχών να αντιτάσσεσαι σε μια δράση που θα αποτρέψει τη σφαγή αμάχων.»
Κατά τη διάρκεια της επέμβασης και των βομβαρδισμών, μιλούσε για «’συνωμοσία’ του ΝΑΤΟ ενάντια στη λιβυκή επανάσταση» επικρίνοντας το ΝΑΤΟ επειδή δε βομβάρδισε αρκετά τη Λιβύη όπως είχε κάνει στο Ιράκ ή στο Κόσσοβο, και επειδή δεν εξόπλισε αρκετά τούς «εξεγερμένους». Λίγο παρακάτω στο ίδιο άρθρο, ο Αchcar θα αναλάμβανε και ρόλο πλασιέ όπλων γράφοντας: «σε αντίθεση με τους Αφγανούς, οι εξεγερμένοι είναι διατεθειμένοι και δυνητικά ικανοί να πληρώσουν τα όποια όπλα τούς αποσταλούν».
Εδώ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που ασχολείται με μεγαλύτερη λεπτομέρεια με τον κύριο αυτό: https://gowans.wordpress.com/2015/12/23/the-man-who-got-libya-wrong-serves-up-the-same-failed-analysis-on-syria/
[2] Ψήφισμα της 17ης Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων:http://www.neaspora.gr/wp/?p=5062
Διαβάζουμε στο ψήφισμα: «Η αντίσταση της Συρίας νίκησε την ατζέντα των ΗΠΑ και γύρισε μπούμερανγκ για την Τουρκία, η οποία έπαιξε το ρόλο του εκτελεστή σε αυτή την επίθεση. Η ιμπεριαλιστική πολιορκία έχει σπάσει μετά την παρέμβαση της Ρωσίας στο πρόσφατο κενό εξουσίας. Κανείς εκτός από τον πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστή και προοδευτικό λαό της Συρίας δεν κατέστησε δυνατή αυτή τη μεταβολή των συνθηκών.»
[3] Κοινή ανακοίνωση 31 κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων για την ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία: http://www.neaspora.gr/wp/?p=5062
[4] Ο χαρακτηρισμός του συριακού πολιτικού καθεστώτος ως “δικτατορία” δεν είναι απλώς μια ατυχής διατύπωση. Όταν χρησιμοποιείς τα ταξινομητικά εργαλεία για τα πολιτικά καθεστώτα που χρησιμοποιεί και ο εχθρός σημαίνει και αποδοχή της ιδεολογίας η οποία παράγει αυτά τα εργαλεία. Να θυμίσουμε επίσης στους επιγόνους του Τόνι Κλιφ, που χρησιμοποιούν κατά κόρον αυτό το λεξιλόγιο, ότι ο ίδιος ο Κλιφ αποκαλεί καθεστώτα τέτοιου τύπου (Άσσαντ, Νάσερ, Μπεν Μπελά κλπ) βοναπαρτιστικά και όχι ‘δικτατορίες’. Την επιλογή αυτή έκαναν επίσης και όλοι οι ακαδημαϊκοί που χρησιμοποίησαν την ορολογία του praetorian state και ακόμη και σήμερα αριστεροί επιστήμονες που διδάσκουν σε αμερικάνικα πανεπιστήμια, όπως ο Cihan Tugal στο «The fail of the turkish model», περιγράφει καθεστώτα όπως αυτό της Τουρκίας ή της Συρίας σαν authoritative corporatisms – και όχι ‘δικτατορίες’.
πηγή: avantgarde2009
[1] Ας θυμηθούμε κάποια από τα κατορθώματα του Achcar. Το 2011 στήριζε κάποια «επανάσταση» στη Λιβύη και καλωσόριζε τη νατοϊκή επέμβαση, παπαγαλίζοντας όλη την κατασκευασμένη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα περί ανθρωπιστικής επέμβασης που τουλάχιστον θα έσωζε τους καημένους τούς αμάχους (δηλαδή τους φιλοϊμπεριαλιστές αντικαθεστωτικούς) από το σατανικό Καντάφι που θα τους κατέσφαζε. Μεταφέρουμε τα ακριβή του λόγια για να μην τον αδικήσουμε: «Αλλά με δεδομένο το επείγον της αποτροπής του μακελειού που θα συνέβαινε αναπόφευκτα από μια επίθεση των δυνάμεων του Καντάφι στη Βεγγάζη, και την απουσία οποιουδήποτε εναλλακτικού μέσου για να επιτευχθεί ο στόχος της προστασίας, κανείς δεν μπορεί να αντιταχθεί σε αυτή (σ.σ. την ιμπεριαλιστική επέμβαση) με λογικό τρόπο. Δε μπορείς στο όνομα των αντιιμπεριαλιστικών αρχών να αντιτάσσεσαι σε μια δράση που θα αποτρέψει τη σφαγή αμάχων.»
Κατά τη διάρκεια της επέμβασης και των βομβαρδισμών, μιλούσε για «’συνωμοσία’ του ΝΑΤΟ ενάντια στη λιβυκή επανάσταση» επικρίνοντας το ΝΑΤΟ επειδή δε βομβάρδισε αρκετά τη Λιβύη όπως είχε κάνει στο Ιράκ ή στο Κόσσοβο, και επειδή δεν εξόπλισε αρκετά τούς «εξεγερμένους». Λίγο παρακάτω στο ίδιο άρθρο, ο Αchcar θα αναλάμβανε και ρόλο πλασιέ όπλων γράφοντας: «σε αντίθεση με τους Αφγανούς, οι εξεγερμένοι είναι διατεθειμένοι και δυνητικά ικανοί να πληρώσουν τα όποια όπλα τούς αποσταλούν».
Εδώ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που ασχολείται με μεγαλύτερη λεπτομέρεια με τον κύριο αυτό: https://gowans.wordpress.com/2015/12/23/the-man-who-got-libya-wrong-serves-up-the-same-failed-analysis-on-syria/
[2] Ψήφισμα της 17ης Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων:http://www.neaspora.gr/wp/?p=5062
Διαβάζουμε στο ψήφισμα: «Η αντίσταση της Συρίας νίκησε την ατζέντα των ΗΠΑ και γύρισε μπούμερανγκ για την Τουρκία, η οποία έπαιξε το ρόλο του εκτελεστή σε αυτή την επίθεση. Η ιμπεριαλιστική πολιορκία έχει σπάσει μετά την παρέμβαση της Ρωσίας στο πρόσφατο κενό εξουσίας. Κανείς εκτός από τον πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστή και προοδευτικό λαό της Συρίας δεν κατέστησε δυνατή αυτή τη μεταβολή των συνθηκών.»
[3] Κοινή ανακοίνωση 31 κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων για την ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία: http://www.neaspora.gr/wp/?p=5062
[4] Ο χαρακτηρισμός του συριακού πολιτικού καθεστώτος ως “δικτατορία” δεν είναι απλώς μια ατυχής διατύπωση. Όταν χρησιμοποιείς τα ταξινομητικά εργαλεία για τα πολιτικά καθεστώτα που χρησιμοποιεί και ο εχθρός σημαίνει και αποδοχή της ιδεολογίας η οποία παράγει αυτά τα εργαλεία. Να θυμίσουμε επίσης στους επιγόνους του Τόνι Κλιφ, που χρησιμοποιούν κατά κόρον αυτό το λεξιλόγιο, ότι ο ίδιος ο Κλιφ αποκαλεί καθεστώτα τέτοιου τύπου (Άσσαντ, Νάσερ, Μπεν Μπελά κλπ) βοναπαρτιστικά και όχι ‘δικτατορίες’. Την επιλογή αυτή έκαναν επίσης και όλοι οι ακαδημαϊκοί που χρησιμοποίησαν την ορολογία του praetorian state και ακόμη και σήμερα αριστεροί επιστήμονες που διδάσκουν σε αμερικάνικα πανεπιστήμια, όπως ο Cihan Tugal στο «The fail of the turkish model», περιγράφει καθεστώτα όπως αυτό της Τουρκίας ή της Συρίας σαν authoritative corporatisms – και όχι ‘δικτατορίες’.
πηγή: avantgarde2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου