Στο.... ντουμάνι, πάλι, οι ‘’επαναστάτες ηγέτες’’ της αγροτιάς !

του Κώστα Γιαννιώτη 

 

Ντουμάνι ξανά από τις μηχανές των τρακτέρ ! 

Μπαίνει Φλεβάρης, βλέπεις, ανοίγει όπου να `ναι και το τριώδιο και πρέπει να γιορτάσουμε – όπως κάθε χρόνο, την ίδια εποχή - την ημέρα της..... ‘’εξαπάτησης της αγροτιάς’’ !

Θα τιμήσουμε πάλι την ημέρα των αγροτοπατέρων!

Ήρθε πάλι η ώρα να αναδέψουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και να βρίζει η μια κοινωνική ομάδα την άλλη, προς αγαλλίαση του καθεστώτος!

Θα κλείσουν οι δρόμοι (;) και..... όσοι τυχεροί έχουν ακόμα δουλειά θα δεινοπαθούν και θα αγωνιούν για το μεροκάματο!

Θα κλείσουν (;) οι δρόμοι και όσες επιχειρήσεις έχουν καταφέρει να επιβιώσουν από τη λαίλαπα των κατακτητών δε θα μπορέσουν να διακινήσουν εμπορεύματα !

Αν όμως δεν κλείσουν τους δρόμους, ακριβώς για να αποφύγουν την αντιπαράθεση με την κοινωνία, και παραταχτούν στις άκρες των δρόμων, ποια θα είναι η ενόχληση για την κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής;; KAMIA!!

Την ίδια ώρα οι κατακτητές και οι ντόπιοι πράσινοι, μπλε, κόκκινοι, κίτρινοι, ροζ και φούξια υπηρέτες τους, με την καφεδιά και το πούρο στο στόμα, θα τους παρακολουθούν από τις τηλεοράσεις και θα χασκογελάνε! 

Θα απολαμβάνουν το θέαμα να βρίζει η μισή κοινωνία την άλλη μισή! 

Τα βοθροκάναλα θα σιγοντάρουν πότε τους μεν και πότε τους δε!

Οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις στα ‘’παράθυρα’’θα έχουν στο κέντρο τους το..... ‘’αγροτικό’’ ζήτημα και οι θίασοι των κομματαρχών θα δίνουν ολονύχτιες παραστάσεις προς τέρψιν ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που θα χάσκει !

Κάποιοι αρπακολλατζήδες της ‘’πολιτικής’’ θα βρουν ευκαιρία να σαλτάρουν πάνω στα τρακτέρ και να ξαμολήσουν ό,τι μαλακία γουστάρει και τραβάει η όρεξη της κοινωνίας!

Τελικά, με την εξάντληση και την απογοήτευση χαραγμένες στα πρόσωπα θα ξαναγυρίσουν στα παιδιά τους και στο χωράφι τους να τα κοιτάζουν, και τα δυο, με δάκρυα στα μάτια ! 

Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια!

Κάθε..... φέτος, αντιγραφή του κάθε.... πέρυσι!  

Τι προσδοκούν με αυτήν την τακτική; 

Να φοβηθεί η ‘’κυβέρνηση’’ για την εικόνα της, λες και η ίδια δεν ξέρει την αποτρόπαια εικόνα που αντανακλά η πολιτική της;

Λες και δεν ξέρει ότι πιο κάτω δεν έχει;

Ή μήπως καρτερούν αυτό που άκουσα από το στόμα αγροτοπατέρα να λέει σε συνέντευξη..... ‘’μήπως και καταφέρουμε να κερδίσουμε κάποιο από τα αιτήματά μας’’ !!

Η απόλυτη ξεφτίλα και η απόλυτη ταπείνωση του αγρότη στο πρόσωπο αυτού του τενεκέ που, αύριο – ποιος ξέρει – μπορεί να ζητήσει, ως υποψήφιος βουλευτής κάποιου κόμματος, και την ψήφο των αγροτών !

Ξέρει όμως αυτός! Κάνει καλά τη δουλειά του συστήματος!

Άλλωστε.... του χρόνου πάλι εδώ θα είμαστε για την.... ‘’επέτειο’’ της αγροτιάς!

Ξέρουν κάτι τέτοιοι αγροτοπατέρες να προφυλάσσουν τα ‘’κάστρα’’ του συστήματος! 

Κάστρα που θα μπορούσαν - με συντονισμένο αγώνα όλων των κοινωνικών ομάδων με τους αγρότες - να τα έχουν ρίξει μέσα σε λίγες μέρες!

Είναι οι τράπεζες και οι εφορίες της κάθε πόλης, κωμόπολης και κοινότητας που λειτουργούν εισπρακτικοί μηχανισμοί του ..... ‘’θεριού’’!

Αν, μαζί με τις τοπικές κοινωνίες, απέκλειαν αυτούς τους τροφοδότες του ‘’τέρατος’’, πόσα ΜΑΤ θα είχε το κατοχικό καθεστώς για να τα σκορπίσει σε κάθε γωνιά της χώρας για να σπάσει τους αποκλεισμούς;

Μπορούν, οι αγρότες, να φανταστούν τον ενθουσιασμό και την ανάσα που θα ένιωθε η κάθε τοπική κοινωνία και τη συνδρομή και συμπαράσταση που θα τους προσέφερε;

Πόσες μέρες θα άντεχε το ‘’θεριό’’ χωρίς αίμα; 

Κι όσο για τα προβλήματά τους, ίδια κι όμοια με τα προβλήματα όλης της κοινωνίας, θα έβρισκαν τη λύση τους μέσα από τη συνολική και μόνιμη λύση των προβλημάτων που επέβαλαν στη χώρα μας οι κατακτητές!

Οι αγροτοπατέρες, οι ‘’επαναστάτες ηγέτες’’ της αγροτιάς, το ξέρουν αυτό ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ! 

Δε θα περίμεναν εμένα να τους το υποδείξω! 

Ο σκοπός τους όμως είναι να απομακρύνουν αυτόν τον κίνδυνο για το σύστημα, περιμένοντας την ώρα για την ανταμοιβή τους!

Οι αγρότες όμως γιατί τους αποδέχονται; 

Γιατί τους ακολουθούν;  

Για τη Συρία που αντιστέκεται

του Γιάννη Ραχιώτη
 

Εντυπωσεις απο μια αποστολη.
Η Συρία αντιμετωπίζει τέσσερις τουλάχιστον εισβολές: 

– Του Ισλαμικού Κράτους, που εξοπλίστηκε από τα αμερικανικά όπλα του Ιρακινού στρατού και στηριζόταν μέχρι πρόσφατα από την Τουρκία. 

– Του μετώπου Αλ Νούσρα, συριακού παραρτήματος της Αλ Κάιντα, που για να ενταχθεί στον πολεμικό σχεδιασμό της Δύσης χωρίς επικοινωνιακά προβλήματα, δήλωσε πέρυσι τον Ιούλιο στο Al Jajeera ότι… διακόπτει τις σχέσεις με την Αλ Καϊντα και μετονομάζεται σε Τζαμπχατ Φαθ Αλ Σαμ (μέτωπο απελευθέρωσης της Συρίας). 

– Του SDF πρώην FSA που συγκροτήθηκε από το ΝΑΤΟ με στρατολόγηση από διάφορες χώρες και συμμετοχή ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ. 

– Των ισλαμικών Τουρκμενικών ομάδων που στηρίζονται από την ΝΑΤΟική Τουρκία και τα Εμιράτα. 

Παράγοντες της σύγκρουσης είναι ακόμη του Κουρδικό PYD που, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες κουρδικές οργανώσεις, συνεργάζεται στενά με τον αμερικανικό στρατό και τελευταία αναπτύσσει αντισυριακή ρητορική, παρά τους μακρόχρονους στενούς δεσμούς του κουρδικού κινήματος με το Συριακό κράτος. 

Το Ισραήλ που είναι πάντα παρόν, κυρίως με δολοφονίες στρατιωτικών ηγετών και παροχή υγειονομικής και τηλεπικοινωνιακής κάλυψης στους εισβολείς 

και τέλος η Τουρκία που κατέχει μικρό, αλλά κρίσιμο στρατιωτικά, τμήμα του Συριακού εδάφους. Συνολικά πάνω από 70 κράτη υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ εμπλέκονται με διάφορους τρόπους στον πόλεμο για την κατάκτηση της Συρίας. 

Η κυβέρνηση υπολογίζει ότι περισσότεροι από 300.000 αλλοδαποί μαχητές πολέμησαν κατά περιόδους στο συριακό έδαφος.

Πρόσχημα για τη συγκρότηση της χρονικά πρώτης δύναμης εισβολής, του FSA, ήταν η καταστολή των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων το Μάρτιο του 2011. Στις 2 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς οι μεγάλες νατοϊκές χώρες είχαν ήδη συγκροτήσει προσωρινή «κυβέρνηση» στην Κωνσταντινούπολη που αναγνωρίστηκε από αρκετές δυτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, οι οποίες ταυτόχρονα διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με τη νόμιμη κυβέρνηση και επέβαλαν εμπάργκο. 

Από τα τέλη του 2011 άρχισαν οι επιθέσεις κατά του συριακού στρατού.

Ο πόλεμος, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει προκαλέσει τεράστια καταστροφή στην ούτως η άλλως σχετικά φτωχή χώρα. 

Οι νεκροί ανέρχονται με τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις σε 250.000, 

οι τραυματίες σε 1,5 εκατομμύριο, 

οι εσωτερικά εκτοπισμένοι από τις περιοχές που κατέλαβαν οι διάφοροι εισβολείς σε 7,5 εκατομμύρια και οι πρόσφυγες στο εξωτερικό σε 4,8 εκατομμύρια. 

Στη Συρία πρακτικά δεν υπάρχουν οικογένειες χωρίς νεκρούς, τραυματίες ή εκτοπισμένους. Το ΑΕΠ από 64,1 δις δολάρια το 2011 – σχεδόν το 1/3 του σημερινού Ελληνικού – συρρικνώθηκε το 2015 κατά 19% και εκτιμάται ότι το 2016 συρρικνώθηκε κατά 8%, επιπλέον της συρρίκνωσης που συσσωρεύτηκε στα πρώτα χρόνια του πολέμου. 

Οι καταστροφές στις υποδομές υπολογίζονταν από την οικονομική και κοινωνική επιτροπή του ΟΗΕ, στο τέλος του 2015, στα 237 δις δολάρια. Το νόμισμα έχει χάσει τα 9/10 της αξίας του σε σχέση με την προπολεμική περίοδο.

Η Αγωνιστική Πανελλαδική Ένωση Δικηγόρων (ΑΠΕΔ) οργάνωσε από 3-8 Γενάρη 2017 αποστολή στη Δαμασκό για επαφές κυρίως με το νομικό κόσμο της χώρας ώστε να αποκτήσουμε πρωτογενή, κατά το δυνατόν, πληροφόρηση για την κατάσταση, αφού η πλευρά της Συρίας που αντιστέκεται, λείπει ολοσχερώς από τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ της «δημοκρατικής» Δύσης, δηλαδή των εισβολέων. Δικαιοπολιτικό υπόβαθρο της πρωτοβουλίας μας ήταν οι κατοχυρωμένες στην Τελική Πράξη της Διάσκεψης του Ελσίνκι αρχές της μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών και της ισότιμης κυριαρχίας, το δικαίωμα της εξωτερικής και εσωτερικής αυτοδιάθεσης των λαών όπως μορφοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του αντιαποικιοκρατικού αγώνα, το δικαίωμα των λαών να ζουν σε ανεξάρτητα κυρίαρχα κράτη. Από αυτές τις αρχές του διεθνούς δικαίου προκύπτει ότι ο πόλεμος δεν είναι νόμιμο μέσο για την επιβολή αρεστού καθεστώτος. Η διακυβέρνηση κάθε χώρας είναι εσωτερικό ζήτημα των λαών. Ιδεολογήματα των νεοφιλελεύθερων, που πλέον υιοθετούνται και από τη συστημική «αριστερά», περί «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων, «ζωνών απαγόρευσης πτήσεων», νομιμοποίησης του πολέμου, κατάλυσης της ανεξαρτησίας και κατοχής για «εκδίωξη του δικτάτορα» δε έχουν κανένα έρεισμα στο διεθνές δίκαιο, εκφράζουν τις νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των πρώην αποικιοκρατών.

Μιλήσαμε διεξοδικά με δικηγόρους, δικαστές, τον υπουργό δικαιοσύνης, καθηγητές και φοιτητές της νομικής σχολής, τον Μουφτή, τον αναπληρωτή του Πατριάρχη Αντιοχείας, το ένα από τα δύο κομμουνιστικά κόμματα της χώρας (συμμετέχουν και τα δύο στον κυβερνητικό συνασπισμό), πολιτοφύλακες και καθημερινούς ανθρώπους. Η αίσθηση όλων, από τους κυβερνητικούς παράγοντες μέχρι τους απλούς στρατιώτες είναι ότι η πορεία του πολέμου έχει πλέον, με τη βοήθεια των συμμάχων χωρών, αντιστραφεί. Μετά την απελευθέρωση του Χαλεπίου πιστεύουν ότι η πλήρης απώθηση των εισβολέων είναι θέμα χρόνου, όχι όμως σύντομου: 

Οι στρατιές των εισβολέων είναι αριθμητικά πολύ μεγάλες, πολύ καλά εξοπλισμένες και με αδιάκοπο εφοδιασμό από τη Δύση και τους συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή. Παρ’ όλο που οι εισβολείς δεν έχουν πλέον παρουσία σε καμία μεγάλη πόλη, ελέγχουν ακόμη πολύ μεγάλο μέρος του εδάφους της χώρας και έχουν θύλακες κοντά στις μεγάλες πόλεις. Χρειάζονται μάχες ημερών για την ανάκτηση ακόμη και μιας κωμόπολης.

Καθένας που έρχεσαι σε επαφή αφηγείται μια προσωπική ιστορία με πολλά θύματα στο στενό οικογενειακό περίγυρο, τραυματικά βιώματα από τους βομβαρδισμούς των πόλεων και την εσωτερική ή εξωτερική προσφυγιά, απώλεια υπαρχόντων και καταστροφή της καθημερινότητας. Διακρίνεις όμως αποφασιστικότητα να συνεχίσουν και αισιοδοξία ότι η νίκη θα ολοκληρωθεί. 

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν διακρίνεις ρεβανσιστική διάθεση σαν αυτή που κυριάρχησε στην Ελλάδα τουλάχιστον για δυόμιση δεκαετίες μετά τον εμφύλιο, ούτε στους κυβερνητικούς αξιωματούχους ούτε στον πληθυσμό. 

Έχουν ψηφιστεί μέχρι τώρα έξι νόμοι παροχής αμνηστίας. Κατά την κυβέρνηση έχουν κάνει χρήση δεκάδες χιλιάδες πρώην ένοπλοι. Το βέβαιο είναι ότι μετά τη λήξη κάθε μάχης οι ηττημένοι που παραδίδονται, εφ’ όσον το επιθυμούν, μεταφέρονται με τον ατομικό τους οπλισμό, με τα γνωστά σε όλη τη Συρία «πράσινα λεωφορεία» σε ελεγχόμενη από τους εισβολείς περιοχή. 

Βέβαια τα προηγούμενα χρόνια που ακόμη σημείωναν επιτυχίες, δεν επέδειξαν ανάλογο πολιτισμό . Αναφέρονται ομαδικές εκτελέσεις και αποκεφαλισμοί αιχμαλώτων στρατιωτών όχι μόνο από την τοπική Αλ Κάιντα και το ISIS αλλά και από τον «μετριοπαθή», κατά τη δυτική ορολογία, FSA.

Ο πόλεμος βαδίζει προς συντριπτική ήττα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, αν βέβαια διατηρηθεί μέχρι τέλους η αποφασιστικότητα αυτών που μάχονται στο πλευρό της Συρίας. Θα είναι μια δυτική ήττα σε ένα πόλεμο δια πληρεξουσίων. 

Η διάλυση μιας ακόμη χώρας που δεν συμμετείχε στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και αποτελούσε κίνδυνο για το Ισραήλ και ασπίδα για το Λίβανο θα έχει αποτραπεί. 

Το μαχητικό πνεύμα και η καρτερία του συριακού λαού συνέβαλαν ώστε να συγκροτηθεί ένα ισχυρό μπλοκ που συμπεριλαμβάνει Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Χεζμπολάχ το οποίο μπόρεσε να αντιπαρατεθεί ακόμη και στρατιωτικά σε ένα ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό. 

Αυτή η υπό διαμόρφωση διεθνής συμμαχία μπορεί γρήγορα να διευρυνθεί και να βαθύνει ώστε να διαμορφωθεί έστω ένα αλλά τόσο αναγκαίο αντίπαλο δέος στη δυτική βαρβαρότητα.

πηγη: e-dromos

Μας εξαφανίζουν

του Στελιου Κανακη

 

Ένα έγκλημα εθνοτικών διαστάσεων συντελείται. Ένα νέο ολοκαύτωμα. Εξαφανίζουν έναν ολόκληρο λαό. 

Αργά αλλά σταθερά, με κάθε μέσο, σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, κλέβουν ασύστολα, ξεπουλάνε, δολοφονούν κατά συρροή, εξαφανίζουν το παρόν μας, υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας. Οι απόμαχοι δουλειάς χρόνων καλούνται να ζήσουν με το φιλοδώρημα που τους απένειμαν για σύνταξη. Εξαθλιωμένοι, ξεκολλάνε απ’ το πετσί τους την όποια αξιοπρέπεια τους απέμεινε και την οποία έχτιζαν με τα χρόνια, έστω και λαθεμένα, για ένα κομμάτι ψωμί, που τους πετάνε ξεδιάντροπα, ένα κεραμίδι που καλούνται να υπερασπιστούν ως εμπράγματη απόδειξη της ζωής που τους πήραν και μια ταπεινή θεσούλα του παιδιού. Τις αποταμιεύσεις τους τόσων χρόνων, χρήματα της εργασίας τους και των κόπων τους τα εξαφάνισαν. Άλωσαν τα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων, τα τζογάρισαν στο χρηματιστήριο των αφεντικών τους, τα έκλεψαν, τα έφαγαν. Και τώρα τρώνε τις σάρκες των γερόντων. Και των παιδιών τους. Και των παιδιών των παιδιών τους.

Ανάμεσά μας, ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες υποαπασχολούμενοι, χιλιάδες ανήμποροι, καταθλιμμένοι, ψυχολογικά ράκη, ξοφλημένοι, ετοιμοθάνατοι, οδηγούνται πειθήνια σ’ ένα ιδιότυπο πρόγραμμα ευγονικής από την τάξη των αφεντικών, που τόσα χρόνια μας διαφεντεύει και διαμορφώνει τη συνείδησή μας. Λαοί που έχουν προγραφεί από τον παγκόσμιο καπιταλισμό κι οδηγούνται άγρια στον όλεθρο και στην εξαφάνιση. Άνευ δικαιώματος στα πανανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς παρόν, ζωή, ελπίδα, προοπτική. Κι όσοι δουλεύουμε ακόμη, δουλειά με την ώρα, τη μέρα, την ανάγκη του αφεντικού, όλο και λιγότερα χρήματα – ένα χαρτζιλίκι, χωρίς ανάσα, δίχως προοπτική ή μάλλον με τη δυστυχία του διπλανού μας να προβάλει ως η μέλλουσα θέση μας κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε πολλοί.

Η δημόσια υγεία αποσαθρώθηκε, η πρόληψη χάθηκε, τα νοσοκομεία εγκαταλείφτηκαν, το εναπομείναν προσωπικό τους αγκομαχεί, γιατροί και νοσηλευτές ήρωες, φάρμακα εκλείπουν, θεραπείες που θα έσωζαν ζωές διακόπτονται, αναβάλλονται ή δεν εκκινούν ποτέ, επεμβάσεις δεν γίνονται. Απέλπιδες ασθενείς, συνοδοί και νοσηλευτικό προσωπικό στην αθλιότητα των εφημεριών και της γενικής λειτουργίας των νοσοκομείων. Μονάδες ΜΕΘ δεν λειτουργούν, ακόμη και πολύτιμα μηχανήματα απαξιώνονται, ασθενοφόρα σαράβαλα, ράντζα και ασθενείς παραπεταμένοι στην τύχη τους, στους πόνους και στην ανημποριά τους. Όσο περνάει ο καιρός, η περίπτωση να ψοφήσουμε – αν φτάσουμε ποτέ, σ’ έναν άθλιο διάδρομο νοσοκομείου, από ένα θολό στατιστικό ενδεχόμενο, γίνεται ολοένα και πιθανότερη για μας τους ίδιους, τα παιδιά μας, τους συγγενείς και τους φίλους μας. Ένας καιάδας για να ξεφορτώνονται το κουφάρι μας.

Η παιδεία σε διάλυση, πανεπιστήμια σκουπιδότοποι, πανεπιστημιακοί που διδάσκουν την προσευχή ως μέσο για την αύξηση της παραγωγικότητας (και υποδούλωσης), άλλοι που ανακαλύπτουν θεϊκούς τάφους κι όλοι μαζί να προσκυνούν το άθλιο σύστημα που τους ανέδειξε. Φοιτητές χωρίς μέλλον κι άλλες χιλιάδες παιδιά, εκατοντάδες χιλιάδες κι αυτά, αποδιωγμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μετανάστες στον… καλύτερο καπιταλισμό, μιας και το χρηματιστήριο αξιών ζωής της ημεδαπής έχει πατώσει. Μαθητές που πεινάνε και δάσκαλοι εξαθλιωμένοι, συσσίτια από μεγαλοαστούς και τροφαντούς παπάδες, εταιρείες που προσφέρουν γεύματα αν αγοράσουμε το καθαριστικό τους, παιδάκια κατατρεγμένα, ξοφλημένα πριν ακόμη ζήσουν. Χιλιάδες παιδιά που σιτίζονται από την ελεημοσύνη μεγαλοκαρχαριών. Ένα θλιβερό σάντουιτς, ένα γιαούρτι, ίσως και γάλα. Από αυτούς που προηγούμενα κατάφεραν και απομύζησαν τη ζωή των γονιών τους. Τους δήμιούς τους! Τους… ευεργέτες. Και χιλιάδες άλλα παιδάκια διαμελισμένα από τις βόμβες των «συμμάχων» μας ή ξεβρασμένα άψυχα στις ακρογιαλιές μας, σ’ ένα ύστατο αγκάλιασμα με τους πνιγμένους γονείς τους, όπου, αντιθέτως, θα έπρεπε να παίζουν, να γελούν και να μαθαίνουν τις χαρές της θάλασσας.

Μερικοί οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, ήδη. Κάτω στο δρόμο κάποιος ψάχνει στα σκουπίδια. Η γιαγιά μαζεύει τα πεταγμένα της λαϊκής αγοράς. Το παιδάκι λιποθυμά στο σχολείο. Μας προσφέρουν τα ληγμένα των σούπερ μάρκετ.

Απ’ τα ληγμένα της τέχνης, του πολιτισμού, του κοινωνικού εκμαυλισμού μας ξεκίνησαν. Θυμάστε; Γιατί αν πρόκειται να διακορεύσεις, να εκμαυλίσεις ένα λαό, απ’ τον πολιτισμό του αρχινάς.

Μας άμβλυναν την ικανότητα ανάγνωσης, μέχρι που μας κατέστησαν λειτουργικά αναλφάβητους. 

Αφεθήκαμε, δεν αντιδράσαμε. Μας αποξένωσαν από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, βάλθηκαν να μας καταντήσουν άθλια και θλιβερά χαμερπή. Να ψάχνουμε κάποιον που θα βγάλει «το φίδι απ’ την τρύπα».

Γι’ αυτό εξαφάνισαν τον πολιτισμό. Ένα άλλο έγκλημα που συντελείται χρόνια τώρα και λίγοι πήραν χαμπάρι. Η Τέχνη που, ως τέτοια, μπορεί να αφυπνίσει, να καλλιεργήσει συνειδήσεις, να ανατάσσει, να θέσει ερωτήματα, να εξυψώσει τον άνθρωπο, εξαφανίστηκε, διαβρώθηκε, εκμαυλίστηκε. Αποξενωθήκαμε από το Ωραίο, το Ηρωικό, το Μεγάλο, την αισθητική παιδεία και καλλιέργεια. Ότι απόμεινε χώθηκε στο βρακί της κάθε Καλομοίρας, σύρθηκε στην ιπτάμενη και ξεθυμασμένη λίμπιντο απόμαχων αεροσυνοδών, στην ξετσιπωσιά αγυρτών, στο θλιβερό τίποτα ανδρεικέλων, στις κραυγές υπανθρώπων.

Και να φανταστείς, αργεί ακόμη το τέρμα. Βρομίσαμε γιατί μετράμε το κόστος της θέρμανσης. Σε λίγο θα ζέχνουμε γιατί και το νερό θα γίνει εμπορευματικό είδος. Όπως κατάντησε ολάκερη η ζωή μας. Κι όσο αποτιμούσαν, στο βωμό του κέρδους τους, με την αρωγή ή την αδιαφορία μας, τα πανανθρώπινα αγαθά, τόσο έχανε την αξία της η ζωή μας. Μέχρι που δεν θ’ αξίζουμε, πια, ούτε φράγκο.

Δολοφονούν ένα ολόκληρο λαό. Γέροντες, μεσήλικες, νέους, παιδιά. Ξεπουλάνε τα πάντα. Εργατικά και πανανθρώπινα δικαιώματα, εθνικό πλούτο, ανθρώπους, ιδανικά, αξιοπρέπειες, το παρόν μας και το μέλλον μας, τις ζωές των παιδιών μας. Εκμαυλίζουν, τρομοκρατούν, απογοητεύουν και μας σέρνουν στον τάφο.

Η σαπίλα εισβάλλει από παντού στη ζωή μας. Ξεδιάντροπα, προκλητικά, το σύστημα αποβάλει τη «δημοκρατία» του, τη «δικαιοσύνη», την «ενημέρωση», τον «πολιτισμό», την αστική λογική του, οτιδήποτε το ενοχλούσε στην ισοπέδωση του λαού, κάθε τι που το φτιασίδωνε και αποκοίμιζε τους υπηκόους. Στέκεται γυμνό κι αποκρουστικό απέναντί μας.

Μας εξαφανίζουν και μας κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα. Μας σκοτώνουν και μας βγάζουν τη γλώσσα. Μας αφαιρούν τη ζωή, μαγαρίζουν και υποσκάπτουν το μέλλον των παιδιών μας και μας περιγελούν. Μας δολοφονούν και μας χλευάζουν. Μας προκαλούν κι ελεημονούν. Μια δωρεά, ένα συσσίτιο, μια υποτροφία, ένα ίδρυμα, μια ΜΚΟ.

Κι εμείς τους ανεχόμαστε. Κι αν δεν σκύβουμε το κεφάλι, αποστρέφουμε το βλέμμα. ΄Η πιανόμαστε από την επόμενη μαριονέτα που μας δείχνουν. Κι ας είναι ολοφάνερα ψευδεπίγραφη, ακόμη και γκρίζα ή και μαύρη. Από απάτη σε απάτη. Μέχρι το τέλος μας, που το έχουν ορίσει και προδιαγράψει αυτοί.

Κι όμως. Μας εξαφανίζουν, γιατί το επιτάσσουν τα κέρδη τους, αλλά μας φοβούνται. Αυτοί ξέρουν, γνωρίζουν τη δύναμή μας. Εμείς δεν πρέπει να την μάθουμε. Γι αυτό και μας λοιδορούν. Μας εξευτελίζουν. 

Στο δρόμο προς τον όλεθρο πρέπει να νιώθουμε άθλιοι, απελπισμένοι, δίχως ελπίδα κι ανάστημα. Αλλιώς, δεν θέλει πολύ – αυτοί το ξέρουν, να βρεθούν οι ίδιοι στο λάκκο που προορίζουν για μας.

Θέλει;

πηγη: ημεροδρομος

Οι βάτραχοι, άρχισαν την ‘’επανάσταση’’ !

του Κώστα Γιαννιώτη
  

 

Βάτραχοι !
Τι κι αν, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των αφεντικών τους καναλαρχών, βρέθηκαν στο δρόμο, ζήτουλες μιας θεσούλας σε κάποιο ραδιόφωνο για να βγάλουν το μεροκάματο ! Εξακολουθούν τον ίδιο χαβά με άλλα μέσα και άλλους τρόπους.

Δημοσιογραφούντες και δημοσιολογούντες που ανακάλυψαν νέο τρόπο να βγάλουν το.... ‘’ψωμάκι’’ τους!
Μετρώντας την κατάσταση και βλέποντας ότι αυτή η.... ‘’κοιμισμένη’’ κοινωνία άρχισε να ξυπνάει και να ετοιμάζεται να διεκδικήσει το δίκιο της, μεταμφιέστηκαν σε αντιμνημονιακούς, αντικαθεστωτικούς, αντισυστημικούς και σε καμιά δεκαριά ακόμα... ‘’αντί’’ !

Έλα όμως που το DNA τους παρέμεινε αναλλοίωτο και πάντα εχθρικό απέναντι σ` αυτήν τη φουκαριάρα την κοινωνία! Έλα που, ενώ φόρεσαν τη μάσκα του φίλου και συνοδοιπόρου της κοινωνίας, η ανάσα τους δεν έπαψε να όζει και να πνίγει με την μπόχα της!

Ανακάλυψαν νέο όπλο για να μπορέσουν να ποδηγετήσουν για μια ακόμα φορά την κοινωνία ! Την επαναστατική φρασεολογία!

Πέρασαν μπροστά, σήκωσαν τα φλάμπουρα της επανάστασης κατά της αδικίας του καθεστώτος, αλλά κράτησαν στο ντουλάπι τα πραγματικά όπλα κατά της κατοχής !

Άφησαν στο απυρόβλητο τα..... ‘’άγια’’ τους δισκοπότηρα ! Το ΕΥΡΩ τους και το ‘’ιερό’’ δάνειό τους!

Αυτά πρέπει να μείνουν αλώβητα και ανέπαφα! Μακριά από την κριτική της κοινωνίας!

Τα ‘’δάνεια’’ γι` αυτούς είναι δάνεια, χωρίς δυνατότητα μονομερούς διαγραφής και, ως εκ τούτου, το ΕΥΡΩ είναι κι αυτό μονόδρομος και μοίρα μας !

Ξιφουλκούν κατά της... κατοχής, αλλά.....

Μην τολμήσει να προτείνει κανείς την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα!

Τότε.... αρχίζουν τον κλαυθμό και τον οδυρμό για τα δεινά που θα μας βρουν, μην έχοντας τη δυνατότητα, με το ‘’αδύναμο’’ εθνικό μας νόμισμα, να αποπληρώσουμε τα..... ‘’δάνεια’’ και τις εξωτερικές μας συναλλαγές!!

Αποφεύγουν όμως, όπως ο διάολος το λιβάνι, να συνδυάσουν την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα με την ταυτόχρονη μονομερή άρνηση και διαγραφή του συνόλου του ‘’χρέους’’, που το έχουμε χρυσοπληρώσει στο πενταπλάσιο της ονομαστικής του αξίας !

‘’Αγνοούν’’ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, που δικαιώνουν τους λαούς που επιλέγουν την επιβίωσή τους, διαγράφοντας τα παράνομα και καταχρηστικώς γενόμενα ‘’δάνεια’’, τα οποία μετέτρεψαν ολόκληρους λαούς σε δουλοπάροικους χρέους.

Όχι! Δεν πρόκειται να αποκαλύψουν τέτοια μυστικά !

Δεν έχουν τέτοιες εντολές!

Οι εντολές που έχουν είναι να κινδυνολογούν.... ‘’επαναστατώντας’’ !

Γιατί οι τράπεζες υπάρχουν ακόμα και οι ίδιοι ελπίζουν στην ελεημοσύνη τους !

Δεν πρόκειται να συνδυάσουν το ένα με το άλλο – έξοδο από το ΕΥΡΩ με ταυτόχρονη μονομερή διαγραφή του χρέους - γιατί τότε..... θα βρεθεί λύση, θα απαλλαγεί ο τόπος από την κατοχή κι αυτοί θα πρέπει να ψάξουν να βρουν δουλειά σε καμιά ομάδα καθαριότητας κάποιου δήμου!

Είναι αυτοί που θα εξακολουθήσουν να υποστηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωσή ΤΟΥΣ, η οποία εξέλεξε τον... ‘’φιλέλληνα’’ κ. Ταγιάνι ως πρόεδρο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, ο οποίος είναι πανέτοιμος να εκπληρώσει το πρώτο από τα καθήκοντά του: να ψηφιστεί το νομοσχέδιο της... ‘’Ενεργούς συνταξιοδότησης’’ !! Δηλαδή της κατάργησης του δικαιώματος του εργαζόμενου να απολαύσει το σύνολο της σύνταξής του, αλλά το μισό αυτής, ενώ το υπόλοιπο μισό θα το αναπληρώνει δουλεύοντας με μερική απασχόληση μέχρι το τέλος της μίζερης ζωής του !

Όσο όμως κι αν πασχίζουν, η κοινωνία, αργά και βασανιστικά, μέρα με τη μέρα ξυπνά και η ώρα που θα τους πάρει ο διάολος και θα τους σηκώσει πλησιάζει!

Όσο κι αν οι βάτραχοι προσπαθούν να κελαηδήσουν, κόασμα θα ακουστεί !

Έχω δίκιο...... στραβελοκαμπουράκια ;;

Ο τρομοκρατικός πόλεμος της φιλελεύθερης Δύσης

του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)

 

Οι υδρογονάνθρακες, στο θαλάσσιο χώρο που εκτείνεται νοτιοανατολικά της Κύπρου και ανάμεσα σε Συρία, Λίβανο, Λωρίδα της Γάζας και Αίγυπτο και οι αντίστοιχες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ του Ισραήλ, που την ορίζει σύμφωνα με τα κάθε φορά συμφέροντα του, αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα μεγάλα πολυεθνικά πετρελαϊκά τραστ και ταυτόχρονα δίνουν την αφορμή να ξεδιπλωθούν κινήσεις από πολλούς παίχτες στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα.

Λόγω γεωγραφικής θέσης στην Συρία αναλογεί ένα σημαντικό μέρος τού υπεράκτιου ορυκτού πλούτου της Μεσογείου και επιπροσθέτως προσφέρει την δυνατότητα μετατροπής της σε κόμβο μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία, τον Περσικό Κόλπο ως τη Μεσόγειο.

Ούτως ή άλλως η Συρία διαθέτει υφισταμένα χερσαία κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τα αποδεδειγμένα αποθέματα της Συρίας σε πετρέλαιο υπολογίζονται σε 39 δισ. τόνους. Ωστόσο η χώρα έχει περιορισμένη ικανότητα διύλισης. Όσο αφορά το χερσαίο φυσικό αέριο της Συρίας τα αποδεδειγμένα αποθέματα εκτιμώνται σε 8,5 τρισ. κυβικά πόδια.

Όλη η περιοχή έχει μετατραπεί σε μπερδεμένο κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που τροφοδοτούνται από νέες αντιθέσεις οι οποίες εμφανίστηκαν μαζί με τα νέα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Aς πάμε όμως 13 χρόνια πίσω στον χρόνο τότε που οι φράσεις «ελευθερία των αγορών» και «ελευθερία του εμπορίου» γινόταν συνώνυμα της δημοκρατίας και καραμέλα στα χείλη των μαφιόζων του κόσμου.

Ήταν τέλος του Φεβρουαρίου του 2003 όταν η διευθύντρια σύνταξης και εκδότης της εφημερίδας «Wall Street Journal» Karen Elliott House ανακοινώνει πως : «εφημερίδα της είχε την πρωτοβουλία για τη σύνταξη της κοινής διακήρυξης των 8 Ευρωπαίων ηγετών, που υποστηρίζει την αμερικανική στάση σε ό,τι αφορά στον επικείμενο πόλεμο κατά του Ιράκ (…) καταλήγοντας με το ότι «η εφημερίδα θα ασχοληθεί με τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου και όχι με τους βομβαρδισμούς, δίνοντας κεντρική θέση στα θέματα που έχουν να κάνουν με το πετρέλαιο».

Ας μην σπεύσουμε να χαρακτηρίσουμε τις δηλώσεις αυτές ως κυνικές. Προς το παρόν ας κρατήσουμε ως λογική την διαπίστωση, πως με αυτόν τον τρόπο πρέπει να λειτουργεί ένα «έγκυρο» ΜΜΕ, από την στιγμή μάλιστα που η Κάρεν Χάουζ ήταν και πρόεδρος της εταιρείας Dow Jones International η οποία προμηθεύει, με το αζημίωτο, πολυεθνικές εταιρείας και investment funds με έγκαιρη ενημέρωση και κριτική ανάλυση της πολιτικής κάθε κράτους στο κόσμο και για τις τάσεις των επενδύσεων και τα στάδια της ανάπτυξης σε όλη την υφήλιο.

Λίγο πριν, στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους είχε ανακοινώσει τον πόλεμο εναντίων της «τρομοκρατίας» με αντίδοτο του πολέμου τις ελεύθερες αγορές και την επιχειρηματική παγκοσμιοποίηση, «ώστε ο κόσμος να καταστεί ελεύθερος, δημοκρατικός και ασφαλής». Να πως περίγραψε η Wall Street Journal τον κόσμο που οραματίζονταν ο ιμπεριαλισμός: «Το όραμα του Μπους είναι το ακόλουθο: μία περιοχή, η οποία, μετά την αλλαγή καθεστώτος στη Βαγδάτη, θα έχει φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις στις τρεις πιο σημαντικές χώρες του Αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Μακροπρόθεσμα, το γεγονός αυτό θα αλλάξει τη δυναμική της περιοχής, καθιστώντας την πιο φιλική στην Ουάσιγκτον, εδραιώνοντας τη δημοκρατία και κάνοντας τους Παλαιστινίους πιο φιλικούς σε μία συμφωνία με το Ισραήλ».

Στις 5 το πρωί, ώρα Ελλάδας, στις 20 Μαρτίου 2003 ξεκινά ο πόλεμος εναντίων της «τρομοκρατίας» ενώ στις 8 Απρίλη του 2003 παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής».

Το σχέδιο περιλαμβάνει 32 χώρες: Αλγερία, Μπαχρέιν, Τσιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζαχστάν, Ισραήλ, Κιρκιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.ά.

Το 10ο άρθρο του σχεδίου, ανοιχτά και σαφώς, υπογραμμίζει και ζητά την ευθυγράμμιση των εθνικών πολιτικών αυτών των χωρών με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τα άρθρα αυτά θεωρούν εχθρική πράξη οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ολόκληροι λαοί θεωρούνται τρομοκράτες και όλη η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία θεωρούνται περιοχές στρατηγικής σημασίας για την πολιτική, οικονομική και ασφάλεια των ΗΠΑ. Καλούνται οι χώρες της περιοχής να προχωρήσουν σε βαθιές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και να απαλλαχτούν από τα καθεστώτα που δεν είναι δημοκρατικά. (Το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή» Ριζοσπάστης 7 Οκτωβρίου 2012).

Ο ίδιος ο πρόεδρος Μπους προσδιόρισε τις προτεραιότητες του δηλώνοντας: «Τα πολιτισμένα έθνη θα συνεχίσουν να πολεμάνε τους τρομοκράτες και να νικάνε τους τρομοκράτες στο πεδίο της μάχης(…) όλοι μας θα ζήσουμε σε έναν ασφαλέστερο κόσμο αν ακολουθήσουμε το μονοπάτι των ελεύθερων αγορών(…) Επεκτείνοντας το εμπόριο διαδίδουμε ελπίδα και ευκαιρίες σε όλες τις γωνίες της κόσμου και καταφέρνουμε χτυπήματα κατά των τρομοκρατών.

H προετοιμασία της «κοινής γνώμης» του δυτικού κόσμου, δηλαδή η ανάπτυξη μιας συντονισμένης, διεθνούς και μαζικής κλίμακας καμπάνιας εξαπάτησης των λαών, είχε ξεκινήσει δύο χρόνια νωρίτερα, όταν την επόμενη ημέρα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Μπους ανακοίνωνε το νέο δόγμα της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής του που βασιζόταν στην ιδέα του «άξονα του Κακού». Το δόγμα αυτό ονομάστηκε «Νέος Αμερικανικός Αιώνας» και ο Τζορτζ Μπους οικοδόμησε την «συμμαχία των προθύμων» με κριτήριο όσων είναι «μαζί μας» απέναντι σε όσους βρίσκονται «εναντίων μας».

«Η ανατροπή του Σ. Χουσεΐν αποτελεί το πρώτο βήμα στα μακροπρόθεσμα σχέδια των συνεργατών του προέδρου Μπους για την επαναχάραξη του γεωπολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής και την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων (…) με την ίδρυση του «Σχεδίου για ένα νέο Αμερικανικό Αιώνα». Σ’ αυτό συμμετείχαν όλα τα σημερινά «γεράκια» της κυβέρνησης Μπους: Ο αντιπρόεδρος Ντ. Τσέινι, ο υπουργός Αμυνας Ντ. Ράμσφελντ, ο αναπληρωτής του Π. Γούλφοβιτς (που αποτελεί και ιδεολογικό γκουρού)(…) Στόχος τους είναι η χάραξη μιας «νέας ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής» που θα βασίζεται στην αρχή ότι μόνον υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ μπορεί ο κόσμος να γίνει ελεύθερος, δημοκρατικός και σταθερός».Αυτά επισημαίνει σε άρθρο το ο Αθανάσιος Έλλις στα Νέα του Σαββάτου.

Ο πόλεμος αναμφισβήτητα γέμισε τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου και οι αγορές συναρθρώθηκαν και εφάρμοσαν την ελευθερία τους. Εδώ αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε έστω και ακροθιγώς τους στενούς δεσμούς των κυβερνητικών παραγόντων με τις πολυεθνικές.

Το ύψος των συμβάσεων πού σύναψε η Halliburton ανέρχεται στα 6 δισ. δολ., ενώ το ύψος των συμβάσεων τής Lockheed Martin ανήλθε στα 29 δισ. Πρόεδρος της Halliburton, η οποία παρεμπιπτόντως ανέλαβε και την μελλοντική διαχείριση του πλούτου του Ιράκ ήταν ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσένεϊ. Ήταν επίσης ο μεγαλομέτοχος της πετρελαϊκής πολυεθνικής που εκμεταλλεύτηκε τα πετρέλαια του Ιράκ Andarko Petroleum. Ενώ διευθύντρια της Lockheed Martin ήταν η σύζυγος του αντιπροέδρου, Λιν Τσένεϊ, στην οποία Lockheed ο σύζυγος τής ήταν μεγαλομέτοχος! Από την εταιρεία άλλωστε Lockheed Martin, την μεγαλύτερη παραγωγό όπλων του κόσμου, προέρχονταν δεκαέξι στελέχη της κυβέρνησης Μπούς.

Η Carlyle Group, ουσιαστικά ένα hedge fund που ειδικεύεται στα προϊόντα κατασκοπίας υψηλής τεχνολογίας και διαπραγματεύεται συμβόλαια όπλων, απέκτησε 9,3 δισ $ σε συμβάσεις με την αμερικανική κυβέρνηση. Διευθυντικά της στελέχη είναι ο πατήρ Μπους και ο πρώην υπουργός Άμυνας Τζέιμς Μπέϊκερ, ενώ στην Ευρώπη ο ίδιος όμιλος έχει για εκπρόσωπό του τον πρώην Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Τζον Μέιτζορ.

Ενώ η εταιρεία Bachtel Company ,που Πρόεδρος της είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς απολαμβάνει συμβόλαια 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να ανοικοδομήσει το Ιράκ από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι βόμβες της Lockheed Martin.

Ο Υπουργός Εξωτερικών του Μπους, Κόλιν Πάουελ που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αμερικανική εισβολή στον Παναμά το 1989, στον πόλεμο του Κόλπου το 1991, όπως και στη Σομαλία και στη Βοσνία την περίοδο 1992-93, είναι μέτοχος της General Dynamic, μέτοχος στο Carlyle Group, ενός ομίλου πολυεθνικών ιδιωτικών κεφαλαίων, και διευθυντής της Gulfstream Aerospace θυγατρικής της General Dynamic.

Ο Πολ Γούλφοβιτς: υφυπουργός Άμυνας ήταν σύμβουλος της πετρελαϊκής BP Amoco, και πρώτος αντιπρόεδρος της General Dynamic.

Αντίστοιχα, το μέλος του Δ.Σ της δεύτερης μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρείας των ΗΠΑ Chevron, που απέκτησε παχυλά συμβόλαια στο Ιράκ, Κοντολίζα Ράις υπήρξε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας (2001-2005) και στη συνέχεια Υπουργός Εξωτερικών (2005-2009) επί προεδρίας Τζορτζ Μπους. Παρενθετικά πρέπει να πούμε πως ο ιδιωτικός μισθοφορικός στρατός της Chevron δολοφόνησε δυο διαδηλωτές στην Νιγηρία στις 28 Μαΐου του 1998 πυροβολώντας από ελικόπτερα μια ομάδα ανθρώπων που είχαν πάει στις εγκαταστάσεις της εταιρείας να διαμαρτυρηθούν για την μόλυνση που προκαλούσαν τα απόβλητα του πετρελαίου τα οποία η Chevron τα έριχνε στα ποτάμια.

Τέλος ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ήταν μέλος της διοίκησης της εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου HARKEN.

Κερδοφόρες είναι οι μπίζνες πολέμου στο Ιράκ και για τις ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες δηλαδή πολυεθνικές εταιρίες παροχής πολεμικών υπηρεσιών όπως η Blackwater, η Triple Canopy και η Academi που αποτελούν τμήματα της Constellis Holdings, η οποία απολαμβάνει πάνω από 1 δις σε συμβάσεις με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Πρόεδρος αυτής της εταιρείας είναι ο επιφανής χρηματοδότης των αγώνων της Φόρμουλα Ένα, Billy Joe McCombs, ο οποίος σύμφωνα με το περιοδικό Forbes συγκαταλέγεται ανάμεσα στους 400 δισεκατομμυριούχους Αμερικανούς με έντονο φιλανθρωπικό έργο.

Πρόσφατα ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ εξέφρασε τη λύπη του και ζήτησε συγγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ. «Ήταν η δυσκολότερη απόφαση που έλαβα ποτέ (…) την έλαβα καλή τη πίστει. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη. Εκφράζω τη λύπη μου, διατυπώνω τη μεταμέλειά μου και ζητάω συγγνώμη»

Λεπτομέρεια: Το 2010 το κάθαρμα Τζορτζ Μπους δήλωσε για τον πόλεμο του Ιράκ πως: «Κάποιοι εκ των συμμάχων μας δείλιασαν. Ο Τονι Μπλερ ποτέ»

Ο Μπλερ που σήμερα ζητά συγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ είναι ιδρυτής της «Tony Blair Associates» η οποία συμβουλεύει την «J.P. Morgan», την «Zurich Insurance», την «Louis Vuitton». Επίσης κατέχει την θέση του πολιτικού και οικονομικού συμβούλου της κυβέρνησης του Καζαχστάν για ενεργειακά θέματα, αλλά και για «ζητήματα κοινωνικο-οικονομικού εκσυγχρονισμού», και τέλος κατείχε μέχρι πρόσφατα, δηλαδή μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης θέση συμβούλου και στην Λιβυκή Αρχή Επενδύσεων του Καντάφι. Στα χρόνια που κυβέρνησε η χώρα του πήρε μέρος στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία , τη Σιέρα Λεόνε (2000) και το Αφγανιστάν (2001).

Το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών Ουάτσον τού Πανεπιστημίου Μπράουν που εδρεύει στην Νέα Υόρκη, εκτιμά σε έκθεση του με τίτλο (Costs of War Project) ότι το κόστος του πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ανέρχεται σε 4 περίπου τρισ. δολλάρια.

Ο πόλεμος γέμισε τόσο πολύ τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου που στην εφημερίδα New York Times στις 12 Φεβρουαρίου 2005 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο με τίτλο «Το πετρέλαιο βάρυνε από τα πολλά μετρητά» Η πρώτη παράγραφος του άρθρου ξεκινά ως εξής: «Ξεχειλίζοντας από μετρητά οι πετρελαϊκοί γίγαντες βρίσκονται σε παράδοξη θέση. Βγάζουν περισσότερα χρήματα από όσα αντέχουν να ξοδέψουν»

Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003, εκτός από καταστροφική εκστρατεία αναδιάταξης όλης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, υπήρξε επίσης το «επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα», της σύγκρουσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στην ενεργειακή περιοχή του Περσικού Κόλπου της Ευρασίας και της Ανατολικής Μεσογείου.
 

Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή από Ρωσία, την Κίνα την Ινδία, τη συμμαχία των BRICS δηλαδή, απειλεί την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».

Όλα αυτά σε μια εποχή που η καπιταλιστική κρίση είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταπολεμηθεί αφού τα χρέη της Δύσης είναι πλέον εκτός ελέγχου, έχοντας ξεπεράσει το 320% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Ωστόσο ο πόλεμος στη Συρία έχει πολλές ομοιότητες με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη που έγινε για να χάσουν οι χώρες των BRICS και μεμονωμένα κράτη της ΕΕ την πρωτοκαθεδρία που τους είχε παραχωρήσει ο Καντάφι στα κοιτάσματα πετρελαίου. Ας θυμηθούμε πως οι πρόθυμοι βομβαρδιστές της Λιβύης έστησαν μια εταιρεία με την ονομασία «Libyan Oil Company» που ως δια μαγείας απέκτησε όλο το πετρέλαιο και φυσικό αέριο της χώρας. Μετά η εταιρία αυτή πέταξε έξω από την Λιβύη την Γερμανική πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία «Wintershall» την Ιταλική «Eni» την Ρωσική «Gazprom» και την Κινέζικη εταιρεία «CNPC», με τις οποίες ο Καντάφι είχε υπογράψει συμφωνίες που επέτρεπαν την μεταβίβαση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης που αφαίρεσε από τις Γαλλικές και Αμερικανικές πολυεθνικές. Ένας επιπροσθέτως λόγος ήταν η δημιουργία των χρηματοοικονομικών οργανισμών τής Αφρικανικής Ένωσης που έγινε εφικτή χάρη στα Λιβυκά κεφάλαια. Υπολογίζεται ότι ο Καντάφι διέθεσε το ποσό των 40 δισ. δολαρίων στο «Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο» με έδρα το Καμερούν ώστε να παραμεριστεί αφενός το φράγκο CFA, ένα νόμισμα που υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δεκατέσσερις αφρικανικές χώρες πρώην γαλλικές αποικίες από την Γαλλία ώστε αυτή να μπορεί να εισάγει πάμφθηνη πρώτη ύλη, αφετέρου να παραμεριστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την Αφρικανική Ένωση την οποία εξουσιάζει οικονομικά. Απώτερος σκοπός της Αφρικανικής Ένωσης όπου συμμετέχουν 54 κράτη ήταν να αποκτήσουν ένα ενιαίο νόμισμα.

Όπως και στην Λιβύη, οι ΗΠΑ οργάνωσαν στο έδαφος της Τουρκίας, το 2011, Συριακές αντικαθεστωτικές ομάδες που δημιουργήθηκαν για να λειτουργήσουν ως φορέας εκδήλωσης της εξωτερικής επέμβασης με σκοπό να μην χρησιμοποιηθούν αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις. Αυτό έπραξε ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» και το «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», τα τσιράκια των ΗΠΑ. Γιατί οι αμερικανικοί πετρελαϊκοί όμιλοι δεν μπορούν να λάβουν μέρος στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Συρίας και στην αξιοποίηση της θέσης της, ως χώρας διέλευσης ενεργειακών πόρων της Μέσης Ανατολής, διότι η Κίνα και η Ινδία συμμετέχουν και κατέχουν τα συμβόλαια στην παραγωγή πετρελαίου της Συρίας, και η Ρωσία διαθέτει στο έδαφός της στρατιωτικές και ναυτικές βάσεις, άρα σημαντικά γεωστρατηγικά οφέλη. Δηλαδή η Συρία ασκεί ανεξάρτητη από τα συμφέροντα των μεγάλων αμερικανικών πετρελαϊκών ομίλων, εθνική ενεργειακή πολιτική προτιμώντας άλλους ιμπεριαλιστικούς παίκτες. Και να που τώρα προέκυψε το IS το οποίο φιλοδοξεί να ιδρύσει «χαλιφάτο» μεταξύ Τίγρη, Ευφράτη και Μεσογείου!

Όμως ο πόλεμος στην Συρία καταστρέφει τις υποδομές και τα ενεργειακά έργα, κατάσταση που δεν είναι και τόσο ευοίωνη για τις Κινέζικες και τις Ινδικές εταιρείες. Ωφελεί όμως τις ΗΠΑ, τα αραβικά κράτη, το Ισραήλ, τους πολυεθνικούς πετρελαϊκούς ομίλους. Ωφελεί όμως και τη Ρωσία γιατί διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα οι τιμές του πετρελαίου και φυσικού αεριού που πουλάει στην ΕΕ, μιας και δεν δρομολογούνται εναλλακτικοί οδοί εφοδιασμού της.

Εν κατακλείδι

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από την παρούσα καπιταλιστική άπληστη οργάνωση της ζωής, και του άθλιου κυνηγιού των κερδών. Για να κρατηθεί ο μονοθεϊσμός της αγοράς έχει επινοηθεί ένας καινούργιος αλλά ταυτόχρονα πανάρχαιος εχθρός: Ο Ισλαμισμός. Ένοχος επειδή ακριβώς είναι ισλαμισμός. 

Σιγά-σιγά θα μας πείσουν οι υποστηρικτές της ελευθερίας των αγορών και κάθε εικονοκλαστικής ιδέας ότι σήμερα υπάρχει ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ της χριστιανικής και πολιτισμένης Δύσης και του φανατικού και απάνθρωπου Ισλάμ. 

Προσπαθούν να πείσουν στηριγμένοι σε παρωχημένες και αντιδραστικές ιστορικές προκαταλήψεις και μέσα από αυθαίρετες ιδεοληψίες ότι το μοίρασμα τής ηγεμονίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και τα εταιρικά συμφέροντα δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν την μάχη της πολιτισμένης Δύσης.

Παλαιότερα ως ξένοι προς τη Δύση και τη λευκή φυλή δεν χαρακτηρίζονται μόνον οι Άραβες αλλά σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ, όλος «ο κομμουνιστικός κόσμος, ο οποίος συνδαυλίζει την εξέγερση των αποικιακών λαών εναντίον των λευκών, και δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός ημιασιατικού επιθετικού ολοκληρωτισμού»

O Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου, με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.

Ωστόσο όπως μας πληροφορεί το Liberal. gr σε άρθρο του με τίτλο «Τα I-Corps και ο Νέος Αμερικανικός Αιώνας» , ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης ομφαλοσκοπεί μεταξύ αποσχίσεων και κρίσεων στις ΗΠΑ λαμβάνει χώρα μια επανάσταση. Διότι: «Σε στρατιωτικό επίπεδο υπάρχουν πλέον τα εξοπλισμένα drones να εκτελούν αποστολές. Και οι Πεζοναύτες αντικαθίστανται από τα I-Corps (Innovative Corps), στα οποία εντάσσονται οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Βάσεις τους, οι έδρες των start up’s τους, τα σπίτια τους, τα γκαράζ τους, τα μικρά τους εργαστήρια. Όπλα τους τα i-phones, τα tablets, τα laptops, οι αλγόριθμοι, το μυαλό τους, η ιδέα τους και η σκέψη τους. Πεδίο δράσης τους ο κόσμος όλος αφού είναι διεσπαρμένοι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κέντρο συντονισμού τους, η Αμερικανική Διοίκηση, τα Αμερικανικά πανεπιστήμια και οι Αμερικανικές επιχειρήσεις.»

Να υποθέσουμε ότι «οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο» θα είναι και νεοσύλλεκτοι τής αγαθής βούλησης του καπιταλισμού;

πηγή: Ημεροδρόμος 

Υπάρχει τέτοια χώρα;

του Νίκου Μπογιόπουλου
 

 

Υπάρχει χώρα που να παρέχει για την εκπαίδευση των παιδιών της το 23% του προϋπολογισμού της και το 9% του ΑΕΠ της σε τρέχουσες τιμές, ώστε να εξασφαλίζεται 

• η λειτουργία 9.433 σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης,
• η δημόσια και δωρεάν παροχή εκπαίδευσης σε 1.771.800 μαθητές και σε 140.600 παιδιά στα νηπιαγωγεία της χώρας καθώς και 
• η δημόσια και δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε 145.770 φοιτητές; 

Υπάρχει χώρα που να παρέχει για την Δημόσια Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια ποσό που αντιπροσωπεύει το 28% του προϋπολογισμού της και το 11% του ΑΕΠ της ώστε να εξασφαλίζει στον πληθυσμό της, δημόσια και δωρεάν

• 12.400 μονάδες ιατρικής φροντίδας,
• 151 νοσοκομεία,
• 451 πολυϊατρεία,
• 10.782 εγκαταστάσεις οικογενειακών ιατρών,
• 110 οδοντιατρικές κλινικές,
• 147 οίκους ευγηρίας,
• 265 κέντρα ηλικιωμένων
• 30 κέντρα σωματικής αναπηρίας.
• 1.200.000 εισαγωγές σε νοσοκομείο σε περισσότερες από 45.000 κλίνες,
• 86 εκατομμύρια ιατρικές εξετάσεις
• και περίπου 28,5 εκατομμύρια οδοντιατρικές επισκέψεις;

Υπάρχει χώρα που να παρέχει στον τομέα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού ποσό που αντιστοιχεί στο 5% των τρεχουσών δαπανών του προϋπολογισμού της ώστε να λειτουργούν και να προσφέρονται στον λαό της

• 276 κινηματογράφοι,
• 285 μουσεία,
• 88 θέατρα και θεατρικές αίθουσες,
• 392 βιβλιοθήκες,
• 343 πολιτιστικά κέντρα,
• 19 κλαμπ παραδοσιακής μουσικής,
• 130 γκαλερί,
• 5.134 αθλητικές εγκαταστάσεις με 4.591.000 αθλούμενους;

Υπάρχει χώρα που να παρέχει πάνω από το 16% του προϋπολογισμού της στον τομέα της κοινωνικής της ασφάλισης, ώστε να εξασφαλίζει καταβολή συντάξεων σε 1.672.000 συνταξιούχους όλων των κατηγοριών (συντάξεις γήρατος, αναπηρίας και θανάτου) συμπεριλαμβανομένων των παροχών μητρότητας;

Εν κατακλείδι: Στον πλανήτη Γη, εδώ όπου 8 «Κροίσοι» διαθέτουν – σύμφωνα με τα στοιχεία της «Oxfam» – περιουσία η οποία ισούται με τα υπάρχοντα 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων (!), δηλαδή το 50% του πληθυσμού της Γης, υπάρχει χώρα που ζει… στον κόσμο της και παρέχει το 72% του προϋπολογισμού της για να καλύπτει τις κοινωνικές ανάγκες του πληθυσμού της;

Υπάρχει. Και λέγεται «Κούβα».

Πριν από λίγες μέρες συγκλήθηκε η κουβανική Εθνοσυνέλευση η οποία ενέκρινε τον νόμο του κρατικού προϋπολογισμού του 2017 με τον οποίο το 72% των τρεχουσών δαπανών διατίθεται σε βασικές κοινωνικές υπηρεσίες που συνδέονται με την ποιότητα ζωής του πληθυσμού και τις παροχές κοινωνικής ασφάλισης.
Ποιο είναι το ερώτημα, λοιπόν, που μας απευθύνει κάθε επιφανής εκπρόσωπος της δημοκρατίας που τελεί υπό την εποπτεία του ΣΕΒ, του Σόιμπλε, της τρόικας και που αφηνίασε με αφορμή τον θάνατο του Κάστρο; 

Αν «θέλουμε να γίνουμε Κούβα», είπατε;

Πηγή: enikos.gr

Στη Γη Της Επαγγελίας

του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)
 

 

Το 2016 ήταν η πιο θανατηφόρα χρονιά της τελευταίας δεκαετίας για τους ανήλικους Παλαιστίνιους, στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης. Τουλάχιστον 32 Παλαιστίνιοι, κάτω των 18 ετών, έχασαν τη ζωή τους από σφαίρες των ισραηλινών δυνάμεων. Τα στοιχεία δημοσίευσε η οργάνωση «Defense for Children».

Όταν διαβάσαμε την παραπάνω είδηση στο μυαλό μας ήρθαν τα λόγια του Ισραηλινού ποιητή Haim Gouri ο οποίος το 1960 έγραψε: «Κάθε ισραηλινός γεννιέται με ένα μαχαίρι που τον ίδιο θα σφάξει (…) Αυτό το χώμα δεν ξεδιψά και πάντα ζητά περισσοτέρους τάφους και φέρετρα για τάφους».

Η φρικαλεότητα που περιγράφει η «Defense for Children» δεν είναι η πιο θανατηφόρα αλλά είναι μια ακόμα συνέχεια της ιστορίας τρόμου της Παλαιστίνης.

Ποιος αλήθεια ξεχνά τις σφαγές του Δεκεμβρίου του 2008 και του Ιανουάριο του 2009, όταν περισσότεροι από 1.300 Παλαιστίνιοι μεταξύ των οποίων και περισσότερα από 300 παιδιά δολοφονήθηκαν;

Ωστόσο στη Γάζα, μια λωρίδα γης μήκους 45 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου 8 χιλιομέτρων διαβιούν και λιμοκτονούν σε άθλιες συνθήκες περικυκλωμένοι από ένα τείχος με προμαχώνες, παρατηρητήρια και θανάσιμες «ουδέτερες ζώνες», περίπου 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, απολαμβάνοντας την φυλακή τους μέσα στη γενική αδιαφορία της διεθνούς πολιτισμένης κοινότητας!
  

Λογικό, διότι και οι ΗΠΑ και η ΕΕ στηρίζουν το κράτος του Ισραήλ από όλες τις απόψεις: οικονομικές, διπλωματικές, πολιτικές και στρατιωτικές. Δηλαδή το κράτος το Ισραήλ είναι ένα εξαρτημένο κράτος που δεν θα άντεχε τόσο καιρό στον αραβικό κόσμο αν δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των προστατών του. Στα συμφέροντα αυτά του «Άξονα του Καλού» του δυτικού πολιτισμού πρέπει να υποκύψουν όλοι οι άλλοι λαοί που κατοικούν στην «Γη της Επαγγελίας».

Κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει την γέννηση του. Αυτό αποφάσισε (το Μάιο του 1948) ο ΟΗΕ πως θα ήταν το μέλλον της ιερής γης τριών θρησκειών. Η απόφαση είχε ληφθεί από τις 29 Νοεμβρίου του 1947 σε μια συνέλευση του ΟΗΕ, με πλειοψηφία των δυο τρίτων των μελών του. Οι Ισραηλίτες με μια απόφαση βρέθηκαν σε μια γη που δεν κόπιασαν να την αποκτήσουν με χωράφια ελιών και αμπελιών που δεν φύτευσαν και σε σπίτια που δεν έχτισαν.

Αμέσως ένοπλες εβραϊκές οργανώσεις άρχισαν άγριες επιθέσεις ενάντια στους Παλαιστίνιους, με σκοπό να τους ξεριζώσουν από τα σπίτια τους και τα χωριά τους. Από την έρημο Νέγκεβ ως το Τελ Αβίβ, από την Χάιφα και την Γιάφα ως την Ραμάλα, οι Παλαιστίνιοι κοιμήθηκαν σε μια χώρα και το πρωί ξύπνησαν σε μια άλλη. Από δω και πέρα στην Παλαιστίνη θα ακουγόταν μόνο ο θόρυβος του ανέμου του μίσους.

Ωστόσο υπάρχει μια εδραιωμένη αρχή: δεν είναι άλλη από το δικαίωμα, κάθε τμήματος ενός λαού ή ακόμα και μιας ομάδας ανθρώπων, στην αυτοδιάθεση. Αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να περιορίζεται λόγω των συνεπειών που τυχόν θα επιφέρει ή λόγω «εθνικών» συμφερόντων. Πρόκειται για έναν αντικειμενικό νόμο της σύγχρονης ιστορικής εξέλιξης. Όταν όμως την παραπάνω τάση πηγαίνει να αξιοποιήσει μια τάξη όπως η αποικιοκρατική ευρωπαϊκή τάξη ή η εγχώρια, υποτακτική υποτελής και εξαρτημένη αστική τάξη της κοινωνικής καταπίεσης των εργαζομένων μαζών, τότε πραγματώνεται το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και οι λαοί υπογράφουν την καταδίκη τους αφού μόνο αφεντικό αλλάζουν.
 

Στην Παλαιστίνη εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ήταν εγκατεστημένοι Αραβικοί πληθυσμοί που θεωρούσαν αυτή τη γη πατρίδα και στην οποία ήθελαν και θέλουν να ζουν. Στην ίδια γη ζούσε μια μειοψηφία Εβραίων που επίσης θεωρούσε αυτήν τη γη πατρίδα. Αλλά μόνο η αριθμητική αύξηση των Εβραίων της Παλαιστίνης μπορούσε να κάνει τους Άραβες να αναλογιστούν την κατάσταση και να αναγνωρίσουν τους Εβραίους (λαός διασκορπισμένος σε όλο τον κόσμο) όχι ως θρησκευτική μειοψηφία, που ζούσε σε ένα status quo που είχε χαρακτήρα δημογραφικής κυριαρχίας καθαρά αραβικής, αλλά ως ανεξάρτητο λαό. Με πιο τρόπο όμως θα γινόταν αυτό; Με δικαιοσύνη ή με δύναμη;

Αποφασίστηκε η δύναμη διότι έτσι θα αποσπούσαν μεγαλύτερο μερτικό.

Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τα απομνημονεύματα Dabid Ben Gurion: «Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να βεβαιωθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα ξαναρθούν ποτέ. Οι γέροι θα πεθάνουν και οι νέοι θα ξεχάσουν» και αλλού: «Καθαρά πολιτικά εμείς είμαστε οι επιτιθέμενοι και αυτοί υπερασπίζονται τους εαυτούς τους (…) Η χώρα είναι δική τους διότι την κατοικούν ενώ εμείς θέλουμε να έρθουμε από το εξωτερικό και να την αποικίσουμε (…) ( Noam Chomsky: The Fateful Triangle The United States, Israel, and the Palestinians)

Ας γνωρίσουμε όμως έναν εμβληματικό άνθρωπο. Το όνομα τους ήταν: Benjamin Disraeli. Εβραίος ως προς το θρήσκευμα, Βρετανός όμως ως το μεδούλι του, ο οποίος υπηρέτησε το «Στέμμα» δύο φορές ως πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου και έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στη δημιουργία του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας. Επί πρωθυπουργίας του αγοράστηκε από την «Βρετανική Αυτοκρατορία» η Κύπρος που ως τα τότε ήταν επαρχεία των Οθωμανών. Έκδηλα ικανοποιημένος που η «Βρετανική Αυτοκρατορία» απέκτησε αυτή την πολύτιμη «βάση» για την ευόδωση των αποικιακών της σχεδίων, δήλωνε: «Βρήκαμε τον κρίκο που μας έλειπε»!

Ο Disraeli διέπρεψε όμως και ως συγγραφέας. Στο έργο του με τίτλο «Coningsby», ή εναλλακτικά «The New Generation» αφού πρώτα αναφέρει, στην σελ 203 πως: «Οι Εβραίοι είναι φυλή χωρίς επιμειξίες, η αριστοκρατία της φύσης» συνεχίζει λίγο παρακάτω σελ 231, καταλήγοντας: « Γεγονός είναι ότι δεν μπορεί να αφανίσει κανείς μια καθαρή φυλή με καυκάσια οργάνωση. Είναι γεγονός που άπτεται της φυσιολογίας, απλός νόμος της φύσης (…).

Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να ισχυριστεί πως τα παραπάνω λόγια αποτελούν την πεμπτουσία του Σιωνισμού.

Ο Σιωνισμός έχει τα χαρακτηριστικά των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα. Βασίζεται εν μέρει μόνο στην ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση η οποία συνδέει τους Εβραίους με τη Γη του Ισραήλ. Ο Σιωνισμός υπήρξε κυρίως κοσμική ιδεολογία η οποία εμφανίστηκε ως απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστιζε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα.

Όμως ο ρατσισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο του οποίου οι μορφές έκφρασης, οι φορείς, τα αντικείμενα και τα αποτελέσματα εξαρτώνται και καθορίζονται από την εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Ο Disraeli αναπτύσσει ένα ιδεολογικό σχηματισμό στα γραπτά του την εποχή της αποικιοποίησης και του αυξανόμενου ρόλου του ρατσιστικού μηχανισμού προκειμένου να νομιμοποιήσει τη βία της κατάκτησης των εδαφών των «κατώτερων φυλών».

Πάντως τα ίχνη του αντισημιτισμού που μάστιζε την Ευρώπη και της ιδεολογίας της «βιολογικής» διαφοράς των λαών είχαν ως φυσική κατάληξη τον Φασισμό-ναζισμό.

Ας πεταχτούμε λοιπόν για λίγο στην φασιστική Γερμανία της δεκαετίας του 1930 όπου οι «άριοι» επιχειρηματίας της Mannesman της Dresdner Bank της Krupp της IG Farben της Thyssen της Deutsche Bank ωφελούνταν από τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις των επιχειρήσεων των Γερμανών Εβραίων. Εκεί όπου οι Εβραίοι μετατράπηκαν σε απόβλητα και παρίες, ζώντας μιαν άθλια ζωή, που δεν τους επιτρεπόταν ούτε φρέσκα φρούτα να αγοράσουν, ούτε να περπατούν στα πεζοδρόμια που άστραφταν από ρατσιστική καθαρότητα.

Όλα αυτά όμως δεν εμπόδισαν την σκληρή σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση «Haganah» που δρούσε στην Παλαιστίνη από το 1936 (ο πυρήνας των μετέπειτα Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων) να προσπαθήσει έρθει σε συνεννόηση με τον Χίτλερ ώστε να ξεκινήσει διαβούλευση για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Δηλαδή τα χρόνια που οι διώξεις των Εβραιών στην Γερμάνια ήταν νομοθετημένες και ο πλανήτης βρισκόταν στα πρόθυρα πολέμου, το εθνικιστικό σιωνιστικό κίνημα ασχολούνταν με το σχέδιο ίδρυσης ενός κράτους κατάλληλο για χρήση αποκλειστικά μόνο από Εβραίους!

Η οργάνωση «Haganah» ήταν υπό την στρατιωτική καθοδήγηση δυο ατόμων: Του Εβραίου Yitzak Sadeh πρώην αξιωματικός του τσαρικού στρατού και εχθρός των κομμουνιστών ο οποίος εγκατέλειψε την Ρωσία μετά την νίκη των Μπολσεβίκων. Μπήκε στην υπηρεσία των Βρετανών οι οποίοι τον έστειλαν στην Παλαιστίνη.

 

Charles Orde Wingate

Ο άλλος ήταν ο χριστιανός φασίστας και υποστράτηγος των Βρετανών Charles Orde Wingate, μάστορας των βασανιστηρίων και των μαζικών τιμωριών. Ο γνωστός μονόφθαλμος Ισραηλινός Στρατηγός Moshe Dayan ήταν μαθητής του!

Ο Χίτλερ αποδέχτηκε το αίτημα και οι συζητήσεις ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 1937 στο Βερολίνο με τον Adolf Eichmann από μεριάς των φασιστών και τον Feivel Polkes από μεριάς των σιωνιστών. Από τον Polkes ζητήθηκε να επιτρέψει η φασιστική Γερμανία στους πλούσιους Εβραίους να μεταβιβάσουν συνάλλαγμα στην Παλαιστίνη και να διευκολύνει η Γερμανία με επιδότηση την μετανάστευση των φτωχών Εβραίων. Ο Eichmann ανέθεσε στον υπασπιστή του μέλος των SS Otto von Albrecht Bolschwing να πάει στην Παλαιστίνη ως πράκτορας για να «λειάνει» το έδαφος και υποσχέθηκε στον Polkes ότι θα επισκεφθεί την Παλαιστίνη όπου και θα έδινε την οριστική απάντηση της φασιστικής Γερμανίας. (Για την Ιστορία ο Bolschwing μετά τον πόλεμο είχε προσληφθεί από την μυστική αμερικανική υπηρεσία Counter Intelligence Corps (CIC), η οποία αργότερα συγχωνεύθηκε με τη CIA. Εργάστηκε και ως αντιπρόεδρος στην αμερικανική εταιρεία “Τrans-International Computer Investment Corporation” που είχε συμβάσεις μόνο με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ.)

Ο Adolf Eichmann μαζί με τον προϊστάμενο του Herbert Martin Hagen αναχώρησαν για την Παλαιστίνη τον Νοέμβριο του 1937. Όμως οι ταραχές που είχαν ξεσπάσει στην Παλαιστίνη και η άρνηση των Βρετανών να δεχτούν στην αποικία τους Εβραίους μετανάστες έκαναν τον Hagen και Eichmann να μεταφέρουν την συνάντηση με τους σιωνιστές στο Κάιρο. Επιστρέφοντας στην Γερμανία έκαναν μια αρνητική αναφορά στον Χίτλερ σχετικά με την πρόταση των σιωνιστών για επιδότηση της εβραϊκής μετανάστευσης στην Παλαιστίνη. Οι διαπραγματεύσεις σταμάτησαν.

Έτσι κι αλλιώς σε όλη την Μέση Ανατολή οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες δημιούργησαν Κράτη Μωσαϊκό πλέκοντας: Σουνίτες με Σιίτες, Εβραίους με Χριστιανούς και Νεστοριανούς με Μανδαίους και Δρούζους που ευχαρίστως ο ένας θα ξεφορτώνονταν τον άλλο. Επιπροσθέτως, χωρίς οι αποικιοκράτες να στραφούν στους μαιάνδρους του παρελθόντος αλλά στην βία, στρίμωξαν σε σύνορα Άραβες, Τουρκμένους, Πέρσες, Κούρδους που από την μια μέρα στην άλλη έπρεπε να αποκαλούν, τα σχεδόν τετραγωνισμένα σύνορα που φτιάχτηκαν σε ωραίες αίθουσες των ευρωπαϊκών αυλών, «πατρίδα». Στους Άραβες βέβαια η Βρετανία και Γαλλία είχαν υποσχεθεί ένα ανεξάρτητο Κράτος αν συνέδραμαν στις πολεμικές προσπάθειες τους, πρώτα κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και εναντίων της Τουρκίας μα και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είχαν συμφέρον και υπόσχονταν μα μετά είχαν άλλα πιο μεγάλα συμφέροντα οπότε αθέτησαν την υπόσχεση τους.

Τα πετρέλαια της περιοχής ανακαλύφθηκαν λίγο πριν τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Δεν ήταν τυχαία η συνάντηση λίγους μήνες πριν το τέλος του πολέμου, στις 14 Φεβρουαρίου 1945, πάνω στο κατάστρωμα του πολεμικού αμερικανικού πλοίου S.S Quincy του Roosevelt και αυτού του βεδουίνου, που ο κόσμος αποκαλούσε Ιμπν Σαούντ. Στην άμμο του βασιλείου του Σαούντ αναπαυόταν ένας μυθικός θησαυρός. Το πετρέλαιο. Για να αναλάβει η εταιρεία «Aramco» την εκμετάλλευση του πετρελαίου ο Ιμπν Σαούντ ζήτησε από τον Roosevelt οι επιζήσαντες, της φασιστικής σφαγής, Εβραίοι να επιστρέψουν να ζήσουν εκεί από όπου εκδιώχτηκαν. Ο Roosevelt δεν απέρριψε το επιχείρημα και πρότεινε να σταλεί μια αραβική αποστολή στην Αμερική προκειμένου να εκθέσει την θέση των Αράβων για την Παλαιστίνη. Λίγο μετά όμως ο Roosevelt πέθανε και η τύχη της Παλαιστίνης άλλαξε με τον Τρούμαν. Ο Ιμπν Σαούντ φοβήθηκε τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών και θυσίασε την Παλαιστίνη…
 

JEW_haganah-soldiers_1948

Ωστόσο οι πρώτοι Εβραίοι που πάτησαν τα πόδια τους στην Παλαιστίνη ήταν ο στρατός των 30.000 ανδρών που εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την Βρετανία. Ήταν ο μυστικός σιωνιστικός στρατός του Feivel Polkes που ονομάζονταν «Haganah» δηλαδή «Άμυνα», που είχε αγαθές σχέσεις με τους Βρετανούς, με αποστολή να προστατεύσουν τους Εβραίους μετανάστες που θα έφταναν στην Παλαιστίνη.

Λίγες βδομάδες μετά υπήρχαν 750.000, εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι από τις εστίες τους και πάνω από πεντακόσια χωριά κατεστραμμένα. Ο μαζικός εκτοπισμός σε ελάχιστο διάστημα ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς ωμοτήτων- βιασμοί, μαζικές δολοφονίες, σφαγές ολόκληρων οικογενειών- που σκοπό είχαν να τρομοκρατήσουν τους Παλαιστίνιους και να τους εξαναγκάσουν σε άμεση φυγή. Διότι κανένας λαός δεν εγκαταλείπει τη γη του με την θέληση του!

Ο Εβραίος στρατηγός Μοσέ Καρμέλ έγραψε: «Εγκαταλείπουν τα χωριά στα οποία γεννήθηκαν οι ίδιοι και οι πρόγονοι τους και πηγαίνουν εξορία (…) Γυναίκες, παιδιά , μωρά γαϊδούρια, όλα μετακινούνται μέσα στην σιωπή και την οδύνη προς τα βόρεια χωρίς να κοιτούν δεξιά κι αριστερά. Η γυναίκα δεν βρίσκει τον άντρα της και το παιδί δεν βρίσκει τον πατέρα του (…) κανείς δεν ξέρει το σκοπό αυτού του οδοιπορικού. (…) Ο πρωθυπουργός Μπεν Γκουριόν και ο υπουργός Σαρετ φάνηκαν να μην σοκάρονται από αυτό που είχε συμβεί» (Benny Morris: The Birth of Palestinian Refugee Problem Revisited σελ:487-488)
 

Μια χώρα άλλαξε «ιδιοκτησία» στο όνομα της βίβλου και ως δικαιολογία φέρει την σφαγή των Εβραίων από τον Γερμανικό φασισμό.

Οι Παλαιστίνιοι πριν από 68 χρόνια κλήθηκαν να γίνουν τα εξιλαστήρια θύματα και να πληρώνουν ένα χρέος που δημιούργησε η καρδιά της Ευρώπης.

Και αρνήθηκαν !

Αρνήθηκαν, να τους κλέψουν να τους ταπεινώσουν να τους διώξουν.

Νάγκπα: η καταστροφή!

Αυτό το όνομα έδωσαν οι Παλαιστίνιοι στην τραγωδία τους!
πηγή: imerodromos

Οργάνωση: Κόλαση ή μήπως όχι;

του Προκόπη Μπίχτα 

Οι μηχανισμοί που ξεπηδούν από τις σημερινές σχέσεις παραγωγής και αντιστοιχούν σε αυτές - κράτος, κόμματα, ΜΜΕ, ΜΚΟ, Παιδεία, Εκκλησία, Δημόσια Διοίκηση, οικογένεια κ.λ.π. - είναι μορφές οργάνωσης που έχουν σαν σκοπό τη διατήρηση και αναπαραγωγή τόσο της οικονομικής βάσης του καθεστώτος, όσο και της απαραίτητης και αντιστοιχούσας σε αυτό ιδεολογίας. Είναι απαραίτητη για το σύστημα η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, δηλαδή η διαμόρφωση της συνείδησης σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού στην κατεύθυνση που το εξυπηρετεί.

Σήμερα η κυρίαρχη μερίδα στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας είναι το χρηματικό (τοκοφόρο) κεφάλαιο – σε διάκριση από το “χρηματιστικό κεφάλαιο” - και ένας ελάχιστος αριθμός γιγαντωμένων παραγωγικών και εμπορικών επιχειρήσεων που είναι άμεσα συνδεδεμένες με την χρηματοπιστωτικό μπλοκ. Αυτή η κυριαρχία έχει πάρει παγκόσμιο (κοσμοπολίτικο) χαρακτήρα. Αναπόφευκτα, η κυριαρχία του χρηματικού κεφαλαίου στην οικονομική βάση του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού έχει ανακλαστεί σε εθνικούς και διεθνείς μηχανισμούς, στο κράτος, τα πολιτικά κόμματα, τον συνδικαλισμό, τα ΜΜΕ κ.λ.π., αλλά και στην συνείδηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Σήμερα, στην Ελλάδα, η επικράτηση του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου είναι πλήρης. Η υπογραφή των μνημονίων από τις κυβερνήσεις-όργανά του και η υποταγή του πληθυσμού στις επιταγές του είναι ολοκληρωτική. Η απομύζηση του ανθρώπινου κεφαλαίου της από τις ισχυρές χώρες, η καταστροφή της παραγωγικής βάσης, η φτωχοποίηση, εξαθλίωση και καταστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού είναι φανερές, ακόμα και στα πιο “αθώα” μάτια.

Σε αυτή την πραγματικότητα υπάρχουν συνειδήσεις οι οποίες συνηγορούν είτε επειδή ωφελούνται είτε επειδή πιστεύουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Δίπλα τους υπάρχουν συνειδήσεις οι οποίες διαφωνούν και θα ήθελαν “κάτι άλλο”, αλλά δεν βρίσκουν τι θα μπορούσε να είναι αυτό και συνειδήσεις οι οποίες αντιδρούν πρακτικά.

Οι αντιδράσεις στην σημερινή κατάσταση που εκφράστηκαν κυρίως με τις, “ξεχασμένες πια”(!), συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων και με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Σήμερα εκφράζονται με κινήματα του είδους “Ενάντια στους Πλειστηριασμούς”, “Δεν Πληρώνω” και με άλλες, παρόμοιες ενέργειες. Όμως τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, οι οποίες αφήνουν, βέβαια, μια σημαντική παρακαταθήκη και, η ύπαρξή τους, είναι πολύ θετική, έχουν αυθόρμητο χαρακτήρα. Αμύνονται στην συγκυρία της κάθε στιγμής, προσπαθούν να αμβλύνουν, απλώς, τις επιπτώσεις από τις κατοχικές πολιτικές, αλλά δεν μπορούν να ακολουθήσουν επιθετική πολιτική και να δώσουν συνολική λύση, εκτός αν είναι ενταγμένες σε συγκεκριμένη στρατηγική. Tην ίδια στιγμή αποτελούν τα έμβρυα της συνειδητής, οργανωμένης δράσης και τους προπομπούς ευρύτερων αγώνων.

Διάφορες μορφές οργάνωσης όπως πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, σωματεία, σύλλογοι, “μέτωπα” κ.λπ έχουν διαβρωθεί – στην πλειοψηφία τους - από τις μνημονιακές πολιτικές. Μερικοί από αυτούς τους φορείς προπαγανδίζουν συνεχώς, δημόσια και ανερυθρίαστα υπέρ της σημερινής κατάστασης και οι υπόλοιποι στηρίζουν τις κατοχικές πολιτικές στην πράξη, έστω κι αν φαίνεται να διαφωνούν στα λόγια.

Όμως, όταν οι λάτρεις των μνημονίων και το αφεντικό τους, η παγκοσμιοποίηση, είναι οργανωμένοι σε όλα τα επίπεδα, οριζόντια και κάθετα, μην αφήνοντας τίποτα στην τύχη, θα ήταν καθαρή τρέλα να απορρίψει κάποιος την αναγκαιότητα της οργάνωσης του ενάντιου στρατοπέδου, επειδή κάποιοι ξεπουλήθηκαν. Η πάλη ενάντια στην κρατούσα κατάσταση απαιτεί αγώνα σε πολλούς τομείς, όπως στην διάδοση των απόψεων σε ατομικό και μαζικό επίπεδο, την προσέλκυση του κόσμου, την φροντίδα των οικονομικών, την οργάνωση κινητοποιήσεων, την περιφρούρηση και πολλά άλλα πράγματα, τα οποία μόνο μια οργανωμένη δύναμη μπορεί να πραγματοποιήσει.

Ποτέ, κανένας λαός στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν αποτίναξε δεσμά και δεν κατάκτησε στόχους, αν δεν ήταν οργανωμένος. Η ύπαρξη της δυστυχίας δεν είναι ικανός όρος για οποιαδήποτε ανατροπή.

Η απόρριψη του αναγκαίου της οργάνωσης οδηγεί το άτομο σε αποσύνδεση από την κοινωνική πραγματικότητα, το αποσπά από την συνολική θεώρηση των πραγμάτων, το αποκλείει από τους κοινωνικούς αγώνες, το αφήνει εκτεθειμένο στην θέληση των κυριάρχων δυνάμεων και το περιορίζει στην προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων, οι οποίες το οδηγούν μόνο στην αποτυχία και την υποταγή.

Στην σημερινή συγκυρία η μόνη λύση είναι – κι αυτό πρέπει να λέγεται και να ξαναλέγεται μέχρι να λιώσουν τα στόματα – η δημιουργία ενός πλατιού, οργανωμένου μετώπου για την κατάργηση των μνημονίων με ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ επιστροφή της χώρας σε εθνικό νόμισμα, εφαρμογής στάσης πληρωμών στους διεθνείς τοκογλύφους, πλήρους σεισάχθειας των ιδιωτικών χρεών, εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος κ.λπ, και στο οποίο πρέπει να συμμετέχουν όλοι οι φορείς και τα άτομα που έχουν την θέληση να αγωνιστούν ενάντια στο “επαχθές και επονείδιστο”, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε ιδεολογικές ιδιαιτερότητές τους.

πηγή: Στον Τοίχο 

Η παγκοσμιοποίηση πέθανε και θα περάσει στην Ιστορία

του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα
 

Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. και η εκλογική νίκη του Τραμπ δείχνουν έναν κόσμο που αναποδογύρισε, καθώς φαίνεται να εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα. Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας και ακριβώς γι αυτό δυνητικά και πολύ γόνιμη.

Η φρενίτιδα για την άμεση υλοποίηση ενός κόσμου χωρίς σύνορα, o θόρυβος που γίνεται για τη συνεχή υποτίμηση της σημασίας των εθνικών κρατών στο όνομα του ελεύθερου επιχειρείν και η σχεδόν θρησκευτική βεβαιότητα πως η κοινωνία όλου του πλανήτη στο τέλος θα συναποτελέσει ένα ενιαίο και ολοκληρωμένο οικονομικό, χρηματιστικό και πολιτισμικό πεδίο, κατέρρευσαν προκαλώντας το βουβό δέος των φιλο-παγκοσμιοποιητικών ελίτ του κόσμου.

Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. – το σημαντικότερο σχέδιο ενοποίησης κρατών της τελευταίας εκατονταετίας – και η εκλογική νίκη του Τραμπ – που διακήρυξε την επιστροφή στον οικονομικό προστατευτισμό, ανήγγειλε την απόρριψη των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και υποσχέθηκε την οικοδόμηση γιγάντιων συνοριακών τειχών –, διέλυσαν τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες φιλελεύθερες ψευδαισθήσεις της εποχής μας.

Το ότι όλα αυτά προέρχονται από δύο κράτη που, εδώ και 35 χρόνια, φορώντας τις πολεμικές τους πανοπλίες, διακηρύσσανε την έλευση του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης σαν την αναπόφευκτη μοίρα της ανθρωπότητας, μας δείχνει έναν κόσμο που αναποδογύρισε, ή, ακόμη χειρότερα, που εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα.

Είναι γεγονός πως η παγκοσμιοποίηση – σαν στόχος και αφήγηση, γιατί τέτοια είναι –, σαν ιδεολογικός ορίζοντας ικανός να καναλιζάρει τις συλλογικές ελπίδες προς μια ενιαία προοπτική που θα μπορούσε να υλοποιήσει κάθε προσδοκία ευζωίας, διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια. Και σήμερα δεν έχει πάρει τη θέση της κανένα παγκόσμιο όραμα που να συναρθρώνει τις κοινές ελπίδες. Αυτό που έχουμε είναι μόνο μια φοβισμένη αναδίπλωση εντός των συνόρων του καθένα, και μια επιστροφή σε ένα είδος πρωτόγονης πολιτικής, που τρέφεται από ξενοφοβία, μπροστά σε έναν κόσμο που δεν ανήκει πλέον σε κανέναν.

[...]

Η ιστορία χωρίς τέλος ή πεπρωμένο
 

Σήμερα, ενώ σκάνε τα τελευταία πυροτεχνήματα της μεγάλης γιορτής του «τέλους της ιστορίας», φαίνεται πως όποιος βγήκε νικητής – η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση– πέθανε αφήνοντας τον κόσμο χωρίς σκοπό ή νικηφόρο ορίζοντα, δηλαδή χωρίς κανέναν ορίζοντα.

Ο Τραμπ δεν είναι ο μπόγιας της πανηγυρικής ιδεολογίας του ελεύθερου επιχειρείν, αλλά ο θεσμικός γιατρός στον οποίο πέφτει το καθήκον να επισημοποιήσει τον παράνομο θάνατο.

Τα πρώτα σοβαρά παραπατήματα της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης φανερώνονται στις αρχές του 21ου αιώνα στη Λατινική Αμερική, όταν εργάτες, προλετάριοι των πόλεων και εξεγερμένοι ιθαγενείς αρνούνται τη δήθεν νομοτέλεια του τέλους της ιστορίας και συσπειρώνονται για να πάρουν την κρατική εξουσία. Συγκροτώντας κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και μαζικές δράσεις, οι προοδευτικές και επαναστατικές κυβερνήσεις συγκροτούν μια ποικιλία μετα-νεοφιλελεύθερων επιλογών, αποδεικνύοντας πως η ελεύθερη αγορά είναι μια οικονομική διαστροφή, που είναι εφικτό να αντικατασταθεί από μορφές οικονομικής διαχείρισης πολύ πιο αποτελεσματικές για τη μείωση της φτώχειας, για τη δημιουργία ισότητας και για την ώθηση της οικονομικής ανάπτυξης.

Με τον τρόπο αυτό το «τέλος της ιστορίας» αρχίζει να φαίνεται σαν μια παράξενη παγκόσμια απάτη και ξανά ο τροχός της ιστορίας – με τις αμέτρητες αντιφάσεις και τα προβλήματα του – ξαναρχίζει να γυρίζει.

Στη συνέχεια, το 2009, στις ΗΠΑ το μέχρι τότε υποτιμημένο Κράτος, που είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού θεωρούμενο σαν εμπόδιο για το ελεύθερο επιχειρείν, χρησιμοποιείται σαν μαγικό μαντζούνι από τον Ομπάμα, προκειμένου να κρατικοποιήσει εν μέρει τις τράπεζες και να σώσει από τη χρεωκοπία τους τραπεζίτες.

Η επιχειρηματική αποτελεσματικότητα, σπονδυλική στήλη της νεοφιλελεύθερης αποδόμησης του κράτους, γίνεται σκόνη λόγω της αδυναμίας της να διαχειριστεί τις αποταμιεύσεις των πολιτών.

Στη συνέχεια έρχεται η κάμψη της παγκόσμιας οικονομίας αλλά, ιδιαίτερα, του εμπορίου των εξαγωγών. Στη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών ενώ αυτό είχε διπλασιαστεί σε σχέση με το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, μετά το 2012 μετά βίας κατορθώνει να το φθάσει. Μετά το 2015 είναι πλέον πολύ μικρότερο από αυτό, έτσι ώστε η απελευθέρωση των αγορών δεν αποτελεί πλέον την ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας ούτε την «απόδειξη» του ανίκητου της νεοφιλελεύθερης ουτοπίας.

Τέλος, οι Άγγλοι και Βορειοαμερικανοί εκλογείς κάνουν να γύρει η εκλογική ζυγαριά προς μια επιστροφή στα προστατευτικά κράτη – κι αν είναι μπορετό προικισμένα με τείχη –, και κάνουν ορατή την αδυναμία, πλανητικών πλέον διαστάσεων, αντιμετώπισης της καταστροφής της οικονομικής κατάστασης της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, που έχει προκαλέσει η ελεύθερη παγκόσμια αγορά.

Σήμερα η παγκοσμιοποίηση δεν εμφανίζεται πια σαν ο παράδεισος των λαϊκών προσδοκιών ή η υλοποίηση της επιθυμητής οικογενειακής ευημερίας. Οι ίδιες χώρες, τα ίδια κοινωνικά στρώματα που ανέμιζαν τις σημαίες της στις προηγούμενες δεκαετίες μετατράπηκαν στους πιο ορκισμένους αντιπάλους της. Έχουμε μπροστά μας τον θάνατο μιας από τις μεγαλύτερες ιδεολογικές απάτες των τελευταίων αιώνων.

Ωστόσο καμιά κοινωνική ματαίωση δεν μένει χωρίς τιμωρία. Υπάρχει ένα ηθικό κόστος που τη στιγμή αυτή δεν φωτίζει άμεσες εναλλακτικές, – αυτό είναι το δύσβατο μονοπάτι της πραγματικότητας – αλλά αντίθετα τις αποκλείει τουλάχιστον για την ώρα. Είναι γεγονός ότι, στον θάνατο της παγκοσμιοποίησης σαν συλλογικό φαντασιακό, δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα μια εναλλακτική ικανή να προσελκύσει και να προσανατολίσει την επιθυμία και την ελπίδα για καλύτερη ζωή που θα κινητοποιούσαν τους πληγέντες λαούς

Η παγκοσμιοποίηση σαν πολιτική ιδεολογία, θριάμβευσε πάνω στα ερείπια του ηττημένου Κρατικού Σοσιαλισμού, δηλαδή, της κρατικοποίησης των μέσων παραγωγής, του μοναδικού κόμματος και στη σχεδιασμένη οικονομία από τα πάνω. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έκανε εμφανή αυτήν τη συνθηκολόγηση. Κι έτσι στο συλλογικό φαντασιακό του πλανήτη απέμεινε μόνο ένας δρόμος, μόνο ένα παγκόσμιο πεπρωμένο.

Αυτά που συμβαίνουν σήμερα δείχνουν ωστόσο πως και αυτό το πεπρωμένο που περιστασιακά θριάμβευσε, πέφτει, ξεψυχάει.

Δηλαδή η ανθρωπότητα μένει χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική, χωρίς βεβαιότητες. Όμως δεν πρόκειται για το «τέλος της ιστορίας» – όπως προέβλεπαν οι νεοφιλελεύθεροι – αλλά το τέλος του «τέλους της ιστορίας». Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιστορία.

Αυτό που σήμερα έχει απομείνει στις καπιταλιστικές χώρες είναι μια αδράνεια, μια έλλειψη πεποιθήσεων που όμως δεν παραπλανά, ένας σωρός από σάπιες ψευδαισθήσεις, και για μερικούς απολιθωμένους γραφιάδες, η νοσταλγία της αποτυχημένης παγκοσμιοποίησης που δεν φωτίζει τη μοίρα τους πια. Κι έτσι, με την ήττα του Κρατικού Σοσιαλισμού και την αυτοκτονία του νεοφιλελευθερισμού, ο κόσμος μένει χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον, χωρίς κινούσες ιδέες.

Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας, όπου, όπως προμηνούσε εύστοχα ο Σαίξπηρ «κάθε τι στερεό διαλύεται στον αέρα». Όμως ακριβώς γι αυτό, είναι και μια δυνητικά πολύ γόνιμη εποχή, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν κληρονομημένες σιγουριές στις οποίες να μπορούμε να γαντζωθούμε για να βάλουμε σε τάξη τον κόσμο. Τέτοιες σιγουριές οφείλουμε να οικοδομήσουμε με τα χαοτικά σωματίδια αυτού του νέου κοσμικού νεφελώματος που άφησε πίσω του το τέλος των περασμένων αφηγημάτων.

Ποιο θα είναι το καινούριο μέλλον που θα βάλει σε λειτουργία τα κοινωνικά πάθη; Αδύνατον να το προβλέψουμε με σιγουριά. Όλες οι εκδοχές είναι πιθανές, ακόμη και το «τίποτα» που κληρονομήσαμε. Τα κοινά αγαθά, ο κοινοτισμός, ο κομμουνισμός, είναι ορισμένες από αυτές τις πιθανότητες που μπορούν να γεννηθούν από τη συγκεκριμένη δράση των ανθρώπων, που εμπεριέχονται στην αδιάρρηκτη μεταβολική τους σχέση με τη φύση.

Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία που να μπορεί να αφήσει στην άκρη την ελπίδα. Δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που να μην εγγράφεται σε έναν ορίζοντα, κι εμείς είμαστε σήμερα υποχρεωμένοι να οικοδομήσουμε έναν τέτοιο ορίζοντα – προοπτική.

Αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων και αυτό το κοινό χαρακτηριστικό μπορεί να μας βοηθήσει να σχεδιάσουμε ένα νέο μέλλον, διαφορετικό από τον παραπαίοντα καπιταλισμό που μόλις απώλεσε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Da: rebelion.org; 27.12.2016

πηγή: e-dromos.gr

Πενθούμε, αλλά δεν θρηνούμε!

Τελικά Μανώλη, τι ακριβώς ήταν εκείνο το άγγελμα, ξημερώματα της 13ης Ιανουαρίου του 2017;

Μια συνταρακτική είδηση στην ανατολή μιας – όσο ποτέ άλλοτε- δύσκολης χρονιάς;
Μήπως ήταν ένα «χωρατό» σαν εκείνα στα οποία μας είχες συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια της συμπόρευσής μας;
Ή μήπως μια τυπική «αναγγελία θανάτου» όπως τόσες και τόσες άλλες;

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήταν απλώς μια συγκλονιστική στιγμή της πορείας ενός συνανθρώπου μας που εντάχθηκε, ψυχή τε και σώματι, στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας μας και τη δημοκρατία. Ενός έντιμου, αταλάντευτου και πείσμονα αγωνιστή του λαού μας!

Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή της δικής σου ξεκάθαρης και κρυστάλλινης πορείας, στον δρόμο του αγώνα για τον λαό και τους συνανθρώπους σου. Μιας πορείας απολύτως εναρμονισμένης με το πρότυπο που σου δίδαξαν με τις πράξεις τους, από το πρώτο σου γάλα, οι πατριώτες και αγωνιστές γονείς σου!

Θα θέλαμε να σου πούμε πολλά τούτη την ώρα. Όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ποτέ δεν ήσουν θιασώτης των πολλών λέξεων, αλλά εραστής των σημαντικών πράξεων.

Όπως τότε στο Πολυτεχνείο, που αγωνίστηκες από την πρώτη στιγμή με τους συμφοιτητές σου, για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Κυνηγήθηκες, διώχτηκες, αλλά επέλεξες να συνταχθείς μ’ εκείνους που αποφάσισαν να τιμήσουν τη γενιά τους και όχι να την ατιμάσουν εισπράττοντας αργότερα τα «τριάκοντα αργύρια» της προδοσίας!

Και μετά από λίγο, όταν οι συνάδελφοί σου αρχιτέκτονες αποφάσισαν να σου αναθέσουν την ευθύνη να τους εκπροσωπείς, επέλεξες να σταθείς όρθιος και με το κεφάλι ψηλά, στα μετερίζια του μαχόμενου συνδικαλισμού και όχι «κυρτωμένος» και ατιμασμένος, στα σαλόνια του κυβερνώντος συνδικαλισμού.

Φίλε, συναγωνιστή και συνοδοιπόρε, Μανώλη.

Με τη στάση σου, κατόρθωσες να εμπλουτίσεις τις έννοιες της αγωνιστικότητας, της αυταπάρνησης, της ενότητας, της ανιδιοτέλειας και της αλληλεγγύης.

Πίστευες πως «το κύριο πρόβλημα της χώρας μας είναι η ξένη επικυριαρχία».  Κι ότι είναι ένα πρόβλημα «που υπάρχει από την αρχή της σύστασης του σύγχρονου ελληνικού κράτους».  Και μας έλεγες πως «ο αγώνας για τη δημοκρατία και την ελευθερία θα είναι ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικός».  Σ’ αυτόν τον αγώνα είχαμε την τιμή να συμπορευτούμε μαζί σου. Και διδαχτήκαμε πολλά από σένα!

Με το πηγαίο και αιχμηρό χιούμορ σου, άλλοτε ως επίχρισμα βαθειάς θλίψης και έντονης αγανάκτησης, άλλοτε ως απόρροια αληθινής σοφίας και άλλοτε πάλι, με την εκδοχή του έντονου αυτοσαρκασμού, μας δίδαξες πώς μπορεί ο κάθε άνθρωπος να αντιμάχεται έξυπνα και αποτελεσματικά τις κακοτοπιές.

Με την πραότητά σου και τον ενωτικό πολιτικό λόγο σου, μας έδειξες ότι δεν έχει κανένα νόημα να στεκόμαστε απέναντι στους συνανθρώπους μας, αλλά δίπλα τους. Από την πρώτη στιγμή, αντιληφθήκαμε ότι το «εμείς» δεν ήταν για σένα ένα σύνθημα που θα προσέφερε προσωρινό ίδιον όφελος, αλλά μια αδιαπραγμάτευτη και ειλικρινής στάση ζωής.
Ως αμετανόητα δια βίου μαθητής, ποτέ δεν καλοέβλεπες τους επίδοξους «διδάκτορες» της καθ’ έδρας διδασκαλίας.

Αιώνιος έφηβος, με μια μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά και ένα πλατύ λαμπερό χαμόγελο, που φώτιζε τις ψυχές των συνανθρώπων σου. Ανυπότακτος, περήφανος και λεβέντης!

Η ύπαρξή σου κοσμούσε την κοινωνία και έδινε το αληθινό νόημα στη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ !

Η ψυχή μας σκίζεται, αδελφέ μας, συνειδητοποιώντας ότι θα στερηθούμε τη φυσική παρουσία σου. Σ’ αγαπούμε τόσο πολύ και γι’ αυτό ο πόνος μας είναι μεγάλος και διαρκής… Πενθούμε!

Όμως, δεν θρηνούμε!

Διότι, «η δική μας φτιασιά δεν θρηνεί,
είν' φτιαγμένη απ' ανθρωπιά
ζυμωμένη με φωτιά και σίδερο,
δεν κλαίει,
παρά ολοένα κι ανοίγει μετερίζια
και κουβαλά μπαρουτόβολα...»
όπως μας είπε ο ποιητής.

Τώρα Μανώλη μπορείς να ξεκουραστείς. Και να ‘σαι βέβαιος ότι εμείς που μείναμε πίσω θα μοιράσουμε τα δικά σου μπαρουτόβολα, στις δικές μας πλάτες! Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτή είναι η κληρονομιά μας από σένα… Και θα τα κουβαλήσουμε αγόγγυστα… ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ! Ο πόνος θα γίνει δύναμη και το πένθος θα γίνει όρκος τιμής!

Γιατί ο δρόμος που χαράξαμε μαζί, είναι δύσκολος αλλά είναι ανοιχτός. Για σένα, ποτέ δεν ήταν καλή επιλογή ο εύκολος δρόμος! Ούτε και για μας άλλωστε. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που συναντηθήκαμε σ’ έναν δρόμο ανοιχτό, χωρίς επιστροφή. Σ’ αυτόν τον δρόμο θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε μέχρι την τελική νίκη του λαού μας. Αυτού του λαού που αγάπησες με πάθος. Και σ' εκείνη τη μεγάλη γιορτή, θα 'σαι και συ μαζί μας!

Οι συναγωνιστές σου στην

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

«ΔΡΟΜΟΣ ΑΝΟΙΧΤΟΣ»

Στον καλό φίλο και σύντροφο στον αγώνα Μανώλη

ΩΔΗ ΣΤΟ ΜΑΝΩΛΗ

“Io no, la mia razza ha coltelli,
Che ardono e lune e ferite che bruciano”
*Salvatore Quasimodo (1901-1968)


Τα λιβάδια μου τα ξερίζωσαν
τα λιμάνια μου τα κουρσέψανε,
τα χειμαδιά μου τα ρήμαξαν
και τα ποτάμια μου τα ξέραναν
ντόπιοι και ξένοι λύκοι,
που τώρα κυνηγά ο ένας τον άλλον, για τη μοιρασιά.

Κι η φωνή μου – σα ληγμένος λυγμός – δεν έχει πια μελωδία,
οι χορδές μου,
σαν άναρθρες κραυγές,
συντονίζονται στο άγριο ουρλιαχτό του βοριά,
που τα πάντα πάγωσε φέτος.

Στον άνεμο ανασηκώνονται τα φυλλοκάρδια μας,
σπασμένες χορδές μιας κούφιας κιθάρας,
που `πάνω τους αργοσαλεύουν αποστεωμένα δάχτυλα
νεκρών πια, από καιρό, τροβαδούρων.
Δεν θρηνώ...

Η δική μου γενιά έπαψε προ πολλού να θρηνεί...
Δεν έχει άλλωστε τι να θρηνήσει,
αφού θρηνούν μόνο αυτοί, που τους αδίκησε η ιστορία που γράψανε...

Τώρα μουδιασμένη απ` τα σκαμπίλια
αναπαύεται νωχελικά,
κουκουλωμένη με το φόβο,
σε πολυκαιρισμένα σαλόνια -
αναμαλλιασμένα κεφάλια,
λευκά απ` του χρόνου τη βουή,
κούφια από σοφία,

κοιτούν το αχανές τοπίο μιας επίπεδης τηλεόρασης,
ακούν το θόρυβο των καθημερινών οδηγιών,
αποσβολωμένοι απ` τη μεγαλοπρέπεια της ενημέρωσης
μέσ` στη παγερή σιωπή των τηλεπόλεων...

Κανείς πια δεν τραγουδά...
Κανείς δεν σιγοσφυρίζει το τραγούδι του νερού στ` αυλάκι,
που δεν κυλάει πια ούτε κι αυτό,
γιατί δεν του 'μεινε καμιά γη να ποτίσει...
Θαρρείς πως όλοι έχουν πεθάνει
κι άταφοι περιδιαβαίνουν άσκοπα μέσ` στη σήψη τους...

Το καταλαβαίνεις ίσως μόνο αν δεις την εικονική ζωή μας,
μέσ` απ' τον αληθινό καθρέφτη του πραγματικού φεγγαριού,
με τις βαθιές χαίνιουσες πληγές μας,
που ματώνουν, που πυορροούν και καίνε...


Τούτη η σιωπή, που σταμάτησε φέτος τον ερχομό της άνοιξης,
κι ο βοριάς, που χαμηλογλιστρά στα παγωμένα φυλλώματα
του δάσους της Πεντέλης,
δεν είν` θείο δώρο, παρά θάνατος είναι,
γι` άλλους πρόωρος,
γι` άλλους μονοσήμαντα βιαστικός,
γι` άλλους βασανιστικός και μόνιμος...

Μα και τα χρώματα απ` των καταχτητών τις μισητές σημαίες,
αλλά κι η αδράνεια, που μαστίζει τα μυαλά και τις ψυχές -
η πιό ανίατη απ` τις αρρώστειες μας -
ίσως και το μαρτύριο του φόβου της δειλίας μας,
που μας συντροφεύει στη μεγαλοπρέπεια της δουλοπρέπειας,
που διέγραψε τόσες και τόσες ξεχασμένες και λησμονημένες
στο χρόνο λέξεις της γλώσσας μας,
ε λοιπόν, τούτη η καταστροφή,
αυτή `ναι που το χειμώνα παρατείνει
κι άνοιξη φέτος φαίνεται πως δεν θα δούμε...

Δεν είν` ζωή πια αυτό το επαναλαμβανόμενο χτυποκάρδι,
δεν είναι οι χτύποι της δικής μας ζωντανής καρδιάς,
δεν είν` τερτίπι αυτή η καθημερινή απάτη της φτιασιδωμένης Κίρκης,
που παίζει ανενόχλητα και προκλητικά με τις σειρήνες,
στο σαρωτικό πέρασμα της καταστροφής αισθήσεων,
ακόμη και παραισθήσεων,
θάνατος είναι,
που κρατά λουλούδι νεκρικό, ευσπλαγχνικό δώρο στους θνητούς...

Σας θυμίζω `κείνη την αναμμένη βουκαμβίλλια - Θυμάσαι Μανώλη; -
στον διάτρητο από σφαίρες περίβολο του Πολυτεχνείου,
ο θανατος ήταν – κι είναι – που παρηγορεί τη ζωή μας,
ένας θάνατος θάρρους κι αγάπης
προς τη ζωή,

ότι κι αν λέτε, αυτό `ναι...

Κουράστηκα να τραγουδώ για τα βάτα και τα ξερά χορτάρια
ανάμεσα στους τάφους,
όπου το άνθος του κακού θεριεύει και κυριεύει
κι όλο σκέφτομαι πως κάποιος, κάπου κι ίσως κάπως, ακόμη ζει
κι εμείς όλ` οι άλλοι κλειστήκαμε ερμητικά εδώ,
κουρνιάζοντας στους καναπέδες του φόβου μας,
σαν μπούφοι σε ξένες φωλιές,
κι εκεί έξω η μελαγχολία τρέφεται και θεριεύει
απ` τα δελτία ειδήσεων,
που σαν λυσσασμένα σκυλιά αλυχτούν στους κήπους
και στις βεράντες μας,
ανάμεσα στους πυροβολισμούς των αυτόχειρων
και στα συρτά στο πλακόστρωτο βήματα των μεταναστών...

Κι αλλοίμονο, χάσαμε όλες εκείνες τις αρχαίες φωνές,
που `ταν το σημάδι,
που' δειχνε μέσ' στο ξέφωτο,
πως τάχα να ξεπερνούμε τη ζωή
με τη σκούρα ζητιανιά του χρόνου,
βλέποντας τους αγγέλους του θανάτου
μαινόμενους, να διασχίζουν του αιθέρα τ` αχανές...


Παλιέ μου φίλε και σύντροφε,
τώρα κονταίνουν οι σκιές ανάμεσα στις μνήμες,
κάτ` απ` τ` αστέρια χορεύουν στις πεδιάδες οι δαιμονισμένοι...
Νιώθω, πως η ζωή σου φεύγει,
νιώθω τη μελαγχολική μοναξιά των βημάτων σου
και των φλογισμένων μου δειλινών η πυρκαγιά σβιέται με μιας,
νιώθω τη ζωή σου να φεύγει,
νιώθω τη ζωή μας να φεύγει,
παλιέ μου φίλε και σύντροφε,

μα δεν θρηνώ...

Η δική μας φτιασιά δεν θρηνεί,
είν` φτιαγμένη απ` ανθρωπιά,
ζυμωμένη με φωτιά και σίδερο,
δεν κλαίει,

παρά ολοένα κι ανοίγει μετερίζια
και κουβαλά μπαρουτόβολα...

Κι όλο μου ξανάρχεται στο νου η ανάμνηση της γρήγορης ματιάς σου
και το χαμόγελό σου
από μια κατάκοπη, βασανισμένη,
αλλά περήφανη, πλούσια και μεγάλη καρδιά,
μέσ` στο χειμωνιάτικο λιόγερμα

κι αντικρύζω – με τον πόθο μιας μελλοντικής συνάντησης – ξανά
τον ήλιο να γυρίζει στο σπίτι μας,
σαν τάμα, θαρρείς,
για την ελπίδα μιας μελλούμενης άνοιξης...
...................................................................

*O Salvatore Quasimodo, είναι γνωστός Ιταλός ποιητής, που γεννήθηκε στη Σικελία και πέθανε στην Νάπολη. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

(Βασίλης Θεοδωρόπουλος με τον Θανάση, για το Μανώλη...)

(Αφιερωμένο στον καλό φίλο και σύντροφο στον αγώνα Μανώλη Κλαμπατσέα, 13 Γενάρη 2017)