Η πτώση της Παλμύρας αντιστρέφει τη γεωπολιτική ισορροπία στο Λεβάντε

Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία)            (μτφρ. Κριστιάν)

Η κατάσταση επιδεινώθηκε σημαντικά στο Λεβάντε με την διακοπή του αρχαίου «Δρόμου του Μεταξιού» από το Ισλαμικό Εμιράτο, δηλαδή του περάσματος από το Ιράν προς τη Μεσόγειο. Δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο επιλογές: είτε μέσω Ντείρ εζ-ζορ (Deir ez-Zor) και του Χαλεπιού, είτε μέσω Παλμύρας και της Δαμασκού. 

Ο πρώτος δρόμος διακόπηκε στις αρχές του 2013, ο δεύτερος μόλις τώρα. 

Η πτώση της Παλμύρας θα έχει επομένως τεράστιες συνέπειες στο σύνολο της περιφερειακής ισορροπίας.

Ο δυτικός τύπος αφιερώνει αυτές τις μέρες τα πρωτοσέλιδα του στη Συρία, μια κατάσταση που δεν είχαμε γνωρίσει εδώ και δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια της υπόθεσης των χημικών βομβαρδισμών της Γκούτα Δαμασκού και του σχεδίου επέμβασης του ΝΑΤΟ. Οι δημοσιογράφοι ανησυχούν για την επέλαση του Ισλαμικού Εμιράτου και την πιθανή καταστροφή της αρχαίας πόλης της Παλμύρας.

Ωστόσο, λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία της βασίλισσας Ζηνοβίας η οποία, εκμεταλλευόμενη, στον τρίτο αιώνα, την αδυναμία της Ρώμης, από την οποία οι Γαλάτες είχαν ήδη απελευθερωθεί, διακήρυξε τον ίδιον τον γιο της «αυτοκράτορα» και τον εαυτό της «αντιβασιλέα». 

Απελευθέρωσε όχι μόνο τη Συρία, αλλά και τους λαούς της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης, την Ιορδανίας, του Λίβανου, του Ιράκ, ένα μέρος από την σημερινή Τουρκία και του σημερινού Ιράν. 

Η πρωτεύουσά της, Παλμύρα, ήταν μια πόλη με μεγάλη φινέτσα, ανοιχτή σε όλες τις θρησκείες, λαμπρή στάση του Δρόμου του Μεταξιού που συνδέει τη Μεσόγειο με την Κίνα. 

Ωστόσο, ο στρατηγός Αυρήλιος έχοντας πετύχει ένα πραξικόπημα στη Ρώμη, κατάφερε να αποκαταστήσει την ενότητα της αυτοκρατορίας, συνθλίβοντας πρώτα την  αυτοκράτειρα Ζηνοβία και ύστερα την αυτοκρατορία της Γαλατίας, πριν από το τερματισμό της θρησκευτικής ελευθερίας με την επιβολή της λατρείας του αήττητου Ήλιου και ο ίδιος να αυτοανακηρυχθεί Θεός. 
Αυτή η διακεκριμένη ιστορία έθεσε τη Παλμύρα ως σύμβολο της αντίστασης του Λεβάντε κατά του δυτικού ιμπεριαλισμού εκείνης της εποχής.

Μπορεί κανείς να εκπλήσσεται με τη σημασία που αποδίδεται στην πτώση της Παλμύρας από τον δυτικό τύπο. 

Ειδικά, δεδομένου ότι η μεγαλύτερη επέλαση του Ισλαμικού Κράτους αυτή την εβδομάδα δεν ήταν στη Συρία ή στο Ιράκ, αλλά στη Λιβύη με την πτώση της Σύρτης, μια πόλη με πέντε ή έξι φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από τη Παλμύρα τη Σύρια. 

Όμως, δεν το ανέφεραν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που έγραφαν εκτενώς, τους δύο τελευταίους μήνες, για τη κατάσταση του λιβυκού χάους και απηύθυναν έκκληση για ευρωπαϊκή στρατιωτική επέμβαση για να σταματήσει η διέλευση των μεταναστών. 

Η αλήθεια είναι ότι, στη Λιβύη το Ισλαμικό Κράτος ελέγχεται από τον Αμπντελχακίμ Belhajπου διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και που έγινε επίσημα δεκτός, στις 2 Μάιου 2014 στο Παρίσι από το γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών.

Για να δραματοποιούν λίγο περισσότερο, οι δυτικοί δημοσιογράφοι επιβεβαιώνουν ομόφωνα ότι «το Ισλαμικό Κράτος, από τώρα και στο εξής, ελέγχει το μισό έδαφος της Συρίας» (sic). 
Ωστόσο, οι ίδιοι δικοί τους χάρτες το αντικρούουν αφού δείχνουν έναν έλεγχο σε  ορισμένες πόλεις και δρόμους, όχι σε εδάφη περιφερειών.

Προφανώς, η κάλυψη από τα ΜΜΕ της κατάστασης στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή» δεν έχει σκοπό να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, αλλά χειραγωγεί ορισμένα προσεκτικά επιλεγμένα στοιχεία που να δικαιολογούν ορισμένες πολιτικές τους.

Το Ισλαμικό Κράτος και το διακύβευμα της Παλμύρας

Θα επιθυμούμασταν το συναίσθημα που εμφανίστηκε με τη πτώση της Παλμύρας να είναι ειλικρινές και ότι οι Δυτικοί, αφού έσφαξαν για μια δεκαετία μερικά εκατομμύρια ανθρώπους στην περιοχή, να έχουν αποφασίσει τη λήξη αυτών των εγκλημάτων. 

Αλλά δεν είμαστε αφελείς. Αυτή η κατά παραγγελία συγκίνηση έχει ως στόχο να δικαιολογήσει μια στρατιωτική αντίδραση, κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) ή σχετικά με το ΙΚ.

Τέτοια επέμβαση είναι απαραίτητη αν η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να θέλει να υπογράψει τη συμφωνία που έχει διαπραγματευθεί για δύο χρόνια, με την Τεχεράνη.

Πράγματι, το Ισλαμικό Κράτος δημιουργήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες με την υποστήριξη της Τουρκίας, των κρατών του Κόλπου και του Ισραήλ, όπως το είπαμε πάντα και όπως αποδεικνύεται από ένα εν μέρειαποχαρακτηρισμένο έγγραφο της Defense IntelligenceAgency (DIA) αυτή τη εβδομάδα, που ο αναγνώστης μπορεί να κατεβάσει στο κάτω μέρος αυτής της σελίδας.

Αντίθετα με τις ανοησίες ορισμένων δημοσιογράφων που κατηγορούν το «καθεστώς του Μπασάρ» (sic), ότι κατασκεύασε αυτή την οργάνωση για να διαιρέσει την αντιπολίτευση του και να την αναγκάσει να διολισθήσει προς το ριζοσπαστισμό, η DIA, πιστοποιοεί ότι το Ισλαμικό Εμιράτο λειτουργεί σύμφωνα με την αμερικανική στρατηγική. Η έκθεση, με ημερομηνία 12 Αυγούστου 2012 και που κυκλοφόρησε ευρέως σε όλη την κυβέρνηση Ομπάμα, ανακοίνωνε σαφώς τα σχέδια της Ουάσινγκτον:

«Αν η κατάσταση ξετυλίγεται, θα υπάρχει η δυνατότητα να καθιερωθεί ένα πριγκιπάτο σαλαφιστών, αναγνωρισμένων ή όχι, στα ανατολικά της Συρίας (Hasaka και Deir ez-Ζορ), το οποίο είναι ακριβώς ο στόχος των υποστηρικτών της αντιπολίτευσης [τα δυτικά κράτη, τα κράτη του Κόλπου και η Τουρκία], προκειμένου να απομονωθεί το συριακό καθεστώς, το οποίο θεωρείται το στρατηγικό βάθος της σιιτικής επέκτασης (Ιράκ και Ιράν)».

Όπως το είπαμε πάντα, το Ισλαμικό Εμιράτο αναπτύχθηκε με απόφαση του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών, που συνήλθε σε μυστική συνεδρίαση, τον Ιανουάριο του 2014, προκειμένου να επιτευχθεί το σχέδιο Wright. Ο στόχος ήταν να δημιουργηθούν ένα «Κουρδιστάν» και ένα «Σουνιστάν» καπάκι στη Συρία και το Ιράκ, με τελικό σκοπό να διακοπεί ο «Δρόμος του Μεταξιού» μετά την αγορά του Deir ez-Zor (η πόλη αγοράστηκε από διεφθαρμένους αξιωματούχους χωρίς μάχη).

Από τους αρχαιοτάτους χρόνους, μια δέσμη δρόμων επικοινωνίας συνδέει το Ξιάν (η αρχαία πρωτεύουσα της Κίνας) με τη Μεσόγειο. Αυτός ο δρόμος συνδέει το Ιράν με τη θάλασσα μέσω της έρημου, είτε από το Deir ez-Zor και το Χαλέπι, είτε μέσω της Παλμύρας και της Δαμασκού. Σήμερα χρησιμοποιείται για τη διαμετακόμιση όπλων προς τη Συρία και τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου και προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από το κοίτασμα του Fars (Ιράν), προς το λιμάνι της Λαττάκειας (Συρία).

Η Παλμύρα, η «πόλη της ερήμου», δεν είναι λοιπόν μόνο ένα απομεινάρι ενός υπέροχου παρελθόντος, αποτελεί στρατηγικό κομμάτι στην περιφερειακή ισορροπία. Γι 'αυτό είναι παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Συριακός Αραβικός Στρατός δεν προσπάθησε να την υπερασπιστεί. Στην πραγματικότητα, ο στρατός αυτός έδρασε όπως το κάνει πάντα από τότε που ήρθαν οι μισθοφόροι στη χώρα: έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες αμάχων, αποσύρεται όταν προελάσουν σε μικρές συντονισμένες ομάδες (χάρη στα μέσα επικοινωνίας που τους παρέχει η Δύση) και τους χτύπα όταν ξανασυγκεντρώνονται.

Ο Διεθνής Συνασπισμός κατά του ΙΚ, που δημιουργήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον Αύγουστο 2014, δεν ἐμάχετο ποτέ τους τζιχαντιστές. Είναι, αντίθετα, τεκμηριωμένο  -όχι μια φορά, αλλά σαράντα φορές- ότι τα δυτικά αεροσκάφη αμόλησαν όπλα και πυρομαχικά στο Ισλαμικό Εμιράτο.

Επιπλέον, ο λεγόμενος Συνασπισμός 22 Κρατών υποστηρίζει ότι διαθέτει μεγαλύτερο αριθμό ανδρών, που είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι και έχουν καλύτερο εξοπλισμό από το ΙΚ. Ωστόσο, δεν έχει αποθαρρύνει την Ισλαμικό Εμιράτο, αλλά το τελευταίο συνεχίζει να κατακτήσει νέους δρόμους.

Η εξέλιξη των συμφερόντων των ΗΠΑ

Ό τι και να έχει συμβεί, η Ουάσιγκτον άλλαξε τη στρατηγική της. 

Όπως αποδεικνύεται από τον διορισμό του συνταγματάρχη James H. Baker ως νέο στρατηγιστή του Πενταγώνου, η Ουάσιγκτον γυρίζει τη σελίδα της στρατηγικής του χάους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιστρέφουν στη κλασική αυτοκρατορική αντίληψη που βασίζεται σε σταθερά Κράτη. Και για να υπογράψουν τη συμφωνία τους με το Ιράν, θα πρέπει τώρα να εκκενώσουν το Ισλαμικό Εμιράτο του Λεβάντε πριν τις 30 Ιουνίου.

Η δυσανάλογη εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης για την πτώση της Παλμύρας θα μπορούσε να είναι απλώς μια προετοιμασία της κοινής γνώμης για μια πραγματική στρατιωτική εμπλοκή κατά του ΙΚ. 

Αυτό θα είναι το νόημα της συνάντησης των 22 μελών του Συνασπισμού (και 2 διεθνών οργανισμών) στο Παρίσι στις 2 Ιουνίου.

Μέχρι τότε, το Πεντάγωνο θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα καταστρέψει το Ισλαμικό Εμιράτο ή θα το μετακινήσει κάπου αλλού και να χρησιμοποιηθεί για άλλες αποστολές.

Τρεις προορισμοί είναι δυνατοί: να μετακινηθούν οι τζιχαντιστές στη Λιβύη, στη μαύρη Αφρική, ή στον Καύκασο.

Σε αντίθετη περίπτωση, το Ιράν δεν θα υπογράψει και θα συνεχιστεί ο πόλεμος στο παροξυσμό του, διότι η κατάληψη της Παλμύρας κάτω από τα χτυπήματα των κατασκευασμένων από τη Δύση τζιχαντιστών θα έχει τις ίδιες συνέπειες με την κατάληψή της από τις λεγεώνες του Αυρηλίου. 
 Ήδη, απειλείται η επιβίωση του «άξονα αντίστασης», δηλαδή της συμμαχίας Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος-Παλαιστίνη. 

Η Χεζμπολάχ προτίθεται να κηρύξει γενική επιστράτευση.

Τιερί Μεϊσάν

πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά

Ο κοινοτισμός ως πηγή έμπνευσης μιας νέας οικονομίας

Συντάκτης: 

Φιλήμων Καραμήτσος

Βασίλης Νιτσιάκος    καθηγητής Κοινωνικής Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων 

Ο καθηγητής Κοινωνικής Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Βασίλης Νιτσιάκος, με πολύχρονο και αναγνωρισμένο διεθνώς έργο, αναδεικνύει το παράδειγμα μιας μικρής ορεινής κοινότητας της Κόνιτσας, στα Μαστοροχώρια, της σημερινής Πηγής, και παλιά Πεκλάρι, στο βιβλίο του που κυκλοφορεί από τις γιαννιώτικες εκδόσεις Ισνάφι, «Πεκλάρι-Κοινωνική οικονομία μικρής κλίμακας».

Μία κοινότητα που ώς τις μέρες μας σχεδόν, τη δεκαετία του ’70, ήταν αυτάρκης, σε μία διαρκή σχέση με το περιβάλλον γύρω της, παράγοντας μια οικονομία βιωματικής αειφορίας και ένα σύστημα κοινοτικού εξισωτισμού, που δεν αποτελούσαν μια εξαίρεση, αλλά μια κοινή συνθήκη για εκατοντάδες χωριά της πατρίδας μας που επιβίωσαν επί αιώνες.

• Μελετήσατε μια κοινότητα που ιστορικά κατάφερνε να αυτοδιαχειρίζεται το φυσικό περιβάλλον και τον τόπο της τροφοδοτώντας όλες τις ανάγκες της. Προσφέρει -δε- κι ένα μοντέλο δημοκρατίας θα λέγαμε, έναν κοινωνικό εξισωτισμό, όπως τον προσδιορίζετε.

Το Πεκλάρι είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μια περίπτωση μελέτης. Αυτό που περιγράφω και προσπαθώ να ερμηνεύσω ισχύει λίγο-πολύ για όλες τις κοινότητες που εντοπίζονται στη «ζώνη της δρυός» και ιστορικά στηρίχτηκαν για την επιβίωση και αναπαραγωγή τους σε έναν συνδυασμό γεωργίας και κτηνοτροφίας, που συμπληρώνονταν και από άλλες δραστηριότητες, όπως η υλοτομία, η τροφοσυλλογή και από ένα σημείο μετά και η τεχνική εξειδίκευση.

Σε αυτή λοιπόν την κατηγορία των κοινοτήτων, που λειτούργησαν σε μια μεγάλη χρονική διάρκεια σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πολιτικής οικονομίας με σχετική αυτονομία, αυτάρκεια και αυτοδιοίκηση, οι άνθρωποι, με βάση τις εστιακές ομάδες και την οικιακή οικονομία, οικειοποιούνταν τους συλλογικούς φυσικούς πόρους με ένα σύστημα βιωματικής αειφορίας και κοινωνικού εξισωτισμού. Αυτό το σύστημα εξασφάλιζε, από τη μια την αναπαραγωγή των φυσικών πόρων και από την άλλη την εξισορρόπηση ανάμεσα στις επιμέρους ανάγκες των εστιακών ομάδων και τη συνολική επιβίωση της κοινότητας.

Κάτι τέτοιο ήταν εφικτό όχι μόνο χάρη στη συνειδητοποίηση του πεπερασμένου χαρακτήρα των φυσικών πόρων και την αίσθηση της συλλογικότητας αλλά και χάρη στο γεγονός ότι ο τρόπος παραγωγής χαρακτηριζόταν από τις αξίες χρήσεις και οι ίδιοι οι φυσικοί πόροι (γη, δάση, νερά κ.λπ.) δεν γίνονται αντιληπτοί σαν ατομικές ιδιοκτησίες αλλά ως κοινά κτήματα, τα οποία χρησιμοποιούσε η κάθε εστιακή ομάδα με βάση τις εκάστοτε ανάγκες της.

Σήμερα, βέβαια, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό σε μια σύγχρονη οικονομία καπιταλιστικού τύπου, ωστόσο το μοντέλο διαχείρισης (βιωματική αειφορία) και το ήθος της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης μπορούν να αποτελέσουν μέρος του αξιακού κώδικα μιας εναλλακτικής ηθικής οικονομίας έστω και σε μικρές κλίμακες.

• Η κοινότητα αντιμετωπίζει το περιβάλλον ως μία ενότητα από το χωράφι μέχρι το δάσος και βρίσκεται σε μια μόνιμη σχέση ανταλλαγής και διαχείρισης. Σε αντίθεση σήμερα εμείς, ως οργανωμένη κοινωνία, προσπαθούμε να «προστατεύσουμε» τη φύση, να κρατήσουμε ανέπαφο το δάσος ή τον παραδοσιακό οικισμό. Και δεν το καταφέρνουμε και πάντα.

Το περιβάλλον σε αυτή την περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται σαν ένα σύνολο πόρων προς εκμετάλλευση, αλλά ως ένα σύνολο στοιχείων που συγκροτούν το ίδιο το οικοσύστημα της κοινότητας, όπου δεν υπάρχει η νεωτερική διάκριση «φύσης»-«πολιτισμού» (δεν υπάρχουν καν αυτές οι έννοιες), αλλά ένα ενιαίο σύνολο, μια ενότητα συνυφασμένη με τη μοίρα της κοινότητας (και γι’ αυτό τρόπον τινά καθαγιασμένη), η οποία αντιμετωπίζεται με βάση την ανάγκη της αναπαραγωγής και της ίδιας της κοινότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο υπερτερεί η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, όχι με τη σύγχρονη αστική και αστεακή έννοια του όρου, αλλά με την έννοια της λελογισμένης χρήσης με σκοπό τη μη εξάντληση των «πόρων», από τους οποίους εξαρτάται η επιβίωση της κοινότητας. Γι’ αυτό και μιλάμε για «βιωματική αειφορία».

Αυτή η αντίληψη είναι πολύ διαφορετική από τις τρέχουσες αντιλήψεις περί προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Και βέβαια αυτή η προσέγγιση αναδεικνύει το γεγονός ότι η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον διαμεσολαβείται από την κοινωνία. Υπό αυτή την έννοια, ο κοινοτισμός θα μπορούσε να αποτελέσει αν όχι ένα πρότυπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης σήμερα, τουλάχιστον ένα παράδειγμα έμπνευσης μιας εναλλακτικής πολιτικής οικονομίας...

• Η έννοια του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης σήμερα, είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, περιλαμβάνει κυρίως τον ενιαίο, εθνικό σχεδιασμό, χωρίς διαφοροποιήσεις. Κι από πίσω ακολουθεί το λεγόμενο παγκοσμιοποιημένο μοντέλο ανάπτυξης με ενιαίους οικονομικούς δείκτες κοινούς για όλες τις χώρες. Υπάρχει χώρος για την ανάπτυξη σε μικρούς τόπους; Ακούμε και πολλά για «επιστροφή στη φύση» τώρα με την κρίση ειδικά για τους νέους, αλλά στην πράξη ελάχιστοι «γυρίζουν πίσω».

Νομίζω ότι η περιβόητη «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας δεν μπορεί να γίνει ούτε με ευχολόγια ούτε με αντιγραφή προτύπων ξένων προς την ιστορία αυτού του τόπου. Πρέπει να στηριχτεί σε βιωμένα και δοκιμασμένα μοντέλα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που αναδεικνύουν και την πολιτισμική ταυτότητα του τόπου, αλλά και προωθούν μαζί με την αειφορία και την κοινωνική αλληλεγγύη και το κοινοτικό ήθος. Μα, μπορεί να γίνουν αυτά τα πράγματα στο πλαίσιο του καπιταλισμού;, θα μπορούσε δικαίως να αναρωτηθεί κανείς.

Νομίζω οι αρχές του κοινοτισμού μπορούν να λειτουργήσουν ακόμα και σε ένα τέτοιο σύστημα, στο μέτρο που θα υπάρξει η ανάλογη πολιτική βούληση, αρκεί να υπάρξει το περιθώριο για την αυτοδιαχείριση μικρών συνεταιριστικού τύπου μονάδων κοινωνικής και ηθικής οικονομίας. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι αυτόνομες κοινότητές μας ήκμασαν στο πλαίσιο ενός φεουδαλικού τρόπου παραγωγής… Το ζήτημα είναι εάν θέλουμε να φύγουμε από το δόγμα της ελεύθερης αγοράς και του άκρατου ανταγωνισμού και ατομικισμού που αυτή παράγει και να δούμε την οικονομία με όρους κοινωνικούς και πολιτισμικούς, δηλαδή να την επαναφέρουμε σε δρόμους ανθρώπινους.

Οσο για την «επιστροφή στη φύση και στις ρίζες», πρέπει να απαλλαγούμε τόσο από τον φολκλορισμό που εξωτικοποιεί το παρελθόν και τους πολιτισμούς του όσο και από τη φυσιολατρία και την «οικολογία του γλυκού νερού», που παράγει και αναπαράγει μια στρεβλή αντίληψη για το φυσικό περιβάλλον, που δεν έχει καμία σχέση με τα ζητούμενα μιας επιστημονικά προσανατολισμένης πολιτικής οικολογίας.

Οι ρητορικές περί απόλυτης προστασίας, που στηρίζονται σε μια ανιστόρητη άποψη περί «παρθένας φύσης», πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε μια ιστορικοποιημένη αντίληψη για το φυσικό περιβάλλον, δηλαδή σε μια διαλεκτική προσέγγιση, η οποία από μόνη της θα προαγάγει μιαν υπέρβαση της διχοτομίας «φύσης/πολιτισμός» και την κατίσχυση του αφηγήματος της ενότητας, ενός αφηγήματος που θα μας βοηθήσει να οικοδομήσουμε και μια μη εργαλειακή, μη εκμεταλλευτική σχέση με το φυσικό περιβάλλον, αλλά και με αυτό που αποκαλούμε «παράδοση».

πηγή: ΕφΣυν

Το πλοίο των ηλιθίων

Ted Kaczynski*

Μια φορά και έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί ενός πλοίου έγιναν τόσο ματαιόδοξοι από την ικανότητά τους στην ναυτική τέχνη, τόσο ανόητα ασεβείς και τόσο εντυπωσιασμένοι με τους εαυτούς τους που οδηγήθηκαν στην τρέλα.

Έστρεψαν το πλοίο βόρεια και προχώρησαν μέχρι που συνάντησαν παγόβουνα και επικίνδυνους ογκόπαγους. Συνέχισαν να πηγαίνουν βόρεια σε όλο και περισσότερο επικίνδυνα νερά με μόνο σκοπό να δώσουν στους εαυτούς τους ευκαιρίες να πραγματοποιήσουν ακόμα περισσότερα λαμπρά κατορθώματα στην ναυσιπλοΐα.

Καθώς το πλοίο έφτανε σε όλο και υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη, οι επιβάτες και το πλήρωμα γίνονταν όλο και περισσότερο δυσαρεστημένοι. Άρχισαν καυγάδες μεταξύ τους και παράπονα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν.

«Τρέμω από το κρύο», είπε ένας ρωμαλέος ναυτικός. «Αυτό είναι το χειρότερο ταξίδι που έχω βρεθεί. Το κατάστρωμα είναι γλιστερό από τον πάγο. Όταν είμαι στο παρατηρητήριο ο αέρας περνά το πανωφόρι μου σαν μαχαίρι. Κάθε φορά που δένω το πανί της πλώρης τα δάχτυλά μου πάνε να παγώσουν. Και γι’ όλα αυτά παίρνω μόνο πέντε πενιχρά σελίνια το μήνα».

«Νομίζεις ότι εσύ μόνον την έχεις άσχημα;», είπε μια γυναίκα επιβάτης. «Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από το κρύο. Οι κυρίες σε αυτό το πλοίο δεν παίρνουν όσες κουβέρτες παίρνουν οι άντρες. Αυτό δεν είναι δίκαιο».

Ένας μεξικανός ναύτης παρεμβαίνει στην συζήτηση. «Εγώ παίρνω μόνο τον μισό μισθό από ότι παίρνουν οι άγγλοι ναύτες. Χρειαζόμαστε αρκετή ποσότητα φαγητού για να είμαστε ζεστοί σε αυτό το κλίμα και δεν παίρνω το μερίδιό μου. Οι Άγγλοι παίρνουν περισσότερο. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι οι αξιωματικοί μου δίνουν διαταγές στα αγγλικά αντί στα ισπανικά».

«Εγώ έχω περισσότερους λόγους να διαμαρτύρομαι από οποιονδήποτε άλλο», είπε ένας Ινδιάνος ναύτης. «Αν τα χλωμά πρόσωπα δεν μου είχαν κλέψει την προγονική μου γη, δε θα ήμουν καν σε αυτό το πλοίο μέσα στα παγόβουνα και τους αρκτικούς ανέμους. Θα ήμουν σε ένα κανό και θα κωπηλατούσα σε μια ωραία γαλήνια λίμνη. Μου αξίζει αποζημίωση. Τουλάχιστον ο καπετάνιος πρέπει να με αφήσει να παίζω ζάρια για να βγάζω μερικά λεφτά».

Ο λοστρόμος τότε φώναξε: «Χτες ο πρώτος αξιωματικός με αποκάλεσε «πούστη» μόνο και μόνο επειδή παίρνω πίπες. Έχω το δικαίωμα να παίρνω πίπες χωρίς να μου αποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς».

«Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που έχουν κακή μεταχείριση σ’ αυτό το πλοίο…», παρενέβη μια φιλόζωη από τους επιβάτες, με φωνή τρεμάμενη από αγανάκτηση, «…γιατί την τελευταία εβδομάδα είδα τον δεύτερο αξιωματικό να κλοτσά τον σκύλο του πλοίου δύο φορές».

Ένας από τους επιβάτες ήταν καθηγητής κολεγίου. Σηκώνει τα χέρια και κραυγάζει: «Ρατσισμός, σεξισμός, ειδισμός, ομοφοβία και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης!Είναι διακρίσεις! Πρέπει να έχουμε κοινωνική δικαιοσύνη: ίσους μισθούς για τους μεξικανούς ναύτες, υψηλότερους μισθούς για όλους τους ναύτες, αποζημίωση για τον Ινδιάνο, ίσο αριθμό κουβερτών για τις κυρίες, εγγυημένο δικαίωμα το να παίρνει πίπες κανείς και όχι άλλες κλωτσιές στον σκύλο».

«ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζουν οι επιβάτες. «ΝΑΙ-ΝΑΙ», φωνάζει και το πλήρωμα. «Είναι διακρίσεις πρέπει να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας».

Ο μικρός καμαρότος καθάρισε το λαιμό του :

«Χμ. Χμ. Όλοι έχετε καλούς λόγους για να παραπονιέστε. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να κάνουμε είναι να γυρίσουμε αυτό το πλοίο προς τα πίσω και να πάμε νότια. Γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια σίγουρα θα ναυαγήσουμε αργά ή γρήγορα και τότε οι μισθοί σας, οι κουβέρτες σας και το δικαίωμα να παίρνεται πίπες δε θα προσφέρουν τίποτα γιατί θα έχουμε πνιγεί όλοι».

Αλλά κανείς δεν του έδωσε σημασία γιατί ήταν ένας μικρός καμαρότος.

Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί από την βάση τους στο πρυμναίο κατάστρωμα, έβλεπαν και άκουγαν. Τώρα αυτοί χαμογελούν και κλείνουν το μάτι ο ένας στον άλλο. Με ένα νεύμα του καπετάνιου ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε από το πρυμναίο κατάστρωμα, σουλατσάρισε μέχρι εκεί που είχαν συγκεντρωθεί οι επιβάτες και το πλήρωμα και σπρώχνοντας με τον ώμο του μπήκε ανάμεσά τους. Πήρε μια πολύ σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του και μίλησε έτσι: «Εμείς οι αξιωματικοί πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποια πραγματικά ασυγχώρητα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το πλοίο. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα μέχρι που ακούσαμε τα παράπονά σας. Εμείς είμαστε άντρες με καλή θέληση και θέλουμε να είμαστε σωστοί μαζί σας. Αλλά όμως ο καπετάνιος είναι σχετικά συντηρητικός και επιβάλει τους δικές του θέσεις, Μάλλον χρειάζεται ένα μικρό σκούντημα πριν κάνει οποιαδήποτε απτή αλλαγή. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν διαμαρτύρεστε έντονα –αλλά πάντα ειρηνικά και χωρίς να παραβιάζετε τους κανόνες του πλοίου– θα ταρακουνήσετε τον καπετάνιο που αδρανεί και θα τον αναγκάσετε να καταπιαστεί με τα προβλήματα για τα οποία τόσο δίκαια διαμαρτύρεστε».

Αφού είπε αυτά ο τρίτος αξιωματικός γύρισε πίσω στο πρυμναίο κατάστρωμα. Καθώς πήγαινε, το πλήρωμα και οι επιβάτες του φώναζαν: «Μετριοπαθή! Ρεφορμιστή! Ψευτοπροοδευτικέ! Τσιράκι του καπετάνιου!»

Όμως, παρ’ όλα αυτά, έκαναν όπως αυτός τους είπε. Μαζεύτηκαν μπροστά από το πρυμναίο κατάστρωμα φωνάζοντας βρισιές προς τους αξιωματικούς και ζητώντας τα δικαιώματά τους. «Θέλω υψηλότερο μισθό και καλύτερες συνθήκες εργασίας», φώναξε ο ρωμαλέος θαλασσοπόρος. «Ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες», φώναξε η γυναίκα επιβάτης. «Θέλω να λαμβάνω τις διαταγές μου στα ισπανικά», κραύγασε ο μεξικάνος ναύτης. «Θέλω το δικαίωμα να παίζω ζάρια», φώναξε ο ινδιάνος ναύτης. «Δεν θέλω να με λένε πούστη», φώναξε ο λοστρόμος. «Όχι άλλες κλοτσιές στον σκύλο», φώναξε η φιλόζωη. «Επανάσταση τώρα», φώναξε ο καθηγητής.

Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί μαζεύονται και συσκέπτονται για μερικά λεπτά, κλείνοντας το μάτι ο ένας στον άλλο, γνέφοντας καταφατικά και γελώντας. Τότε ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και με μια σπουδαία προσποίηση καλοσύνης, ανακοίνωσε ότι:

– Ο μισθός του ρωμαλέου ναυτικού θα ανέβει στα έξι σελίνια το μήνα.

– Ο μισθός του μεξικανού ναυτικού θα ανέλθει στα δύο τρίτα του μισθού των άγγλων.

– Η διαταγή για δέσιμο του πανιού της πλώρης θα δίνεται στα ισπανικά.

– Οι γυναίκες επιβάτες θα πάρουν άλλη μια κουβέρτα.

– Ο ινδιάνος ναύτης θα έχει το δικαίωμα να στήνει ένα παιχνίδι ζάρια τα σαββατόβραδα.

– Ο λοστρόμος δε θα αποκαλείται πούστης όσο κρατά την πεολειχία αυστηρά ιδιωτική.

– Και το σκυλί δεν θα τρώει κλωτσιές εκτός αν κάνει κάποια αταξία, όπως το να κλέψει φαγητό από το μαγειρείο.

Οι επιβάτες και το πλήρωμα γιόρτασαν αυτές τις παραχωρήσεις σαν μεγάλη νίκη, αλλά το επόμενο πρωί αισθάνονταν πάλι δυσαρεστημένοι.

«Έξι σελίνια το μήνα είναι πενταροδεκάρες και ακόμα παγώνουν τα δάκτυλά μου όταν δένω το πανί της πλώρης», γκρίνιαξε ο ρωμαλέος ναυτικός.

«Ακόμα δεν παίρνω τον ίδιο μισθό με τους άγγλους ή αρκετά τρόφιμα γι’ αυτό το κλίμα», είπε ο μεξικανός ναύτης.

«Εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε ακόμα αρκετές κουβέρτες, που να μας κρατάν ζεστές», είπε η γυναίκα επιβάτης. Οι υπόλοιποι εξέφρασαν παρόμοια παράπονα και ο καθηγητής τους παρότρυνε.

Όταν τελείωσαν, ο μικρός καμαρότος μίλησε αυτή τη φορά αρκετά δυνατά ώστε οι υπόλοιποι να μην μπορούν εύκολα να τον αγνοήσουν: «Είναι πραγματικά τρομερό που το σκυλί τρώει κλωτσιές επειδή κλέβει ένα κομμάτι ψωμί από το μαγειρείο, και ότι η γυναίκες δεν έχουν ίσο αριθμό κουβερτών και ότι παγώνουν τα δάχτυλα του ναύτη και δεν βλέπω τον λόγο ο λοστρόμος να μη παίρνει πίπες αν το θέλει. Αλλά κοιτάτε πόσο χοντρά έχουν γίνει τα παγόβουνα και πόσο ο άνεμος φυσάει όλο και πιο άγρια. Πρέπει να γυρίσουμε το πλοίο προς τον νότο γιατί αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε βόρεια θα ναυαγήσουμε και θα πνιγούμε».

«Ω!, ναι», είπε ο λοστρόμος. «Είναι τόσο απαίσιο να συνεχίζουμε να πηγαίνουμε βόρεια, αλλά γιατί πρέπει εγώ να παίρνω πίπες κρυφά; Γιατί πρέπει να αποκαλούμαι πούστης; Δεν είμαι εγώ καλός όπως οι άλλοι;»

«Το να πλέουμε βόρεια είναι τρομερό», είπε η γυναίκα επιβάτης. «Αλλά δεν βλέπεις; Γι’ αυτό ακριβώς οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερες κουβέρτες για να μένουν ζεστές. Απαιτώ ίσες κουβέρτες για τις γυναίκες τώρα».

«Είναι αλήθεια», είπε ο καθηγητής, «ότι το να πλέουμε προς τα βόρεια επιφέρει μεγάλες κακουχίες σε όλους μας. Αλλά το να αλλάξουμε πορεία προς το νότο είναι ουτοπικό. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω το ρολόι. Πρέπει να βρούμε έναν ώριμο τρόπο για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση».

«Κοιτάτε» είπε ο μικρός καμαρότος. «Αν αφήσουμε αυτούς τους τέσσερις παράφρονες στο κατάστρωμα την πρύμνης να έχουν τη δική τους πορεία θα πνιγούμε όλοι. Αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να απομακρύνουμε το πλοίο από τον κίνδυνο, τότε μπορούμε να ανησυχούμε για τις εργατικές συνθήκες, της κουβέρτες για τις γυναίκες, και το δικαίωμα στην πεολειξία. Αλλά πρώτα πρέπει να στρίψουμε προς τα πίσω το σκάφος. Αν κάποιοι από εμάς μαζευτούν, φτιάξουν ένα σχέδιο και δείξουν λίγο θάρρος, μπορούμε να σώσουμε τους εαυτούς μας. Δεν χρειάζονται πολλοί από εμάς, έξι με οχτώ φτάνουν. Μπορούμε να καταλάβουμε την πρύμνη, να πετάξουμε αυτούς τους τρελούς έξω από το πλοίο, και να πάμε προς το νότο».

Ο καθηγητής σήκωσε τη μύτη του και είπε αυστηρά: «Δεν πιστεύω στην βία. Είναι ανήθικο».

«Είναι αήθης η χρήση βίας πάντα», είπε ο λοστρόμος.

«Με τρομάζει η βία», είπε η γυναίκα επιβάτης.

Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί έβλεπαν και άκουγαν όλη αυτή την ώρα. Με ένα σήμα από τον καπετάνιο ο τρίτος αξιωματικός κατέβηκε κάτω στο κυρίως κατάστρωμα. Μπήκε ανάμεσα στους επιβάτες και στο πλήρωμα, λέγοντάς τους ότι ακόμα υπάρχουν πολλά προβλήματα στο πλοίο.

«Έχουμε κάνει μεγάλη πρόοδο», είπε. «Αλλά, απομένουν ακόμα πολλά για να γίνουν. Οι συνθήκες εργασίας για τον ναύτη είναι ακόμα σκληρές, ο μεξικάνος δεν παίρνει ακόμα τα ίδια λεφτά με τον άγγλο, οι γυναίκες δεν έχουν ακόμα τις ίδιες κουβέρτες με τους άντρες, το παιχνίδι με ζάρια του ινδιάνου τα σαββατόβραδα είναι πενιχρή αποζημίωση για την χαμένη γη του, είναι άδικο για τον λοστρόμο να παίρνει πίπες στα κρυφά και ο σκύλος ακόμα να τρώει κλωτσιές πότε -πότε. Νομίζω ότι ο καπετάνιος χρειάζεται ακόμα ένα σκούντημα. Θα βοηθούσε αν όλοι εσείς πραγματοποιούσατε ακόμα μια διαμαρτυρία εφ’ όσον αυτή παραμένει μη βίαιη».

Καθώς ο τρίτος αξιωματικός πήγαινε πίσω στην πρύμνη, οι επιβάτες και το πλήρωμα του πλοίου τον έβριζαν αλλά μολαταύτα έκαναν αυτό που τους είπε και μαζεύτηκαν μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα για ακόμα μια διαμαρτυρία. Φώναζαν με στόμφο και ενθουσιασμό κραδαίνοντας τη γροθιά τους και ακόμα πέταξαν ένα κλούβιο αυγό στον καπετάνιο (ο οποίος το απέφυγε με έναν επιδέξιο ελιγμό).

Αφού άκουσαν τα παράπονά τους, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί, μαζεύτηκαν για μια κουβέντα κατά την οποία έκλειναν το μάτι ο ένας στον άλλο και γελούσαν πονηρά. Μετά ο καπετάνιος στάθηκε μπροστά στο πρυμναίο κατάστρωμα και ανακοίνωσε ότι:

– Ο ρωμαλέος ναύτης θα πάρει γάντια για να κρατά τα δάκτυλά του ζεστά.

– Ο μεξικανός ναύτης θα παίρνει μισθό ίσο με τα τρία τέταρτα του άγγλου ναυτικού.

– Οι γυναίκες θα πάρουν μια ακόμα κουβέρτα.

– Ο ινδιάνος ναύτης θα μπορεί να στήνει το παιχνίδι του και το Σάββατο και την Κυριακή το βράδυ.

– Ο λοστρόμος θα μπορεί να παίρνει πίπες δημοσίως αφού νυχτώσει

– Και κανείς δε θα κλωτσά τον σκύλο χωρίς ειδική εντολή από τον καπετάνιο.

Οι επιβάτες και το πλήρωμα έμειναν εκστασιασμένοι από αυτή τη μεγάλη επαναστατική νίκη, αλλά το επόμενο πρωί πάλι αισθάνονταν δυσαρεστημένοι και άρχισαν να γκρινιάζουν για τις ίδιες παλιές κακουχίες.

Ο μικρός καμαρότος αυτή τη φορά άρχισε να οργίζεται:

«Βρε ηλίθιοι», φώναξε, «δεν βλέπετε τι κάνουν ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί; Σας κρατούν απασχολημένους με τα ασήμαντα παράπονά σας για κουβέρτες, μισθούς, και κλωτσιές στο σκύλο ώστε να μη σκέφτεστε τι πραγματικά πάει στραβά σε αυτό το πλοίο, το ότι δηλαδή πάει όλο και περισσότερο προς τα βόρεια και όλοι θα πνιγούμε. Αν κάποιοι από εσάς έρθετε στα συγκαλά σας, μαζευτούμε και καταλάβουμε το πρυμναίο κατάστρωμα, θα μπορούσαμε να στρέψουμε αυτό το πλοίο και να σώσουμε τις ζωές μας. Αλλά το μόνο που κάνετε είναι να κλαψουρίζετε για τόσο μικρά θέματα όπως οι συνθήκες εργασίας, παιχνίδια με ζάρια και το δικαίωμα να παίρνει κανείς πίπες».

Οι επιβάτες και το πλήρωμα εξαγριώθηκαν.

«Μικρό!!» φώναξε ο Μεξικανός. «Θεωρείς λογικό το να παίρνω μόνο τα τρία τέταρτα του μισθού του άγγλου; Είναι αυτό μικρό πράγμα;»

«Πώς μπορείς να λες το παράπονό μου ασήμαντο!!» φώναξε ο λοστρόμος. «Δεν ξέρεις πόσο υποτιμητικό είναι να σε φωνάζουν πούστη;»

«Το να κλωτσάς ένα σκύλο δεν είναι μικρό θέμα», φώναξε η φιλόζωη. «Είναι άκαρδο, αισχρό και κτηνώδες».

«Εντάξει τότε», απάντησε ο μικρός καμαρότος, «τα θέματα αυτά δεν είναι μικρά και ασήμαντα. το να κλωτσάς είναι αισχρό και κτηνώδες και υποτιμητικό να σε αποκαλούν πούστη. Αλλά σε σχέση με το πραγματικό μας πρόβλημα, σε σχέση με το ότι το πλοίο πηγαίνει ακόμα βόρεια, τα παράπονά σας είναι μικρά και επουσιώδη. Επειδή, αν δεν γυρίσουμε αυτό το πλοίο σύντομα, θα πνιγούμε όλοι».

«Φασίστα», είπε ο καθηγητής.

«Αντεπαναστάτη», είπε η γυναίκα επιβάτης.

Κι όλοι οι επιβάτες και το πλήρωμα μπαίνουν στην κουβέντα ο ένας μετά τον άλλο αποκαλώντας τον μικρό καμαρότο φασίστα και αντεπαναστάτη. Τον έσπρωξαν μακριά και συνέχισαν να γκρινιάζουν για μισθούς, κουβέρτες για τις γυναίκες, για το δικαίωμα στην πεολειχία και για τη συμπεριφορά στο σκύλο.

Το πλοίο συνέχισε να πλέει βόρεια και μετά από λίγο συντρίφτηκε ανάμεσα σε δύο παγόβουνα και πνίγηκαν όλοι.

*(To κείμενο αυτό γράφτηκε το 1999 μέσα στην φυλακή από τον Ted Kaczynski γνωστότερο ως UNABOMBER και δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 9, Δεκέμβριος 2002)

πηγή :

Anarchy press

Παλμύρα SOS

Του Τσοπάνη απ' τα Τζουμέρκα

Τα εργαλεία των ιμπεριαλιστών – οι βάνδαλοι – στο 1 χιλιόμετρο από την Παλμύρα.

Έτοιμοι για τις εκσκαφές

Πρόκειται προφανώς για κίνηση αντιπερισπασμού με σκοπό να εξαναγκάσουν το συριακό στρατό να στείλει ενισχύσεις, προκειμένου να υπερασπίσει τη περιοχή αυτή, που έχει ανεκτίμητη αρχαιολογική αξία, σαν ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Η εξέλιξη αυτή των στρατιωτικών συγκρούσεων έρχεται σαν επακόλουθο της συντριπτικής ήττας που υπέστησαν οι δυνάμεις του DAESH, της Al - Nusra και των άλλων γκρουπούσκουλων με ισλαμιστές τυχοδιώκτες και νατοϊκούς μισθοφόρους, στα υψώματα του Qalamoun.

Η κομβικής αυτής σημασίας μάχη δόθηκε για πολλούς μήνες, με απόλυτη επιτυχία από τις ενωμένες δυνάμεις του συριακού στρατού και της Hezbollah του Λιβάνου.

Δείτε τα αποκαλυπτικά video τόσο για τις συγκρούσεις, όσο και για τη ταυτότητα των “αντικαθεστωτικών” και θα καταλάβετε :

https://www.youtube.com/watch?t=100&v=GaSLx5SYqu0

https://www.youtube.com/watch?t=84&v=o6kdi1UXxhY - (Truth in Media: Origin of ISIS)

διαβάστε επίσης κι άλλο ένα αποκαλυπτικό άρθρο του ιδρύματος Brookings, με τίτλο :

“Why Assad is losing”

http://www.brookings.edu/research/opinions/2015/05/05-assad-losing-syria-lister?

cid=00900015020149101US0001-0507

Προσέξτε ιδιαίτερα τις παραγράφους :

The involvement of FSA groups, in fact, reveals how the factions’ backers have changed their tune regarding coordination with Islamists. Several commanders involved in leading recent Idlib operations confirmed to this author that the U.S.-led operations room in southern

Turkey, which coordinates the provision of lethal and non-lethal support to vetted opposition groups, was instrumental in facilitating their involvement in the operation from early April onwards. That operations room — along with another in Jordan, which covers Syria’s south

— also appears to have dramatically increased its level of assistance and provision of intelligence to vetted groups in recent weeks.

Whereas these multinational operations rooms have previously demanded that recipients of military assistance cease direct coordination with groups like Jabhat al-Nusra, recent dynamics in Idlib appear to have demonstrated something different. Not only were weapons shipments increased to the so-called “vetted groups,” but the operations room specifically encouraged a closer cooperation with Islamists commanding frontline operations.

όπου ομολογείται η πλήρης συμμετοχή και οργάνωση των επιχειρήσεων από εξειδικευμένα κέντρα των δυτικών, που έχουν εγκατασταθεί στη Τουρκία, αποκλειστικά για το σκοπό αυτό.

Ο συσχετισμός δυνάμεων δεν είναι σίγουρα ευνοϊκός για τις δυνάμεις που υφίστανται τη λυσσαλέα επίθεση του ιμπεριαλισμού και που παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία.

Όλα δείχνουν ότι το πολιτικό σχέδιο που κρύβεται πίσω από τις οργανωμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις, δεν είναι άλλο από το διαμελισμό της Συρίας κατά το πρότυπο της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας

Πραγματεία Περί Εθελοδουλίας

Étienne de la Boétie


«Φτωχοί, εξαθλιωμένοι και χαζοί άνθρωποι, έθνη αποφασισμένα για την ίδια σας τη δυστυχία, και τυφλά στο δικό σας καλό !

Αφήνεστε να στερείστε μπροστά στα ίδια σας τα μάτια , το καλύτερο μέρος των εσόδων σας, τα χωράφια σας λεηλατούνται, τα σπίτια σας ληστεύονται, τα οικογενειακά σας κειμήλια αφαιρούνται. Ζείτε με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορείτε να θεωρήσετε ούτε ένα πράγμα δικό σας, και μάλλον θα θεωρείτε τους εαυτούς σας τυχερούς που χορηγείτε την ιδιοκτησία σας, τις οικογένειες σας και την ίδια σας τη ζωή.

Όλη αυτή η καταστροφή, αυτή η δυστυχία, αυτή η ερήμωση, πέφτει επάνω σας όχι από ξένους εχθρούς, αλλά από το μοναδικό εχθρό τον οποίο εσείς καθιστάτε τόσο δυνατό, για τον οποίο πηγαίνετε με γενναιότητα στον πόλεμο, για το μεγαλείο του οποίου δεν αρνείστε να προσφέρετε στο θάνατο τα ίδια σας τα κορμιά. Εκείνος, που έτσι σας καταδυναστεύει, έχει μόνο δύο μάτια, μόνο δύο χέρια, μόνο ένα σώμα, τίποτα παραπάνω από όσα διαθέτει και ο τελευταίος άνθρωπος ανάμεσα στους αμέτρητους που κατοικούν στις πόλεις σας. Στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα παραπάνω για να σας καταστρέψει από την εξουσία που εσείς του απονείματε.

Που βρήκε αρκετά μάτια για να σας κατασκοπεύει, εάν δεν του τα δώσατε οι ίδιοι;

Πώς μπορεί να έχει τόσα πολλά χέρια για να σας χτυπά, εάν δεν τα δανείστηκε από εσάς;

Τα πόδια με τα οποία ποδοπατά τις πόλεις σας , που τα βρήκε, αν δεν είναι δικά σας;

Πώς έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω σας , εκτός από μέσα από εσάς;

Πώς θα τολμούσε να σας επιτεθεί αν δεν είχε τη συνεργασία σας; Τι θα μπορούσε να σας κάνει , εάν εσείς οι ίδιοι δεν συνεργούσατε με τον κλέφτη που σας ρημάζει , εάν δεν ήσασταν συνένοχοι με τον εγκληματία που σας σκοτώνει , εάν εσείς οι ίδιοι δεν προδίδατε τους εαυτούς σας;

Σπέρνετε τα χωράφια σας ώστε να του δίνετε αγαθά για να πλιατσικολογήσει, ανατρέφετε τις κόρες σας ώστε να μπορεί να ικανοποιεί τη λαγνεία του, μεγαλώνετε τα παιδιά σας προκειμένου να ασκήσει πάνω τους το μεγαλύτερο προνόμιο που ξέρει-να οδηγηθούν στις μάχες του, να πάνε στο σφαγείο , να γίνουν υπηρέτες της απληστίας του και όργανα της εκδίκησης του. Παραδίδετε τα κορμιά σας στην σκληρή εργασία προκειμένου να είναι σε θέση να ικανοποιεί τις απολαύσεις του και να κυλίεται στις αισχρές ηδονές του. Αδυνατίζετε προκειμένου να τον κάνετε τον ισχυρότερο και τον ενδοξότερο που θα σας έχει υπό έλεγχο.

Από όλες αυτές τις ταπεινώσεις, τέτοιες που ούτε τα κτήνη του αγρού θα υπέμεναν, μπορείτε να απαλλαγείτε, αν το προσπαθήσετε, όχι περνώντας στη δράση, αλλά απλώς επιθυμώντας την ελευθερία.

Αποφασίστε να μην υπηρετείτε πλέον και αμέσως είστε ελεύθεροι. Δεν σας ζητώ να θέσετε τις χείρες πάνω στον τύραννο για να τον ανατρέψετε , αλλά απλώς να μην τον στηρίζετε πλέον.Τότε θα τον παρατηρήσετε σαν έναν μεγάλο Κολοσσό του οποίου αποσπάστηκε το βάθρο, να πέφτει από το ίδιο του το βάρος και να σπάει σε κομμάτια!»

(Ετιέν ντε Λα Μποεσί «πραγματεία περί εθελοδουλείας» γραμμένο σε ηλικία 16 ετών το 1548)

Το μυστήριο του καθρέφτη

frixos

Μικρός ένιωθα την ανάγκη σε ότι με εντυπωσίαζε να δίνω μια μυστηριακή και παραμυθένια εξήγηση.

Ένας από τους μεγάλους μύθους των παιδικών μου φαντασιώσεων ήταν και αυτός του αντίστροφου κόσμου του καθρέφτη .

Ένας κόσμος ταυτόσημος με τον δικό μας με μία διαφορά! Συνέβαιναν τα ίδια ακριβώς πράγματα προς την αντίθετη φορά.

Στον καθρέφτη ο αντίστοιχος εαυτός μου ενώ εγώ χτένιζα την χωρίστρα μου προς τα αριστερά (είχα ανάποδη φύτρα) αυτός χτενιζόταν προς τα δεξιά. Ενώ χαιρετούσα τον αντιεαυτό μου με το δεξί, αυτός με χαιρετούσε με το αριστερό. Κατά τα άλλα ήμασταν απόλυτα συγχρονισμένοι.

Και τότε μου ήρθε μια εφιαλτική σκέψη που με έκανε κάπως διστακτικό ως προς το να  πλησιάζω τους καθρέπτες. «Τι θα γινόταν αν ο αντιεαυτός μου είχε τον τρόπο και άλλαζε τις θέσεις μας»; Θα βρισκόμουν σε ένα κόσμο που τα ρολόγια θα γυρνούσαν από δεξιά προς τα αριστερά. Η Γη θα περιστρεφόταν ανάποδα. Και το χειρότερο θα έπρεπε να μάθω να διαβάζω ανάποδα!

Όλα αυτά θα μου πει κανείς είναι παιδικές φοβίες και φαντασιώσεις. Συμφωνώ!

Μπαίνοντας στον κόσμο της κοινής λογικής έπαυσα να φοβάμαι μπροστά στον καθρέφτη. Άλλωστε είχα πλέον κατακτήσει αυτό που λέμε αυτοσυνείδηση.

Εύλογα λοιπόν κάποιος θα με ρωτήσει. Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την σημερινή πραγματικότητα; Μάθετε λοιπόν.

Το μυστήριο του καθρέφτη πήρε σάρκα και οστά μέσα σε αυτό που ονομάζουμε κοινοβούλιο. Εδώ αναβιώνει φιλαράκια ο παιδικός μου εφιάλτης. Μόνο που δεν είναι μια απλή φαντασίωση αλλά μια απίστευτη πραγματικότητα!

Οι ερωτήσεις

Αναρωτηθήκατε ποτέ, πως γίνεται μια κυβέρνηση που υποσχόταν ότι θα έσκιζε τα μνημόνια, θα κατήγγειλε τις δανειακές συμβάσεις, θα διέγραφε το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, θα οδηγούσε στο εδώλιο τους επίορκους υπηρέτες του λαού (βλ. Υπουργούς και βουλευτάδες ), οι οποίοι αφού διασπάθισαν τον δημόσιο πλούτο με απίστευτα ποσά σε οφσορ και καταθέσεις στην Ελβετία και αλλού, αφού συνεργάστηκαν με εργολάβους καναλάρχες για να διαμοιράσουν τα ιμάτια ενός σταυρωμένου λαού τον οποίο οδήγησαν σε ένα τεχνητό αδιέξοδο, αφού του φόρεσαν (χωρίς καν να την περάσουν από την βουλή) μια δανειακή σύμβαση που εκχωρεί την εθνική του κυριαρχία σε τοκογλύφους και ξεσκίζοντας κάθε συλλαβή του συντάγματος της Ελλάδας, τον αλυσόδεσαν εντέλει στα βαριά δεσμά των μνημονίων ψηφίζοντας τα;

Οι… επερωτήσεις

Πώς γίνεται αυτή η κυβέρνηση με νωπή την εντολή του λαού και τον απόηχο των υποσχέσεων ακόμη στα αυτιά μας. Να μας λέει ότι το 70% των μνημονίων θα το κρατήσει η θα το ονομάσει κάπως αλλιώς, ότι θα είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της απέναντι στους δανειστές προτείνοντας ένα αέναο ομόλογο χρέους για μας και τα δισέγγονα μας, ότι θα ζητήσει επιμήκυνση της δανειακής σύμβασης, ότι δεν θα τιμωρηθούν οι προδότες γιατί δεν ήρθε τάχα μου για να φέρει τον ρεβανσισμό, και εν κατακλείδι υπέδειξε και ψήφησε ως ανώτατο άρχοντα (όπως συνηθίζεται να λέγεται στο κωλοσύστημά τους), έναν πολιτικό που ψήφησε τα μνημόνια;

Αν τους το έλεγες αυτό πριν λίγους μήνες το πιθανότερο θα ήταν να σε αρχίσουν στις ψιλές.

Ο λαός τι λέει;

Και ο λαός που τους ψήφησε τι λέει; Κάποιοι από κεκτημένη ταχύτητα δεν θέλουν να πιστέψουν στα μάτια τους, ενώ κάποιοι άλλοι μετέρχονται την συνωμοτική άποψη ότι τα κάνουν όλα αυτά, γιατί σκοπεύουν να τους τη φέρουν! Τέλος κάποιοι πιστεύουν πως αυτή είναι η πολιτική. Πως έτσι είναι το κανονικό. Πως και οι προηγούμενοι κάπως έτσι λειτούργησαν, άρα τι να κάνουμε τουλάχιστον έχουμε φιγουράτους υπουργούς και πρωθυπουργό.

Μην κουράζεστε αδέλφια η πραγματικότητα μας έδειξε ότι το κοινοβούλιο λειτουργεί όπως ο καθρέφτης! Ένας καθρέφτης του λαού που όλους όσους στέλνει εκεί μέσα, κάνουν ακριβώς ότι υποσχέθηκαν στον λαό, μόνο που… όπως όλοι οι καθρέφτες τα κάνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση και μέχρι να ωριμάσουμε και να κατανοήσουμε το μυστήριο του καθρέφτη θα πέφτουμε πάντα στην ίδια παγίδα.

Διότι η κρατική εξουσία θα είναι πάντοτε το αντίστροφο είδωλο του λαού.

Διότι τελικά αν θέλουμε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας αντί να υποκύπτουμε στον παιδικό φόβο της εξουσίας, δεν έχουμε παρά να σπάσουμε τους καθρέφτες και να δούμε τον πραγματικό κόσμο όπως ακριβώς είναι. Να κατανοήσουμε ότι εμείς εξουσιάζουμε τους εαυτούς μας.