του Ηλία Αλεξανδρή
Ξανά εδώ, μετά από μήνες ... που είχα να δημοσιεύσω κείμενο. Συνειδητά δεν έγραψα γιατί αυτό που ένιωσα είναι ότι όλα έχουν γραφτεί και ξαναειπωθεί κι ότι πλέον είναι ώρα για αφομοίωση, σκέψη, ανάλυση και ανάδραση αλλά κυρίως ώρα για πράξεις και όχι μεγάλα και βαρύγδουπα λόγια από όλους μας. Είναι ακόμα και το γεγονός ότι δεν ζω γράφοντας κείμενα και δημοσιολογώντας επί παντός επιστητού ...
Άλλωστε υπάρχουν πολλοί και άξιοι δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι που επαγγελματικά σχολιάζουν την επικαιρότητα καθώς, βήμα - βήμα, το τέλμα που μας έχουν βάλει βαθαίνει ...
Πιστεύω πλέον ότι η επικαιρότητα και ο σχολιασμός της σε αυτή την περίοδο υποχώρησης των λαϊκών αντιδράσεων - τουλάχιστον με την κινηματική τους εκδοχή - δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάλυση των συμπτωμάτων της βαριάς αρρώστιας που μας οδηγεί ως λαό και χώρα σε εξαφάνιση - με ιστορικούς όρους - συνοψίζεται σε πολύ λίγες λέξεις, κατοχή, υποτέλεια και εκφασισμός απέναντι σε εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία.
Αφορμή για να ξαναγράψω αποτέλεσε το σημερινό (16-12-206) άρθρο στο enikos του αγαπητού σκιτσογράφου και αρθρογράφου Στάθη - τον οποίο διαβάζω, εκτιμώ και σέβομαι εδώ και πολλά χρόνια - με τίτλο "H Αριστερά πρέπει να ανακτήσει το όνομά της".
Ένα άρθρο που ενώ συμφωνώ στην βασική ανάλυση και τα συμπεράσματα που αφορούν την κατάσταση της πατρίδας, της Αριστεράς και τον ρόλο που έπαιξε και συνεχίζει να παίζει - για όσο αντέξει - η δοσίλογη "κυβέρνηση" του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει στην πρόταση δημιουργίας Αριστερού Μετώπου.
Συγκεκριμένα το άρθρο καταλήγει στην εξής πρόταση :
"Η πατρίδα είναι σε κίνδυνο. Χρειάζεται όχι μόνον ένα μέτωπο της Αριστεράς, αλλά ένα μέτωπο της Αριστεράς που να φθάνει έως την πατριωτική δεξιά. Που θα απευθύνεται σε ταξική βάση σε όλους τους ανθρώπους του λαού. Που θα επαναφέρει την πολιτική στον δημόσιο βίο, ως λαϊκό όπλο. Που θα αποκαταστήσει τη γλώσσα, χωρίς να καταφεύγει σε σοφιστείες, ευφημισμούς και ψέματα. Μια Αριστερά που θα προτείνει ξανά την αξιοπρέπεια στους πολίτες. Με στρατηγική παγκοίνως γνωστή, με τακτικές και ιεράρχηση στόχων, όλα εις γνώσιν και με τη συμμετοχή του λαού."
Καταρχήν δηλώνω ότι κατανοώ πλήρως, υπερασπίζομαι και σέβομαι το δικαίωμα της διατύπωσης της άποψης αυτής από την οπτική ενός μαχόμενου δημοσιογράφου που είναι αριστερός και θα συμφωνούσα απόλυτα αν η πρόταση περιορίζονταν απλά στο πρόβλημα της Αριστεράς ή του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ όμως η πρόταση δεν περιορίζεται σε αυτά αλλά αφορά την πατρίδα όπως είναι ξεκάθαρο από την αρχή της παραγράφου ... και όχι μόνο, αφορά και την ανάγκη δημιουργίας Μετώπου.
Γιατί λοιπόν αφού μιλάμε για πατρίδα, το Μέτωπο πρέπει να οριοθετείται ως αριστερό ; Είναι η πατρίδα κι ο λαός μόνο αριστερός; Είναι αυτό το πρόβλημα μας την ώρα της πλήρους διάλυσης και καταστροφής; Το Αριστερό Μέτωπο;
Ένα τέτοιο Μέτωπο έχει ανάγκη την Αριστερά που δεν έχει αφομοιωθεί στην διεθνιστική λογική της παγκοσμιοποίησης, που αγαπά και δεν φοβάται την πατρίδα με όρους εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Όπως έχει ανάγκη και κάθε υγιή δημοκρατική πολιτική οργάνωση ... ως πηγαία και άμεση έκφραση της οργάνωσης του λαού με πολιτικούς όρους, όπως τους θέτει και ο Στάθης στο άρθρο του.
Και είναι αυτό το ίδιο το Μέτωπο με την ευρεία συμμετοχή του λαού που θα επιλέξει την ιεράρχηση των στόχων, την Στρατηγική και τις τακτικές του αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.
Αυτό το Μέτωπο μπορεί να οφείλει να ικανοποιήσει την κύρια και βασική αρχή που αποτελεί αυταπόδεικτη ιστορική αναγκαιότητα : "Ο λαός πρέπει να ανακτήσει την πατρίδα του" για τον ίδιο τον λαό.
Ας κρατήσουμε όλοι ψηλά το πνεύμα του Μετώπου και πάνω από όλα την πίστη στον αγώνα.
Άλλωστε υπάρχουν πολλοί και άξιοι δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι που επαγγελματικά σχολιάζουν την επικαιρότητα καθώς, βήμα - βήμα, το τέλμα που μας έχουν βάλει βαθαίνει ...
Πιστεύω πλέον ότι η επικαιρότητα και ο σχολιασμός της σε αυτή την περίοδο υποχώρησης των λαϊκών αντιδράσεων - τουλάχιστον με την κινηματική τους εκδοχή - δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάλυση των συμπτωμάτων της βαριάς αρρώστιας που μας οδηγεί ως λαό και χώρα σε εξαφάνιση - με ιστορικούς όρους - συνοψίζεται σε πολύ λίγες λέξεις, κατοχή, υποτέλεια και εκφασισμός απέναντι σε εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία.
Αφορμή για να ξαναγράψω αποτέλεσε το σημερινό (16-12-206) άρθρο στο enikos του αγαπητού σκιτσογράφου και αρθρογράφου Στάθη - τον οποίο διαβάζω, εκτιμώ και σέβομαι εδώ και πολλά χρόνια - με τίτλο "H Αριστερά πρέπει να ανακτήσει το όνομά της".
Ένα άρθρο που ενώ συμφωνώ στην βασική ανάλυση και τα συμπεράσματα που αφορούν την κατάσταση της πατρίδας, της Αριστεράς και τον ρόλο που έπαιξε και συνεχίζει να παίζει - για όσο αντέξει - η δοσίλογη "κυβέρνηση" του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει στην πρόταση δημιουργίας Αριστερού Μετώπου.
Συγκεκριμένα το άρθρο καταλήγει στην εξής πρόταση :
"Η πατρίδα είναι σε κίνδυνο. Χρειάζεται όχι μόνον ένα μέτωπο της Αριστεράς, αλλά ένα μέτωπο της Αριστεράς που να φθάνει έως την πατριωτική δεξιά. Που θα απευθύνεται σε ταξική βάση σε όλους τους ανθρώπους του λαού. Που θα επαναφέρει την πολιτική στον δημόσιο βίο, ως λαϊκό όπλο. Που θα αποκαταστήσει τη γλώσσα, χωρίς να καταφεύγει σε σοφιστείες, ευφημισμούς και ψέματα. Μια Αριστερά που θα προτείνει ξανά την αξιοπρέπεια στους πολίτες. Με στρατηγική παγκοίνως γνωστή, με τακτικές και ιεράρχηση στόχων, όλα εις γνώσιν και με τη συμμετοχή του λαού."
Καταρχήν δηλώνω ότι κατανοώ πλήρως, υπερασπίζομαι και σέβομαι το δικαίωμα της διατύπωσης της άποψης αυτής από την οπτική ενός μαχόμενου δημοσιογράφου που είναι αριστερός και θα συμφωνούσα απόλυτα αν η πρόταση περιορίζονταν απλά στο πρόβλημα της Αριστεράς ή του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ όμως η πρόταση δεν περιορίζεται σε αυτά αλλά αφορά την πατρίδα όπως είναι ξεκάθαρο από την αρχή της παραγράφου ... και όχι μόνο, αφορά και την ανάγκη δημιουργίας Μετώπου.
Γιατί λοιπόν αφού μιλάμε για πατρίδα, το Μέτωπο πρέπει να οριοθετείται ως αριστερό ; Είναι η πατρίδα κι ο λαός μόνο αριστερός; Είναι αυτό το πρόβλημα μας την ώρα της πλήρους διάλυσης και καταστροφής; Το Αριστερό Μέτωπο;
Κατά την άποψη μου σαφώς ΟΧΙ ! Μπορεί αυτό να είναι πρόβλημα της Αριστεράς αλλά όχι του λαού.
Το πρόβλημα μας σαφώς είναι θέμα υποτέλειας με όρους οικονομικής κατοχής, είναι μαζί και πρόβλημα εξαθλίωσης του λαού με διαστάσεις και μεθόδους που δεν περιορίζονται ή περιγράφονται μόνο σε ταξικό επίπεδο ανάλυσης αλλά έχουν ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικής επίθεσης που οδηγεί τον λαό σε εξαφάνιση μέσω μια ιδιότυπης "λευκής" γενοκτονίας (μετανάστευση των νέων, υπογεννητικότητα λόγω της βάρβαρης λιτότητας, αύξηση των θανάτων λόγω της διάλυσης της υγείας κ.α. ) και στον αφελληνισμό της οικονομίας και του δημόσιου χαρακτήρα του κράτους (αρπαγή της Δημόσιας και Ιδιωτικής περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, Υπερταμείου, Φοροεπιδρομής και κατασχέσεων, υπαγωγή στον ESM, μόνιμη επιβολή οικονομικής πολιτικής από ξένες δυνάμεις, νομισματική, τραπεζική εξάρτηση κλπ).
Είναι λοιπόν όλα αυτά που συμβαίνουν μόνο ταξικά ; Και αν είναι τα αντιλαμβάνονται όλοι ως ταξικά ; Μπορούν να ακούσουν το κάλεσμα "σε ταξική βάση" για την δημιουργία του ιστορικά αναγκαίου μετώπου αντίστασης και ανατροπής της υποδούλωσης της πατρίδας τα μεγάλα τμήματα του λαού που δεν αυτοπροσδιορίζονται ή δεν είναι αριστερά; Σαφώς ΟΧΙ ! Γιατί αν ήταν έτσι τα κόμματα της αριστεράς (όχι της νεοφιλελεύθερης "Αριστεράς" του ΣΥΡΙΖΑ) θα κυριαρχούσαν στο πολιτικό σκηνικό και δεν θα συγκέντρωναν όλα μαζί κάτω από 10% στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Να γιατί θεωρώ πως το να προτείνει κάποιος ότι χρειάζεται "μέτωπο της Αριστεράς που να φθάνει έως την πατριωτική δεξιά. Που θα απευθύνεται σε ταξική βάση σε όλους τους ανθρώπους του λαού" στις παρούσες συνθήκες είναι ανεδαφικό, προκαλεί σύγχυση και οδηγεί μαθηματικά στην αυτοαναίρεση της ίδια της δυνατότητας ύπαρξης Μετώπου, ειδικά τώρα με την Πατρίδα να βρίσκεται σε κίνδυνο.
Τι χρειάζεται πραγματικά όμως; Και τι πραγματικά μπορεί αμεσότερα να αποτελέσει απάντηση στην ανάγκη δημιουργίας του Μετώπου;
Χρειάζεται καταρχήν να ζητάμε και να παλεύουμε με τον τρόπο που μπορεί να καταλάβει ο λαός σε όποια τάξη κι αν θεωρεί ή δεν θεωρεί ότι ανήκει ...
Να ξεκινήσουμε - όσοι αγαπάμε αυτό τον τόπο και τον θέλουμε ελεύθερο και δημοκρατικό - αυτό που γράφει και ο Στάθης. Δηλαδή να επαναφέρουμε την πολιτική ως πράξη και όπλο του λαού, μέσα από την καθημερινή μας δράση που η ίδια θα αποτελεί τα βήματα και θα υποστηρίζει την διαδικασία για να δημιουργηθεί ένα ευρύ λαϊκό, δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο. Ένα τέτοιο μέτωπο, που θα κερδίζει μέρα με την μέρα ξανά την πολιτική δράση και την συμμετοχή του λαού με κινηματικούς και ξεκάθαρα πολιτικούς όρους διακυβέρνησης με τους στόχους της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι αυτό που μπορεί να "αποκαταστήσει τη γλώσσα, χωρίς να καταφεύγει σε σοφιστείες, ευφημισμούς και ψέματα".
Γράφει ο αγαπητός Στάθης για "Μια Αριστερά που θα προτείνει ξανά την αξιοπρέπεια στους πολίτες."
Θεωρώ ότι κάνει λάθος και μάλιστα σοβαρό !
Δυστυχώς για την Δημοκρατία μας και κυρίως για τον λαό η Αριστερά μετά τα όσα συνέβησαν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει πρώτα να προτείνει η ίδια στον εαυτό της την αξιοπρέπεια και αφού την ανακτήσει αποδεδειγμένα μπορεί ίσως και να την προτείνει στον λαό. Αυτός άλλωστε είναι και ένας ακόμα λόγος που το Μέτωπο δεν μπορεί να είναι Αριστερό.
Γιατί απλά και μόνο ένα Μέτωπο της Αριστεράς δεν μπορεί πλέον να προτείνει ξανά την αξιοπρέπεια στους πολίτες με νωπή την εμπειρία της "αξιοπρέπειας" της "πρώτης φοράς Αριστερά" του νεοφιλελεύθερου ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που πολύ πιο αξιόπιστα μπορεί να κάνει ένα ευρύ λαϊκό, δημοκρατικό και πατριωτικό Μέτωπο που θα προτάσσει το ζήτημα της αξιοπρέπειας του λαού ΟΧΙ ως ζήτημα της Αριστεράς αλλά ως πρώτο βήμα για την επαναφορά της λαϊκής κυριαρχίας σε μια πατρίδα ελεύθερη και δημοκρατική.
Το πρόβλημα μας σαφώς είναι θέμα υποτέλειας με όρους οικονομικής κατοχής, είναι μαζί και πρόβλημα εξαθλίωσης του λαού με διαστάσεις και μεθόδους που δεν περιορίζονται ή περιγράφονται μόνο σε ταξικό επίπεδο ανάλυσης αλλά έχουν ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικής επίθεσης που οδηγεί τον λαό σε εξαφάνιση μέσω μια ιδιότυπης "λευκής" γενοκτονίας (μετανάστευση των νέων, υπογεννητικότητα λόγω της βάρβαρης λιτότητας, αύξηση των θανάτων λόγω της διάλυσης της υγείας κ.α. ) και στον αφελληνισμό της οικονομίας και του δημόσιου χαρακτήρα του κράτους (αρπαγή της Δημόσιας και Ιδιωτικής περιουσίας μέσω ΤΑΙΠΕΔ, Υπερταμείου, Φοροεπιδρομής και κατασχέσεων, υπαγωγή στον ESM, μόνιμη επιβολή οικονομικής πολιτικής από ξένες δυνάμεις, νομισματική, τραπεζική εξάρτηση κλπ).
Είναι λοιπόν όλα αυτά που συμβαίνουν μόνο ταξικά ; Και αν είναι τα αντιλαμβάνονται όλοι ως ταξικά ; Μπορούν να ακούσουν το κάλεσμα "σε ταξική βάση" για την δημιουργία του ιστορικά αναγκαίου μετώπου αντίστασης και ανατροπής της υποδούλωσης της πατρίδας τα μεγάλα τμήματα του λαού που δεν αυτοπροσδιορίζονται ή δεν είναι αριστερά; Σαφώς ΟΧΙ ! Γιατί αν ήταν έτσι τα κόμματα της αριστεράς (όχι της νεοφιλελεύθερης "Αριστεράς" του ΣΥΡΙΖΑ) θα κυριαρχούσαν στο πολιτικό σκηνικό και δεν θα συγκέντρωναν όλα μαζί κάτω από 10% στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Να γιατί θεωρώ πως το να προτείνει κάποιος ότι χρειάζεται "μέτωπο της Αριστεράς που να φθάνει έως την πατριωτική δεξιά. Που θα απευθύνεται σε ταξική βάση σε όλους τους ανθρώπους του λαού" στις παρούσες συνθήκες είναι ανεδαφικό, προκαλεί σύγχυση και οδηγεί μαθηματικά στην αυτοαναίρεση της ίδια της δυνατότητας ύπαρξης Μετώπου, ειδικά τώρα με την Πατρίδα να βρίσκεται σε κίνδυνο.
Τι χρειάζεται πραγματικά όμως; Και τι πραγματικά μπορεί αμεσότερα να αποτελέσει απάντηση στην ανάγκη δημιουργίας του Μετώπου;
Χρειάζεται καταρχήν να ζητάμε και να παλεύουμε με τον τρόπο που μπορεί να καταλάβει ο λαός σε όποια τάξη κι αν θεωρεί ή δεν θεωρεί ότι ανήκει ...
Να ξεκινήσουμε - όσοι αγαπάμε αυτό τον τόπο και τον θέλουμε ελεύθερο και δημοκρατικό - αυτό που γράφει και ο Στάθης. Δηλαδή να επαναφέρουμε την πολιτική ως πράξη και όπλο του λαού, μέσα από την καθημερινή μας δράση που η ίδια θα αποτελεί τα βήματα και θα υποστηρίζει την διαδικασία για να δημιουργηθεί ένα ευρύ λαϊκό, δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο. Ένα τέτοιο μέτωπο, που θα κερδίζει μέρα με την μέρα ξανά την πολιτική δράση και την συμμετοχή του λαού με κινηματικούς και ξεκάθαρα πολιτικούς όρους διακυβέρνησης με τους στόχους της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι αυτό που μπορεί να "αποκαταστήσει τη γλώσσα, χωρίς να καταφεύγει σε σοφιστείες, ευφημισμούς και ψέματα".
Γράφει ο αγαπητός Στάθης για "Μια Αριστερά που θα προτείνει ξανά την αξιοπρέπεια στους πολίτες."
Θεωρώ ότι κάνει λάθος και μάλιστα σοβαρό !
Δυστυχώς για την Δημοκρατία μας και κυρίως για τον λαό η Αριστερά μετά τα όσα συνέβησαν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει πρώτα να προτείνει η ίδια στον εαυτό της την αξιοπρέπεια και αφού την ανακτήσει αποδεδειγμένα μπορεί ίσως και να την προτείνει στον λαό. Αυτός άλλωστε είναι και ένας ακόμα λόγος που το Μέτωπο δεν μπορεί να είναι Αριστερό.
Γιατί απλά και μόνο ένα Μέτωπο της Αριστεράς δεν μπορεί πλέον να προτείνει ξανά την αξιοπρέπεια στους πολίτες με νωπή την εμπειρία της "αξιοπρέπειας" της "πρώτης φοράς Αριστερά" του νεοφιλελεύθερου ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που πολύ πιο αξιόπιστα μπορεί να κάνει ένα ευρύ λαϊκό, δημοκρατικό και πατριωτικό Μέτωπο που θα προτάσσει το ζήτημα της αξιοπρέπειας του λαού ΟΧΙ ως ζήτημα της Αριστεράς αλλά ως πρώτο βήμα για την επαναφορά της λαϊκής κυριαρχίας σε μια πατρίδα ελεύθερη και δημοκρατική.
Ένα τέτοιο Μέτωπο έχει ανάγκη την Αριστερά που δεν έχει αφομοιωθεί στην διεθνιστική λογική της παγκοσμιοποίησης, που αγαπά και δεν φοβάται την πατρίδα με όρους εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Όπως έχει ανάγκη και κάθε υγιή δημοκρατική πολιτική οργάνωση ... ως πηγαία και άμεση έκφραση της οργάνωσης του λαού με πολιτικούς όρους, όπως τους θέτει και ο Στάθης στο άρθρο του.
Και είναι αυτό το ίδιο το Μέτωπο με την ευρεία συμμετοχή του λαού που θα επιλέξει την ιεράρχηση των στόχων, την Στρατηγική και τις τακτικές του αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.
Αυτό το Μέτωπο μπορεί να οφείλει να ικανοποιήσει την κύρια και βασική αρχή που αποτελεί αυταπόδεικτη ιστορική αναγκαιότητα : "Ο λαός πρέπει να ανακτήσει την πατρίδα του" για τον ίδιο τον λαό.
Ας κρατήσουμε όλοι ψηλά το πνεύμα του Μετώπου και πάνω από όλα την πίστη στον αγώνα.
πηγή: ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου