Του Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα.
Την ώρα που οι τράπεζες πέρασαν με επιτυχία το stress test της ΕΚΤ, όπως ισχυρίζεται κυβέρνηση
και αξιωματική αντιπολίτευση (δηλώσεις Τσουκαλά του ΣΥΡΙΖΑ)
(Μπορείτε να τις δείτε και να τις ακούσετε στο https://www.youtube.com/watch?v=kSinR5fN4f4.
για να σας διευκολύνω, είναι προς το τέλος),
ενώ όλος ο κόσμος γνωρίζει σύμφωνα με την τελική έκθεση της ΕΚΤ, ότι υπήρξαν 24 τράπεζες που
δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν με επιτυχία στο τεστ, μεταξύ των οποίων και οι τρεις ελληνικές (η
Eurobank, η τράπεζα Πειραιώς και η Εθνική) και μια κυπριακή,
την ώρα που τα ξένα δημοσιεύματα βρίθουν σχετικών σχολίων παρουσιάζοντας τις σαν τις μαύρες
τρύπες του ελλείμματος των 25 δις. ευρώ που διαπίστωσε η ίδια η ΕΚΤ,
την ώρα που για ευνόητους λόγους το πρόβλημα επιχειρείται να απαλυνθεί με την αποδοχή της
ικανότητας τους όχι με πραγματική επάρκεια, αλλά με τεχνάσματα, όπως με “δυναμικούς
ισολογισμούς”, που αντιβαίνουν ως προς τους ισχύοντες κανόνες αξιολόγησης του ίδιου του
τραπεζικού συστήματος
την ώρα που η κοινή λογική βάζει το απλό ερώτημα : “αφού πέρασαν το test και άρα δεν
αντιμετωπίζουν πρόβλημα, τότε γιατί χρειάζονται μεγαλύτερη ρευστότητα”, στο οποίο φυσικά δεν
υπάρχει καμία σοβαρή απάντηση από πλευράς κυβέρνησης, τραπεζικών παραγόντων, ΕΚΤ και ΕΕ
την ώρα που η ΕΚΤ προσπαθεί να καλύψει με κάθε τρόπο τη προμελετημένη σκηνοθεσία του
περίφημου stress test, έστω και για τα μάτια του κόσμου, με την παιδαριώδη ομολογία του
αντιπροέδρου της Vítor Manuel Ribeiro Constâncio, οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου :
ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο η ΕΚΤ δεν συμπεριέλαβε μέσα στους στρεσογόνους παράγοντες
του “αντίστροφου” (αρνητικού) σεναρίου τις “κυρώσεις” εναντίον της Ρωσίας, τη διακοπή της
παροχής του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και τον αποπληθωρισμό, προκειμένου να γίνει πιο
ρεαλιστικό,
εκείνος απάντησε : “ το σενάριο του stress test είχε στοιχειοθετηθεί στην αρχή του χρόνου και
όπως είναι φυσικό πολλοί από τους παράγοντες που αναφέρατε δεν ήταν γνωστοί ώστε να
συμπεριληφθούν”
Αν είναι ποτέ δυνατόν για ένα τέτοιο διεθνή οργανισμό και τόσους μήνες αργότερα να μην υπάρχει
η σχετική πρόνοια, που θα απαιτούνταν από οποιοδήποτε απλό οικονομικό συγκρότημα
προκειμένου να υποστεί, έστω και μια στοιχειώδη αξιολόγηση.
Η δήλωση αυτή έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες δηλώσεις που που έχουν συνοδεύσει
προηγούμενες “σκηνοθεσίες”, όπως εκείνη της Τρόικα με την περίφημη “Grexit” και εκείνη του
Draghi με το περίφημο “Δεν υπάρχει plan B”, όταν είχε “απειληθεί” το ευρώ.
Στη πραγματικότητα τι ήθελε να αποφύγει η ΕΚΤ. Προφανώς την ανάδειξη του υπαρκτού
κινδύνου του αποπληθωρισμού.
Με τον τρόπο αυτό το test και η ίδια έγιναν αναξιόπιστοι.
Διότι με ένα τέτοιο “αντίστροφο” σενάριο κινδύνου που καταλήγει σε αυτά τα αποτελέσματα, όσον
αφορά τη προοπτική του πληθωρισμού :
Διότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει τη σκληρή πραγματικότητα, που σκιαγραφούν οι δείκτες και
εμείς οι ίδιοι, σαν χώρα ζούμε καθημερινά.
Το γεγονός δηλαδή ότι όχι μόνο εμείς αλλά και άλλες 7 χώρες βρίσκονται κάτω από το όριο του
0,2 %, δηλαδή βρίσκονται ήδη σε αποπληθωρισμό :
Το ερώτημα είναι : αφού δεν μπορούν να πείσουν κανένα, τότε ποιόν κοροϊδεύουν ;
Εν τω μεταξύ την ίδια ώρα που διαδραματίζονται όλα αυτά, άλλο ένα τραγικό γεγονός συνέβη στον
υπέροχο κόσμο του τραπεζικού συστήματος .
Ο 41 ετών Calogero "Charlie" Gambino, υψηλόβαθμο νομικό στέλεχος της Deutsche Bank,
βρέθηκε κρεμασμένος στο διαμέρισμα του στη Νέα Υόρκη, πριν από μια εβδομάδα.
Μετά τη πρόσφατη αυτοκτονία του 48χρονου γαλλο – εβραίου τραπεζίτη Thierry Leyne,
συνεταίρου του Dominique Strauss-Kahn, που πήδησε από τον 23 όροφο του πολυτελούς κτιρίου
στο οποίο διέμενε στο Τελ Αβίβ, στις 24 Οκτωβρίου, ο κατάλογος σε αυτό “το μαγαζάκι των
αυτοκτονιών”, γίνεται αρκετά μακρύς.
Άλλα 15 στελέχη αυτού του υπέροχου κόσμου έχουν αυτοκτονήσει μόνον φέτος.
Φυσικά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η αυτοκτονία του στελέχους της Deutsche Bank έχει να
κάνει με αυτό :
ή με αυτό
όπου γίνεται αντιληπτή φαντάζομαι η τεράστια διαφορά ανάμεσα στο ΑΕΠ της Γερμανίας, στο
ΑΕΠ της Ευρωζώνης και στο σύνολο των “παραγώγων” που έχει στη κατοχή της, όντας
“εκτεθειμένη” η Deutsche Bank.
Πάντως τόσες πολλές αυτοκτονίες στο “μαγαζάκι' του τραπεζικού συστήματος μάλλον λένε πολλά.
Εν τούτοις δεν μπορώ να πω ότι με συγκινεί σαν άνθρωπο, στο ίδιο σημείο με τις αυτοκτονίες
τόσων συμπολιτών μας, που οδηγούνται σε αυτές, τις περισσότερες φορές χωρίς δική τους ευθύνη
και οι οποίες δεν περιορίζονται σε αυτά τα χαμηλά νούμερα των “γιαπιδιών”, ενώ τα οικογενειακά
δράματα που τους ακολουθούν είναι ικανά να καταστρέψουν πολύ περισσότερες ανθρώπινες ζωές
ακόμη.
Κι όλα αυτά γιατί υπάρχει μια σημαντική διαφορά ακόμη και μεταξύ αυτοκτονιών.
Οι συμπολίτες μας δεν επέλεξαν, όπως οι τραπεζίτες να παίξουν συνειδητά σ' αυτό το παιγνίδι του
πάσει θυσία και με οποιοδήποτε κόστος, κέρδους. Αυτοί που το επέλεξαν είναι άξιοι της τύχης τους
και γνωρίζοντας εκ των προτέρων τους κανόνες του παιγνιδιού, τους οποίους σε πολλές
περιπτώσεις λόγω της θέσης τους ήταν σε θέση ακόμη και να τους επηρεάσουν, ας πληρώσουν στο
κάτω κάτω τις συνέπειες με όποιο τρόπο εκείνοι επιλέξουν. Εκείνοι όμως που δεν φταίνε σε τίποτε,
είναι εκείνοι που υποστήκαν τις συνέπειες των δικών τους παιγνιδιών.
Αν λοιπόν αναφέρομαι στο θέμα των “στελεχικών αυτοκτονιών” είναι για να αναδείξω το γεγονός
της αθλιότητας του νέου συμπλέγματος των διεθνών οργανισμών αλληλοβοήθειας (ΔΝΤ,
Παγκόσμια τράπεζα) και του τραπεζοχρηματοπιστωτικού συστήματος (Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ.), που ενώ
τα προηγούμενα χρόνια κινούνταν στο περιθώριο ή στη σκιά της κοινωνικής ζωής, έχοντας
αναμφισβήτητα τον πλήρη έλεγχο της πολιτικής και της οικονομίας, σήμερα έχει εισβάλλει με τον
πιο αποτρόπαιο, προκλητικό και βίαιο τρόπο στη καθημερινή μας ζωή, κάνοντας την ασφυκτική και
αφόρητη για τη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.
Είναι όμως πράγματι τόσο ισχυρός αυτός ο γίγαντας (Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ.) ή είναι τόσο χάρτινος όσο
τα περιουσιακά στοιχεία που τον συνθέτουν ;
Πάντως αυτό που είναι βέβαιο είναι, ότι το μυστικό της κυριαρχίας του βρίσκεται σε δύο
καθοριστικούς παράγοντες : τον φόβο και την άγνοια.
Είναι πασίγνωστη η ομολογία του μεγιστάνα Henry Ford, που είχε πει :
"Είναι μάλλον θετικό το ότι, οι Πολίτες του Έθνους δεν κατανοούν το νομισματικό μας σύστημα -
επειδή, εάν καταλάβαιναν πώς λειτουργεί, θα ξεσπούσε επανάσταση την αμέσως επόμενη ημέρα,
αύριο το πρωί"
Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια που διαιωνίζει την εξουσία του λιγότερο από 1 % του
παγκόσμιου πληθυσμού και την κυριαρχία του στο περισσότερο από το 90 % του παγκόσμιου
πλούτου.
Αυτή είναι και η αιτία που αδρανοποιεί τη τεράστια πλειοψηφία και την κρατάει μακρυά από την
άσκηση της εξουσίας, με κάθε μορφή αποκλεισμού, κοινωνικού και πολιτικού και της στερεί το
δικαίωμα της απόλαυσης του πλούτου που η ίδια παράγει.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της διαχείρισης της πρόσφατης κρίσης ξεκινώντας από τις τελευταίες
εξελίξεις στο επίπεδο των κεντρικών τραπεζών που λειτουργούν σαφώς ως εργαλεία του
χρηματοπιστωτικού συστήματος σε όφελος των κερδοσκόπων.
Μένει λοιπόν να δούμε τις επιπτώσεις από την αναγγελθείσα αλλαγή της πολιτικής της FED
(ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ) στις 17 του προηγούμενου Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με την
οποία, όπως δήλωσε η νέα της πρόεδρος Janet Yellen, δεν θα αγοράζει πλέον τίτλους κρατικών
ομολόγων που αντιπροσωπεύουν κρατικά δάνεια.
Η μέχρι τώρα πολιτική της FED, που ξεκίνησε με αφορμή την κρίση από τη πτώχευση της
Lehman Brothers, συνίστατο στο ακριβώς το αντίθετο, με την εφαρμογή της ίδιας πάγιας τακτικής
που ακολουθούσε, δηλαδή “κόψε χρήμα” και ρίξε το στην αγορά για ρευστότητα, μόνο που την
ονόμασε “ποσοτική χαλάρωση” (Quantitative Easing). Άλλωστε από που θα 'βρισκε χρήμα για όλη
αυτή τη μεγαλόπνοη “έμπνευση” αν δεν το “δημιουργούσε” ;
Δηλαδή με άλλα λόγια το ίδιο το κράτος μέσω της FED αγόρασε τις μετοχές στη δευτερογενή
αγορά, που κινδύνευαν να μην εισπράξουν οι κερδοσκόποι, αποδίδοντάς τους κέρδη με αέρα που
δημιούργησε και που στη συνέχεια πλήρωσαν αδρά οι φορολογούμενοι.
Έτσι απλά, τόσο απλά Μπάμπη μου, τόσο απλά Mega μου
Η πολιτική αυτή από το 2008 και έπειτα με τρεις τέτοιες επανειλημμένες απόπειρες
(QuantitativeEasing), που με τις μαζικές αυτές “εγχύσεις” ρευστότητας, αύξησαν την αξία των
τίτλων, στήριξαν το αμερικανικό χρηματιστήριο - και όχι μόνον - και επέτρεψαν στους
κερδοσκόπους να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους.
Αυτή είναι η ευεργετική διακύμανση των ποσοστών στους διάφορους παγκόσμιους
χρηματιστηριακούς δείκτες από το 2008 και μετά.
Παρά τις όποιες θολές και παραπλανητικές διαμαρτυρίες ότι η διαχείριση της κρίσης από πλευράς
ΕΕ και ΕΚΤ, είναι διαφορετική από εκείνη των ΗΠΑ και της FED και τη κατά συνέπεια εύλογη
“προτροπή” ώστε η ΕΚΤ να ακολουθήσει τη τακτική της τελευταίας να αγοράζει “ομολογιακά
χρεώγραφα” για να αποφευχθούν τα λάθη και να αποτραπεί η πολιτική της λιτότητας, η
πραγματικότητα φαίνεται πως είναι αρκετά διαφορετική, γι αυτό άλλωστε δεν αποσοβήθηκε,
σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των ελλήνων οπαδών του αμερικανικού μοντέλου, που διαμένουν
στις ΗΠΑ :
Όπως βλέπετε στην ουσία όλο αυτό το διάστημα και οι δύο κεντρικές τράπεζες ακολουθούσαν την
ίδια πορεία, απλά η μία ήταν πιο επιθετικότερη από την άλλη.
Τώρα αν τη μια τη λέμε “ποσοτική χαλάρωση” και την άλλη “ανακεφαλαιοποίηση” ..................
Επειδή οι αλήθειες λέγονται πάντα μετά, εκ των υστέρων, τότε που δημιουργούν λιγότερους
κινδύνους απ' ότι στο άκουσμά τους τη στιγμή που θα 'πρεπε, κι επειδή στον αντίλαλο ο ήχος
ξεθωριάζει, να τι δήλωσε, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, ο Alan Greenspan, που υπήρξε ο
επικεφαλής της FED από το 1987 μέχρι το 2006. ας σημειωθεί ότι οι δηλώσεις του έγιναν στο
“Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων” (Council on Foreign Relations) το οποίο δεν είναι μια απλή
¨δεξαμενή σκέψης” - όπως συνηθίζεται να λέγεται – αλλά καθορίζει τη πολιτική, κυρίως την
εξωτερική των ΗΠΑ.
Οι δηλώσεις αυτές του Greenspan ήρθαν τη κατάλληλη στιγμή, την ώρα που οι αξιωματούχοι της
FED, είχαν μαζευτεί στην Ουάσινγκτον για να ανακοινώσουν μετά από μερικές ώρες τα
συμπεράσματά τους σχετικά με τη πολιτική της FED, όσον αφορά τις αγορές ομολόγων :
“Το πρόγραμμα της αγοράς ομολόγων ήταν ένα “ανάμικτο πακέτο”, Η αγορές ιδίων και
ενυπόθηκων τίτλων, βοήθησαν να ανέβουν οι αξίες τους και να μειωθεί το κόστος δανεισμού.
Αλλά δεν έκανε απολύτως τίποτε για τη πραγματική οικονομία.”
“Η πραγματική ζήτηση είναι πνιγμένη στο νερό (θα εννοεί σε μια τρύπα) και η προσπάθεια να
ενισχυθεί μέσα από το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων δεν πέτυχε. Ωστόσο η αύξηση της αξίας τους
σημείωσε τρομερή επιτυχία. Διαπίστωσε επίσης (!!!! κρίμα που δεν το ήξερε νωρίτερα !!!), ότι οι
κεντρικές τράπεζες μπορούν μόνο να “σπάσουν” τις φούσκες “prick bubbles” (αυτό το prick,
πάρτε το όπως θέλετε). “Μόνο ρίχνοντας κάτω την οικονομία, μπορείς να σκάσεις τη φούσκα” κι
αυτό ήταν ένα μεγάλο ρίσκο, που ο ίδιος δεν ήθελε να πάρει όσο ήταν υποχρεωμένος να θωρακίζει
τη FED”
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει : αφού δημιουργήσαμε τη φούσκα, έπρεπε να βρούμε τρόπο να
πάρουμε τα λεφτά μας, αλλιώς γιατί να τη κάνουμε. Έτσι σκεφτήκαμε να “ρίξουμε” την αγορά
ρίχνοντας χρήμα από τις κεντρικές τράπεζες (διαδικασία που τόσο μας εξυμνούν οι επαΐοντες), που
δεν μας στοίχιζε τίποτε άλλωστε και να αγοράσουμε τα χρέη σε τιμές που θα είχαμε φροντίσει να
αυξήσουμε με αυτή μας τη κίνηση. Συνεπώς καταφέραμε να διατηρήσουμε την αξιοπιστία των
ομολόγων, αυξάνοντας την απόδοσή τους και να κερδίσουμε πολλαπλάσια, τη στιγμή που θα
πλήρωναν τόσα πολλά κορόιδα τόσους ελάχιστους πονηρούς.
Μη σπεύσετε να θεωρήσετε τη ερμηνεία αυτή απλοϊκή, γιατί και η η ίδια ερμηνεία του Greenspan
είναι εξίσου απλοϊκή, χωρίς βέβαια να λέει όλη την αλήθεια, εν τούτοις και οι δύο άσχετα με το
ύφος εξηγούν τη πραγματικότητα.
Γιατί σε κάθε περίπτωση ανεξάρτητα από την εξήγηση απλοϊκή η επιστημονικοφανή το ερώτημα
παραμένει το ίδιο : που πήγαν τα λεφτά ;
Η απάντηση επομένως στο ερώτημα είναι αυτή που τεκμηριώνει την ορθότητα της άποψης και
δικαιώνει τις υποψίες ανεξάρτητα από το ύφος των αναλύσεων.
Δείτε λοιπόν μετά την έγχυση ρευστότητας ύψους ενός τρις $, μέσω της τρίτης “ποσοτικής
χαλάρωσης” της Q3 από το Δεκέμβριο του 2012 μέχρι σήμερα :
Ταμειακό υπόλοιπο των διαφόρων τραπεζών σε σχέση με to συνολικό υπόλοιπο του αποθεματικού της
FED
μικρής δυναμικότητας τράπεζες (μπλε χρώμα)
μεγάλης δυναμικότητας αμερικανικές τράπεζες (κόκκινο χρώμα) όχι και τόσο αποκλειστικά εγχώριες
ξένες τράπεζες (κίτρινο χρώμα) όχι και τόσο ξένες πλέον
ταμειακά αποθέματα με τα αποθεματικά της ομοσπονδιακής τράπεζας (μαύρο χρώμα)
και για να ανακεφαλαιώνουμε με τις “ανακεφαλαιοποιήσεις”
αναλυτικότερα όσον αφορά τον επιμέρους καταμερισμό της έγχυσης ρευστότητας που πήραν από
τη FED, ανά κατηγορία οι τράπεζες :
μικρής δυναμικότητας τράπεζες (λαδί χρώμα)
μεγάλης δυναμικότητας αμερικανικές τράπεζες (κεραμιδί χρώμα) όχι και τόσο αποκλειστικά εγχώριες
ξένες τράπεζες (μπλε χρώμα) όχι και τόσο ξένες πλέον
Απ΄ ο,τι φαίνεται οι μικρές τράπεζες που τις ξέρει μόνο η μάνα τους πήραν ........
ενώ οι μεγάλες ξεπέρασαν το ύψος των 700 δις.
Οι πίνακες αυτοί είναι ενδεικτικοί για το που πήγαν και ποιοι πήραν τα λεφτά, διότι δεν περιμένει
κανείς να μπουν τα λεφτά κατ' ευθείαν στις τσέπες των κερδοσκόπων. Οι τράπεζες είναι το
εργαλείο του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Από την άλλη για τις ανακεφαλαιοποιήσεις και ποσοτικές χαλαρώσεις όταν από εικονικό χρήμα
μετατρέπονται σε ρευστό πραγματικό χρήμα, τη διαδικασία την αναλαμβάνουν οι
φορολογούμενοι !!!!
Και για να διευκολύνω τον Greenspan, δείχνοντας τι ακριβώς εννοεί όταν λέει ότι δεν βοηθήθηκε η
πραγματική οικονομία ή με άλλα λόγια που δεν πήγαν τα λεφτά ή τι δάνεισαν τελικά οι τράπεζες
στους ιδιώτες αφού αποπλήρωσαν “νομιμότατα” τα υπερκοστολογημένα ομόλογα στους καλά
πληροφορημένους παίκτες κερδοσκόπους :
κι αν θέλετε να δείτε αναλυτικότερα πόσα νέα δάνεια δόθηκαν απλόχερα για τη “πραγματική
οικονομία” στην οποία αναφέρεται ο Greenspan, δείτε τον επόμενο πίνακα :
όπως και στις ΗΠΑ :
οι καθαρές επενδύσεις στο εσωτερικό, ακόμη και μετά τη σχετική άνοδο, δεν φτάνουν στο επίπεδο
των μέσων του περασμένου αιώνα :
Ορίστε τι κατάφερε τελικά η FED με τις πολιτικές που ακολούθησε τόσα χρόνια προσπαθώντας να
“αντιμετωπίσει” τις αλλεπάλληλες διαδοχικές “φούσκες” της αμερικανικής οικονομίας και κατ'
επέκταση της παγκόσμιας οικονομίας.
Τα ομοσπονδιακά επιτόκια πέφτουν κάθε φορά όλο και περισσότερο, ενώ το χρέος σε σχέση με το
ΑΕΠ, όχι μόνο δεν περιορίζεται, αλλά αυξάνει αλματωδώς.
Μια παραπλήσια αναλυτική προσέγγιση του ίδιου φαινομένου είναι :
περίοδοι ύφεσης (αχνό γκρι)
πραγματικό ΑΕΠ (έντονο γκρι)
ομοσπονδιακά επιτόκια (κόκκινο καμπύλη)
δείκτης S & P 500 (μπλε καμπύλη) Standard & Poor's 500 = χρηματιστηριακός δείκτης κεφαλαιοποίησης των
500 μεγαλύτερων εταιρειών
Το πρόβλημα θα συνεχίζεται γιατί το ίδιο έχει γίνει πια “μηχανισμός” και οι μεγάλοι γίνονται όλο
και μεγαλύτεροι, ώστε να απαιτείται νέα χρηματοδότηση για την απαραίτητη σωτηρία τους, αφού
το αντίθετο θα “απειλούσε την οικονομία με κατάρρευση” και προκειμένου να ισχύσει το γνωστό :
'too big to fail”, το οποίο έχει γυριστεί και ταινία για να το αποδεχθούμε σαν κώδικα και για να το
εμπεδώσουμε.
Μια μόνιμη λοιπόν απειλή και κίνδυνος για το μέλλον της οικονομίας, που χρυσοπληρώνουμε για
να αποφύγουμε, ενώ στην ουσία τον χρηματοδοτούμε για να επιστρέψει την επόμενη φορά
μεγαλύτερος.
Σκεφθείτε ότι ήδη πριν από τη κρίση τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα ανέρχονταν και παρέμειναν
ανενόχλητα σε ποσοστό 9 % του ΑΕΠ, αναλυόμενο ως εξής :
4,5 % όπως φαίνεται από τη σχέση TCMDO (Total Credit Market Dept Owed) vs GDP δηλαδή το
συνολικό οφειλόμενο ποσό στη πιστωτική αγορά σε σχέση με το ΑΕΠ και
4,5 % από ποσό που προκύπτει από το ισοζύγιο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών
Αυτό τουλάχιστον βγαίνει σαν συμπέρασμα από τον επόμενο πίνακα :
ή πάλι ακόμη κι η ανάπτυξη με την αύξηση του ΑΕΠ (κόκκινο) δεν είναι ικανή να σταματήσει τη
φτωχοποίηση των μεσαίου εισοδήματος νοικοκυριών. Μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει στα
υπόλοιπα !!
Ανακεφαλαιώνοντας γι άλλη μια φορά τα σχετικά με τις ανακεφαλαιοποιήσεις και συμφωνώντας με
τον Greenspan, στο ότι ουδόλως επωφελήθηκε η “πραγματική οικονομία” από τις συνεχείς
εγχύσεις, έχω να προσθέσω ότι οι κερδοσκόποι και το υπαλληλικό τους προσωπικό (πολιτικό και
τραπεζικό), ενδιαφέρονται για τη “πραγματική οικονομία”, μόνο όταν υποχρεώνονται οι δεύτεροι
να ρευστοποιήσουν τα κέρδη των πρώτων.
Ωστόσο βλέποντας τον παρακάτω πίνακα το συμπέρασμα που βγάζει κανείς δεν είναι ότι οι
αμερικανοί έκαναν καλλίτερα τη δουλειά τους, γιατί η καπιταλιστική διαχείριση της κρίσης είναι
ενιαία, αφού και η πρόκλησή της είναι κι αυτή ενιαία. Απλά εκείνοι επωφελήθηκαν από την κρίση
στην ΕΕ, καταφέρνοντας να έχουν λιγότερες σχετικά απώλειες, τουλάχιστον για τους γύπες τους.
Οι παράμετροι που αναφέρονται στην κάθετη στήλη στο πίνακα που ακολουθεί είναι κατά σειρά :
ΑΕΠ το 2014, με βάση το 100 που ήταν το 2007
Πρόγνωση της αύξησης του ΑΕΠ για το 2015
Ανεργία (9/2014)
Δημόσιο έλλειμμα σε ποσοστό επί του ΑΕΠ
Τρέχον ισοζύγιο του 2014, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ
Η ανάκαμψη στις ΗΠΑ σε αντιδιαστολή με το μαρασμό της ΕΕ
Σήμερα μπροστά στα ανανεωμένα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού και τις εξελισσόμενες
στρατιωτικές συγκρούσεις, το Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ. αναδιπλώνεται και συμβαδίζοντας μαζί τους,
βάζει σε εφαρμογή τις νέες εμπνεύσεις των γιγάντων της οικονομίας, από νομπελίστες μέχρι
δημοσιογραφοκονόμους, προκειμένου να εμφανίσει τις παλιές του τέχνες με νέο κόσκινο.
Το πρώτο βασικό είναι ότι η “αγορά” του χρέους αυξάνεται αλματωδώς :
Ο αμερικάνικος καπιταλισμός (εταιρικός καπιταλισμός) έχει πλέον να αντιμετωπίσει, αλλά στη
πραγματικότητα να επαναδιαχειριστεί με κερδοσκοπικό πάλι τρόπο μια τεράστια αγορά 100 τρις.
δολ.
(εσωτερικό χρέος με πορτοκαλί χρώμα και εξωτερικό με μπλε)
Το πως θα το διαχειριστεί μπορεί να μην είναι σαφές από τώρα, πλην όμως το σίγουρο είναι ότι δεν
πρόκειται να παρεκλίνει στο ελάχιστο από την πάγια και σταθερή αντίληψή του, όσο κι αν
ανανεώσει τις μεθόδους του.
Ιδού ένα μικρό παράδειγμα :
Η αλλαγή που παρουσιάστηκε στο τελευταίο τετράμηνο της πορείας της αμερικανικής οικονομίας
με μικρή αύξηση του ΑΕΠ, δεν οφείλεται προφανώς σε ανάπτυξη, αλλά στην αύξηση των
στρατιωτικών δαπανών. (Ας είναι καλά το ISIS και η βιομηχανία της τρομοκρατίας)
Και η κοροϊδία βέβαια είναι ότι οι “ειδικοί επιστήμονες” της FED, αποκλείεται να μην το γνώριζαν
μόλις χθες που μαζεύτηκαν και τεκμηρίωσαν την απόφασή τους για την αναστολή της μέχρι
πρότινος πολιτικής της, με την εξαγορά ομολόγων. (προς Θεού, μην βάζετε στο μυαλό σας
συνωμοσίες και πονηρές σκέψεις, δείτε το καθαρά από οικονομοτεχνική άποψη !!!!)
Βέβαια όπως συνηθίζεται η όλη επιχείρηση της “διαχείρισης” θα συνοδεύεται από δυσφορία,
αγωνία, ανησυχία, άγχος, των γνωστών αγνώστων “αγορών” για το μέλλον της παγκόσμιας
οικονομίας, την ισορροπία των κοινωνικών συστημάτων, που θα κινδυνεύουν κάτω από το
δυσβάστακτο και τεράστιο βάρος που θα δημιουργούν τα εθνικά χρέη και τις κρίσεις που αυτά θα
προκαλούν. Η κοροϊδία θα συνεχίζεται και τόσες άλλες ανόητες, μπαρούφες, επενδεδυμένες
κατάλληλα με το μανδύα της επιστημονικοφάνειας, που θα προσφέρουν ακάματοι οι νομπελίστες
λογιστές της καπιταλιστικής οικονομίες, μέσα από την αστείρευτη δεξαμενή της απάτης και θα
αναμεταδίδουν με απόλυτη πιστότητα τα επιτελεία των αποτυχημένων μαθητευόμενων
οικονομολόγων, που ξαναδοκιμάζουν την τύχη τους συνωστιζόμενοι στο δημοσιογραφικό χώρο,
προσθέτοντας που και που καμιά προσωπική “πινελιά”, ελπίζοντας σε μια καλλίτερη σύμβαση.
Οι επιπτώσεις και οι κραδασμοί γίνονται αισθητοί στη γηραιά ήπειρο, όπου έχει ήδη ξεκινήσει η
πτώση του γαλλικού και γερμανικού 10ετούς
Μη νομίζετε ότι δεν μας αφορά το θέμα ή ότι μας αφορά μόνο στα πλαίσια της παγκόσμιας
οικονομίας που μας επηρεάζει γενικά κλπ, κλπ, κλπ,
Η σχέση είναι πολύ πιο στενή αν πάρει κανείς υπόψη του τις δηλώσεις του Νεοϋορκέζου David
Einhorn, που είναι διευθύνων σύμβουλος του Fund Greenlight Capital, που ήταν εκείνος που
προέβλεψε τη πτώχευση της Lehman Brothers, πριν καν εκδηλωθεί.
“Οι αγορές των ομολόγων αξιολογούν τη Γαλλία σαν τη Γερμανία, ενώ εκείνη μοιάζει
περισσότερο με την Ελλάδα.” (Έτσι για να ξέρουμε που βρισκόμαστε).
Σήμερα είναι πλέον εμφανές ότι ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ δοκιμάζεται σκληρά, παρασυρμένος
στη δίνη των συνεπειών της πολιτικής του απέναντι στις περιφερειακές χώρες.
Πίστευε πως ενδεχομένως να κέρδιζε εκτός από τα οφέλη και τον απαραίτητο χρόνο να προλάβει
να αμβλύνει τις συνέπειες της κρίσης στις εθνικές οικονομίες των χωρών του.
Είναι όμως προφανές – από τις σπασμωδικές κινήσεις του – ότι έπεσε έξω στους υπολογισμούς
του.
Το σύμφωνο οικονομικής σταθερότητας είναι ένα από τα πολλά σημεία επιπόλαιου
αυτοσχεδιασμού στα οποία κατέφυγε προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των
κερδοσκόπων, πίσω από τις “ανώνυμες” αγορές των “έντιμων” επενδυτών.
Σήμερα γυρίζει σαν μπούμεραγκ εναντίον του σε μια πολύ δύσκολη φάση και για τις τρεις χώρες,
που τον αποτελούν, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Οι δύο τελευταίες με αλλεπάλληλες
“Α Β ητικού” τύπου υποβαθμίσεις από τους οίκους που έχουν οι ίδιες χρυσοπληρώσει ιδρύοντας
και συντηρώντας τους, για να τους εξασφαλίζουν τις απαραίτητες αξιολογήσεις και με τις
οικονομίες τους να περνούν από ύφεση σε αποπληθωρισμό, αδυνατούν να συμμορφωθούν στις
προσυμφωνημένες – όπως πάντα - για τους άλλους απαιτήσεις.
Το σενάριο γίνεται ακόμη πιο δύσκολο με τις ορατές και αισθητές τις συνέπειες των κυρώσεων που
επέβαλαν στη Ρωσία και τις επιπτώσεις από τη φυσιολογική αμυντική στάση της τελευταίας,
εφαρμόζοντας σαν αντίποινα, εμπάργκο στα ευρωπαϊκά προϊόντα.
Δύσκολοι καιροί για τα φιλαράκια που είναι πλέον υποχρεωμένα να εξασφαλίσουν νέες ισορροπίες.
Μετά από την οργή,
είναι ενδεχόμενο να επικρατήσει “ευρωπαϊκού “ τύπου νηφαλιότητα και να βρεθεί ενδεχομένως
κάποια συγκαταβατική λύση, που θα περιέχει απαραίτητα κάποιες εικονικές για τα μάτια του
κόσμου προσαρμογές στους προϋπολογισμούς που έχουν αρχικά επιστραφεί για διόρθωση, μέχρι τα
τέλη του Νοέμβρη.
Το πρόβλημα όμως παραμένει και σε συνδυασμό με την άρνηση της Μ. Βρετανίας να καταβάλει
την εισφορά που της αντιστοιχεί, στο κοινοτικό προϋπολογισμό, κρίνοντας την υπερβολική, αλλά
και με την συνεχιζόμενη κρίση στις οικονομίες των PIGS, που προσφέρεται πάντα σαν άλλοθι, το
μέλλον της Ευρωζώνης δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αύριο θα θυμίζει κάτι από το παρελθόν της.
Ο κίνδυνος να αλλάξει η μέχρι σήμερα “κοινή” πολιτική της αντιμετώπισης του χρέους και να
αντικατασταθεί από τη διαχείριση με ευθύνη κάθε κράτους – μέλους ξεχωριστά, αρχίζει να
διαγράφεται στον σκοτεινό ορίζοντα.
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε φυσικά ότι η κάθε μια χώρα θα βρίσκονταν στο έλεος των δανειστών, των
αγορών, των κερδοσκόπων, οι οποίοι προκειμένου να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους και τις
υψηλές αποδόσεις που περιμένουν, θα επέβαλαν σκληρότερα μνημόνια και διεθνείς συμβάσεις με
βαρύτατες κυρώσεις δεδομένου ότι δεν θα υπήρχε ενδιάμεσος κοινός εγγυητής. Με άλλα λόγια
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αυτός είναι ο δρόμος, οι διασταυρώσεις και τα μονοπάτια, που “εξασφαλίζει” η παραμονή της
χώρας μας στην ΕΕ, των λαών και σήμερα, αλλά και μετά από τις ουτοπικές κοινωνικές
μεταρρυθμίσεις, που πιστεύουν, κυρίως όμως που υπόσχονται όσοι επιδιώκουν την ανοχή του
συστήματος, μπας και δουν “ολίγη από κυβέρνηση” .
Τέλος όσο κι αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ όλων αυτών ως προς την “ευρωστία” της οικονομίας :
το πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει κοινό, όπως και οι ανισότητες ακόμη και στο άντρο του
εταιρικού καπιταλισμού, όσον αφορά τη κατανομή του πλούτου , δεδομένου όπως λέγεται
προκλητικά : “the rich hold assets, the poor have debt”. Δηλαδή οι πλούσιοι έχουν τους τίλους στο
ενεργητικό τους, ενώ οι φτωχοί έχουν το χρέος.
Όλες αυτές οι διαπιστώσεις αναδεικνύουν ζητήματα τα οποία κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχθεί
και να μην υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει.
Η βιωσιμότητα του χρέους που βασίζεται στον οικονομικό και βιολογικό θάνατο όλων εκείνων, που
διατηρούν ακόμη και ένα ελάχιστο εισόδημα αποτελεί κοινό παρονομαστή.
Οι πολιτικές εξυπηρέτησης των οικονομικών συμφερόντων της διεθνούς πλουτοκρατίας, που
βασίζονται στη καταλήστευση του παραγόμενου πλούτου και του εισοδήματος αυτών που
εξακολουθούν να αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης μέσα από την εργασία τους, είναι κοινές
για όλους.
Ταυτόχρονα μπορούν να αποτελέσουν και κοινά σημεία αναφοράς στη πάλη ενάντια στο
σύμπλεγμα του Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ, το οποίο δεν είναι άτρωτο.
Τόσο η σημερινή κατάσταση, όσο και η δυσοίωνη προοπτική της επαναφέρουν και καθιστούν
επίκαιρο ένα ζήτημα που είχα θέσει επανειλημμένα εδώ και τρία χρόνια και στο οποίο ελάχιστοι
έδωσαν τη στοιχειώδη σημασία, ιδιαίτερα δυνάμεις στο χώρο της αριστεράς.
Με καλή πρόθεση θα το αποδώσω περισσότερο σε αδυναμία κατανόησης και άγνοιας, επειδή ίσως
τον καιρό εκείνο δεν είχαν φανεί ακόμη σε όλο τους το μέγεθος τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα
από τους αυτοσχεδιασμούς του δίδυμου Μερκοζύ.
Ωστόσο δεν μπορώ να αποκλείσω τη πιθανότητα της συνειδητής άρνησης !!!
Το σύμφωνο οικονομικής σταθερότητας χωρίς να εξυπηρετεί ούτε στο ελάχιστο, σε ότι αναφέρεται
στην αιτιολογία του σχεδιασμού και της συγκρότησής του, παραμένει ένα αξεπέραστο εμπόδιο στη
διατήρηση της εθνικής ανεξαρτησία και αυτοτέλειας των χωρών μελών της ΕΕ, σε οικονομικό
επίπεδο και όχι μόνον, ενώ αντίθετα διασφαλίζει τη διατήρηση του κατάλληλου κλίματος για τη
συνέχιση των συμφερόντων του Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ.
Ταυτόχρονα η ύπαρξη του αποτελεί μεγαλύτερη εγγύηση σταθερότητας του “συστήματος” απ' ότι
τα μνημόνια και οι συμβάσεις, ώστε κι αν αυτά τύποις καταργηθούν, θα εξακολουθεί να υπάρχει η
ασφυκτικότερη ασφαλιστική δικλείδα.
Επομένως η κατάργησή του αποτελεί όχι μόνον πολιτική, κοινωνική και θεσμική αναγκαιότητα,
αλλά και πόλο συσπείρωσης όλων εκείνων των δυνάμεων που ισχυρίζονται ότι θέλουν “μια άλλη
Ευρώπη”. Θα μπορούσε λοιπόν όσο είναι ακόμη καιρός και δεν έχει ψηφιστεί από τα κοινοβούλια
των χωρών μελών και παραμένει ακόμη εν ισχύ σε επίπεδο κυβερνητικών αποφάσεων, να
καλλιεργηθεί η ιδέα του κοινού αγώνα των λαών για τη κατάργησή του, και να καταλήξει σε
επιμέρους ή σε γενικό (αν υπάρξουν οι προϋποθέσεις) δημοψήφισμα.
Αυτό θα διευκόλυνε τον μεμονωμένο αγώνα των επιμέρους κρατών για ανεξαρτησία, χωρίς να
διαταράσσει τη συνοχή της ΕΕ “των λαών” και θα δημιουργούσε τις συνθήκες του λαμπρού στίβου
για τις “ανανεωτικές δυνάμεις”, έτσι ώστε να πείσουν έμπρακτα για τις πραγματικές προθέσεις και
τις δυνατότητές τους.
Τέλος όσον αφορά τα προβλήματα περί διαγραφής ή ποσού διαγραφής και με ποιο τρόπο, θα
θυμίσω στους ειδικούς επιστήμονες – συμβούλους, ότι ο ρόλος των Κεντρικών Τραπεζών δεν
έπαψε ποτέ να είναι ρόλος τελικού δανειστή.
Κατά συνέπεια αντί να παλεύει ο κάθε λαός ξεχωριστά για τη διαγραφή τμήματος ή ολόκληρου του
χρέους του και να έρχεται σε αντιπαράθεση με τους λαούς άλλων χωρών, όπως τόσο πονηρά έχουν
σχεδιάσει οι κυβερνώντες κύκλοι στις Βρυξέλλες , ακολουθώντας τις εντολές του Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ,
μετατρέποντας λογιστικά το χρέος στη πρωτογενή τουλάχιστον αγορά, σε φαινομενικά
κρατικοεξαρτώμενο, θα μπορούσε σε μια κοινή συναίνεση και αγώνα να απαιτήσουν όλοι μαζί από
κοινού τη διαγραφή του χρέους κατ' αναλογία από τον τελικό δανειστή, δηλαδή την κεντρική
τράπεζα, δηλαδή την ΕΚΤ (πιστεύω να έχει γίνει αντιληπτό), αφού όλοι χρωστάνε και αυτά που
χρωστάνε δεν είναι παρά αποτέλεσμα “μόχλευσης” και τίτλων που ουδέποτε είχαν πραγματική
υλική υπόσταση, απλά με τα δικά τους χρήματα περιμένουν ρευστοποίηση.
Ή μήπως είναι κάπως διαφορετικά ;
Στη περίπτωση αυτή θα μπορούσε να καταρρεύσει ο “χάρτινος γίγαντας” και “η οικονομία του”,
που σίγουρα είναι παγκόσμια, όχι όμως ότι θα κινδύνευε να καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία.
Ιδού λοιπόν το πεδίο του αγώνα και της δόξης των ανανεωτικών δυνάμεων της Ευρώπης.
Εάν ευοδωθεί ο αγώνας τους ή έστω αν αναγγελθεί, τότε ίσως αλλάξω κι εγώ ακόμη γνώμη και
θελήσω να ζήσω κι εγώ σ' αυτή τη νέα Ευρώπη, “την Ευρώπη των λαών”.
Την ώρα που οι τράπεζες πέρασαν με επιτυχία το stress test της ΕΚΤ, όπως ισχυρίζεται κυβέρνηση
και αξιωματική αντιπολίτευση (δηλώσεις Τσουκαλά του ΣΥΡΙΖΑ)
(Μπορείτε να τις δείτε και να τις ακούσετε στο https://www.youtube.com/watch?v=kSinR5fN4f4.
για να σας διευκολύνω, είναι προς το τέλος),
ενώ όλος ο κόσμος γνωρίζει σύμφωνα με την τελική έκθεση της ΕΚΤ, ότι υπήρξαν 24 τράπεζες που
δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν με επιτυχία στο τεστ, μεταξύ των οποίων και οι τρεις ελληνικές (η
Eurobank, η τράπεζα Πειραιώς και η Εθνική) και μια κυπριακή,
την ώρα που τα ξένα δημοσιεύματα βρίθουν σχετικών σχολίων παρουσιάζοντας τις σαν τις μαύρες
τρύπες του ελλείμματος των 25 δις. ευρώ που διαπίστωσε η ίδια η ΕΚΤ,
την ώρα που για ευνόητους λόγους το πρόβλημα επιχειρείται να απαλυνθεί με την αποδοχή της
ικανότητας τους όχι με πραγματική επάρκεια, αλλά με τεχνάσματα, όπως με “δυναμικούς
ισολογισμούς”, που αντιβαίνουν ως προς τους ισχύοντες κανόνες αξιολόγησης του ίδιου του
τραπεζικού συστήματος
την ώρα που η κοινή λογική βάζει το απλό ερώτημα : “αφού πέρασαν το test και άρα δεν
αντιμετωπίζουν πρόβλημα, τότε γιατί χρειάζονται μεγαλύτερη ρευστότητα”, στο οποίο φυσικά δεν
υπάρχει καμία σοβαρή απάντηση από πλευράς κυβέρνησης, τραπεζικών παραγόντων, ΕΚΤ και ΕΕ
την ώρα που η ΕΚΤ προσπαθεί να καλύψει με κάθε τρόπο τη προμελετημένη σκηνοθεσία του
περίφημου stress test, έστω και για τα μάτια του κόσμου, με την παιδαριώδη ομολογία του
αντιπροέδρου της Vítor Manuel Ribeiro Constâncio, οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου :
ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο η ΕΚΤ δεν συμπεριέλαβε μέσα στους στρεσογόνους παράγοντες
του “αντίστροφου” (αρνητικού) σεναρίου τις “κυρώσεις” εναντίον της Ρωσίας, τη διακοπή της
παροχής του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και τον αποπληθωρισμό, προκειμένου να γίνει πιο
ρεαλιστικό,
εκείνος απάντησε : “ το σενάριο του stress test είχε στοιχειοθετηθεί στην αρχή του χρόνου και
όπως είναι φυσικό πολλοί από τους παράγοντες που αναφέρατε δεν ήταν γνωστοί ώστε να
συμπεριληφθούν”
Αν είναι ποτέ δυνατόν για ένα τέτοιο διεθνή οργανισμό και τόσους μήνες αργότερα να μην υπάρχει
η σχετική πρόνοια, που θα απαιτούνταν από οποιοδήποτε απλό οικονομικό συγκρότημα
προκειμένου να υποστεί, έστω και μια στοιχειώδη αξιολόγηση.
Η δήλωση αυτή έρχεται να προστεθεί σε προηγούμενες δηλώσεις που που έχουν συνοδεύσει
προηγούμενες “σκηνοθεσίες”, όπως εκείνη της Τρόικα με την περίφημη “Grexit” και εκείνη του
Draghi με το περίφημο “Δεν υπάρχει plan B”, όταν είχε “απειληθεί” το ευρώ.
Στη πραγματικότητα τι ήθελε να αποφύγει η ΕΚΤ. Προφανώς την ανάδειξη του υπαρκτού
κινδύνου του αποπληθωρισμού.
Με τον τρόπο αυτό το test και η ίδια έγιναν αναξιόπιστοι.
Διότι με ένα τέτοιο “αντίστροφο” σενάριο κινδύνου που καταλήγει σε αυτά τα αποτελέσματα, όσον
αφορά τη προοπτική του πληθωρισμού :
Διότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει τη σκληρή πραγματικότητα, που σκιαγραφούν οι δείκτες και
εμείς οι ίδιοι, σαν χώρα ζούμε καθημερινά.
Το γεγονός δηλαδή ότι όχι μόνο εμείς αλλά και άλλες 7 χώρες βρίσκονται κάτω από το όριο του
0,2 %, δηλαδή βρίσκονται ήδη σε αποπληθωρισμό :
Το ερώτημα είναι : αφού δεν μπορούν να πείσουν κανένα, τότε ποιόν κοροϊδεύουν ;
Εν τω μεταξύ την ίδια ώρα που διαδραματίζονται όλα αυτά, άλλο ένα τραγικό γεγονός συνέβη στον
υπέροχο κόσμο του τραπεζικού συστήματος .
Ο 41 ετών Calogero "Charlie" Gambino, υψηλόβαθμο νομικό στέλεχος της Deutsche Bank,
βρέθηκε κρεμασμένος στο διαμέρισμα του στη Νέα Υόρκη, πριν από μια εβδομάδα.
Μετά τη πρόσφατη αυτοκτονία του 48χρονου γαλλο – εβραίου τραπεζίτη Thierry Leyne,
συνεταίρου του Dominique Strauss-Kahn, που πήδησε από τον 23 όροφο του πολυτελούς κτιρίου
στο οποίο διέμενε στο Τελ Αβίβ, στις 24 Οκτωβρίου, ο κατάλογος σε αυτό “το μαγαζάκι των
αυτοκτονιών”, γίνεται αρκετά μακρύς.
Άλλα 15 στελέχη αυτού του υπέροχου κόσμου έχουν αυτοκτονήσει μόνον φέτος.
Φυσικά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η αυτοκτονία του στελέχους της Deutsche Bank έχει να
κάνει με αυτό :
ή με αυτό
όπου γίνεται αντιληπτή φαντάζομαι η τεράστια διαφορά ανάμεσα στο ΑΕΠ της Γερμανίας, στο
ΑΕΠ της Ευρωζώνης και στο σύνολο των “παραγώγων” που έχει στη κατοχή της, όντας
“εκτεθειμένη” η Deutsche Bank.
Πάντως τόσες πολλές αυτοκτονίες στο “μαγαζάκι' του τραπεζικού συστήματος μάλλον λένε πολλά.
Εν τούτοις δεν μπορώ να πω ότι με συγκινεί σαν άνθρωπο, στο ίδιο σημείο με τις αυτοκτονίες
τόσων συμπολιτών μας, που οδηγούνται σε αυτές, τις περισσότερες φορές χωρίς δική τους ευθύνη
και οι οποίες δεν περιορίζονται σε αυτά τα χαμηλά νούμερα των “γιαπιδιών”, ενώ τα οικογενειακά
δράματα που τους ακολουθούν είναι ικανά να καταστρέψουν πολύ περισσότερες ανθρώπινες ζωές
ακόμη.
Κι όλα αυτά γιατί υπάρχει μια σημαντική διαφορά ακόμη και μεταξύ αυτοκτονιών.
Οι συμπολίτες μας δεν επέλεξαν, όπως οι τραπεζίτες να παίξουν συνειδητά σ' αυτό το παιγνίδι του
πάσει θυσία και με οποιοδήποτε κόστος, κέρδους. Αυτοί που το επέλεξαν είναι άξιοι της τύχης τους
και γνωρίζοντας εκ των προτέρων τους κανόνες του παιγνιδιού, τους οποίους σε πολλές
περιπτώσεις λόγω της θέσης τους ήταν σε θέση ακόμη και να τους επηρεάσουν, ας πληρώσουν στο
κάτω κάτω τις συνέπειες με όποιο τρόπο εκείνοι επιλέξουν. Εκείνοι όμως που δεν φταίνε σε τίποτε,
είναι εκείνοι που υποστήκαν τις συνέπειες των δικών τους παιγνιδιών.
Αν λοιπόν αναφέρομαι στο θέμα των “στελεχικών αυτοκτονιών” είναι για να αναδείξω το γεγονός
της αθλιότητας του νέου συμπλέγματος των διεθνών οργανισμών αλληλοβοήθειας (ΔΝΤ,
Παγκόσμια τράπεζα) και του τραπεζοχρηματοπιστωτικού συστήματος (Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ.), που ενώ
τα προηγούμενα χρόνια κινούνταν στο περιθώριο ή στη σκιά της κοινωνικής ζωής, έχοντας
αναμφισβήτητα τον πλήρη έλεγχο της πολιτικής και της οικονομίας, σήμερα έχει εισβάλλει με τον
πιο αποτρόπαιο, προκλητικό και βίαιο τρόπο στη καθημερινή μας ζωή, κάνοντας την ασφυκτική και
αφόρητη για τη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.
Είναι όμως πράγματι τόσο ισχυρός αυτός ο γίγαντας (Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ.) ή είναι τόσο χάρτινος όσο
τα περιουσιακά στοιχεία που τον συνθέτουν ;
Πάντως αυτό που είναι βέβαιο είναι, ότι το μυστικό της κυριαρχίας του βρίσκεται σε δύο
καθοριστικούς παράγοντες : τον φόβο και την άγνοια.
Είναι πασίγνωστη η ομολογία του μεγιστάνα Henry Ford, που είχε πει :
"Είναι μάλλον θετικό το ότι, οι Πολίτες του Έθνους δεν κατανοούν το νομισματικό μας σύστημα -
επειδή, εάν καταλάβαιναν πώς λειτουργεί, θα ξεσπούσε επανάσταση την αμέσως επόμενη ημέρα,
αύριο το πρωί"
Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια που διαιωνίζει την εξουσία του λιγότερο από 1 % του
παγκόσμιου πληθυσμού και την κυριαρχία του στο περισσότερο από το 90 % του παγκόσμιου
πλούτου.
Αυτή είναι και η αιτία που αδρανοποιεί τη τεράστια πλειοψηφία και την κρατάει μακρυά από την
άσκηση της εξουσίας, με κάθε μορφή αποκλεισμού, κοινωνικού και πολιτικού και της στερεί το
δικαίωμα της απόλαυσης του πλούτου που η ίδια παράγει.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της διαχείρισης της πρόσφατης κρίσης ξεκινώντας από τις τελευταίες
εξελίξεις στο επίπεδο των κεντρικών τραπεζών που λειτουργούν σαφώς ως εργαλεία του
χρηματοπιστωτικού συστήματος σε όφελος των κερδοσκόπων.
Μένει λοιπόν να δούμε τις επιπτώσεις από την αναγγελθείσα αλλαγή της πολιτικής της FED
(ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ) στις 17 του προηγούμενου Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με την
οποία, όπως δήλωσε η νέα της πρόεδρος Janet Yellen, δεν θα αγοράζει πλέον τίτλους κρατικών
ομολόγων που αντιπροσωπεύουν κρατικά δάνεια.
Η μέχρι τώρα πολιτική της FED, που ξεκίνησε με αφορμή την κρίση από τη πτώχευση της
Lehman Brothers, συνίστατο στο ακριβώς το αντίθετο, με την εφαρμογή της ίδιας πάγιας τακτικής
που ακολουθούσε, δηλαδή “κόψε χρήμα” και ρίξε το στην αγορά για ρευστότητα, μόνο που την
ονόμασε “ποσοτική χαλάρωση” (Quantitative Easing). Άλλωστε από που θα 'βρισκε χρήμα για όλη
αυτή τη μεγαλόπνοη “έμπνευση” αν δεν το “δημιουργούσε” ;
Δηλαδή με άλλα λόγια το ίδιο το κράτος μέσω της FED αγόρασε τις μετοχές στη δευτερογενή
αγορά, που κινδύνευαν να μην εισπράξουν οι κερδοσκόποι, αποδίδοντάς τους κέρδη με αέρα που
δημιούργησε και που στη συνέχεια πλήρωσαν αδρά οι φορολογούμενοι.
Έτσι απλά, τόσο απλά Μπάμπη μου, τόσο απλά Mega μου
Η πολιτική αυτή από το 2008 και έπειτα με τρεις τέτοιες επανειλημμένες απόπειρες
(QuantitativeEasing), που με τις μαζικές αυτές “εγχύσεις” ρευστότητας, αύξησαν την αξία των
τίτλων, στήριξαν το αμερικανικό χρηματιστήριο - και όχι μόνον - και επέτρεψαν στους
κερδοσκόπους να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους.
Αυτή είναι η ευεργετική διακύμανση των ποσοστών στους διάφορους παγκόσμιους
χρηματιστηριακούς δείκτες από το 2008 και μετά.
Παρά τις όποιες θολές και παραπλανητικές διαμαρτυρίες ότι η διαχείριση της κρίσης από πλευράς
ΕΕ και ΕΚΤ, είναι διαφορετική από εκείνη των ΗΠΑ και της FED και τη κατά συνέπεια εύλογη
“προτροπή” ώστε η ΕΚΤ να ακολουθήσει τη τακτική της τελευταίας να αγοράζει “ομολογιακά
χρεώγραφα” για να αποφευχθούν τα λάθη και να αποτραπεί η πολιτική της λιτότητας, η
πραγματικότητα φαίνεται πως είναι αρκετά διαφορετική, γι αυτό άλλωστε δεν αποσοβήθηκε,
σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των ελλήνων οπαδών του αμερικανικού μοντέλου, που διαμένουν
στις ΗΠΑ :
Όπως βλέπετε στην ουσία όλο αυτό το διάστημα και οι δύο κεντρικές τράπεζες ακολουθούσαν την
ίδια πορεία, απλά η μία ήταν πιο επιθετικότερη από την άλλη.
Τώρα αν τη μια τη λέμε “ποσοτική χαλάρωση” και την άλλη “ανακεφαλαιοποίηση” ..................
Επειδή οι αλήθειες λέγονται πάντα μετά, εκ των υστέρων, τότε που δημιουργούν λιγότερους
κινδύνους απ' ότι στο άκουσμά τους τη στιγμή που θα 'πρεπε, κι επειδή στον αντίλαλο ο ήχος
ξεθωριάζει, να τι δήλωσε, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, ο Alan Greenspan, που υπήρξε ο
επικεφαλής της FED από το 1987 μέχρι το 2006. ας σημειωθεί ότι οι δηλώσεις του έγιναν στο
“Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων” (Council on Foreign Relations) το οποίο δεν είναι μια απλή
¨δεξαμενή σκέψης” - όπως συνηθίζεται να λέγεται – αλλά καθορίζει τη πολιτική, κυρίως την
εξωτερική των ΗΠΑ.
Οι δηλώσεις αυτές του Greenspan ήρθαν τη κατάλληλη στιγμή, την ώρα που οι αξιωματούχοι της
FED, είχαν μαζευτεί στην Ουάσινγκτον για να ανακοινώσουν μετά από μερικές ώρες τα
συμπεράσματά τους σχετικά με τη πολιτική της FED, όσον αφορά τις αγορές ομολόγων :
“Το πρόγραμμα της αγοράς ομολόγων ήταν ένα “ανάμικτο πακέτο”, Η αγορές ιδίων και
ενυπόθηκων τίτλων, βοήθησαν να ανέβουν οι αξίες τους και να μειωθεί το κόστος δανεισμού.
Αλλά δεν έκανε απολύτως τίποτε για τη πραγματική οικονομία.”
“Η πραγματική ζήτηση είναι πνιγμένη στο νερό (θα εννοεί σε μια τρύπα) και η προσπάθεια να
ενισχυθεί μέσα από το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων δεν πέτυχε. Ωστόσο η αύξηση της αξίας τους
σημείωσε τρομερή επιτυχία. Διαπίστωσε επίσης (!!!! κρίμα που δεν το ήξερε νωρίτερα !!!), ότι οι
κεντρικές τράπεζες μπορούν μόνο να “σπάσουν” τις φούσκες “prick bubbles” (αυτό το prick,
πάρτε το όπως θέλετε). “Μόνο ρίχνοντας κάτω την οικονομία, μπορείς να σκάσεις τη φούσκα” κι
αυτό ήταν ένα μεγάλο ρίσκο, που ο ίδιος δεν ήθελε να πάρει όσο ήταν υποχρεωμένος να θωρακίζει
τη FED”
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει : αφού δημιουργήσαμε τη φούσκα, έπρεπε να βρούμε τρόπο να
πάρουμε τα λεφτά μας, αλλιώς γιατί να τη κάνουμε. Έτσι σκεφτήκαμε να “ρίξουμε” την αγορά
ρίχνοντας χρήμα από τις κεντρικές τράπεζες (διαδικασία που τόσο μας εξυμνούν οι επαΐοντες), που
δεν μας στοίχιζε τίποτε άλλωστε και να αγοράσουμε τα χρέη σε τιμές που θα είχαμε φροντίσει να
αυξήσουμε με αυτή μας τη κίνηση. Συνεπώς καταφέραμε να διατηρήσουμε την αξιοπιστία των
ομολόγων, αυξάνοντας την απόδοσή τους και να κερδίσουμε πολλαπλάσια, τη στιγμή που θα
πλήρωναν τόσα πολλά κορόιδα τόσους ελάχιστους πονηρούς.
Μη σπεύσετε να θεωρήσετε τη ερμηνεία αυτή απλοϊκή, γιατί και η η ίδια ερμηνεία του Greenspan
είναι εξίσου απλοϊκή, χωρίς βέβαια να λέει όλη την αλήθεια, εν τούτοις και οι δύο άσχετα με το
ύφος εξηγούν τη πραγματικότητα.
Γιατί σε κάθε περίπτωση ανεξάρτητα από την εξήγηση απλοϊκή η επιστημονικοφανή το ερώτημα
παραμένει το ίδιο : που πήγαν τα λεφτά ;
Η απάντηση επομένως στο ερώτημα είναι αυτή που τεκμηριώνει την ορθότητα της άποψης και
δικαιώνει τις υποψίες ανεξάρτητα από το ύφος των αναλύσεων.
Δείτε λοιπόν μετά την έγχυση ρευστότητας ύψους ενός τρις $, μέσω της τρίτης “ποσοτικής
χαλάρωσης” της Q3 από το Δεκέμβριο του 2012 μέχρι σήμερα :
Ταμειακό υπόλοιπο των διαφόρων τραπεζών σε σχέση με to συνολικό υπόλοιπο του αποθεματικού της
FED
μικρής δυναμικότητας τράπεζες (μπλε χρώμα)
μεγάλης δυναμικότητας αμερικανικές τράπεζες (κόκκινο χρώμα) όχι και τόσο αποκλειστικά εγχώριες
ξένες τράπεζες (κίτρινο χρώμα) όχι και τόσο ξένες πλέον
ταμειακά αποθέματα με τα αποθεματικά της ομοσπονδιακής τράπεζας (μαύρο χρώμα)
και για να ανακεφαλαιώνουμε με τις “ανακεφαλαιοποιήσεις”
αναλυτικότερα όσον αφορά τον επιμέρους καταμερισμό της έγχυσης ρευστότητας που πήραν από
τη FED, ανά κατηγορία οι τράπεζες :
μικρής δυναμικότητας τράπεζες (λαδί χρώμα)
μεγάλης δυναμικότητας αμερικανικές τράπεζες (κεραμιδί χρώμα) όχι και τόσο αποκλειστικά εγχώριες
ξένες τράπεζες (μπλε χρώμα) όχι και τόσο ξένες πλέον
Απ΄ ο,τι φαίνεται οι μικρές τράπεζες που τις ξέρει μόνο η μάνα τους πήραν ........
ενώ οι μεγάλες ξεπέρασαν το ύψος των 700 δις.
Οι πίνακες αυτοί είναι ενδεικτικοί για το που πήγαν και ποιοι πήραν τα λεφτά, διότι δεν περιμένει
κανείς να μπουν τα λεφτά κατ' ευθείαν στις τσέπες των κερδοσκόπων. Οι τράπεζες είναι το
εργαλείο του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Από την άλλη για τις ανακεφαλαιοποιήσεις και ποσοτικές χαλαρώσεις όταν από εικονικό χρήμα
μετατρέπονται σε ρευστό πραγματικό χρήμα, τη διαδικασία την αναλαμβάνουν οι
φορολογούμενοι !!!!
Και για να διευκολύνω τον Greenspan, δείχνοντας τι ακριβώς εννοεί όταν λέει ότι δεν βοηθήθηκε η
πραγματική οικονομία ή με άλλα λόγια που δεν πήγαν τα λεφτά ή τι δάνεισαν τελικά οι τράπεζες
στους ιδιώτες αφού αποπλήρωσαν “νομιμότατα” τα υπερκοστολογημένα ομόλογα στους καλά
πληροφορημένους παίκτες κερδοσκόπους :
κι αν θέλετε να δείτε αναλυτικότερα πόσα νέα δάνεια δόθηκαν απλόχερα για τη “πραγματική
οικονομία” στην οποία αναφέρεται ο Greenspan, δείτε τον επόμενο πίνακα :
όπως και στις ΗΠΑ :
οι καθαρές επενδύσεις στο εσωτερικό, ακόμη και μετά τη σχετική άνοδο, δεν φτάνουν στο επίπεδο
των μέσων του περασμένου αιώνα :
Ορίστε τι κατάφερε τελικά η FED με τις πολιτικές που ακολούθησε τόσα χρόνια προσπαθώντας να
“αντιμετωπίσει” τις αλλεπάλληλες διαδοχικές “φούσκες” της αμερικανικής οικονομίας και κατ'
επέκταση της παγκόσμιας οικονομίας.
Τα ομοσπονδιακά επιτόκια πέφτουν κάθε φορά όλο και περισσότερο, ενώ το χρέος σε σχέση με το
ΑΕΠ, όχι μόνο δεν περιορίζεται, αλλά αυξάνει αλματωδώς.
Μια παραπλήσια αναλυτική προσέγγιση του ίδιου φαινομένου είναι :
περίοδοι ύφεσης (αχνό γκρι)
πραγματικό ΑΕΠ (έντονο γκρι)
ομοσπονδιακά επιτόκια (κόκκινο καμπύλη)
δείκτης S & P 500 (μπλε καμπύλη) Standard & Poor's 500 = χρηματιστηριακός δείκτης κεφαλαιοποίησης των
500 μεγαλύτερων εταιρειών
Το πρόβλημα θα συνεχίζεται γιατί το ίδιο έχει γίνει πια “μηχανισμός” και οι μεγάλοι γίνονται όλο
και μεγαλύτεροι, ώστε να απαιτείται νέα χρηματοδότηση για την απαραίτητη σωτηρία τους, αφού
το αντίθετο θα “απειλούσε την οικονομία με κατάρρευση” και προκειμένου να ισχύσει το γνωστό :
'too big to fail”, το οποίο έχει γυριστεί και ταινία για να το αποδεχθούμε σαν κώδικα και για να το
εμπεδώσουμε.
Μια μόνιμη λοιπόν απειλή και κίνδυνος για το μέλλον της οικονομίας, που χρυσοπληρώνουμε για
να αποφύγουμε, ενώ στην ουσία τον χρηματοδοτούμε για να επιστρέψει την επόμενη φορά
μεγαλύτερος.
Σκεφθείτε ότι ήδη πριν από τη κρίση τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα ανέρχονταν και παρέμειναν
ανενόχλητα σε ποσοστό 9 % του ΑΕΠ, αναλυόμενο ως εξής :
4,5 % όπως φαίνεται από τη σχέση TCMDO (Total Credit Market Dept Owed) vs GDP δηλαδή το
συνολικό οφειλόμενο ποσό στη πιστωτική αγορά σε σχέση με το ΑΕΠ και
4,5 % από ποσό που προκύπτει από το ισοζύγιο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών
Αυτό τουλάχιστον βγαίνει σαν συμπέρασμα από τον επόμενο πίνακα :
ή πάλι ακόμη κι η ανάπτυξη με την αύξηση του ΑΕΠ (κόκκινο) δεν είναι ικανή να σταματήσει τη
φτωχοποίηση των μεσαίου εισοδήματος νοικοκυριών. Μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει στα
υπόλοιπα !!
Ανακεφαλαιώνοντας γι άλλη μια φορά τα σχετικά με τις ανακεφαλαιοποιήσεις και συμφωνώντας με
τον Greenspan, στο ότι ουδόλως επωφελήθηκε η “πραγματική οικονομία” από τις συνεχείς
εγχύσεις, έχω να προσθέσω ότι οι κερδοσκόποι και το υπαλληλικό τους προσωπικό (πολιτικό και
τραπεζικό), ενδιαφέρονται για τη “πραγματική οικονομία”, μόνο όταν υποχρεώνονται οι δεύτεροι
να ρευστοποιήσουν τα κέρδη των πρώτων.
Ωστόσο βλέποντας τον παρακάτω πίνακα το συμπέρασμα που βγάζει κανείς δεν είναι ότι οι
αμερικανοί έκαναν καλλίτερα τη δουλειά τους, γιατί η καπιταλιστική διαχείριση της κρίσης είναι
ενιαία, αφού και η πρόκλησή της είναι κι αυτή ενιαία. Απλά εκείνοι επωφελήθηκαν από την κρίση
στην ΕΕ, καταφέρνοντας να έχουν λιγότερες σχετικά απώλειες, τουλάχιστον για τους γύπες τους.
Οι παράμετροι που αναφέρονται στην κάθετη στήλη στο πίνακα που ακολουθεί είναι κατά σειρά :
ΑΕΠ το 2014, με βάση το 100 που ήταν το 2007
Πρόγνωση της αύξησης του ΑΕΠ για το 2015
Ανεργία (9/2014)
Δημόσιο έλλειμμα σε ποσοστό επί του ΑΕΠ
Τρέχον ισοζύγιο του 2014, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ
Η ανάκαμψη στις ΗΠΑ σε αντιδιαστολή με το μαρασμό της ΕΕ
Σήμερα μπροστά στα ανανεωμένα επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού και τις εξελισσόμενες
στρατιωτικές συγκρούσεις, το Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ. αναδιπλώνεται και συμβαδίζοντας μαζί τους,
βάζει σε εφαρμογή τις νέες εμπνεύσεις των γιγάντων της οικονομίας, από νομπελίστες μέχρι
δημοσιογραφοκονόμους, προκειμένου να εμφανίσει τις παλιές του τέχνες με νέο κόσκινο.
Το πρώτο βασικό είναι ότι η “αγορά” του χρέους αυξάνεται αλματωδώς :
Ο αμερικάνικος καπιταλισμός (εταιρικός καπιταλισμός) έχει πλέον να αντιμετωπίσει, αλλά στη
πραγματικότητα να επαναδιαχειριστεί με κερδοσκοπικό πάλι τρόπο μια τεράστια αγορά 100 τρις.
δολ.
(εσωτερικό χρέος με πορτοκαλί χρώμα και εξωτερικό με μπλε)
Το πως θα το διαχειριστεί μπορεί να μην είναι σαφές από τώρα, πλην όμως το σίγουρο είναι ότι δεν
πρόκειται να παρεκλίνει στο ελάχιστο από την πάγια και σταθερή αντίληψή του, όσο κι αν
ανανεώσει τις μεθόδους του.
Ιδού ένα μικρό παράδειγμα :
Η αλλαγή που παρουσιάστηκε στο τελευταίο τετράμηνο της πορείας της αμερικανικής οικονομίας
με μικρή αύξηση του ΑΕΠ, δεν οφείλεται προφανώς σε ανάπτυξη, αλλά στην αύξηση των
στρατιωτικών δαπανών. (Ας είναι καλά το ISIS και η βιομηχανία της τρομοκρατίας)
Και η κοροϊδία βέβαια είναι ότι οι “ειδικοί επιστήμονες” της FED, αποκλείεται να μην το γνώριζαν
μόλις χθες που μαζεύτηκαν και τεκμηρίωσαν την απόφασή τους για την αναστολή της μέχρι
πρότινος πολιτικής της, με την εξαγορά ομολόγων. (προς Θεού, μην βάζετε στο μυαλό σας
συνωμοσίες και πονηρές σκέψεις, δείτε το καθαρά από οικονομοτεχνική άποψη !!!!)
Βέβαια όπως συνηθίζεται η όλη επιχείρηση της “διαχείρισης” θα συνοδεύεται από δυσφορία,
αγωνία, ανησυχία, άγχος, των γνωστών αγνώστων “αγορών” για το μέλλον της παγκόσμιας
οικονομίας, την ισορροπία των κοινωνικών συστημάτων, που θα κινδυνεύουν κάτω από το
δυσβάστακτο και τεράστιο βάρος που θα δημιουργούν τα εθνικά χρέη και τις κρίσεις που αυτά θα
προκαλούν. Η κοροϊδία θα συνεχίζεται και τόσες άλλες ανόητες, μπαρούφες, επενδεδυμένες
κατάλληλα με το μανδύα της επιστημονικοφάνειας, που θα προσφέρουν ακάματοι οι νομπελίστες
λογιστές της καπιταλιστικής οικονομίες, μέσα από την αστείρευτη δεξαμενή της απάτης και θα
αναμεταδίδουν με απόλυτη πιστότητα τα επιτελεία των αποτυχημένων μαθητευόμενων
οικονομολόγων, που ξαναδοκιμάζουν την τύχη τους συνωστιζόμενοι στο δημοσιογραφικό χώρο,
προσθέτοντας που και που καμιά προσωπική “πινελιά”, ελπίζοντας σε μια καλλίτερη σύμβαση.
Οι επιπτώσεις και οι κραδασμοί γίνονται αισθητοί στη γηραιά ήπειρο, όπου έχει ήδη ξεκινήσει η
πτώση του γαλλικού και γερμανικού 10ετούς
Μη νομίζετε ότι δεν μας αφορά το θέμα ή ότι μας αφορά μόνο στα πλαίσια της παγκόσμιας
οικονομίας που μας επηρεάζει γενικά κλπ, κλπ, κλπ,
Η σχέση είναι πολύ πιο στενή αν πάρει κανείς υπόψη του τις δηλώσεις του Νεοϋορκέζου David
Einhorn, που είναι διευθύνων σύμβουλος του Fund Greenlight Capital, που ήταν εκείνος που
προέβλεψε τη πτώχευση της Lehman Brothers, πριν καν εκδηλωθεί.
“Οι αγορές των ομολόγων αξιολογούν τη Γαλλία σαν τη Γερμανία, ενώ εκείνη μοιάζει
περισσότερο με την Ελλάδα.” (Έτσι για να ξέρουμε που βρισκόμαστε).
Σήμερα είναι πλέον εμφανές ότι ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ δοκιμάζεται σκληρά, παρασυρμένος
στη δίνη των συνεπειών της πολιτικής του απέναντι στις περιφερειακές χώρες.
Πίστευε πως ενδεχομένως να κέρδιζε εκτός από τα οφέλη και τον απαραίτητο χρόνο να προλάβει
να αμβλύνει τις συνέπειες της κρίσης στις εθνικές οικονομίες των χωρών του.
Είναι όμως προφανές – από τις σπασμωδικές κινήσεις του – ότι έπεσε έξω στους υπολογισμούς
του.
Το σύμφωνο οικονομικής σταθερότητας είναι ένα από τα πολλά σημεία επιπόλαιου
αυτοσχεδιασμού στα οποία κατέφυγε προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των
κερδοσκόπων, πίσω από τις “ανώνυμες” αγορές των “έντιμων” επενδυτών.
Σήμερα γυρίζει σαν μπούμεραγκ εναντίον του σε μια πολύ δύσκολη φάση και για τις τρεις χώρες,
που τον αποτελούν, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Οι δύο τελευταίες με αλλεπάλληλες
“Α Β ητικού” τύπου υποβαθμίσεις από τους οίκους που έχουν οι ίδιες χρυσοπληρώσει ιδρύοντας
και συντηρώντας τους, για να τους εξασφαλίζουν τις απαραίτητες αξιολογήσεις και με τις
οικονομίες τους να περνούν από ύφεση σε αποπληθωρισμό, αδυνατούν να συμμορφωθούν στις
προσυμφωνημένες – όπως πάντα - για τους άλλους απαιτήσεις.
Το σενάριο γίνεται ακόμη πιο δύσκολο με τις ορατές και αισθητές τις συνέπειες των κυρώσεων που
επέβαλαν στη Ρωσία και τις επιπτώσεις από τη φυσιολογική αμυντική στάση της τελευταίας,
εφαρμόζοντας σαν αντίποινα, εμπάργκο στα ευρωπαϊκά προϊόντα.
Δύσκολοι καιροί για τα φιλαράκια που είναι πλέον υποχρεωμένα να εξασφαλίσουν νέες ισορροπίες.
Μετά από την οργή,
είναι ενδεχόμενο να επικρατήσει “ευρωπαϊκού “ τύπου νηφαλιότητα και να βρεθεί ενδεχομένως
κάποια συγκαταβατική λύση, που θα περιέχει απαραίτητα κάποιες εικονικές για τα μάτια του
κόσμου προσαρμογές στους προϋπολογισμούς που έχουν αρχικά επιστραφεί για διόρθωση, μέχρι τα
τέλη του Νοέμβρη.
Το πρόβλημα όμως παραμένει και σε συνδυασμό με την άρνηση της Μ. Βρετανίας να καταβάλει
την εισφορά που της αντιστοιχεί, στο κοινοτικό προϋπολογισμό, κρίνοντας την υπερβολική, αλλά
και με την συνεχιζόμενη κρίση στις οικονομίες των PIGS, που προσφέρεται πάντα σαν άλλοθι, το
μέλλον της Ευρωζώνης δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αύριο θα θυμίζει κάτι από το παρελθόν της.
Ο κίνδυνος να αλλάξει η μέχρι σήμερα “κοινή” πολιτική της αντιμετώπισης του χρέους και να
αντικατασταθεί από τη διαχείριση με ευθύνη κάθε κράτους – μέλους ξεχωριστά, αρχίζει να
διαγράφεται στον σκοτεινό ορίζοντα.
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε φυσικά ότι η κάθε μια χώρα θα βρίσκονταν στο έλεος των δανειστών, των
αγορών, των κερδοσκόπων, οι οποίοι προκειμένου να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους και τις
υψηλές αποδόσεις που περιμένουν, θα επέβαλαν σκληρότερα μνημόνια και διεθνείς συμβάσεις με
βαρύτατες κυρώσεις δεδομένου ότι δεν θα υπήρχε ενδιάμεσος κοινός εγγυητής. Με άλλα λόγια
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αυτός είναι ο δρόμος, οι διασταυρώσεις και τα μονοπάτια, που “εξασφαλίζει” η παραμονή της
χώρας μας στην ΕΕ, των λαών και σήμερα, αλλά και μετά από τις ουτοπικές κοινωνικές
μεταρρυθμίσεις, που πιστεύουν, κυρίως όμως που υπόσχονται όσοι επιδιώκουν την ανοχή του
συστήματος, μπας και δουν “ολίγη από κυβέρνηση” .
Τέλος όσο κι αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ όλων αυτών ως προς την “ευρωστία” της οικονομίας :
το πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει κοινό, όπως και οι ανισότητες ακόμη και στο άντρο του
εταιρικού καπιταλισμού, όσον αφορά τη κατανομή του πλούτου , δεδομένου όπως λέγεται
προκλητικά : “the rich hold assets, the poor have debt”. Δηλαδή οι πλούσιοι έχουν τους τίλους στο
ενεργητικό τους, ενώ οι φτωχοί έχουν το χρέος.
Όλες αυτές οι διαπιστώσεις αναδεικνύουν ζητήματα τα οποία κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχθεί
και να μην υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει.
Η βιωσιμότητα του χρέους που βασίζεται στον οικονομικό και βιολογικό θάνατο όλων εκείνων, που
διατηρούν ακόμη και ένα ελάχιστο εισόδημα αποτελεί κοινό παρονομαστή.
Οι πολιτικές εξυπηρέτησης των οικονομικών συμφερόντων της διεθνούς πλουτοκρατίας, που
βασίζονται στη καταλήστευση του παραγόμενου πλούτου και του εισοδήματος αυτών που
εξακολουθούν να αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης μέσα από την εργασία τους, είναι κοινές
για όλους.
Ταυτόχρονα μπορούν να αποτελέσουν και κοινά σημεία αναφοράς στη πάλη ενάντια στο
σύμπλεγμα του Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ, το οποίο δεν είναι άτρωτο.
Τόσο η σημερινή κατάσταση, όσο και η δυσοίωνη προοπτική της επαναφέρουν και καθιστούν
επίκαιρο ένα ζήτημα που είχα θέσει επανειλημμένα εδώ και τρία χρόνια και στο οποίο ελάχιστοι
έδωσαν τη στοιχειώδη σημασία, ιδιαίτερα δυνάμεις στο χώρο της αριστεράς.
Με καλή πρόθεση θα το αποδώσω περισσότερο σε αδυναμία κατανόησης και άγνοιας, επειδή ίσως
τον καιρό εκείνο δεν είχαν φανεί ακόμη σε όλο τους το μέγεθος τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα
από τους αυτοσχεδιασμούς του δίδυμου Μερκοζύ.
Ωστόσο δεν μπορώ να αποκλείσω τη πιθανότητα της συνειδητής άρνησης !!!
Το σύμφωνο οικονομικής σταθερότητας χωρίς να εξυπηρετεί ούτε στο ελάχιστο, σε ότι αναφέρεται
στην αιτιολογία του σχεδιασμού και της συγκρότησής του, παραμένει ένα αξεπέραστο εμπόδιο στη
διατήρηση της εθνικής ανεξαρτησία και αυτοτέλειας των χωρών μελών της ΕΕ, σε οικονομικό
επίπεδο και όχι μόνον, ενώ αντίθετα διασφαλίζει τη διατήρηση του κατάλληλου κλίματος για τη
συνέχιση των συμφερόντων του Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ.
Ταυτόχρονα η ύπαρξη του αποτελεί μεγαλύτερη εγγύηση σταθερότητας του “συστήματος” απ' ότι
τα μνημόνια και οι συμβάσεις, ώστε κι αν αυτά τύποις καταργηθούν, θα εξακολουθεί να υπάρχει η
ασφυκτικότερη ασφαλιστική δικλείδα.
Επομένως η κατάργησή του αποτελεί όχι μόνον πολιτική, κοινωνική και θεσμική αναγκαιότητα,
αλλά και πόλο συσπείρωσης όλων εκείνων των δυνάμεων που ισχυρίζονται ότι θέλουν “μια άλλη
Ευρώπη”. Θα μπορούσε λοιπόν όσο είναι ακόμη καιρός και δεν έχει ψηφιστεί από τα κοινοβούλια
των χωρών μελών και παραμένει ακόμη εν ισχύ σε επίπεδο κυβερνητικών αποφάσεων, να
καλλιεργηθεί η ιδέα του κοινού αγώνα των λαών για τη κατάργησή του, και να καταλήξει σε
επιμέρους ή σε γενικό (αν υπάρξουν οι προϋποθέσεις) δημοψήφισμα.
Αυτό θα διευκόλυνε τον μεμονωμένο αγώνα των επιμέρους κρατών για ανεξαρτησία, χωρίς να
διαταράσσει τη συνοχή της ΕΕ “των λαών” και θα δημιουργούσε τις συνθήκες του λαμπρού στίβου
για τις “ανανεωτικές δυνάμεις”, έτσι ώστε να πείσουν έμπρακτα για τις πραγματικές προθέσεις και
τις δυνατότητές τους.
Τέλος όσον αφορά τα προβλήματα περί διαγραφής ή ποσού διαγραφής και με ποιο τρόπο, θα
θυμίσω στους ειδικούς επιστήμονες – συμβούλους, ότι ο ρόλος των Κεντρικών Τραπεζών δεν
έπαψε ποτέ να είναι ρόλος τελικού δανειστή.
Κατά συνέπεια αντί να παλεύει ο κάθε λαός ξεχωριστά για τη διαγραφή τμήματος ή ολόκληρου του
χρέους του και να έρχεται σε αντιπαράθεση με τους λαούς άλλων χωρών, όπως τόσο πονηρά έχουν
σχεδιάσει οι κυβερνώντες κύκλοι στις Βρυξέλλες , ακολουθώντας τις εντολές του Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ,
μετατρέποντας λογιστικά το χρέος στη πρωτογενή τουλάχιστον αγορά, σε φαινομενικά
κρατικοεξαρτώμενο, θα μπορούσε σε μια κοινή συναίνεση και αγώνα να απαιτήσουν όλοι μαζί από
κοινού τη διαγραφή του χρέους κατ' αναλογία από τον τελικό δανειστή, δηλαδή την κεντρική
τράπεζα, δηλαδή την ΕΚΤ (πιστεύω να έχει γίνει αντιληπτό), αφού όλοι χρωστάνε και αυτά που
χρωστάνε δεν είναι παρά αποτέλεσμα “μόχλευσης” και τίτλων που ουδέποτε είχαν πραγματική
υλική υπόσταση, απλά με τα δικά τους χρήματα περιμένουν ρευστοποίηση.
Ή μήπως είναι κάπως διαφορετικά ;
Στη περίπτωση αυτή θα μπορούσε να καταρρεύσει ο “χάρτινος γίγαντας” και “η οικονομία του”,
που σίγουρα είναι παγκόσμια, όχι όμως ότι θα κινδύνευε να καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία.
Ιδού λοιπόν το πεδίο του αγώνα και της δόξης των ανανεωτικών δυνάμεων της Ευρώπης.
Εάν ευοδωθεί ο αγώνας τους ή έστω αν αναγγελθεί, τότε ίσως αλλάξω κι εγώ ακόμη γνώμη και
θελήσω να ζήσω κι εγώ σ' αυτή τη νέα Ευρώπη, “την Ευρώπη των λαών”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου