Ο εφιάλτης, προ των πυλών!

του Κώστα Γιαννιώτη

   

13 Μαρτίου του 1942
Μια ημερομηνία στο μέσο ενός εφιάλτη…

Ενός εφιάλτη που κατασπάραξε μια τεράστια μερίδα του ελληνικού λαού!
Ενός εφιάλτη που στην αρχή τον αψήφισαν πολλοί, πιστεύοντας ότι… «μπόρα είναι και θα περάσει» ή ότι… «αυτοί θα αντέξουν»!
Ενός εφιάλτη, που μας τον θυμίζει το απόσπασμα από το βιβλίο του Θανάση Χατζή «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε».

Όσοι ξέχασαν ή όσοι δεν έμαθαν ποτέ γι’ αυτόν τον εφιάλτη, θα μείνουν άοπλοι μπροστά στον κίνδυνο επανόδου του! Με μόνη τους ελπίδα να διαλυθεί αυτό το ναζιστικό τερατούργημα, πριν σκορπίσει -και πάλι- τον όλεθρο!

«Από το καλοκαίρι ακόμα του 1941 η πείνα είχε φωλιάσει μόνιμα στα σπίτια των εργατών και των μισθόδουλων. Η ανεργία μάστιζε. Χιλιάδες εργάτες, μαζί με ανθρώπους άλλων στρωμάτων, που δεν είχαν δυνατότητες να βρουν δουλειά στο επάγγελμά τους και νέους που μόλις είχαν αφήσει τον στρατό ή γύριζαν από τα μέτωπα, μ’ ένα απλό κασμά, ένα φτυάρι, μια βούρτσα κι ένα γκαζοτενεκέ, ένα σκεπάρνι ή ένα πριόνι, νύχτα ακόμα έπαιρναν θέση στις τεράστιες ουρές που σχηματίζονταν έξω από την Δημαρχία να βρουν ένα μεροκάματο. Ίδιες ατέλειωτες ουρές σχηματίζονταν μπροστά στα εργοστάσια, τις φάμπρικες, τις επιχειρήσεις, με την ελπίδα πως θ’ άρχιζαν να λειτουργούν. Περίμεναν υπομονετικά κι όταν ο ήλιος έψηνε τα κεφάλια τους, γύριζαν σπίτια τους, κουρέλια σωματικά και ψυχικά…

Τις πρώτες μέρες του χειμώνα η πείνα πήρε φρικιαστική μορφή. Οι διανομές με τα περίφημα «δελτία του μπακάλη» σπάνια γίνονταν πια. Η μερίδα του ψωμιού όλο και λιγόστευε. Από τα 60 δράμια που είχαν ορίσει, έπεσε στα 50, στα 40 και δεν ήταν σπάνιες οι φορές που σκορπούσαν οι ουρές από τους φούρνους, καθώς μια κακογραμμένη «ανακοίνωση» στην πόρτα ανάγγελνε πως: «Σήμερα δεν έχει ψωμί»… Το «ψωμί της Κατοχής» με άγνωστη θρεπτική αξία…

Κι όσο προχωρούσε ο χειμώνας, τόσο πιο πολύ χειροτέρευε η κατάσταση. Σκελετωμένοι άνθρωποι, κοκαλιάρικα παιδιά με πρησμένες κοιλιές και τεράστια μάτια στα σουφρωμένα και γερασμένα πρόσωπά τους, άνθρωποι-σκιές, που σε κάθε στιγμή μπορούσαν να σωριαστούν σαν άδεια τσουβάλια ή να σκορπίσουν και να γίνουν χίλια κομμάτια, γύριζαν στους δρόμους χωρίς να τολμούν ν’ απλώσουν τα χέρια τους.

Από ποιον να ζητήσουν; Σε ποιον περίσσευε; Ποιος μπορούσε να δώσει τη μπουκιά που τον κρατούσε όρθιο; Τα σκουπίδια ανασκαλεύονταν κι ό,τι έβρισκαν, φλούδες, σάπια χορταρικά, κόκκαλα βρώμικα, το ‘γλειφαν και το ‘τρωγαν οι λιμασμένοι άνθρωποι. Μια αδιαφορία ανέβαινε σιγά σιγά στις συνειδήσεις [των ανθρώπων] και του αφανισμού…

Η αυτοσυντήρηση είχε γίνει κανόνας. Ο Έλληνας άρχισε να μη γνωρίζει τον Έλληνα. Ο φίλος τον φίλο. Οι οικογένειες σκορπούσαν. Οι δεσμοί τους χαλάρωναν. Οι σχέσεις τους χαλούσαν… 

Δυστυχία, αθλιότητα, πείνα, θάνατος. Ο χειμώνας του 1941-1942 ήταν από τους ψυχρούς χειμώνες της Αθήνας. Η πείνα και η εξάντληση τον έκανε πιο φοβερό. Οι θάνατοι πολλαπλασιάζονταν. Το δρεπάνι του χάρου θέριζε. Κι επειδή οι εξαντλημένοι οργανισμοί προσβάλλονται εύκολα από τις αρρώστιες, κοντά στα τόσα κακά φούντωσε και η φυματίωση. Τα εντερικά νοσήματα, αποστήματα, δοθιήνες σταφυλοκοκκίαση και, κυρίως, οιδήματα της πείνας, που πήραν έκταση, δεν ήταν δυνατό να θεραπευτούν, γιατί δεν υπήρχαν τροφές και φάρμακα στα νοσοκομεία που δεν είχαν επιταχτεί και λειτουργούσαν ακόμα. Πάνω σ’ όλα αυτά έπεσε και εξανθηματικός τύφος από την ψείρα και την ακαθαρσία. 

Ούτε ίχνος σαπουνιού υπήρχε, ακόμα και σ’ αυτές τις ελαιοπαραγωγικές περιοχές. Οι νεκροί μεταφέρονταν σε κάρρα του Δήμου και στοιβάζονταν έξω από τα νεκροταφεία άταφοι, γιατί δεν υπήρχε δύναμη να σκάψουν λάκκους. Πολλές φορές δεν ακολουθούσε κανένας τους νεκρούς. Οι άνθρωποι που ‘χαναν τους δικούς τους απόφευγαν να τους δηλώσουν στο ληξιαρχείο για να μη χάσουν το δελτίο του ψωμιού του πεθαμένου. Οι νεκροί στους δρόμους ήταν τόσο συχνό φαινόμενο που έπαψαν να προκαλούν εντύπωση».

********************************************

Την ίδια εποχή, στα επιτελεία του Γ’ Ράιχ, ξετυλίγονταν τα σχέδια για τη μελλοντική Ευρώπη!
Οι εγκέφαλοι του Γ’ Ράιχ δούλευαν πυρετωδώς για το μέλλον μας, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε το σημερινό «παράδεισο» της Ε.Ε. που έχτισαν, αφού τα σχέδια των εγκεφάλων του Γ’ Ράιχ δεν έμειναν ανεκπλήρωτα!

Χαρακτηριστικό δείγμα, η δημόσια ομιλία του χιτλερικού επιτρόπου στην Ολλανδία, Άρτουρ Ζέις -  Ίνκβαρτ, ηγετικού στελέχους του Γ’ Ράιχ, που πρωτοστάτησε στις ζυμώσεις για τη διαμόρφωση της μεταπολεμικής… Νέας Ευρώπης!

Το ημερολόγιο έδειχνε 25 Ιουλίου 1940, όταν έλεγε:

 «Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των λαών της, μια Ευρώπη δίχως ανεργία, οικονομικές και νομισματικές κρίσεις, μια Ευρώπη του σχεδιασμού και του καταμερισμού εργασίας, η οποία έχει στη διάθεσή της τις πιο σύγχρονες τεχνικές παραγωγής κι ένα πανηπειρωτικό σύστημα εμπορίου κι επικοινωνιών αναπτυγμένο σε κοινή βάση, θα θεμελιωθεί με ασφάλεια και ραγδαία αυξανόμενη ευημερία μόλις απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί. […] Σ’ αυτήν την Ευρώπη όλα τα χέρια θα χρειάζονται. Τα ταλέντα κάθε έθνους θα απολαμβάνουν ένα διευρυμένο πεδίο δράσης. Τα ταλέντα καθηλώνονται όταν περιορίζονται σε μικρές εθνικές, πολιτικές και γεωγραφικές επικράτειες. Σε μια μεγαλύτερη σφαίρα είναι δυνατόν ακόμη και για μικρές χώρες και τους υπηκόους τους να αναπτύξουν πλήρως τις πολιτισμικές, οικονομικές και ανθρώπινες δυνατότητές τους».

Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινούνταν οι οδηγίες του επικεφαλής της υπηρεσίας ενημέρωσης, του υπουργείου εξωτερικών του Γ’ Ράιχ, για το χειρισμό του… «ζητήματος Ευρώπη», από τα γερμανικά ΜΜΕ, Καρλ Μένγκερλε, στις 27 Σεπτεμβρίου 1941:

«[…] Στόχος: μια ομοσπονδιακή Ευρώπη υπό την ηγεσία και προστασία της ισχυρότερης, υγιέστερης και πιο υπεύθυνης ομάδας δυνάμεων. […] Η διαίρεση της Ευρώπης σε μικρές ή μικροσκοπικές εθνικές οικονομίες και συστήματα επικοινωνίας είναι ξεπερασμένη. Τέρμα πια στα διαβατήρια και τις βίζες. Η κεντροευρωπαϊκή ευημερία θα φέρει ευημερία και οικονομική ασφάλεια σε όλα τα μέλη. […] Οι αντίπαλοι της Ευρώπης δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο πέρα από την επιστροφή στις παλιές μέρες, που η ιστορική εξέλιξη έχει ξεπεράσει και απορρίψει».

********************************************

Πόσο μακριά είναι ο ίδιος εφιάλτης;

Ένας εφιάλτης που άρχισε ήδη, αλλά χωρίς ακόμα να μας δείξει όλο του το «μεγαλείο»!
Αυτά, την ώρα που κάποιοι εξακολουθούν να γαυγίζουν από τα ΜΜΕ για τον… «κίνδυνο να διαλυθεί η Ε.Ε.».
Για κάποιους συνειδητούς συνεργάτες των κατακτητών και για άλλους τόσους ανεγκέφαλους, η διάλυση του μορφώματος της Ε.Ε. αποτελεί κίνδυνο!
Για τους λαούς όμως της δύστυχης Ευρώπης, αποτελεί ευχή!

πηγή: Δρόμος Ανοιχτός