Ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί αυτή η αντιδημοκρατική Ε.Ε., είναι δια της στυγνής βίας

Του Σταύρου Κατσούλη

 

 

Όσοι δεν βλέπουν ότι η Ε.Ε. τελικά διασπάται και καταρρέει από μόνη της, λόγω των ίδιων πολιτικών της αλλά και της ίδιας της οργανωτικής δομής της, έχουν σοβαρότατο πρόβλημα.

Ο μόνος τρόπος για να κρατηθεί αυτή η αντιδημοκρατική Ε.Ε. του ολοκληρωτισμού, είναι δια της στυγνής βίας προς την κοινωνία από το καθεστώς που την ξεπέταξε από τα ναζιστικά αηδιαστικά σωθικά και παρελθόν του.

Αυτό βέβαια από μόνο του, δίνει ημερομηνία λήξης στην Ε.Ε., αν και αυτό δεν σημαίνει ότι στο άψε-σβήσε, δεν μπορούν να χαθούν κάνα δυο τρεις γενεές με το μόρφωμα αυτό στην απόλυτη εξουσία.

Είναι ενθαρρυντικό όμως, ότι πολλές κοινωνίες - προφανώς όχι τόσο αυτή της χώρας μας - φαίνεται να έχουν ακόμη δυνάμεις αντίστασης προς τον ολοκληρωτισμό, μέσα τους.

Κι εφ όσον η Εθνικές πολιτικές σε αυτό το πλαίσιο προφανώς λείπουν ή μάλλον καλύτερα απαγορεύονται δια ροπάλου, είναι πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο, οι κοινωνίες αυτοπροσώπως να αναπτύξουν τις δυνάμεις αλλά και την οργάνωσή εκείνη που χρειάζεται για να επιβιώσει αυτό που έρχεται αλλά ίσως πιό σημαντικά, για να επιφέρουν οι κοινωνίες αυτές αυτοπροσώπως την νέα κατάσταση.

Γιατί το "μότο" του συστήματος, είναι ότι στην ύστατη/αναγκαία/προγραμματισμένη περίσταση, η τάξη (τους) κάλλιστα μπορεί να επέλθει δια μέσου του χάους.

Αλλά το χάος, δεν είναι φίλος κανενός.

Γιατί όταν έρθει το χάος, οι κανόνες του "παιχνιδιού" μεταξύ δικτάτορα και πολίτη, εξουσιαστή και υπηκόου, εκμεταλλευτή και δούλου, κάπως εξομαλύνονται και εξισώνονται.
Και τότε, εμφανίζονται ευκαιρίες και κάποιος μπορεί να γίνει τυχερός. Και όλοι μας γνωρίζουμε ποιόν κοιτά πιο χαμογελαστά η τύχη...

Όποιο μαζικό λαϊκό ρεύμα καταφέρει να είναι έτοιμο, προετοιμασμένο ώστε επιβιώσει ως τότε, θα έχει λοιπόν, αν όχι καθοριστικό ρόλο στην νέα κατάσταση, τουλάχιστον έναν καταλυτικό ρόλο.

Γι αυτό είναι τόσο σημαντικό να λέγονται οι αλήθειες, όσο κι αν πιστεύουμε ότι δεν πιάνουν τόπο, γιατί οι αλήθειες επιβιώνουν, και δεν χρειάζονται να είναι καταιγιστικές όπως ακριβώς το φως, όσο μικρό και λίγο κι αν είναι, φέρνει διαύγεια μέσα στο σκοτάδι.

Φτάνει ο καθένας μας να κρατά ένα φαναράκι αλήθειας και να μεταδίδει το φως του, στους γνωστούς και φίλους του.

Όταν έρθει το σκοτάδι, θα το αναζητήσουν και θα το βρουν... αυτό είναι σίγουρο.

Το άλλο μέρος βέβαια, αυτό της συνεργασίας του απλού κόσμου και προετοιμασίας για την επιβίωση όχι απλά της αλήθειας αλλά της ίδιας της κοινωνίας, είναι άλλη ιστορία, πολύ πιο δύσκολη.

Εκεί, έχουμε τεράστιο θέμα και είναι ένα μεγάλο στοίχημα.

Γιατί εκεί μας έχουν φάει τα καρκινώματα, που είναι η αδιαφορία, η απραξία, η έλλειψη διάκρισης των προτεραιοτήτων, η υπερβολική αγκίστρωση στις ιδεολογίες/ιδεοληψίες, η μανία του ο καθένας να θέλει να είναι αρχηγός, και τέλος η υποταγή στο ψέμα και τις ψεύτικες ελπίδες...

Κι έτσι, η μάχη για να νικηθεί, έχει αναγκαστικά αυτά τα στοιχεία:

• Την λίγη αλλά ικανή ενημέρωση διάπλατα μέσα στην κοινωνία,

• Το εγχείρημα της οργάνωσης του ίδιου του απλού κόσμου ώστε να απεξαρτηθεί από το δυναστικό σύστημα που του πίνει το αίμα,

• Και τέλος, η μάχη που πρέπει να δώσει ο καθένας μας ενάντια στους δαίμονές του, οι οποίοι, ασχέτως προθέσεων, τον αφήνει de facto αδρανή και ανίκανο να κάνει το οτιδήποτε...

Από αυτά τα τρία, το πρώτο είναι σχετικά εύκολο.
Το δεύτερο είναι πολύ δύσκολο.
Και το τρίτο, είναι αγώνας ζωής...