γραμμα από την Μαίρη στον Pitsiriko
Ας μιλήσουμε για διαφημίσεις, αφού όλα τα άλλα έχουν ειπωθεί.
Έχω κολλήσει άσχημα με τη νέα διαφήμιση του Vitara, αυτήν που στην εισαγωγή δείχνει έναν γηραιό κύριο πάνω σε ένα καμπαναριό να αλαλάζει βιτάραααααααααααααα, προαναγγέλλοντας την άφιξη του θαύματος και εξελίσσεται με την πορεία του στόλου των θεϊκών αυτοκινήτων με τα φιμέ τζάμια εν μέσω αποθέωσης από μια μάζα ανθρώπων, για να καταλήξει στο διστακτικό άγγιγμα ενός μικρού πλάσματος του είδους άνθρωπος πάνω στο σώμα του αυτοκινήτου που σταματά κοντά του.
Τα αυτοκίνητα είναι οι θεοί, οι άνθρωποι είναι οι ενδεείς υπηρέτες τους.
Οι άνθρωποι πραγμοποιούνται- δεν έχουν σημασία τα πρόσωπά τους κι αν έχουν, είναι μόνο για να δηλώσουν την υποταγή τους στη μηχανή.
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν βγήκε η ένωση για την ισότητα των δύο φύλων, το παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η βε βε εφ, ο μπόνο ο ανθρωπιστής, η αντζελίνα που στέργει τους αναξιοπαθούντες, το εσρ, η κουτσή μαρία τελοσπάντων, να διαμαρτυρηθούν για αυτή τη διαφήμιση.
Τυχαίνει αυτόν τον καιρό να διαβάζω τους πολιτικούς στοχαστές που θεμελίωσαν τον φιλελεύθερο ατομικισμό, τη φιλοσοφική ένδυση του καπιταλισμού.
Χομπς, Λοκ, Κοντστάντ και άλλοι έστυψαν το μυαλουδάκι τους για να βρουν τα λογικά επιχειρήματα που θα δικαιολογούσαν τη συσσώρευση πλούτου και θα έδιναν νομιμοποιητικό δικαίωμα στην εξουσία των εχόντων.
Απολογητές του καπιταλισμού, είδαν ως βασικό στόχο της συγκρότησης πολιτικής κοινωνίας την διασφάλιση της ζωής και της περιουσίας.
Κάποιοι έβαλαν κι ένα πασπάλισμα πνευματικότητας στη θεωρία τους, για να μην φανούν αμιγώς υλιστές, αλλά ο καημός τους ήταν ο πλούτος.
Με απλά λογάκια, βαρβαρότητα, η κατίσχυση της ύλης επί του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος ζει και υπάρχει για να ασχολείται με τις ιδιωτικές του υποθέσεις και βασικά την προαγωγή των οικονομικών συμφερόντων του.
Ο Ρουσσώ που τους χάλασε τη σούπα και μίλησε για το κοινό συμφέρον, τη λαϊκή κυριαρχία και τη γενική βούληση σε αμεσο-συμμετοχικό πλαίσιο, αναμεταδίδοντας συνειδητά την πραγματικότητα κάποιων αρχαιοελληνικών πόλεων- κρατών, χαρακτηρίστηκε από μερικούς σχολιαστές του ως ολοκληρωτικός.
Ο φιλελευθερισμός του δυτικού κόσμου βασίστηκε στα προτάγματα αυτών των στοχαστών.
Μέλημά μας στη ζωή πρέπει να είναι και συχνά είναι να πάρουμε βιτάρα.
Έτσι θα νιώσουμε σημαντικοί κι οι άνθρωποι που το πουλάνε θα γίνουν σημαντικοί, αφού θα πάρουν τα λεφτά μας που είναι τα μόνα σημαντικά και θα τα σωρεύσουν σε ένα σημαντικό απόθεμα που θα καθορίσει σημαντικά τις ζωές μας.
Και από ένα σημείο και μετά, που τα πράγματα πήραν την δέουσα σειρά και οι άνθρωποι έγιναν αρκούντως καταναλωτές κι όλο το πανηγυράκι του πουλάω- αγοράζω- δανείζω δούλευε με θαυμαστή αρμονία, φάγαμε στη μάπα και την αποδέσμευση του νομίσματος από πραγματική αξία και τα λεφτά τα λεφτά τα μπιμπικίνια έγιναν χαρτιά με περίτεχνα σχέδια, βαφτισμένα με την αναγραφόμενη αξία.
Και δεν βγήκε η ένωση για την ισότητα των δύο φύλων, το παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η βε βε εφ, ο μπόνο ο ανθρωπιστής, η αντζελίνα που στέργει τους αναξιοπαθούντες, το εσρ, η κουτσή μαρία τελοσπάντων, να διαμαρτυρηθούν για το μέγα ψεύδος.
Α, ξέχασα, ήταν η εποχή που στον δυτικό κόσμο οι άνθρωποι είχαν γίνει «μεταϋλιστές», όπως λένε τα εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης, δηλαδή πάλευαν για τα δικαιώματα των γυναικών, των μαύρων, των ομοφυλοφίλων, του περιβάλλοντος κλπ, επειδή είχαν ήδη λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης.
Τα ίδια εγχειρίδια που παρατηρούν ότι ο μεταϋλισμός συμπορεύεται με το υψηλό βιοτικό επίπεδο, παρατηρούν εύγλωττα και απαξιωτικά ότι χώρες όπως η Ελλάδα παρουσιάζουν αισθητή πενία μεταϋλιστών. Τς τς τς , oh mon Dieu, tragique.
Φυσικά, η υπανάκτυκτη χώρα μας έσπευσε ευκαιρίας δοθείσης να καλύψει το βιοτικό κενό που τη χώριζε από τους πολιτισμένους, να πάρει κι αυτή το βιτάρα της.
Γιατί τα πολιτισμικά αγαθά της προτεσταντικής ηθικής και των εκπολιτισμένων βαρβάρων που έκοβαν τα χεράκια των εργατών στις αποικίες τους έπρεπε να γίνουν κτήμα των ιθαγενών που ένιωθαν τόσο μα τόσο χωριάτες.
Και ξέχασαν ότι «ο πλούτος συναναστρέφεται μόνο με κακούς ανθρώπους» που τους έλεγε ο Αίσωπος κι όλο το υπόλοιπο παρεάκι της δικής τους πολιτιστικής συνέχειας.
Δεν πειράζει, αρχίζουν να ξαναθυμούνται.
Μαίρη
(Αγαπητή Μαίρη,
δεν την έχω δει την διαφήμιση του Vitara γιατί δεν έχω τηλεόραση.
Μου αρέσει το Vitara γιατί έχει αυτό το -άρα στο τέλος, που μου θυμίζει γκομενάρα, κουκλάρα και τέτοια.
Μαίρη, ούτε αυτοκίνητο έχω. Και δεν θέλω να αποκτήσω. Ούτε σπίτι έχω. Και δεν θέλω να αποκτήσω. Εντάξει, καλό θα ήταν να είχα κι εγώ -και να είχε και κάθε άνθρωπος- ένα σπίτι πενήντα τετραγωνικών, για όσο ζω μόνο, αλλά δεν πειράζει.
Αυτό που με έσωσε μετά την χρεοκοπία της χώρας ήταν ότι δεν είχα τίποτα. Όσοι είχαν -και ήθελαν να συνεχίσουν να έχουν-, την έβαψαν. Αν είχα ιδιοκτησία, θα ήμουν αναγκασμένος να πάω να δουλέψω στους ολιγάρχες. Βέβαια, και τώρα μπορεί να πάω κάποια στιγμή αλλά τώρα θα είναι επειδή το παιχνίδι χάθηκε και κατάλαβα πια πως οι Έλληνες είναι κακομοίρηδες και παρτάκηδες, οπότε, αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, δεν υπάρχει λόγος να επιμένω γιατί θα γίνω γραφικός.
Πάντως, το κόλπο στη ζωή είναι να μην έχεις. Όσο λιγότερα έχεις -αρκεί να έχεις να φας βέβαια-, τόσο πιο ελεύθερο το μυαλό.
Επίσης, ξέρεις πως αυτοί που σε γουστάρουν, σε γουστάρουν για αυτό που είσαι, όχι για την λιμουζίνα και τη βίλα.
Υπάρχει μια «ανακούφιση» στο να μην έχεις τίποτα. Αισθάνεσαι ελαφρύς, ευκίνητος, αέρινος.
Τώρα βέβαια, για να μην υπερβάλλω, θα ήθελα κι εγώ να είχα ένα Mac 27 ιντσών και όχι ένα δανεικό laptop αλλά αυτό θα ήταν για την δουλειά μου και για να βλέπω ταινίες.
Σκασίλα μου, όμως, γιατί το καλοκαίρι είναι εδώ και η θάλασσα δεν με ρώτησε ποτέ αν είμαι πλούσιος. Η θάλασσα με υποδέχεται πάντα σαν να είμαι μεγιστάνας.
Και το καλοκαίρι είναι η χρυσή εποχή των φτωχών -όπως έγραψε ο Βάρναλης- αλλά, δυστυχώς, οι φτωχοί δεν το ξέρουν.
Να είσαι καλά, Μαίρη.)
πηγή: Pitsirikos
Ας μιλήσουμε για διαφημίσεις, αφού όλα τα άλλα έχουν ειπωθεί.
Έχω κολλήσει άσχημα με τη νέα διαφήμιση του Vitara, αυτήν που στην εισαγωγή δείχνει έναν γηραιό κύριο πάνω σε ένα καμπαναριό να αλαλάζει βιτάραααααααααααααα, προαναγγέλλοντας την άφιξη του θαύματος και εξελίσσεται με την πορεία του στόλου των θεϊκών αυτοκινήτων με τα φιμέ τζάμια εν μέσω αποθέωσης από μια μάζα ανθρώπων, για να καταλήξει στο διστακτικό άγγιγμα ενός μικρού πλάσματος του είδους άνθρωπος πάνω στο σώμα του αυτοκινήτου που σταματά κοντά του.
Τα αυτοκίνητα είναι οι θεοί, οι άνθρωποι είναι οι ενδεείς υπηρέτες τους.
Οι άνθρωποι πραγμοποιούνται- δεν έχουν σημασία τα πρόσωπά τους κι αν έχουν, είναι μόνο για να δηλώσουν την υποταγή τους στη μηχανή.
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν βγήκε η ένωση για την ισότητα των δύο φύλων, το παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η βε βε εφ, ο μπόνο ο ανθρωπιστής, η αντζελίνα που στέργει τους αναξιοπαθούντες, το εσρ, η κουτσή μαρία τελοσπάντων, να διαμαρτυρηθούν για αυτή τη διαφήμιση.
Τυχαίνει αυτόν τον καιρό να διαβάζω τους πολιτικούς στοχαστές που θεμελίωσαν τον φιλελεύθερο ατομικισμό, τη φιλοσοφική ένδυση του καπιταλισμού.
Χομπς, Λοκ, Κοντστάντ και άλλοι έστυψαν το μυαλουδάκι τους για να βρουν τα λογικά επιχειρήματα που θα δικαιολογούσαν τη συσσώρευση πλούτου και θα έδιναν νομιμοποιητικό δικαίωμα στην εξουσία των εχόντων.
Απολογητές του καπιταλισμού, είδαν ως βασικό στόχο της συγκρότησης πολιτικής κοινωνίας την διασφάλιση της ζωής και της περιουσίας.
Κάποιοι έβαλαν κι ένα πασπάλισμα πνευματικότητας στη θεωρία τους, για να μην φανούν αμιγώς υλιστές, αλλά ο καημός τους ήταν ο πλούτος.
Με απλά λογάκια, βαρβαρότητα, η κατίσχυση της ύλης επί του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος ζει και υπάρχει για να ασχολείται με τις ιδιωτικές του υποθέσεις και βασικά την προαγωγή των οικονομικών συμφερόντων του.
Ο Ρουσσώ που τους χάλασε τη σούπα και μίλησε για το κοινό συμφέρον, τη λαϊκή κυριαρχία και τη γενική βούληση σε αμεσο-συμμετοχικό πλαίσιο, αναμεταδίδοντας συνειδητά την πραγματικότητα κάποιων αρχαιοελληνικών πόλεων- κρατών, χαρακτηρίστηκε από μερικούς σχολιαστές του ως ολοκληρωτικός.
Ο φιλελευθερισμός του δυτικού κόσμου βασίστηκε στα προτάγματα αυτών των στοχαστών.
Μέλημά μας στη ζωή πρέπει να είναι και συχνά είναι να πάρουμε βιτάρα.
Έτσι θα νιώσουμε σημαντικοί κι οι άνθρωποι που το πουλάνε θα γίνουν σημαντικοί, αφού θα πάρουν τα λεφτά μας που είναι τα μόνα σημαντικά και θα τα σωρεύσουν σε ένα σημαντικό απόθεμα που θα καθορίσει σημαντικά τις ζωές μας.
Και από ένα σημείο και μετά, που τα πράγματα πήραν την δέουσα σειρά και οι άνθρωποι έγιναν αρκούντως καταναλωτές κι όλο το πανηγυράκι του πουλάω- αγοράζω- δανείζω δούλευε με θαυμαστή αρμονία, φάγαμε στη μάπα και την αποδέσμευση του νομίσματος από πραγματική αξία και τα λεφτά τα λεφτά τα μπιμπικίνια έγιναν χαρτιά με περίτεχνα σχέδια, βαφτισμένα με την αναγραφόμενη αξία.
Και δεν βγήκε η ένωση για την ισότητα των δύο φύλων, το παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η βε βε εφ, ο μπόνο ο ανθρωπιστής, η αντζελίνα που στέργει τους αναξιοπαθούντες, το εσρ, η κουτσή μαρία τελοσπάντων, να διαμαρτυρηθούν για το μέγα ψεύδος.
Α, ξέχασα, ήταν η εποχή που στον δυτικό κόσμο οι άνθρωποι είχαν γίνει «μεταϋλιστές», όπως λένε τα εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης, δηλαδή πάλευαν για τα δικαιώματα των γυναικών, των μαύρων, των ομοφυλοφίλων, του περιβάλλοντος κλπ, επειδή είχαν ήδη λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης.
Τα ίδια εγχειρίδια που παρατηρούν ότι ο μεταϋλισμός συμπορεύεται με το υψηλό βιοτικό επίπεδο, παρατηρούν εύγλωττα και απαξιωτικά ότι χώρες όπως η Ελλάδα παρουσιάζουν αισθητή πενία μεταϋλιστών. Τς τς τς , oh mon Dieu, tragique.
Φυσικά, η υπανάκτυκτη χώρα μας έσπευσε ευκαιρίας δοθείσης να καλύψει το βιοτικό κενό που τη χώριζε από τους πολιτισμένους, να πάρει κι αυτή το βιτάρα της.
Γιατί τα πολιτισμικά αγαθά της προτεσταντικής ηθικής και των εκπολιτισμένων βαρβάρων που έκοβαν τα χεράκια των εργατών στις αποικίες τους έπρεπε να γίνουν κτήμα των ιθαγενών που ένιωθαν τόσο μα τόσο χωριάτες.
Και ξέχασαν ότι «ο πλούτος συναναστρέφεται μόνο με κακούς ανθρώπους» που τους έλεγε ο Αίσωπος κι όλο το υπόλοιπο παρεάκι της δικής τους πολιτιστικής συνέχειας.
Δεν πειράζει, αρχίζουν να ξαναθυμούνται.
Μαίρη
(Αγαπητή Μαίρη,
δεν την έχω δει την διαφήμιση του Vitara γιατί δεν έχω τηλεόραση.
Μου αρέσει το Vitara γιατί έχει αυτό το -άρα στο τέλος, που μου θυμίζει γκομενάρα, κουκλάρα και τέτοια.
Μαίρη, ούτε αυτοκίνητο έχω. Και δεν θέλω να αποκτήσω. Ούτε σπίτι έχω. Και δεν θέλω να αποκτήσω. Εντάξει, καλό θα ήταν να είχα κι εγώ -και να είχε και κάθε άνθρωπος- ένα σπίτι πενήντα τετραγωνικών, για όσο ζω μόνο, αλλά δεν πειράζει.
Αυτό που με έσωσε μετά την χρεοκοπία της χώρας ήταν ότι δεν είχα τίποτα. Όσοι είχαν -και ήθελαν να συνεχίσουν να έχουν-, την έβαψαν. Αν είχα ιδιοκτησία, θα ήμουν αναγκασμένος να πάω να δουλέψω στους ολιγάρχες. Βέβαια, και τώρα μπορεί να πάω κάποια στιγμή αλλά τώρα θα είναι επειδή το παιχνίδι χάθηκε και κατάλαβα πια πως οι Έλληνες είναι κακομοίρηδες και παρτάκηδες, οπότε, αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό, δεν υπάρχει λόγος να επιμένω γιατί θα γίνω γραφικός.
Πάντως, το κόλπο στη ζωή είναι να μην έχεις. Όσο λιγότερα έχεις -αρκεί να έχεις να φας βέβαια-, τόσο πιο ελεύθερο το μυαλό.
Επίσης, ξέρεις πως αυτοί που σε γουστάρουν, σε γουστάρουν για αυτό που είσαι, όχι για την λιμουζίνα και τη βίλα.
Υπάρχει μια «ανακούφιση» στο να μην έχεις τίποτα. Αισθάνεσαι ελαφρύς, ευκίνητος, αέρινος.
Τώρα βέβαια, για να μην υπερβάλλω, θα ήθελα κι εγώ να είχα ένα Mac 27 ιντσών και όχι ένα δανεικό laptop αλλά αυτό θα ήταν για την δουλειά μου και για να βλέπω ταινίες.
Σκασίλα μου, όμως, γιατί το καλοκαίρι είναι εδώ και η θάλασσα δεν με ρώτησε ποτέ αν είμαι πλούσιος. Η θάλασσα με υποδέχεται πάντα σαν να είμαι μεγιστάνας.
Και το καλοκαίρι είναι η χρυσή εποχή των φτωχών -όπως έγραψε ο Βάρναλης- αλλά, δυστυχώς, οι φτωχοί δεν το ξέρουν.
Να είσαι καλά, Μαίρη.)
πηγή: Pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου