της Κατερίνας Γκαράνη
Είμαστε τραγικά ανυπόφοροι ακόμη και για τους ίδιους τους εαυτούς μας. Σέρνουμε τα πόδια μας, όπως σέρνουμε το σαρκίο μας, όπως σέρνουμε τις ζωές μας έχοντας αποδεχτεί ότι είμαστε το πιο άχρηστο υλικό μιας χώρας που πρέπει να χωθεί σε φούρνους εξόντωσης. 2,294 ημέρες διανύσαμε μέχρι σήμερα από την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι μπαίνουμε σε κατάσταση κηδεμονίας, επιτήρησης και αφαίρεσης των δικαιωμάτων. Και εμείς στην ουρά χωρίς να μάς νοιάζει ότι χάσαμε χιλιάδες ημέρες ζωής και γνωρίζοντας ότι έτσι θα συνεχιστεί μέχρι τέλους αν δεν τολμήσουμε να σκάψουμε τούνελ κάτω από το κολαστήριο, αν δεν σύρουμε κρυφά τα κασόνια με τόνους δυναμίτιδας για να τινάξουμε στον αέρα το "Ίδρυμα Ελλάδα".
Ή είχαμε πάρει τους εαυτούς μας πολύ σοβαρά μέχρι το 2010 ή ξέραμε από την ώρα που διαμορφώσαμε χαρακτήρα ότι περιττοί ήμαστε και έτσι όλα αυτά που ζούμε σήμερα μάς ταιριάζουν απόλυτα. Από την άλλη, γιατί τα 2,294 πρωινά είναι τόσο φρικτά που δεν θέλεις να τα βλέπεις και οι 2,294 νύχτες είναι τόσο ασφυκτικές που δεν θέλεις να τις διανύσεις; Γιατί υπάρχει κάτι που εκεί μέσα βαθιά που σε κουρδίζει συνεχώς να είσαι σε επιφυλακή;
Ακούς και αυτές τις τρελές χαρές και τα πανηγύρια στην αυλή του κρεματορίου από δουλάκια που ξεφαντώνουν πάνω σε τάφους γειτόνων -γνωστών και αγνώστων- και η τρέλα γεμίζει το κελί ασφυκτικά. Φορούν τα σινιέ τους ρούχα, τα ψηλά τους τακούνια, φτιάχνουν τις μούρες και τα μαλλιά τους και βάζουν τέρμα την μουσική διαλαλώντας ότι τίποτε δεν άλλαξε και ότι όλα είναι όπως και παλιά, πριν καταδικαστούμε σε ανεργία, σε φοροτρομοκρατία, σε ανελευθερία, σε καταδίκη εις ζωντανό θάνατο.
Τα σουρεαλιστικά μεγάφωνα όλη την ημέρα να διατυμπανίζουν από τις ηλεκτρονικές χοάνες τους ότι "πάμε καλά", "ανοίγει η νέα εποχή", "αναπτυσσόμαστε" ενώ στο ενδιάμεσο να πετάγονται και ειρωνικά μηνύματα "τα ήθελε ο κώλος σας", "για αυτό είσαστε μόνο φτιαγμένοι", "φάτε σκατά", "τι ωραία θα είναι χωρίς εσάς αυτός ο τόπος". Μετά αφιερώσεις μουσικές, στιχάκια ερωτικά και ό,τι άλλο που μπορεί να σε πείσει ότι η κατάθλιψη είναι το μικρότερο κακό που έχεις πάθει. Υπάρχουν και χειρότερα.
Περιμένοντας το ξημέρωμα της 2,295ης ημέρας εθνικής και προσωπικής φυλάκισης ακούγοντας το συνεχές καταθλιπτικό μουρμουρητό από τα διπλανά κελιά, τα χτυπήματα κεφαλιών στον τοίχο σε κάποια άλλα και το τρίξιμο ενός σχοινιού που έσπασε κάποιον αυχένα μοναχικού που άλλο ξημέρωμα δεν ήθελε να δει, συνειδητοποιείς ότι η υπομονή είναι η χειρότερη συμβουλή που μπορείς να δώσεις ή να πάρεις.
Ελευθερία ή υπομονή, ήταν πάντα το κρυφό μήνυμα.
Είμαστε τραγικά ανυπόφοροι ακόμη και για τους ίδιους τους εαυτούς μας. Σέρνουμε τα πόδια μας, όπως σέρνουμε το σαρκίο μας, όπως σέρνουμε τις ζωές μας έχοντας αποδεχτεί ότι είμαστε το πιο άχρηστο υλικό μιας χώρας που πρέπει να χωθεί σε φούρνους εξόντωσης. 2,294 ημέρες διανύσαμε μέχρι σήμερα από την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι μπαίνουμε σε κατάσταση κηδεμονίας, επιτήρησης και αφαίρεσης των δικαιωμάτων. Και εμείς στην ουρά χωρίς να μάς νοιάζει ότι χάσαμε χιλιάδες ημέρες ζωής και γνωρίζοντας ότι έτσι θα συνεχιστεί μέχρι τέλους αν δεν τολμήσουμε να σκάψουμε τούνελ κάτω από το κολαστήριο, αν δεν σύρουμε κρυφά τα κασόνια με τόνους δυναμίτιδας για να τινάξουμε στον αέρα το "Ίδρυμα Ελλάδα".
Ή είχαμε πάρει τους εαυτούς μας πολύ σοβαρά μέχρι το 2010 ή ξέραμε από την ώρα που διαμορφώσαμε χαρακτήρα ότι περιττοί ήμαστε και έτσι όλα αυτά που ζούμε σήμερα μάς ταιριάζουν απόλυτα. Από την άλλη, γιατί τα 2,294 πρωινά είναι τόσο φρικτά που δεν θέλεις να τα βλέπεις και οι 2,294 νύχτες είναι τόσο ασφυκτικές που δεν θέλεις να τις διανύσεις; Γιατί υπάρχει κάτι που εκεί μέσα βαθιά που σε κουρδίζει συνεχώς να είσαι σε επιφυλακή;
Ακούς και αυτές τις τρελές χαρές και τα πανηγύρια στην αυλή του κρεματορίου από δουλάκια που ξεφαντώνουν πάνω σε τάφους γειτόνων -γνωστών και αγνώστων- και η τρέλα γεμίζει το κελί ασφυκτικά. Φορούν τα σινιέ τους ρούχα, τα ψηλά τους τακούνια, φτιάχνουν τις μούρες και τα μαλλιά τους και βάζουν τέρμα την μουσική διαλαλώντας ότι τίποτε δεν άλλαξε και ότι όλα είναι όπως και παλιά, πριν καταδικαστούμε σε ανεργία, σε φοροτρομοκρατία, σε ανελευθερία, σε καταδίκη εις ζωντανό θάνατο.
Τα σουρεαλιστικά μεγάφωνα όλη την ημέρα να διατυμπανίζουν από τις ηλεκτρονικές χοάνες τους ότι "πάμε καλά", "ανοίγει η νέα εποχή", "αναπτυσσόμαστε" ενώ στο ενδιάμεσο να πετάγονται και ειρωνικά μηνύματα "τα ήθελε ο κώλος σας", "για αυτό είσαστε μόνο φτιαγμένοι", "φάτε σκατά", "τι ωραία θα είναι χωρίς εσάς αυτός ο τόπος". Μετά αφιερώσεις μουσικές, στιχάκια ερωτικά και ό,τι άλλο που μπορεί να σε πείσει ότι η κατάθλιψη είναι το μικρότερο κακό που έχεις πάθει. Υπάρχουν και χειρότερα.
Περιμένοντας το ξημέρωμα της 2,295ης ημέρας εθνικής και προσωπικής φυλάκισης ακούγοντας το συνεχές καταθλιπτικό μουρμουρητό από τα διπλανά κελιά, τα χτυπήματα κεφαλιών στον τοίχο σε κάποια άλλα και το τρίξιμο ενός σχοινιού που έσπασε κάποιον αυχένα μοναχικού που άλλο ξημέρωμα δεν ήθελε να δει, συνειδητοποιείς ότι η υπομονή είναι η χειρότερη συμβουλή που μπορείς να δώσεις ή να πάρεις.
Ελευθερία ή υπομονή, ήταν πάντα το κρυφό μήνυμα.
πηγη: stontoixo.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου