του Ηλία Αλεξανδρή
Σε λυπάμαι γιατί μεγάλωσες κι η ζωή δεν κατάφερε να σε μάθει να ζεις ...
Σε λυπάμαι γιατί ποτέ δεν αμφέβαλες, δεν αμφισβήτησες αυτά που σου έλεγαν ... πρώτα στο σπίτι, μετά στο σχολείο, μετά στην τηλεόραση και έπειτα στην δουλειά ...
Σε λυπάμαι γιατί δεν αντέδρασες όταν σε μάθαιναν ότι η μεγαλύτερη αξία είναι να κοιτάς την πάρτη σου κι ας υποφέρει ακόμα κι η ίδια σου η μάνα ...
Σε λυπάμαι γιατί σου δώσανε ένα χαρτοφύλακα, ένα μαγαζάκι, μια θεσούλα κι εσύ νόμισες ότι κρατάς την ζωή σου στα χέρια σου ...
Σε λυπάμαι γιατί είσαι μόνιμα φοβισμένος, έτοιμος να υποταχτείς σε ότι σου πει η κάθε εξουσία, η στυγερή "νομιμότητα" που επιβάλλεται από λίγους στους πολλούς ...
Σε λυπάμαι γιατί δεν μπήκες στον κόπο να διαβάσεις για να μάθεις ποιός είσαι, ποιά είναι η ιστορία σου, πως βρέθηκες εδώ ... και τα θεώρησες όλα αυτονόητα και δεδομένα.
Σε λυπάμαι γιατί δέχθηκες να αναγνωρίζεις την αξία στις ετικέτες, στις διαφημίσεις και στους τιμοκαταλόγους ...
Σε λυπάμαι γιατί ανέχθηκες να χεις φωνή μόνο για να συμφωνείς και να υπακούς ...
Σε λυπάμαι γιατί ακόμα πιστεύεις ότι Δημοκρατία είναι τα κόμματα ...
Σε λυπαμαι γιατί δεν σκέφτηκες ποτέ τι είναι αυτό που σου λένε αλλά μόνο ποιός στο λέει ...
Σε λυπάμαι που είσαι θύτης μαζί και θύμα ...
Σε λυπάμαι που είσαι τόσο δειλός, που ακόμα και τώρα που σε κλωτσάνε σαν σκυλί και σε καταστρέφουν, εσύ τους φοβάσαι ...
Σε λυπάμαι που φοβάσαι την αλήθεια ...και δέχεσαι με ευκολία και χωρίς σκέψη τα ψέμματά τους
Σε λυπάμαι γιατί προτιμάς να είσαι "Ευρωπαίος" παρά να είσαι ... άνθρωπος. Που αποδέχεσαι τόση δυστυχία γύρω σου και εσύ χαμογελάς ψάχνοντας στην τσέπη σου τα λεφτά σου ...
Σε λυπάμαι γιατί ζεις ακόμα στον εμφύλιο κι εχθρός σου είναι ο διπλανός σου, ο γείτονας σου, ο φίλος σου κι ο αδελφός σου ...
Σε λυπάμαι φοβισμένε και ξερόλα ψηφοφόρε ... μα δεν σε δικαιολογώ, ούτε σε συμπαθώ!
Σε λυπάμαι γιατί είσαι ραγιάς, δούλος προσκυνημένος ...
Σε λυπάμαι γιατί δεν αντέδρασες όταν σε μάθαιναν ότι η μεγαλύτερη αξία είναι να κοιτάς την πάρτη σου κι ας υποφέρει ακόμα κι η ίδια σου η μάνα ...
Σε λυπάμαι γιατί σου δώσανε ένα χαρτοφύλακα, ένα μαγαζάκι, μια θεσούλα κι εσύ νόμισες ότι κρατάς την ζωή σου στα χέρια σου ...
Σε λυπάμαι γιατί είσαι μόνιμα φοβισμένος, έτοιμος να υποταχτείς σε ότι σου πει η κάθε εξουσία, η στυγερή "νομιμότητα" που επιβάλλεται από λίγους στους πολλούς ...
Σε λυπάμαι γιατί δεν μπήκες στον κόπο να διαβάσεις για να μάθεις ποιός είσαι, ποιά είναι η ιστορία σου, πως βρέθηκες εδώ ... και τα θεώρησες όλα αυτονόητα και δεδομένα.
Σε λυπάμαι γιατί δέχθηκες να αναγνωρίζεις την αξία στις ετικέτες, στις διαφημίσεις και στους τιμοκαταλόγους ...
Σε λυπάμαι γιατί ανέχθηκες να χεις φωνή μόνο για να συμφωνείς και να υπακούς ...
Σε λυπάμαι γιατί ακόμα πιστεύεις ότι Δημοκρατία είναι τα κόμματα ...
Σε λυπαμαι γιατί δεν σκέφτηκες ποτέ τι είναι αυτό που σου λένε αλλά μόνο ποιός στο λέει ...
Σε λυπάμαι που είσαι θύτης μαζί και θύμα ...
Σε λυπάμαι που είσαι τόσο δειλός, που ακόμα και τώρα που σε κλωτσάνε σαν σκυλί και σε καταστρέφουν, εσύ τους φοβάσαι ...
Σε λυπάμαι που φοβάσαι την αλήθεια ...και δέχεσαι με ευκολία και χωρίς σκέψη τα ψέμματά τους
Σε λυπάμαι γιατί προτιμάς να είσαι "Ευρωπαίος" παρά να είσαι ... άνθρωπος. Που αποδέχεσαι τόση δυστυχία γύρω σου και εσύ χαμογελάς ψάχνοντας στην τσέπη σου τα λεφτά σου ...
Σε λυπάμαι γιατί ζεις ακόμα στον εμφύλιο κι εχθρός σου είναι ο διπλανός σου, ο γείτονας σου, ο φίλος σου κι ο αδελφός σου ...
Σε λυπάμαι φοβισμένε και ξερόλα ψηφοφόρε ... μα δεν σε δικαιολογώ, ούτε σε συμπαθώ!
Σε λυπάμαι γιατί είσαι ραγιάς, δούλος προσκυνημένος ...
* Το άρθρο αυτό γράφτηκε στις 24 Ιανουαρίου 2015, παραμονή των εκλογών ... κι εξακολουθεί να είναι επίκαιρο.
πηγή: Τα Μάτια Ανοικτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου