Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Οι φιλοσοφικές θέσεις του Bakunin



Μερικές από τις σημαντικές φιλοσοφικές υποθέσεις του Bakunin που υιοθέτησε στην προσέγγισή του στην ανθρώπινη πραγματικότητα δανείστηκαν από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, ιδιαίτερα ο εμπειριστικός κλάδος αυτής της παράδοσης, έτσι μια κατάλληλη εκτίμηση για το πλαίσιό του απαιτεί μια συνοπτική εξόρμηση στις αρχές της. Βεβαιώνοντας τη φαινομενική επιτυχία των φυσικών επιστημών με τέτοιους εξασκούντες όπως Γαλιλαίο και Newton, μεταξύ των άλλων, πολλοί φιλόσοφοι του Διαφωτισμού εμπνεύστηκαν για να μεταθέσουν και τη μέθοδο και τις καθοδηγητικές υποθέσεις των φυσικών επιστημών στην περιοχή της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αυτές οι δανεισμένες υποθέσεις περιέλαβαν την πεποίθηση ότι τα διαφορετικά είδη φυσικών αντικειμένων περιέχουν τη μοναδική και καθορισμένη σταθερή ουσία τους, τα αντικείμενα αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο σύμφωνα με τους αμετάβλητους μηχανικούς νόμους του αιτίου και του αιτιατού και μετά από την προσεκτική παρατήρηση των μεμονωμένων αλληλεπιδράσεων οι κατάλληλοι νόμοι μπορούν να προσδιοριστούν αποφασιστικά και να κωδικοποιηθούν. Συνεπώς, η υπόθεση υιοθετήθηκε ευρέως από τα μέλη του Διαφωτισμού ότι οι άνθρωποι είναι εξ ολοκλήρου φυσικά πλάσματα σύμφωνα με τις γραμμές άλλων φυσικών ειδών και ενσωματώνουν αναλόγως μια μοναδική και μόνιμη ουσία και εκθέτουν τη συμπεριφορά που καθορίζεται εξ ολοκλήρου από τις φυσικές αιτίες. Αυτή η προσέγγιση τονίστηκε κατόπιν της δημοφιλούς προσφυγής στην έννοια "της φυσικής κατάστασης ". Ως μια κατάσταση που είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά προηγούνταν του σχηματισμού των οργανωμένων κοινωνιών, ισχυτιζόνταν ότι προσφέρει μια αναλαμπή στην ανθρώπινη φύση στη καθαρώς "φυσική" κατάσταση του προ των αλλαγών που ήρθαν ως αποτέλεσμα της επίδραση της κοινωνίας. Οι φιλόσοφοι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που συνέπεσε με την άνοδο της κεφαλαιοκρατίας, σχεδόν παγκοσμίως περιέγραψαν τον 'ανθρωπο ως ατομικιστικό, αυτόνομο και ανεξάρτητο σε ένα βαθμό που έτεινε έντονα να ακολουθήσει το δικό του συμφέρον , σύμφωνα με τους επικρατούντες κανόνες των αστών.

Ο Bakunin παρέκκλινε κάπως από αυτήν την φιλοσοφική παράδοση με να απορρίψει την περιγραφή των ανθρώπων ως ουσιαστικά ατομικιστικά όντα. Παραδείγματος χάριν, χλεύασε τη σύλληψη της κοινωνίας ως δημιουργία των απομονωμένων, ανεξάρτητων ατόμων που συμβάλλαν ο ένας τον άλλο, ονομάζει αυτήν την έκδοση μια φιλοσοφική "μυθιστοριογραφία", και υποστήριξε αντ' αυτού ότι οι άνθρωποι είναι φυσικώς κοινωνικοί και έζησαν πάντα σε κοινότητες. Αλλά προσυπέγραψε την άποψη ότι οι άνθρωποι πρέπει να θεωρηθούν στο ίδιο θεωρητικό πλάνο με άλλα φυσικά αντικείμενα και ότι συνεπώς η ανθρώπινη συμπεριφορά κυβερνιέται εξ ολοκλήρου από τους μηχανικούς, φυσικούς νόμους. Οι ακόλουθες αναφορές προσφέρουν ένα δείγμα αυτής της προοπτικής:

"Υπάρχουν πολλοί νόμοι που την κυβερνούν [ την κοινωνία ] χωρίς να της είναι γνωστοί, αλλά αυτοί είναι φυσικοί νόμοι, έμφυτοι στο κοινωνικό σώμα.... Αυτοί έχουν κυβερνήσει την ανθρώπινη κοινωνία από τη γέννησή της ανεξαρτήτως της σκέψης και της θέλησης των ατόμων που συνθέτουν την κοινωνία."3

"[ Οι φυσικοί νόμοι ]... αποτελούν την ύπαρξή μας, όλο το είναι μας, φυσικά, διανοητικά, και ηθικά: ζούμε, αναπνέουμε, ενεργούμε, σκεφτόμαστε, επιθυμούμε μόνο μέσω αυτών των νόμων."4

"Η ιστορία και οι στατιστικές αποδεικνύουν σε μας ότι το κοινωνικό σώμα, όπως οποιοδήποτε άλλο φυσικό σώμα, υπακούει κατά την έξελιξη και μετασχηματισμό του στους γενικούς νόμους που εμφανίζονται να είναι το ίδιο αναγκαίοι με τους νόμους του φυσικού κόσμου ."5

"Το άτομο δεν είναι τίποτα παρά φύση .... Η φύση τυλίγει, διαπερνά, αποτελεί ολόκληρη την ύπαρξη του ."6

Η ηθική του Bakunin σε πρώτη ματιά φαίνεται να είναι ένα λογικό πόρισμα από το γενικό φυσιοκρατικό πλαίσιό του εφ' όσον ταυτίζει ως ηθικά καλό ότι είναι φυσικό: "Ο ηθικός νόμος... είναι ότνως ένας πραγματικός νόμος... επειδή προέρχεται από την ίδια την φύση της ανθρώπινης κοινωνίας, η βάση της ρίζας του οποιού οφείλει να ενοτπισθεί όχι στο Θεό αλλά στην ζωικότητα. "7

"Μιλώ για εκείνη την δικαιοσύνη που είναι βασισμένη απλώς στην ανθρώπινη συνείδηση, την δικαιοσύνη που θα ανακαλύψετε βαθιά στη συνείδηση κάθε ανθρώπου, ακόμη και η συνείδηση ενός παιδιού που μεταφράζεται σε απλή ισότητα."8

Με άλλα λόγια, η δικαιοσύνη είναι ένα φυσικό ανθρώπινο συναίσθημα που κατοικεί μόνιμα στη ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο ορισμός του κακού από τον Bakunin , εντούτοις, δεν ήταν συνολικά συνεπής. Αφ' ενός, φαίνεται να ακολουθεί την εμπειριστική παράδοση με τον προσδιορισμό του ως κάτι που είναι επίσης φυσικό: "Ξέρουμε πολύ καλά, εν πάση περιπτώσει, ότι καλούμε καλό και κακό είναι πάντα, και το ένα και το άλλο, τα φυσικά αποτελέσματα των φυσικών αιτιών, και ότι συνεπώς το ένα είναι τόσο αναπόφευκτη όσο το άλλο ."9 αφ' ετέρου, ίσως επειδή το βρήκε πολιτικά συμφέρον, προσδιόρισε το κακό , και ως ένα μη φυσικό ένστικτο ή συναίσθημα, αλλά με αυτό που είναι "αφύσικο", με αυτόν τον τρόπο δημιουργώντας έναν δυϊστικό κόσμο που δεν κατέχεται εξ ολοκλήρου από τους φυσικούς νόμους. Ότι έμενε έξω από αυτούς τους νόμους ήταν αφύσικο, τεχνητό, μια περιοχή που θα μπορούσε συνεπώς να υπάρχει μόνο κατόπιν της σταθερής προσφυγής στην εξουσία και τον εξαναγκασμό: "Πρέπει να κάνουμε μια ευκρινής διάκριση μεταξύ των φυσικών νόμων και των αυταρχικών, αυθαίρετων, πολιτικών, θρησκευτικών, ποινικών, και αστικών δικαίων που οι προνομιούχες τάξεις έχουν καθιερώσει..."10

Ένα τελικό σημαντικό συστατικό του φιλοσοφικό οπλοστασίου του Bakunin είναι η έννοια της ελευθερίας . _ Θα δούμε ότι όταν ο Μαρξ και ο Μπακούνιν κάνουν αναφορά σε αυτόν τον όρο, έχουν κατά νου δύο εξ ολοκλήρου διαφορετικές έννοιες. Η κατανόηση του Bakunin αυτού του όρου περιέχει διάφορες σημαντικές απόψεις:. Παραδείγματος χάριν, για τον Bakunin, αυτός που ενεργεί ελεύθερα , προ πάντων, ενεργεί "φυσικά" ή σύμφωνα με τις φυσικές παρορμήσεις του: "Η ελευθερία του ατόμου συνίσταται απλώς σε αυτό: ότι υπακούει τους φυσικούς νόμους επειδή ο ίδιος τους έχει αναγνωρίσει υπό αυτήν τη μορφή, και όχι επειδή έχουν επιβληθεί εξωτερικά επάνω σε αυτόν από μια εξωγενή θέληση, είτε θεία ή ανθρώπινη, συλλογική ή ατομική."11 Με άλλα λόγια, αυτός ο καθορισμός στηρίζεται στη σύλληψη των ανθρώπων ως φυσικών πλασμάτων που κυβερνώνται από φυσικούς νόμους. Το να ενεργείς φυσικά είναι απλά να είσαι αυθόρμητος, να είσαι "ο εαυτός σου": "Ακόμα μια φορά, η ζωή, όχι η επιστήμη, δημιουργεί τη ζωή η αυθόρμητη δράση των ίδιων των ανθρώπων είναι αυτό που μπορεί μόνο να δημιουργήσει την ελευθερία."12 Η ταύτιση της ελευθερίας με τον αυθορμητισμό ή την παρορμητική συμπεριφορά οδηγεί σε ένα δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του ορισμού του Bakunin. Αναφέρεται σε μια σύλληψη της ελευθερίας που μπορεί να ασκηθεί από ένα μεμονωμένο άτομο, που απομονώνεται από μια ανθρώπινη κοινότητα. Κάποιος μπορεί να ενεργήσει αυθόρμητα εξ ολοκλήρου μόνος του , παραδείγματος χάριν, δεν απαιτείται μια ειδική, επίκτητη διανοητική ικανότητα. Συνεπώς, για τον Bakunin, η ελευθερία ήταν μια ιδιότητα των ατόμων, όχι των ανθρώπων αποτελώντας μια συλλογικότητα:

"Η ελευθερία... συνίσταται και για εμένα τον ίδιο, ως άτομο, να μην υπακούω σε κανένα άλλο άτομο και να ενεργώ μόνο κατά την δική μου κρίση."13

"Η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα όλων των ενήλικων ανδρών και των γυναικών να μην δέχονται καμία κύρωση για τις ενέργειές τους εκτός από τη δική τους συνείδησή και το δικό τους σκοπό , να καθορίζουν τις ενέργειες τους μόνο στην δική τους ελεύθερη βούληση, και συνεπώς να είναι υπόλογοι στους εαυτούς τους πρώτα και κύρια , και έπειτα στην κοινωνία της οποίας είναι ένα μέρος, και μόνο εφ' όσον συγκατατίθενται ελεύθερα να είναι ένα μέρος της."14

Εντούτοις, επειδή θεωρούσε τους ανθρώπους εκ φύσεως κοινωνικούς, κατά περιόδους προσπάθησε να πάρει αυτήν την έννοια της ελευθερίας και να καταδείξει ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει με συνέπεια σε μια ανθρώπινη κοινότητα:

"Είμαι φανατικός εραστής της ελευθερίας .... Δεν εννοώ εκείνη την επίσημη ελευθερία που διανέμεται, παραλείπεται, και ρυθμίζεται από το κράτος .... Ούτε εννοώ εκείνη την ατομική, εγωιστική βάση, και την ψευδή ελευθερία της σχολής του Jean Jacques Rousseau και κάθε άλλη σχολή του αστικο/υ φιλελευθερισμού , η οποία θεωρεί τα δικαιώματα όλων, ότι αντιπροσωπεύονται από το κράτος, ως όριο των δικαιωμάτων του ατόμου .... Όχι, εννοώ τη μόνη ελευθερία αντάξια του ονόματος της, η ελευθερία που υπονοεί την πλήρη ανάπτυξη όλων των υλικών, διανοητικών, και ηθικών ικανοτήτων λανθανουσών στο καθένας μας η ελευθερία που δεν γνωρίζει κανέναν άλλο περιορισμό πέρα από εκείνον του συνόλου των νόμων της φύσης μας. Συνεπώς, μιλώντας κατάλληλα, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός, δεδομένου ότι αυτοί οι νόμοι δεν επιβάλλονται επάνω μας από οποιοδήποτε νομοθέτη έξω από εμάς, παράλληλα με εμάς, ή επάνω από μας. Αυτοί οι νόμοι είναι υποκειμενικοί, έμφυτοι με μας αποτελούν την ίδια την βάση της ύπαρξής μας ....Αυτήν την ελευθερία του κάθε ατόμου που δεν συναντά στην ελευθερία του άλλου ένα όριο αλλά επιβεβαίωση και μια απέραντη επέκταση της δικής του ελευθερίας μέσω της αλληλεγγύης και της ισότητας."15

Αφήνοντας κατά μέρος την ερώτηση εάν αυτή η διατύπωση είναι σύμφωνη με τις προηγούμενες εκδοχές του, ο Bakunin βασικά υποστηρίζει ότι είναι στην φύση μας να ζούμε σε ισότητα, συνεργαζόμενοι ο ένας με τον άλλο, όπου κανένας δεν θα εκμεταλλεύεται ή θα εκμεταλλεύει. Ως εκ τούτου, εάν ενεργώ φυσικά και συνεπώς ελεύθερα, δεν εκμεταλλεύομαι τον γείτονά μου, με αυτόν τον τρόπο επιτρέποντας στο γείτονά μου να ζήσει φυσικά και ελεύθερα. Κατ' αυτό τον τρόπο μια μεμονωμένη ελευθερία χρησιμεύει ως μια επιβεβαίωση και μια επέκταση της άλλης. Αλλά και πάλι, αυτή η σύλληψη της ελευθερίας στηρίζεται στο άτομο: "... η συλλογική ελευθερία και ευημερία υπάρχει μόνο εφ' όσον αυτή αντιπροσωπεύι το άθροισμα των προσωπικών ελευθεριών και ευημεριών."16


Για να συνοψίσουμε την φιλοσοφία του Bakunin, αναπτύσσει τις ιδέες του, σε γενικές γραμμές, μέσα στο φυσιοκρατικό πλαίσιο που θεσπίζεται από το εμπειρίστικο ρεύμα του Διαφωτισμού. Οι άνθρωποι συλλαμβάνονται ως να ενσωματώονυν μια μόνιμα σταθερή φύση με τη συμπεριφορά τους βασικά να καθορίζεται από τους φυσικούς νόμους. Αυτή η κατάσταση ταυτίζεται έπειτα με αυτό που είναι καλό. Εντούτοις, όταν εισάγεται ο εξαναγκασμός στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, μπαίνουμε στη σφαίρα του αφύσικου. Είμαστε αλλοτριωμένοι από τη φυσική μας κατάσταση και χάνουμε την ελευθερία μας.

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Βραζιλία 2014. “Εντείνονται οι ετοιμασίες για το Mundial”

Βραζιλία 2014
Οι ετοιμασίες για το mundial του 2014

 Μην σε σοκάρει η εικόνα. 
Σκέψου την θετική της πλευρά:
- Μπαλίτσα
- Παρέα με φιλαράκια μπροστά σε Plasma τηλεόραση
- Παγωμένη μπύρα
- Πίτσα από delivery
- Λαδιά στο φανελάκι
- Καραγκούνης και τ’ άλλα τα παιδιά
- Εθνική Ελλάδος, Εθνικός Ύμνος, Υπερηφάνεια
- Πανηγυρισμοί, αληθινή χαρά
- Κανά στοιχηματάκι με απόδοση 1,80
- “Κωλογερμαναρά” στον γερμανό που θα βάλει goal, ενώ σκέφτεσαι την Μέρκελ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΦΙΕΣΤΑ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΜΑΛΑΚΑ

Πόλεμο εναντίον των αστέγων και των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων έχει εξαπολύσει το κράτος της Βραζιλίας εν όψει του παγκόσμιου κυπέλλου που θα διεξαχθεί από τις 12 Ιουνίου μέχρι τις 13 Ιουλίου 2014 σε 12 πόλεις. Όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, πριν από τόσο μεγάλες διοργανώσεις, οι εκάστοτε κυβερνήσεις λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα ωραιοποίησης και “ξεβρωμίσματος” των πόλεων.

Αλλά τι σου λέω κι εγώ τώρα;;;

Το φλέγον ζήτημα των ημερών είναι το σλόγκαν που θα αναγράφεται στο πούλμαν της ελληνικής αποστολής. Μέχρι στιγμής τα επικρατέστερα είναι:

1) Οι ήρωες παίζουν όπως οι Έλληνες (Heroes play like Greeks)
2) Αυτή είναι η Ελλάδα (This is Greece)
3) Μια ομάδα ένα όνειρο (One team one dream)

….

ΜΑΛΑΚΑ !!!

Τόση μπάλα και τόση μούγκα είχαμε να δούμε από τη χούντα…

πηγη

Σημείωση frixos (Οι φωτογραφίες τού άρθρου ειναι από παλαιότερες εκκαθαρίσεις στις φαβέλες του Ρίο)

Μαρξ vs Μπακούνιν

Η θυελλώδης σχέση μεταξύ Marx και Bakunin είναι μια αρκετά γνωστή υπόθεση της ιστορίας του δυτικού σοσιαλισμού. Σαν συνιδρυτικά μέλη της Διεθνής Ένωσης των Εργαζομένων, φαίνονται να αφιερώνουν τόση ενέργεια ο ένας ενάντια του άλλου όση για τον κοινό εχθρό τους, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, που κατέληξε στην επιτυχή εκστρατεία του Marx να αποβάλει τον Bakunin από την οργάνωση. Οι κατά περιόδους εγκάρδιες σχέσεις, εντούτοις υποκρύπταν προσβλητικές αμοιβαίες αξιολογήσεις. Σύμφωνα με τον Marx,ο Bakunin ήταν "ένα άτομο απαλλαγμένο θεωρητικής γνώσης" και ήταν "στο στοιχείο του ως ραδιούργος",  ενώ ο Bakunin θεωρούσε ότι "... το ένστικτο της ελευθερίας λείπει σε αυτόν [ για τον Marx ] παραμένει από το κεφάλι μέχρι τα πόδια, ένας εξουσιαστής".

Για μερικούς, η ένταση της σύγκρουσης ήταν αινιγματική, δεδομένου ότι και οι δύο συγγραφείς φαίνονται να παλεύουν για τους ίδιους στόχους. Πεπεισμένοι ότι η κεφαλαιοκρατία υποστηρίζεται στην εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους κεφαλαιοκράτες, αφιερώθηκαν εξίσου στην πάλη για μια σοσιαλιστική κοινωνία όπου οι οικονομικές τάξεις θα καταργούνταν και όλα τα άτομα θα είχαν την ευκαιρία να αναπτύξουν όλες τις δημιουργικές ικανότητές τους.
Ως εκ τούτου, και οι δύο βλέπαν τον σοσιαλισμό ως εξάλειψη του καμερισμού εργασίας, ειδικά μεταξύ της διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, και μεταξύ των ανδρών και των γυναικών. Με άλλα λόγια, η διαδικασία της εργασίας επρόκειτο να μετασχηματιστεί έτσι ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να έπαιρναν έναν ενεργό ρόλο στην οργάνωση, το σχέδιο και την εφαρμογή της. Επιπλέον, και οι δύο υποστήριξαν ότι οι αταπιεσμένοι πρέπει να ελευθερωθούν από μόνοι τους – και όχι να αναμείνουν για οποιεσδήποτε γενναιοδωρίες από τα μέλη της κυρίαρχης, κεφαλαιοκρατικής τάξης και για να ασφαλίσει την επιτυχία της, η επανάσταση πρέπει να λάβει μιας διεθνής διάσταση. Τέλος, συμφωνούσαν ότι το κράτος ήταν ένα όργανο ταξικής καταπίεσης, όχι κάποιο ουδέτερο όργανο που αντιπροσώπευσε δίκαια το συμφέροντα του καθενός, και σε τελική ανάλυση πρέπει να καταργηθεί. Η Κομμούνα το 1871 στο Παρίσι πρόσφερε, κατά την άποψή τους, ένα πρότυπο που πρέπει να μιμηθεί.

Εντούτοις, το βαθύτερο σημείο διαφωνίας τους στράφηκε στις συγκρουόμενες αναλύσεις τους για το κράτος. Ειδικότερα,
ενώ ο Marx ο προέβλεπε ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ της κεφαλαιοκρατίας και μια πλήρως ώριμης κομμουνιστικής κοινωνία, που περιλάμβανε ένα κράτος υπό την μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου (δηλ., ένα κράτος των εργαζομένων),
ο Bakunin απέρριψε σθεναρά την καθιέρωση οποιουδήποτε είδους κράτους, συμπεριλαμβανομένου ενός κράτους των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, αυτή η απόρριψη είναι η αρχή καθορισμού της σχολής του αναρχισμού, ένας όρος που μεταφράζει κυριολεκτικά ως "καμία κυβέρνηση". Για τον Bakunin, η μόνη συνεπής, επαναστατική επιλογή ήταν να κινηθεί αμέσως προς μια πλήρως ώριμη κομμουνιστική κοινωνία που, και οι δύο συντάκτες συμφωνούσαν, ότι θα διακρινόταν από την απουσία ενός κράτους.

Ως συνέπεια αυτής της διαφωνίας,
ο Marx υποστήριξε τις προσπάθειες από τους ανεξάρτητα οργανωμένους εργαζομένους να ακολουθηθούν τα συμφέροντα της τάξης τους τους με τη πίεση για μεταρρυθμίσεις μέσα στο κράτος των αστών - παραδείγματος χάριν, για μια μείωση των ωρών της εργάσιμης ημέρας - υποστηρίζοντας ότι τέτοιες νίκες θα προωθούσαν τη ταξική συνείδηση ,
ενώ ο Bakunin αμφισβήτησε αυτήν την πρόταση λόγω του ότι οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση θα αποτελούσε μια διαστροφή του επαναστατικού κινήματος και αντ' αυτού υποστήριζε πλήρη αποχή από το αστικό πολιτικό σκηνικό.

Η κατάλληλη μορφή μιας επαναστατικής οργάνωσης ήταν επίσης ένα σημείο της διαφωνίας.
Ο Bakunin δημιούργησε ενθουσιωδώς μυστικές εταιρείες ως καταλύτες για μια επαναστατική άνοδο ενώ
ο Marx τις απέρριψε κατηγορηματικά.

Τέλος, διαφοροποιούνταν για το ποιός θα είναι ο ρόλος των αγροτών σε ένα επαναστατικό κίνημα.
Ο Bakunin υποστήριξε ότι μπορεί να διαδραματίσουν έναν κύριο ρόλο ενώ
ο Marx υπέδειξε το προλεταριάτο ως αποκλειστικό, κορυφαίο επαναστατικό υποκείμενο.

Λόγω της υπεροχής των σημείων της συμφωνίας, μερικοί σχολιαστές έχουν προσφύγει στα ελλατώματα της προσωπικότητας για να αποτελέσουν την ατελεύτητη δυσαρμονία που μόλυνε τη σχέση τους. Παραδείγματος χάριν,
ο Bakunin έχει κατηγορηθεί ότι ήταν και αντισημίτης και αντι-γερμανός ενώ

o Marx έχει θεωρηθεί ότι έπασχε από μια ανίατη δόση άκαμπτου απολυταρχισμού. 

Οι τέσσερις λέξεις του Κ.Καστοριάδη

1. Φαντασία
Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα; Επαναλαμβάνουν, εδώ και αιώνες, ότι είναι ο ορθός λόγος. Αρκεί όμως να προσέξουμε τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας αλλά και τη δική μας, για να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν αληθεύει. Οι ατομικές και οι συλλογικές συμπεριφορές πολύ συχνά είναι παράλογες. Τα ζώα είναι πιο “λογικά” από εμάς· δεν σκοντάφτουν, δεν τρώνε δηλητηριώδη μανιτάρια, κάνουν αυτό που πρέπει, για να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν. Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Είναι το πάθος και οι επιθυμίες; Ναι, πράγματι. Τα ζώα από ό,τι μπορούμε να ξέρουμε δεν έχουν πάθη ούτε πραγματικές επιθυμίες τα ζώα έχουν ένστικτα. Τι όμως συνιστά την ιδιαιτερότητα του πάθους και των επιθυμιών; Είναι ακριβώς το γεγονός ότι το πάθος και οι επιθυμίες -ο έρωτας, η δόξα, το κάλλος, η εξουσία, ο πλούτος- δεν είναι «φυσικά» αλλά φαντασιακά αντικείμενα.

Η φαντασία, λοιπόν, είναι το ίδιον του ανθρώπου. Η φαντασία μάς διαφοροποιεί από τα ζώα. Η φαντασία, ακόμη και εάν κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, δεν αναχαιτίζεται. Υπάρχει πάντα μια εσωτερική ροή από εικόνες, ιδέες, αναμνήσεις, επιθυμίες, αισθήματα. Μια ροή που δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Δεν μπορούμε καν να την ελέγξουμε, τουλάχιστον όχι πάντα. Κάποιες φορές το κατορθώνουμε, λίγο ως πολύ, προκειμένου να σκεφτούμε λογικά και συστηματικά. Αλλά ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αναπάντεχες αναμνήσεις και επιθυμίες διακόπτουν τον στοχασμό μας. 

Η φαντασία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην παραφροσύνη, στη διαστροφή, στην τερατωδία αλλά, επίσης, στην αυταπάρνηση και σε κάθε μεγαλειώδη δημιουργία. Χάρη στη φαντασία το ένστικτο έπαψε να είναι ο μοναδικός ρυθμιστής της συμπεριφοράς μας. Χάρη στη φαντασία μπορούμε να δημιουργούμε. Χάρη σ’ αυτήν δημιουργήσαμε την τέχνη, την επιστήμη, τη φιλοσοφία. 

Η φαντασία δεν γνωρίζει όρια και κανόνες, ούτε ηθικούς και λογικούς νόμους. Πάντως, εάν είχαμε αφεθεί χωρίς περιορισμούς στη φαντασία, ασφαλώς δεν θα είχαμε επιβιώσει ως είδος. Ο άνθρωπος επιβίωσε ως είδος, επειδή δημιούργησε κοινότητες, κοινωνίες, θεσμούς, κανόνες που οριοθετούν και περιορίζουν τη φαντασία, αλλά και που συχνά επίσης την καταπνίγουν.

2. Φαντασιακό
Το ανθρώπινο ον υπάρχει μόνον ως κοινωνικό ον. Αυτό σημαίνει ότι ζει σε μια κοινωνία με θεσμούς, με νόμους, με ήθη, με έθιμα, κ.λπ. Ερώτημα: Από πού έρχονται αυτοί οι θεσμοί, οι νόμοι, τα έθιμα; Είναι αδύνατον να πούμε, όπως συχνά πίστευαν οι λαοί, ότι υπάρχει ένας δημιουργός, ένας νομοθέτης όλων αυτών. Σε μιαν ήδη θεσμισμένη κοινωνία, τα άτομα μπορούν να προτείνουν νόμους, κάποιους ιδιαίτερους νόμους. Τούτο όμως είναι δυνατόν να γίνει, επειδή υπάρχει ήδη ένα σύστημα νόμων, επειδή αυτά τα άτομα έχουν ζήσει ήδη σε μια κοινωνία με νόμους. Ένας συγγραφέας μπορεί να επινοήσει μια νέα λογοτεχνική μορφή και ένας περιθωριακός μια λέξη της αργκό. Αυτά είναι δυνατόν να γίνουν, επειδή υπάρχει ήδη η γλώσσα και η αργκό. Όμως ποιος θα μπορούσε μόνος του να δημιουργήσει εκ προοιμίου τη γλώσσα και να την επιβάλει στους υπόλοιπους; Και με ποια γλώσσα θα επικοινωνούσε;
Όλα αυτά -οι νόμοι, οι θεσμοί, τα ήθη, τα έθιμα, η γλώσσα- είναι συλλογικές δημιουργίες. Προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας βάσει ενός συμβολαίου (το “κοινωνικό συμβόλαιο” ). Όμως ένα συμβόλαιο προϋποθέτει άτομα κοινωνικά, τα οποία γνωρίζουν τι είναι ένα τέτοιο συμβόλαιο. Προσπάθησαν επίσης να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας με τους φυσικούς και τους βιολογικούς νόμους. 
Όμως κανένας φυσικός ή βιολογικός νόμος δεν μπορεί να ερμηνεύσει την καταγωγή των θεσμών, που είναι ένα καινούργιο φαινόμενο μέσα στο δημιουργημένο σύμπαν. 
Κανένας φυσικός και βιολογικός νόμος δεν απαντά στα ερωτήματα: Γιατί οι Εβραίοι δημιούργησαν τον μονοθεϊσμό; Γιατί οι ‘Ελληνες δημιούργησαν τις δημοκρατικές πόλεις; Γιατί η Δύση δημιούργησε τον καπιταλισμό; 
Για να συλλάβουμε την ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας, καθώς επίσης τις αλλαγές της μέσα στον χρόνο αλλά και τις διαφορές της μέσα στον χώρο, πρέπει να δεχτούμε ότι αυτές οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινότητες διαθέτουν μιαν χωρίς προηγούμενο δημιουργική ικανότητα. Αυτή τη δημιουργική ικανότητα μπορούμε να την ονομάσουμε: κοινωνικό φαντασιακό.
Το κοινωνικό φαντασιακό είναι η πηγή των θεσμών που ρυθμίζουν και οργανώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό επίσης δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό: τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες.
Oι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες καθορίζουν τις αξίες της κοινωνίας δηλαδή καθορίζουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι αληθές και τι ψευδές, τι είναι δίκαιο και τι άδικο. 
Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες δίνουν νόημα στη ζωή των ατόμων και, τελικά, δίνουν νόημα ακόμη και στον θάνατο τους. 
Το κοινωνικό φαντασιακό δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο. Αλλάζει. Και οι αλλαγές του δηλώνουν την ύπαρξη αλλαγών στην κοινωνία, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας. 
Το κοινωνικό φαντασιακό, άπαξ και δημιούργησε τους θεσμούς, μπορεί είτε να παραμείνει κατά κάποιον τρόπο σε λήθαργο (έτσι συμβαίνει στις πρωτόγονες, τις αρχαϊκές, τις παραδοσιακές κοινωνίες), είτε να προκαλέσει αλλαγές, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορες (έτσι συμβαίνει στην εποχή μας, η οποία γνωρίζει έναν γρήγορο ρυθμό από ιστορικές μεταβολές, ανήκουστο στην μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας).

3.Δημιουργία
Οι φιλόσοφοι έχουν αναρωτηθεί: Γιατί να υπάρχει κενό; Θα μπορούσε να μην υπάρχει τίποτα. Το ερώτημα αυτό, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει απάντηση. Ίσως μάλιστα να μην έχει καν νόημα. Υπάρχει όμως ένα άλλο ερώτημα που μας βασανίζει και δεν μπορεί παρά να μας βασανίζει: Πώς γίνεται και υπάρχει μια τέτοια πολυμορφία πραγμάτων; Και φυσικά δεν εννοώ μόνον την ποσοτική πολυμορφία. Πώς γίνεται και υπάρχει αυτή η απέραντη ποικιλία μορφών, από τη μη έμβια φύση, μέχρι τις πολυάριθμες ακαθόριστες μορφές ζωής, ακόμη και μέχρι τις μορφές που ακατάπαυστα η ανθρώπινη ιστορία παράγει και δημιουργεί; Έχει υποστηριχθεί ότι η δημιουργία είναι θεία πράξη. Δεν είναι θεία πράξη.
Η δημιουργία είναι αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει το ον. Κάθε ον. Το παν υπόκειται συνεχώς σε αλλαγή και αναδημιουργία. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως ό,τι παρουσιάζεται μπροστά μας είναι μια ατέρμων επανάληψη της ίδιας μορφής, διότι αμέσως ανακύπτει το ερώτημα: Μήπως, κάθε τι είναι καταδικασμένο να επαναλαμβάνει τις μορφές που έχουν ήδη υπάρξει από καταβολής χρόνου; Είναι όμως σαφές ότι υπάρχει ένας αληθινός χρόνος· ο χρόνος της μεταβολής. Και αληθινή μεταβολή είναι η ανάδυση νέων μορφών. Τα φαινόμενα, τα οποία παρατηρούμε μπροστά μας, προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε μέσα από τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος. Αυτές οι ερμηνείες είναι ασφαλώς πολύτιμες αλλά είναι πάντα μερικές. Γιατί; Διότι έχουν σημασία μόνον στις περιπτώσεις όπου τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται (οι ίδιες αιτίες δίνουν τα ίδια αποτελέσματα), αλλά δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις περιπτώσεις όπου υπάρχει ανάδυση νέων μορφών.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την περίπτωση της ζωής. Η βιολογία μας λέει ότι σε μιαν ορισμένη στιγμή, μέσα στον «πρωταρχικό χυλό» που υπήρχε στη γη, ενας μεγάλος αριθμός μορίων συνενώθηκε τυχαία και, στη συνέχεια, κάτω από ευνοϊκές συνθήκες -θερμοκρασίας, ακτινοβολίας, πίεσης- αναδύθηκαν μορφές ζωής. Αυτή όμως η απάντηση δεν στέκει. Γιατί; Διότι μια μορφή ζωής είναι κάτι άλλο από μιαν απλή συνένωση μορίων. Επί πλέον, πρόκειται για μια σύνθεση μορίων τελείως ιδιαίτερη ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων που θα μπορούσαν να συντεθούν. Είναι μια συνένωση που κατορθώνει να οργανώνεται, να συντηρείται, να αναπαράγεται. 

Το ίδιο ισχύει, με τρόπο πολύ πιο πυκνό και έντονο, στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η Ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα συνδυασμού ίδιων στοιχείων. Η Ιστορία είναι δημιουργία νέων στοιχείων. Είναι δημιουργία της μουσικής, της ζωγραφικής, της τέχνης, της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας. Και φυσικά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος τη μουσική του Μπαχ ή του Μπετόβεν. Αυτή η μουσική είναι μεγάλη, διότι είναι πρωτότυπη. Και λέγοντας πρωτότυπη, σημαίνει ότι ακριβώς δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε.

4. Αυτονομία
Υπάρχει ανθρώπινη ελευθερία και σε τι συνίσταται; 
Ελευθερία δεν σημαίνει να κάνουμε ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι, ούτε, όπως νόμιζαν ορισμένοι φιλόσοφοι, να δρούμε χωρίς κίνητρα. 
Ελευθερία σημαίνει κατ’ αρχάς να έχουμε διαύγεια απέναντι, σ’ αυτό που σκεφτόμαστε και σ’ αυτό που κάνουμε. 
Μπορούμε όμως να είμαστε ελεύθεροι, όταν ζούμε σε μια κοινωνία και κάτω από τον κοινωνικό νόμο; 
Θα διατυπώσω την απάντηση ως εξής: Μπορώ να είμαι ελεύθερος, εφόσον συμμετέχω στη διαμόρφωση αυτού του νόμου, εφόσον αποφασίζω ισότιμα μαζί με τους άλλους για τη δημιουργία αυτού του νόμου και, τέλος, εφόσον είμαι σύμφωνος με τον τρόπο που ο νόμος αυτός θεσμίστηκε. 
Για πολύ μεγάλο διάστημα οι ανθρώπινες κοινωνίες πίστευαν ότι τους νόμους και τους θεσμούς τους δεν τους είχαν δημιουργήσει οι ίδιες. Αλλά τότε ποιος; Οι θεοί, ο Θεός, οι πρόγονοι. Σε τέτοιες συνθήκες αυτοί οι νόμοι και οι θεσμοί προφανώς θεωρούνται ιεροί. Αδύνατον να τους αμφισβητήσει κανείς. Πώς είναι δυνατόν να πω ότι ο νόμος που τον έχει δώσει ο Θεός (αν ο Θεός είναι η πηγή κάθε δικαίου) είναι άδικος;
Σε μιαν τέτοια κοινωνία, που θα την αποκαλέσουμε ετερόνομη -επειδή είναι υπόδουλη στους δικούς της θεσμούς- τα ίδια τα άτομα είναι ετερόνομα. Δεν μπορούν να σκεφτούν μόνα τους, εκτός από τελείως τετριμμένα και δευτερεύοντα θέματα. Δεν μπορούν να ελέγξουν κριτικά τη συμπεριφορά τους. Δεν μπορούν να κρίνουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι αληθές και τι ψευδές. 
Αυτή ήταν η μοίρα της κοινωνίας επί χιλιετίες. 
Κάποια στιγμή όμως έγινε μια ιστορική ρήξη, η οποία άλλαξε την κατάσταση των πραγμάτων. Η ρήξη αυτή παρατηρείται για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα (στις πόλεις που δημιούργησαν τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία) και μετά, αφού μεσολάβησαν είκοσι αιώνες έκλειψης, ξαναξεκίνησε για δεύτερη φορά στη Δυτική Ευρώπη (με την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, το μεγάλο δημοκρατικό κίνημα χειραφέτησης, το εργατικό κίνημα κ.λπ.). Αυτά τα κινήματα -με το πρόταγμα της αυτονομίας- δημιούργησαν τις κάποιες ελευθερίες που διαθέτει η κοινωνία, στην οποία ζούμε. 
Όμως το πρόταγμα της αυτονομίας, το οποίο έφθασε στο κορύφωμα του ανάμεσα στο 1750 και το 1950, επί του παρόντος μοιάζει να είναι εξουδετερωμένο. 
Σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία η απάθεια, ο κυνισμός και η ανευθυνότητα ολοένα επεκτείνονται. Το κίνημα της αυτονομίας πρέπει να ξαναξεκινήσει και να προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει μιαν αληθινή δημοκρατία. Μια δημοκρατία όπου όλοι θα συμμετέχουν στη ρύθμιση και τον καθορισμό των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Και αυτό είναι το μόνο πολιτικό πρόταγμα, για το οποίο αξίζει τον κόπο να εργαστούμε και να αγωνιστούμε.


*Τέσσερις λέξεις: Φαντασία, Φαντασιακό, Δημιουργία, Αυτονομία. Τέσσερις έννοιες-κλειδιά στο έργο του Κορνηλίου Καστοριάδη. Αυτές τις τέσσερεις λέξεις τις “παρουσίασε” ο ίδιος στη γαλλική τηλεόραση -στην καθημερινή εκπομπή Inventer Domain του δημοσίου και με εκπαιδευτικό χαρακτήρα σταθμού La Cinquicnic-,σε τέσσερις συνεχείς ημέρες (2,3,4,5.12.1996). Τέσσερις λέξεις, τέσσερις εκπομπές διάρκειας τεσσάρων λεπτών κάθε μία, κάθε εκπομπή για μία λέξη. Αυτό εδώ το κείμενο είναι η μετάφραση, με ελάχιστες συντομεύσεις, των τεσσάρων εκπομπών, από το βιβλίο “Είμαστε η Ιστορία μας”, του Κ.Καστοριάδη

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Ο παππούς σου σφράγισε το μέλλον σου, πως νιώθεις μαλάκα;

Προχθές έγινε η επίδοση του κωλόχαρτου να παρουσιαστώ ως τακτικό μέλος σε εφορευτική επιτροπή…Η πρώτη σκέψη ήταν «βρε δε γαμιέστε που θα γίνω και έφορος στο στημένο κωλοπαίχνιδο σας»…
Καθώς η ώρα περνούσε…σκεφτόμουν ότι θα ήταν καλή ευκαιρία να δω πως κινείται αυτός ο λαός, πως αντιδρά και πως συμπεριφέρεται στις κάλπες, να κόψω κίνηση βρε αδερφέ, να ψυχολογήσω και να «ζυγίσω» πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις μέσα στο«παιχνίδι»…

Πήγα λοιπόν το πρωί με διάθεση «παρατηρητή» και «στατιστικολόγου-ψυχολόγου»…
Καθώς η ώρα περνούσε άρχισα να βλέπω συμμετοχή κυρίως άνω των 50-60 ετών, τρεμάμενους γέρους να τους ανεβάζουν 2-2 στα σκαλιά, γιαγιάδες κουτσές, στραβές και κουφές αντί να κατευθύνονται προς το παραβάν να προσπαθούν να μπούνε στις σχολικές βιβλιοθήκες, ψηφοφόρους να μπερδεύονται με τα αυτονόητα, κόσμο να ψηφίζει εκνευριστικά επιδεικτικά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και γενικά ανθρώπους χαμηλού μορφωτικού επιπέδου να κατακλύζουν το εκλογικό κέντρο.
Είδα στα μάτια των γέρων εκείνο το βλέμμα της «εκδίκησης» – ψήφο τιμωρίας και καλά από μπλε σε πράσινο και vice versa… βλέμμα θολό και φοβισμένο!
Είδα και μια απούσα νεολαία, προφανώς ο καφές και το καλοκαιρινό μπάνιο είναι η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας… Η αλήθεια είναι ότι αυτό με τσάκισε πιο πολύ!
Είμαι υπέρμαχος του να ΜΗΝ ψηφίσει κανείς, είμαι ο πρώτος που θα σου πει ότι οι εκλογές είναι ΔΙΚΟ τους παιχνίδι και ότι αυτοί ορίζουν το ποιος και πότε θα «κερδίσει»… η «Δημοκρατία» τους πάντα κερδίζει είτε με χειραγωγία είτε με τρομοκρατία είτε με ψέματα είτε με χίλιους 2 τρόπους… γιατί πολύ απλά όπως φαίνεται έχουν τον τρόπο τους… το ξέρεις!
Κάπου εκεί λοιπόν θέλοντας να «αντιδράσω» κάπως σηκώθηκα, πήρα το γαμημένο φάκελο τους, έβαλα το στημένο ψηφοδέλτιο τους και το έριξα μέσα!

Ναι ρε μαλάκες, το έριξα μέσα, προσπαθώντας να ακυρώσω την γερουσία που ήθελε αυτή να αποφασίσει για το μέλλον μου (που όπως φαίνεται το κατάφερε μια χαρά…) προσπαθώντας να σώσω ότι είχε απομείνει από τα χρόνια σε πορείες, ξύλο, δακρυγόνα, καβγάδες με χρυσά σκατά, αντιφασισμούς, αναρχοπαπαριές και κούφιες παπαροιδεολογίες κτλ κτλ… ντρέπομαι αλλά έτσι είναι!

Ναι ρε! Το σύστημα τους είτε το θέλετε είτε όχι ΔΕΝ μπορούσε αυτή την δεδομένη χρονική στιγμή να χτυπηθεί αλλιώς παρα μόνο με μια έξυπνη κίνηση στρατηγικής…
Ποια ήταν αυτή; Απλό! Να πάρουμε ΟΛΟΙ μέρος στις εκλογές! Όχι ότι θα άλλαζε τίποτα αλλά οφείλαμε τουλάχιστον να πετάξουμε στο περιθώριο φασίστες, κλέφτες και προδότες (όπως περήφανα φωνάζαμε όλοι πριν λίγο καιρό σε συνθήματα).
Εμείς φταίμε που μπήκε η γαμημένη η αυγή στη βουλή, ΕΜΕΙΣ την βάλαμε, με τα κολλημένα μυαλά μας, με τις ανώριμες ψευτοαναρχοκουλτούρες μας και τα δήθεν ιδεολογικά μας πιστεύω… Εμείς και η δήθεν μόρφωση μας… Εμείς οι γνώστες και καλά της αλήθειας και της συνομωσίας!
Αν ψήφιζε (βοηθούσε) ΟΛΗ η αντιφασιστική κοινότητα/ νεολαία / όσοι έκαναν συνειδητά αποχή/ όλοι η υποκουλτούρα, όλα τα ξιπασμένα όργια (βάζω και εμένα ΦΥΣΙΚΑ μέσα σε όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς) αυτά τα σκουλήκια ΔΕΝ θα περνούσαν το κατώφλι της βουλής, αλλά ΟΥΤΕ και τα μπλε-πράσινα δίποδα θα έπαιρναν μεγάλα ποσοστά !
Είμαστε ΖΩΑ, με ανώριμη σκέψη, παιδική κρίση και με τραγικούς «τακτικούς» χειρισμούς όπως αποδείχθηκε!

Σήμερα είχαμε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε για πρώτη φορά το όπλο τους ΕΝΑΝΤΙΟΝ τους!
Σήμερα ακυρώσαμε μόνοι μας τόσα χρόνια αγώνα, τόσο αίμα και τόσα δάκρυα!
Το 44% του πληθυσμού το οποίο δεν έχει ανοίξει ΕΝΑ γαμημένο βιβλίο στη ζωή του κέρδισε τα πτυχία, τα μάστερ και τα διδακτορικά μας! Ο παππούς σου σφράγισε το μέλλον σου, πως νιώθεις μαλάκα; Πως νιώθεις ιδεολόγε του κώλου; Κοιτάχτηκες στον καθρέφτη ψευτοαναρχάκο; Αναρχικός; Αντιεξουσιαστής; Πως σκατά θες να σε φωνάζουν; Ανώνυμο; ΠΩΣ; ΜΑΛΑΚΑ!
Μια ευκαιρία είχαμε να κουνήσουμε λίγο τα νερά προς το καλό και καταφέραμε να γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω…

Κοιτάξου στον καθρέφτη 10 φορές, 100 φορές μέχρι να καταλάβεις τι μαλακία έκανες, μέχρι να καταλάβεις ότι χρειαζόμαστε ΝΕΑ στρατηγική… μέχρι να καταλάβεις ότι το μυαλό σου τελικά κόλλησε χρόνια πίσω!
Γιατι; ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΛΑΚΑ φοβάται και έχει ΑΓΝΟΙΑ, μακάρι να μην ψήφιζε κανένας αλλά για να γίνει αυτό ξέρεις ότι θα περάσουν 100 ζωές! ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ μέσα σου, δε μπορεί, το ξέρεις…
Κρίμα… ντρέπομαι, εσύ δεν ξέρω αλλά εγώ ΟΥΤΕ που θέλω να σε ξαναδώ πλάι μου να φωνάζεις «χτύπα το σύστημα», να μου αραδιάζεις παρωχημένα μότο από άλλες εποχές, σκονισμένα βιβλία και πεθαμένους αγωνιστές ΜΑΛΑΚΑ!
Άλλη εποχή ΑΛΛΗ στρατηγική!

Μη παρεξηγηθείς, απλά κοιτάξου στον καθρέφτη, ζύγισε το μυαλό σου και ΠΡΑΞΕ!
Είναι αργα; Δεν είναι αργα; Θα δείξει…
Τελευταία ερώτηση: ΠΩΣ ΝΟΙΩΘΕΙΣ που επανέφερες το χαμόγελο στη σκατόφατσα του Πρετεντέρη; Για πες! Μέχρι και οι ελιές στη σκατόφατσα του Βενιζέλου γελούσαν…
Ντρέπομαι… απογοήτευση, μίσος, αηδία και θυμό! Τα νιώθεις;
Άντε γαμήσου και εσύ και εγώ μαζί!
Αυτά από έναν "επαναστάτη" του facebook!

ΥΓ. Η γνώμη είναι σαν την κωλοτρυπίδα…όλοι έχουμε από μία έτσι και εγώ!"

AnonvockVock

*Το κείμενο  γράφτηκε από  τον Anonvock Vock αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές (2012)
Ο Anonvock Vock ήταν ένας από τους εμπνευστές του εντύπου.

Η αποχή ποτέ δεν θα αλλάξει τον κόσμο!!!

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΦΑΣΗ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ


frixos


Η ακραία εμμονή πολλών αυτοαποκαλουμενων αριστερών, με τις έννοιες της πατρίδας, του έθνους, και των συμβόλων του, οι οποίοι αγνοούν όλες τις αναφορές από τους "πατέρες" του σοσιαλισμού και του αναρχισμού, εκδηλώνεται με τρόπο που μόνο σε φασιστικές συμπεριφορές αποκλεισμού παραπέμπει.
Απαντώ στον μεγάλο επαναστάτη της πλατείας, που αφού έβρισε και χυδαιολόγησε, αρνήθηκε τον διάλογο.

Εάν λοιπόν παραδέχεσαι ότι ο καπιταλισμός δεν έχει πατρίδα και σύνορα, τότε θέλει διαλύοντας τα  έθνη και τις πατρίδες,  να διαλύσει την ιστορική συνοχή των λαών, που εδράζεται σε μια αλληλεγγύη που έχει προκύψει από  μακροχρόνιους πατριωτικούς αγώνες για εθνική απελευθέρωση και υπερεκατονταετεις δεσμούς με τη γη του και την γη των πατεράδων του, έτσι ώστε να εκμηδενίσει κάθε μαζική αντίσταση τους .
Αρα αυτός που θέλει στην παρούσα φάση, βίαια να καταργήσει τα σύνορα, την εθνική συνείδηση, και την πατριωτική εγρήγορση των λαών, οδηγώντας σε βίαιο και ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό των γηγενών πληθυσμών, πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εκτός από φασίστας και λακές των καπιταλιστών;;;
Και συγγνώμη! Έχω το δικαίωμα να αυτοπροσδιοριζομαι ως Έλληνας; Αν λοιπόν έχω αυτό το δικαίωμα, μπορώ να το υποδηλώνω με το σύμβολο μου «τη σημαία μου» ελεύθερα;
Εσύ που μου στερείς αυτό το δικαίωμα με την βία πως ακριβώς χαρακτηρίζεις την συμπεριφορά σου;;;
ΦΙΛΑΡΑΚΟ ΑΝΤΙ-(ΚΑΤΙ) ΠΑΡΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ. ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΦΑΣΗ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ.
ΚΑΘΕ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΛΑΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΗΘΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΣΤΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
frixos