Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Δον Κιχώτες ή Σάντσο Πάντσα του δικηγορικού συνδικαλισμού;




"Νόμοι από αφέντες για σκλάβους και η επιτροπή δημίων της τραπεζοκρατίας που τους κατέθεσε. Κρατήστε τα ονόματα στη μνήμη και την καρδιά σας γιατί θα ρθει η ώρα που πρέπει να τα θυμόμαστε σαν ύστατο φόρο τιμής σ αυτούς που εξοντώθηκαν από τους δήμιους των επικυρίαρχων."
( σχόλιο frixos words )
Πράγματι το σχέδιο του νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας είναι ένα «γονατογράφημα» που προφανώς έχει υπαγορευθεί από τους δανειστές που επιθυμούν fasttrack διαδικασίες στη δικαιοσύνη και τις τράπεζες που λαμβάνουν τα «μέτρα» τους εν όψει της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών. Είναι δε βέβαιο ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ότι στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή που συστάθηκε με τις υπ’ αριθ. 26152/2012 και 30268/2013 αποφάσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης για την αναθεώρηση του Κ.Πολ.Δ. συμμετέχουν ως μέλη ο κ. Γ Ορφανίδης και η κ. Χαρίκλεια Απαλαγάκη που εκτός από την ιδιότητα του καθηγητή πολιτικής δικονομίας, έχουν και την ιδιότητα του νομικού συμβούλου της τράπεζας Eurobank ο πρώτος και του εκτελεστικού μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου, Επικεφαλής των Νομικών Υπηρεσιών του Ομίλου Πειραιώς, και Πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου της Τράπεζας Πειραιώς από το 2007 η δεύτερη. (Ολόκληρη η επιτροπή απαρτίζεται ........


από τους Ιωάννη Χαμηλοθώρη, Αρεοπαγίτη, ως Πρόεδρο, Πάνο Πετρόπουλο, Αρεοπαγίτη, Κυριάκο Οικονόμου, Πρόεδρο Εφετών, Γεώργιο Ορφανίδη, Καθηγητή Πολιτικής Δικονομίας του Τμήματος Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Χαρίκλεια Απαλαγάκη, Καθηγήτρια Πολιτικής Δικονομίας του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Στυλιανό Σταματόπουλο, Καθηγητή Πολιτικής Δικονομίας του Τμήματος Νομικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Κωνσταντίνο Κουτσουλέλο, δικηγόρο Αθηνών, Θεόδωρο Σχινά, δικηγόρο Αθηνών, Αντώνιο Βγόντζα, δικηγόρο Αθηνών, ως μέλη).


Είναι ως εκ τούτου εύλογες οι αντιδράσεις του νομικού κόσμου και βεβαίως σωστές οι θέσεις της Συντονιστικής Επιτροπής, με τις οποίες επισημαίνεται ότι οι νέες διατάξεις της αναγκαστικής εκτέλεσης οδηγούν στη δραματική φαλκίδευση των δικαιωμάτων των οφειλετών των Τραπεζών, την ενίσχυση των προνομίων των Τραπεζών και τον περιορισμό των εν γένει δικαιωμάτων εργαζομένων, δημοσίων υπαλλήλων, ασφαλιστικών οργανισμών και εγχειρόγραφων δανειστών..


Το θέμα λοιπόν που πρέπει να μας απασχολήσει δεν είναι «αν», αλλά «πώς» θα δώσουμε τον αγώνα για να μην περάσει το εν λόγω νομοθέτημα και ως εκ τούτου το πρώτο ερώτημα που αναγκαστικά τίθεται είναι, αν είναι σωστή η απόφαση της Συντονιστικής Επιτροπής για τριήμερη «προειδοποιητική» αποχή και η διαφαινόμενη συνέχισή της και για την επόμενη εβδομάδα από την Ολομέλεια των Προέδρων που θα γίνει στην Αθήνα την Παρασκευή, 21.11.2014.


Εδώ λοιπόν, και ας μας συγχωρήσουν όλοι όσοι θέλουν να δρέψουν δάφνες αγωνιστικότητας, είμαστε κάθετα αντίθετοι για τους εξής λόγους:


Πρώτον: Γιατί, όσο και να ακούγεται μίζερο ή απαισιόδοξο, όλοι (δηλαδή και η κυβέρνηση και εμείς) γνωρίζουμε την κατάσταση των μαχόμενων δικηγόρων που με την αποχή καλούνται να αναλάβουν εξολοκλήρου το βάρος του «αγώνα». Και όταν λέμε «κατάσταση» δεν εννοούμε μόνο την οικονομική, αλλά και την ηθική, καθώς ο μέσος μαχόμενος δικηγόρος αισθάνεται μόνος του, προδομένος από τις συνδικαλιστικές του ηγεσίες (αλήθεια ποιος του συμπαραστέκεται στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει;) και ηττημένος μπροστά σ’ ένα σύστημα που τον παραγκωνίζει και τον απαξιώνει μέρα με τη μέρα περισσότερο.


Συνεπώς η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να αγνοήσει τα αιτήματά μας και οι μαχόμενοι δικηγόροι κάθε λόγο να είναι εχθρικοί στην αποχή, και εφόσον αυτή προβάλλεται ως μοναδικό μέσο αγώνα, αντίθετοι και με την αντίσταση στον νέο κώδικα.


Δεύτερον: Γιατί ο ρεαλισμός δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και εν προκειμένω είναι ελάχιστα ρεαλιστική η αντίληψη ότι θα κάμψουμε την κυβέρνηση με ολιγοήμερη ή ακόμη και πολυήμερη «αποχή». Τα συμφέροντα στα οποία αντιτιθέμεθα αφορούν στους δανειστές της χώρας και στις τράπεζες και είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει πίσω φοβούμενη το οικονομικό ή πολιτικό κόστος από την αποχή των δικηγόρων.


Είναι λοιπόν μάταιος «κάθε αγώνας»; Αυτό μπορούν εύκολα να το συμπεράνουν όλοι όσοι ως μοναδική μορφή «αγώνα» θεωρούν την αποχή (ολική ή μερική, όπως αρχίζει να ακούγεται για δίκες που αφορούν το Δημόσιο και τις Τράπεζες). Οι υπόλοιποι μπορούμε να σκεφτούμε (και να πιέσουμε να εφαρμοστούν) νέες μορφές πάλης που θα εξαντλούν ελάχιστα εμάς και πολύ τον αντίπαλο.


Και για αρχή : Ποια είναι η αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης; Μα προφανώς η πολιτική φθορά ….και από αυτήν θα πρέπει να ξεκινήσουμε.


Ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος αν οι Πρόεδροι και τα μέλη των Δ.Σ. των δικηγορικών συλλόγων όλης της χώρας παραιτούνταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το τερατούργημα – Κ.Πολ.Δ. που προωθεί η κυβέρνηση;


Η απάντηση είναι προφανής. Τα Μ.Μ.Ε - όσο και να θέλουν - δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουν μια τέτοια κίνηση, η κινητοποίηση των δικηγόρων (εν όψει και της προκήρυξης νέων εκλογών) μεγάλη, το αίσθημα εμπιστοσύνης των δικηγόρων για τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες και το ηθικό τους αναθερμασμένο και η κυβέρνηση….στο «σκαμνί» σε μια περίοδο που λόγω της λήξης της θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας μπορεί να χαρακτηριστεί προεκλογική .


Γιατί λοιπόν να μην δοκιμάσουμε; Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει και τι έχουμε να χάσουμε; Εκτός και αν οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες δεν είναι τελικά Δον Κιχώτες, εμπνεόμενοι από μη ρεαλιστικές ωστόσο ευγενείς προθέσεις, αλλά Σάντσο Πάντσα , ορμώμενοι από πονηρούς υπολογισμούς για μελλοντική εξαργύρωση των «αγώνων» ….σε βουλευτικά έδρανα!


Τι από τα δύο ισχύει μέλλει να αποδειχθεί: Ό,τι όμως και να γίνει ένα είναι βέβαιο: Η Ροσινάντε – το κοκαλιάρικο άλογο του Δον Κιχώτη - είμαστε εμείς και δεν τραβάμε άλλο στον ανήφορο!
πηγή: ΣΚΟΥΖΕ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝΟΣ

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Τούτη η Γη είναι ιερή για εμάς!

Οι λόγοι του Σιάθ

Ο Σιάθ υπήρξε αρχηγός-σύμβουλος της φυλής Duwamish, που ζούσε για αιώνες ελεύθερα στα εδάφη της σημερινής πολιτείας Ουάσινγκτον. Γεννήθηκε το πιθανότερον το 1780. Υπερασπίστηκε τα πνευματικά του αδέρφια τόσο με το βέλος, όσο και με την εξαιρετική του ικανότητα στον λόγο∙ λέγεται μάλιστα πως διέθετε ιδιαίτερα βροντερή φωνή και ήταν εις θέσιν να ακουστεί από εκατοντάδες μέτρα απόσταση. Αναχώρησε για τ’ αστέρια πλήρης ημερών, λίγες ημέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο του 1866.
Ο ανθρωπολόγος Λαρς Πέρσον έχει συμπεριλάβει στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο του Άκου Λευκέ! ένα μέρος από τους λόγους του Σιάθ. Παρουσιάζουμε, λοιπόν, εδώ κάποια αμετάφραστα στα ελληνικά μέρη τους από τις ίδιες ομιλίες, προτείνοντας παράλληλα μια άλλη μετάφραση κάποιων ήδη μεταφρασμένων αποσπασμάτων. Πρόκειται για απαντητικές επιστολές του ίδιου του Σιάθ προς τον τότε πρόεδρο των Η.Π.Α, Franklin Pierce, μεταξύ των ετών 1854-1855. Ο αρχικρατιστής επιθυμούσε ν’ «αγοράσει» την γη των Duwamish. Βεβαίως σε περίπτωση που λάμβανε αρνητική απάντηση, τον λόγο θα είχαν τα επαναληπτικά τυφέκια και οι ατσαλένιες σπάθες του ιππικού∙ τα πραγματικά οικόσημα της πολιτισμένης «δικαιοσύνης».


Ας δούμε λοιπόν τι του απάντησε ο Σιάθ:

"Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσινγκτον μήνυσε πως θέλει να αγοράσει την γη μας. Μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής θελήσεως. Ευγενικό εκ μέρους του, μιας και γνωρίζουμε πως έχει ελάχιστη ανάγκη το αμοιβαίο της φιλίας μας. Αλλά θα σκεφτούμε την πρότασή του, μιας και γνωρίζουμε πως, αν δεν πράξουμε αναλόγως, ο λευκός άνθρωπος είναι πιθανόν να πάρει την γη μας με τα όπλα.

Πώς είναι δυνατόν να αγοράζεις ή να πουλάς τον ουρανό; Την θέρμη ενός τόπου; Τούτη η ιδέα είναι ξένη για ’μάς. Ωστόσο, δεν είναι ιδιοκτησία μας η διαύγεια του αέρα ούτε το λαμπύρισμα των νερών. Πώς είναι δυνατόν να τ’ αγοράσετε από εμάς; Κάθε τμήμα αυτής της γης είναι ιερό για τους ανθρώπους της φυλής μου. Κάθε λαμπρή πευκοβελόνα, κάθε αμμώδης όχθη, κάθε παρουσία ομίχλης στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και θορυβώδες έντομο είναι για την μνήμη και την ελεύθερη εμπειρία των συντρόφων μου ιερό.

Αντιλαμβανόμαστε πως ο λευκός άνθρωπος δεν κατανοεί τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι της γης γι’ αυτόν είναι ίδιο κι απαράλλαχτο με το διπλανό, διότι είναι ένας ξένος, που έρχεται νύχτα, για να κλέψει ο,τιδήποτε επιθυμεί. Η γη δεν είναι αδερφή του, αλλά εχθρός του και άπαξ και την κατακτήσει, προχωρεί παρακάτω. Η ακόρεστη όρεξη του την καταβροχθίζει, αφήνοντας πίσω μόνον ερήμους. Η όψη των πόλεών σας καίει τα μάτια του ερυθρού ανθρώπου. Αλλά μάλλον αυτό συμβαίνει, διότι ο ινδιάνος είναι άγριος και δεν καταλαβαίνει.

Αν αποφασίσω να δεχθώ, θα θέσω έναν όρο. Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα αυτής της γης σαν αδέρφια του. Τι είναι ο άνθρωπος δίχως αυτά; Αν όλα τα ζώα εξαφανιστούν, οι άνθρωποι θα πεθάνουν∙ το πνεύμα τους θα σβήσει μέσα στην αβάσταχτη μοναξιά∙ διότι ο,τιδήποτε συμβαίνει στα ζώα, συμβαίνει επίσης και στον άνθρωπο.

Γνωρίζουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος δεν θα ανακαλύψει ποτέ: ο θεός μας είναι κοινός. Μπορεί να πιστεύετε πως σας ανήκει, με τον ίδιο τρόπο που επιθυμείτε να υποδουλώσετε την γη μας. Αυτό όμως δεν ισχύει∙ είναι θεός όλων των ανθρώπων. Και η συμπόνιά του υπάρχει εξ ίσου για όλους τους ανθρώπους, ερυθρούς και λευκούς. Η γη είναι πολύτιμη για το Μεγάλο Πνεύμα. Το να καταστρέφεις την γη είναι επίδειξη μεγάλης περιφρόνησης προς τον δημιουργό της. Κι οι λευκοί κάποια στιγμή θα χαθούν –πιθανόν νωρίτερα από τους άλλους ανθρώπους. Συνέχισε να βρωμίζεις το ίδιο το κρεβάτι σου και θα έρθει μια νύχτα που θα πνιγείς στις ίδιες σου τις ακαθαρσίες. Όταν οι βούβαλοι θα έχουν όλοι σφαγιασθεί, τα άγρια άλογα θα έχουν όλα δαμαστεί, τα ιερά σημεία του δάσους θα αναδύουν την βαριά ανθρώπινη οσμή και την θέα των χιλιόχρονων βουνών θα μολύνουν τα σύρματα που τραγουδάνε, τι θ’ απογίνουν οι λόχμες; Τι θ’ απογίνουν οι αετοί; Και πώς θα’ ναι να λες αντίο στους κυνηγότοπους; Τα έσχατα της ζωής και το λυκαυγές του θανάτου.

Δεν υπάρχει ήσυχο μέρος στις πόλεις των λευκών. Κανένα μέρος, για ν’ ακούσεις το θρόισμα των ανοιξιάτικων φύλλων ή το σιγοπετάρισμα των φτερωτών εντόμων. Αλλά, πιθανόν, δεν κατανοώ γιατί είμαι άγριος∙ θεωρώ πως το ποδοβολητό προσβάλει απλώς την ακοή. Και ποια είναι η ουσία της ζωής, αν δεν μπορείς ν’ ακούσεις το νυχτοπούλι να θρηνεί ή τους βατράχους να καυγαδίζουν γύρω απ’ την λιμνούλα την νύχτα; Ο ερυθρός άνθρωπος προτιμά τον απαλό ήχο του αέρα, καθάριο από την μεσημεριανή βροχή ή ευωδιασμένο από το άρωμα των πεύκων. Ο αέρας είναι πολύτιμος για τον ινδιάνο, μιας κι όλα τα πλάσματα μοιράζονται την ίδια αναπνοή∙ τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος. Ο λευκός δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τον αέρα που αναπνέει. Όπως κάποιος που αργοπεθαίνει για μέρες, έχει συνηθίσει στην αποφορά της μυρωδιάς του.



Ίσως και να καταλαβαίναμε αν γνωρίζαμε τι ονειρεύεται ο λευκός άνθρωπος, ποιες είναι οι προσδοκίες που περιγράφει στα παιδιά του τις μεγάλες χειμερινές νύχτες, τι είδους οράματα τους εμφυσά στο νου, για να γίνουν οι δικές τους ελπίδες για το αύριο. Αλλά εμείς είμαστε άγριοι. Τα όνειρα των λευκών μάς είναι ακατανόητα.

Κι επειδή μας είναι ακατανόητα, θα προχωρήσουμε με τον δικό μας τρόπο. Αν συμφωνήσουμε, θα είναι, για να εξασφαλίσουμε την διαμονή που μας υποσχεθήκατε. Εκεί ίσως ζήσουμε τις σύντομες μέρες μας όπως επιθυμούμε. Όταν ο τελευταίος ερυθρός άνθρωπος χαθεί από το πρόσωπο της γης και η μνήμη του γίνει μια σκιά σύννεφου που κινείται κατά μήκος του λειμώνα, αυτές οι ακτές και τα δάση θα έχουν ακόμη στην καρδιά τους τα πνεύματα των συντρόφων μου, που αγαπούν αυτή την γη, όπως το νεογέννητο αγαπά τον παλμό της μητέρας του. Αν σου πουλήσουμε την γη μας, αγάπα την όπως την αγαπήσαμε, φρόντισε την όπως την φροντίσαμε, κράτα στο νου σου την θύμηση της, όπως ήταν όταν την παρέλαβες και μ’ όλη σου την δύναμη, μ’ όλη σου την ισχύ και την θέρμη της καρδιάς, διατήρησε την για τα παιδιά σου και αγάπα την, όπως το Μεγάλο Πνεύμα μας αγαπά όλους. Ένα πράγμα να γνωρίζεις∙ ο θεός μας είναι κοινός∙ η γη είναι πολύτιμη γι αυτόν. Ακόμη κι ο λευκός άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από την κοινή μοίρα.

[…] Οι λευκοί άνθρωποι λησμονούν το χώμα που γεννήθηκαν, όταν ο θάνατος οδηγεί την στράτα τους στ’ αστέρια. Οι δικοί μας νεκροί δεν ξεχνούν ποτέ αυτή την όμορφη γη, που είναι μητέρα των ερυθρών ανθρώπων. Είμαστε κομμάτι της κι αυτή κομμάτι δικό μας. Τα ευωδιαστά άνθη είναι αδέρφια μας∙ το ελάφι, το άλογο, ο μέγας αετός αδέρφια μας επίσης. Οι βραχώδεις κορυφές, τα ζωοφόρα λιβάδια, η σωματική θέρμη του πόνι και ο άνθρωπος∙ όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια.[…]

[…]Διότι, αυτή η γη είναι ιερή για εμάς. Αυτά τα νερά που λαμπυρίζουν και κινούνται σε χειμάρρους και ποτάμια δεν είναι απλώς νερό, αλλά το αίμα των προγόνων μας. Αν αναγκαστούμε να σου πουλήσουμε την γη μας, να θυμάσαι πως είναι ιερή και οφείλεις να διδάξεις στα παιδιά σου την ιερότητα της και ότι κάθε άυλη αντανάκλαση στο καθαρό νερό των λιμνών, διηγείται περιστατικά και μνήμες από την ζωή του λαού μου. Το σιγομουρμούρισμα του νερού είναι η φωνή των προγόνων μου.[…]

[…]Ο άνεμος που χάρισε στους προγόνους μας την πρώτη τους ανάσα, ο ίδιος υποδέχεται τον έσχατο στεναγμό τους. Κι αν αναγκαστούμε να σου πουλήσουμε την γη μας, οφείλεις να την διαφυλάξεις χώρια, ως μέρος ιερό, όπου ακόμη και ο λευκός άνθρωπος θα μπορεί να γεύεται τον μελωμένο από τ’ άνθη του λιβαδιού άνεμο.[…]

[…]Έχω δει μυριάδες βούβαλους να σαπίζουν στους λειμώνες, εγκαταλειμμένους απ’ τον λευκό άνθρωπο, που τους πυροβόλησε για το κέφι του, ενώ περνούσε με το τρένο. Είμαι ένας άγριος και δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν το σιδερένιο άλογο που βγάζει καπνό να είναι σημαντικότερο από τους βούβαλους που εμείς σκοτώνουμε, όχι για διασκέδαση, αλλά για επιβίωση.[…]

[…]Αυτό γνωρίζουμε∙ η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο∙ ο άνθρωπος ανήκει στην γη. Αυτό γνωρίζουμε. Όλη η ύπαρξη είναι συνδεδεμένη, όπως το αίμα ενώνει την οικογένεια. Όλη η ύπαρξη είναι ένα.[…]

πηγή: anarchy press

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Ο πλούτος μας

Π.Κροπότκιν
Пётр Алексеевич Кропоткин
Το ανθρώπινο γένος έχει προχωρήσει πολύ από τις εποχές εκείνες που ο άνθρωπος κατασκεύαζε πρωτόγονα αντικείμενα από πυριτόλιθο και ζούσε από την πρόσκαιρη λεία του κυνηγιού, αφήνοντας μόνη παρακαταθήκη στα παιδιά του ένα καταφύγιο ανάμεσα στα βράχια, μερικά πενιχρά εργαλεία -- και τη Φύση, την απέραντη, ακατανόητη και τρομερή, με την οποία θα έπρεπε να παλεύουν για ολόκληρη την οικτρή τους ύπαρξη.
Κατά τη διάρκεια των ταραγμένων εποχών που πέρασαν από τότε, και οι οποίες διήρκεσαν πολλές χιλιάδες χρόνια, η ανθρωπότητα συγκέντρωσε αμύθητους θησαυρούς. Καθάρισε τη γη, αποξήρανε τους βάλτους, διείσδυσε στα δάση και διαμόρφωσε δρόμους. Έχτισε, ανακάλυψε, παρατήρησε, διαλογίστηκε. Δημιούργησε περίπλοκες μηχανές, εκμαίευσε από τη Φύση τα μυστικά της και υπέταξε τον ατμό. Και το αποτέλεσμα είναι πως το παιδί του πολιτισμένου ανθρώπου βρίσκει σήμερα, από τη στιγμή της γέννησής του, στην απόλυτη διάθεσή του ένα τεράστιο κεφάλαιο, συσσωρευμένο από το μόχθο εκείνων που έζησαν πριν από αυτό. Και το κεφάλαιο αυτό του επιτρέπει τώρα να αποκτήσει, απλά και μόνο με τη δική του εργασία, σε συνδυασμό με την εργασία άλλων, πλούτη που ξεπερνούν ακόμα και τα όνειρα της Ανατολής, όπως εξιστορούνται στα παραμύθια των Χιλίων και Μία Νυχτών.
Η γη έχει εν μέρει κατακτηθεί και είναι έτοιμη να δεχτεί την κατάλληλη εργασία και τους καλύτερους σπόρους, έτοιμη να ανταποδώσει με πλούσιες συγκομιδές την τέχνη και τον κόπο που ξοδεύτηκε πάνω της, μια ανταμοιβή περισσότερο από αρκετή για να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες της ανθρωπότητας. Η μέθοδος της καλλιέργειας είναι γνωστή.
Στα μεγάλα λιβάδια, της Αμερικής εκατό άνθρωποι, με τη βοήθεια δυνατών μηχανών, μπορούν να παραγάγουν μέσα σε λίγους μόνο μήνες αρκετό σιτάρι για να ζήσουν δέκα χιλιάδες άνθρωποι έναν ολόκληρο χρόνο. Και εκεί όπου ο άνθρωπος επιθυμεί να διπλασιάσει την παραγωγή του, να την τριπλασιάσει ή να την εκατονταπλασιάσει, ,φτιάχνει το χώμα, φροντίζει ξεχωριστά το κάθε φυτό και εξασφαλίζει τεράστια συγκομιδή. Σε αντίθεση με τους κυνηγούς, που έπρεπε σε παλαιότερες εποχές να καλύψουν εκατό τετραγωνικά χιλιόμετρα, για να εξασφαλίσουν τροφή για τις οικογένειες τους, ο πολιτισμένος άνθρωπος συντηρεί τους δικούς του με πολύ λιγότερο κόπο και μεγαλύτερη σιγουριά, καλύπτοντας το ένα χιλιοστό μόνο αυτών των εκτάσεων.
Οι κλιματολογικές συνθήκες δεν αποτελούν πλέον εμπόδιο. Όταν δεν υπάρχει ηλιοφάνεια, ο άνθρωπος την αντικαθιστά με τεχνητή θέρμανση και βλέπουμε τον ερχομό μιας εποχής όπου και το τεχνητό φως θα χρησιμοποιείται στην καλλιέργεια φυτών. Εν τω μεταξύ, με την χρήση γυαλιού και θερμών σωλήνων ύδρευσης, ο άνθρωπος μετατρέπει μια περιοχή κάνοντας την πενήντα φορές πιο παραγωγική απ' ότι θα ήταν στην φυσική της κατάσταση.
Τα θαύματα που έχει πραγματοποιήσει η βιομηχανία είναι ακόμη πιο εντυπωσιακά. Με τη συνεργασία αυτών των έξυπνων όντων, των σύγχρονων μηχανών - δημιουργήματα τριών ή τεσσάρων γενεών εφευρετών, στο μεγαλύτερο μέρος τους αγνώστων - εκατό άνθρωποι μπορούν να παράγουν το υλικό για την ένδυση δέκα χιλιάδων για δύο ολόκληρα χρόνια. Σε καλά οργανωμένα ανθρακωρυχεία εκατό άνθρωποι παράγουν κάθε χρόνο αρκετό καύσιμο για την παροχή θερμότητας ικανής να συντηρήσει δέκα χιλιάδες οικογένειες μέσα στο καταχείμωνο. Και δύο φορές πρόσφατα έχουμε γίνει μάρτυρες μίας υπέροχης πόλης να ανθίζει μέσα σε λίγους μήνες στο Πεδίο του Άρεως (3), , χωρίς να υπάρξει η παραμικρή διαταραχή στην εργασία του Γαλλικού έθνους.
Και αν, στη βιομηχανία όπως και τη γεωργία, όπως και σε όλο το κοινωνικό μας σύστημα, η εργασία, οι ανακαλύψεις και οι εφευρέσεις των προγόνων μας ωφελούν κυρίως τους λίγους, είναι παρ' όλα αυτά σίγουρο πως η ανθρωπότητα, με τη αρωγή των πλασμάτων από ατσάλι και σίδερο που κατέχει, μπορεί ήδη να παρέχει μια ζωή πλούσια και άνετη σε κάθε μέλος της.
Πράγματι, είμαστε πλούσιοι, απείρως πλουσιότεροι απ' όσο φανταζόμαστε. Πλούσιοι σε αυτά που ήδη κατέχουμε και ακόμα πλουσιότεροι στις δυνατότητες παραγωγής που γεννιούνται με τη χρήση του μηχανικού εξοπλισμού μας. Απείρως πλουσιότεροι στα κέρδη που μπορούμε να έχουμε από την ίδια τη γη, από τα εργοστάσιά μας, την επιστήμη μας, τις τεχνικές μας γνώσεις, αν μόνο τα χρησιμοποιούσαμε όλα αυτά για την ευημερία όλων μας.

Εμείς, στις πολιτισμένες κοινωνίες είμαστε πλούσιοι. Μα τότε γιατί η πλειοψηφία παραμένει φτωχή; Γιατί υπάρχει αυτή η επίπονη ειλωτεία των μαζών; Γιατί, ακόμα και ο πιο καλοπληρωμένος εργάτης, νιώθει αβεβαιότητα για το αύριο, ζώντας ανάμεσα σε όλο αυτό τον πλούτο που κληρονομήσαμε από το παρελθόν, και παρά την ύπαρξη πανίσχυρων μέσων παραγωγής που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια άνετη ζωή για όλους σε αντάλλαγμα λίγων ωρών καθημερινής εργασίας;

Οι Σοσιαλιστές το έχουν πει και το επαναλαμβάνουν ακούραστα. Καθημερινά το επαναλαμβάνουν, δηλώνοντας το με επιχειρήματα τους από όλες τις επιστήμες. Είναι επειδή όλα όσα είναι απαραίτητα για την παραγωγή -- η γη, τα ορυχεία, οι λεωφόροι, οι μηχανές, η τροφή, η στέγαση, η παιδεία, η γνώση -- όλα είναι κατειλημμένα από τους λίγους, στην πορεία αυτής της μακρόσυρτης ιστορίας ληστειών, αναγκαστικών μεταναστεύσεων και πολέμων, άγνοιας και καταπίεσης, που είναι η ιστορία της ζωής του ανθρώπου πριν μάθει να τιθασεύει τις δυνάμεις της Φύσης.
Είναι επειδή, εκμεταλλευόμενοι τα υποτιθέμενα δικαιώματα τους που απέκτησαν κατά το παρελθόν, αυτοί οι λίγοι σήμερα έχουν αρπάξει τα δύο τρίτα της παραγωγής που βγαίνει από τον κόπο των ανθρώπων, τα οποία και σπαταλούν με τον πιο ανόητο και επαίσχυντο τρόπο. Είναι επειδή, έχοντας υποβιβάσει τις μάζες σε τέτοιο σημείο ώστε να μην έχουν τα μέσα για να εξασφαλίσουν τη διαβίωση τους ένα μήνα ή ακόμα και μια εβδομάδα προκαταβολικά, οι λίγοι επιτρέπουν στους πολλούς να εργάζονται μόνο υπό την προϋπόθεση να κρατούν για τους εαυτούς τους την μερίδα του λέοντος. Είναι επειδή αυτοί οι λίγοι εμποδίζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους να παράγουν τα αντικείμενα που πραγματικά χρειάζονται και τους αναγκάζουν να παράγουν, όχι τα απαραίτητα για τη διαβίωση όλων, αλλά οτιδήποτε προσφέρει το μεγαλύτερο κέρδος στα μονοπωλιακά συμφέροντα.
Ολόκληρος ο Σοσιαλισμός είναι εκεί!
Πάρτε, για παράδειγμα, μια πολιτισμένη χώρα. Τα δάση που κάποτε την κάλυπταν έχουν καθαριστεί, οι βάλτοι έχουν αποξηρανθεί, το κλίμα έχει βελτιωθεί. Η γη αυτή έχει γίνει κατοικήσιμη.
Το έδαφος που μέχρι τώρα παρήγαγε μόνο αγρία βλάστηση είναι σήμερα καλυμμένο με πλούσιες σοδειές. Τα πέτρινα βουνά στις κοιλάδες έχουν διαμορφωθεί κατά βαθμίδες και χρυσά φρούτα κρέμονται από τις περικοκλάδες τους. Τα άγρια φυτά που δεν παρήγαγαν τίποτα παρά μόνο ισχνά φρούτα ή ρίζες ακατάλληλες προς βρώσιν, έχουν μεταμορφωθεί με το πέρασμα των γενεών σε χυμώδη λαχανικά ή δέντρα με πληθώρα νόστιμων φρούτων. Χιλιάδες λεωφόροι και σιδηρόδρομοι οργώνουν τη γη και διαπερνούν τα βουνά. Ο ήχος της μηχανής ακούγεται στα άγρια φαράγγια των Άλπεων, του Καύκασου και των Ιμαλαΐων. Τα ποτάμια έχουν γίνει πλωτά, οι ακτές, προσεκτικά χαρτογραφημένες, είναι εύκολα προσβάσιμες, τεχνητά λιμάνια, με κόπο σκαμμένα και προστατευμένα από την οργή της θάλασσας, παρέχουν καταφύγιο στα πλοία. Βαθιά φρεάτια έχουν τοποθετηθεί μέσα στους βράχους, λαβύρινθοι από υπόγειες γαλαρίες έχουν εκσκαφή εκεί όπου μπορεί να γίνει εξαγωγή γαιάνθρακα ή άλλων ορυκτών. Στα σταυροδρόμια των οδικών αρτηριών μεγάλες πόλεις έχουν ξεπηδήσει και μέσα στα όρια τους έχουν συσσωρευτεί όλοι οι θησαυροί της βιομηχανίας, της επιστήμης και της τέχνης.
Γενεές ολόκληρες, που έζησαν και πέθαναν μέσα στη δυστυχία, καταπιεσμένες και κακομεταχειρισμένες από τους αφέντες τους, καταπονημένες από τον φόρτο της εργασίας τους, κληροδότησαν τα τεράστια αυτά επιτεύγματα στον αιώνα μας.
Για χιλιάδες χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κοπιάσει για να καθαρίσουν τα δάση, να αποξηράνουν τους βάλτους και να ανοίξουν δρόμους στη στεριά και το νερό. Κάθε στρέμμα εδάφους που καλλιεργούμε στην Ευρώπη έχει ποτιστεί με τον ιδρώτα πολλών φυλών ανθρώπων. Κάθε εκτάριο έχει τη δική του ιστορία καταναγκαστικής εργασίας, αβάστακτου κάματου και ανθρώπινης δυστυχίας. Κάθε χιλιόμετρο του σιδηρόδρομου, κάθε μέτρο υπόγειας στοάς έχει δεχτεί το μερίδιο του σε ανθρώπινο αίμα.
Τα τοιχώματα των ορυχείων διατηρούν ακόμα πάνω τους τα σημάδια από τα εργαλεία των εργατών που δούλευαν στην εξόρυξη. Η απόσταση από το ένα στήριγμα στο άλλο μπορεί να σημαδεύεται ως τάφος ενός ανθρώπου, και ποιος μπορεί να πει πόσο κόστισε ο καθένας από αυτούς τους τάφους, σε δάκρυα, σε στερήσεις, σε ανείπωτη εξαθλίωση της οικογένειας εκείνης που στηριζόταν στον πενιχρό μισθό του εργάτη που χάθηκε στην ακμή του από έκρηξη αερίων (4), κατολίσθηση, ή πλημμύρα;
Οι πόλεις, συνδεδεμένες μέσω σιδηρόδρομων και υδάτινων οδών, είναι οργανισμοί που έχουν επιβιώσει μέσα στους αιώνες. Σκάψτε από κάτω τους και θα βρείτε, το ένα πάνω στο άλλο, τα θεμέλια δρόμων ή σπιτιών, ή θεάτρων, ή δημοσίων κτιρίων. Ψάξτε την ιστορία τους και θα δείτε πως ο πολιτισμός της κάθε πόλης, η βιομηχανία της, τα ειδικά χαρακτηριστικά της, έχουν αργά αλλά σταθερά μεγαλώσει και ωριμάσει μέσα από τη συνεργασία των γενιών των κατοίκων τους πριν να φτάσει στο σημείο που έχει φτάσει σήμερα.
Ακόμα και σήμερα, η αξία του κάθε σπιτιού, εργοστασίου, της κάθε αποθήκης, που έχει κατασκευαστεί με τον συσσωρευμένο κόπο εκατομμυρίων εργατών, τώρα νεκρών και θαμμένων, συντηρείται από την ίδια την παρουσία και τον κόπο των λεγεώνων των ανθρώπων που τώρα κατοικούν σε αυτή την ξεχωριστή γωνιά του πλανήτη. Κάθε ένα από τα άτομα που συνθέτει αυτό που αποκαλούμε Πλούτο των Εθνών οφείλει την αξία του στο γεγονός ακριβώς ότι είναι μέρος ενός ευρύτερου συνόλου. Τι θα ήταν ένα λιμάνι του Λονδίνου ή μια από τις μεγάλες αποθήκες του Παρισιού αν δεν βρίσκονταν σε αυτά ακριβώς τα μεγάλα κέντρα του διεθνούς εμπορίου; Τι θα γίνονταν τα ορυχεία μας, τα εργοστάσια μας, τα εργαστήρια, οι σιδηρόδρομοι, δίχως την μεταφορά τεράστιων ποσοτήτων εμπορεύματος που διεξάγεται καθημερινά μέσω γης και θαλάσσης;
Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εργαστεί για τη δημιουργία ενός πολιτισμού για τον οποίο περηφανευόμαστε σήμερα. Εκατομμύρια άλλοι, σκορπισμένοι στα πέρατα του πλανήτη, εργάζονται για να τον συντηρήσουν. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα έμενε σε πενήντα χρόνια, παρά μόνο συντρίμμια.
Δεν υπάρχει ούτε καν μια σκέψη ή μια εφεύρεση που να μην είναι κοινή ιδιοκτησία, είτε μιλάμε για το παρελθόν ή για το παρόν. Χιλιάδες εφευρέτες, γνωστοί και άγνωστοι, που πέθαναν μέσα στη φτώχεια, έχουν συνεργαστεί για την εφεύρεση κάθε μίας από αυτές τις μηχανές που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου. Χιλιάδες συγγραφείς, ποιητές, λόγιοι, έχουν κοπιάσει για να αυξήσουν τη γνώση, να εξανεμίσουν το λάθος και να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα που να προάγει την επιστημονική σκέψη, χωρίς την οποία κανένα από τα θαύματα του αιώνα μας δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Και αυτοί οι ίδιοι φιλόσοφοι, ποιητές, λόγιοι ή εφευρέτες έχουν με τη σειρά τους υποστηριχθεί από την εργασία του ανθρώπου όλους αυτούς τους αιώνες. Έχουν στηριχθεί και τραφεί, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά από το πλήθος των εργατών και των τεχνιτών όλων των ειδών. Άντλησαν την κινητήρια δύναμη τους από το περιβάλλον τους.
Η ιδιοφυΐα του Σέγουιν, του Μέιερ, και του Γκρόουβ, έχουν σίγουρα προσφέρει πολύ περισσότερα στην ανάπτυξη και εξάπλωση της βιομηχανίας από όλους μαζί τους καπιταλιστές του κόσμου. Αλλά και οι ίδιοι οι ιδιοφυείς άνθρωποι είναι τέκνα της βιομηχανίας και της επιστήμης. Μόνο όταν χιλιάδες ατμομηχανές δούλεψαν μπροστά στα μάτια όλων, μεταμορφώνοντας διαρκώς τη θερμότητα σε δυναμική ενέργεια, και αυτή την ενέργεια σε ήχο, φως και ηλεκτρισμό, μπόρεσε η διορατικότητα μιας ιδιοφυΐας να κάνει καθορίσει τις αρχές της μηχανικής και την ενότητα των φυσικών δυνάμεων. Και αν εμείς, τα παιδιά του δεκάτου ενάτου αιώνα, έχουμε επιτέλους κατανοήσει αυτή την αρχή, αν έχουμε μάθει πως να την εφαρμόζουμε, οφείλεται και πάλι στην εμπειρία της καθημερινότητας που προετοίμασε τον δρόμο. Οι στοχαστές του δεκάτου ογδόου αιώνα την παρατήρησαν και την κατέγραψαν, αλλά η ίδια η ιδέα παρέμεινε στάσιμη, γιατί ο δέκατος ένατος αιώνας δεν μεγάλωσε όπως ο δικός μας, δίπλα σε ατμομηχανές.
Φανταστείτε πόσες δεκαετίες θα μπορούσαμε να περάσουμε αγνοώντας αυτό τον νόμο της φυσικής, που έφερε την επανάσταση στη σύγχρονη βιομηχανία, αν ο Βατ, δεν είχε βρει στο Σόχο ειδικευμένους εργάτες ώστε να ενσαρκώσουν τις ιδέες του στο μέταλλο, φτάνοντας όλα τα μέρη της μηχανής του στην τελειότητα, ώστε ο ατμός, εγκλωβισμένος μέσα σε έναν ολοκληρωμένο μηχανισμό, τιθασευμένος πιο πολύ και από ένα άλογο, πιο ευμεταχείριστος και από το νερό, έγινε επί τέλους η ίδια η ψυχή της σύγχρονης βιομηχανίας.
Κάθε μηχανή έχει την ίδια ιστορία. Μια μεγάλη σειρά από άυπνες νύχτες και φτώχεια, από δυσάρεστες διαπιστώσεις και από χαρές, από τμηματικές βελτιώσεις που έγιναν από ανώνυμους εργάτες, που πρόσθεσαν αυτά τα μικρά τίποτα στην αρχική εφεύρεση, χωρίς τα οποία ακόμα και η πιο γόνιμη ιδέα θα παρέμενε άκαρπη. Ακόμα περισσότερο: κάθε νέα ανακάλυψη είναι μια σύνθεση, το αποτέλεσμα αμέτρητων ανακαλύψεων που έχουν προηγηθεί στο απέραντο πεδίο της μηχανικής και της βιομηχανίας.
Επιστήμη και βιομηχανία, γνώση και εφαρμογή, ανακάλυψη και πρακτική συνειδητοποίηση που οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις, διανοητική εργασία και χειρονακτική εργασία. Όλα δουλεύουν μαζί. Κάθε ανακάλυψη, κάθε πρόοδος, κάθε προσαύξηση του συνόλου του ανθρώπινου πλούτου, οφείλει την ύπαρξη της στις επώδυνες προσπάθειες, σωματικές και πνευματικές, του παρελθόντος και του παρόντος.
Με πιο δικαίωμα, λοιπόν, μπορεί οποιοσδήποτε να πάρει ακόμα και το απειροελάχιστο από αυτό το τεράστιο σύνολο και να πει, "Αυτό είναι δικό μου, όχι δικό σου;"
Συμβαίνει, παρ' όλα αυτά, στην πορεία των χρόνων που έχει διανύσει η ανθρωπότητα, όλα όσα δίνουν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να παράγει και αν αυξάνει την παραγωγική του ισχύ, να έχουν οικειοποιηθεί από τους λίγους. Κάποια στιγμή, ίσως, θα συζητήσουμε το πως συνέβη αυτό. Προς το παρόν ας αρκεστούμε στο να δεχτούμε το γεγονός και να αναλύουμε τις συνέπειες του.
Σήμερα το έδαφος, το οποίο οφείλει την αξία του στις ανάγκες ενός συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού, ανήκει σε μια μειοψηφία που εμποδίζει τον λαό από το να το καλλιεργήσει ή δεν του επιτρέπει να το καλλιεργήσει με τις σύγχρονες μεθόδους. Τα ορυχεία, παρ' ότι αντιπροσωπεύουν τον κόπο αρκετών γενεών και αποκτούν αξία από τις απαιτήσεις της βιομηχανίας ενός έθνους και την πυκνότητα του πληθυσμού, επίσης ανήκουν στους λίγους. Και αυτοί οι ολίγοι περιορίζουν την παραγωγή κάρβουνου ή την παρεμποδίζουν εντελώς, αν βρουν πιο επικερδείς επενδύσεις για το κεφάλαιο τους. Οι μηχανές είναι επίσης αποκλειστική ιδιοκτησία των λίγων, ακόμα και όταν μια μηχανή αντιπροσωπεύει τις προσθήκες που έγιναν στα πρόχειρα αρχικά σχέδια από τρεις ή τέσσερις γενιές εργατών, παρ' όλα αυτά ανήκουν σε λίγους ιδιοκτήτες. Ακόμα και αν οι απόγονοι του ίδιου του εφευρέτη που κατασκεύασε την πρώτη μηχανή κατασκευής δαντέλας, έναν αιώνα πριν, παρουσιάζονταν σήμερα σε ένα εργοστάσιο παραγωγής δαντέλας στη Βασίλεια ή στο Νόττινγκχαμ και απαιτούσαν τα δικαιώματα τους, θα έπαιρναν για απάντηση : "Κάτω τα χέρια! αυτή η μηχανή δεν είναι δική σου", και αν προσπαθούσαν να την πάρουν, θα τους πυροβολούσαν.
Οι σιδηρόδρομοι, που θα ήταν τελείως άχρηστα παλιοσίδερα αν δεν υπήρχε ο άφθονος πληθυσμός της Ευρώπης, η βιομηχανία, το εμπόριο και οι αγορές των, ανήκουν σε λίγους μετόχους που πιθανόν αγνοούν το που βρίσκονται οι ράγες των σιδηροδρόμων που τους αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη και από αυτά των μεσαιωνικών βασιλιάδων. Και αν τα παιδιά αυτών που πέθαναν κατά χιλιάδες κατασκευάζοντας τις ράγες αυτές και τις σήραγγες μαζεύονταν μια μέρα, ρακένδυτοι και πεινασμένοι για να απαιτήσουν ψωμί από τους μετόχους, θα αντιμετωπίζονταν με ξιφολόγχες και κανονιοβολισμούς, για να τους διαλύσουν και να διαφυλάξουν "κατοχυρωμένα δικαιώματα".
Μέσα από αυτό το τερατώδες σύστημα, ο γιος ενός εργάτη, με την γέννηση του, δεν θα βρει κανένα χωράφι για να οργώσει, καμία μηχανή για να χειριστεί, κανένα ορυχείο για να σκάψει, χωρίς πρώτα να αναγκαστεί να παραχωρήσει ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής του σε έναν αφέντη. Πρέπει να πουλήσει την εργασία του για έναν πενιχρό και αβέβαιο μισθό. Ο πατέρας του και ο παππούς του κόπιασαν για να αρδεύσουν το χωράφι, να χτίσουν τον μύλο, να τελειοποιήσουν την μηχανή. Έδωσαν μέσω της εργασίας τους όλη τους την ενέργεια, και τι άλλο θα μπορούσαν να έχουν δώσει; Αλλά ο διάδοχος τους έρχεται στον κόσμο φτωχότερος από τον πιο ποταπό αγριάνθρωπο. Αν καταφέρει να εξασφαλίσει άδεια για να οργώσει τα χωράφια, αυτό συμβαίνει υπό τον όρο της παραχώρησης του ενός τετάρτου της συγκομιδής του στον αφέντη του και άλλο ένα τέταρτο στην κυβέρνηση και τους μεσάζοντες. Και αυτός ο φόρος, που του επιβάλει το Κράτος, οι καπιταλιστές, ο αφέντης της περιοχής και οι μεσολαβητές, συνεχώς αυξάνεται. Σπάνια του δίνει την ευχέρεια να βελτιώσει τις μεθόδους καλλιέργειας του. Αν ασχοληθεί με τη βιομηχανία, του επιτρέπεται να εργαστεί -- αν και μερικές φορές ούτε καν αυτό -- μόνο υπό την προϋπόθεση να παραδώσει τη μισή ή δύο τρίτα της παραγωγής του σε αυτόν τον οποίο η πολιτεία αναγνωρίζει ως ιδιοκτήτη των μηχανημάτων.
Φωνάζουμε ντροπή για τον φεουδάρχη βαρόνο που απαγόρευε στον χωρικό να εκμεταλλευτεί έστω και ένα σβώλο από την λάσπη της γης εκτός και αν του παρέδιδε το ένα τέταρτο της σοδειάς του. Αποκαλούμε αυτούς τους καιρούς βάρβαρους. Αλλά αν οι τύποι άλλαξαν, οι σχέσεις παρέμειναν ίδιες, και ο εργάτης αναγκάζεται στο όνομα της ελεύθερης απασχόλησης να δεχτεί φεουδαλικές υποχρεώσεις. Γιατί, όπου και αν στραφεί, δεν θα βρει καλύτερες συνθήκες. Τα πάντα είναι προσωπική ιδιοκτησία και πρέπει να το δεχτεί ή να πεθάνει από την πείνα.
Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι πως όλη η παραγωγική διαδικασία στρέφεται προς λάθος κατεύθυνση. Το επιχειρηματικό πνεύμα δεν απασχολείται καθόλου με για την πρόοδο της κοινότητας. Ο μόνος του σκοπός είναι η αύξηση των κερδών των κερδοσκόπων. Έτσι εξηγούνται και οι συνεχείς διακυμάνσεις του εμπορίου και οι περιοδικές κρίσεις στη βιομηχανία, κάθε μια εκ των οποίων πετάει στους δρόμους δεκάδες εργατών.
Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να προμηθευτούν με τους μισθούς τους τον ίδιο τον πλούτο τον οποίο παρήγαγαν, και η βιομηχανία αναζητεί διέξοδο σε ξένες αγορές, ανάμεσα στις υψηλές τάξεις των άλλων εθνών. Στην Ανατολή, την Αφρική, παντού, στην Αίγυπτο, στο Τόνκιν ή στο Κονγκό, ο Ευρωπαίος στηρίζει την εξάπλωση της δουλείας. Και αυτό πράττει. Αλλά σύντομα βρίσκει παντού παρόμοιους ανταγωνιστές. Όλα τα έθνη εξελίσσονται πάνω στις ίδιες γραμμές και έτσι πόλεμοι, ατελείωτοι πόλεμοι ξεσπούν για το δικαίωμα της προτεραιότητας στην αγορά. Πόλεμοι για την κατάκτηση της Ανατολής, πόλεμοι για την κυριαρχία στη θάλασσα, πόλεμοι για τον έλεγχο των εισαγωγών και για την επιβολή όρων στα γειτονικά κράτη. Πόλεμοι εναντίων αυτών των "μαύρων" που εξεγείρονται! Ο βρυχηθμός των κανονιών δεν σταματά ποτέ στον κόσμο, φυλές ολόκληρες σφαγιάζονται, τα κράτη της Ευρώπης ξοδεύουν το ένα τρίτο του προϋπολογισμού τους σε πολεμικό εξοπλισμό, και όλοι ξέρουμε πόσο βαρύς είναι ο πέλεκυς της φορολογίας για όλα αυτά στους εργάτες.
Η παιδεία παραμένει ακόμα προνόμιο μιας μικρής μειοψηφίας, γιατί είναι ανώφελο να μιλάμε για παιδεία όταν το παιδί ενός εργάτη αναγκάζεται, από την ηλικία των δεκατριών, να κατέβει στα ορυχεία ή να βοηθήσει τον πατέρα του στο χωράφι. Είναι ανώφελο να μιλάμε για σπουδές στον εργάτη, που επιστρέφει στο σπίτι του το απόγευμα συντετριμμένος από τον υπέρμετρο φόρτο της εργασίας του και την κτηνώδη ατμόσφαιρα που αυτή επιβάλει. Η κοινωνία είναι έτσι καταδικασμένη να παραμείνει χωρισμένη σε δύο εχθρικά στρατόπεδα και υπό αυτές τις συνθήκες η ελευθερία είναι μια λέξη κενή. Ο ριζοσπάστης ξεκινά απαιτώντας επέκταση των πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά σύντομα βλέπει πως η πνοή της ελευθερίας οδηγεί στην άνοδο του προλεταριάτου, και έτσι γυρνάει, αλλάζει γνώμη, και επιστρέφει στην κατασταλτική νομοθεσία και την διακυβέρνηση δια της βίας.
Ένας τεράστιος αριθμός δικαστηρίων, δικαστών, εκτελεστών, αστυνομικών και δεσμοφυλάκων απαιτείται για την διαφύλαξη αυτών των προνομίων. Και αυτός το τεράστιο πλήθος οδηγεί με τη σειρά του στη γένεση ενός ολόκληρου συστήματος κατασκοπίας, ψευδομαρτυρίας, πληροφοριοδοτών, ένα σύστημα απειλών και διαφθοράς.
Το σύστημα κάτω από το οποίο ζούμε με τη σειρά του ελέγχει την ανάπτυξη του κοινωνικού αισθήματος. Όλοι γνωρίζουμε πως χωρίς εντιμότητα, χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς συμπόνια και αλληλοβοήθεια το ανθρώπινο είδος θα εξαφανιστεί, όπως εξαφανίζονται τα λιγοστά είδη ζώων που ζουν μέσα από λεηλασίες ή τα μυρμήγκια που κρατούν σκλάβους. Αλλά τέτοιες έννοιες δεν είναι του γούστου των τάξεων που κυβερνούν, και έχουν επεξεργαστεί ένα ολόκληρο σύστημα ψευτοεπιστήμης για να μας διδάξουν το αντίθετο.
Έξοχα κηρύγματα μας διδάσκουν την αρχή πως όποιος κατέχει κάτι πρέπει να το μοιραστεί με αυτούς που δεν έχει τίποτα, αλλά εκείνος που θα ενεργήσει κατ' αυτόν τον τρόπο ενημερώνεται πολύ γρήγορα πως αυτά τα ευγενικά αισθήματα είναι πολύ όμορφα όταν πρόκειται για ποίηση, αλλά όχι και στην πράξη. "Το να ψεύδεσαι σημαίνει εξευτελισμό και προσβολή ίδιου μας του εαυτού" λέμε, κι όμως κάθε πολιτισμένη μορφή ζωής γίνεται ένα τεράστιο ψέμα. Εξοικειώνουμε τους εαυτούς και τα παιδιά μας στην υποκρισία, στην εξάσκηση μιας διπρόσωπης ηθικής. Και αφού το μυαλό μας αρρωσταίνει από τα ψέματα, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας με σοφιστείες. Υποκρισία και σοφιστεία γίνονται η δεύτερη φύση του πολιτισμένου ανθρώπου.
Αλλά μια κοινωνία δεν μπορεί να ζει έτσι. Πρέπει να επιστρέψει στην αλήθεια ή να πάψει να υπάρχει.
Έτσι οι συνέπειες που πηγάζουν από την ύπαρξη του μονοπωλίου απλώνονται σε ολόκληρη την κοινωνική ζωή. Υπό τη σκιά του θανάτου, οι ανθρώπινες κοινωνίες θα πρέπει να επιστρέψουν στις πρώτες αρχές : Τα μέσα για την παραγωγή αποτελούν συλλογική εργασία όλης της ανθρωπότητας, η ίδια η παραγωγή θα πρέπει να είναι συλλογική ιδιοκτησία του είδους μας. Η ατομική κατανομή ούτε δίκαιη είναι ούτε λειτουργική. Τα πάντα ανήκουν στους πάντες. Όλα τα πράγματα είναι για όλους τους ανθρώπους, εφ' όσον όλοι οι άνθρωποι τα έχουν ανάγκη και εφ' όσον όλοι οι άνθρωποι έχουν δουλέψει στο μέτρο στο οποίο μπορούν για να τα παράγουν, και αφού δεν είναι δυνατό να εκτιμηθεί το μερίδιο του καθενός στη συνολική παραγωγική διαδικασία του παγκόσμιου πλούτου.
Όλα ανήκουν σε όλους!. Ιδού μια τεράστια συλλογή από εργαλεία και σκεύη. Ιδού όλοι αυτοί οι σιδερένιοι σκλάβοι που αποκαλούμε μηχανές, που σπέρνουν και θερίζουν, που γνέθουν και υφαίνουν για μας, φτιάχνουν και ξεφτιάχνουν, επεξεργάζονται πρώτες ύλες για να παράγουν τα θαύματα της εποχής μας. Αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να οικειοποιηθεί ούτε ένα από αυτά τα μηχανήματα και να πει "Αυτό είναι δικό μου, αν θέλετε να το χρησιμοποιήσετε θα πρέπει να μου καταβάλετε φόρο για την παραγωγή σας" περισσότερο από ότι ο φεουδάρχης βαρόνος είχε το δικαίωμα να πει στον χωρικό "Αυτός ο λόφος, αυτό το λιβάδι, ανήκουν σε μένα και θα πρέπει να μου πληρώσει φόρο για κάθε δεμάτι καλαμπόκι που μαζεύεις, για κάθε θημωνιά που φτιάχνεις".
Όλα ανήκουν σε όλους! Αν ο άνδρας και η γυναίκα δουλέψουν όσο τους αρμόζει, έχουν δικαίωμα στο μερίδιο τους από τη συνολική παραγωγή όλων και αυτό το μερίδιο είναι αρκετό για να εξασφαλίσει την ευημερία τους. Όχι πια άλλες αφηρημένες φόρμουλες όπως "Το δικαίωμα του εργάζεσθε" ή "Σε κάθε έναν ολόκληρο το μερίδιο της εργασίας του". Αυτό που διακηρύσσουμε είναι Το Δικαίωμα Στην Ευημερία : Ευημερία Για Όλους!

*"Ο Πλούτος μας"  ειναι απόσπασμα από το βιβλίο του Π.Κροπότκιν "Η κατάκτηση του ψωμιού" (1892)

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΑΝ ΜΕΣΟ ΠΑΛΗΣ

Anton Pannekoek

Tο άρθρο αυτό του Anton Pannekoek δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στοPersdienst van de Groep van Internationale CommunistenΝο.71933
Η εκτίμηση της πυρπόλησης του Ράιχσταγκ στον αριστερό κομμουνιστικό τύπο για άλλη μια φορά μάς οδηγεί στο να θέσουμε άλλα ερωτήματα. Μπορεί η καταστροφή να είναι ένα μέσο πάλης για τους εργάτες;
Πρώτα απ” όλα, πρέπει να πούμε πως κανείς δεν θα χύσει ούτε ένα δάκρυ πάνω στα ερείπια του Ράιχσταγκ. Ήταν ένα από τα πιο άσχημα κτίρια στη σύγχρονη Γερμανία, μια πομπώδης εικόνα της Αυτοκρατορίας του 1871. Αλλά υπάρχουν και άλλα πιο όμορφα κτίρια, και μουσεία γεμάτα με καλλιτεχνικούς θησαυρούς. Όταν ένα απελπισμένο προλεταριάτο καταστρέφει κάτι πολύτιμο προκειμένου να πάρει εκδίκηση για την καπιταλιστική κυριαρχία, πώς θα πρέπει να το αξιολογήσουμε αυτό;
Από επαναστατική σκοπιά, η χειρονομία του φαίνεται άνευ σημασίας και από διαφορετικές οπτικές γωνίες θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για μια αρνητική χειρονομία. Την αστική τάξη δεν την αγγίζει καν αυτό από τη στιγμή που ήδη ασταμάτητα έχει καταστρέψει τόσα πολλά πράγματα οπουδήποτε αφορούσε τα κέρδη της, και τοποθετεί την αξία των χρημάτων πάνω απ” όλα. Μια τέτοια χειρονομία αγγίζει ιδιαίτερα τα πιο περιορισμένα κοινωνικά επίπεδα των καλλιτεχνών, ερασιτέχνες όμορφων πραγμάτων, οι καλύτεροι από τους οποίους έχουν συχνά αντι-καπιταλιστικά αισθήματα, και μερικοί από αυτούς (όπως ο Γουίλιαμ Μόρρις και ο Χέρμαν Γκόρτερ) πολέμησαν στο πλευρό των εργατών. Αλλά σε κάθε περίπτωση, υπάρχει κάποιος λόγος να πάρει κανείς εκδίκηση απ” την αστική τάξη; Μήπως η αστική τάξη είναι αυτή που έχει το καθήκον να φέρει το σοσιαλισμό αντί του καπιταλισμού;
Eίναι ο ρόλος της να διατηρεί όλες τις δυνάμεις του καπιταλισμού επί τόπου· η καταστροφή όλων είναι το καθήκον των προλετάριων. Κατά συνέπεια αν κάποιος μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος της διατήρησης του καπιταλισμού, είναι περισσότερο η ίδια η εργατική τάξη που έχει παραμελήσει τον αγώνα τόσο πολύ. Τέλος, από ποιόν αφαιρεί κανείς κάτι μέσω της καταστροφής του; Από τους νικηφόρους προλετάριους που μια μέρα θα είναι κύριοι όλων αυτών.
Φυσικά, κάθε επαναστατική ταξική πάλη, όταν λαμβάνει τη μορφή εμφυλίου πολέμου, πάντοτε θα προκαλέσει καταστροφή. Σε κάθε πόλεμο είναι αναγκαίο να καταστραφούν τα σημεία υποστήριξης του εχθρού. Ακόμα και αν ο νικητής προσπαθεί να αποφύγει την καταστροφή, ο ηττημένος θα μπει στον πειρασμό να προκαλέσει άσκοπη καταστροφή από καθαρή έχθρα. Πρέπει να αναμένεται ότι προς το τέλος του αγώνα η παρακμασμένη αστική τάξη θα προκαλέσει εκτεταμένες καταστροφές. Από την άλλη πλευρά, για την εργατική τάξη, η τάξη που θα πάρει τον έλεγχο σιγά-σιγά, η καταστροφή δεν θα είναι πλέον ένα μέσο πάλης. Αντιθέτως θα προσπαθήσει να κληροδοτήσει έναν κόσμο όσο το δυνατόν πιο πλούσιο και ακέραιο στους απογόνους του, στη μελλοντική ανθρωπότητα. Αυτό έχει σημασία όχι μόνο για τα τεχνικά μέσα που μπορούν να βελτιώσουν και να τελειοποιήσουν, αλλά ειδικότερα για τα μνημεία και τις μνήμες των προηγούμενων γενεών που δεν μπορούν να ξαναχτιστούν.
Θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει ότι μια νέα ανθρωπότητα, οι φορείς μιας απαράμιλλης ελευθερίας και αδελφοσύνης, θα δημιουργήσει πράγματα πολύ πιο όμορφα και επιβλητικά από αυτά των περασμένων αιώνων. Και επιπλέον ότι η πρόσφατα απελευθερωμένη ανθρωπότητα θα θελήσει να κάνει τα απομεινάρια του παρελθόντος, που αντιπροσωπεύουν την πάλαι ποτέ κατάσταση δουλείας, να εξαφανιστούν. Αυτό είναι επίσης εκείνο που η επαναστατική αστική τάξη έκανε – ή προσπάθησε να κάνει. Γι” αυτούς, όλη η παρελθούσα ιστορία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το σκοτάδι της άγνοιας και της δουλείας, ενώ αντιθέτως η επανάσταση ήταν αφιερωμένη στη λογική, τη γνώση, την αρετή και την ελευθερία. Το προλεταριάτο, αντίθετα, θεωρεί την ιστορία των προγόνων του αρκετά διαφορετικά. Με βάση το μαρξισμό που βλέπει την ανάπτυξη της κοινωνίας ως μια διαδοχή των μορφών παραγωγής, βλέπει μια μακρά και σκληρή προσάρτηση της ανθρωπότητας επί τη βάση της ανάπτυξης της εργασίας, των εργαλείων και των μορφών εργασίας προς μια συνεχώς αυξανόμενη παραγωγικότητα, πρώτα μέσω της απλής πρωτόγονης κοινωνίας, έπειτα μέσα από ταξικές κοινωνίες με την ταξική τους πάλη, μέχρι τη στιγμή όταν μέσα απ” τον κομμουνισμό ο άνθρωπος γίνεται ο κύριος της μοίρας του. Και σε κάθε περίοδο της ανάπτυξης, το προλεταριάτο βρίσκει χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την ίδια του τη φύση.
Στη βαρβαρική προϊστορία: τα αισθήματα της αδελφοσύνης και της ηθικής τής αλληλεγγύης του πρωτόγονου κομμουνισμού. Στη μικροαστική χειρωνακτική εργασία: η αγάπη της εργασίας που εκφράστηκε στην ομορφιά των κτισμάτων και τα σκεύη καθημερινής χρήσης που οι απόγονοί τους θεωρούν ως ασύγκριτα αριστουργήματα. Στην ανερχόμενη αστική τάξη: η περίφανη αίσθηση της ελευθερίας που διακήρυξε τα δικαιώματα του ανθρώπου και εκφράστηκε στα μεγαλύτερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Στον καπιταλισμό: η γνώση της φύσης, η ανεκτίμητη ανάπτυξη της φυσικής επιστήμης η οποία επέτρεψε στον άνθρωπο, μέσω της τεχνολογίας, να κυριαρχήσει τη φύση και τη μοίρα του.
Στο έργο όλων αυτών των περιόδων, αυτά τα επιβλητικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ήταν περισσότερο ή λιγότερο στενά συνδεδεμένα με την αναλγησία, τη δεισιδαιμονία και τον εγωκεντρισμό. Είναι ακριβώς αυτές οι φαυλότητες που πολεμάμε, που είναι ένα εμπόδιο για μας και που ως εκ τούτου μισούμε. Η αντίληψή μας της ιστορίας μάς διδάσκει ότι αυτά τα ελαττώματα θα πρέπει να κατανοηθούν ως φυσικά στάδια της ανάπτυξης, ως η έκφραση της πάλης για ζωή από ανθρώπους όχι πλήρως ανθρώπινους, σε μια πανίσχυρη φύση και σε μια κοινωνία που η αντίληψη τους το “σκασε.
Για την απελευθερωμένη ανθρωπότητα τα επιβλητικά πράγματα που δημιούργησαν παρ” όλα τα άλλα θα παραμείνουν ένα σύμβολο της αδυναμίας τους, αλλά ταυτόχρονα και ένα μνημείο της αντοχής τους, και αξίζει να διατηρηθούν προσεκτικά. Σήμερα, είναι η αστική τάξη που τα κατέχει όλα αυτά, αλλά για μας είναι η ιδιοκτησία της συλλογικότητας που θα απελευθερώσουμε για να τη μεταβιβάσουμε στις μελλοντικές γενιές όσο το δυνατόν πιο ακέραια.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Επανάσταση είναι όταν επιτέλους καταλαβαίνεις ποιος είναι ο πραγματικός σου εχθρός.

Του Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα.

Τα “εκδοτήρια” του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξέχασαν να αναφέρουν στην ανακοίνωση του για το “Πολυτεχνείο”, ότι η χούντα ήταν “αμερικανοκίνητη” και όχι “μηχανοκίνητη” ή “αυτοκινούμενη”, γιατί ίσως να ξέχασε ή να θέλει να ξεχάσει ποια είναι η Αμερική, ωστόσο δεν είναι οι μόνοι.
Η ίδια η Αμερική έχει  αποικιοκρατικό ζυγό των Άγγλων.
Μόλις τα κατάφεραν άρχισαν τις εθνοκαθάρσεις για να απαλλαγούν από το “ζυγό” της συνύπαρξης
με τους αυτόχθονες Ινδιάνους.
Έτσι λοιπόν η νεότερη ιστορικά δημοκρατία στον κόσμο, μεταβλήθηκε σε κλάσματα του ιστορικού χρόνου, που αντιστοιχούν στο βιολογικό χρόνο ελάχιστων γενεών, στο αποτελεσματικότερο και στυγνότερο εργαλείο του ιμπεριαλισμού.
Στη θέση των ιδανικών για Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη (liberté, egalité, fraternité), που άλλαξαν τη πορεία της παγκόσμιας ιστορίας, ξεκινώντας από την επανάσταση στη Γαλλία, που υπήρξε το πρότυπο για την επανάσταση στη Βόρεια Αμερική και ο έμπρακτος υποστηρικτής της, το αστικό κράτος που εγκαθιδρύθηκε κήρυξε τη καταπίεση


“Τίποτα δεν πάει χαμένο” ο,τι στρατιωτικό υλικό περίσσεψε από τις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες στα
διάφορα μήκη και πλάτης της γης, επέστρεψε για χρήση στο εσωτερικό της χώρας.

Ένα τέτοιο θωρακισμένο για 7.000 πολίτες.


Την ανισότητα


Η συσσώρευση του πλούτου του 1% του πληθυσμού (κόκκινη) και η φτωχοποίηση του 99 % του
πληθυσμού (μαύρη), το δεύτερο χαρακτηρίζεται και ως “οικονομική σταθερότητα” !!!

και την κοινωνική αδιαφορία
Η προηγούμενη εικόνα δείχνει την κατανομή των αστέγων στις ΗΠΑ

και η απάντηση του αμερικανικού κράτους πρόνοιας :

Αυτός είναι ο βετεράνος του Δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και του κινήματος για τα ανθρώπινα διακαιώματα, Arnold Abbott. Είναι 90 χρονών και καταδικάστηκε μαζί με άλλους δύο ομοϊδεάτες συμπολίτες του πάστορες, τους Dwayne Black και Mark Sims στο Fort Lauderdale της Florida, σε
60 μέρες φυλάκιση και πρόστιμο 500 δολαρίων, επειδή πραγματοποιούσαν δημόσια συσσίτια σε άστεγους. Η έλλειψη στέγης έχει “ποινικοποιηθεί” σε βάρος των αστέγων φυσικά, σε 33 αμερικανικές πολιτείες.
Επίσης ένα ζευγάρι τιμωρήθηκε με πρόστιμο 746 δολαρίων στη Φλώριδα.
Η εκκλησία στο Illinois δήλωσε ότι στο εξής δεν πρόκειται να διενεργεί συσσίτια.
Η πολιτεία της Νότιας Καρολίνας, επέβαλε υποχρεωτική άδεια αξίας 120 δολαρίων, προκειμένου
να επιτρέψει τη διενέργεια “νόμιμων” συσσιτίων.
Το επίπεδο της κοινωνικής πρόνοιας στις ΗΠΑ δεν σταματάει εδώ, αλλά συνεχίζεται με το άκρον άωτον της υποκρισίας, που αντιπροσωπεύει η “επαναστατική” αντικομφορμιστική εκστρατεία με το παρατσούκλι Obamacare (Affordable Care Act – Προσιτή Πράξη Φροντίδας)

Τη πρώτη εβδομάδα ξεκίνησε ως εξής στην ιστοσελίδα που κόστισε 1 δις δολ. :


δηλαδή από πάνω προς τα κάτω
πόσοι επισκέφτηκαν την ιστοσελίδα, πόσοι επισκέφτηκαν την σελίδα για να “αγοράσουν” συμμετοχή στο πρόγραμμα, πόσοι επιχείρησαν να κάνουν καταχώρηση, πόσοι ολοκλήρωσαν καταχώρηση, πόσοι κατάφεραν να συνδεθούν, πόσοι ξεκίνησαν να εγγραφούν και πόσοι τελικά έκαναν εγγραφή !!!
36.000 άτομα

 λιγότερα και από εκείνα που έχουν δηλώσει συμμετοχή σε ταξίδι στον Άρη !


Τα κόστη που αφορούν τον ιδιωτικό τομέα, δεδομένου ότι ο δημόσιος στις ΗΠΑ είναι υπό αναζήτηση και αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής έρευνας, περιλαμβάνουν το στοιχειώδες πακέτο της εξωνοσοκομειακής (πρωτοβάθμιας) περίθαλψης. Αν και διαφέρει από χώρα σε χώρα, για τη παραπάνω κατηγοριοποίηση έχει ληφθεί ως δείγμα το πλέον εκπτωτικό, με τις πλέον απαραίτητες εξετάσεις, χωρίς επιπλέον παροχές (πχ οδον/κές πράξεις).
Σήμερα λόγω της ανεργίας και της ύφεσης το μεγαλύτερο ποσοστό των ασφαλίστρων προέρχεται από τις κρατικές επιχορηγήσεις, από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και οι οποίες έχουν κριθεί παράνομες από τις επιμέρους πολιτείες.

Φαρμακευτικές δαπάνες (μπλε) Υπηρεσίες υγείας (καφέ)

Για αυτό άλλωστε έχει κι αυτή την απήχηση στην αμερικανική κοινωνία :
Αποδοχή (σκούρο πράσινο) - Μη αποδοχή (ανοικτό πράσινο)

Το μεγαλεπίβολο και “πιασάρικο” στη χυδαία γλώσσα της “επικοινωνίας” και του μάρκετινγκ, σχέδιο για τη “Προσιτή Πράξη Φροντίδας” τελικά δεν πέτυχε το στόχο του. Δεν κατάφερε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, αλλά και ούτε να σταθεροποιήσει ή να σταματήσει τη συνεχιζόμενη πτώση της δημοτικότητας του Ομπάμα.
Εξ αιτίας της αποτυχίας του συστήματος παραιτήθηκε η υπουργός υγείας Kathleen Sebelius, επωμιζόμενη εξ ολοκλήρου την ευθύνη, για τις διαδοχικές παραλήψεις και τα αλλεπάλληλα σφάλματα.
Ο αρχιτέκτονας του όμως, ο Ezekiel Emanuel παρέμεινε στη θέση του για να μπορεί να διατυμπανίζει την άποψη του ότι : “οι άνθρωποι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη προσπάθεια να ζουν πάνω από τα 75” και να γράφει άρθρα όπως αυτό με τίτλο : “Γιατί ελπίζω να πεθάνω στα  75”,
πράγμα που του ευχόμαστε ολόψυχα.
Είναι μια ευχή που θα μπορούσε να ισχύσει και για όλους όσους έχουν κατά καιρούς εκφραστεί για τα προβλήματα που προκαλεί η αύξηση του προσδόκιμου της ηλικίας στο συνταξιοδοτικό και στις ασφαλιστικές καλύψεις.
Είναι σίγουρο ότι όλοι αυτοί που γέρνουν κάτω από το βαρύ φορτίο της εμπειρίας και της τεχνογνωσίας, που απέκτησαν από τη κοπιαστική εργασία και εκπαίδευσή τους όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια και που αξιοκρατικά και δικαιωματικά με το σπαθί τους κατέκτησαν τις θέσεις τους ως ανιδιοτελείς διαχειριστές του δημοσίου συμφέροντος, κάτι ξέρουν, ώστε να έχουν αναλάβει με τον κατάλληλο συνδυασμό της “δέσμης” των ταξικών και βιολογικών μέτρων, την αδρανοποίηση του εκρηκτικού μηχανισμού της δημογραφικής βόμβας.
Ειδικά για δύο από αυτούς τους Λοβέρδο και Σπυρόπουλο δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία ότι η πονηρία του πρώτου και η βλακεία του δεύτερου αντίστοιχα, τους οδηγούν στη παραληρηματική αντίληψη ότι επιτελούν θεάρεστο και πατριωτικό έργο !
Αυτή είναι λοιπόν η σύγχρονη κοινωνία και ο αμερικανικός παράδεισος που επί σειρά ετών προβάλλονταν ως “το αμερικανικό όνειρο” της επιτυχίας και τις ευτυχίας για χιλιάδες μετανάστες που έφευγαν από το τόπο τους για να γλυτώσουν από τη μιζέρια.
Κι αν μερικοί από αυτούς κατάφεραν να βελτιώσουν κάπως τη ζωή τους , μια μικρή μειοψηφία κατάφερε να κτίσει στις πλάτες τους ολόκληρη αυτοκρατορία, που σήμερα επιβάλει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της όρους, όχι μόνο στο χώρο που γυρίζεται το χολυγουντιανό “αμερικάνικο όνειρο”, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη, βυθίζοντας στη φτώχεια και στη δυστυχία, τα ανθρώπινα συστατικά της δημογραφικής βόμβας που νοιώθει ότι την απειλεί.
Νέα ιδανικά και νέες αρχές κυκλοφορούν σε τυποποιημένα πρότυπα, προσπαθώντας να φθείρουν και να κατακτήσουν τις συνειδήσεις των σύγχρονων κοινωνιών που κινδυνεύουν από την ηττοπάθεια, την αδράνεια και τη συλλογική κατάθλιψη.
“Αυτό είναι το υψηλό κόστος που πληρώνουμε, όπως και τους φόρους, για να ζούμε σε μια πολιτισμένη κοινωνία”
“Ο πόλεμος είναι το κόστος που πληρώνουμε για την ειρήνη”
“Το χρέος είναι το κόστος που πληρώνουμε για την ανάκαμψη”
και άλλα τέτοια ακόμη εύστοχα, εύπεπτα, “χρηστικά”, έξυπνα (smart) ευφυολογήματα, για να
ξεχάσουμε αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε κι εμείς και τόσοι άλλοι πριν από μας, για μας, πολύ
περισσότερο από μας.

Αυτό που ξέχασαν οι Αμερικανοί και που εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι :


Πόλεμος είναι όταν οι κυβερνήσεις σου λένε ποιος είναι ο εχθρός σου.
Επανάσταση είναι όταν επιτέλους καταλαβαίνεις ποιος είναι ο πραγματικός σου εχθρός.

Η επέτειος είναι η αφορμή φίλε μου.

frixos

Το πανηγυράκι του πολυτεχνείου σχόλασε μαζί με τους επετειολάγνους  lifestyle επαναστάτες – νεολαίους και την γερουσία με τα παράσημα του «πολίτμπιρο των αντιστασιακών», κρεμασμένα μέχρι τα’ ρχίδια τους .
«Ήρθα να πάρω λίγη επανάσταση με γύρο και τζατζίκι ... Α! και ένα βιβλίο του Κοελιο από τους πάγκους για κουλτούρα».

Έτσι είναι δυστυχώς. Η γενιά του πολυτεχνείου ευνούχισε γλυκά, με κοφτερό νυστέρι από βόλεμα, μίζα και δημοσιοϋπαλληλίκι τα παιδιά της.
Τώρα θα σβήσουν και τα τελευταία κεράκια μαζί με Δαμανάκιους και Ανδρουλάκιους λόγους, ενώ παραπίσω θα μείνουν κάτι άσχετοι ασφαλίτες για να συνεχίσουν τις επετειακές ανταλλαγές μολότοφ και κρότου λάμψης με τα μανιοκαταθλιπτικά παιδιά των ΜΑΤ.

Παρ όλα αυτά, πρέπει να είμαστε όλοι στην πορεία!
Τώρα θα μου πεις ποιος ο λόγος να βρεθώ εκεί;

Η αφορμή φίλε μου η αφορμή …. Καμία σχέση με την αιτία.

Το αγοράκι που έπαιζε τον αντιστασιακό με το σουβλάκι είναι τώρα γονιός και άνεργος.
Η γκομενίτσα που στην πορεία τσίριζε μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι και μετά γύριζε σπίτι αφού περνούσε μια βόλτα από τον Hondos για να φορτώσει μια τσάντα με καλλυντικά, είναι τώρα στο ταμείο του σουπερμάρκετ  και την πηδάνε για 370€ μηνιάτικο, που δεν φτάνουν ούτε για τις κομπρέσες στον πιασμένο αυχένα και τη μέση, απ το ξεκώλιασμα  στη δουλειά.
Ο πασοκοσυνδικάλας που έτρεχε στην πορεία με τη ντουντούκα στα μπλοκ της ΑΔΕΔY για μια προαγωγή, είναι τώρα ξεδοντιασμένος με μια  σύνταξη  κομμένη και δεν του φτάνει για εκείνες τις  εμφυτεύσεις,( βλέπεις είναι και ο γιός που γύρισε σπίτι μια και δεν τα βγαζε πέρα, τρέχει και εκείνο το δάνειο…).

Η αφορμή φίλε μου η αφορμή …

Η αφορμή να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και η μάζα να γίνει λαός !
Λαός που συνειδητοποιεί την δύναμή του και τα σπάει όλα. Που μαθαίνει να διεκδικεί δυναμικά. Που αντιλαμβάνεται  το χαλάρωμα του σφιγκτήρα που παθαίνουν όλοι αυτοί οι γλοιώδεις των εδράνων, μόλις νιώσουν την καυτή του ανάσα.
Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς υποκείμενο, ούτε ιδέες, ούτε αξίες.

Η αφορμή φίλε μου η αφορμή …

Η αφορμή για να οδηγηθεί η ιστορία από την ανάγκη. Να πάρει ο λαός τα πράγματα στα χέρια του. Να βγάλει απ τα σπλάχνα του ηγέτες κι όχι σωτήρες. Φτάνει πια με τους σωτήρες. Να πάνε να γαμηθούν οι σωτήρες ΟΛΟΙ . Εθνικοί – Ταξικοί – θρησκευτικοί - οικονομικοί – στρατιωτικοί  ΟΛΟΙ.
Έχουν πείσει τους λαούς ότι η πολιτική είναι μόνο για τους ειδικούς, τους αρίστους, τους σοφούς, κι ο λαός  μετρά  τα ντοκτορά, του Γιωργάκη, του Σαμαρά του Βενιζέλου και λέει «μα δεν μπορεί τόσα κιλά χαρτούρα με Χάρβαρντ, Κέιμπριτζ, Γέιλ . Σίγουρα είναι ικανοί ηγέτες»
Κακομοίρηδες! Τα ΜΜΕ σας ταΐζουν την μαλακία με τις κουτάλες.

Έλα στην διαδήλωση κοίτα στα μάτια  τον διπλανό σου.
Στα μάτια όχι στο σημαιάκι η την κονκάρδα και πες του: 
«Δεν πάει άλλο  αδερφέ ! έλα να το τραβήξουμε  μέχρι τέρμα».

Διαφορετικά μείνε με το κοντάρι της σημαίας σου και βάλτο στον κώλο σου, αφού έτσι κι αλλιώς η διάλυση του λαού σε αντίπαλα τεταρτημόρια εκεί θα μας πάει.

frixos

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Αρκετά στο όνομα μου σταυρώσατε το ανθρώπινο γένος!

Δ.Λιαντίνης.


- Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφρακιάρηδες. Κι εσείς μοιάζετε σε μένα, όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπόταμος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια.

Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω.
Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή, και τις δολερές σας πράξεις. Αυτά είχα στο νου μου, την ώρα που τίναζα τα αστροπελέκια με τα απανωτά «ουαί» για τη φαρισαϊκή ηθική σας. Με αστραπές τρεκλές, με βροντή και με λάμψη εμαστίγωσα την υποκρισία σας. Και σεις με κάματε σημαία στα ψεύδη και σάλπιγγα στις πομπές σας. 

Γιατί όλοι σας, από τον πάπα της Ρώμης και τον πατριάρχη της Πόλης, από το σοφό θεολόγο και το φοροφυγά επίτροπο της ενορίας ως τον τουρλωτό καθηγούμενο του μοναστηριού, είσαστε ίδιοι οι τάφοι που παράσταινα. Γιομάτοι ακαθαρσίες, μύγα κουλουμωτή, και σάπια κόκαλα. 
Και τούτο το τέρας των τεράτων δύο χιλιάδες χρόνους τώρα. Το σέρνετε και χαράζετε την τροχιά της ιστορίας, όπως οι Τρώες που έσερναν εκείνο το ξύλινο άλογο με χαχανητά και αλληλούια από τα τείχη στην πόλη. Χωρίς να ξέρουν ότι ετοίμαζαν το χαμό τους. Σας βλέπω χωσμένους στα ερείπια της ιστορίας, που οι ίδιοι στο όνομα μου θα την γκρεμίσετε.

Διπλοεντέληνοι και παχυμουλαράτοι. Κακά σας έμαθε, όποιος σας είπε ότι σας φέρνω ειρήνη. Ρομφαία και μαχαίρια σας έφερα. Και το μεγάλο πόλεμο στον εαυτό σας πρώτα, και ύστερα στους υποκριτές του κόσμου. Καμωθήκατε πως δεν καταλάβατε αυτά που σας είπα. Όμως τα λόγια μου ήσαν κρυστάλλινα και καθαρά σαν τα μάτια μου. Εκείνος που είναι να τραβήξει το δρόμο μου, είπα, θα σηκώσει τον ιδικό του σταυρό.

Άλλο πέρασμα δεν υπάρχει. Ούτε άλλη ερμηνεία στα λόγια μου. Μα εσείς διακωμωδήσατε την τραγωδία. Ανοίξατε πόρτα εκεί που δεν υπάρχει. Την οδηγία μου την κατεβάσατε στη λασπουριά και στα έλη σας. Όπου κοάζετε και βουτάτε με τους βαθράκους. Εγώ να σηκώσω τις δικές σας αμαρτίες; Για ποιο λόγο τάχα, χαραμήδες;

Το χρώσταγα στην αμάθεια, στην οκνηρία, στο βόλεμα σας; Στολιανό άντερο και στο χοντρό σας; Ναι. Είναι αλήθεια πως σας ζήτησα ν' αγαπάτε τους άλλους. Αλλά πώς ημπορείτε, θεομπαίχτες, ν' αγαπάτε τους άλλους, αν δεν πάψετε πρώτα ν'αγαπάτε τον εαυτό σας; Που ο καθένας σας πιστεύει πως είναι ο άξονας, που γύρω του κινείται η γη και η ιστορία;

Με παραχαράξατε ως το τελευταίο μου κύτταρο. Και διδάξατε πονηρά ότι ανέβηκα στο σταυρό, για να σας λυτρώσω.

Όχι.
Εκείνος που είναι να σωθεί, που σημαίνει εκείνος που διάλεξε τη ζωή της αρετής και του δίκιου, θα τραβήξει αναπόφευγα για το δικό του λόφο και το δικό του όρος.

Τέλος, κιοτήδες και κάλπηδες. Αγιορείτες , μαδεμλίνοι,  δομινικανοί, σαβουρώματα. Τέλος.
Αρκετά στο όνομα μου σταυρώσατε το ανθρώπινο γένος!


Ο Ιησούς, ποιητής με λάμψη που τυφλώνει, είναι ο μέγας Ουτοπικός. Λησμόνησε τα πόδια, και ζήτησε τους ανθρώπους με φτερά. Οι άγγελοι όμως κατοικούν στον ουρανό. Σαν ξεπέσουν στη γης, γίνουνται διάβολοι. Νομενκλατούρες, μαλαματαίοι, αρχιδιαμάντες, και πρωτοκλασάτοι φτωχοδιάβολοι.

Απόσπασμα από το έργο του Δημήτρη Λιαντίνη "Γκέμα".

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Το λιοντάρι αρσενικό ή θηλυκό, είναι πάντα λιοντάρι


Του Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα.
Μια κουρδική παροιμία λέει :
“Sher shere chi jine, chi mere”, ( Το λιοντάρι αρσενικό ή θηλυκό, είναι πάντα λιοντάρι ).


Αυτή είναι η Ceylan Ozalp (Berivan Sason) από το Kobanê, που θα μείνει για πάντα στη καρδιά
των συμπατριωτών της , με το όνομα της βαθειά χαραγμένο στην ιστορική τους μνήμη.
Η ομάδα της έπεσε σε ενέδρα των εγκληματιών του Daesch. Όταν όλες οι συμπολεμίστριες της
σκοτώθηκαν κι απόμεινε μόνη, τινάχτηκε στον αέρα, παίρνοντας μαζί της 10 από “δαύτους”.

Το Kobanê είναι ακόμη όρθιο με τους υπερασπιστές του να παραμένουν όρθιοι στις θέσεις τους.


Αυτός είναι ο πλέον πρόσφατος χάρτης των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη περιοχή.
Με το κίτρινο χρώμα είναι η περιοχή που ελέγχονται απόλυτα από τους Κούρδους.
Με το μπλε χρώμα είναι η ζώνη όπου το YPG διεξάγει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, έχοντας
ανακαταλάβει τις περιοχές αυτές.
Το ISIS (Daesch) ελέγχει μόνο τη μικρή ζώνη, που είναι σημειωμένη με μαύρο χρώμα,
μπαινοβγαίνοντας από τα τουρκικά σύνορα, έχοντας πλήρη κάλυψη και απολαμβάνοντας την
αμέριστη βοήθεια της κλίκας του βλαχοδήμαρχου Ερντογάν και του καθηγητή Νταβούτογλου.


Την ίδια ώρα οι τουρκικές αρχές έχουν εξαπολύσει ανεπανάληπτο κύμα βίας εναντίον των
Κούρδων σε όλες τις πόλεις στη Τουρκία.

Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τη στενή συνεργασία Τουρκίας και ISIS, μπορείτε να
διαβάσετε αν θέλετε μέχρι και στο Newswek (!!!), όπου δημοσιεύονται αποκαλύψεις του Sherko
Omer, πρώην τεχνικού υπεύθυνου του “επικοινωνιακού μηχανισμού” του ISIS.
http://www.newsweek.com/isis-and-turkey-cooperate-destroy-kurds-former-isis-member-reveals-turkish-282920

Και μην ξεχνάτε ότι ISIS δεν σημαίνει μόνο Islamic State In Syria, αλλά και Israeli Secret
Intelligence Services. (Two Sides Of The Same Coin - ISIS, ISRAEL )


υπάρχει κάποια δόση υπερβολής, δείτε τι λένε οι ίδιοι οι εμπνευστές και αυτουργοί :
Πρώτα απ' όλα η πρώην πρώτη απατημένη κυρία των ΗΠΑ και ενδεχομένως μέλλουσα πρόεδρος
τους, όπως τους αξίζει : Hillary Clinton We created Al Qaeda

Ακολουθεί η ανθρωπιστική δήλωση της μέγαιρας Albright, όταν τη ρώτησαν αν άξιζε το κόπο να
πεθάνουν 500.000 παιδιά στο Ιράκ, δηλαδή περισσότερα απ' ο,τι στη Χιροσίμα, εξαιτίας της
“μηχανής” που έχουν σκαρφιστεί οι ΗΠΑ με τις κυρώσεις. Θυμηθείτε τότε, όταν οι χώρες του
ΟΗΕ, μεταξύ των οποίων και η δική μας, μετά από τη πίεση των Αμερικανών  που έχουν αναλάβει
αυτοβούλως και “εργολαβικά” τη προστασία του ελεύθερου κόσμου από “τα ίδια τους τα
κατασκευάσματά”, τους είχαν στερήσει μέχρι το γάλα και τα φάρμακα :
Madeleine Albright - The deaths of 500,000 Iraqi children was worth it for Iraq's non existent WMD's
Όσο για το ποιοι αναλαμβάνουν να κάνουν τη βρώμικη και δύσκολη δουλειά, φαντάζομαι να σας
είναι γνωστό. Σήμερα προσφέρει νέες θέσεις εργασία γι πολλούς νέους, σε μια προσπάθεια να
αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας σε παγκόσμιο επίπεδο:
How to become an Israeli spy.

Επειδή δε “η λανθάνουσα γλώσσα την αλήθεια λέγει”, ακούστε τι λέει “κατά λάθος” σε μια
συνέντευξη του στη τηλεόραση. ο τύπος αυτός που είναι πράκτορας της Mossad, προς το τέλος του
video, που μπορείτε να δείτε εδώ:
A slip of the tongue by a former mossad agent about the london bombings


Κορνήλιος Καστοριάδης . "Οι λαοί θα βρουν τη λύση".

frixos



Προφητικός ο Κορνήλιος Καστοριάδης το 1991 για την Ελλάδα του σήμερα.
....

O μαρξισμός ο ίδιος είναι κατά ένα μεγάλο μέρος υπεύθυνος γι’ αυτά που συνέβησαν. Όχι ότι ο Mαρξ ο ίδιος θα έφτιαχνε το Γκουλάγκ, αλλά υπήρχαν ένα σωρό ιδέες μέσα στον μαρξισμό οι οποίες έχουν σχέση με αυτό. Παραδείγματος χάρη ότι υπάρχει μία και μόνο, μία ορθή θεωρία.

Aπό τη στιγμή κατά την οποία οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει μία και μόνο ορθή θεωρία – μιλάμε για την πολιτική, όχι για τα μαθηματικά – από κείνη τη στιγμή δημιουργείται το τερατώδες φαινόμενο της ορθοδοξίας, υπάρχει μια γνώμη που είναι σωστή και η άλλη είναι όργανο του διαβόλου,...

Aν πρόκειται να υπάρξει κάποιο καινούριο ξεκίνημα της κοινωνίας, ασφαλώς αυτό το καινούριο ξεκίνημα θα συμβαδίσει με μια αφύπνιση των ανθρώπων,οι οποίοι θα πάψουν να είναι καταναλωτικά ζώα και θα ξαναγίνουν πολιτικά ζώα, δηλαδή άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, γιατί όπως έλεγε και ο Aριστοτέλης «είναι ικανοί να άρχουν και να άρχονται»…

…ότι πρέπει να εκθρονίσουμε από την οικονομία την παραγωγή και την κατανάλωση από την κεντρική θέση που έχουν σήμερα. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι σήμερα να αποκτήσουν μια καινούρια έγχρωμη τηλεόραση του χρόνου, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί ουδέποτε θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα κοινά, καθένας θα προσπαθήσει, όπως λένε στα σύγχρονα ελληνικά, «να τα πιάσει» όσο γίνεται περισσότερο και αυτό είναι όλο. Aυτή η πορεία είναι όχι μόνο ανάξια των ανθρώπινων όντων, αλλά είναι και παράλογη και οδηγεί την καταστροφή του πλανήτη. Δεν μπορεί να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση και, αν εξακολουθήσει, πρέπει να σκεφθεί κανείς ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο το ένα έβδομο του πληθυσμού της γης που ζει σ’ αυτές τις συνθήκες.

Φαντασθείτε τις συνέπειες στο περιβάλλον αν τα πεντέμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων επρόκειτο να φθάσουν το βιοτικό επίπεδο της Aυστραλίας. Eίναι ένας εφιάλτης και , από την άλλη μεριά, πώς μπορείς να τα αφήσεις στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα;

Συνεπώς χρειάζεται μια βασική αλλαγή στο τι οι άνθρωποι θεωρούν άξιο, τι θεωρούν σημαντικό και τι θεωρούν σκοπό της ζωής τους, για να μπορέσει να γίνει μια πραγματική αλλαγή…

…Eγώ φοβάμαι ότι η Eλλάδα ήδη έχει χάσει την οντότητά της. Πηγαίνω στην Eλλάδα κάθε καλοκαίρι για δυο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3.000 χρόνια. Aκόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Oι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, καφέ κλπ. Τώρα αν τους ζητήσεις ένα ποτήρι νερό σου λένε «ναι, 500 δραχμές».

Aυτό έχει ήδη γίνει· και μετά από το 1993, αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Ελλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε. Tα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιριών, οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια, χορευτές στα καμπαρέ κλπ.

Αποσπάσματα από συνέντευξη του φιλόσοφου στο δημοσιογράφο κ. Γιώργο Xατζηβασίλη της ελληνόφωνης εφημερίδας του Σίδνεϋ, και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Aυγούστου 1991.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας.

frixos
Ταγμένος στο όνειρο μιας ιδανικής κοινωνίας, ένας νέος με φλόγα και συνείδηση αγωνιστή, τεκμηριώνει με ειλικρίνεια την στάση του και τις θέσεις του απέναντι στην σαπισμένη ηθικά και πνευματικά Ελληνική κοινωνία. Μιά επαναστατημένη ψυχή που δηλώνει ότι θα συνεχίσει τον αγώνα έστω κι αν θα καταλήξει κι αυτός σαν τα αστέρια που έβλεπαν τα βράδια να πέφτουν και να χάνονται στον ουρανό. Μένει να αναρωτηθούμε ποιος ειναι το τέρας και ποιοι το ταΐζουμε.

Γράμμα του Νίκου Ρωμανιά από τη φυλακή
Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.
Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.
Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.
Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Γι' αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.
Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.
Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.
«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)
Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.
Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.
Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.
Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.
Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.
Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι' αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.
Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.
Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.

Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.
Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ
ΥΓ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια».

Νίκος Ρωμανός
Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού».