Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

ΗΠΑ: Απίστευτη ωμή βία κατά των Ιθαγενών Λαών που πολεμούν για όλους μας! (Βίντεο)

του Γιώργου Μητραλιά
  



 

Οι συγκλονιστικές εικόνες κρατικής βίας αλλά και λαϊκής αντίστασης που θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί δεν είναι από κάποιο από τα ανοιχτά πολεμικά μέτωπα της Μέσης Ανατολής, έστω και αν σε αυτές πρωταγωνιστούν οι ένοπλες δυνάμεις της παγκόσμιας υπερδύναμης. Είναι από το ίδιο το εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, από τη Βόρεια Ντακότα όπου εδώ και έξι μήνες (!) οι Ιθαγενείς Σιού και οι υποστηρικτές τους κλιμακώνουν αυτό που πιθανόν είναι η πιο χειροπιαστή, σημαντική και σημαδιακή πάλη ενάντια στους πρωταίτιους της κλιματικής καταστροφής, στις πολυεθνικές του πετρελαίου.

Με λίγα λόγια, όλα άρχισαν όταν ο τεράστιος πετρελαιαγωγός που έχει σχεδιαστεί να διασχίσει τέσσερις πολιτείες των ΗΠΑ (Νότια και Βόρεια Ντακότα, Άϊοα και Ιλινόϊ) έφτασε στα εδάφη των Σιού και οι κατασκευαστές του άρχισαν τις εργασίες για να τον περάσουν κάτω από τον ποταμό Μισούρι που δίνει νερό και ζωή στους Σιού και σε εκατομμύρια κατοίκων της περιοχής. 
Πολύ γρήγορα, συνέβη κάτι μοναδικό στην ιστορία των Ιθαγενών Εθνών αλλά και των ΗΠΑ: Από παντού συνέρρευσαν αντιπροσωπείες όλων των 284 Ιθαγενών φυλών και εθνών όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και όλης της αμερικανικής ηπείρου, από τον Καναδά και την Αμαζονία μέχρι τη Γη του Πυρός! 
Και επιπλέον, μέρα με τη μέρα πλήθαιναν οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης σε δεκάδες πόλεις των ΗΠΑ αλλά και στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού, στο Λονδίνο ή στο Δουβλίνο, με αποκορύφωμα τη χτεσινή κατάληψη από αλληλέγυους διαδηλωτές του κεντρικού προεκλογικού κέντρου της Κας Κλίντον στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης! 
Ο λόγος προφανής: Ο ηρωικός και συνάμα παραδειγματικός αγώνας στο Standing Rock είναι μοναδικός στα παγκόσμια χρονικά καθώς είναι ταυτόχρονα... πολλοί αγώνες μαζί! 
Όπως το λέει θαυμάσια ο μεγάλος Τεξανός συγγραφέας, δημοσιογράφος και αγωνιστής Jim Hightower, 
«δεν είναι μια απλή είδηση αλλά η πανοραμική ιστορία των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι πραγματικό ρεάλιτι σόου (real reality show) –ένα πολιτιστικό, πολιτικό και ηθικό δράμα με πρωταγωνιστές τη γενναιότητα των από κάτω, τον ταξικό πόλεμο, τις πανάρχαιες ιεροτελεστίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους υπερασπιστές των κοινών αγαθών, και τους πιο αποτρόπαιους Τεξανούς πετρελαιάδες…». 
Θα προσθέταμε και τις αρκετές μεγάλες τράπεζες που χρηματοδοτούν τον πετρελαιαγωγό (3,5 δις. δολάρια) και φυσικά το αμερικανικό κράτος και τις –κατασταλτικές και άλλες- αρχές του που κάνουν επίδειξη ωμής βίας αλλά και μπαμπεσιάς καθώς δεν διστάζουν να παραβιάσουν, για νιοστή φορά, τις συμφωνίες που οι κυβερνήσεις τους είχαν συνυπογράψει με τους Σιού ανά τους αιώνες!
  


Αγαπητέ αναγνώστη, φυσικά θα αναρωτηθείς πώς είναι δυνατό να συμβαίνουν στις ΗΠΑ όλα αυτά εδώ και μήνες και να μην έχεις ούτε ακούσει ούτε διαβάσει το παραμικρό. Όμως μην απορείς. Από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη, όλα τα «μεγάλα» ΜΜΕ σιωπούν πεισματικά και δεν λένε λέξη για τον καταιγισμό των –συχνά ιστορικών- γεγονότων που διανθίζουν αυτό που αποκαλούμε «σημερινή βορειοαμερικανική κοσμογονία». (1) Ωστόσο, μάταιος ο κόπος τους. Το καραγκιοζιλίκι της αντιπαράθεσης Χίλαρι-Τραμπ τελειώνει σε λίγες μέρες και η κοχλάζουσα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα των ΗΠΑ θα αποκαλυφθεί πάρα πολύ σύντομα σε όλο το ελπιδοφόρο μεγαλείο της. Παρακολούθησε λοιπόν το βίντεο που ακολουθεί έχοντας όμως πάντα κατά νου ότι δεν σου δίνει παρά μια πρώτη γεύση των όσων συγκλονιστικών θα αρχίσουν να διαδραματίζονται αμέσως μετά από τις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου…

Police & Military Attack Oceti Sakowin Treaty Camp from Unicorn Riot on Vimeo.

πηγή: Ελληνική Επιτροπή ενάντια στο Χρέος

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Τι έκανες στον πόλεμο, φασίστα;

του Νίκου Μπογιόπουλου
  




  Σήμερα συμπληρώνονται 76 χρόνια από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στον φασίστα εισβολέα. Ένα «Όχι» που ο ανθός του τόπου το έγραψε με το αίμα του στην Πίνδο και αμέσως μετά την ναζιστική κατοχή με το ΕΛΑΣίτικο ντουφέκι στα βουνά της χώρας, με την ΕΑΜική Αντίσταση και το ΕΠΟΝίτικο χωνί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.


Το «Όχι» της 28ης Οκτώβρη, μετά την απελευθέρωση από τις χιτλερικές ορδές συνεχίστηκε όταν οι γερμανοτσολιάδες, οι ταγματασφαλίτες, οι δοσίλογοι και οι απόντες από το έπος της Εθνικής Αντίστασης βρήκαν τη θέση τους στην αγκαλιά της αγγλοκρατίας και της αμερικανοκρατίας.

Ήταν αυτοί και οι πάτρωνές τους που για να διατηρήσουν την Ελλάδα κάτω από την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία, ξεκίνησαν έναν μονομερή εμφύλιο ενάντια στην ίδια την ελπίδα για μια Ελλάδα της δημοκρατίας και της κοινωνικής προκοπής.

Σήμερα, 76 χρόνια μετά, η Ελλάδα, που κατ’ αναλογία του πληθυσμού της πλήρωσε στο φίδι του ναζισμού το μεγαλύτερο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές από κάθε άλλη στον κόσμο, που η καταστροφή της από το πέρασμα των βαρβάρων υπήρξε ολοκληρωτική, γιορτάζει το «Όχι». Και θυμάται:

Καλάβρυτα, Δίστομο, Χορτιάτης, Βιάνος, Κάνδανος, Καισαριανή, Καλογρέζα, Κοκκινιά, Βύρωνας…

Γιορτάζει και θυμάται τους ήρωες του ‘40, τους αμέτρητους νεκρούς από την πείνα του ’41, τους χιλιάδες εκτελεσμένους.

Γιορτάζει και θυμάται ότι η ηθική και η οικονομική της αποκατάσταση, είτε αφορούν στο κατοχικό δάνειο, είτε στις γερμανικές επανορθώσεις για τις ναζιστικές θηριωδίες, μένουν ακόμα ανεκπλήρωτες.

Όμως, στην Ελλάδα του 2016, στην Ελλάδα που 76 χρόνια μετά γιορτάζει και θυμάται,

Yπάρχουν κι αυτοί:

«Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί […] με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού,υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και τα οράματά μας: HEIL HITLER! 
» 
(ΝίκοςΜιχαλολιάκος,περιοδικό «Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987)

Υπάρχουν κι αυτοί:



Υπάρχουν κι αυτοί:

«Θα κατεβαίναμε στις εκλογές για να μετρηθούμε και για το 0,2%. Για να πούμε ότι υπάρχει 0,2% φασίστες, αμετανόητοι χρυσαυγίτες… Είναι εθνικοσοσιαλισμός ελληνικός στα μέτρα του 2011. Έχω μεγάλο σεβασμό σ’ αυτό που υπήρξε η Γερμανία του Χίτλερ… Εμείς πιστεύουμε στην πατρίδα και όχι στη δημοκρατία. Αν είναι να σωθεί η πατρίδα, ας πάει στο διάολο η δημοκρατία… Τι καταλάβατε από τους δημοκράτες; Τι χειρότερο θα σας κάνουν οι φασίστες;» 

(Νίκος Μιχαλολιάκος, ομιλία στη Σπάρτη, 6/7/2011)

Υπάρχουν κι αυτοί:


Υπάρχουν κι αυτοί:



Υπάρχουν κι αυτοί:


Ο υποφυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Χρήστος Παππάς, σε μια από τις πολλές επισκέψεις του στον τάφο του Μουσολίνι στο χωριό Πρεντάπιο της Ιταλίας. Ο «πατριώτης» χρυσαυγίτης αποδίδει φόρο τιμής στο ίνδαλμά του: Τον Μουσολίνι! Ο Παππάς, ευλαβικός προσκυνητής στον τάφο του φασίστα, του δικτάτορα που επιτέθηκε στην Ελλάδα, σαν σήμερα, στις 28 Οκτωβρίου 1940…


Υπάρχουν κι αυτοί:



Η φωτογραφία του υποφυρερίσκου της Χρυσής Αυγής, του Παππά, καπελωμένου με το μουσουλμανικό φέσι που φορούσαν οι μουσουλμανικές μεραρχίες των SS στα Βαλκάνια το 1943, πράγματι είναι χίλιες λέξεις. Αυτοί οι ισλαμοφάγοι, προσφυγοφάγοι και κατά τα άλλα… «πατριώτες», μέχρι και τούρκικο φακιόλι μπορούν να φορέσουν αν αυτό επιτάσσει το ναζισμός τους.


Υπάρχουν και αυτοί:


Υπάρχουν κι αυτοί:

«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσετην ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού;(…). Ο ρομαντισμός ωςπνευματικό κίνημακαι ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)» 

(Ηλίας Κασιδιάρης, εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», 20/4/2011)

Υπάρχουν κι αυτοί, όπως ο Τσιρονίκος:

Ο Έκτωρ Τσιρονίκος ήταν δωσίλογος, συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής. Εφτασε μέχρι και αντιπρόεδρος στη γερμανοδιορισμένη «κυβέρνηση» του Ιωάννη Ράλλη. Ηταν, δηλαδή, ο αντιπρόεδρος της «κυβέρνησης» των γερμανοτσολιάδων του Ράλλη, της «κυβέρνησης» δηλαδή που ίδρυσε τα «Τάγματα Ασφαλείας». Σύμφωνα μάλιστα με τον G. Aly στο βιβλίο του «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ», ο ΕκτωρΤσιρονίκος ήταν αυτός που είχε φροντίσει για την πώληση από Έλληνες χρηματομεσίτες του κλεμμένου χρυσού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο Χρηματιστήριο Αθηνών, με σκοπό να εφοδιαστεί η Βέρμαχτ με το απαραίτητο ρευστό που χρειαζόταν για τις ανάγκες των μονάδων Κατοχής.

Μια τέτοια «πατριωτική» προυπηρεσία δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη. Έτσι, στο περιοδικό της Χρυσής Αυγής (τεύχος Δεκέμβρη 1983), στη δεύτερη σελίδα, μέσα σε ειδικό πλαίσιο ώστε να τονίζεται ευδιάκριτα το ιδεολογικό πρόσημο της ναζιστικής οργάνωσης, σε περίοπτη θέση έτσι ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες για τις ιστορικές της αναφορές και για το πολιτικό της πρόταγμα, δημοσιεύτηκε κείμενο υπό τον τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ», το οποίο καταλήγει ως εξής:


«Γιατί ΕΜΕΙΣ, μόνο ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, μελλοντικοί ανατροπείς της διαφθοράς, μελλοντικοί Δημιουργοί της Πολιτείας του Ήλιου, της Πολιτείας του Ελληνικού Μεγαλείου, της ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ».

Η υπογραφή του εν λόγω δημοσιεύματος (με κεφαλαία γράμματα) είναι: «ΕΚΤΩΡ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΣ».


Τα ινδάλματα των χρυσαυγιτών έχουν όνομα: «Τσιρονίκοι»…


Υπάρχουν, λοιπόν, κι αυτοί:


Το ερώτημα, επομένως, κάθε άλλο παρά ρητορικό είναι:

Ο Κασιδιάρης, ο υμνητής του «ανανεωτικού» και «πνευματικού» ναζισμού, ο λάτρης του «ρομαντισμού»των «Ες – Ες» και των Άουσβιτς,

Ο Παπάς, ο ταπεινός προσκυνητής του Μουσολίνι, ο τύπος που φωτογραφίζεται με ναζιστικά φέσια και διασκεδάζει εκπαιδεύοντας μωρά να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ»,

Ο Μιχαλολιάκος, ο φυρερίσκος της «σποράς των ηττημένων του ‘45», ο τρέφων «μεγάλο σεβασμό για την Γερμανία του Χίτλερ», ο κραυγάζων με πάθος «Χάιλ Χίτλερ» ένεκα το «εθνικοσοσιαλιστικό καθήκον» του,

Ολα αυτά τα ναζιστοειδή, οι απόγονοι των Τσιρονίκων, αυτοί τι ακριβώς γιορτάζουν σήμερα;…
πηγή: TPP

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Το ‘’σημειωματάριο’’ με τα μεγάλα… Χ.

του Κώστα Γιαννιώτη

  


 
Το σημείωμα αυτό είχε ξαναδημοσιευτεί παραμονές του περσινού δημοψηφίσματος, που προδόθηκε με τον πιο βρόμικο και αισχρό τρόπο από την παρεούλα του Τσίπρα !

Σήμερα ξαναδημοσιεύεται στη μνήμη εκείνων που έμειναν για πάντα στα Αλβανικά βουνά, υπερασπιζόμενοι το ΟΧΙ !


***
Θυμάμαι που κάποιες φορές, τα ζεστά καλοκαιρινά δειλινά εγώ κι ο πατέρας μου καθόμασταν στο μοναδικό σκαλοπάτι τής, πάντα ανοιχτής, εξώπορτας του σπιτιού μας, χαζεύοντας τους περαστικούς.

Παραξενευόμουνα όταν κάποιες φορές τον έβλεπα να κοιτάζει ξανά και ξανά τις σελίδες από ένα μικρό σημειωματάριο που κρατούσε στα χέρια του, ενώ τα μάτια του έμοιαζαν δυο μικρές λίμνες.

Του ζητούσα να το δω και με άφηνε να το ξεφυλλίσω. Ελάχιστα πράγματα καταλάβαινα από τις πυκνογραμμένες αράδες. Τα περισσότερα έμοιαζαν κινέζικα για τα παιδικά μου μάτια.

Κουτσοκατάφερνα να διαβάσω κάποια ονόματα, που είχαν όμως πάνω τους ένα μεγάλο Χ. Όταν τον ρωτούσα γιατί αυτά το ονόματα είχαν πάνω τους αυτό το μεγάλο Χ, κάρφωνε τα μάτια πέρα μακριά... και μου απαντούσε ...
"για να ζεις εσύ σήμερα! Ήταν αδέρφια μου"!
Και οι λιμνούλες των ματιών του ξεχείλιζαν...

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι το ... "σημειωματάριο" ήταν ημερολόγιο από το αλβανικό Μέτωπο κι ότι μου μιλούσε για κάποιους από τους άντρες της διμοιρίας του ( ο ίδιος ήταν λοχίας ) που έμειναν για πάντα στα αλβανικά βουνά, από τα οποία ο ίδιος γύρισε πεζός, ανάπηρος, σκελετωμένος και γεμάτος ψείρες.

Αυτές τις μνήμες μου ζητούν να σβήσω οι σημερινοί ΝΑΙνέκοι και να γίνω ... "Ευρωπαίος"!

Εγώ θα μείνω ΕΛΛΗΝΑΣ και πιστός στη μνήμη αυτών των μεγάλων Χ πάνω στα ονόματα του μικρού ημερολογίου!

Τα ονόματα όσων έμειναν για πάντα στα κακοτράχαλα καραούλια να αγναντεύουν μακριά, μη και φανεί πάλι ο εχθρός !

Θα τα τιμήσω με το δικό μου ... «ΟΧΙ»!!

Κι αν χρειαστεί, για το μέλλον των παιδιών μου και όλων των παιδιών αυτού του τόπου, ας μπει και στο δικό μου όνομα ένα μεγάλο Χ.



Έρευνα - Υπάρχει διατροφική επάρκεια στην Ελλάδα;

του Νίκου Παπαδόπουλου*



"Μύθος η διατροφική εξάρτηση της Ελλάδας από άλλες χώρες"
(του Νίκου Παπαδόπουλου*)
Ίσως τα πιο δημοφιλή σλόγκαν τον καιρό της κρίσης να είναι τα εξής: «Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα» ή «Αν πάψουν οι εισαγωγές, τελειώσαμε, θα πεινάσουμε». Οι παραπάνω φράσεις, εκτός από ενδείξεις εθνικής μειονεξίας, μαρτυρούν και ένα τεράστιο έλλειμμα πληροφόρησης ή, καλύτερα, μια συστηματική παραπληροφόρηση του κοινού σχετικά με τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας.


.

Ο μύθος της έλλειψης τροφίμων στην Ελλάδα

Όπως προκύπτει από την έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, το 79% των Ελλήνων (και το 47% των Κυπρίων) θεωρεί πως δεν υπάρχουν επαρκή επίπεδα παραγωγής τροφίμων για τον ευρωπαϊκό πληθυσμό σε επίπεδο ΕΕ, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων (ποσοστό 94% - το μεγαλύτερο σε όλη την Ευρώπη) πιστεύει ότι η εθνική παραγωγή τροφίμων δεν είναι επαρκής για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού. 

 Οι παραπάνω φόβοι των Ελλήνων είναι εντελώς αδικαιολόγητοι. 
 Σύμφωνα με έρευνα της ΠΑΣΕΓΕΣ, η οποία πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας, η Ελλάδα, ακόμα κι αν κοπούν τελείως οι εισαγωγές τροφίμων (όπως έγινε στην Αργεντινή), δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να πεινάσει. Έτσι, λοιπόν, όπως αναφέρει ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ, κ. Τζανέτος Καραμίχας, το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας σε μια σειρά βασικών αγροτικών-διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωικής παραγωγής για το 2010, ανήλθε κατά μέσο όρο στο 94% περίπου!

Ειδικότερα, από την παραπάνω έρευνα προκύπτει ότι το ποσοστό αυτάρκειας στη φυτική παραγωγή ανέρχεται κατά μέσο όρο περίπου στο 99%, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά, όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, με το μικρότερο ποσοστό να καταγράφεται στο μαλακό σιτάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171 %).

Στο ελαιόλαδο και τις ελιές, τα οποία είναι βασικά είδη διατροφής, η αυτάρκεια εμφανίζει υψηλό ποσοστό, μια και η χώρα παραμένει έντονα εξαγωγική στα δυο αυτά προϊόντα.

Η αυτάρκεια βρώσιμης ελιάς αυξήθηκε κατά το τελευταίο έτος κατά 61,8%, με αποτέλεσμα να καλύπτουμε το 996%(!) της ζήτησης, με το 88,3% όμως να εξάγεται. Στο λάδι η παραγωγή φτάνει επίσημα το 151% της κατανάλωσης. Στο ποσοστό αυτό, όμως, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και μια τεράστια ποσότητα ατυποποίητου λαδιού που εξάγεται παρανόμως κυρίως σε γειτονικές χώρες, καθώς και ένα μικρό ποσοστό της τάξεως του 4,33% ελαιολάδου που εισάγεται ετησίως, χωρίς κανείς να ξέρει την αιτία.

Συνυπολογίζοντας αυτά τα ποσοστά, θα μπορούσαμε να τροφοδοτούμε με λάδι σχεδόν όλη την Ευρώπη! Φέτος, μάλιστα, παρατηρήθηκε υπερπαραγωγή ελιάς σε Πήλιο και Χαλκιδική, με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να μην έχουν τι να κάνουν το προϊόν τους και να το αποθηκεύουν προκειμένου να πιάσουν καλύτερες τιμές μετά από κάποιους μήνες.

Το ψωμί, ψωμάκι;

 Στο μαλακό σιτάρι, από το οποίο γίνεται το ψωμί, εισάγουμε ετησίως πάνω από 1.000.000 τόνους αξίας εκατομμυρίων ευρώ, κυρίως από χώρες όπως η Ρωσία, η Γαλλία και η Ουκρανία. Οι εισαγωγές αυτές είναι τελείως άσκοπες και καταστροφικές για την ελληνική Οικονομία - πρόκειται για σιτηρά αμφίβολης ποιότητας, αφού κάποιες ανατολικές χώρες υποχρεούνται βάσει κοινοτικής νομοθεσίας να κάνουν ακόμα και ελέγχους για ίχνη ραδιενέργειας! Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1957(!) η Ελλάδα πέτυχε την αυτάρκεια σε μαλακό σιτάρι, με την ποικιλία Γ 38290 που δημιούργησε το Ελληνικό Ινστιτούτο Σιτηρών. Μάλιστα, προς τα τέλη του 1970 υπήρχε πλεόνασμα που διατηρήθηκε μέχρι το 1984!

 Έκτοτε αρχίζει ραγδαία μείωση της καλλιέργειας του μαλακού σιταριού, η οποία συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση της καλλιέργειας του σκληρού. 

 Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα είναι από τότε ελλειμματική σε μαλακό σιτάρι και πλεονασματική σε σκληρό, από το οποίο γίνονται τα ζυμαρικά. Αυτό οφείλεται στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε., η οποία έδωσε ισχυρά κίνητρα στους παραγωγούς σκληρού σιταριού (35 ευρώ το στρέμμα). Δηλαδή μας αύξησαν την παραγωγή μακαρονιών και μάς μείωσαν την παραγωγή ψωμιού, που από την Αρχαιότητα είναι βασικό είδος διατροφής.

 Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, τα 2.498.070 στρέμματα (με παραγωγή 649.800 τόνων) που καλλιεργούνταν με σκληρό σιτάρι στην Ελλάδα το 1981, αυξήθηκαν το 2001 σε 7.083.100 στρέμματα (με παραγωγή 1.457.260 τόνων) ενώ, αντίστροφα, τα 7.517.747 στρέμματα (με παραγωγή 2.106.270 τόνων) που καλλιεργούνταν με μαλακό σιτάρι στην Ελλάδα το 1981, μειώθηκαν το 2001 σε 1.682.273 στρέμματα (με παραγωγή 442.060 τόνων).

  Η τεράστια μείωση της παραγωγής του ελληνικού μαλακού σιταριού και του κριθαριού αύξησε σημαντικά την εισαγωγή τους και οδήγησε σε μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στο κλάδο των δημητριακών που έφθασε το 2008 τα 365 εκατ. ευρώ, ενώ και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στον κλάδο των ζωοτροφών έφθασε την ίδια χρονιά στα 354 εκατ.

 Αυτή η ραγδαία ανατροπή συνοδεύτηκε από μετακίνηση του μαλακού σιταριού στα πιο άγονα και του σκληρού στα πιο γόνιμα εδάφη, με αποτέλεσμα τη μείωση της απόδοσης του πρώτου και την υποβάθμιση της ποιότητας του δεύτερου. Συνολικά, η έκταση του σιταριού την τελευταία εικοσαετία έχει μειωθεί κατά 1.650.000 στρέμματα.

 Μεγάλο τμήμα αυτής της έκτασης βρίσκεται σε υποχρεωτική αγρανάπαυση ή έχει φυτευτεί με ορισμένα είδη δένδρων, όπως ακακίες και καρυδιές, συνεπεία των «πεφωτισμένων» προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
 Παρόλα αυτά, η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση στην Ευρώπη στην παραγωγή σιτηρών με 9 εκατ. στρέμματα, από τα οποία περίπου τα 6 εκατ. είναι με σκληρό και μαλακό σιτάρι! 
Μπορεί, λοιπόν, στο μαλακό σιτάρι να είμαστε ελλειμματικοί με μόνο το 1/3 της ζήτησης να παράγεται στην Ελλάδα, αλλά είμαστε πλεονασματικοί όσον αφορά την παραγωγή του σκληρού σιταριού. 
Η Ελλάδα παράγει πάνω από 1,1 εκατ. τόνους σκληρό σιτάρι και, σύμφωνα με τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Τσαυτάρη, φέτος είμαστε αυτάρκεις κατά 143%. Η κατανάλωση ανέρχεται περίπου στους 700.000 τόνους. Το υπόλοιπο περίπου 400.000 τόνοι (340.000 τόνοι για το 2011), εξάγεται σε διάφορες χώρες, κυρίως στην Ιταλία. Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι διάσημα ζυμαρικά που παράγονται στην Ιταλία γίνονται από ελληνικό σιτάρι.

 Αν από τα 4 περίπου εκατ. στρέμματα που καλλιεργούνται με σκληρό σιτάρι (στοιχεία 2011) αφιερώσουμε το 1/3 (δηλαδή εκτάσεις περίπου 1,35 εκατ. στρεμμάτων) για την παραγωγή μαλακού σιταριού, τότε θα έχουμε σχεδόν 2,8 εκατ. καλλιέργειας μαλακού σιταριού, οπότε η παραγωγή του θα διπλασιαστεί.

 Έτσι, από 450.000 τόνοι που ήταν το 2011, θα φτάσει τους 900.000 και πλέον τόνους. Με λίγα λόγια, θα έχουμε μείωση των εισαγωγών σε μαλακό σιτάρι κατά 50% (περίπου 500.000 τόνοι), με αύξηση της αυτάρκειάς μας σε μαλακό σιτάρι σε πάνω από 62%! Το μαλακό σιτάρι έχει μεγαλύτερη στρεμματική απόδοση (ακόμα και 700 κιλά/ στρέμμα σε αρδευόμενες καλλιέργειες) από το σκληρό (μέχρι 400 κιλά/στρέμμα). Επίσης δεδομένου ότι λόγω επιλεκτικών επιδοτήσεων τα σκληρά σιτάρια καλλιεργούνται στα πιο εύφορα εδάφη, είναι πολύ πιθανό με την καλλιέργεια των μαλακών σιταριών σε αυτά να έχουμε υψηλότερες στρεμματικές αποδόσεις, οπότε το ποσοστό αυτάρκειας σε μαλακό σιτάρι να φτάσει ακόμα και το 80%.
 Οι εξαγωγές, βέβαια, του σκληρού σιταριού θα μειωθούν (πιθανόν να μηδενιστούν κατά το πρώτο έτος), αλλά με δεδομένο ότι θα παύσουν οι εισαγωγές σκληρού σιταριού (περίπου 53.000 τόνοι) καθώς και οι εξαγωγές μαλακού σιταριού (95.000 τόνοι) που γίνονται ασκόπως, θα εξισορροπήσει το εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο μέσα σε λίγα χρόνια.

 Θα μπορέσουμε, λοιπόν, να εξάγουμε ξανά. Αυτό θα ευνοήσει και τους παραγωγούς, αφού θα απολαμβάνουν υψηλότερες τιμές για το προϊόν τους και όχι τις εξευτελιστικές τιμές που δίνουν συχνά οι ξένοι εισαγωγείς. Στην προσπάθειά μας αυτή, καλό είναι να μιμηθούμε τους Βούλγαρους που, αφού πρώτα εξασφάλισαν σιτάρκεια, κάνουν τώρα εξαγωγές μέχρι και 50% της παραγωγής τους.

Αν, ταυτόχρονα με αυτή την προσπάθεια, αρχίσουν και προγράμματα καλλιέργειας και άλλων ξεχα­σμένων σιτηρών, όπως η σίκαλη, το κριθάρι και η ζέα, τα οποία παράγουν υπέροχα και απείρως πιο θρεπτικά ψωμιά, είναι κάτι πα­ραπάνω από βέβαιο ότι οι 'Ελληνες όχι απλά δεν θα πεινάσουν, αλλά θα τρώνε και τις πιο υγιεινές τροφές που υπάρχουν.



Η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας


Στα εσπεριδοειδή, τη μεγαλύτερη αυτάρκεια κατέχουν τα πορτοκάλια με ποσοστό 167%, ενώ στα λεμόνια η αυτάρκεια περιορίζεται στο 63%. Αλλά και στα υπόλοιπα φρούτα η αυτάρκεια παραμένει υψηλή (128%). 

Αντί, λοιπόν, να τρώμε μπανάνες, ανανάδες και παπάγια(;), είναι προτιμότερο να στραφούμε στα ελληνικά φρούτα, τα οποία είναι απεί­ρως πιο θρεπτικά και, ευτυχώς, δεν πρόκει­ται να μας λείψουν ποτέ. 
Είναι ενδεικτικό ότι στο ροδάκινο η Ελλάδα κατέχει πάνω από 60% των εξαγωγών παγκοσμίως!Επιπλέον, υπάρχουν και φρούτα ανεκμετάλλευτα, τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά, όπως το κορόμηλο, το άγριο βατόμουρο, το άγριο αχλάδι (αγκορτσιά), το τσάπουρνο, το μούρο κ.α., που σαπίζουν κάθε χρόνο στα χωριά μας.

 Έλλειψη παρατηρείται στη ζάχαρη, 
με την εγχώρια παρα­γωγή να καλύπτει μόνο το 14,3% των αναγκών, που υπολο­γίζονται στους 320.000 τόνους.

 Ενώ ως το 2005 η ελληνική ζάχαρη εξασφάλιζε κερδοφορία, το 2006 υπογράφηκε η ταφόπλακά της, όταν η Ελλάδα συμφώνησε με την ΕΕ να πα­ράγει σχεδόν τη μισή παραγωγή από τις ανάγκες της και να πάει σε εισαγωγές! 
 Η ΕΕ έλαβε απόφαση για μείωση της πα­ραγωγής ζάχαρης από τις χώρες-μέλη της κατά 50%, με το σκεπτικό ότι η αγορά ζάχαρης από ζαχαροκάλαμο από 
τρί­τες χώρες, αντί για ζαχαρότευτλο, συνέφερε περισσότερο, ώ­στε να διευκολυνθούν οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων στις ζαχαροπαραγωγούς Βραζιλία και Ινδία.
Η Ελλάδα υπέ­γραψε να της δοθεί ποσόστωση 158.000 τόνους από την ΕΕ και -ανεπαρκή- αντισταθμιστικά οφέλη, μολονότι ως χώρα ήμασταν αυτάρκεις και πραγματοποιούσαμε και εξαγωγές. Ορισμένοι παραγωγοί αποζημιώθηκαν και στράφηκαν σε άλλες καλλιέργειες.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε με το κλείσιμο πολλών εργο­στασίων της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, λόγω κακο­διαχείρισης. Με δεδομένο, βέβαια, ότι η ζάχαρη δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης, αλλά και με την καλλιέργεια στέβιας, η οποία έχει έως 300 φορές μεγαλύτερη γλυκαντική δράση, σε μια πιθανή παύση των εισαγωγών δεν αναμένεται να αν­τιμετωπίσει η χώρα σοβαρό πρόβλημα.

 Πολύ χαμηλή αυτάρκεια διαπιστώνεται στην κατηγορία των οσπρίων, με ποσοστό που κυμαίνεται στο 39%. 

 Συγκεκριμένα, παράγουμε περίπου 8.000 τόνους φακές και εισάγουμε ακόμα 10.000 τόνους, κυρίως από Τουρκία, προκειμένου να καλύψουμε την εγχώρια ζήτηση.
 Αντίστοιχο πρόβλημα υπάρχει και στα φασόλια: καταναλώνουμε 35.000
 τό­νους, εκ των οποίων οι 25.000 τόνοι είναι εισαγωγής. 
Σημειωτέον ότι το 1981 η ετή­σια παραγωγή φασολιών ήταν 31.500 τόνοι!

Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να λυθεί εύκολα, με μια αναδιάταξη της 

πα­ραγωγής, ακόμα και με επιδότηση, ώστε σε εκτάσεις που καλλιεργούνται σήμερα άλλα προϊόντα, π.χ. ρύζι (στο οποίο εί­μαστε πλεονασματικοί), να καλλιεργηθούν όσπρια, πολλά από τα οποία, όπως τα ρεβύθια ή τα μαυρομάτικα φασόλια, έχουν και μικρότερες ανάγκες σε νερό.

Και στις πατάτες υπάρχει αυτάρκεια κατά 82%, με μόνιμη μάστιγα όμως τις «ελληνοποιήσεις» πατάτας από Αίγυπτο, αλλά και τις άσκοπες εισαγωγές κατεψυγμένης πατάτας από χώρες όπως οι ΗΠΑ, επειδή δήθεν τηγανίζεται πιο εύκολα.

 Η ελληνική αμπελουργία είναι επίσης σε πολύ καλό επί­πεδο, αφού στα επιτραπέζια σταφύλια (αυτάρκεια 133,45%) έχουμε πλεόνασμα, δηλαδή μπορούμε άφοβα να κάνουμε εξαγωγές, χωρίς να μας λείψουν ποτέ.

 Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών, η Ελλάδα παράγει έως 5 εκατ. λίτρα κρασί ετησίως και καταναλώνει μόλις 3 εκατ. λίτρα, ενώ το 2011 εξήγαγε κρασί αξίας 57 εκατ. ευρώ. Παρόλο που το ελληνικό κρασί αρκεί να καλύψει τις ανάγκες των Ελλήνων, το 2010 πραγματοποιήθηκαν εισαγωγές σε αξία 12 εκατ. ευρώ, καθώς οι 'Ελληνες φαίνεται ότι δεν προ­τιμούν μόνο τα ελληνικά κρασιά.

 Αναφέρεται ότι μπορεί το κρασί να καλύπτει τις ανάγκες των Ελλήνων καταναλωτών, αλλά αυτοί δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο ουίσκι (το ουίσκι καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος κατανάλωσης ποτών, καταλαμβάνοντας ποσοστό πε­ρίπου 42% το 2010, σύμφωνα με έρευνα της ICAP), το οποίο βεβαίως εισάγεται. 

Ταυτόχρονα διαθέτουμε και μια πολύ ση­μαντική (μικρότερη, βέβαια, από το παρελθόν) παραγωγή σταφίδας (σουλτανίνα και κορινθιακή) άνω των 50.000 τόνων ετησίως, η οποία υπερεπαρκεί για τις ανάγκες μας (αυτάρκεια 274,8%) και μας καθιστά ικανούς για εξαγωγές.
 Στο μέλι, επίσης, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας της τάξεως 92%.

Αρνάκι άσπρο και παχύ

Όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της ελληνικής τροφοεξάρ­τησης, το βασικό πρόβλημα της χώρας, ως προς την αυτάρκεια, είναι κυρίως η ζωική παραγωγή. Αυτό, όμως, είναι ένας μύθος - ή, μάλλον, μια μισή αλήθεια

Το ποσοστό αυτάρκειας στη ζωική παραγωγή-αλιεία ανέρχεται, κατά μέσο όρο, περίπου στο 76,11%, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως το κρέας, όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 56% περίπου, με το μικρότερο ποσο­στό να καταγράφεται στο βόειο κρέας (13%) και το υψηλό­τερο στο αιγοπρόβειο κρέας (94%).
 Είναι χαρακτηριστικό ότι, από τους 158.000 τόνους που καταναλώνουμε ετησίως σε μοσχαρίσιο κρέας, στην Ελλάδα παράγουμε μόλις τους 20.000 τόνους.
 Στο χοιρινό κρέας η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη, αφού από τους 290.000 τόνους που καταναλώ­νουμε,παράγουμε μόνο τους 111.000, δηλαδή το 38%.

Η έλλειψη αυτή σε μοσχαρίσιο και χοίρειο κρέας είναι αποτέλεσμα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε.

Χα­ρακτηριστικό είναι ότι πριν το 1980, δηλαδή πριν μπούμε στην τότε ΕΟΚ, η Ελλάδα είχε φτάσει σε αυτάρκεια στο χοι­ρινό κρέας 84%, στο μοσχαρίσιο σε 66%, ενώ το αιγοπρόβειο κρέας ήταν στα σημερινά επίπεδα αυτάρκειας - περί­που 94%. Γιατί, όμως, ενώ είμαστε ελλειμματικοί σε βόειο κρέας, συνεχίζουμε να το καταναλώνουμε, σκορπώντας εκα­τομμύρια ευρώ στο εξωτερικό;

Η Ελλάδα μεταπολεμικά σχεδόν υποχρεώθηκε να κατανα­λώνει μοσχαρίσιο κρέας, με τη λογική ότι είναι πιο ογκώδες ζώο, με μεγαλύτερη γαλακτοπαραγωγή σε σχέση με τα αιγο­πρόβατα, και άρα είναι πιο συμφέρον για την Ελλάδα. 

Χαρα­κτηριστικό είναι ότι εισήχθησαν και νέες φυλές βοοειδών από βορειο-ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Ελβετία, Βέλγιο), ακόμα και από Αμερική, εκτοπίζοντας εγχώριες φυλές βοοειδών, όπως η ελληνική βραχυκερατική φυλή, που απαντάται στις Πρέσπες, αλλά και άλλες φυλές, όπως οι αγελάδες Κατερίνης, Τήνου και Κέας στις Κυκλάδες, Ζακύνθου, Συκιάς στη Χαλ­κιδική, Κύμης, Φλώρινας, οι σαρακατσάνικες και οι αγελάδες Γλώσσας Σκοπέλου.
 Οι εγχώριες αυτές φυλές έχουν μικρότερο μέγεθος, αλλά μέσω της γενετικής επιλογής είχαν προσαρμο­στεί πλήρως στις ελληνικές εδαφοκλιματικές συνθήκες. Το ίδιο συνέβη και με τον ελληνικό βούβαλο, που κάποτε κατέ­κλυζε τους υδροβιότοπους της βόρειας Ελλάδας και ο πληθυ­σμός του έφτασε τα όρια της εξαφάνισης τη δεκαετία του ’90. Τα τελευταία χρόνια, γίνεται μια σημαντική προσπάθεια ανά­καμψης του αριθμού των βουβαλιών, η οποία έχει φέρει απο­τελέσματα στην περιοχή της Κερκίνης στον νομό Σερρών.

Με επιδοτήσεις της Ε.Ε. εξαφανίστηκαν οι εγχώριες ράτσες βοοειδών και ενισχύθηκε η εκτροφή βοοειδών έναντι της αιγοπροβατοτροφίας και άλλων παραδοσιακών μορφών κτηνο­τροφίας, απείρως πιο αποδοτικών, όπως η κονικλοτροφία.Αυτό ήταν ένα ολέθριο σφάλμα, καθώς τα αιγοπρόβατα είναι ιδανικά για τη μορφολογία του ελληνικού εδάφους που έχει ορεινές και ημιορεινές εκτάσεις, σε αντίθεση με τα βοοειδή και κυρίως τις εισαγόμενες ράτσες, που θέλουν ανοιχτές πε­διάδες (τύπου Ολλανδίας). 

Ταυτόχρονα, έγινε συνήθεια στον Έλληνα η κατανάλωση μοσχαρίσιου κρέατος, κάτι που δεν συνέβαινε σε τέτοια έκταση κατά το παρελθόν. Το μοσχαρίσιο κρέας δεν πλεονεκτεί σε θρεπτικά συστατικά, έναντι του αι­γοπρόβειου, ενώ αν λάβουμε υπόψη και τις σύγχρονες συν­θήκες εντατικής εκτροφής των βοοειδών (αντιβιοτικά, μεταλ­λαγμένες ζωοτροφές, ενσταυλισμός σχεδόν καθόλη τη διάρ­κεια του έτους), το μοσχαρίσιο κρέας είναι μάλλον επιβαρυ­μένο και κακής ποιότητας. 
Αντίθετα, το αιγοπρόβειο κρέας και κάποιες εγχώριες φυλές βοοειδών προέρχονται στην πλειοψηφία τους από κοπάδια ζώων που βόσκουν τον περισσό­τερο χρόνο ελεύθερα σε ορεινές ή ημιορεινές περιοχές, εκμε­ταλλευόμενα πλήρως την πλούσια ελληνική χλωρίδα.

Στο αιγοπρόβειο κρέας είμαστε σχεδόν αυτάρκεις, αφού σύμφωνα με στοιχεία για το 2009 η Ελλάδα διαθέτει περίπου 8,9 εκατ. πρόβατα και 4,8 εκατ. κατσίκια, δηλαδή αντιστοι­χούν περίπου ένα πρόβατο και μισή κατσίκα για κάθε Έλ­ληνα. 

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνοτροφών, κ. Δημήτρη Καμπούρη, «Σε ένα με δύο χρόνια, μπορούμε να έχουμε 20 εκατ. αιγοπρόβατα. Αυτό για την Οι­κονομία σημαίνει διπλάσια παραγωγή κρέατος και γάλα­κτος, μείωση των εισαγωγών, αύξηση των εξαγωγών και αύ­ξηση των θέσεων εργασίας. Η αύξηση του ζωικού κεφαλαίου μπορεί να γίνει με ελάχιστα οικονομικά κίνητρα. Τα αρνιά και τα κατσίκια πωλούνται κυρίως το Πάσχα. Αν για μία- δύο χρονιές δεν δώσουμε τα θηλυκά στους εμπόρους, τότε τα ζώα θα διπλασιαστούν».

Σημαντικός τομέας είναι και η πτηνοτροφία,
 στην οποία είμαστε αυτάρκεις κατά 85% στο κρέας και κατά 91% στα αυγά.

Ιδιαίτερα για τα αυγά, υπάρχει τόση παραγωγή, ώστε το 2011 οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά. 2134%!

Στη δε αλιεία το ποσοστό αυτάρκειας, χωρίς να υπολογί­σουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, αγγίζει περίπου το 125,6%, με πάνω από 160.000 τόνους ψαριών τον χρόνο. 

Μαζί με τις ι­χθυοκαλλιέργειες (120.000 τόνοι), το ποσοστό σε αυτάρκεια των αλιευμάτων φτάνει το 221,3%! Μια πιθανή, λοιπόν, παύση των εισαγωγών κρέατος μάλλον καλό θα έκανε στη χώρα, αφού θα επανερχόμασταν στη μεσογειακή διατροφή, μειώνοντας την κατανάλωση κόκκινου κρέατος, η οποία μα­κροπρόθεσμα έχει και επιπτώσεις στην υγεία και θεωρείται υπεύθυνη για την εκδήλωση πολλών μορφών καρκίνου (π.χ. στομάχου ή παχέως εντέρου). Μεσούσης της κρίσης, ο μέσος Έλληνας καταναλώνει ετησίως 100 κιλά κόκκινου κρέατος - γεγονός που τον κατατάσσει στην 7η θέση παγκοσμίως, ξεπερνώντας Αμερικανούς, Καναδούς και Γερμανούς!
Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊό­ντων, η φέτα -με ποσοστό αυτάρκειας 147%- περίπου υπερ­βαίνει τον μέσο όρο της κατηγορίας, ο οποίος κυμαίνεται στο 80%.
 Γενικότερα στο γάλα, η Ελλάδα κατά το παρελθόν ήταν πλεονασματική. 
 Σήμερα είναι ελλειμματική, αφού η παρα­γωγή αγελαδινού γάλακτος κυμαίνεται στους 638 χιλιάδες τόνους, καλύπτοντας μόνο το 58,2% της ζήτησης (στοιχεία ΕΛΟΓΑΚ 2011).
 Βέβαια, στο αιγοπρόβειο γάλα που έχει και μεγαλύτερη θρεπτική αξία, είμαστε σχεδόν αυτάρκεις, με πα­ραγωγή που καλύπτει το 98% της ζήτησης.
  Αυτό που δε γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι ότι η σχετικά μειωμένη παραγωγή γάλακτος δεν οφείλεται στη μη παραγωγικότητα της ελληνικής κτηνοτροφίας αλλά στο καθεστώς των ποσοστώσεων που επέβαλε η ΕΕ. 
Μέχρι τις αρχές του 2000, η χώρα πλήρωνε πρόστιμα στην ΕΕ, επειδή οι παραγόμενες ποσότητες γάλακτος ήταν υψηλότερες από το πλαφόν που είχε δέσει αυθαίρετα η ΕΕ - κι αυτό διότι δεν είναι αναλογικές ούτε με τον πληθυσμό, ούτε με το ζωικό κεφάλαιο κάθε χώρας.

Το 1996 γαλακτοπαραγωγοί νομοί, όπως η Φλώρινα, πλήρωσαν πρόστιμα, επειδή η ποσόστωση ήταν 47.000 τόνοι και οι κτηνοτρόφοι παρήγαγαν 55.000 τόνους.


Το 1999 η χώρα πλήρωσε συνολικά 2,5 δισ. δραχμές πρόστιμο, επειδή είχε παραγωγή 22.000 τόνους μεγαλύτερη από την ποσόστωση. Ταυτόχρονα, ενώ μας επέβαλαν χαμηλή παραγωγή, εισήγαμε χιλιάδες τόνους συμπυκνωμένου γάλακτος από Ολλανδία και Γερμανία, πετώντας εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό.
 Το καθεστώς αυτό, σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμών των ζωοτροφών και την έλλειψη στήριξης από την πολιτεία, αποθάρρυνε πολλούς κτηνοτρόφους, με αποτέλεσμα την τελευταία δεκαετία να εγκαταλείψουν το επάγγελμά τους το 63,5% των κτηνοτρόφων. Έτσι σήμερα, αν και έχουν αυξηθεί οι ποσοστώσεις από 650.000 τόνους κατά το παρελθόν, σε 861.000 τόνους, η παραγωγή έχει μειωθεί στο ελάχιστο.

Αν, λοιπόν, παύσουν οι εισαγωγές στο αγελαδινό γάλα, θα παρατηρηθεί μια πρόσκαιρη έλλειψη, η οποία όμως μπορεί να αναπληρωθεί εύκολα αν μάθουμε να καταναλώνουμε αιγοπρόβειο γάλα. Αν πάρουμε μια ποσότητα αιγοπρόβειου γάλακτος (που έχει μεγαλύτερη θρεπτική αξία από το αγελαδινό) από την παραγωγή φέτας και την αξιοποιήσουμε για την κατανάλωση ως νωπό γάλα, είναι σίγουρο ότι δεν θα υπάρξει έλλειψη στην αγορά. Και αν δοθούν τα λεφτά που ξοδεύονται στις εισαγωγές συμπυκνωμένου γάλακτος αμφίβολης θρεπτικής αξίας στους Έλληνες παραγωγούς, θα αυξηθεί το ζωικό κεφάλαιο και σύντομα θα δημιουργηθεί υπερεπάρκεια σε γάλα και γαλακτοκομικά προϊόντα.

Η Ελλάδα «υπερδύναμη» τροφίμων

Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία (στοιχεία 2009), η Ελλάδα καλλιεργεί 32.693 χιλιάδες στρέμματα, από τα 37.324 χιλιάδες στρέμματα (25% της έκτασής μας) που είναι η συνολική καλλιεργήσιμη έκτασή μας, δηλαδή καλλιεργείται περίπου το 87,6% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων. 

Τα υπόλοιπα 4.631 χιλιάδες στρέμματα είναι αναξιοποίητα, αφού βρίσκονται σε αγρανάπαυση, η οποία μάλιστα είναι και συμφέρουσα, αφού είναι επιδοτούμενη από την ΕΕ. 
Στον αριθμό αυτό μπορούν να προστεθούν και εκατομμύρια άλλα στρέμματα ανά την επικράτεια, τα οποία έχουν εγκαταληφθεί εδώ και δεκαετίες, και έχουν μετατραπεί σε λιβαδικές, θαμνώδεις ή και δασώδεις εκτάσεις. 
Σε πολλούς νομούς, όπως στον νομό Σερρών, η εγκατάλειψη είναι τόσο μεγάλη, που αγγίζει ποσοστά πάνω από το 40%!

Αυτές οι χαμένες αγροτικές εκτάσεις βρίσκονται στα βοσκοτόπια και στα βουνά (43% της έκτασης), και σε μικρότερο ποσοστό στα δάση (21% της ελληνικής γης).

 Επειδή τα δάση δεν πρέπει να μειωθούν για χάρη της γεωργίας, θα μπορούσαμε να καλλιεργήσουμε μέρος από τις χορτολιβαδικές εκτάσεις, πολλές από τις οποίες κάποτε ήταν χωράφια και μάλιστα πολύ εύφορα. 
Με καλλιέργεια μόνο στο 1/4 της έκτασης της Ελλάδας, η χώρα είναι σχεδόν αυτάρκης. Αν διπλασιάζαμε τις καλλιεργούμενες εκτάσεις, φτάνοντας στο 50% της ελληνικής γης, θα μπορούσαμε να θρέψουμε τουλάχιστον διπλάσιο πληθυσμό ή, αλλιώς, να τροφοδοτούμε εξ ολοκλήρου χώρες με παραπλήσιο πληθυσμό, όπως η Πορτογαλία.

Το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε σε ορεινές ή και ημιορεινές περιοχές είναι αστείο, αφού κάποιες καλλιέργειες, όπως τα αρωματικά φυτά, πολλά από τα οπωροκηπευτικά, δενδρώδεις καλλιέργειες, όπως οι καστανιές, οι κερασιές, οι φουντουκιές, οι καρυδιές κ.ά. αναπτύσσονται καλύτερα σε υψηλό υψόμετρο και σε επικλινή εδάφη.

Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής γεωργίας είναι η μείωση του αγροτικού πληθυσμού, με άμεση συνέπεια την υποβάθμιση πρώην αγροτικών εκτάσεων.

 Για να μεταβληθεί αυτή η κατάσταση απαιτούνται σοβαρά κίνητρα για τους νέους. Θα πρέπει να γίνει όχι ενοικίαση εκτάσεων, όπως προωθεί το Υπουργείο και πρόσφατα η εκκλησία, αλλά πλήρης απαλλοτρίωση και «χάρισμα» γης σε άτομα, με την αυστηρή προϋπόθεση οι εκτάσεις αυτές να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για αγροτικούς σκοπούς.
 Ο αγρότης, για να είναι αποδοτικός και να παραμείνει στο επάγγελμα, πρέπει να έχει ιδιόκτητη γη και όχι ενοικιαζόμενη. Με πάνω από ένα εκατομμύριο επίσημα ανέργους, σκεφτείτε τι ώθηση δα έδινε στον γερασμένο αγροτικό κόσμο, αν μόνο μισό εκατομμύριο νέοι, αντί να σκέφτονται τη φυγή, στρέφονταν στη γεωργία.

Με μόνο 300.000 κατά κύριο επάγγελμα αγρότες σήμερα (και περίπου 2 εκατ. που δηλώνουν συμπληρωματικό εισόδημα), με άλλο μισό εκατομμύριο, θα είχαμε αύξηση κατά 266% τουλάχιστον του αγροτικού πληθυσμού, ενώ η ποιοτική διαφορά θα ήταν ασύγκριτη, αφού στη γεωργία θα έμπαινε ανθρώπινο δυναμικό μικρής ηλικίας και μορφωμένο, προάγοντας την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία.

Μην ξεχνάμε ότι, μόλις 50 χρόνια πριν (1961), στην Ελλάδα οι αγρότες αντιπροσώπευαν το 53% του πληθυσμού!

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, επιτάχθηκαν και απαλλοτριώθηκαν σχεδόν 10 εκατ. στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων σε όλη τη χώρα και διατέθηκαν για την αποκατάσταση προσφύγων και γηγενών. Η διανομή της γης είχε ως αποτέλεσμα να καλλιεργηθούν εδάφη που πρώτα χρησιμοποιούνταν ως βοσκές ή έμεναν ακαλλιέργητα και να αυξηθεί σημαντικά η παραγωγή, ιδιαίτερα των σιτηρών, στα οποία ένα ποσοστό 93% της αύξησης προήλθε από τις περιοχές στις οποίες η γη διανεμήθηκε στους ακτήμονες. Στην Μακεδονία, στη Θεσσαλία και στην Ήπειρο, οι εκτάσεις που καλλιεργήθηκαν με σιτηρά διπλασιάστηκαν από το 1915 έως το 1932!

Παράλληλα πρέπει να γίνουν προγράμματα ολοκληρωμένης διαχείρισης, στα οποία η ανάγκη σε ζωοτροφές, λιπάσματα, νερό, ακόμα και ενέργεια, να καλύπτεται από την ίδια την αγροτική επιχείρηση.
 Η χρήση των οργανικών υπολειμμάτων των ζώων, αλλά και χορταριού σε αποσύνθεση για λίπασμα, η επιδότηση των κτηνοτροφών για καλλιέργεια των ζωοτροφών που χρειάζονται, η δημιουργία συστημάτων συλλογής βρόχινου νερού, αλλά και η επέκταση των προγραμμάτων φιλικής για το περιβάλλον ενέργειας (π.χ. φωτοβολταϊκά) σε κάθε ιδιόκτητη φάρμα, θα απάλλασσε πολλούς αγρότες από ένα μεγάλο τμήμα του κόστους παραγωγής. Επιπλέον, απαιτείται μείωση της τιμής του αγροτικού πετρελαίου, αλλά και μια καθετοποιημένη παραγωγή με πλήρη επιδότηση μεταποιητικών μονάδων κοντά στα χωράφια, ώστε ο κόσμος να παραμείνει στην επαρχία και το κέρδος από το προϊόν να το απολαμβάνει ο παραγωγός και όχι οι μεσάζοντες.

Ένας ακόμα τομέας ανάπτυξης είναι και η εκτατική μορφή κτηνοτροφίας.
 Η Ελλάδα διαθέτει λιβάδια σε ποσοστό 35% του εδάφους της, τη στιγμή που στην Ιταλία είναι το 15%, στην Πορτογαλία το 16% και στην Ισπανία το 24%. Στα λιβάδια αυτά μπορούν να βόσκουν κατά το μεγαλύτερο διάστημα του έτους αιγοπρόβατα ή και εγχώριες φυλές βοοειδών και χοίρων, χωρίς να έχουν καμία ανάγκη για ζωοτροφές. 

Ειδικά για τα αιγοπρόβατα, θα μπορούσαμε να μετατραπούμε σε Νέα Ζηλανδία, αφού η ημιορεινή φύση της χώρας είναι ιδανική για την ανάπτυξή τους, ενώ οι ήπιες κλιματολογικές συνθήκες δεν απαιτούν ενσταυλισμό, παρά μόνο για λίγους μήνες κατά τη διάρκεια του έτους.
Αυτό θα μείωνε τις τεράστιες εισαγωγές ζωοτροφών, ενώ θα έδινε ένα κρέας εξαιρετικής ποιότητας. Σύμφωνα με τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, η αξιοποίηση των βοσκοτόπων στην Ελλάδα μπορεί να αποφέρει 4,5 δισ. ευρώ ετησίως!

Ένας ακόμα αναξιοποίητος πλούτος είναι και η αλιεία. Η Ελλάδα, με τα 15.000 χιλιόμετρα ακτογραμμών, τα 300 θαλάσσια είδη, τα ποτάμια (ο Αλιάκμονας έχει 33 είδη ψαριών και ο Αξιός 36), τις λίμνες, τους εκατοντάδες κόλπους, καθώς και τα 3.000 νησιά, είναι ένα φυσικό ιχθυοτροφείο.

 Ήδη η χώρα διαθέτει τον μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στην Ε.Ε.
 Ταυτόχρονα, μπορούν να αναπτυχθούν και οι υδατοκαλλιέργειες.
 Σύμφωνα με έρευνες Καναδών επιστημόνων που διεξήχθησαν για την Google Earth, από τους 21.200 περίπου κλωβούς ιχθυοτροφείων που βρίσκονται στη Μεσόγειο (δορυφορικές εικόνες), οι μισοί περίπου (49%) βρίσκονται στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να υποεκτιμούμε τη συνολική παραγωγή ψαριών ιχθυοκαλλιέργειας κατά τουλάχιστον 30%! 
Η Ελλάδα με μόνο ελάχιστα ιχθυοτροφεία, σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε να έχει, παράγει το 60% της συνολικής παραγωγής σε συναγρίδα και λαβράκι που εκτρέφονται στην Ε.Ε. και σχεδόν τη μισή από την παγκόσμια παραγωγή!

Αναπτυξιακές προοπτικές

Η χώρα θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να επενδύσει όχι μόνο στη διατροφική της αυτάρκεια, κάτι που ήδη υφίσταται παρόλη την γεωργοκτόνα πολιτική των τελευταίων ετών, αλλά και στην εξάρτηση σε τρόφιμα άλλων χωρών από εμάς, ώστε σε μια πιθανή κρίση να έχουμε συμμάχους τους εμπορικούς μας εταίρους.

Ο φιλότιμος Έλληνας αγρότης, που κατάφερε εδώ και αιώνες να θρέψει τον ελληνικό πληθυσμό, ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, είναι σίγουρο ότι και τώρα θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα καταφέρει να θρέψει τους Έλληνες. Παρόλα αυτά, όμως, η αυτάρκεια σε τρόφιμα απαιτεί συντονισμένη δράση όλων - από τους κρατικούς φορείς και τις αρμόδιες υπηρεσίες, μέχρι τον τελευταίο καταναλωτή, ο οποίος θα πρέπει να αποκτήσει εθνική συνείδηση και να πάψει να καταναλώνει εισαγόμενα, κυρίως τυποποιημένα τρόφιμα αμφίβολης ποιότητας, που ενισχύουν παραγωγούς και οικονομίες άλλων κρατών. Ακόμα και αν οι τιμές των ελληνικών προϊόντων είναι υψηλότερες, θα πρέπει να στηρίξουμε τον αγώνα και τον μόχθο του Έλληνα γεωργού. Η επιστροφή στη μεσογειακή διατροφή, που όλοι αναφέρουν αλλά κανείς δεν εφαρμόζει, είναι αυτή που θα μας προστατεύσει σε πιθανή παύση των εισαγωγών.

Η Ελλάδα δεν είναι απλά μια πλούσια χώρα, αλλά μια κοιμισμένη υπερδύναμη, η οποία θα πρέπει να κάποτε να ξυπνήσει και να ορθοποδήσει, πάντα στηριγμένη στα δικά της πόδια. Με δεδομένη την παγκόσμια αύξηση του πληθυσμού, τα τρόφιμα είναι ένας τομέας ζωτικής σημασίας, που μελλοντικά θα αποτελέσει παγκοσμίως τη μέγιστη προτεραιότητα για κάθε κράτος, αλλά και το υπ’ αριθμόν ένα μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Η αυτονομία στα τρόφιμα είναι η μόνη λύση για την επίτευξη της ελευθερίας των λαών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας, αφού η χειρότερη μορφή εξάρτησης είναι εκείνη της διατροφής του πληθυσμού.

Γίνεται, λοιπόν, σαφές γιατί η παγκοσμιοποίηση, το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και οι πολιτικές της Ε.Ε., του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της Παγκόσμιας Τράπεζας χτύπησαν αρχικά την αυτάρκεια σε τρόφιμα των κρατών. Δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί που δεν μας θέλουν ελεύθερους.


* Πτυχιούχος του Τμήματος Επιστήμης και Τεχνολογίας Τροφίμων του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών



Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

Κομμουνιστής !! Κομμουνιστής !! Πιάστε τον !!

του Κώστα Γιαννιώτη






Μια κραυγή ακούστηκε, από τα βάθη του πιο σκοτεινού παρελθόντος που έχει ζήσει η πατρίδα μας !
Των μαύρων ημερών τής α΄ κατοχής και στη συνέχεια του εμφυλίου!
Μια κραυγή που έμοιαζε με ουρλιαχτό αγριμιού !Μια κραυγή που έβγαινε από ζώο χωρίς πρόσωπο και στόμα !
Μια κραυγή που ακούστηκε σαν πίσω από κουκούλα καταδότη!
Κραυγή κουκουλοφόρου !

Ίδια κι απαράλλαχτη με την κραυγή του ελληνόφωνου ... Αδώνιδος, που έσκουζε!!

«Πάντα έλεγα ότι οι αριστεροί δεν είναι δημοκράτες και με έλεγαν υπερβολικό.
Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου κι αν πας, όταν πεις ότι είσαι κομμουνιστής σε βάζουν φυλακή».

Αυτά ακούστηκαν, Οκτώβριο του 2016, από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ !!!

Όταν έλεγε ... «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου» ήξερε πολύ καλά ότι έλεγε ψέματα, ότι εξαπατούσε συνειδητά τους χάσκοντες ακροατές του !

Λέγοντας ...... «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου» εννοούσε το δικό του κόσμο, τον περιορισμένο στα φασιστικά μορφώματα της Ευρώπης : την Ουκρανία, την Εσθονία, την Πολωνία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, ... !
Εκεί που ο ναζισμός και τα Waffen SS υμνολογούνται από σύγχρονα ζόμπι της ανθρωπότητας !
Εκεί που βασιλεύει η ‘’δημοκρατία’’ τής ΕΕ !

Αυτός είναι ο δικός του ... ‘’κόσμος’’, που φυλακίζει όλους αυτούς τους ... "εγκληματίες" που πιστεύουν στον κομμουνισμό !

Άδωνις !! Θαυμαστής του Πλεύρη (πατρός), συνεργάτης του Πλεύρη (υιού), συνυποψήφιος του Παναγιώταρου της ΧΑ, αντίζηλος του Τόμσεν - στο βιασμό της ελληνικής κοινωνίας – βλέπει τον ... "αριστερό" Τσίπρα ( που τον προβίβασε σε κομμουνιστή) να αποτελειώνει το έργο που ο ίδιος άρχισε και μάλιστα με καλύτερο τρόπο από τον ίδιο και ανησύχησε.

Ένα πρόσωπο που εύκολα θα μπορούσε να το κατατάξει κανείς στη χορία των καταγέλαστων και φαιδρών προσώπων !
Ένα πρόσωπο που πολλοί το χαρακτηρίζουν σαν έναν γελοίο παλιάτσο φαφλατά !

Κι όμως! Δεν είναι τίποτε λιγότερο από τον ντελάλη που έχει αναλάβει εργολαβικά το έργο του εθισμού της κοινωνίας στον αντικομμουνισμό !

Έναν τυφλό αντικομμουνισμό που τα προσχήματα και τις αιτιάσεις τις έδωσε και τις δίνει καθημερινά η δωσιλογική πολιτική της "αριστερής" "κυβέρνησης" του Τσίπρα, που συνεχίζει, με εντονότερους ρυθμούς, το θεάρεστο έργο των Σαμαροβενιζέλων και του ΓΑΠ : τη διάλυση και εκποίηση της χώρας μας και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων της !

Δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένα πρόσωπο που κυκλοφορεί σαν τον ασπάλακα στα ερείπια του πολιτικού κατεστημένου !
Ενός κατεστημένου που βλέπει ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται και αυτές οι χειρότερες που έρχονται, δεν μπορούν να εφαρμοστούν διαφορετικά, παρά μόνο με σκληρή καταστολή κάθε φωνής που θα αντιτίθεται σ`αυτές τις πολιτικές !

Και χρησιμοποιούν τον πρόθυμο ασπάλακα σαν προπομπό !

Βαφτίζοντας κομμουνιστή το δεξιό Τσίπρα, και εκμεταλλευόμενοι την καθημερινά ογκούμενη οργή της κοινωνίας εναντίον του, προσπαθούν να προσεταιριστούν μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στον ... αντικομμουνισμό !
Για να μπορέσουν ανενόχλητοι και με την ανοχή της κοινωνίας να στήσουν το κυνήγι των ... μαγισσών !

Η ιστορία έχει δείξει ότι πριν από τη γενική επίθεση του φασισμού εναντίον της κοινωνίας, προηγείται η όξυνση του αντικομμουνισμού !
Και στο βρόμικο αυτό "παιγνίδι" ο Άδωνις είναι ο απλός λαγός ! Για να δοκιμαστούν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Αν η κοινωνία υποτιμήσει τα καμώματα αυτού του αρλεκίνου, είναι καταδικασμένη να βιώσει, με τον πιο σκληρό τρόπο, την επιβολή της τέλειας εξαθλίωσής της και τελικά του φασισμού !

Η κοινωνία που θα αποδεχθεί το κλίμα που στήνουν, ή που θα αδιαφορήσει στα πρώτα γρυλίσματα των αγριμιών, είναι καταδικασμένη να δεχτεί στο πετσί της το βούρδουλα του φασισμού !

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία Καντάφι

του Πέτρου Αργυρίου
  

Πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία Καντάφι, η όμορφη Λιβύη δεν υπάρχει: αποτελεί ένα πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε φυλάρχους, ισλαμιστές, διάδρομο διακίνησης σωματεμπόρων, ναρκωτικών κι όπλων.

Ας θυμηθούμε πως ήταν η Λιβύη επί Καντάφι και ποιοι, πως και γιατί την κατέστρεψαν μέσα από ένα παλαιότερο άρθρο μου...

Καντάφι, η αληθινή ιστορία

Όσοι ασχολούνται με την ιστορία της αμερικάνικης αυτοκρατορίας, είναι σε θέση να γνωρίζουν ότι οι Αμερικανοί έχουν τη συνήθεια να ανατρέπουν καθεστώτα και να τα αντικαθιστούν με καινούρια των οποίων έχουν εξασφαλίσει την υποταγή, δημιουργώντας ένα φαύλο πραξικοπηματικό κύκλο μόνιμης αποσταθεροποίησης που αποτρέπει όχι μόνο την ανάπτυξη οποιασδήποτε αυτοοργανούμενης πολιτικής κατάστασης στο εσωτερικό των χωρών αλλά και την ανάπτυξη διμερών σχέσεων και ευρύτερα της διπλωματίας. Μέσω του διαίρει και βασίλευε και του δόγματος του χάους, οι Αμερικανοί καταφέρνουν να διατηρούν τεχνητά μερικό έλεγχο σε περιοχές που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν πέραν των διπλωματικών ή οικονομικών τους δυνατοτήτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μας είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε το αν η άνοδος του Muammar Gaddafi στην εξουσία ήταν προϊόν αρχικά της τότε βρετανικής εξωτερικής πολιτικής και της επίτευξης των στόχων της. Το μόνο στοιχείο που έχουμε για αυτό είναι η ολιγόμηνη εκπαίδευση του Gaddafi σε Αγγλική βρετανική σχολή λίγο πριν αναλάβει την εξουσία με το αναίμακτο πραξικόπημα του 1969 που ανέτρεψε την Αγγλική Μαριονέτα, τον Βασιλιά Idris.

Κείμενο της εποχής βεβαιώνει τις αντιιμπεριαλιστικές αντιλήψεις του Gaddafi και την απέχθεια του για τους Βρετανούς. Παρότι λοιπόν δεν είμαστε σε θέση να βγάλουμε συμπεράσματα για την άνοδο του Gaddafi που μοιάζει να είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις αυτοφυών αντιδράσεων και όχι υποκινήσεων από ξένους παράγοντες, είμαστε σε θέση να τεκμηριώσουμε πως η πτώση και δολοφονία του υποκινήθηκε και στηρίχθηκε από τον αγγλοαμερικανικό άξονα και της Γαλλικής Κυβέρνησης και από την ελίτ του διεθνή πλούτου.

Ο Καντάφι μεταμορφώνει τη Λιβύη

Ο Gaddafi ήταν οριακή προσωπικότητα (ποιος άλλωστε «λογικός» άνθρωπος θα τα έβαζε με την Αυτοκρατορία;) και επέτυχε μοναδικά στην σύγχρονη ιστορία της περιοχής επιτεύγματα. Υπήρξε ο πιο ανθεκτικός στο χρόνο Άραβας ηγέτης (επί 41 συναπτά χρόνια), έκλεισε την αμερικανική αεροπορική βάση στο Wellus, κατάφερε να επιβάλει στις πετρελαϊκές εταιρίες τους όρους του και με τα πετρελαϊκά έσοδα να αναμορφώσει τη χώρα του μέσω της εκτεταμένης ανάπτυξης υποδομών και της εφαρμογής πολιτικών κοινωνικής πρόνοιας σε ευρεία κλίμακα. Πριν τον Gaddafi τα κυρίως έσοδα του βασιλείου προέρχονταν κυρίως από την πώληση μετάλλων από τανκς και εξοπλισμούς που είχαν ξεμείνει στις ερήμους μετά από τις μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ουσιαστικά δηλαδή η Λιβυκή οικονομία υπό τον βασιλιά Idris ήταν ρακοσυλλεκτική. Ο Gaddafi έκανε την οικονομία πετρελαϊκή και ανακατένειμε τα κέρδη στο γενικότερο πληθυσμό. Ξεκίνησε τον «Ανθρωπογενή Ποταμό», ένα αρδευτικό έργο ύψους 25 δις δολαρίων που έφερε νερό σε μεγάλη έκταση άνυδρων περιοχών της Λιβύης. Δωρεάν εκπαίδευση που οδήγησε το ποσοστό των εγγραμμάτων Λίβυων από το οικτρό 10% επί εποχής του βασιλιά Idris στο 90%. Πρόγραμμα δωρεάν στέγασης που μέσα σε πέντε χρόνια ανέβασε τον αριθμό των μοντέρνων κατοικιών κατά 33% (πρότερα 40% των Λίβυων ζούσαν σε τέντες ή σπηλιές). Δωρεάν περίθαλψη- Δωρεάν τροφή- Ο μέσος όρος ζωής των Λίβυων αυξήθηκε κατά 20 χρόνια. Ισότητα για τις γυναίκες και τους μαύρους. Μέριμνα για την εύρεση εργασίας για τους υποσαχάριους μετανάστες στη Λιβύη. Από το έργο του και μόνο μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι ο «τρελός» Gaddafi, ο εξουσιοφρενής, ήταν στην πραγματικότητα ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές στη σύγχρονη ιστορία.

Ο Gaddafi από νωρίς ήθελε πολιτειακά να εφαρμόσει το όραμα του για τη Jamahiriya, το «κράτος των μαζών» και ποτέ του δεν το εγκατέλειψε. Με το «Πράσινο βιβλίο» του, ο Gaddafi επιχείρησε να μεταφέρει την πολιτική σκέψη και το όραμα του στο λαό του και να προτείνει την Τρίτη Διεθνή Θεωρία, μια εναλλακτική στο επικρατές την περίοδο εκείνη δίπολο καπιταλισμού και κουμμουνισμού. Το βιβλίο διαπνέεται από έντονη έμφαση στην έννοια της απελευθέρωσης, απελευθέρωσης από τα επιβαλλόμενα από την εξουσία κοινωνικά, εργασιακά και πνευματικά δεσμά, από τόσο σύνηθες δηλαδή μορφές εξάρτησης και υποδούλωσης που φαντάζουν σε κομμάτι των κοινωνιών ως αναγκαίες ή αυτονόητες. Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει: «Οι έμμισθοι δεν είναι παρά σκλάβοι στους άρχοντες που τους προσλαμβάνουν» Ο Gaddafi, έχοντας απελευθερώσει τη Λιβύη από την αποικιοκρατική υποδούλωση, ήθελε να τους ελευθερώσει και από την υποδούλωση της αποικιοκρατικής κουλτούρας. Θεωρώντας (ορθώς με βάση την υπάρχουσα ποιότητα των υπαρκτών «δημοκρατιών» ανά τον κόσμο) πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά μια «εκδημοκρατισμένη» μορφή ολιγαρχίας και γνωρίζοντας καλά από το παρελθόν της Λιβύης αλλά και από το παρόν του ευρύτερου αραβικού και αφρικανικού κόσμου τις προβληματικές των φυλετικών, των συστημάτων καστών αλλά και αυτών των τάξεων, ο Gaddafi πρότεινε και επιδίωξε να αναπτύξει την Άμεση Δημοκρατία μέσω των Λαϊκών συνελεύσεων και των Επιτροπών του Λαού, σώματα ανοιχτά σε κάθε Λίβυο όπου θα παίρνονταν αποφάσεις συλλογικά για εθνικά θέματα και θα μεταφέρονταν προς τα κεντρικά διοικητικά σώματα απλά και μόνο για να εφαρμοστούν.

Μπορούσες να είσαι όσο δημοκράτης ήθελες στη Λιβύη. Αρκεί να μην είχες πολιτικές συνομιλίες με ξένους, κάτι που αυτόματα σε ταύτιζε με κατάσκοπο και εχθρό της χώρας. Η λογοκρισία στη Λιβύη ήταν εκτεταμένη ενώ οι ποινές για όσους γινόντουσαν αντιληπτοί ως προδότες ήταν εξοντωτικές και συμπεριλάμβαναν συχνά κι εκτελέσεις. Ενώ λοιπόν το Λιβυκό μόρφωμα, σε κοινωνικό επίπεδο ήταν υποδειγματικά σοσιαλιστικό και στο επίπεδο οργάνωσης της βάσης και συμμετοχής της προοριζόταν να είναι αμεσοδημοκρατικό, στο επίπεδο ανοχής πολιτικών απόψεων ήταν αμιγώς αυταρχικό.

Τα προβλήματα της Λιβυκής αμεσοδημοκρατίας

Ο Gaddafi έχει επισήμως αποχωρήσει από την πολιτική εξουσία ήδη από το 1977 και συνέχισε να ασκεί μεγάλη επιρροή ως ένας άνθρωπος που συμβολικά προσωποποιούσε τη Λιβυκή επανάσταση και δημοκρατία και που ασκούσε κάθε εξουσία που αυτή η επιρροή του του απέδιδε . Η συχνή ανάμειξη του με τα κοινά της χωράς ίσως να οφειλόταν στο ότι η άμεση δημοκρατία που ο ίδιος οραματίστηκε και αποπειράθηκε να ενθαρρύνει, έδειχνε πολλές φορές εξαιρετικά ανώριμη και εύθραυστη και αυτό μάλλον όχι επειδή ο Gaddafi επέμενε να τη διατηρεί σε ένα εμβρυικό στάδιο προκειμένου να διατηρεί για τον εαυτό του τα προνόμια της εξουσίας. Ίσως πάλι απλά ο Gaddafi να λούστραρε τον αυταρχισμό του με αμεσοδηκρατικές ρητορείες. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιο από τα δύο συνέβαινε. Αυτό το οξύμωρο αντανακλάται ξεκάθαρα σε επανειλημμένες δηλώσεις του Gaddafi όπως αυτή σε συζήτηση του με βρετανούς ακαδημαϊκούς το Μάρτιο του 2007: «Ελπίζω ότι ο λαός της Λιβύης δεν χρειαστεί τον Muammar Gaddafi στο μέλλον. Δε θα έπρεπε να υπάρχει κανένας ηγέτης και κανένα εργαλείο να τον κυβερνάει» . Όταν λοιπόν το 2010 οι δολοφόνοι του NATO ζητούν από τον Gaddafi να εγκαταλείψει την εξουσία η απορημένη αντίδραση του ίδιου αλλά και του γιού του Saif al-Islam ήταν απολύτως δικαιολογημένη: Ο Gaddafi επισήμως δεν έφερε κανένα τίτλο και δεν κρατούσε καμιά θέση στο διοικητικό μηχανισμό της Λιβύης και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να παραιτηθεί από καμία τέτοια θέση αφού δεν κατείχε από το 1977 καμία τέτοια θέση. Ο μόνος τίτλος που ο Gaddafi κρατούσε για τον εαυτό του ήταν αυτός του αδερφού-ηγέτη (προσέξτε, του αδερφού ηγέτη και όχι του ηγέτη-αδερφού μια διαφορά που σημειολογικά έχει μεγάλη σημασία καθώς η ισότητα που υπονοείται με τη λέξη αδερφός προηγείται στον τίτλο της εξουσίας που είχε ο Gaddafi ως αρχηγός της επανάστασης και θεμελιωτής της Λιβυκής δημοκρατίας που υπονοείται με τη λέξη ηγέτης). Η απαίτηση και μόνο του Δυτικού Ιμπεριαλισμού για την «απομάκρυνση του Gaddafi» ήταν μια αυθαδέστατη ανάμειξη στα εσωτερικά της Λιβύης και απαιτούσε ουσιαστικά από τον Gaddafi να διακόψει –πλήρως- την ανάμειξη του σε αυτά ώστε να μπορούν οι ιμπεριαλιστές να αλωνίσουν στη Λιβύη. Όσο και αν η ανωριμότητα μιας επιχειρούμενης άμεσης δημοκρατίας και η ανάγκη για τη διαρκή ανάμειξη σε αυτήν του ηγέτη της επανάστασης ακούγεται αλλόκοτη, κάποιος πρέπει να σκεφτεί τις συνθήκες που ο Gaddafi είχε να αντιμετωπίσει που ήταν άμεσα αποτελέσματα των προηγούμενων φυλετικών ή ισλαμικών μορφών εξουσίας και των καταστροφικών συνεπειών της «άμεσης αποικιοκρατίας». Τα αραβικά και τα αφρικανικά κράτη ήταν στην ουσία οικόπεδα των αποικιοκρατικών και με αυτήν τη λογική, τη λογική του σε ποιον αποικιοκράτη ανήκαν, σχηματίστηκαν. Μέσα σε αυτά λοιπόν βρεθήκαν φυλετικές ομάδες με αγεφύρωτα φυλετικά μίση καθώς και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ισλαμιστών φονταμενταλιστών που θέλαν και συνεχίζουν να θέλουν τη σαρία ως τον υπέρτατο «νόμο», τον μόνο νόμο. Ο Gaddafi είχε λοιπόν να αντιμετωπίσει όχι μόνο την παντοδυναμία του αμερικανικό-βρετανικού-σιωνιστικού ιμπεριαλισμού αλλά και -τη βασιλόφρονα σέχτα των Senussi, πιστών βασιλοφρόνων που είχαν κάθε λόγο να επιθυμούν την καταστροφή του ανθρώπου που εκθρόνισε τον βασιλιά τους Idris καθώς και άλλες φυλετικά προσδιορισμένες ομάδες

-ισλαμιστές εξτρεμιστές

-ομάδες Λίβυων εκμαυλισμένων ή πουλημένων στον δυτικό ιμπεριαλισμό

-κάποιες «λαϊκές συνελεύσεις» που εκμαυλίστηκαν και απέκτησαν συγκεντρωτικές και αυταρχικές τάσεις σε αντίθεση με τις ιδεατές ποιότητες και χαρακτηριστικά της άμεσης δημοκρατίας.

Οι απόπειρες δολοφονίας κατά του Καντάφι


Δεν υπάρχει καλύτερη ακτινογραφία των εχθρών του Gaddafi και κατά κάποια έννοια και της Λιβύης από τις ποικίλες απόπειρες δολοφονίας κατά του Λίβυου ηγέτη:

-Το 1981 ο τότε Γάλλος πρόεδρος, ο «πολύς» Valerie Giscard d’ Estaing σχεδιάζει τη δολοφονία Gaddafi.

-To 1986 οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν τη Λιβύη σε μια αεροπορική επιχείρηση που παρότι δεν χαρακτηρίστηκε ως απόπειρα δολοφονίας, στόχευσε στο συγκρότημα κατοικιών της οικογένειας Gaddafi.

-To 1993, 2000 στρατιώτες της φυλής Warfalla συνωμοτούν για τη δολοφονία του Gaddafi. Τα κίνητρα τους δεν ήταν «δημοκρατικά» αλλά στρατιωτικά καθώς η φυλή είχε μειωμένη εκπροσώπηση στην ηγεσία του στρατού και ως εκ τούτου η κίνηση τους αποτελούσε ένα ξεκάθαρα στρατιωτικό πραξικόπημα.

- Το 1996 είναι η σειρά των ισλαμιστών εξτρεμιστών και της «Λιβυκής Ισλαμικής Μαχόμενης Οργάνωσης» να αποπειραθούν να δολοφονήσουν τον Gaddafi. Υπονοείται ανάμειξη της «υπηρεσίας πληροφοριών» MI6, ένα ακόμη στοιχείο για τη σύμπραξη των αυτοκρατορικών μυστικών υπηρεσιών με την «ισλαμική τρομοκρατία»

- To 1998, ισλαμιστές εξτρεμιστές δοκιμάζουν για μια ακόμη φορά τη δολοφονία του.

Συμμαχόντας με το διάβολο

Οι τελευταίες δύο απόπειρες είναι μάλλον αυτές που ωθούν τον Gaddafi σε μια ανίερη συμμαχία: Θεωρώντας λανθασμένα ότι και ο Δυτικός ιμπεριαλισμός έχει εχθρό τον ισλαμικό εξτρεμισμό όταν στην ουσία ο ισλαμικός εξτρεμισμός αποτελεί ένα από τα πιο χρήσιμα εργαλεία του αμερικανο-βρετανικού-σιωνιστικού ιμπεριαλισμού, ο Gaddafi αρχίζει να συστρατεύεται με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον άξονα ΗΠΑ-Μ.Β ο οποίος δε σταμάτησε ποτέ να επιβουλεύεται το Gaddafi και τις Λιβυκές πρώτες ύλες, προκειμένου να σχηματίσουν έναν κοινό άξονα για την καταπολέμηση του «κοινού εχθρού τους», της ισλαμικής τρομοκρατίας, και μέσα σε αυτό πλαίσιο και της επινοημένης οργάνωσης «Al Qaeda» καθώς και του κατασκευασμένου ηγέτη της Osama bin Laden. Αυτή η συνεργασία είναι το πρώτο και σημαντικότερο ίσως από μια σωρεία θανάσιμων λαθών στα οποία ένας κουρασμένος πλέον από τους διαρκείς αγώνες του Gaddafi υποπίπτει, το οποίο όπως θα δούμε στη συνέχεια δίνει στις ΗΠΑ-Μ.Β-Ισραήλ αυτό που ακριβώς χρειάζονταν : πρόσβαση στο εσωτερικό της Λιβύης για τις μυστικές υπηρεσίες τους και την ενθάρρυνση για ανατροπή της Λιβυκής δημοκρατίας από τα μέσα. Υπό το φόβο της ισλαμικής τρομοκρατίας, ο Gaddafi έδωσε στους εχθρούς του τη δυνατότητα να μεθοδεύσουν το αντιπραξηκόπημα που σχεδίαζαν ήδη από το 1969 που αποτέλεσε και τη μήτρα, το καλούπι για τη θανάτωση του Gaddafi και της Λιβυκής δημοκρατίας.

Ας δούμε λοιπόν τι σχεδίαζαν το 1969 και πως το πέτυχαν τελικά 40 και πλέον χρόνια μετά: Αμέσως το πραξικόπημα του Gaddafi και την ίδρυση της Λιβυκής δημοκρατίας, η εκθρονισμένη Λιβυκή βασιλική οικογένεια επικοινωνεί με τη βρετανική SAS για την ανατροπή του Gaddafi και την αποκατάσταση της μοναρχίας στη Λιβύη: το σχέδιο του αντιπραξικοπήματος ήταν σχετικά απλό: Προέβλεπε την επιχείρηση της απελευθέρωσης 150 φυλακισμένων που θα λειτουργούσε ως καταλύτης για μια ευρύτερη κοινωνική εξέγερση. Χωρίς την ορατή ανάμειξη των βρετανών αλλά με την αρχική επιχείρηση να αποτελεί έργο τους, το «αντιπραξικόπημα» του 1969, αν προχωρούσε, θα παρουσιαζόταν ως μια κοινωνική εξέγερση του Λαού για την αποκατάσταση της νομιμότητας και της ομαλότητας στη Λιβύη, παρότι στην ουσία θα αποτελούσε μια συνομωσία για την κατάπνιξη της επανάστασης, την κατάλυση της δημοκρατίας και την αποκατάσταση της μοναρχίας και των αποικιοκρατικών συμφερόντων στη Λιβύη.

Περισσότερο από 40 χρόνια μετά, μια ίδιας αντίληψης επιχείρηση με πολύ πιο σύνθετη μορφή θα κατέστρεφε τελικά τον θεμελιωτή της όποιας ποιότητας Λιβυκής αμεσο-δημοκρατίας και μαζί του και την αμεσοδημοκρατία στη Λιβύη ώστε να αποκατασταθούν τα αποικιοκρατικά συμφέροντα. Με τόσες απειλές από εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, ήταν μάλλον αδύνατο για τον Gaddafi να είναι ειρηνικός. Με δεδομένο ότι η προ Gaddafi Λιβύη βρισκόταν ουσιαστικά υπό ξένη κατοχή, μπορεί ίσως κάποιος να δείξει επιείκεια στο γεγονός ότι ο ηγέτης μιας τέτοιας χώρας ενέκρινε και συμμετείχε σε εκτελέσεις δοσίλογων στο εσωτερικό αλλά και σε δολοφονίες τους στο εξωτερικό. Η κουβέντα άλλωστε για την ατιμωρησία των κατοχικών δοσίλογων στην Ελλάδα και για το που έχει οδηγήσει η «διαρκής άφεση» δεν έχει κλείσει στη χώρα μας. Μπορεί επίσης κάποιος να κατανοήσει το πόσο εύκολα μπορεί μια τέτοια πολιτική παραδειγματικής τιμωρίας την οποία ακολούθησε ο Gaddafi να ξεφύγει από τα όρια της και το αρχικό πνεύμα της.

Ο επαναστατικός ζήλος του Gaddafi και η επιθυμία του για την απελευθέρωση και άλλων αραβικών αλλά και αφρικανικών χωρών από τον δυτικό ιμπεριαλισμό τον οδήγησε σε σύμπραξη με κάθε επαναστατικό στοιχείο στις περιοχές αυτές όσο πολεμοχαρές και αν ήταν αυτό, καθώς και σε συρράξεις μεταξύ κρατών με το ίδιο πάντα εθνικοαπελευθερωτικό σκεπτικό. Ο Gaddafi, για μεγάλο τουλάχιστον διάστημα δεν ήταν ειρηνικός γνωρίζοντας απόλυτα το πόσο μη ειρηνικός ήταν ο μεγάλος εχθρός του, ο άξονας ΗΠΑ-Μ.Β-Ισραήλ. Με αυτή την πρόφαση, ο δυτικός άξονας τοποθέτησε τη Λιβύη στον νοητό αντίθετο πόλο, τον «άξονα του κακού», και ανακήρυξε τη Λιβύη ως κράτος που χορηγεί την τρομοκρατία παρότι, μέχρι και σήμερα, δεν υπάρχουν βάσιμα στοιχεία τα οποία να συνδέουν τη Λιβύη και τον Gaddafi προσωπικά με κανένα από τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα που συνέβησαν στο δυτικό κόσμο και τα οποία από δόλο και σκοπιμότητα αποδόθηκαν στη Λιβύη σε μια επιχείρηση συγκάλυψης των άνομων πρακτικών του δυτικού κόσμου και του γεγονότος ότι αυτό που γνωρίζουμε από το δεύτερο μισό και έπειτα ως τρομοκρατία, η κυρίαρχη μορφή της τουλάχιστον, αποτελεί διαρκή πολιτική των κέντρων εξουσίας του δυτικού κόσμου.

Όσον αφορά τη Λιβύη, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της πρακτικής της πολιτικής εξουσίας του δυτικού κόσμου που ενώ γεννά άμεσα ή έμμεσα την τρομοκρατία φορτώνει πρόθυμα και χαρωπά τα εγκλήματα και τις ευθύνες της τρομοκρατίας σε όσους αντιτάσσονται στη Δυτική Τάξη Πραγμάτων, είναι αυτό του βομβιστή του Lockerbie, μια παρωδία απονομής δικαιοσύνης και ένα υποδειγματικό παράδειγμα συγκάλυψης και κακοδικίας το οποίο θα δούμε στη συνέχεια.

Η συμβολική εκκεντρικότητα του Καντάφι

Μια από τις κατηγορίες που κάποιος μπορεί αβασάνιστα να προσάψει στην Gaddafi είναι η κακογουστιά και επιδειξιμανία του. Και πάλι όμως θα πέσουμε θύματα παρανόησης και ως εκ τούτου θα είμαστε θύτες παραπληροφόρησης. Γιατί οι εμφανίσεις του αδιαμφισβήτητου πολιτικού βασιλιά του κιτς που ντυνόταν σαν ποπ αστέρας και για αυτό αποτελούσε αντικείμενο περιπαίγματος από όλο το δυτικό κόσμο, ήταν από τη δική του σκοπιά το ακριβώς αντίστροφο: ο Gaddafi ήταν ενδυματολογικά παραφορτωμένος με δυτικά στολίδια και σύμβολα ισχύος του Δυτικού κόσμου όχι γιατί τα επιδίωκε ή τα αποδεχόταν. Όχι. Ήταν παραφορτωμένος με αυτά επειδή ακριβώς τα χλεύαζε, τα διακωμωδούσε και μαζί με αυτά και όσους τα αποδέχονται. Αυτός ήταν ο λόγος που ο άνθρωπος που μέσα σε μερικά χρόνια έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδων Λίβυων από τις τέντες και τις σπηλιές και τους έδωσε μοντέρνες συνθήκες διαβίωσης, δεν έχανε ευκαιρία να στήνει τις τέντες του στις πρωτεύουσες του Δυτικού κόσμου όπου τον καλούσαν. Αυτός είναι ο λόγος που νεαρός ακόμη σε σύσκεψη ηγετών, ήπιε νερό από το μπολ που προοριζόταν για το πλύσιμο δακτύλων: ήταν σα να τους έλεγε, μεγάλο κομμάτι του λαού μου δεν έχει νερό και σεις το ξοδεύετε σε πολυτέλειες. Η εκκεντρικότητα του Gaddafi είχε σαν πυρήνα αλλά και στόχο την διακωμώδηση και τον χλευασμό της δυτικής εξουσίας και των συμβόλων της. Μετά την απογοήτευση του από τις επανειλημμένες απόπειρες του ενοποίησης και απεξάρτησης του αραβικού κόσμου από τη σκληρή και αιματηρή δυτική πατρονία, το ενδιαφέρον του στρέφεται προς την Αφρική, την από-αποικιοποίηση της, την επιδίωξη της ανεξαρτησίας των κρατών της και τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής». Για λόγους εντυπωσιασμού, προσέγγισης και απόκτησης εμπιστοσύνης των αφρικανών φύλαρχων, για πολλούς από τους οποίους οι λόγοι εξάρτησής από τον δυτικό άξονα είναι η τοτεμική προσέγγιση της πληθώρας και της χλιδής ο Gaddafi άλλαξε την ενδυμασία του από ποπ σε αφροαραβική έθνικ με ενδεικτικότερη την κελεμπία που φορούσε με το χάρτη της Αφρικής πάνω της, σύμβολο των παναφρικανικών ευσεβών πόθων από τους οποίους διεπόταν. Ήταν σα να έλεγε στους αφρικανικούς φύλαρχους «δεν χρειάζεστε να προσδένεστε στη Δύση για να έχετε αφθονία και συνοδείες και αυτοκινητοπομπές. Κοιτάξτε εμένα που τα έχω καταφέρει πέραν και παρά τη Δύση.» Για τον ίδιο λόγο, για λόγους δημοσίων σχέσεων με τον αφρικανικό κόσμο, είχε για προσωπική του φρουρά τις «φρουρές αμαζόνες» μία από τις οποίες έδωσε τη ζωή της για να τον σώσει σε μία από τις απόπειρες κατά της ζωής του. Η θηλυκή φρουρά του ήταν ένα μήνυμα ισχύος και ανδροπρέπειας που νόμιζε ότι θα προσέλκυε τους αφρικανούς φυλάρχους που παίζαν το ρόλο του αφρικανού πολιτικού δυτικής «ραφής». Όπως άλλωστε ο ίδιος είχε δηλώσει, είχε γυναικεία προσωπική φρουρά γιατί στον «αραβικό κόσμο δεν υπήρχαν άντρες», υπονοώντας την ατολμία, την υποτακτικότητα, την υποχωρητικότητα και τον ενδοτισμό των αράβων πολιτικών απέναντι στις δυτικές δυνάμεις. Αυτό που στα μάτια των δυτικών φάνταζε ως η εκκεντρικότητα ενός διεφθαρμένου από την απόλυτη εξουσία δικτάτορα ήταν κατ’ ουσία εξωτερική πολιτική και σχετικά αποτελεσματική αν σκεφτούμε ότι περισσότεροι από 200 αφρικανοί βασιλείς και παραδοσιακοί ηγεμόνες απέδωσαν το 2008 στον Gaddafi τον τίτλο «ο βασιλιάς των βασιλέων».

Οι πραγματικοί λόγοι και συνθήκες της πτώσης του Gaddafi


Μετά την πτώση της Σοβιετικής ένωσης, ο Gaddafi έχει πλέον να αντιμετωπίσει την παντοδυναμία πλέον των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο το ότι το κύμα των αποπειρών δολοφονίας του ξεκινά το 1986 με τον βομβαρδισμό κατοικιών του από τις ΗΠΑ. Οι απόπειρες δολοφονίας του από φανατικούς ισλαμιστές τον φθείρουν ακόμη περισσότερο με αποτέλεσμα τη δεκαετία του 90 ο Gaddafi να «συμμαχήσει» με τους μεγάλους του αντιπάλους, τις ΗΠΑ και τη Μ.Β ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο αντιμετώπισης της ισλαμικής τρομοκρατίας. Ήδη από το 1999, ο ίδιος προτείνει την διάλυση του Λιβυκού προγράμματος όπλων μαζικής καταστροφής ενώ ένα χρόνο νωρίτερα έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης του Osama Bin Laden, του «τρομοκράτη» μπαμπούλα που εξέθρεψαν οι ΗΠΑ.

Με την έναρξη της 3ης χιλιετίας, η συνεργασία Gaddafi- αυτοκρατορίας για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας γίνεται εντονότερη. Μετά τη δεύτερη άνομη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ

και την εκτέλεση του Saddam Hussein, ο Gaddafi, αναγνωρίζοντας την πρόθεση των αμερικανών να επεκταθούν στην περιοχή και γνωρίζοντας ότι αν επιτεθούν στη Λιβύη δε θα μπορέσει να τους αντισταθεί, αρχίζει και αναπτύσσει μια διπλωματία πλήρους αποκατάστασης των σχέσεων του με τους Δυτικούς. Το πρώτο βήμα της ενδοτικότητας του Gaddafi έρχεται το 2003 με την καταστροφή υλών που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για όπλα μαζικής καταστροφής, την καταστροφή του πυρηνικού προγράμματος της Λιβύης και τη διάλυση ενός ανενεργού εκείνη την περίοδο πυραυλικού προγράμματος ενώ παράλληλα σημεία-κλειδιά αρχίζουν να επιτηρούνται όχι μόνο από επιθεωρητές όπλων του ΟΗΕ αλλά και από τη CIA. Είναι η πρώτη σημαντική διείσδυση της CIA στα Λιβυκά πράματα και η αρχή του τέλους για τον Gaddafi. Ο Gaddafi σύντομα θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη θέση του αναπτύσσοντας στενή συνεργασία με τη διοίκηση της Αγγλοαμερικοσιωνιστικής διοικητικής ελίτ στο πεδίο της καταπολέμησης της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Αυτό που ο Gaddafi δεν κατάλαβε, είναι ότι η αντίληψη του για τους φανατικούς ισλαμιστές ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που είχε η αυτοκρατορία. Για τον Gaddafi, οι φανατικοί ισλαμιστές ήταν μια εχθρική πραγματικότητα που είχε να αντιμετωπίσει. Για την αγγλοαμεριοσιωνιστική αυτοκρατορία, η «ισλαμική τρομοκρατία» ήταν, είναι και θα είναι ένα χρήσιμο πολιτικό εργαλείο που της δίνει πάτημα σε περιοχές του κόσμου όπου δε θα είχε καμιά νομιμοποίηση να επέμβει, ένα διαρκές άλλοθι για πιέσεις, πραξικοπήματα και πολέμους. Ο Gaddafi, ακολουθώντας πιστά το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» και παρά τα σκληρά μαθήματα των «ισλαμικών τρομοκρατικών» χτυπημάτων που εντελώς αβάσιμα του χρεώθηκαν από το 1970 και μετά, παρέβλεψε έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στην διπλωματική εξίσωση: ο εχθρός του ή έστω ένας από τους εχθρούς του –η ισλαμική τρομοκρατία- δεν αποτελούσε εχθρό (καθώς αυτή δεν είναι σε θέση να απειλήσει πραγματικά την αυτοκρατορία) αλλά μάλλον χρήσιμο εργαλείο της αυτοκρατορίας και ότι μεγάλο κομμάτι της ισλαμικής τρομοκρατίας έχει άμεσα ή έμμεσα κατασκευαστεί ή έστω επωαστεί από την αυτοκρατορία.

Το 2004 και μετά τις ήδη τεράστιες παραχωρήσεις που έχει κάνει, ο Gaddafi «επιστρέφει από το κρύο» και αναπτύσσει διπλωματικές και εμπορικές συνεργασίες με το δυτικό κόσμο που μπορεί ο ίδιος να θεωρεί διπλωματικές νίκες αλλά κατά ουσία αποτελούν το υλικό της ταφόπλακας του:

Το 2004 η Λιβύη αρχίζει να συνεργάζεται με την αμερικάνικη και τη βρετανική κρατική τρομοκρατία η οποία στα πλαίσια του προγράμματος «έκτακτης παράδοσης» απαγάγει «υπόπτους για ισλαμική τρομοκρατία» σε όλο τον κόσμο και σε μια επίδειξη ισχύος που θρυμματίζει κάθε έννοια και κάθε είδος δικαίου τους πετάει σε κολαστήρια όπως το Guantanamo, το Abu Ghraib και σε άλλα αμερικανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Λιβύη θα παραχωρήσει τις φυλακές της για κάποιους από τους απαγμένους της CIA σε μια συμφωνία που ούτε ο Μεφιστοφελής δεν θα μπορούσε να σκεφτεί: Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της διαβολικής συμφωνίας; Ενθυλάκωση ισλαμικών στοιχείων σε Λιβυκές φυλακές, ώσμωση με άλλους κρατούμενους, πρόσθετη πόλωση του Gaddafi με τους Λίβυους ισλαμιστές και την ακόμη χειρότερη εξέλιξη του ότι η CIA (και πιθανώς και η MI6) αποκτά από αυτό το σημείο και μετά «μόνιμη παρουσία» στη Λιβύη. Ο Gaddafi, φοβισμένος, κουρασμένος και φθαρμένος, σε μια επίδειξη ανισομερούς και αυτοκαταστροφικής διπλωματίας δίνει ουσιαστικά τη δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες της αυτοκρατορίας να φέρουν στο Λιβυκό έδαφος οποιοδήποτε υποκινητή ή παραστρατιωτικό μόνο και μόνο για να κερδίσει την ευμένεια της Δύσης. Και αυτή ήταν μια δυνατότητα που η αυτοκρατορία όχι μόνο δε θα άφηνε να πάει χαμένη αλλά την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο για να καταστρέψει τον Gaddafi και να λεηλατήσει μέσω του επόμενου καθεστώτος το Λιβυκό πλούτο.

Το 2004 ο Gaddafi συναντάει τον τότε βρετανό πρωθυπουργό Tony Blair ο οποίος του μιλά σα να ήταν εκπρόσωπος των πολυεθνικών συμφερόντων. Έχει καταγραφεί ότι μέρος της «συνομιλίας» από την πλευρά του Blair, ουσιαστικά του προπαρασκευασμένου μάλλον λογυδρίου που είχε γραφεί για τον Blair από την ίδια τη Shell (!!!) ενώ κομμάτι της πίττας προοριζόταν για την BP. Είναι ενδεικτικό ότι ανάμεσα σε Λιβυκά κυβερνητικά έγγραφα που βρέθηκαν μετά τη δολοφονία του Gaddafi, βρέθηκαν γράμματα και φαξ με προορισμό τoν επικεφαλής επί Gaddafi των Λιβυκών υπηρεσιών Moussa Kussa ανάμεσα στα οποία υπήρχαν τίτλοι όπως «Χαιρετίσματα από την MI6» και ένα χαιρετιστήριο χριστουγεννιάτικο μήνυμα με υπογραφή «ο φίλος σου» . Αυτός ο φίλος θα μπορούσε να ταυτίζεται με τον σερ Mark Allen, πρώην της MI6 που μερικούς μήνες αφότου κανόνισε τη συνάντηση Gaddafi-Blair προσλήφθηκε -μάλλον για τις μυστικές υπηρεσίες του- ως σύμβουλος από την BP με ετήσιες αποδοχές 200000 λιρών(!!!)


Ο Gaddafi, το χρηματοπιστωτικό, ο ρόλος του αλλοπαρμένου γιού, και το άρμεγμα του Λιβυκού πλεονάσματος.

Παρά τις διαρκείς κυρώσεις και τον εμπορικό και οικονομικό αποκλεισμό της Λιβύης, η Λιβύη είχε να επιδείξει απίστευτα οικονομικά επιτεύγματα. Η Λιβύη είχε όχι μόνο μηδενικό χρέος, αλλά και ένα πλεονασματικό επενδύσιμο κεφάλαιο, που παρότι σημαντικό κομμάτι του φαγώθηκε έντεχνα από τους αρουραίους του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τη στήριξη των δυτικών κυβερνήσεων, παρέμενε πάνω από 40 δις ευρώ. Και δεν ήταν μόνο τα πλεονασματικά κεφάλαια της εντυπωσιακά: Ακόμη κι εν μέσω της τελευταίας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η Λιβύη είχε την αδιανόητη αύξηση του ΑΕΠ της κατά 10%!

Η Λιβύη ήταν επίσης από τις λίγες χώρες που το νόμισμα και κατά επέκταση η οικονομία της δεν ελεγχόταν από ιδιωτικά συμφέροντα, από μια «κεντρική τράπεζα». Το 2000 οι χώρες που έλεγχαν την νομισματική τους πολιτική και μπορούσαν να αυτορυθμίσουν την οικονομία τους ήταν 7: Το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Βόρειος Κορέα και το Ιράν - όλες τους, αν όχι πιθανοί υποψήφιοι στη λίστα πολέμου των ΗΠΑ, τουλάχιστον αποδέκτες έμπρακτης εχθρότητας και προπαγανδιστικοί στόχοι της αυτοκρατορίας. Μετά τον πόλεμο κατά του τρόμου (τον πόλεμο υπέρ του τρόμου δηλαδή) οι χώρες που απομένουν ήταν το Σουδάν, η Λιβύη, η Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Μετά την πτώση του Gaddafi σήμερα απομένουν η Κούβα, η Β. Κορέα και το Ιράν. Η οικονομική ανεξαρτησία της Λιβύης την έκανε ένα πρώτης τάξης εχθρό της χρεοκρατίας. Είναι εξόχως χαρακτηριστικό ότι μια από τις πρώτες μέριμνες του δασκαλεμένου και σε μεγάλο βαθμό υποκινούμενου Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου -των Λίβυων αποστατών δηλαδή- ήταν να ορίσουν την τράπεζα της Βεγγάζης ως κεντρική τράπεζα και να τοποθετήσουν δικό τους διοικητή σε αυτή τον Μάρτιο του 2011, εν μέσω της ένοπλης επιχείρησης της ανατροπής του Gaddafi και της όποιας άμεσης δημοκρατίας αυτός συμβόλιζε και προστάτευ. Σύμφωνα με το δημοσιογραφικό δίκτυο CNBC «είναι αυτή η πρώτη φορά που μια επαναστατική ομάδα έχει δημιουργήσει μια κεντρική τράπεζα ενώ βρίσκεται ακόμη εν μέσω πολέμου; Σίγουρα (αυτό το γεγονός) φαίνεται να υποδεικνύει το πόσο ασυνήθιστα ισχυροί οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν γίνει στην εποχή μας». Ο Robert Wenzel του περιοδικού Οικονομική Πολιτική πιστεύει ότι η πρωτοβουλία της κεντρικής τράπεζας αποκαλύπτει ότι ξένες δυνάμεις μπορεί να έχουν ισχυρή επίδραση στους επαναστάτες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ μια κεντρική τράπεζα να δημιουργείται μέσα μερικές βδομάδες ως τέκνο μιας λαϊκής εξέγερσης» Όπως θα δούμε αργότερα, ο Gaddafi έκανε και άλλα για να ερεθίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ολιγαρχία η οποία ιστορικά εδραιώθηκε από τη δυναστεία των Rothschild. Άλλωστε, στην υπόθεση Gaddafi και για μια ακόμη φορά υπήρξε όχι μόνο καταγεγραμμένη εμπλοκή και μελών της οικογένειας Rothschild.

Όπως όμως περιγράφει ο Glenn Greenwald του Salon.com οι πόλεμοι δε γίνονται για ένα και μόνο λόγο. Πλέγματα συμφερόντων, πολιτικών, στρατιωτικών, γεοπολιτικών, οικονομικών, ενεργειακών συναινούν και διαμορφώνουν μια από κοινού ατζέντα πολέμου. Όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό, ο Gaddafi υπήρξε θύμα της πλάνης του ίδιου του γιού του Saif al Gaddafi, μάλλον εξαιτίας του οποίου θεώρησε ότι η τοποθέτηση των Λιβυκών κεφαλαίων σε κεντρικές θέσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα τον προστάτευε από το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ότι θα μπορούσε να γίνει παίκτης και μέσω της σύγκρουσης οικονομικών συμφερόντων να μην γίνει εκείνος ο ευρύτερος συνασπισμός που θα διαμόρφωνε την ατζέντα του πολέμου κατά της Λιβύης.

Ο Saif al Gaddafi, με θεωρητικές σπουδές στο London School of Economics και καμία μάλλον αίσθηση της πραγματικότητας της αρπακτικής φύσης του χρηματοπιστωτικού, γοητευμένος από το λούστρο χλιδής που κρύβει στα ανυποψίαστα μάτια τη βαθειά σαπίλα της χρηματοπιστωτικής μαφίας, ήταν μάλλον αυτός που έπεισε τον πατέρα του να αποκτήσει διάσπαρτες θέσεις σε αυτό: Λιβυκά χρήματα επενδύθηκαν στη Fiat, τη Juventus, στην Pearson και σε διάφορες ελβετικές αλλά και άλλες τράπεζες. Ο Gaddafi θα πληρώσει πολύ ακριβά, αρχικά με κεφάλαια και μετά με τη ζωή του και την καταστροφή του οράματος του για μια Λιβυκή άμεση δημοκρατία, τη θέλησή του να εξευμενίσει τους δυτικούς θεούς του πολέμου.

Όπως περιγράφεται από Λίβυους αξιωματούχους της εποχής, μέσω εκβιασμών και παραπλανήσεων, η Λιβύη αναγκάστηκε να «αγοράσει ειρήνη», να την πληρώσει ακριβά μόνο και μόνο για να εισπράξει εξαπάτηση και πόλεμο. Ο Gaddafi ξέχασε το βασικό κανόνα που του επέτρεψε να διατηρήσει ένα αξιοζήλευτο επίπεδο ζωής για το Λαό του: Ποτέ μα ποτέ δεν κάνεις συμφωνίες με το διάβολο. Ο Gaddafi πήγε να παίξει σε ένα παιχνίδι του οποίου δε γνώριζε τους κανόνες βασιζόμενος μάλλον στις τεχνοκρατικά ασθενικές πλάτες του γιού του.

Το αποτέλεσμα;

Οι δυτικοί άρχισαν μέσω πλάνης, εκβιασμών και υποσχέσεων που δεν σκόπευαν να κρατήσουν να αρμέγουν το πλεονασματικό κεφάλαιο και με παρόμοιου τύπου έσοδα να υπονομεύουν τον ίδιο και την όποια δημοκρατία αυτός κατάφερε να εγκαθιδρύσει.

Lockerbie Bombing

Ήδη από το 1993 η αυτοκρατορία και οι μηχανισμοί της πιέζουν τον Gaddafi να πάρει την ευθύνη για την τρομοκρατική ενέργεια μεγάλης κλίμακας που έγινε το 1988 γνωστής ως «The Lockerbie Bombing» χωρίς να υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο για Λιβυκή ανάμειξη, πόσο μάλλον για Λιβυκή ευθύνη.

Το 1988, κατά τη διάρκεια της πτήσης Pan Am 103 με αφετηρία το Λονδίνο και προορισμό τη Νέα Υόρκη, εκρήγνυται βομβιστικός μηχανισμός που καταστρέφει το αεροσκάφος σκοτώνοντας τους 243 επιβάτες και το 16μελές πλήρωμα του. Κομμάτια του αεροπλάνου πέφτουν στο Lockerbie της Σκωτίας σκοτώνοντας επιπλέον έντεκα ατυχείς Σκοτσέζους πολίτες. Η συγκεκριμένη τρομοκρατική ενέργεια κρύβει από πίσω της παρασκήνιο τόσο πολυεπίπεδο όσο πολυεπίπεδη ήταν και η απόπειρα συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών και συνθηκών της.

Η πρώτη ανάλυση της CIA για την τρομοκρατική ενέργεια κάθε άλλο παρά καταληκτική υπήρξε: «Προς το παρόν, δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνη για αυτή την τραγωδία σε καμία τρομοκρατική ομάδα.» «Θεωρούμε τους ισχυρισμούς των «Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης» ως τους πιο πιστευτούς που έχουμε λάβει ως τώρα».

Ο λόγος που οι ισχυρισμοί των «Φρουρών» φαίνονταν στη CIA περισσότερο πιστευτοί ήταν η σύνδεση που αυτοί κάναν ανάμεσα στο «Lockerbie Bombing» και την κατάρριψη της πτήσης 655 των Ιρανικών αερογραμμών μερικούς μήνες πριν πάνω από τον περσικό κόλπο από το αμερικανικό ναυτικό.

Η υπαιτιότητα για την κατάρριψη της πτήσης 655 είναι ένα υπόδειγμα συγκάλυψης: To αμερικάνικο καταδρομικό Vincennes, παραβιάζοντας τα Ιρακινά χωρικά ύδατα κατέρριψε Ιρανικό επιβατηγό αεροσκάφος σκοτώνοντας 290 αθώους. Το πλήρωμα του καταδρομικού Vincennes σύσσωμο βραβεύτηκε, το πεντάγωνο συγκάλυψε την υπόθεση, η αμερικανική κυβέρνηση ουδέποτε απολογήθηκε ή πήρε την ευθύνη μιας από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία της αεροπλοΐας . Αυτή ή απίστευτη πρόκληση ήταν κατά πάσα πιθανότητα το αίτιο ή η αφορμή για τα αντίποινα του «Lockerbie bombing».

Μια δεύτερη εκδοχή στοχοποιεί τo αποσχισμένo από την PLO «Λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP-GC) και την απόπειρα να δυναματιστούν η όποια λύση στο παλαιστινιακό.

Στην πτήση Pan Am 103 είχε επιβιβαστεί ο υποσταθμάρχης της CIA στη Βυρηττό Matthew Gannon. Πίσω του καθόταν ο αξιωματούχος της DIA στη Βυρηττό Chuck McKee. Στην ίδια πτήση βρίσκονταν τρεις αξιωματικοί της Διπλωματικής Υπηρεσίας Ασφαλείας επιφορτισμένοι με την προστασία των Gannon και McKee. Φημολογείται ότι αυτή η συνοδεία μετάφερε άνθρωπο του PLFP-GC και μαζί του, εν αγνοία των επιβλεπόντων, αντί για ένα υποτιθέμενο φορτίο ναρκωτικών, την ολέθρια βόμβα . Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (η PLO) είχε άλλωστε προειδοποιήσει τις αρμόδιες δυτικές αρχές για το ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας που θα υπονόμευε τις διαπραγματεύσεις PLO-ΗΠΑ λίγες μέρες πριν τη φρίκη του Lockerbie Bombing. Και η πληροφόρηση της PLO πιθανώς να προερχόταν από συμπαθούντα της ή πράκτορα της στο εσωτερικό της PFLP-GC. Αξίζει να σημειωθεί ότι η PFLP-GC φαίνεται να συνδέεται και με έναν από τους μεγαλύτερους «ιδιώτες» εμπόρους ναρκωτικών και όπλων, τον διαβόητο Monzer al Kassar . Παρά τις αποχρώσεις ενδείξεις και στην ανάγκη τους να κλείσουν γρήγορα αυτή τη σκοτεινή υπόθεση, οι ΗΠΑ βρήκαν γρήγορα τον αποδιοπομπαίο τράγο τους στον Muammar Gaddafi. Το 1999 και μετά από αφόρητες πιέσεις, ο Muammar Gaddafi εκδίδει δύο υπόπτους για να (κατά)δικαστούν, τους Lamin Khalifah Fhimah και Adbelbaset al-Megrahi. Ο πρώτος αθωώνεται ενώ ο δεύτερος καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη σε μια στημένη δίκη γεμάτη ανακολουθίες στις καταθέσεις βασικών μαρτύρων και εμφυτευμένα πειστήρια: Μέχρι το 2008, η Λιβύη θα έχει πληρώσει ως αποζημίωση για τα θύματα της πτήσης PAN AM 103 συνολικά 2,7 δις δολαρία με την κατάριψη ρης οποίας μάλλον καμία σχέση δεν είχε, όταν οι ΗΠΑ πλήρωσαν συνολικές αποζημιώσεις ύψους μόλις 131,8 εκατομμυρίων δολαρίων στις οικογένειες των πολιτών της Ιρανικής πτήσης 655 που οι ίδιες έριξαν.

Οι λίστες του τρόμου

Τα ανταλλάγματα που πήρε η Λιβύη από την ανάληψη ευθυνών για μια φρικτή τρομοκρατική ενέργεια που ποτέ δεν διέπραξε και για τις αποζημιώσεις που πλήρωσε για το κακό που δεν προκάλεσε ήταν η άρση των κυρώσεων και η απομάκρυνση από τη λίστα των ΗΠΑ με τα κράτη- χορηγούς της τρομοκρατίας, η οποία είναι μια λίστα-ακορντεόν στην οποία μπαινοβγαίνουν όσα κράτη έχουν συμφέροντα που αντιτίθενται στα αμερικανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι επικυρίαρχοι της αμερικάνικης πολιτικής. Το Ιράκ πχ βγήκε από τη λίστα το 1982, ξαναμπήκε το 1990 και ξαναβγήκε το 2003.

Τρώγοντας τα λεφτά του Λιβυκού λαού

Η λίστα του τρόμου είναι σαν τους οίκους αξιολόγησης. Την μια μέρα είσαι 3Α, την άλλη 3 γάμμα. Τη μία μέρα είσαι σπόνσορας της τρομοκρατίας, την άλλη εχθρός της. Και αυτό το παράδοξο της αιφνίδιας μεταμόρφωσης δεν είναι άλυτο: παρόμοια συμφέροντα ελέγχουν και τη λίστα του τρόμου και τους οίκους αξιολόγησης. Από τη στιγμή που βάλαν τη Λιβύη στο ταψί του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Λιβύη συνέχισε να χορεύει στους σκοπούς του. Ήταν σειρά της Goldman Sachs να φάει και αυτή το κάτι τις της από την υγιέστατη Λιβυκή οικονομία και τα πλεονασματικά κεφάλαια της: Το 2008 η Goldman Sachs έπαιξε και έχασε το 98% (!!!) Λιβυκών κεφαλαίων ύψους $ 1,3 δις που ο Gaddafi είχε επενδύσει στην εταιρία- οικονομικό δολοφόνο. Ως αποζημίωση, η εταιρία του προσέφερε ένα δόλωμα για να τον δαγκώσει ακόμη πιο βαθειά και να τον παγιδεύσει ακόμη περισσότερο: Με άλλα ακόμα 3,7 δισεκατομμυριάκια, η Goldman Sachs θα έδινε στη Λιβύη μετοχές της εταιρίας συνολικής αξίας $5 δις (!!!), κάνοντας τη χώρα έναν από τους σημαντικούς μετόχους της εταιρίας . Φυσικά αυτό που ξέραν όλοι ήταν ότι όταν ο Gaddafi εξολοθρευόταν, το ρευστό της Λιβύης θα έμεινε έστω για κάποιο σημαντικό διάστημα εκεί που είχε επενδυθεί, αποτελώντας μια εξαιρετικά σημαντική εγγύηση ρευστότητας σε ένα εξαιρετικά επισφαλές οικονομικό σύμπαν.

Όσο σκοτεινή και αν φαντάζει αυτή η υπόθεση, υπάρχει μια άλλη, πολύ σκοτεινότερη υπόθεση εξαφάνισης Λιβυκών κεφαλαίων… Αυτή αφορά στο πυραμιδικό σχήμα (κοινώς απάτη που η προσδοκία κέρδους των εξαπατημένων δε βασίζεται σε οτιδήποτε άλλο παρά στα ίδια τα κεφάλαια των εξαπατημένων επενδυτών, μέρος των οποίων μόνο των οποίων επιστρέφεται ως «κέρδη» στους επενδυτές ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι των κεφαλαίων τους εξαφανίζεται σε λογαριασμούς των απατεώνων) που έστησε ο Allan Stanford μέσω της εταιρίας του Stanford Financial Group και της παράλληλης τράπεζας Stanford International Bank, με έδρα ένα από τα κρατίδια της καραϊβικής που αποτελούν παραδείσους για τη φοροδιαφυγή και για τα έσοδα που προέρχονται από το διεθνές οργανωμένο έγκλημα. Η Stanford International Bank (SIB) αντικατέστησε μια άλλη βρώμικη τράπεζα με κύριο όγκο εργασιών το ξέπλυμα χρήματος από λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών, την BCCI, ως τράπεζα επιλογής της CIA, μια ακόμη ένδειξη της δικτύωσης ανάμεσα στο διεθνές οργανωμένο έγκλημα, τη διεθνή τρομοκρατία, τις μυστικές υπηρεσίες και το χρηματοπιστωτικό σύτημα. Ένας από τους βασικούς μετόχους της SIB ήταν και ο Yair Shamir, με πολύ καλή τοποθέτηση στην ισραηλινή αεροπορική βιομηχανία, το ισραηλινό χρηματοπιστωτικό σύμπαν και με ισχυρές πολιτικές διασυνδέσεις καθώς είναι ο γιός του πρώην ισραηλινού πρωθυπουργού, του «γερακιού» Yitzhak Shamir.

Ο Stanford μετά από επίσκεψή του στη Λιβύη, εξασφάλισε Λιβυκά κεφάλαια ύψους $500 εκατομμυρίων τα οποία εξαφανίστηκαν και τα οποία η Λιβύη δεν διεκδίκησε ποτέ, άλλο ένα άθελο δώρο του Gaddafi στους εχθρούς του . Αν όντως η CIA ήταν πελάτης της SIB, τότε μάλλον ήταν και από τους σημαντικότερους εντολείς της και αποδέκτες των κερδών της απάτης. Χάρη μάλλον στην γαρνιρισμένη με βρετανικό πτυχίο άγνοια του γιού του Saif al Gaddafi, φαίνεται πως ο Gaddafi εν αγνοία του χρηματοδότησε την καταστροφή του καθώς δεν είναι απίθανο τα Λιβυκά κεφάλαια που υφαρπάχθηκαν από τα τσακάλια του χρηματοπιστωτικού να ήταν αυτά που προετοίμασαν και αποζημίωσαν τη «Λιβυκή εξέγερση». Ενδεικτική του που έμπλεξε o υιός Gaddafi τον πατέρα του και του πως τα αρπακτικά του χρηματοπιστωτικού συστήματος έβλεπαν τον Gaddafi σαν κελεπούρι, είναι μια πρόσφατη δήλωση του δισεκατομμυριούχου Donald Trump: «Και παρεμπιπτόντως, μπορώ να σας πω κάτι άλλο. Είχα νταλαβέρια με τον Gaddafi. Του δάνεισα ένα κομμάτι γης. Με πλήρωσε περισσότερα για μια βραδιά από ότι η γη άξιζε για δύο χρόνια, και μετά δεν τον άφησα να χρησιμοποιήσει αυτή τη γη.» «Αυτό θα έπρεπε να κάνουμε. Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «πήδηξα» αλλά τον «πήδηξα». Αυτό θα έπρεπε να κάνουν» Και όντως αυτό κάναν. Με τα λεφτά κυρίως της Λιβύης «πήδηξαν» τον Gaddafi και το Λιβυκό λαό με κάθε δυνατό τρόπο.

O Saif, οι Rothschilds, το τυρί στη φάκα, οι Παπανδρέου και οι πραγματικοί λόγοι εξόντωσης του Gaddafi.

Παρά το φαινομενικό φλερτ του Gaddafi με τους δυτικούς σε ένα περίπλοκο διπλωματικό παιχνίδι όπου ο Gaddafi κέρδιζε χρόνο ενώ παράλληλα νόμιζε ότι κέρδιζε και κάποιες τοποθετήσεις στο δυτικό σύστημα ισχύος που του προσέδιδαν ασφάλεια, ο Gaddafi είχε θέσει τα δικά του όρια. Δυστυχώς ξέχασε ότι η αυτοκρατορία ξεπερνούσε διαρκώς κάθε όριο και κάθε αυτοπεριορισμό.

Ο Gaddafi, παρότι προσπαθούσε με τμήμα των πλεονασματικών της χώρας να κάνει τις δυτικές εταιρίες στις οποίες είχε επενδύσει σημαντικότατα ποσό να ασκήσουν επιρροή υπέρ της Λιβύης στις κυβερνήσεις τους, ήταν φανερό ότι δεν θα ξεπουλούσε τον πλούτο της χώρας του στους δυτικούς. Αυτό ήταν το χειρότερο και το μόνο είδος εθνικισμού που οι Δυτικοί απεχθάνονταν, καθώς τους αφαιρούσε τα κυριαρχικά τους «δικαιώματα» πάνω στον πλανήτη: τον εθνικισμό των πρώτων υλών.

Και ο Gaddafi έγινε ακόμη πιο εξοργιστικός. Όχι μόνο πρότεινε τη δημιουργία ενός κοινού παναφρικανικού νομίσματος αλλά και πρότεινε αυτό το νόμισμα να είναι το «χρυσό δηνάριο». Αν αυτή του η κίνηση ευοδωνόταν, οι αφρικανικές χώρες όχι μόνο θα απελευθερώνονταν από την τυραννία του δολαρίου, αποδυναμώνοντας ένα από τα κεντρικά εργαλεία ισχύος της αγγλοαμερικανοσιωνιστικής αυτοκρατορίας, αλλά όντας πλούσιες σε χρυσό και πρώτες ύλες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν οι ίδιες τον πλούτο τους. Ο Gaddafi συνέχιζε να αποτελεί πραγματική, όχι ιδεατή απειλή για την αυτοκρατορία και τον αποικιοκρατικό της χαρακτήρα. Ήταν εμφανές ότι αυτή η απειλή έπρεπε να εξαλειφθεί. Και ο πιο εύκολος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν ο δόλος και η εξαπάτηση στον οποίο οι δυτικοί επικυρίαρχοι, για τους οποίους η λέξη «ηθική» αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο, υπερτερούσαν κατά πολύ από τον ευέλικτο αλλά παρά ταύτα πολιορκημένο Gaddafi. Ο ρόλος του γιου του Saif και του ξεμυαλίσματος του από τη Δύση φαίνεται να ήταν καθοριστικός για την καταστροφή του πατέρα του. Η παγίδα θανάτου στήνεται πολύ προσεκτικά: Το 2009 ο Saif μαζί με τον Λόρδο Mandelson βρίσκονται καλεσμένοι του Nat Rothschild στο εξοχικό του τελευταίου στην Κέρκυρα. Ο Mandelson του οποίου οι πανίσχυροι φίλοι και ο σκιώδης ρόλος του στη βρετανική πολιτική του έχουν βγάλει τη φήμη του ανθρώπου που χρησιμοποιεί την βρετανική εσωτερική και εξωτερική πολιτική για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «φίλων», μοιάζει να αποτελεί «πατρική φιγούρα» για τον αναδυόμενο νέο πατριάρχη του οίκου των Rothschild, τον Nat. Στο τραπέζι του διαλόγου βρίσκονται το λιβυκό πετρέλαιο. Το αντάλλαγμα που ζητά ο Saif είναι η απελευθέρωση του «βομβιστή του Lockerbie», του Abdelbaset al-Megrahi, ο οποίος σάπιζε σε φυλακή της Σκωτίας για ένα έγκλημα που ποτέ του δεν διέπραξε, ενώ είχε διαγνωστεί και με καρκίνο του προστάτη. Ο Saif «κερδίζει». Σε μια παραβίαση κάθε έννοιας σεβασμού προς το γράμμα του νόμου, ο al-Megrahi σε μικρό διάστημα από την «κουβέντα» στην Κέρκυρα, μεταφέρεται στην Λιβύη και ο Muammar διοργανώνει μια μεγάλη γιορτή για την επιστροφή του. Το δώρο του Rothschild και του Mandelson στον Gaddafi ήταν όμως μια μεταμφιεσμένη βόμβα. Επανέφερε στη μνήμη των Λίβυων το γεγονός ότι ο Gaddafi είχε ουσιαστικά προδώσει έναν ισλαμιστή συμπολίτη τους για πολιτικές σκοπιμότητες που οι ίδιοι δε θα μπορούσαν να καταλάβουν. Η πόλωση εντάθηκε και θα συνέχιζε να εντείνεται. Και οι Παπανδρέου χρησιμοποίησαν τον- και χρησιμοποιήθηκαν ως δέλεαρ για τον Gaddafi:

Η ΜΚΟ I4cense (Institute for Climate and Energy Security) του αδερφού του πρωθυπουργού, του Ανδρέα Παπανδρέου, το ίδρυμα που προωθεί την πράσινη ανάπτυξη, στη σύσκεψη που διοργανώθηκε στην Αθήνα το 2009, στην εναρκτήρια μέρα της οποίας ομιλητής ήταν και ο ίδιος ο (πρώην) Πρωθυπουργός, υποδέχτηκε με παιάνες τον Saif al-Gaddafi: «Η δεύτερη μέρα του συνεδρίου ήταν εξίσου σημαντική, παρουσιάζοντας την πολύ-αναμενόμενη παρουσίαση του κ. Saif al Islam al Gaddafi, γιό του Muammar Gaddafi, σχετικά με το ενεργειακό δυναμικό του ανέμου και της θερμότητας της ερήμου».

Toν Ιούνιο του 2010 ο τότε Πρωθυπουργός επισκέπτεται τη Λιβύη και υπογράφει ένα μνημόνιο συνεργασίας ύψους 220 δις ευρώ με τον Καντάφι. Με δεδομένη την κατάσταση της Ελλάδας και το ότι έκτοτε τίποτα δεν ακούσαμε για το περίφημο μνημόνιο , είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η σύναψη του μνημονίου έγινε για να ρίξει στάχτη στα μάτια όχι μόνο των Ελλήνων αλλά και του Muammar…

Δίνοντας κι άλλη δύναμη στο λαο!

Πριν περάσουμε στην επανάσταση αξίζει να αναφερθούμε σε ένα ακόμη γεγονός που προδίδει την αφοσίωση που είχε ο Gaddafi στο ιδανικό της άμεσης δημοκρατίας την οποία λόγω συνθηκών ποτέ του δεν μπόρεσε να δει να ανδρώνεται στη Λιβύη. Το 2009 και εν μέσω παραπόνων από τους Λίβυους πολίτες για διαφθορά της κυβέρνησης ο Gaddafi προτείνει στις λαϊκές συνελεύσεις το αδιανόητο: τη διάλυση της κυβέρνησης και την απόδοση των πετρελαϊκών εσόδων χωρίς διαμεσολάβηση απευθείας στους Λίβυους πολίτες, κίνηση που θα απέφερε σε ένα εκατομμύριο Λίβυων ετήσιο εισόδημα ύψους $23000!!! Η πρόταση καταψηφίστηκε από την πλειονότητα των λαϊκών συνελεύσεων. Οι Λίβυοι δεν ήταν έτοιμη για την αυτοδιαχείριση τους και προτίμησαν αντί αυτής τα δεκανίκια μιας κεντρικής κυβέρνησης … Όπως ήταν αναμενόμενο, η κίνηση αυτή του Gaddafi προκάλεσε πανικό στα κυβερνητικά στελέχη που βλέπαν τον Gaddafi να απειλεί και τη δικιά τους εξουσία: Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που όταν ξεκίνησε η αποσταθεροποίηση στη Λιβύη, τα κυβερνητικά στελέχη αποστάτησαν το ένα μετά το άλλο σε νούμερα ρεκόρ για καθεστωτική κυβέρνηση…

Η εξέγερση, οι εχθροί του Gaddafi και η «απελευθερωμένη Λιβύη»

Παρουσιάστηκε σαν κίνημα στα πλαίσια της «Αραβικής άνοιξης». Μετασχηματίστηκε σε εξέγερση. Έγινε εμφύλιος. Κατέληξε πόλεμος ανάμεσα στον άξονα «επαναστατών-ΝΑΤΟ» και τον Gaddafi. Οι ανακολουθίες της δυτικής τρομοκρατίας βρίσκονται παντού: Στο Κουβετιανό προπαγανδιστικό εργαλείο της αγγλοαμερικανοσιωνιστικής αυτοκρατορίας Al Jazeera, o Λίβυος «αντικαθεστωτικός» συγγραφέας Mahmuod el-Shaman παρουσίασε μια αφήγηση που πάσχιζε να στηρίξει την εκδοχή της «ειρηνικής επανάστασης για τη δημοκρατία», περιγράφοντας πως οι διαδηλωτές μέσα σε λίγες μέρες επεκτάθηκαν σε χιλιάδες χιλιόμετρα Λιβυκών εδαφών. Αυτή η κινητικότητα φυσικά δεν περιγράφει αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αιτήματα για τον εκδημοκρατισμό αλλά πολεμική επιχείρηση. Στην ίδια εκπομπή, ο αποστάτης Nouri al-Masmari επαναλάμβανε ξανά και ξανά «είμαστε οργανωμένοι, είμαστε πολύ οργανωμένοι»

Οι αντικαθεστωτικές διαμαρτυρίες ξεκίνησαν στα μέσα του Φλεβάρη. Η χρήση «κοινωνικών μέσων» όπως το Facebook έπαιξε μεγάλο ρόλο. Ο δικηγόρος και ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Fathi Terbil φαίνεται να είναι ανάμεσα στους υποκινητές της θεματικής «μέρα οργής» που προγραμματίζεται στις 17 Φεβρουαρίου του 2011 από ανώνυμους κυρίως ακτιβιστές. O Fathi Terbil συλλαμβάνεται στις 15 Φεβρουαρίου. Με την απελευθέρωσή του την ίδια μέρα στήνει μια δικτυακή κάμερα που «επιβλέπει την κεντρική πλατεία της Βεγγάζης, όπου κάποιες οικογένειες διαμαρτύρονταν. Με τη βοήθεια εξόριστων Λίβυων στον Καναδά και σε όλο τον κόσμο, το βίντεο διαδόθηκε ραγδάια στο ίντερνετ.»

Κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνέντευξης του στο Al Jazeera, o Λίβυος συγγραφέας Idris al- Mesmari αναφέρει ότι η αστυνομία πυροβολούσε τους διαδηλωτές. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο η συνομιλία διακόπηκε απότομα. Η δραματικοποίηση των γεγονότων είχε τηλεοπτικοποιηθεί. Από κει και πέρα οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Μια παράλληλη αφήγηση των αρχικών συνθηκών στο BBC από αυτόπτη μάρτυρα δίνει μια άλλοτε συμπληρωματική και άλλοτε αντιφατική εικόνα: «Ένας-δύο άνθρωποι μέσα στο πλήθος άρχισαν να τραγουδούν αντικυβερνητικά συνθήματα και το πλήθος παρασύρθηκε από αυτό. Υπήρξαν συγκρούσεις με υποστηρικτές της κυβέρνησης και μετά αυτοί διαλύθηκαν και οι υπηρεσίες ασφαλείας κατέφθασαν και χρησιμοποίησαν μάνικες με ζεστό νερό» Κάπου εδώ μπαίνουμε στη σφαίρα της σκευωρίας. Γιατί παράλληλα με τη δραματικοποίηση των συμβάντων από τον Idris al- Mesmari ζωντανά στο Al-Jazeera, στο ίντερνετ διαδόθηκε ένα βίντεο με διαδηλωτές να φεύγουν έντρομοι από πυροβολισμούς και έναν άνθρωπο να σκοτώνεται… μονάχα που αυτό το βίντεο φαίνεται να είχε τραβηχτεί ένα χρόνο νωρίτερα… Η εξέγερση είχε σκηνοθετηθεί… Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προγραμματισμένη για της 17 Φεβρουαρίου «μέρα οργής», γίνεται μέρα επανάστασης. Σύντομα αποστάτες στρατιωτικοί πυκνώνουν τις τάξεις των αρχικού πυρήνα διαδηλωτών. Κυβερνητικά κτήρια πυρπολούνται. Τα σε μεγάλο βαθμό σκηνοθετημένα επεισόδια μετατρέπονται σε εξέγερση και μετέπειτα εμφύλιο. Ανάμεσα στους επαναστάτες βρίσκονται πλέον άνθρωποι που σηκώνουν την σημαία του πρώην βασιλιά Idris (βασιλόφρονες δηλαδή) , ισλαμιστές φονταμενταλιστές ενώ παρατηρείται και από δυτικούς παρατηρητές δραστηριότητα της «Al Qaeda» Ίσως το πιο σημαντικό συμβάν που κλιμάκωσε την αντιπαλότητα και οδήγησε σε μετωπικό εμφύλιο ήταν η δολοφονία τριών φιλοκυβερνητικών διαδηλωτών που έφεραν λευκές σημαίες και κλάδους ελαίας κατά τη διάρκεια μιας πορείας για ειρήνευση στη Bin Jiwad.

Η είδηση ή οι φήμες ότι ο Gaddafi έχει στρατολογήσει αφρικανούς μισθοφόρους για να καταπνίξει την εξέγερση οδηγούν σε ρατσιστική μανία και εκκαθαρίσεις από την πλευρά των «επαναστατών». Μετανάστες εκβιάζονται να ενωθούν με τους επαναστάτες, αναφέρονται περιστατικά όπου το χέρι των μεταναστών δένεται σε τιμόνι φορτηγών για να μην αποδράσουν . Υπάρχουν αναφορές για επιχείρηση φυλετικής εκκαθάρισης της κατοικημένης από μαύρους πόλης Tawargha. Μετά την επιχείρηση «η πόλη που είχε πληθυσμό 10000, ήταν άδεια» Δεν είναι το ότι το καθεστώς του Gaddafi δεν αντέδρασε με θηριωδίες. Απλά η δυτική προπαγάνδα επίμεινε στο ψέμα των δημοκρατών και φιλειρηνικών πολιτών που επαναστατούσαν κατά του τρελού δικτάτορα, όταν οι «επαναστάτες» αναφέρεται ότι βομβάρδισαν «τις πόλεις Sirte και Bani Walid… οι επαναστάτες έκοψαν το νερό και τον ηλεκτρισμό και αρνήθηκαν να επιτρέψουν φάρμακα να μπουν στα νοσοκομεία»

Για να συνθέσουμε πληρέστερη εικόνα για τη σύνθεση και τις προθέσεις των επαναστατών πρέπει να δούμε τη σύνθεση του οργάνου που δημιουργήθηκε για να την εκπροσωπήσει πολιτικά, του «Εθνικού Μεταβατικού συμβουλίου» ή NTC. Ο πολιτικός ηγέτης του NTC κατά την περίοδο του εμφυλίου ήταν ο Mustafa Abdel Jalil, ο ισλαμιστής υπουργός δικαιοσύνης στη Λιβυκή κυβέρνηση από το 2007 μέχρι το 2011. Ο Jalil, έχοντας ισχυρή στήριξη από τον Saif al Gaddafi, κρατούσε ρεκόρ, «αντικαθεστωτικών» αποφάσεων οι οποίες είχαν να κάνουν ως επί το πλείστον με φυλακίσεις ισλαμιστών. Με το θάνατο του Gaddafi και την διακήρυξη της «απελευθέρωσης της Λιβύης» τον Οκτώβριο του 2011 ο Jalil ανακήρυξε τον ισλαμικό νόμο, τη Σαρία ως υπέρτατο νόμο και επομένως και νόμο και του κράτους. Μετά την Αίγυπτο, η πολυπόθητη από τους γεωπολιτικούς σχεδιαστές ισλαμοποίηση της Β.Αφρικής προχωρά όπως είχε σχεδιαστεί. Ο στρατιωτικός ηγέτης του NFL Abdel Hakim Belhaj είναι όχι μόνο φανατικός ισλαμιστής που είχε πολεμήσει στη γεωπολιτική παγίδα που στήσαν οι ΗΠΑ στην ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν αλλά και μέλος της «Λιβυκής Ισλαμικής Μαχόμενης Οργάνωσης» της εξτρεμιστικής ισλαμικής οργάνωσης που το 1996 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Gaddafi. Και κάπου εδώ οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη μεγαλοφυία των πολιτικών αποσταθεροποίησης των γεωπολιτικών σχεδιαστών των ΗΠΑ: Με την συνεργασία ΗΠΑ-Λιβύης στα θέματα της τρομοκρατίας και το πρόγραμμα «της έκτακτης παράδοσης», η CIA θα συλλάβει τον Belhaj, τον οποίο ο Bush θα στείλει πακέτο στον Gaddafi. Μέσω της πόλωσης ισλαμιστών και της «κοσμικής» εξουσίας που συμβόλιζε ο Gaddafi, o Belhaj θα απελευθερωθεί και θα ηγηθεί του στρατού που θα καταστρέψει τον Gaddafi.

Το NFL, κατά τη διάρκεια του πολέμου, έλαβε χρηματοδότηση κατά τη διάρκεια της θητείας της Hillary Clinton αρχικά 50 και στη συνέχεια άλλων $100 εκατομμυρίων ενώ παράλληλα συζητούσε ήδη με τις πετρελαϊκές εταιρίες. Τι συζητούσαν; Μια καλή ιδέα μας δίνει μια ανοιχτή επιστολή της εποχής από τον Karl Muth του Global Policy, του περιοδικού που ο George Soros μας λέει «ότι αυτοί που ασχολούνται με τα παγκόσμια θέματα δε θα θέλουν να χάσουν». Λέει λοιπόν ο Muth με τον απαράμιλλο αμερικάνικο κυνισμό στο άρθρο του «Πως οι επενδυτές μπορούν να σώσουν τη Λιβύη (και να βγάλουν χρήματα κάνοντάς το): «Το λιβυκό πρόβλημα δεν είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από πολιτικούς. Είναι ένα πρόβλημα για να λυθεί από επενδυτές. Οι τραπεζίτες έχουν πολύ μεγαλύτερη ελπίδα στο να βοηθήσουν τους Λίβυους επαναστάτες από ότι οι διπλωμάτες… Το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι επαναστάτες στη Λιβύη είναι ένα πρόβλημα ρευστότητας. Αφήστε με να το επαναλάβω: αυτό που βλέπετε όταν βλέπετε λήψεις του BBC επαναστατών που πολεμούν στη Λιβύη είναι ένα πρόβλημα ρευστότητας. Ας πούμε ότι υπάρχουν πετρέλαια αξίας 300 δις δολαρίων κάτω από τους άμμους της Λιβύης. Ας πούμε επιπρόσθετα ότι οι επαναστάτες έχουν πιθανότητα ένα προς τρία να ρίξουν την τωρινή κυβέρνηση… Αυτό σημαίνει, ότι ως ηγέτες του μεταβατικού συμβουλίου στη Λιβύη, έχετε 100 δις δολάρια για να παίξετε με αυτά. Ας πούμε ότι για ένα δις δολάρια θα μπορούσατε να προσλάβετε, νοικιάσετε,…, αποκτήσετε τη συμμετοχή αρκετών μισθοφόρων και εξοπλισμού για να παροπλίσετε ή να καταστρέψετε ολοκληρωτικά το παρόν καθεστώς- αυτό είναι μόνο το ένα εκατοστό των κονδυλίων σας. Το πρόβλημα είναι ότι οι μισθοφόροι δεν θα δουλέψουν για συμβόλαια που τους παραχωρούν μειοψηφικά συμφέροντα σε πετρέλαιο που μπορεί να μην είναι διαθέσιμο στο μέλλον, (για συμβόλαια) που μπορεί να μην είναι εφαρμόσιμα στο μελλοντικό λιβυκό δικαστικό σύστημα. Οι άντρες που διοικούν κορυφαία μισθοφορικά σώματα στην Αφρική δεν κάναν τα λεφτά τους με το να δέχονται κερδοσκοπικά συμβόλαια ως αμοιβή- ούτε ακόμα και όταν είχαν να κάνουν με τους Βέλγους- τα κάναν (τα λεφτά τους) με τον παλαιομοδίτικο τρόπο, με μετρητά στην κάνη του όπλου τους… Οι επαναστάτες έχουν μια πιθανότητα … να ελέγξουν ένα πολύ μεγάλο περιουσιακό στοιχείο (τη Λιβύη) που έχει κάποια αξία … Μόνο ένα μικρό κλάσμα αυτής της αξίας χρειάζεται για να ενοικιαστούν αρκετοί μισθοφόροι και εξοπλισμοί ώστε να ανατρέψουν την παρούσα κυβέρνηση… Υπάρχει ένα είδος ατόμου του οποίου η δουλειά είναι να λύνει καταστάσεις όπου οι άνθρωποι χρειάζεται να αξιοποιήσουν μεγάλες, μη ρευστές περιουσίες… Λέγονται τραπεζίτες επενδύσεων… Αν οι επαναστάτες ήταν λίγο περισσότερο οικονομικά εκσυγχρονισμένοι θα μπορούσαν να … 1) να κάνουν ελκυστική την περίπτωση επένδυσης σε μια μισθοφορική δύναμη στη Λιβύη… 2) να φτιάξουν ένα business plan το οποίο θα περιλάμβανε την παραχώρηση σε εξωτερικούς επενδυτές μεριδίου των πετρελαϊκών συμφερόντων… 3) να στείλουν κάποιον στη Ν.Υόρκη ή το Λονδίνο να διαπραγματευτεί επενδύσεις με ομάδα τραπεζιτών επενδύσεων με υψηλό βαθμό ανταποδοτικότητας για αυτήν τους την επένδυση… Αν εσείς είστε οι επαναστάτες και χρειάζεστε περισσότερο προσωπικό και υλικό, πρέπει να το κάνετε τώρα… Και θα σας βγει ακριβό. Διακυβεύεται μια περιουσία πολυδισεκατομμυρίων και υπάρχουν άνθρωποι που θα ασχοληθούν μαζί σας με αυτούς τους όρους. Αν κλείσετε μια συμφωνία σήμερα, θα έχετε λεφτά στο χέρι και θα είσαστε σε θέση να προσλάβετε τους καλύτερους μισθοφόρους και εξοπλισμό, τους καλύτερους δικηγόρους και άλλους συμβούλους… και να επικηρύξετε με μεγάλα ποσά τους κορυφαίους διοικητές που είναι ακόμη πιστοί στον Καντάφι. Πάνω από όλα, θα καταφέρετε να βγείτε από πάνω λέγοντας ότι είχατε σκληρές επιλογές να κάνετε αλλά καταφέρατε να κερδίσετε αυτόν τον πόλεμο με τους δικούς σας όρους αντί να φαίνεστε ανοργάνωτοι, απροετοίμαστοι και υφιστάμενοι των γραφειοκρατικών συσκέψεων του ΟΗΕ. Οπότε επαναστάτες, τώρα που τα περιουσιακά στοιχεία του Καντάφι έχουν παγώσει, εσείς έχετε όλα τα λεφτά. Είναι ώρα να καλέσετε τους τραπεζίτες και να βάλετε κάποια από αυτά σε χρήση…»

O ρόλος του ΝΑΤΟ και ο αυτοκράτορας OBAMA

Πολύ σύντομα ο Gaddafi απογυμνώθηκε από το στρατό και του απόμεινε κυρίως η προσωπική φρουρά του, η αεροπορία και ίσως και κάποιες πολιτοφυλακές. Το ότι ο στρατός δεν ήταν και τόσο πιστός στον Gaddafi όπως θα περίμενε κανείς να συμβαίνει με έναν δικτάτορα το γνωρίζαν οι αμερικάνοι γεωσκακιστές. Ήδη από τις 5 Μαρτίου του 2011 ο «μεγάλος» Zbigniew Brzezinski, σύμβουλος του Obama σε θέματα εθνικής ασφάλειας, δηλώνει ότι «μια μεγαλύτερη αλλά έμμεση ανάμειξη των ΗΠΑ θα έστελνε το σωστό μήνυμα και θα κινούσε τα δρώμενα στη Λιβύη προς τη σωστή κατεύθυνση… κάτι τέτοιο θα ήταν μια υπόδειξη στον πολύ αβέβαιο και διαιρεμένο Λιβυκό στρατό ότι δεν είναι προς το συμφέρον τους να στηρίζουν τον Gaddafi» Λίγες μέρες μετά ο ΟΗΕ ψηφίζει (λες και κατά παραγγελία Brzezinski) την ζώνη απαγόρευση πτήσεων. Με την πρόφαση της εφαρμογής του ψηφίσματος, ΗΠΑ-Γαλλία-Αγγλία το παραβιάζουν και επιχειρούν κατά θέσεων του Gaddafi. Η ανθρωπιστική επέμβαση ήταν από την αρχή η πρόφαση για έναν προσχεδιασμένο πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός ήταν ακόμη και για τα αμερικανικά δεδομένα παράνομος αφού ο Obama δεν πήρε την έγκριση του Κογκρέσου. Όσον αφορά τη Γαλλία, να τονιστεί ότι πέρα από τα Γαλλικά συμφέροντα στη Λιβύη, ο πρόεδρος Sarkozy έχει καλό λόγο να υπηρετεί την Αμερική: Ενδεικτικά, ο δεύτερος ξάδερφος του, ο Olivier Sarkozy είναι διευθύνων σύμβουλος της Carlyle Group, μιας γιγαντιαίας επενδυτικής εταιρίας στενά συνδεδεμένης με την οικογένεια Bush, με θέσεις στην πολεμική βιομηχανία και με παλαιότερη θέση και της οικογένειας Laden (πως λέμε Osama bin Laden) σε αυτή …

Για να εμπλακεί ο Πρόεδρος Obama σε ένα πόλεμο χωρίς εξουσιοδότηση, έπρεπε να φανεί ότι επηρεάστηκε από κάποιον ώστε η ηθική ευθύνη να πέσει σε αυτόν τον κάποιο. Αυτό το ρόλο τον έπαιξε η Samantha Powers, πρώην δημοσιογράφος με προσωπική εμπειρία βαλκανικών εθνοκαθάρσεων και νυν σύμβουλος του εθνικού συμβούλου ασφαλείας (NSC) σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σύζυγος του Cuss Sunstein ο οποίος με τη σειρά του είναι στέλεχος της κυβέρνησης του Οbama και ένας νεοσυντηρητικός υπό την προβιά του δημοκρατικού. Η Samantha Powers επικαλέστηκε ως λόγο για την ανάμειξη των ΗΠΑ στη Λιβύη το R2P Το δόγμα R2P (Responsibility to Protect) προβλέπει ότι κάθε κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει τον πληθυσμό του από γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και εγκλήματα πολέμου. Αν το κράτος δεν τηρεί αυτή του την υποχρέωσή, η διεθνής κοινότητα έχει το δικαίωμα να παρέμβει για να προστατεύσει τον πληθυσμό. To δόγμα R2P λοιπόν, που παρά τις αυτονόητες ανθρωπιστικές του διατυπώσεις ανοίγει νέα παράθυρα παρεμβατικότητας και επεμβάσεων στην εθνική κυριαρχία. Το Global Center for the Responsibility to Protect ιδρύθηκε το 2007 για αυτόν ακριβώς το λόγο: Το δόγμα όφειλε να έχει έναν επίσημο φορέα ώστε να διατυπωθεί, να αποκτήσει υπόσταση και επιρροή, να προωθηθεί και να εδραιωθεί. Η μία από τις δύο οργανώσεις που χρηματοδότησε το κέντρο ήταν το «Open Society Institute» . To ινστιτούτο που εδώ και δεκαετίας «ανοίγει» τις χώρες στις ορέξεις της ολιγαρχίας του πλούτου, δημιουργώντας αποσταθεροποίηση μέσω «χρωματιστών επαναστάσεων». Το ίδρυμα του κερδοσκόπου, κάποτε συνεταίρο των Rothschild και μάγου της κοινωνικής μηχανικής, George Soros, του ανθρώπου που μετά την προετοιμασία του εδάφους για την οικονομική και πολιτική επέκταση των αφεντικών του στις χώρες του πρώην ανατολικού Block, τώρα, συμβάλει στον ανασχηματισμό και την ανακατάληψη της Β. Αφρικής μέσω της Αραβικής άνοιξης και της Ευρώπης μέσω της κρίσης χρέους.

Ο κόσμος χωρίς τον Gaddafi

Το όραμα για μια Αφρική ενωμένη, αυτόνομη, πλούσια, εμπορική δύναμη με κοινό νόμισμα το χρυσό δηνάριο, με μια διαφρικανική κεντρική τράπεζα που θα ανήκε στα κράτη και όχι στους ιδιώτες, με ένα Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο που θα παραγκώνιζε το μισητό ΔΝΤ, πέθανε μαζί με τον Gaddafi. Ένα μεγάλο κομμάτι της Αφρικής θα πληγεί και οικονομικά από την έλευση της «δημοκρατίας» στη Λιβύη. Ο Gaddafi έδινε δανεικά και αγύριστα σε χώρες τις Αφρικής, ενώ -χωρίς να είναι υποχρεωμένος- πλήρωνε αποζημιώσεις για τη συμμετοχή της Λιβύης σε πολέμους στην αφρικανική ήπειρο. Με όλα του τα κατάμαυρα σημεία, ο Gaddafi ήταν από τους λίγους ηγέτες που στάθηκε απέναντι στη χρεοκρατία, την εταιριοκρατία και την αποικιοκρατία που αποτελούν τα δομικά συστατικά της «δημοκρατίας» του Αγγλοαμερικανικούτύπου. Για ολόκληρες δεκαετίες παρείχε στο λαό του ένα ασύγκριτα ανώτερο για τα δεδομένα της περιοχής και τον οικονομικό αποκλεισμό της Λιβύης από τη Δύση βιωτικό επίπεδο.

Ο Gaddafi είχε πει ότι θα πεθαίνει σα μάρτυρας. Τον δολοφόνησαν εξευτελιστικά. Παρά ταύτα, αν κάποτε τα αραβικά και τα αφρικανικά κράτη απελευθερωθούν από το Δυτικό ζυγό, θα τον μνημονεύουν ως ήρωα.
πηγή: agriazwa.blogspot