Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ

του Ευγένιου Ανδρικοπουλου 
 

 

Όλες οι όψεις του διαχρονικά ίδιου νομίσματος. Της τραπεζιτικής σαπίλας. Η φάρσα που προκύπτει από την επανάληψη της ίδιας ιστορίας. Του ίδιου δόλιου μηχανισμού. Της αρπαγής των λαϊκών καταθέσεων..
Όλα στο όνομα της.. «υγιούς επιχειρηματικότητας» με τις μοναδικές ομοιότητες ωστόσο να περιορίζονται στην εξής μία:
Στη ευλαβική τήρηση της καπιταλιστικής Βίβλου.
Οι μόνες διαφορές που εμφανίζονται από του σημείου αυτού και μετά, αναφέρονται αποκλειστικά στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών και στον εκσυγχρονισμό της μηχανής.



Στη περίπτωση των Κοσκωτάδων τις «αναλήψεις» έκανε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της τράπεζας. Δανειστής και δανειολήπτης ο ίδιος! Αντιθέτως της άλλης, των Βγενοπουλέων, όπου για τις «τραβηχτικές» μεσολαβούσαν "επενδυτές" πρώτου βαθμού συγγενείας, φιλίας, ή εταιρικής συνεργασίας.


Προγενέστεροι αυτών, κατά τη δεκαετία του χουντικού 1970 και των πρώτων μεταπολιτευτικών ετών, οι Τσάτσοι οι Καρέλιες οι Λαδόπουλοι και όλος ο επιχειρηματικός εσμός των «προβληματικών», στο όνομα των οποίων στήθηκαν οι «στήλες»- μνημεία των Μιζών -στις Σάπες της Κομοτηνής . (οι κολώνες – σκελετοί υπάρχουν ακόμη για να μας θυμίζουν το μεγάλο ριφιφί..) Εδώ δανειστής ήταν το κράτος (αυτό διαχειριζόταν από το 1952 τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων) δια μέσου των τραπεζών..


Ο εκσυγχρονισμός της μηχανής είναι μια ακόμη διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων και της πρόσφατης.
Πρόκειται για το μέσο. Το νόμισμα.
Κατά τις δύο προγενέστερες της συμμορίας των «προβληματικών» και του Κοσκωτά, αυτό αναφερόταν στην πραγματική οικονομία.
Ήταν δηλαδή χρήμα ζεστό.
Χρήμα με αντίκρισμα όπως οι αγορές αγαθών ή υπηρεσιών δηλαδή. Στην τελευταία (των Βγενόπουλων) αλλά όχι και έσχατη της καταστροφής του λαού, είναι χρήμα εικονικό. Κάτι σαν κινούμενα σκίτσα στις χρηματιστηριακές οθόνες.
Το χρέος στη παγκόσμια οικονομία αγγίζει επί παραδείγματι τα 200 τρις! Από τις εμπράγματες συναλλαγές ωστόσο προκύπτει ότι αυτό δεν υπερβαίνει τα 20 τρις.. Το υπόλοιπο επομένως τι είναι ;
Μαϊμούδες θα πει δικαίως κάποιος..
Πράγματι έτσι είναι ώσπου όμως να καταστεί απαιτητό.
Επειδή τότε εξέρχονται αυτές από τη ζούγκλα του στοιχηματισμού των χρηματιστηριακών παραγώγων και μπαίνει ως αερικό ο ανώνυμος πολυεθνικός δράκος στις ζωές των ανθρώπων. Για να τις αφανίσει με τα αποικιακά μνημόνια της σκλαβιάς των λαών .. Αυτό συμβαίνει σήμερα..


Δεδομένου έτσι πως η καταστροφή πήρε διαστάσεις λαϊκού ερειπιώνα κινήθηκε θεατρικά η διαδικασία κολασμού των ενόχων. Προσοχή! Όχι του συστήματος αναπαραγωγής κρίσεων αλλά των προσώπων. Το σύστημα πάντα θα παραμένει στο απυρόβλητο.


Από τις πρώτες δύο περιπτώσεις η αρχική, της συμμορίας των προβληματικών ουδείς παραπέμφθηκε.. Μηδέ καν οι τραπεζικοί επιθεωρητές που εξέδιδαν το «καλώς έχειν» για να εκταμιευτούν τα θαλασσοδάνεια.


Στη δε δεύτερη των Κοσκωτάδων τη πλήρωσε ο Κοσκωτάς παρά το ότι έδρασε στη βάση των καπιταλιστικών κανόνων! Καταχράστηκε διαλαλούσαν από τα πρωτοσέλιδά τους οι ΔΟΛιοι οι Άκτωρες και οι Ελευθεροτύπηδες 33 δις δραχμές.


Στην πραγματικότητα είχε επενδύσει στο υπερσύγχρονο εκδοτικό συγκρότημα της Παλήνης τα τριάντα από τα 33 δις όπως απεφάνθη το δικαστήριο που τον τιμώρησε με 25 χρόνια φυλακή. Με τα υπόλοιπα τρία είχαν ταϊστεί ο ίδιος, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, ποδοσφαιρικοί παράγοντες, και ορισμένα αδέσποτα της πολιτικής. (και για τις συγκρίσεις σας ο Μαζιώτης μόλις εισέπραξε ισόβια συν 129 χρόνια..)


Σας βεβαιώ ότι δεν θα συνέβαινε τίποτα απ’ όλ’ αυτά αν ο Κοσκωτάς δεν αποφάσιζε να επενδύσει στον χώρο του Τύπου, διότι τότε δεν θα είχε διαπράξει τίποτα το μεμπτό. Απόδειξη ότι τελικά διανεμήθηκαν τα παραγωγικά ιμάτιά του (το συγκρότημα της Παλήνης) μεταξύ των τριών βασικών κατηγόρων του. Και όλα καλά όλα ανθηρά.. Πάμε γι άλλα.. Τα γνωστά..


Αρχής γενομένης της τραπεζικής καταστροφής σε Ελλάδα και Κύπρο ήρθαν στην επιφάνεια οι δράσεις των Βγενοπουλέων. Κλήθηκε έτσι η δικαιοσύνη να λύσει τον γρίφο κάτι που αν κρίνει κανείς από την συμπεριφορά των διακόνων της, έκανε δύσθυμα. Μπορεί και τρομοκρατημένα.. Για να καταλήξει πως υπόθεση δεν υπάρχει.


(Εκείνο που υπάρχει είναι η λαϊκή καταστροφή αλλά πρόκειται για έγκλημα του οποίου η τιμωρία, είναι άλλης «τάξης» ζήτημα..)


Και τι συμβαίνει;


Παρεμβαίνει ένας αξιωματούχος (ο υφυπουργός Παπαγγελόπουλος) της εκτελεστικής εξουσίας και απαιτεί την αναψηλάφηση της υπόθεσης «Λαϊκή» αφού η αρχειοθέτησή της από μια δικαστή (τη Τσαρτσάνη) είναι έκδηλα εξοργιστική. Ουσιαστικά επιχειρεί να σώσει τη τιμή της δικαιοσύνης αλλά η τιμή τιμή δεν έχει και χαράς τον που την έχει!! Επειδή αρχίζει υποκριτικά το επικοινωνιακό γαϊτανάκι της παρέμβασης της μιας εξουσίας επί της άλλης. Κάτι που πάντα και επί της πολιτικής χρησιμοποιείται αλά καρτ. Εν προκειμένω για να διασωθούν οι Βγενοπουλαίοι και να κατηγορηθεί ο υπουργός..Τσίρκο..


Και πότε διαδραματίζεται το σκηνικό αυτό;


Όταν η εκτελεστική έχει μετατρέψει ατιμωρητί το Σύνταγμα σε κουρελού. Όταν η νομοθετική παραβιάζει κατά σύστημα τη λαϊκή βούληση και όταν η δικαιοσύνη εθελοτυφλεί έναντι όλων αυτών για να ασελγούν εν τέλει παρά φύσιν και οι τρεις εξουσίες επί των Ελλήνων.

Ε, λοιπόν αυτός ο Γόρδιος δεσμός με έναν τρόπο λύνεται. Επίσης γνωστό από τον Μεγαλέξανδρο και αργότερα από τον Σπάρτακο και τους Μπολσεβίκους..

πηγη: Κλύδωνας