Ονομάζομαι Τζογιάννα. Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ονομάζομαι Τζογιάννα.


Ο τόπος καταγωγής μου είναι η Αλβανία. Αν και το γεγονός αυτό δε βαρύνει ιδιαίτερα στο να προσδιορίσω τον εαυτό μου ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα, ωστόσο το θέμα της καταγωγής έχει πολιτική σημασία περισσότερο, γι’ αυτό και το αναφέρω. Προέρχομαι από μια οικογένεια με γονείς που έχουν βιώσει την μισή τους ζωή ως οικονομικοί μετανάστες, εγκατεστημένοι για πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Εγώ, όπως και η μεγαλύτερή μου αδερφή, έχουμε μεγαλώσει στην Βούλα, όπου έχουμε ολοκληρώσει την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας (10 Δημοτικό, 1ο Γυμνάσιο, 1ο Λύκειο Βούλας). Τώρα είμαι 22 χρονών, τελειόφοιτη στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου.


Παρά το γεγονός ότι η παιδεία / εκπαίδευση μου είναι ελληνική και ολόκληρη η ζωή μου σχετίζεται με την Ελλάδα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, για το Ελληνικό κράτος δε μπορώ να έχω την Ελληνική ιθαγένεια. Αυτό σημαίνει πως ενώ τόσο εγώ, όσο και η οικογένειά μου, συνεισφέρουμε στο κοινό ταμείο μέσω κάθε μορφής και… φαντασίας φορολογίας, άμεσης και έμμεσης, ασφαλιστικών εισφορών, φυσικά ξοδεύουμε τα χρήματά μας εδώ – τροφοδοτώντας αυτό που λένε «πραγματική οικονομία» ή «αγορά», για τις Ελληνικές αρχές είμαι «αλλοδαπή» με μειωμένα δικαιώματα και κοινωνικές παροχές, αλλά υπόχρεη να τηρώ κάθε νόμο που πηγάζει από το σύνταγμα.


Αυτό σημαίνει – μεταξύ άλλων – πως δε μου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να έχω λόγο για τη ζωή μου και τον τόπο μου. Πως δε μου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να επηρεάσω, στο μερίδιο που μου αντιστοιχεί, τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, που όμως έχουν άμεσες επιπτώσεις σ’ εμένα, στις συνθήκες ζωής μου, τώρα και στο μέλλον, όπως και στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, τον Ελληνικό Λαό. Γιατί δε μου αναγνωρίζονται πολιτικά δικαιώματα. Δε μπορώ να ψηφίσω, όπως δεν μπορώ να είμαι και υποψήφια. Ούτε καν στον τόπο κατοικίας μου, στον πρώτο βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στις Δημοτικές Εκλογές. Παρ’ όλ’ αυτά, πληρώνουμε επίσης Δημοτικά Τέλη και Φόρους.


Τι μήνυμα ήθελε να μεταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας από σένα να καταθέσεις το στεφάνι της Τοπικής Οργάνωσης στις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στο Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης;


Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Συμμετέχω σε πολλά «μεγάλα» και «μικρά» πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, μέσα από συλλογικές διαδικασίες και διεκδικητικές κινητοποιήσεις. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνω να ασκώ τα πολιτικά δικαιώματα που μου αμφισβητούν κι αυτό είναι ένα δικαίωμα που δεν μπορούν να μου το στερήσουν!


Oι αγώνες των λαών για οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα σήμερα, όπως για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, ζωή και λευτεριά το 1940-1944 και εν τέλει για δημοκρατία, ειρήνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, είναι αγώνες που δε χωράνε σε περιορισμούς γεωγραφικούς, φυλετικούς και χρονικούς


Πιστεύω πως ήθελε να αναδείξει όλα τα παραπάνω που έχουν σχέση με την κατάργηση των διακρίσεων σε βάρος οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων – και πρωτίστως των πιο ευάλωτων και καταπιεσμένων. Αλλά, κυρίως, να επισημάνει πως οι αγώνες των λαών για οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα σήμερα, όπως για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, ζωή και λευτεριά το 1940-1944 και εν τέλει για δημοκρατία, ειρήνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, είναι αγώνες που δε χωράνε σε περιορισμούς γεωγραφικούς, φυλετικούς και χρονικούς. Και επίσης, να αναδείξει την νεολαία σαν θεμελιώδες κομμάτι της πολιτικής ζωής και των λαϊκών αγώνων.


Το στεφάνι που κατάθεσες είχε κόκκινη κορδέλα, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα που είχαν γαλανόλευκες. Γιατί;

Το κόκκινο χρώμα δεν αποτελεί μια αυθαίρετη, τυχαία επιλογή. Συμβολίζει, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, το αίμα των αγωνιστών σε σκληρούς αγώνες των λαών όλου του κόσμου για λευτεριά. Αγώνες ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, που δόθηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Αλλά – και αυτό είναι το μήνυμα για σήμερα – και αγώνες των εργατών, των φτωχών και των καταπιεσμένων όλου του κόσμου ενάντια στην καπιταλιστική αγριότητα, στην ασυδοσία των «αγορών», τον οικονομικό και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό, τον ανταγωνισμό, τον πόλεμο.


Εδώ, στην Ελλάδα, ο πόλεμος δεν τελείωσε. Η δικαιοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Οι ψυχές των ηρώων δεν αναπαύτηκαν. Το αίμα των αγωνιστών και του λαού δε δικαιώθηκε.


Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα: Στην Ελλάδα, κάθε 28 του Οκτώβρη, γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου. Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες, της Ευρώπης τουλάχιστον, γιορτάζουν τη λήξη του πολέμου, την απελευθέρωση, την ανακούφιση από τη φασιστική και ναζιστική θηριωδία. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο: Εδώ, στην Ελλάδα, ο πόλεμος δεν τελείωσε. Η δικαιοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Οι ψυχές των ηρώων δεν αναπαύτηκαν. Το αίμα των αγωνιστών και του λαού δε δικαιώθηκε. Οι προδότες δοσίλογοι – συνεργάτες των ναζιστών καταχτητών κυβέρνησαν δια πυρός και σιδήρου για δεκαετίες μετά την απελευθέρωση, με την «υψηλή εποπτεία» του παλατιού, ενώ τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους κατακτητές αντικατέστησαν οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες και στη συνέχεια οι Αμερικάνοι .


Για το λόγο αυτό, η εποποιία της επί τέσσερα χρόνια λυσσαλέας αντίστασης του Ελληνικού λαού και των οργανώσεών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ δε «γιορτάζεται» από την «πολιτεία». Πώς θα μπορούσε άλλωστε! Το κόκκινο χρώμα στην κορδέλα συμβολίζει λοιπόν και το αίμα του Ελληνικού λαού στον από το 1941 αδικαίωτο ακόμα αγώνα, που διεκδικεί και σήμερα τη νίκη στον πόλεμο ενάντια στην πείνα, στη σκλαβιά και στο φασισμό και έχει ένα πρόγραμμα: Λαοκρατία!