MURRAY BOOKCHIN: ΕΡΓΑΤΗΣ- ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ ΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΑΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΗ» ΤΟΥ ΜΑΡΡΑΙΗ ΜΠΟΥΚΤΣΙΝ..

«…Ο εργάτης γίνεται επαναστάτης όχι όταν γίνεται περισσότερο εργάτης, αλλά όταν καταστρέφει την ‘‘εργατοσύνη’’ του… Το ίδιο ισχύει και για το γεωργό, το φοιτητή, τον υπάλληλο, το στρατιώτη, το γραφειοκράτη, τον επαγγελματία― και το μαρξιστή. Ο εργάτης δεν είναι λιγότερο ‘‘αστός’’ από το γεωργό, το φοιτητή, τον υπάλληλο, το στρατιώτη, το γραφειοκράτη, τον επαγγελματία― και το μαρξιστή.

Η ‘‘εργατοσύνη’’ του είναι η αρρώστια από την οποία υποφέρει, η κοινωνική επιδημία σμικρυμενη σε ατομικές διαστάσεις. (Ο Λένιν το αντιλήφτηκε αυτό στο ‘‘Τι να Κάνουμε’’, αλλά πέρασε λαθραία την παλιά ιεραρχία κάτω από μια κόκκινη σημαία και αρκετή φλυαρία περί επανάστασης.)

Ο εργάτης αρχίζει να γίνεται επαναστάτης… όταν φτάνει στο σημείο να απεχθάνεται την ταξική του θέση εδω και τώρα, όταν αρχίζει να ξεφορτώνεται εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά για τα οποία οι μαρξιστές τον εξυμνούν περισσότερο: την ηθική της δουλειάς, τη δομή του χαρακτήρα που προέρχεται από τη βιομηχανική πειθαρχία, το σεβασμό για την ιεραρχία, την υπακοή σε αρχηγούς, τον καταναλωτισμό, [τη δολαριοφροσυνη, την οικονομιστικη νοοτροπία, την δουλοφροσύνη, την ιδεολογία της ‘‘σοβαρότητας’’,] τα στοιχεία πουριτανισμού.

Με αυτή την έννοια, ο εργάτης γίνεται επαναστάτης στο βαθμό που αρνείται την ταξική του θέση και πετυχαινει μια αταξική συνείδηση… Αυτό που αρνείται είναι ακριβώς εκείνες οι ταξικές δεσμεύσεις που τον δένουν σε όλα τα συστήματα κυριαρχίας…

Η πιο ενθαρρυντική εξέλιξη στα εργοστάσια… είναι η εμφάνιση νέων εργατών που καπνίζουν μαριχουάνα, χαβαλεδιαζουν… αλλάζουν συχνά δουλειές… απαιτούν περισσότερο ελεύθερο χρόνο αντί μεγαλύτερο μισθό, παρενοχλούν όλες τις μορφές εξουσίας, απεργούν χωρίς την έγκριση του σωματείου και βοηθούν τη συνειδητοποίηση των συναδέλφων τους.(…)

Από την αποσυντιθέμενη παραδοσιακή ταξική δομή ένας νέος τύπος ανθρώπου δημιουργείται: ο επαναστάτης… Αμφισβητεί όχι μόνο τις οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις της ιεραρχικής κοινωνίας, αλλά την ιεραρχία καθαυτή. Εγείρει όχι μόνο την ανάγκη για κοινωνική επανάσταση, αλλά επίσης προσπαθεί να ζήσει με έναν επαναστατικό τρόπο στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό στην υπάρχουσα κοινωνία.(…) Ουσία [αυτού του επαναστατικού τρόπου ζωής] είναι.. η προσωπική προπαγάνδα της πράξης, που διαβρώνει όλα τα ήθη, τους θεσμούς και τα ιερά σύμβολα της κυριαρχίας…

Καθώς η κοινωνία προσεγγίζει το κατώφλι της επαναστατικής περιόδου, τα εργοστάσια, τα σχολεία, οι γειτονίες, γίνονται ο στίβος του επαναστατικού παιχνιδιού― ένα παιχνίδι με πολύ σοβαρό πυρήνα. Οι απεργίες γίνονται μια χρόνια κατάσταση και οργανώνονται χάριν της απεργίας, ώστε να… θρυμματίσουν την αστική κανονικότητα… να την αψηφήσουν σε ωριαία σχεδόν βάση.

Η πιο συνειδητή έκφραση αυτής της διάθεσης είναι το αίτημα για αυτοδιευθυνση. Ο εργάτης αρνείται να είναι ένα διευρυνόμενο ον, ένα ταξικό ον. Αυτή η διαδικασία έγινε ολοφάνερη στην Ισπανία, στις παραμονές της επανάστασης του 1936, όταν οι εργάτες σε κάθε πόλη καλούσαν σε απεργία ‘‘για πλάκα’’― για να εκφράσουν την ανεξαρτησία τους, την αίσθηση τους του ξυπνήματος, την ρήξη τους με την κοινωνική τάξη πραγμάτων… Ήταν επίσης ουσιαστικό χαρακτηριστικό της γενικής απεργίας του 1968 στη Γαλλία…»

MURRAY BOOKCHIN: ΑΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΗ /
Διεθνης Βιβλιοθηκη/ σελ. 26-28
http://articlefiles.wordpress.com/