Η διατροφική επάρκεια στις συνθήκες εξόδου από το ευρώ

 Του Γιάννη Περάκη

Ο διάλογος αλλά και η «πολεμική» που έχει ξεκινήσει για το θέμα της εξόδου από τη ευρωζώνη μέσα στην πατρίδα μας δημιουργεί τις προϋποθέσεις να «μιλήσουμε» επιτέλους συγκεκριμένα και οι διαφωνίες μας, ή οι συμφωνίες μας να μην εξαντλούνται σε θεωρητικά ζητήματα μόνο, χωρίς καμμιά διάθεση υποτίμησης τους. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει η άποψη μας να είναι τεκμηριωμένη και κατανοητή.

Ακούμε καθημερινά ότι: «Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα» ή «Αν πάψουν οι εισαγωγές, τελειώσαμε, θα πεινάσουμε». Είναι έτσι;

Αυτάρκεια προϊόντων φυτικής παραγωγής

Η ανάλυση του παρακάτω πίνακα μπορεί να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα:

Οι παραπάνω φόβοι των Ελλήνων είναι εντελώς αδικαιολόγητοι. Σύμφωνα με έρευνα της ΠΑΣΕΓΕΣ, η Ελλάδα, ακόμα κι αν κοπούν τελείως οι εισαγωγές τροφίμων (όπως έγινε στην Αργεντινή), δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να πεινάσει. Έτσι, λοιπόν, όπως αναφέρει ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ, το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας σε μια σειρά βασικών αγροτικών-διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωικής παραγωγής για το 2010, ανήλθε κατά μέσο όρο στο 94% περίπου!

Ειδικότερα, από την παραπάνω έρευνα προκύπτει ότι το ποσοστό αυτάρκειας στη φυτική παραγωγή ανέρχεται κατά μέσο όρο περίπου στο 99%, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά, όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, με το μικρότερο ποσοστό να καταγράφεται στο μαλακό σιτάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171 %).

Στο ελαιόλαδο και τις ελιές, τα οποία είναι βασικά είδη διατροφής, η αυτάρκεια εμφανίζει υψηλό ποσοστό, μια και η χώρα παραμένει έντονα εξαγωγική στα δυο αυτά προϊόντα. Η αυτάρκεια βρώσιμης ελιάς αυξήθηκε κατά το τελευταίο έτος κατά 61,8%, με αποτέλεσμα να καλύπτουμε το 996% (!) της ζήτησης, με το 88,3% όμως να εξάγεται. Στο λάδι η παραγωγή φτάνει επίσημα το 151% της κατανάλωσης. Στο ποσοστό αυτό, όμως, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και μια τεράστια ποσότητα ατυποποίητου λαδιού που εξάγεται παρανόμως κυρίως σε γειτονικές χώρες, καθώς και ένα μικρό ποσοστό της τάξεως του 4,33% ελαιολάδου που εισάγεται ετησίως, χωρίς κανείς να ξέρει την αιτία.

Στο μαλακό σιτάρι, από το οποίο γίνεται το ψωμί, εισάγουμε ετησίως πάνω από 1.000.000 τόνους αξίας εκατομμυρίων ευρώ, κυρίως από χώρες όπως η Ρωσία, η Γαλλία και η Ουκρανία. Οι εισαγωγές αυτές είναι τελείως άσκοπες και καταστροφικές για την ελληνική οικονομία -πρόκειται για σιτηρά αμφίβολης ποιότητας, αφού κάποιες ανατολικές χώρες υποχρεούνται βάσει κοινοτικής νομοθεσίας να κάνουν ακόμα και ελέγχους για ίχνη ραδιενέργειας. Έκτοτε αρχίζει ραγδαία μείωση της καλλιέργειας του μαλακού σιταριού, η οποία συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση της καλλιέργειας του σκληρού. Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα είναι από τότε ελλειμματική σε μαλακό σιτάρι και πλεονασματική σε σκληρό, από το οποίο γίνονται τα ζυμαρικά. Αυτό οφείλεται στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε., η οποία έδωσε ισχυρά κίνητρα στους παραγωγούς σκληρού σιταριού (35 ευρώ το στρέμμα). Δηλαδή μας αύξησαν την παραγωγή μακαρονιών και μάς μείωσαν την παραγωγή ψωμιού, που από την Αρχαιότητα είναι βασικό είδος διατροφής.

Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, τα 2.498.070 στρέμματα (με παραγωγή 649.800 τόνων) που καλλιεργούνταν με σκληρό σιτάρι στην Ελλάδα το 1981, αυξήθηκαν το 2001 σε 7.083.100 στρέμματα (με παραγωγή 1.457.260 τόνων) ενώ, αντίστροφα, τα 7.517.747 στρέμματα (με παραγωγή 2.106.270 τόνων) που καλλιεργούνταν με μαλακό σιτάρι στην Ελλάδα το 1981 μειώθηκαν το 2001 σε 1.682.273 στρέμματα (με παραγωγή 442.060 τόνων). Η τεράστια μείωση της παραγωγής του ελληνικού μαλακού σιταριού και του κριθαριού αύξησε σημαντικά την εισαγωγή τους και οδήγησε σε μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στο κλάδο των δημητριακών που έφθασε το 2008 τα 365 εκατ. ευρώ, ενώ και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στον κλάδο των ζωοτροφών έφθασε την ίδια χρονιά στα 354 εκατ. Αυτή η ραγδαία ανατροπή συνοδεύτηκε από μετακίνηση του μαλακού σιταριού στα πιο άγονα και του σκληρού στα πιο γόνιμα εδάφη, με αποτέλεσμα τη μείωση της απόδοσης του πρώτου και την υποβάθμιση της ποιότητας του δεύτερου. Συνολικά, η έκταση του σιταριού την τελευταία εικοσαετία έχει μειωθεί κατά 1.650.000 στρέμματα. Μεγάλο τμήμα αυτής της έκτασης βρίσκεται σε υποχρεωτική αγρανάπαυση ή έχει φυτευτεί με ορισμένα είδη δένδρων, όπως ακακίες και καρυδιές, συνεπεία των «πεφωτισμένων» προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση στην Ευρώπη στην παραγωγή σιτηρών με 9 εκατ. στρέμματα, από τα οποία περίπου τα 6 εκατ. είναι με σκληρό και μαλακό σιτάρι! Αν από τα 4 περίπου εκατ. στρέμματα που καλλιεργούνται με σκληρό σιτάρι (στοιχεία 2011) αφιερώσουμε το 1/3 (δηλαδή εκτάσεις περίπου 1,35 εκατ. στρεμμάτων) για την παραγωγή μαλακού σιταριού, τότε θα έχουμε σχεδόν 2,8 εκατ. καλλιέργειας μαλακού σιταριού, οπότε η παραγωγή του θα διπλασιαστεί.

Αν, ταυτόχρονα με αυτή την προσπάθεια, αρχίσουν και προγράμματα καλλιέργειας και άλλων ξεχασμένων σιτηρών, όπως η σίκαλη, το κριθάρι και η ζέα, τα οποία παράγουν υπέροχα και απείρως πιο θρεπτικά ψωμιά είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι οι Έλληνες όχι απλά δεν θα πεινάσουν, αλλά θα τρώνε και τις πιο υγιεινές τροφές που υπάρχουν. Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να λυθεί εύκολα, με μια αναδιάταξη της παραγωγής, ακόμα και με επιδότηση, ώστε σε εκτάσεις που καλλιεργούνται σήμερα άλλα προϊόντα, π.χ. ρύζι (στο οποίο είμαστε πλεονασματικοί), να καλλιεργηθούν όσπρια, πολλά από τα οποία όπως τα ρεβίθια ή τα μαυρομάτικα φασόλια, έχουν και μικρότερες ανάγκες σε νερό.

Και στις πατάτες υπάρχει αυτάρκεια κατά 82%, με μόνιμη μάστιγα όμως τις «ελληνοποιήσεις» πατάτας από Αίγυπτο.

Η ελληνική αμπελουργία είναι επίσης σε πολύ καλό επίπεδο, αφού στα επιτραπέζια σταφύλια (αυτάρκεια 133,45%) έχουμε πλεόνασμα, δηλαδή μπορούμε άφοβα να κάνουμε εξαγωγές, χωρίς να μας λείψουν ποτέ. Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών, η Ελλάδα παράγει έως 5 εκατ. λίτρα κρασί ετησίως και καταναλώνει μόλις 3 εκατ. λίτρα, ενώ το 2011 εξήγαγε κρασί αξίας 57 εκατ. ευρώ. Παρόλο που το ελληνικό κρασί αρκεί να καλύψει τις ανάγκες των Ελλήνων το 2010 πραγματοποιήθηκαν εισαγωγές σε αξία 12 εκατ. ευρώ, καθώς οι Έλληνες φαίνεται ότι δεν προτιμούν μόνο τα ελληνικά κρασιά.

Ταυτόχρονα διαθέτουμε και μια πολύ σημαντική (μικρότερη, βέβαια, από το παρελθόν) παραγωγή σταφίδας (σουλτανίνα και κορινθιακή) άνω των 50.000 τόνων ετησίως, η οποία υπερεπαρκεί για τις ανάγκες μας (αυτάρκεια 274,8%) και μας καθιστά ικανούς για εξαγωγές.

Στο μέλι, επίσης, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας της τάξεως 92%.

Αυτάρκεια προϊόντων ζωικής παραγωγής-αλιείας

Όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της ελληνικής τροφοεξάρτησης, το βασικό πρόβλημα της χώρας, ως προς την αυτάρκεια, είναι κυρίως η ζωική παραγωγή. Αυτό, όμως, είναι η μισή αλήθεια. Το ποσοστό αυτάρκειας στη ζωική παραγωγή-αλιεία ανέρχεται, κατά μέσο όρο, περίπου στο 76,11%, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως το κρέας, όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 56% περίπου, με το μικρότερο ποσοστό να καταγράφεται στο βόειο κρέας (13%) και το υψηλότερο στο αιγοπρόβειο κρέας (94%). Είναι χαρακτηριστικό ότι, από τους 158.000 τόνους που καταναλώνουμε ετησίως σε μοσχαρίσιο κρέας, στην Ελλάδα παράγουμε μόλις τους 20.000 τόνους. Στο χοιρινό κρέας η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη, αφού από τους 290.000 τόνους που καταναλώνουμε, παράγουμε μόνο τους 111.000, δηλαδή το 38%.

Η έλλειψη αυτή σε μοσχαρίσιο και χοίρειο κρέας είναι αποτέλεσμα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε.

Χαρακτηριστικό είναι ότι πριν το 1980, δηλαδή πριν μπούμε στην τότε ΕΟΚ, η Ελλάδα είχε φτάσει σε αυτάρκεια στο χοιρινό κρέας 84%, στο μοσχαρίσιο σε 66%, ενώ το αιγοπρόβειο κρέας ήταν στα σημερινά επίπεδα αυτάρκειας περίπου 94%. Γιατί όμως, ενώ είμαστε ελλειμματικοί σε βόειο κρέας, συνεχίζουμε να το καταναλώνουμε, σκορπώντας εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό;

Η Ελλάδα μεταπολεμικά σχεδόν υποχρεώθηκε να καταναλώνει μοσχαρίσιο κρέας, με τη λογική ότι είναι πιο ογκώδες ζώο, με μεγαλύτερη γαλακτοπαραγωγή σε σχέση με τα αιγο-πρόβατα, και άρα είναι πιο συμφέρον για την Ελλάδα. Χαρακτηριστικό είναι ότι εισήχθησαν και νέες φυλές βοοειδών από βορειο-ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Ελβετία, Βέλγιο), ακόμα και από Αμερική εκτοπίζοντας εγχώριες φυλές βοοειδών, όπως η ελληνική βραχυκερατική φυλή, που απαντάται στις Πρέσπες, αλλά και άλλες φυλές, όπως οι αγελάδες Κατερίνης, Τήνου και Κέας στις Κυκλάδες, Ζακύνθου, Συκιάς στη Χαλκιδική, Κύμης, Φλώρινας, οι σαρακατσάνικες και οι αγελάδες Γλώσσας Σκοπέλου.

Οι εγχώριες αυτές φυλές έχουν μικρότερο μέγεθος, αλλά μέσω της γενετικής επιλογής είχαν προσαρμοστεί πλήρως στις ελληνικές εδαφοκλιματικές συνθήκες. Το ίδιο συνέβη και με τον ελληνικό βούβαλο, που κάποτε κατέκλυζε τους υδροβιότοπους της βόρειας Ελλάδας και ο πληθυσμός του έφτασε τα όρια της εξαφάνισης τη δεκαετία του ’90. Τα τελευταία χρόνια, γίνεται μια σημαντική προσπάθεια ανάκαμψης του αριθμού των βουβαλιών, η οποία έχει φέρει αποτελέσματα στην περιοχή της Κερκίνης στον νομό Σερρών.

Με επιδοτήσεις της Ε.Ε. εξαφανίστηκαν οι εγχώριες ράτσες βοοειδών και ενισχύθηκε η εκτροφή βοοειδών έναντι της αιγοπροβατοτροφίας και άλλων παραδοσιακών μορφών κτηνοτροφίας, απείρως πιο αποδοτικών, όπως η κονικλοτροφία. Αυτό ήταν ένα ολέθριο σφάλμα, καθώς τα αιγοπρόβατα είναι ιδανικά για τη μορφολογία του ελληνικού εδάφους που έχει ορεινές και ημιορεινές εκτάσεις, σε αντίθεση με τα βοοειδή και κυρίως τις εισαγόμενες ράτσες, που θέλουν ανοιχτές πεδιάδες (τύπου Ολλανδίας).

Ταυτόχρονα, έγινε συνήθεια στον Έλληνα η κατανάλωση μοσχαρίσιου κρέατος, κάτι που δεν συνέβαινε σε τέτοια έκταση κατά το παρελθόν. Το μοσχαρίσιο κρέας δεν πλεονεκτεί σε θρεπτικά συστατικά, έναντι του αιγοπρόβειου, ενώ αν λάβουμε υπόψη και τις σύγχρονες συν¬θήκες εντατικής εκτροφής των βοοειδών (αντιβιοτικά, μεταλλαγμένες ζωοτροφές, ενσταυλισμός σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους), το μοσχαρίσιο κρέας είναι μάλλον επιβαρυμένο και κακής ποιότητας.

Αντίθετα, το αιγοπρόβειο κρέας και κάποιες εγχώριες φυλές βοοειδών προέρχονται στην πλειοψηφία τους από κοπάδια ζώων που βόσκουν τον περισσότερο χρόνο ελεύθερα σε ορεινές ή ημιορεινές περιοχές, εκμε¬ταλλευόμενα πλήρως την πλούσια ελληνική χλωρίδα.

Στο αιγοπρόβειο κρέας είμαστε σχεδόν αυτάρκεις, αφού σύμφωνα με στοιχεία για το 2009 η Ελλάδα διαθέτει περίπου 8,9 εκατ. πρόβατα και 4,8 εκατ. κατσίκια, δηλαδή αντιστοιχούν περίπου ένα πρόβατο και μισή κατσίκα για κάθε Έλληνα.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνοτροφών, κ. Δημήτρη Καμπούρη, «Σε ένα με δύο χρόνια, μπορούμε να έχουμε 20 εκατ. αιγοπρόβατα. Αυτό για την Οικονομία σημαίνει διπλάσια παραγωγή κρέατος και γάλακτος, μείωση των εισαγωγών, αύξηση των εξαγωγών και αύξηση των θέσεων εργασίας. Η αύξηση του ζωικού κεφαλαίου μπορεί να γίνει με ελάχιστα οικονομικά κίνητρα. Τα αρνιά και τα κατσίκια πωλούνται κυρίως το Πάσχα. Αν για μία- δύο χρονιές δεν δώσουμε τα θηλυκά στους εμπόρους, τότε τα ζώα θα διπλασιαστούν».

Σημαντικός τομέας είναι και η πτηνοτροφία, στην οποία είμαστε αυτάρκεις κατά 85% στο κρέας και κατά 91% στα αυγά. Ιδιαίτερα για τα αυγά, υπάρχει τόση παραγωγή, ώστε το 2011 οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 2.134%!

Στη δε αλιεία το ποσοστό αυτάρκειας, χωρίς να υπολογίσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, αγγίζει περίπου το 125,6%, με πάνω από 160.000 τόνους ψαριών τον χρόνο.

Μαζί με τις ιχθυοκαλλιέργειες (120.000 τόνοι), το ποσοστό σε αυτάρκεια των αλιευμάτων φτάνει το 221,3%! Μια πιθανή, λοιπόν, παύση των εισαγωγών κρέατος μάλλον καλό θα έκανε στη χώρα, αφού θα επανερχόμασταν στη μεσογειακή δια-τροφή, μειώνοντας την κατανάλωση κόκκινου κρέατος, η οποία μακροπρόθεσμα έχει και επιπτώσεις στην υγεία και θεωρείται υπεύθυνη για την εκδήλωση πολλών μορφών καρκίνου (π.χ. στομάχου ή παχέως εντέρου). Μεσούσης της κρίσης, ο μέσος Έλληνας καταναλώνει ετησίως 100 κιλά κόκκινου κρέατος, γεγονός που τον κατατάσσει στην 7η θέση παγκοσμίως, ξεπερνώντας Αμερικανούς, Καναδούς και Γερμανούς!

Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊόντων, η φέτα με ποσοστό αυτάρκειας 147% περίπου υπερβαίνει τον μέσο όρο της κατηγορίας, ο οποίος κυμαίνεται στο 80%.

Γενικότερα στο γάλα, η Ελλάδα κατά το παρελθόν ήταν πλεονασματική. Σήμερα είναι ελλειμματική, αφού η παραγωγή αγελαδινού γάλακτος κυμαίνεται στους 638 χιλιάδες τόνους, καλύπτοντας μόνο το 58,2% της ζήτησης (στοιχεία ΕΛΟΓΑΚ 2011)

Βέβαια, στο αιγοπρόβειο γάλα που έχει και μεγαλύτερη θρεπτική αξία, είμαστε σχεδόν αυτάρκεις, με παραγωγή που καλύπτει το 98% της ζήτησης.

Αυτό που δε γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι ότι η σχετικά μειωμένη παραγωγή γάλακτος δεν οφείλεται στη μη παραγωγικότητα της ελληνικής κτηνοτροφίας αλλά στο καθεστώς των ποσοστώσεων που επέβαλε η ΕΕ.

Μέχρι τις αρχές του 2000, η χώρα πλήρωνε πρόστιμα στην ΕΕ, επειδή οι παραγόμενες ποσότητες γάλακτος ήταν υψηλότερες από το πλαφόν που είχε δέσει αυθαίρετα η ΕΕ -κι αυτό διότι δεν είναι αναλογικές ούτε με τον πληθυσμό, ούτε με το ζωικό κεφάλαιο κάθε χώρας.

Η νέα αγροτική πολιτική

Κατ’ αρχήν θα πρέπει το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης θα πρέπει να σταματήσει να είναι διεκπεραιωτής της Ε.Ε. Η αγροτική πολιτική θα καθορίζεται με βάσει τα συμφέροντα και την ανάπτυξη της πατρίδας μας. Τα πρώτα βήματα:

Άμεση έναρξη της καλλιέργειας σε εκτάσεις που έχουν εγκαταλειφθεί από νέους άνεργους.

Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία (στοιχεία 2009), η Ελλάδα καλλιεργεί 32.693 χιλιάδες στρέμματα, από τα 37.324 χιλιάδες στρέμματα (25% της έκτασής μας) που είναι η συνολική καλλιεργήσιμη έκτασή μας, δηλαδή καλλιεργείται περίπου το 87,6% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων. Τα υπόλοιπα 4.631 χιλιάδες στρέμματα είναι αναξιοποίητα, αφού βρίσκονται σε αγρανάπαυση η οποία μάλιστα είναι και συμφέρουσα, αφού είναι επιδοτούμενη από την ΕΕ.

Στον αριθμό αυτό μπορούν να προστεθούν και εκατομμύρια άλλα στρέμματα ανά την επικράτεια, τα οποία έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες, και έχουν μετατραπεί σε λιβαδικές, θαμνώδεις ή και δασώδεις εκτάσεις. Σε πολλούς νομούς, όπως στον νομό Σερρών, η εγκατάλειψη είναι τόσο μεγάλη, που αγγίζει ποσοστά πάνω από το 40%!.

Αυτές οι χαμένες αγροτικές εκτάσεις βρίσκονται στα βοσκοτόπια και στα βουνά (43% της έκτασης), και σε μικρότερο ποσοστό στα δάση (21% της ελληνικής γης). Επειδή τα δάση δεν πρέπει να μειωθούν για χάρη της γεωργίας, θα μπορούσαμε να καλλιεργήσουμε μέρος από τις χορτολιβαδικές εκτάσεις, πολλές από τις οποίες κάποτε ήταν χωράφια και μάλιστα πολύ εύφορα.

– Με καλλιέργεια μόνο στο 1/4 της έκτασης της Ελλάδας, η χώρα είναι σχεδόν αυτάρκης. Αν διπλασιάζαμε τις καλλιεργούμενες εκτάσεις, φτάνοντας στο 50% της ελληνικής γης, θα μπορούσαμε να θρέψουμε τουλάχιστον διπλάσιο πληθυσμό ή αλλιώς, να τροφοδοτούμε εξ ολοκλήρου χώρες με παραπλήσιο πληθυσμό, όπως η Πορτογαλία. Το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε σε ορεινές ή και ημιορεινές περιοχές είναι αστείο, αφού κάποιες καλλιέργειες, όπως τα αρωματικά φυτά, πολλά από τα οπωροκηπευτικά, δενδρώδεις καλλιέργειες, όπως οι καστανιές, οι κερασιές, οι φουντουκιές, οι καρυδιές κ.ά. αναπτύσσονται καλύτερα σε υψηλό υψόμετρο και σε επικλινή εδάφη.

– Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής γεωργίας είναι η μείωση του αγροτικού πληθυσμού, με άμεση συνέπεια την υποβάθμιση πρώην αγροτικών εκτάσεων. Για να μεταβληθεί αυτή η κατάσταση απαιτούνται σοβαρά κίνητρα για τους νέους. Θα πρέπει να γίνει όχι ενοικίαση εκτάσεων, όπως προωθεί το Υπουργείο και πρόσφατα η εκκλησία, αλλά πλήρης απαλλοτρίωση και «χάρισμα» γης σε άτομα, με την αυστηρή προϋπόθεση οι εκτάσεις αυτές να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για αγροτικούς σκοπούς.

Ο αγρότης, για να είναι αποδοτικός και να παραμείνει στο επάγγελμα, πρέπει να έχει ιδιόκτητη γη και όχι ενοικιαζόμενη. Με πάνω από ένα εκατομμύριο επίσημα ανέργους, σκεφτείτε τι ώθηση δα έδινε στον γερασμένο αγροτικό κόσμο, αν ένα μέρος των ανέργων νέων, αντί να σκέφτονται τη φυγή, στρέφονταν στη γεωργία.

– Με μόνο 300.000 κατά κύριο επάγγελμα αγρότες σήμερα (και περίπου 2 εκατ. που δηλώνουν συμπληρωματικό εισόδημα), με άλλο μισό εκατομμύριο, θα είχαμε αύξηση κατά 266% τουλάχιστον του αγροτικού πληθυσμού, ενώ η ποιοτική διαφορά θα ήταν ασύγκριτη, αφού στη γεωργία θα έμπαινε ανθρώπινο δυναμικό μικρής ηλικίας και μορφωμένο, προάγοντας την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, επιτάχθηκαν και απαλλοτριώθηκαν σχεδόν 10 εκατ. Στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων σε όλη τη χώρα και διατέθηκαν για την αποκατάσταση προσφύγων και γηγενών. Η διανομή της γης είχε ως αποτέλεσμα να καλλιεργηθούν εδάφη που πρώτα χρησιμοποιούνταν ως βοσκές ή έμεναν ακαλλιέργητα και να αυξηθεί σημαντικά η παραγωγή, ιδιαίτερα των σιτηρών, στα οποία ένα ποσοστό 93% της αύξησης προήλθε από τις περιοχές στις οποίες η γη διανεμήθηκε στους ακτήμονες. Στην Μακεδονία, στη Θεσσαλία και στην Ήπειρο, οι εκτάσεις που καλλιεργήθηκαν με σιτηρά διπλασιάστηκαν από το 1915 έως το 1932!

Αναδιοργάνωση της αγροτικής παραγωγής. Ψήφιση νέου νόμου για τούς συνεταιρισμούς με σαφείς διατάξεις ελέγχου και με κίνητρα μαζικοποίησης τους.

– Προγράμματα ολοκληρωμένης διαχείρισης, στα οποία η ανάγκη σε ζωοτροφές, λιπάσματα, νερό, ακόμα και ενέργεια, να καλύπτεται από την ίδια την αγροτική επιχείρηση. Η χρήση των οργανικών υπολειμμάτων των ζώων, αλλά και χορταριού σε αποσύνθεση για λίπασμα, η επιδότηση των κτηνοτροφών για καλλιέργεια των ζωοτροφών που χρειάζονται, η δημιουργία συστημάτων συλλογής βρόχινου νερού, αλλά και η επέκταση των προγραμμάτων φιλικής για το περιβάλλον ενέργειας (π.χ. φωτοβολταϊκά) σε κάθε ιδιόκτητη φάρμα, θα απάλλασσε πολλούς αγρότες από ένα μεγάλο τμήμα του κόστους παραγωγής. Επιπλέον, απαιτείται μείωση της τιμής του αγροτικού πετρελαίου, αλλά και μια καθετοποιημένη παραγωγή με πλήρη επιδότηση μεταποιητικών μονάδων κοντά στα χωράφια, ώστε ο κόσμος να παραμείνει στην επαρχία και το κέρδος από το προϊόν να το απολαμβάνει ο παραγωγός και όχι οι μεσάζοντες.

– Ένας ακόμα τομέας ανάπτυξης είναι και η εκτατική μορφή κτηνοτροφίας. Η Ελλάδα διαθέτει λιβάδια σε ποσοστό 35% του εδάφους της, τη στιγμή που στην Ιταλία είναι το 15%, στην Πορτογαλία το 16% και στην Ισπανία το 24%. Στα λιβάδια αυτά μπορούν να βόσκουν κατά το μεγαλύτερο διάστημα του έτους αιγοπρόβατα ή και εγχώριες φυλές βοοειδών και χοίρων, χωρίς να έχουν καμία ανάγκη για ζωοτροφές. Ειδικά για τα αιγοπρόβατα, θα μπορούσαμε να μετατραπούμε σε Νέα Ζηλανδία, αφού η ημιορεινή φύση της χώρας είναι ιδανική για την ανάπτυξή τους, ενώ οι ήπιες κλιματολογικές συνθήκες δεν απαιτούν ενσταυλισμό, παρά μόνο για λίγους μήνες κατά τη διάρκεια του έτους.

Αυτό θα μείωνε τις τεράστιες εισαγωγές ζωοτροφών, ενώ θα έδινε ένα κρέας εξαιρετικής ποιότητας. Η αξιοποίηση των βοσκοτόπων στην Ελλάδα μπορεί να αποφέρει 4,5 δισ. ευρώ ετησίως!

– Ένας ακόμα αναξιοποίητος πλούτος είναι και η αλιεία. Η Ελλάδα, με τα 15.000 χιλιόμετρα ακτογραμμών, τα 300 θαλάσσια είδη, τα ποτάμια (ο Αλιάκμονας έχει 33 είδη ψαριών και ο Αξιός 36), τις λίμνες, τους εκατοντάδες κόλπους, καθώς και τα 3.000 νησιά, είναι ένα φυσικό ιχθυοτροφείο. Ήδη η χώρα διαθέτει τον μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στην Ε.Ε.

Ταυτόχρονα, μπορούν να αναπτυχθούν και οι υδατοκαλλιέργειες.

Σύμφωνα με έρευνες Καναδών επιστημόνων που διεξήχθησαν για την Google Earth, από τους 21.200 περίπου κλωβούς ιχθυοτροφείων που βρίσκονται στη Μεσόγειο (δορυφορικές εικόνες), οι μισοί περίπου (49%) βρίσκονται στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να υποεκτιμούμε τη συνολική παραγωγή ψαριών ιχθυοκαλλιέργειας κατά τουλάχιστον 30%!

Η Ελλάδα με μόνο ελάχιστα ιχθυοτροφεία, σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε να έχει, παράγει το 60% της συνολικής παραγωγής σε συναγρίδα και λαβράκι που εκτρέφονται στην Ε.Ε. και σχεδόν τη μισή από την παγκόσμια παραγωγή!

Η χώρα θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να επενδύσει όχι μόνο στη διατροφική της αυτάρκεια, κάτι που ήδη υφίσταται παρόλη την γεωργοκτόνα πολιτική των τελευταίων ετών, αλλά και στην εξάρτηση σε τρόφιμα άλλων χωρών από εμάς, ώστε σε μια πιθανή κρίση να έχουμε συμμάχους τους εμπορικούς μας εταίρους.

Με δεδομένη την παγκόσμια αύξηση του πληθυσμού, τα τρόφιμα είναι ένας τομέας ζωτικής σημασίας, που μελλοντικά θα αποτελέσει παγκοσμίως τη μέγιστη προτεραιότητα για κάθε κράτος, αλλά και το υπ’ αριθμόν ένα μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Η αυτονομία στα τρόφιμα είναι η μόνη λύση για την επίτευξη της ελευθερίας των λαών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας αφού η χειρότερη μορφή εξάρτησης είναι εκείνη της διατροφής του πληθυσμού.

*Ο σχεδιασμός της βιομηχανοποίησης των αγροτικών προϊόντων όπως επαναλειτουργία της βιομηχανίας ζάχαρης, βιομηχανικών φυτών (π.χ. τεύτλα, βαμβάκι, κ.α). Στόχος θα είναι τα τελικά αγροτικά προϊόντα να βρίσκονται στο τελικό στάδιο της βιομηχανοποίησης. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις.

*Την επαναλειτουργία της βιομηχανίας λιπασμάτων και βιομηχανία ζωοτροφών λόγω της μεγάλης εξάρτησης από τις εισαγωγές με μονοπωλιακές τιμές και τρόπους εξόφλησης (μετρητοίς).

*Οι γεωτεχνικοί, γεωπόνοι, κτηνίατροι κλπ. να αποκτήσουν ξανά τον συμβουλευτικό τους ρόλο και να βρεθούν στα χωράφια. Σήμερα, οι γεωτεχνικοί του υπουργείου έχουν γίνει γραφειοκράτες, ενώ οι περισσότεροι του ιδιωτικού τομέα απλοί έμποροι αγροεφοδίων.

*Να ξαναλειτουργήσει η «Υπηρεσία Γεωργικών Εφαρμογών» στο Υπουργείο ως κόμβος αμφίπλευρης και αδιάκοπης σχέσης και επικοινωνίας ανάμεσα στον παραγωγό, στη διοίκηση, στην έρευνα και στην εκπαίδευση.

*Η έρευνα στα ΑΕΙ να συνδεθεί με τις ανάγκες της Ελληνικής αγροτικής παραγωγής και να δημιουργηθούν στα Πανεπιστήμια Συμβουλευτικές Υπηρεσίες για τους αγρότες.

*Η αναβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών στην ύπαιθρο με δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία πρόνοια και με δημιουργία αθλητικών και πολιτιστικών κέντρων για δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των κατοίκων της υπαίθρου.

*Η παραγωγική ανασυγκρότηση Μία σωστή αγροτική πολιτική πρέπει το κέντρο της να είναι ο άνθρωπος και να δημιουργεί και συντηρεί καλό επίπεδο ζωής για τους αγρότες, με κοινωνικές παροχές στην υγεία, παιδεία επικοινωνία και πολιτισμό, ώστε να προσελκύει νέους και δημιουργικούς ανθρώπους στον αγροτικό τομέα.

Η έκταση και το βάθος της παραγωγικής ανασυγκρότησης της αγροτικής οικονομίας θα καθορισθούν από την συμμετοχή του κόσμου της εργασίας αλλά και των πολιτικών στόχων.

Η παραγωγική ανασυγκρότηση θα πετύχει την στιγμή που θα συνοδεύεται με την ανασυγκρότηση και άλλων τομέων της Ελληνικής κοινωνίας όπως του πολιτισμού, εκπαίδευση, υγεία κλπ. Το θεωρητικό υπόβαθρο αυτής της ανασυγκρότησης θα πρέπει να είναι το εξής:

Κάθε συγκεκριμένος παραγωγικός μετασχηματισμός έχει το χρώμα που του προσδίδει το πολιτικό σχέδιο, έχει πολιτικό πρόσημο άρα οφείλει να έχει συγκεκριμένο προσδιορισμό:

Εάν υπακούει στην αντίληψη ότι η αποκατάσταση του εισοδηματικού μεριδίου της εργασίας και του κοινωνικού κράτους είναι προϋποθέσεις για την μεγέθυνση του ΑΕΠ, των επενδύσεων και της συμμετοχής της άρχουσας τάξης στο «μέρισμα της ανάπτυξης», τότε πρόκειται για έναν αριστερό ριζοσπαστικό παραγωγικό μετασχηματισμό. Εάν υπακούει στην αντίληψη «η ανάπτυξη είναι προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης», τότε πρόκειται για έναν κεντροαριστερό εξωραϊστικό παραγωγικό μετασχηματισμό. Εάν λείπει ο πολιτικός προσδιορισμός και μιλάμε γενικώς για παραγωγική ανασυγκρότηση ή παραγωγικό μετασχηματισμό, πάμε σε «ραντεβού στα τυφλά» με την Ιστορία.

1 CeterisParibus: blog του Ηλία Ιωακείμογλου-Οικονομικός αναλυτής, επιστημονικός σύμβουλος του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Ο Γιάννης Περάκης είναι Οικονομολόγος

Τροχιά προς τον Αρμαγεδδώνα -Trajectory to Armageddon

Το τέλος της Δύσης ή το τέλος του κόσμου;

ALEKS
JUL 11, 2024

Τα στοιχήματα είναι υψηλά

Εδώ και αρκετό καιρό, υπήρχε ένα παράθυρο για να περιοριστεί η σύγκρουση στην Ουκρανία και να τερματιστεί εκεί. Αυτό συνέβαινε μέχρι που τελικά απέτυχαν οι διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη.

Πολλά από αυτά που θα συζητήσουμε σε αυτό το άρθρο θα αφορούν τον αριθμό των ρωσικών απωλειών, όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή. Η Ρωσία υπέστη τρομακτικό αριθμό νεκρών στρατιωτών τις πρώτες εβδομάδες της σύγκρουσης, ίσως και 10.000. Αυτό είναι το τίμημα των μεγάλων βελών στα σύγχρονα πεδία μάχης με πλήρη κάλυψη πληροφοριών/πληροφοριών/αναγνωρίσεων/πυροβολικού/drone των πεδίων μάχης.

Ωστόσο, (έως) 10.000 νεκροί είναι ακόμα ένα τίμημα που θα άξιζε να πληρωθεί για να επιτευχθούν οι στόχοι στην Ουκρανία χωρίς να μπούμε σε πόλεμο πλήρους κλίμακας. Αν υπήρχε μια συμφωνία στην Κωνσταντινούπολη που θα είχε τερματίσει τη σύγκρουση, θα εξασφάλιζε τα δικαιώματα των Ρώσων στην Ουκρανία και θα κρατούσε την Ουκρανία εκτός ΝΑΤΟ και το ΝΑΤΟ εκτός Ουκρανίας, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι «άξιζε τον κόπο».

Όλοι ξέρουμε τι συνέβη αντ' αυτού. Όπως συμβαίνει με όλες τις συμφωνίες που δεν είναι εγγυημένες με το όπλο στο κεφάλι της Δύσης, η Δύση θα τις αγνοήσει ή θα τις καταργήσει κατά βούληση. Όπως συνέβη με τη συμφωνία της Κωνσταντινούπολης.

Αυτό που ακολούθησε ήταν η έναρξη ενός πλήρους κλίμακας χερσαίου πολέμου στην Ουκρανία. Το κατατάσσω ως ρωσικό εμφύλιο πόλεμο. Σχεδόν όλη η επικράτεια της λεγόμενης «Ουκρανίας» είναι ρωσική ιστορική περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που ζουν εκεί. Δεκαετίες πλύσης εγκεφάλου από τη «Δύση» μετέτρεψαν πολλούς ανθρώπους από αυτές τις περιοχές σε ζόμπι που μισούν τη Ρωσία. Συγχαρητήρια. Τώρα, η Ρωσία ουσιαστικά πολεμά τον εαυτό της στο δικό της έδαφος.

Αν κερδίσει η Ρωσία, η Ρωσία χάνει. Αν χάσει η Ρωσία, χάνει (προφανώς) και η Ρωσία. Πώς μπορείς να κερδίσεις τον εαυτό σου; Αυτός (ο δυτικός καλλιεργημένος ναζισμός) είναι σαν τον καρκίνο. Απλώνεται παντού μέχρι να πεθάνει ο οικοδεσπότης, αν δεν το σταματήσετε. Αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή η Ρωσία, εξηγείται με μια αναλογία, είναι να σφυροκοπά με ένα μικρό σφυρί για εβδομάδες στο χέρι της, έως ότου τελικά το χέρι θρυμματιστεί και πέσει από μόνο του. Κερδίζει η Ρωσία σε αυτή την περίπτωση; Αυτή είναι μια ρητορική ερώτηση.

Αλλά τι σχέση έχει αυτό με αυτό που διακυβεύεται στην Ουκρανία; Είναι όλα σχετικά με τη δημογραφία και τις απώλειες. Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η «ουκρανική» ιδέα σκοτώνεται επί του παρόντος στο έδαφος της λεγόμενης «Ουκρανίας». Αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία για λογαριασμό της Δύσης και εκτελείται από τους προδότες ηγέτες αυτής της τεχνητής οντότητας είναι ουσιαστικά η εξόντωση του πληθυσμού της Ουκρανίας. Δεν υπάρχει γυρισμός και ανακούφιση. Περισσότερα για αυτό αργότερα.

Ωστόσο, ο πόλεμος είναι επίσης βάρος για τη Ρωσία όσον αφορά τα δημογραφικά. Ο Πρόεδρος Πούτιν κάνει ό,τι μπορεί για να τονώσει το ποσοστό γεννήσεων στη Ρωσία. Από την άλλη, έχουμε την καταστροφή στην Ουκρανία. Έως και δύο εκατομμύρια άνθρωποι θα μπορούσαν να υποστούν επεξεργασία μέσω του πολέμου κατά τη διάρκειά του, υπό την προϋπόθεση ότι δεν επεκταθεί. Ταυτόχρονα, η Ρωσία χρειάζεται επειγόντως ανθρώπους για να διατηρήσουν τη βιομηχανία και την οικονομία της σε λειτουργία. Τέλος, χρειάζονται παιδιά για να διατηρηθεί η αύξηση του πληθυσμού και το κοινωνικό σύστημα βιώσιμο.

Δεδομένου ότι οι περισσότεροι Ρώσοι άντρες γίνονται μπαμπάδες πολύ αργά στη ζωή τους, έχουμε το εξής πρόβλημα: Εκατοντάδες χιλιάδες άντρες πηγαίνουν στον πόλεμο. Σύμφωνα με συνέντευξη του προέδρου Πούτιν, η Ρωσία έχασε έως και 80.000 ανθρώπους. Αυτό είναι φρικτό.

Αν κοιτάξουμε αυτόν τον αριθμό όχι με συναισθήματα αλλά από εθνική σκοπιά, τότε μπορούμε να υποθέσουμε τα εξής: Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να μην ήταν ακόμη πατέρες όταν πέθαναν. Αυτό σημαίνει ότι από εθνική και δημογραφική, ίσως και μακροοικονομική άποψη, η ζωή και η γέννησή τους ήταν μάταιες. Αν ήταν γυναίκες, θα ήταν πολύ χειρότερα. Ωστόσο, ο υψηλότερος σκοπός για τα άτομα από δημογραφική και εθνική άποψη είναι να έχουν δύο ή περισσότερα παιδιά. Το να πεθάνεις χωρίς παιδιά είναι καταστροφή.

Μην με παρεξηγείτε. Εσκεμμένα αγνόησα τα συναισθήματα εδώ για να εξηγήσω τη λογική άποψη. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε αυτό το γεγονός για να κατανοήσουμε ορισμένες ενέργειες που θα μπορούσαν να προκύψουν από αυτό. Ο Πρόεδρος Πούτιν, ειδικότερα, είναι ένα άτομο με περίσκεψη, και αυτό ακριβώς είναι το μοτίβο σκέψης του. Επομένως, είναι σημαντικό να κατανοήσετε αυτήν την προοπτική, είτε συμφωνείτε με αυτήν είτε όχι.

Τώρα που έθεσα κάποιες βάσεις, μπορούμε να συμπεράνουμε τα εξής:

Εάν η Ρωσία χάσει αυτόν τον πόλεμο, ο ναζιστικός ιός/καρκίνος θα εξαπλωθεί δυναμικά στη Ρωσία και θα την κατέστρεφε. Μην υποτιμάτε αυτή τη γωνία. Είναι πολύ πιθανό σενάριο σε περίπτωση στρατιωτικής ήττας της Ρωσίας.

Αυτό με οδηγεί στο δεύτερο σημείο. Όλοι γνωρίζουν ότι η Ρωσία δεν θα ηττηθεί στρατιωτικά, αλλά μπορεί να ηττηθεί εσωτερικά. Νομίζω ότι υπάρχει ένα ορισμένο όριο νεκρών Ρώσων στρατιωτών σε αυτόν τον πόλεμο που είναι ανεκτό για τη ρωσική ηγεσία. Αν αναγκαζόμουν να μαντέψω, θα έλεγα ότι το όριο είναι γύρω στους 300.000 άνδρες. Αλλά αυτό είναι καθαρή εικασία.

Ας υποθέσουμε ότι ο αριθμός γίνεται πολύ υψηλός και η ρωσική ηγεσία περιορίζει τον πόλεμο στο ουκρανικό έδαφος με μάλλον ήπια προσέγγιση. Σε αυτή την περίπτωση, θα δούμε ταραχές και μαζικές διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη Ρωσία ενάντια στην τρέχουσα ρωσική προσέγγιση. Δεν μιλάω για αρκετές εκατοντάδες ζόμπι που έχουν αφυπνιστεί, τοξικομανή που διαμαρτύρονται για λογαριασμό της CIA. Μιλάω για διαδηλώσεις που θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον έλεγχο, οδηγώντας τελικά στο τέλος της Ρωσίας. Θα συνεχίσω αυτό το θέμα αργότερα.

Αυτό είναι που διακυβεύεται για τη Ρωσία. Με άλλα λόγια, εάν η Ρωσία χάσει πάρα πολλούς ανθρώπους στην Ουκρανία ή χάσει στρατιωτικά, τότε θα ήταν το τέλος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η Δύση το γνωρίζει αυτό, και το στοίχημα είναι ότι η Ρωσία δεν θα τελειώσει τον κόσμο στη διαδικασία, όπως ακριβώς διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση χωρίς να καταρρίψει τον κόσμο στη διαδικασία.

Με άλλα λόγια, η Δύση ελπίζει ότι η Ρωσία αισθάνεται κάποια κοινή ευθύνη για την ανθρωπότητα.
Ειλικρινά, δεν ισχύει.

Ισορροπία Δυνάμεων

Υπάρχει κάτι καλό στα πράγματα που συμβαίνουν. Δημιουργείται μια ισχυρή αντισυμμαχία στη Δύση. Δεν μιλάω για BRICS. Η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα είναι τα θεμελιώδη μέρη αυτής της νέας ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ συμμαχίας.

Αυτή η συμμαχία στοχεύει να διασφαλίσει την ασφάλεια των μελών και την ασφάλεια άλλων εθνών που ενδέχεται να δεχτούν επίθεση «δημοκρατικά» εάν δεν υπακούουν στη «Διεθνή Τάξη που βασίζεται σε Κανόνες» της Δύσης. Δημοκρατικά, γιατί ο άμαχος πληθυσμός που υποστηρίζει την κυβέρνηση θα σκοτωθεί από δημοκρατικές βόμβες. Μετά από αυτό, θα υπήρχε μια σταθερή δημοκρατική πλειοψηφία από την αντιπολίτευση. Βλέπεις; Ο δημοκρατικός βομβαρδισμός λειτουργεί! Απλώς σκοτώστε αυτούς που διαφωνούν και τα δημοκρατικά αποτελέσματα θα αλλάξουν υπέρ σας. 

Αυτή η συμμαχία είναι απαραίτητη όπως και οι BRICS:
Ο στρατιωτικός βραχίονας θα δημιουργήσει μια «Ισορροπία Δυνάμεων» όπως στις μέρες του Ψυχρού Πολέμου. Μια τέτοια ισορροπία είναι απαραίτητη για να εξασφαλιστεί η τήρηση των διεθνών συμφωνιών. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση έκανε ό,τι ήθελε γιατί δεν μπορούσε να λογοδοτήσει από κανέναν. Ποιος νοιάζεται για τις συμφωνίες και τους νόμους αν κανείς δεν μπορεί να σας τιμωρήσει; Ή τουλάχιστον να σας εμποδίσει να διαπράξετε τα εγκλήματά σας. Αυτή η αποτροπή θα αποκατασταθεί τώρα. Είναι ήδη σχεδόν ανακαινισμένο.

Οι BRICS χρειάζονται για να προσφέρουν ένα εναλλακτικό χρηματοπιστωτικό και εμπορικό σύστημα που επιτρέπει σε κάθε έθνος να συναλλάσσεται ελεύθερα παγκοσμίως χωρίς τη δυνατότητα κυρώσεων.

Αφού εφαρμοστούν πλήρως αυτοί οι δύο μηχανισμοί, ο υπόλοιπος (του κόσμου) δεν θα χρειάζεται πλέον τη Δύση. Η Δύση θα μείνει να μαραζώσει.

Η ήττα της Δύσης στο πεδίο της μάχης είναι προϋπόθεση για μια ισχυρή στρατιωτική αποτροπή. Όταν πέσει η Ουκρανία, η στρατιωτική κυριαρχία της Δύσης θα ταφεί στα βιβλία της ιστορίας.

Τώρα μπορούμε να ολοκληρώσουμε την ερώτηση για το τι διακυβεύεται: τα πάντα για τη Ρωσία και τα πάντα για τη Δύση.

Ο νικητής τα παίρνει όλα και ο ηττημένος ουσιαστικά θα διαλυθεί.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα υπάρξουν ουσιαστικές διαπραγματεύσεις. Όλα τα μέρη θα προσποιηθούν ότι κατευνάζουν το κοινό λέγοντας ότι θέλουν να διαπραγματευτούν. Και ίσως, κατά καιρούς, να υπάρξουν ακόμη και επίσημες διαπραγματεύσεις. Και πάλι, μόνο για το παγκόσμιο κοινό. Ο πόλεμος θα γίνει μέχρι είτε να διαλυθεί η Ρωσία (και να μας σκοτώσει όλους) είτε μέχρι να διαλυθεί η Δύση.

Τώρα, τίθεται το ερώτημα αν η Δύση θα μας σκότωνε όλους αν πέσει. Κατά τη γνώμη μου, δεν θα το κάνει. Φυσικά, εδώ μπορεί να κάνω μοιραία λάθος. Και να γιατί νομίζω ότι δεν θα το κάνει: η Ρωσία ενεργεί από εθνική σκοπιά. Εάν δεν υπάρχει Ρωσία, κανένας άλλος δεν πρέπει να είναι εκεί. Αυτό κυριολεκτικά δήλωσε ο Πρόεδρος Πούτιν σε μια συνέντευξη. Η Δύση ελέγχεται από τους ολιγάρχες της. Και ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τον πλούτο τους. Δεν θα ενέκριναν ποτέ μια κατάσταση όπου θα έχαναν τη δύναμη και τον πλούτο τους. Και ο Αρμαγεδδών θα ήταν μια τέτοια κατάσταση. Αυτοί οι Ολιγάρχες θα αποσυρθούν σταδιακά μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα να αποφύγουν τα πυρηνικά να πετάξουν. Αυτό είναι εμφανές. Συλλογικισμός εναντίον ατομικισμού.

Το τέλος της «Ουκρανίας»

Όπως αναφέρθηκε αρχικά, υπήρχε ένα παράθυρο για να αποφευχθεί η κλιμάκωση των πραγμάτων σε ένα σύστημα «όλα ή τίποτα». Οι διαπραγματεύσεις που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη.

Εφόσον αυτή η ευκαιρία χάθηκε, υπάρχει πλέον μόνο ένα πιθανό αποτέλεσμα: το τέλος της «ουκρανικής» ιδέας. Εφόσον η Ουκρανία θα ηττηθεί στρατιωτικά και συνολικά, πρέπει να υποτεθεί ότι η ρωσική γλώσσα θα είναι και πάλι η κυρίαρχη γλώσσα. Η ουκρανική γλώσσα θα υπάρχει για μερικές δεκαετίες μέχρι να εξαφανιστεί.

Όπως είπα πολλές φορές, τα περισσότερα μέρη της Ουκρανίας θα γίνουν και πάλι μέρος της Ρωσίας. Ωστόσο, ορισμένα κομμάτια μπορεί να μείνουν για τους γείτονες της Ουκρανίας ως δηλητηριώδες χάπι για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Πολλά έθνη της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης θα είχαν προβλήματα εάν η Πολωνία, η Ρουμανία και η Ουγγαρία ενσωμάτωναν πρώην εδάφη της Ουκρανίας. Αυτό είναι μέρος πολλών δηλητηριωδών χαπιών που η Ρωσία και οι σύμμαχοί της ετοιμάζονται να ταΐσουν τη Δύση για να τη βοηθήσουν να αποσυντεθεί χωρίς Παγκόσμιο Πόλεμο.

Θέλω να είμαι πολύ σαφής εδώ: ΔΕΝ θα μείνουν τμήματα της Ουκρανίας που είναι η Ουκρανία. Όλα θα μοιραστούν με συμφωνία μεταξύ της Ρωσίας, της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Μια Ουκρανία θα ήταν αδύνατη. Γιατί; Πρώτον, θα κρατούσε ζωντανή την ουκρανική ιδέα στο έδαφος της πρώην Ουκρανίας. Αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την επανενεργοποίηση του ναζισμού, ακόμη και σε 100 χρόνια. Επιπλέον, αν αυτό το μικροσκοπικό άκρο της Ουκρανίας, όσο μικροσκοπική και αν ήταν, ΔΕΝ θα εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, τότε θα μπορούσε πάντα να χρησιμεύσει ως εργαλείο εύλογης άρνησης για την έναρξη επιθέσεων και ανατροπής εναντίον της Ρωσίας και πρώην τμημάτων της Ουκρανίας, που είναι τότε τμήματα της Ρωσίας.

Με άλλα λόγια, μετά από αυτόν τον πόλεμο, ό,τι είναι σήμερα η Ουκρανία πρέπει να είναι είτε Ρωσία είτε ΝΑΤΟ. Και δεδομένου ότι η Ρωσία θα ενσωματώσει σίγουρα το μεγαλύτερο μερίδιο της Ουκρανίας, μόνο πρώην εδάφη των γειτόνων μπορούν να δοθούν σε αυτούς τους γείτονες (άρα το ΝΑΤΟ). Αυτό θέτει την ευθύνη MAD (αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή) στους μελλοντικούς ιδιοκτήτες των αντίστοιχων περιοχών.

Έτσι, δεν θα υπάρχει πια κάτι σαν την «Ουκρανία». Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η Δύση έχει ήδη ενσωματώσει εκατομμύρια Ουκρανούς (Ρώσους!). Αυτό βοήθησε στην επίλυση των δημογραφικών τους προβλημάτων για αρκετά χρόνια και παρείχε φθηνό εργατικό δυναμικό. Θυμάστε το "Ostarbeiter" στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Όταν η Ουκρανία αρχίσει να καταρρέει, τότε θα υπάρξουν πολλά ακόμη εκατομμύρια Ουκρανοί που θα καταφύγουν είτε στη Ρωσία είτε στη Δύση. Αυτό θα γίνει το αργότερο τον Χειμώνα αφού δεν θα υπάρχει θερμότητα ή ρεύμα. Ή λίγο αργότερα.

Το πρόβλημα είναι ότι θα υπάρξει μια τεράστια διασπορά «Ουκρανών» στη Δύση. Έτσι η ναζιστική ιδεολογία θα καλλιεργηθεί στη Δύση από την ουκρανική διασπορά και η ιδέα της Ουκρανίας και του Στέπαν Μπαντέρα θα προωθηθεί περαιτέρω.

Και από αυτή τη δεξαμενή ανθρώπων, η Δύση θα στρατολογήσει όσους σαμποτέρ χρειάζεται για να διεξάγουν δολιοφθορές και τρομοκρατικές ενέργειες «μοναχικού λύκου» για πάντα στη Ρωσία. Ή να κάνει ανατροπή και αναταραχή της ναζιστικής ιδεολογίας στο έδαφος της Ουκρανίας.

Και η Ρωσία σίγουρα δεν μπορεί να φροντίσει χιλιάδες ανθρώπους στη Δύση και δεν μπορεί να ξεκινήσει έναν πυρηνικό ή συμβατικό πόλεμο εξαιτίας αυτού, ανάλογα με τη σοβαρότητα των ενεργειών.

Ως εκ τούτου, οι ενέργειες της Δύσης πρέπει να τερματιστούν. Αλλά πως;

Μένει ένα άλλο ερώτημα: Πώς να λογοδοτήσει η Δύση για όλα τα τερατώδη εγκλήματα που διέπραξε κατά της Ρωσίας και της Ουκρανίας από το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης; Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον πόλεμο στην Τσετσενία, που είναι για λογαριασμό της Δύσης. Μετά από εκατομμύρια θανάτους, οι Ουκρανοί πρέπει να ληφθούν υπόψη. αφού είναι και Ρώσοι, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεφύγει η Δύση.

Σκέφτομαι συχνά τα λόγια του Αντρέι Μαρτιάνοφ, τα οποία άκουσα πριν από περισσότερο από ένα χρόνο. Η Ρωσία αυτή τη στιγμή συγκροτεί δικαστήρια που θα διεξαχθούν μετά τον πόλεμο. Εκεί θα αποκαλυφθούν όλα τα εγκλήματα της Δύσης και των Ουκρανών Ναζί. Αλλά πώς μπορούμε να λογοδοτήσουμε τους υπεύθυνους αν οι περισσότεροι από αυτούς ζουν στη Δύση ούτως ή άλλως; Και όσοι δεν ζουν στη Δύση σίγουρα θα εκκενωθούν στη Δύση, αν είναι δυνατόν, όταν η Ουκρανία αρχίσει να καταρρέει.

Όπως είπα, σκεφτόμουν πώς έπρεπε να τιμωρηθούν για πολλούς μήνες. Και νομίζω ότι έχω μια ιδέα για το πώς μπορεί να μοιάζει. Θα το συζητήσω στην επόμενη ενότητα.

Το τέλος της Δύσης

Γνωρίζουμε ότι οι BRICS και η νέα στρατιωτική συμμαχία πολλών κρατών BRICS στοχεύουν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια πολλών χωρών από δημοκρατικούς βομβαρδισμούς και δημοκρατική γενοκτονία. Οι ίδιοι οι BRICS θα διασφαλίσουν ότι αυτές οι χώρες δεν θα μπορούν πλέον να υπόκεινται σε κυρώσεις. Σε αυτό το σημείο, η Δύση θα γίνει περιττή. Δεν θα χρειάζεται πλέον, με αποτέλεσμα την κατάρρευση της Δύσης.

Νέοι χερσαίοι εμπορικοί διάδρομοι θα δημιουργηθούν στην Ευρώπη μέσω της Ρωσίας (πρώην Ουκρανία) και της Σερβίας. Η Ευρώπη θα συνδεθεί με την Ασία και τους νέους εμπορικούς χώρους μέσω ξηράς.

Αυτό, φυσικά, θα πυροδοτήσει μια πλήρη κατάρρευση των σημερινών κομμάτων μαριονέτας και των πολιτικών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στην ΕΕ, τα οποία επί του παρόντος αλλάζουν σαν εσώρουχα επειδή το κοινό δεν τα θέλει. Λαμβάνοντας υπόψη πόσες είναι αυτή τη στιγμή χαμένες, αναρωτιέμαι πού θα προπονηθούν και θα βρουν τόσες μαριονέτες. Δεν έχει σημασία σε ποιον ψηφίζετε. Όλα τα κόμματα που επιτρέπεται να κερδίζουν χωρίς να είναι «fico-ed» αναγκάζονται να συνδεθούν με το ΝΑΤΟ/ΕΕ/Ουκρανία πάνω από κάθε ανοησία.

Για να μπορέσουν οι ευρωπαϊκές χώρες να συνδεθούν στο χρηματοοικονομικό και εμπορικό σύστημα BRICS, θα χρειαστεί τελικά να εγκαταλείψουν τις αυτοκρατορικές κυβερνήσεις τους και να εκδώσουν όλους τους ανθρώπους που διώκονται από τα εγκληματικά δικαστήρια πολέμου στη Μόσχα, τη Μαριούπολη και ειδικά την Οδησσό. Έτσι θα λογοδοτήσουν. Ωστόσο, δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτό με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Νομίζω, και το έχω γράψει πολλές φορές, ότι η Ευρώπη θα περάσει μια άσχημη περίοδο κατάρρευσης πριν συμβούν όλα αυτά. Μια κατάρρευση που θα είναι απαραίτητη για να αποσπάσουν όλες τις αυτοκρατορικές μαριονέτες που έχουν εκπαιδευτεί στο WEF από τις ευρωπαϊκές χώρες και να τις αποαποικιοποιήσουν. Μια κατάρρευση που κατά την άποψή μου θα είναι 80% οικονομική και 20% κινητική. Εννοώ εμφύλιους πολέμους και πολέμους μεταξύ ευρωπαϊκών εθνών που ανέρχονται στο 20% της συνολικής ζημιάς από την κατάρρευση.

Οι BRICS θα είναι στο περιθώριο, περιμένουν και παρακολουθούν μέχρι να τελειώσει η μάχη (οικονομική και κινητική) και να τεθούν σε ισχύ οι κυβερνήσεις που θα συμφωνήσουν με τους όρους για να συνδεθούν με τους BRICS. Οι όροι αυτοί πιθανότατα θα περιλαμβάνουν αιτήματα έκδοσης των υπευθύνων για τα γεγονότα κατά της Ρωσίας.

Φοβάμαι ότι οι Αμερικανοί θα έχουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα μέχρι το 2030. Αυτή είναι η πρόβλεψη των κινεζικών υπηρεσιών πληροφοριών. Μέχρι το 2030, το αμερικανικό πρόβλημα θα έχει λυθεί μόνο του χωρίς παρέμβαση.

Ως Ευρωπαίος, προσεύχομαι οι κυβερνήσεις μας να κάνουν το σωστό και να λάβουν υπόψη τα συμφέροντά τους, να βγουν από τη σπείρα κλιμάκωσης και να συνάψουν μονομερώς ειρήνη και να συναλλάσσονται με τη Ρωσία. Ορισμένες χώρες όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία προσπαθούν ήδη. Δεν θέλω να ξαναδώ την πτώση και τον πόλεμο εδώ.

Πατώντας το κουμπί

Τώρα, ακούμε συχνά ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα. Επιπλέον, ο ίδιος ο Πρόεδρος Πούτιν είπε ότι πριν η Ρωσία ηττηθεί ή μπει στη διαδικασία της διάλυσης, θα ανατινάξει τον υπόλοιπο κόσμο και θα πάει ως μάρτυρας στον παράδεισο. Επιπλέον, δηλώθηκε σε μια συζήτηση μεταξύ εμένα και του Ρώσου συνταγματάρχη (Έφεδρος) Βλαντιμίρ Τρούχαν ότι σε περίπτωση μεγάλης κλίμακας αεροπορικής επίθεσης του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, η Ρωσία θα χρησιμοποιούσε μέσα αεράμυνας με πυρηνικά άκρα.

Τι σημαίνει αυτό; Και γιατί;
Θα εξετάσω αυτές τις ερωτήσεις, αλλά πριν, θα προσθέσω μια άλλη οπτική γωνία. Γίνεται συνεχής λόγος ότι εάν η Δύση κάνει Χ (π.χ. χτυπήσει σε ρωσικά αεροδρόμια), τότε η Ρωσία θα είχε το δικαίωμα να χτυπήσει σε έδαφος του ΝΑΤΟ.

Αυτό είναι σωστό, και η ρητορική είναι επίσης λογική. Έχουν ήδη συμβεί τόσα πολλά πράγματα που θα επέτρεπαν, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, άμεσες ρωσικές αντεπιθέσεις εναντίον δυτικών στόχων. Αυτές οι αντεπιθέσεις δεν έγιναν ποτέ και ελπίζουμε ότι δεν θα γίνουν ποτέ. Τώρα, μπορούμε να προχωρήσουμε στην ερώτηση «Γιατί».

Σε περίπτωση που είναι απολύτως σαφές στη Ρωσία (Πρόεδρος Πούτιν) ότι θα γίνει ένας μεγάλος συμβατικός πόλεμος με το ΝΑΤΟ Ή ότι φτάσει το όριο των νεκρών Ρώσων στρατιωτών (η εκτίμηση μου είναι 300.000), ο Πρόεδρος Πούτιν θα φροντίσει για έναν τέτοιο πόλεμο δεν συμβαίνει. Πως;

Διαβάστε πολύ προσεκτικά:

Σε περίπτωση που λάβει χώρα ένα γεγονός που υποδεικνύει στον Πρόεδρο Πούτιν ότι ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι αναπόφευκτος ή ότι περισσότεροι από Χ Ρώσοι είναι ήδη νεκροί, θα συμβεί το εξής: Η Ρωσία θα χτυπήσει όλους τους διαθέσιμους φορείς τακτικών πυρηνικών όπλων σε όλη την Ευρώπη και θα στοχεύσει ολόκληρο το ΝΑΤΟ στρατιωτική υποδομή και πολιτική υποδομή που χρησιμοποιείται για την υποστήριξη του στρατού. Με άλλα λόγια, θα εξατμίσει το ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Γνωρίζοντας τις συνέπειες. Τώρα, θα υπάρξει μια πολύ σύντομη περίοδος κατά την οποία το ΝΑΤΟ, ή μάλλον οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούν να αποφασίσουν εάν είναι πρόθυμες να αντεπιτεθούν ή να υποχωρήσουν και να φύγουν. Εάν η ένδειξη είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πρόθυμες να αντεπιτεθούν, η Ρωσία πρόκειται να πυροδοτήσει προληπτικά ό,τι έχει εναντίον όλων των δυτικών χωρών. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν το ίδιο και ότι αυτό θα ήταν το τέλος για όλους μας, η Ρωσία το αποδέχτηκε πλήρως. Αμήν.

Τώρα το ερώτημα είναι, φυσικά, γιατί;

Αυτή η ερώτηση είναι πολύ εύκολο να απαντηθεί για όποιον έχει ζήσει σε εμπόλεμη ζώνη, βλέποντας βάσανα (παιδιά), νεκρούς (παιδιά), πείνα, βιασμό κ.λπ.

Δεν θα προσποιηθώ ότι το πέρασα αυτό αφού δεν το έκανα. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειάς μου, συμπεριλαμβανομένου του αδελφού μου και της γυναίκας μου, το έκαναν. Λοιπόν, ξέρω δύο πράγματα για τον πόλεμο.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο πρόεδρος Πούτιν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι θα γίνει παγκόσμιος πόλεμος. Σε αυτή την περίπτωση, έχει τις ακόλουθες συνέπειες: Θάνατος, λύπη, καταστροφή, βία, πείνα, βιασμός κ.λπ., για αρκετά χρόνια μέχρι να επικρατήσει ένα από τα εμπλεκόμενα μέρη. Σε αυτό το σημείο, το πιο αδύναμο μέρος θα ξεκινούσε το πυρηνικό του οπλοστάσιο και όλοι θα πέθαιναν.

Είναι λογικό, ξεκάθαρο και πράξη ελέους να πηδήξεις όλα αυτά τα χρόνια του ανθρώπινου πόνου και να πυροδοτήσεις άμεσα το τέλος και να πάς στον παράδεισο/κόλαση, ανάλογα με το πού ανήκεις.

Λοιπόν, η συμβουλή μου είναι η εξής: Ξέρω ότι πολλοί από εσάς ανυπομονείτε να δουν τα ρωσικά χτυπήματα κατά του ΝΑΤΟ ως αντίποινα για το XYZ. Αλλά αυτό είναι ένα κάλεσμα για το θάνατό σας. Αν συμβεί, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πεθάνουμε όλοι. Ξέρω ότι υπάρχει ένα μικρό παράθυρο ελπίδας ότι οι Αμερικανοί θα υποχωρούσαν μετά από τέτοιες απεργίες επειδή οι Ολιγάρχες τους θα ήθελαν να επιβιώσουν, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί αβέβαιοι παράγοντες για να βασιστεί κανείς σε μια τέτοια ελπίδα.

Ο τρόπος για να κερδίσει η Ρωσία είναι να νικήσει την Ουκρανία (ΝΑΤΟ) στο έδαφος της πρώην Ουκρανίας, να ταΐσει το ΝΑΤΟ και την ΕΕ με δηλητηριώδη χάπια και να αναπτύξει τις στρατιωτικές και οικονομικές συμμαχίες για να καταστήσει τη Δύση περιττή και έτσι να την κάνει να καταρρεύσει εσωτερικά.

Τότε όλα όσα βλέπουμε τώρα στην Ουκρανία, που κάνει η Ρωσία στον εαυτό της (Ουκρανία), θα φανούν και στη Δύση.

Και πάλι, ως Ευρωπαίος, τρέμω όταν το σκέφτομαι αυτό. Δεν είμαι πολύ χαρούμενος για αυτές τις προοπτικές.

Τα επόμενα άρθρα θα είναι και πάλι θετικά, αλλά σήμερα θα σας αφήσω με την παρακάτω εργασία εάν ζείτε στη Δύση:

Κάντε μια βόλτα στην πόλη σας και παρατηρήστε τους μεγάλους, δυνατούς και χαζούς ανθρώπους γύρω σας. Και προσπαθήστε να μαντέψετε ποιος/οι από αυτούς θα σας σύρουν σε αναγκαστική στρατολογία για τον εμφύλιο σας μέχρι το 2030.

πηγή: Black Mountain

Μετάφραση επιμέλεια frixos

The Silent Eulogy

Του Scott Ritter


Σχεδίαζα να δημοσιεύσω το Μέρος 2 του άρθρου μου για τον Αλεξέι Ναβάλνι.
Ωστόσο, σήμερα η σορός του Αλεξέι Ναβάλνι τίθεται σε κηδεία στη Μόσχα, στην οποία παρευρίσκονται μερικές χιλιάδες καλοθελητές και υποστηρικτές. Η γυναίκα μου πάντα με προειδοποιεί να μην μιλάω άσχημα για τους νεκρούς. Ειδικά την ημέρα που θα επιστρέφουν τα λείψανά τους στη γη.
Αντίθετα, αναγκάζομαι να γράψω για κάτι άλλο.
Είναι η κηδεία που δεν θα γίνει ποτέ. Το μοιρολόγι που δεν θα διαβαστεί ποτέ. Το εγκώμιο που δεν θα ειπωθεί ποτέ.
Ποιος περνάει θρηνώ; Εγώ...
Η οικογένειά μου...
Οι φίλοι μου...
Οι Αμερικάνοι συμπατριώτες μου...
Η Ανθρωπότητα...
Ο μηχανισμός των θανάτων μας θα αποκαλυφθεί πολύ αργά, πιθανότατα σε μια εκτυφλωτική λάμψη φωτός που θα μας γονατίσει, περιμένοντας το ωστικό κύμα που θα προκαλέσει την αφόρητη ζέστη που θα μετατρέψει τη σάρκα και τα οστά μας, ακαριαία, σε στάχτη.
Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν μας είχαν προειδοποιήσει για τον επικείμενο θάνατό μας - από τότε που ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ διακήρυξε τον εαυτό του ως «Θάνατος, ο καταστροφέας των κόσμων», ξέραμε ότι κατέχουμε τον μηχανισμό της δικής μας καταστροφής, και όμως δεν έχουμε κάνει τίποτα για να αφαιρέστε αυτόν τον κίνδυνο από τη ζωή μας.


Αντίθετα, συνεχίσαμε να τελειοποιούμε αυτό το πιο φρικτό όπλο, επινοώντας ακόμη πιο θανατηφόρες κεφαλές και πιο αποτελεσματικά συστήματα παράδοσης για να τα παραδώσουμε στους εχθρούς μας, ενώ γνωρίζαμε ότι οποιαδήποτε μεγάλης κλίμακας χρήση αυτών των όπλων θα σήμαινε και το δικό μας θάνατο.
Για μια πολύ σύντομη στιγμή φάνηκε η παραφροσύνη της πορείας που είχαμε χαράξει και αναλάβαμε να επιστρέψουμε το τζίνι στο μπουκάλι, να αντιστρέψουμε την πορεία μας, να σώσουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.
Αλλά επενέβη η ύβρις, και όταν η πηγή του πυρηνικού μας άγχους -η Σοβιετική Ένωση- ξεθώριασε στις σελίδες της ιστορίας, προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε τη νέα μας θέση ως αδιαμφισβήτητου πυρηνικά οπλισμένου παγκόσμιου ηγεμόνα, κηρύσσοντας τέλος στην ιστορία, προωθώντας τον εαυτό μας και το πολιτικό μας σύστημα, μέσα από μια πνευματική άσκηση που θα έκανε τον Δαρβίνο περήφανο, στην υψηλότερη έκφραση της ανθρώπινης ανάπτυξης.
Αλλά αστραπιαία αυτή η στιγμή χάθηκε, εξατμίστηκε μαζί με τα οικοδομήματα της καπιταλιστικής μας ύπαρξης καθώς απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη απωθήθηκαν ενάντια στην αλαζονική αυτοστέψη μας.
Επιδιώξαμε να κατακτήσουμε έναν κόσμο που δεν δεχόταν πια να κατακτηθεί, να κυριαρχήσουμε σε ανθρώπους που αρνούνταν να λυγίσουν το γόνατο, θωρακίζοντας τον εαυτό μας από την πραγματικότητα της συρρικνούμενης μας δύναμης κρυβόμενοι πίσω από ένα γερασμένο πυρηνικό οπλοστάσιο που κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας να πιστεύουμε ότι ήταν υπέρτατο.
Με την αλαζονεία μας αποχωρήσαμε από τις διαδικασίες ελέγχου των όπλων που χρησιμοποιούσαμε κάποτε για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Αποχωρήσαμε από τη συνθήκη κατά των βαλλιστικών πυραύλων που έδωσε ζωή στην αποτρεπτική αξία της αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής, πιστεύοντας ότι η μόνη καταστροφή που πρέπει να εξασφαλιστεί ήταν αυτή των εχθρών μας, πραγματική και φανταστική.


Αποχωρήσαμε από τη συνθήκη των ενδιάμεσων πυρηνικών δυνάμεων, ξεχνώντας ότι ο λόγος που μπήκαμε σε αυτήν ήταν για να αφαιρέσουμε ένα από τα πιο αποσταθεροποιητικά όπλα στην Ευρώπη σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσουμε την ειρήνη. Αντίθετα, επιδιώξαμε να επαναφέρουμε αυτά τα αποσταθεροποιητικά όπλα, έχοντας την εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι εχθροί μας δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις στρατιωτικές μας ικανότητες.
Και διαπραγματευτήκαμε κακή τη πίστη μια σειρά από στρατηγικές συνθήκες μείωσης των όπλων, αναζητώντας στρατηγικό πλεονέκτημα ενώ θα έπρεπε να επιζητούμε στρατηγική σταθερότητα.
Ο στόχος της αλαζονείας μας, η Ρωσία και ο ηγέτης της, Βλαντιμίρ Πούτιν, μάταια προσπάθησαν να μας αποτρέψουν από τον δρόμο που ακολουθούσαμε. Το 2007, μιλώντας στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, ο Πούτιν προειδοποίησε ότι η Αμερική είχε «ξεπεράσει τα εθνικά της σύνορα με κάθε τρόπο. Αυτό είναι ορατό στις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές πολιτικές που επιβάλλει σε άλλα έθνη. Λοιπόν, σε ποιον αρέσει αυτό; Ποιος είναι χαρούμενος για αυτό;»
Ως αποτέλεσμα, προειδοποίησε ο Πούτιν, «κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής. Θέλω να το τονίσω αυτό — κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής! Γιατί κανείς δεν μπορεί να νιώσει ότι το διεθνές δίκαιο είναι σαν ένα πέτρινο τείχος που θα τον προστατεύει. Φυσικά, μια τέτοια πολιτική διεγείρει μια κούρσα εξοπλισμών».


Ο Βλαντιμίρ Πούτιν απευθύνεται στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, Φεβρουάριος 2007
Τον αγνοήσαμε.
Αντίθετα, πείσαμε τους ευρωπαίους εταίρους μας για τους απατηλούς κινδύνους μιας «επεκτατικής» Ρωσίας, αγνοώντας τις ρωσικές ανησυχίες για την αντιπυραυλική άμυνα, ελαχιστοποιώντας ταυτόχρονα τους πραγματικούς κινδύνους ενός ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου. Στο κατώφλι της αναγέννησης της – το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια ώθηση προς τη σωστή κατεύθυνση.
Το 2018, τα πυρηνικά κοτόπουλα ήρθαν στο σπίτι για να ξεκουραστούν.
Επικαλούμενος την αδιαφορία μας για τις συνθήκες του ελέγχου των όπλων, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε ότι η Ρωσία βρισκόταν στη διαδικασία ανάπτυξης μιας νέας γενιάς πυρηνικών όπλων ικανών να ξεπεράσουν οποιαδήποτε άμυνα οι Ηνωμένες Πολιτείες ετοιμάζονταν να αναπτύξουν.
«Δεν ακούσατε τη χώρα μας τότε», είπε ο Πούτιν, αναφερόμενος στις προηγούμενες προειδοποιήσεις του για τους κινδύνους μιας κούρσας εξοπλισμών. «Ακούστε μας τώρα».
Δεν το κάναμε!
Αντίθετα, βάλαμε σε φρενίτιδα τους Ευρωπαίους συμμάχους μας, πυροδοτώντας τις πυρκαγιές της σύγκρουσης με υπερβολές τόσο για την απειλή που θέτει η Ρωσία, όσο και για την ικανότητα της Ευρώπης —μέσω του ΝΑΤΟ— να νικήσει αυτήν την απειλή—ειδικά αν το όχημα για να γονατίσει τη Ρωσία ήταν σύγκρουση δι αντιπροσώπου στην Ουκρανία.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έπαιξαν καλά - πάρα πολύ καλά. Έχοντας πεισθεί ότι η Ρωσία αποτελούσε υπαρξιακή απειλή για την επιβίωση της Ευρώπης και εξίσου πεπεισμένη για την ασφάλεια που παρέχει η αμερικανική πυρηνική ομπρέλα, η Ευρώπη έπεσε θύμα της δικής της τεχνητά κατασκευασμένης αφήγησης, πιστεύοντας ότι μια ρωσική νίκη στην Ουκρανία όντως απειλούσε την ίδια επιβίωση της Ευρώπης.
Επέλεξαν να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους που εγκυμονεί το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας, νανουρίστηκαν σε μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας από την απόρριψη από την ίδια την Αμερική των δυνατοτήτων που ισχυριζόταν ότι κατέχει η Ρωσία και επέλεξαν να χαράξουν μια πορεία προς σύγκρουση με τη Ρωσία στο ουκρανικό έδαφος, παρόλο που η Ρωσία είχε πει οτι αυτή ήταν μια κόκκινη γραμμή που μόλις ξεπεραστεί, θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε πυρηνικό πόλεμο.


«Έγινε συζήτηση για το ενδεχόμενο αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία», σημείωσε ο Ρώσος ηγέτης σε ομιλία του στο ρωσικό κοινοβούλιο την περασμένη Πέμπτη. «Αλλά θυμόμαστε τη μοίρα εκείνων που κάποτε έστειλαν τα στρατεύματά τους στην επικράτεια της χώρας μας. Αλλά τώρα οι συνέπειες για τους πιθανούς παρεμβατικούς θα είναι πολύ πιο τραγικές. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έχουμε επίσης όπλα που μπορούν να χτυπήσουν στόχους στο έδαφός τους. Όλα αυτά απειλούν πραγματικά μια σύγκρουση με τη χρήση πυρηνικών όπλων και την καταστροφή του πολιτισμού. Δεν το καταλαβαίνουν;»
Προφανώς, δεν το κάνουν!
Να λοιπόν το αμερικανικό πείραμα.
Γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1776.
Πέθανε…δεν θα μάθουμε ποτέ.
Μια ατελής ένωση, προσπαθούσε να γίνει καλύτερη, πολεμώντας μια επανάσταση για να απελευθερωθεί από την τυραννία του βρετανικού στέμματος διατηρώντας παράλληλα τη δουλεία ως συνταγματικά εγκεκριμένο θεσμό.
Η Αμερική πολέμησε έναν αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο για να τερματίσει το κακό της σκλαβιάς και να διατηρήσει την Ένωση, ενώ παράλληλα υλοποιούσε το αυτοχρισμένο θεόδοτο «φανερό πεπρωμένο» της που οδήγησε σε σχεδόν εξαφάνιση τους αυτόχθονες πληθυσμούς που κατοικούσαν στην ήπειρο που κατακτήσαμε.
Ήρθαμε σε βοήθεια της Ευρώπης όχι μία, αλλά δύο φορές, κατά τη διάρκεια ενός αιώνα, βοηθώντας να νικήσουμε τις δυνάμεις του φασισμού και του ιμπεριαλισμού, πριν γίνουμε φασιστικοί στις εσωτερικές μας πολιτικές που υποστήριζαν τις ιμπεριαλιστικές εξωτερικές μας πολιτικές.
Ομορφη Αμερική .Ο Θεός να στείλει τη χάρη του πάνω σου.

Αυτό είναι το εγκώμιο που δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφωνήσω, γιατί όπως και οι υπόλοιποι από εσάς, είμαι μοιραίος να πεθάνω σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα που φτιάξαμε εμείς.
Έχουμε ξεκινήσει ένα συλλογικό ταξίδι που ο μόνος προορισμός του είναι ο θάνατος και η καταστροφή.
Έχουμε αγνοήσει, με δική μας ευθύνη, τις προσπάθειες εκείνων, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που προσπάθησαν να μας κάνουν να βγούμε εκτός ράμπας.
Θα ήθελα να έγραφε ο επιτάφιος στην ταφόπλακα μου: «Εδώ βρίσκεται ένας πολεμιστής για την ειρήνη, που αφιέρωσε τη ζωή του στον σκοπό να γίνει ο κόσμος ένα πιο ασφαλές μέρος για να ζεις».
Αλίμονο, εγώ, όπως όλοι εσείς που διαβάζετε αυτό, είμαι καταδικασμένος να πεθάνω σε έναν πόλεμο που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν απλώς προσπαθούσαμε λίγο περισσότερο να τον αποφύγουμε.
Το κρίμα είναι ότι, εκείνη τη στιγμή που το αναπόφευκτο του περάσματός μας θα χτυπάει το σπίτι, στο χιλιοστό του δευτερολέπτου που θα ακολουθήσει τη λάμψη του φωτός και την κατανόηση του τι σημαίνει, όλοι μας θα σκεφτούμε «Αν είχα μόλις…»
Αλλά θα είναι πολύ αργά γιατί δεν το κάναμε.
Επιτρέψαμε να γίνει έκδηλο το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα για το οποίο μας προειδοποίησε ο Πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Παραμείναμε αδιάφοροι για την πραγματικότητα της διείσδυσής του, ακόμη και όταν η ίδια η κυβέρνησή μας μας ενημέρωσε ότι ο λόγος για να ακολουθήσουμε τον αυτοκτονικό δρόμο της καταστροφής μας με τη Ρωσία στην Ουκρανία ήταν για να μπορέσει να ωφεληθεί η αμυντική μας βιομηχανία.
Αλλά δεν υπάρχει κέρδος στον θάνατο.
Αναπαύσου εν ειρήνη Αμερική.
Και ο Θεός να μας καταρρίψει όλους στην κόλαση που καταστρέψαμε αυτό που μας είχε κληροδοτήσει.

Μεταφραστική επιμέλεια frixos words.

Η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου. Η πιο επιτυχημένη στρατιωτική επιδρομή αυτού του αιώνα

 ΤΟΥ SCOTT RITTER

Υπάρχει μια αληθοφάνεια που αναφέρω συχνά όταν συζητώ τις διάφορες αναλυτικές προσεγγίσεις για την αξιολόγηση της μεγάλης ποικιλίας   γεωπολιτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα  δεν μπορείτε να λύσετε ένα πρόβλημα αν πρώτα δεν το ορίσετε σωστά. Η ουσία του επιχειρήματος είναι αρκετά απλή - οποιαδήποτε λύση που δεν έχει καμία σχέση με το εμπλεκόμενο πρόβλημα είναι, κυριολεκτικά, καμία λύση.

Το Ισραήλ χαρακτήρισε την επίθεση της Χαμάς στις διάφορες ισραηλινές στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικοποιημένους οικισμούς ή Κιμπούτς, που στο σύνολό τους αποτελούσαν σημαντικό μέρος του συστήματος φραγμού της Γάζας, ως μαζική τρομοκρατική ενέργεια, παρομοιάζοντάς την με την 11η Σεπτεμβρίου. (Τρομοκρατικές επιθέσεις του 2001 κατά των Ηνωμένων Πολιτειών). Το Ισραήλ υποστηρίζει αυτόν τον χαρακτηρισμό αναφέροντας τον αριθμό των νεκρών (περίπου 1.200, μια αναθεώρηση προς τα κάτω που εξέδωσε το Ισραήλ αφού συνειδητοποίησε ότι 200 ​​από τους νεκρούς ήταν Παλαιστίνιοι μαχητές) και αναφέροντας λεπτομερώς μια μεγάλη ποικιλία θηριωδιών που ισχυρίζεται ότι διέπραξε η Χαμάς, συμπεριλαμβανομένου του μαζικού βιασμού. ο αποκεφαλισμός παιδιών και η συνηθισμένη δολοφονία άοπλων Ισραηλινών αμάχων.

Το πρόβλημα με τους ισραηλινούς ισχυρισμούς είναι ότι είναι αποδεδειγμένα ψευδείς ή παραπλανητικές. Σχεδόν το ένα τρίτο των ισραηλινών απωλειών αποτελούνταν από στρατιωτικούς, αξιωματικούς ασφαλείας και αστυνομικούς. Επιπλέον, αποδεικνύεται ότι ο νούμερο ένα δολοφόνος των Ισραηλινών στις 7 Οκτωβρίου δεν ήταν η Χαμάς ή άλλες παλαιστινιακές φατρίες, αλλά ο ίδιος ο ισραηλινός στρατός. Το βίντεο που κυκλοφόρησε πρόσφατα δείχνει ισραηλινά ελικόπτερα Apache να πυροβολούν αδιακρίτως Ισραηλινούς αμάχους που προσπαθούν να φύγουν από τη συγκέντρωση Supernova Sukkot που πραγματοποιήθηκε στην ανοιχτή έρημο κοντά στο Kibbutz Re'im, με τους πιλότους να μην μπορούν να διακρίνουν μεταξύ των αμάχων και των μαχητών της Χαμάς. Πολλά από τα οχήματα που η ισραηλινή κυβέρνηση έχει δείξει ως δείγμα χτυπήματος της Χαμάς καταστράφηκαν από τα ισραηλινά ελικόπτερα Απάτσι.

Ομοίως, η ισραηλινή κυβέρνηση έχει δημοσιοποιήσει ευρέως αυτό που αποκαλεί «σφαγή του Ρεΐμ», αναφέροντας τον αριθμό των νεκρών περίπου 112 αμάχων που ισχυρίζεται ότι δολοφονήθηκαν από τη Χαμάς. Ωστόσο, μαρτυρίες από επιζώντες Ισραηλινούς πολίτες και στρατιωτικό προσωπικό που συμμετείχαν στις μάχες δείχνουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των νεκρών πέθαναν από πυρά Ισραηλινών στρατιωτών και τανκς που κατευθύνονταν σε κτίρια όπου οι πολίτες είτε κρύβονταν είτε κρατούνταν όμηροι από μαχητές της Χαμάς. Χρειάστηκαν δύο ημέρες για να ανακαταλάβει ο ισραηλινός στρατός τη Ρεΐμ. Το έκανε μόνο αφού τα τανκς πυροβόλησαν τις κατοικίες των πολιτών, καταρρέοντάς τους πάνω στους ενοίκους τους και συχνά πυρπολώντας τους, με αποτέλεσμα τα πτώματα όσων βρίσκονταν μέσα να καταστραφούν από φωτιά. Η ισραηλινή κυβέρνηση δημοσιοποίησε πώς χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες ιατροδικαστών αρχαιολόγων για να εντοπίσει ανθρώπινα λείψανα στο Κιμπούτς, υπονοώντας ότι η Χαμάς είχε κάψει τα σπίτια των ενοίκων. Αλλά το γεγονός είναι ότι ήταν ισραηλινά τανκς που έκαναν την καταστροφή και τη δολοφονία.

Αυτή η σκηνή επαναλήφθηκε και σε άλλα Κιμπούτζες κατά μήκος του συστήματος φραγμού της Γάζας.

Η ισραηλινή κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα Κιμπούτς ως καθαρά πολίτες, και ωστόσο έχει δημοσιοποιήσει πώς ένοπλες ομάδες ασφαλείας αρκετών Κιμπούτς -προερχόμενες από τους λεγόμενους «άμαχους» κατοίκους- μπόρεσαν να κινητοποιηθούν εγκαίρως για να απωθήσουν με επιτυχία τους επιτιθέμενους της Χαμάς. Η πραγματικότητα είναι ότι κάθε κιμπούτς έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τη Χαμάς ως ένοπλο στρατόπεδο και ως τέτοιο να δέχεται επίθεση σαν να ήταν στρατιωτικός στόχος, για το απλό γεγονός ότι ήταν—όλοι.

Επιπλέον, έως ότου το Ισραήλ μετέφερε πολλά τάγματα δυνάμεων των IDF στη Δυτική Όχθη, κάθε Κιμπούτς είχε ενισχυθεί από μια ομάδα περίπου 20 στρατιωτών του Ισραηλινού Στρατού που είχαν καταγραφεί στα Κιμπούτς. Δεδομένου ότι η Χαμάς είχε σχεδιάσει αυτήν την επίθεση για πολύ περισσότερο από ένα χρόνο, η Χαμάς έπρεπε να υποθέσει ότι αυτοί οι 20 στρατιώτες του Ισραηλινού Στρατού εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε κάθε Κιμπούτς και να ενεργήσει ανάλογα.

Η ισραηλινή κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τους ισχυρισμούς της ότι η Χαμάς αποκεφάλισε 40 παιδιά και δεν παρείχε καμία αξιόπιστη απόδειξη ότι η Χαμάς συμμετείχε στον βιασμό ή τη σεξουαλική επίθεση μιας και μόνο Ισραηλινής γυναίκας. Μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων περιγράφουν τους μαχητές της Χαμάς ως πειθαρχημένους, αποφασιστικούς και θανατηφόρους στην επίθεση, και ωστόσο  ευγενικούς όταν αντιμετωπίζουν αιχμαλώτους.

Γεννιέται το ερώτημα γιατί η ισραηλινή κυβέρνηση θα έκανε τα πάντα για να δημιουργήσει μια αφήγηση σχεδιασμένη για να υποστηρίξει τον ψευδή και παραπλανητικό χαρακτηρισμό της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς στο σύστημα φραγμών της Γάζας ως πράξη τρομοκρατίας.

Η απάντηση είναι τόσο ανησυχητική όσο και ξεκάθαρη—γιατί αυτό που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου δεν ήταν τρομοκρατική επίθεση, αλλά στρατιωτική επιδρομή. Η διαφορά μεταξύ των δύο όρων είναι νύχτα με μέρα - χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου ως τρομοκρατικές ενέργειες, το Ισραήλ μεταφέρει την ευθύνη για τις τεράστιες απώλειες μακριά από τις υπηρεσίες του στρατού, ασφάλειας και πληροφοριών στη Χαμάς! Εάν, ωστόσο, το Ισραήλ παραδεχόταν ότι αυτό που έκανε η Χαμάς ήταν στην πραγματικότητα μια επιδρομή —μια στρατιωτική επιχείρηση— τότε η ικανότητα του ισραηλινού στρατού, των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών θα τεθεί υπό αμφισβήτηση, όπως και η πολιτική ηγεσία που είναι υπεύθυνη για την επίβλεψη και διευθύνουν τις δραστηριότητές τους.

Και αν είστε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου, αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θέλετε.

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου παλεύει για την πολιτική του ζωή. Αντιμετώπιζε ήδη μια κρίση που δημιούργησε ο ίδιος, έχοντας πιέσει για νομοθεσία που ξαναέγραφε τον Ισραηλινό Βασικό Νόμο με τρόπο που έθεσε το ισραηλινό δικαστικό σώμα υπό τον έλεγχο της Κνεσέτ, τερματίζοντας ουσιαστικά το καθεστώς του ως χωριστού αλλά ισότιμου κλάδου της κυβέρνησης.(Πόσο μάλλον για το Ισραήλ που λέει ότι είναι η «μεγαλύτερη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή»). Αυτή η πράξη έφερε το Ισραήλ στα πρόθυρα ενός εμφυλίου πολέμου, με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές να βγαίνουν στους δρόμους για να καταγγείλουν τον Νετανιάχου. Αυτό που κάνει τις ενέργειες του Νετανιάχου ακόμη πιο απεχθή είναι ότι αντιπροσώπευε κάτι περισσότερο από ένα γυμνό παιχνίδι εξουσίας που είχε σχεδιαστεί για να εμποδίσει το ισραηλινό δικαστικό σύστημα να τον δικάσει για πολλές αξιόπιστες κατηγορίες για διαφθορά, οι οποίες, αν ο Νετανιάχου κριθεί ένοχος (μια ευδιάκριτη πιθανότητα), θα έθετε. στη φυλακή για πολλά χρόνια.

Ο Νετανιάχου είχε αυτοχαρακτηριστεί ως ο κορυφαίος αμυντικός του Ισραήλ, ειδικός στις απειλές που αντιμετωπίζει το Ισραήλ στο εξωτερικό και πώς να απαντήσει καλύτερα σε αυτές. Υποστήριξε ανοιχτά μια στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Ο Νετανιάχου είναι επίσης υπέρμαχος του πολιτικού σιωνισμού στην πιο ακραία εφαρμογή του και έχει προωθήσει την επέκταση των ισραηλινών εποικισμών στη Δυτική Όχθη, οι οποίοι χρησιμοποιούν τακτικές που εκτοπίζουν βίαια τους Παλαιστίνιους από τα σπίτια και τα χωριά τους, ως μέρος ενός συνολικού σχεδίου για τη δημιουργία ενός «μεγαλύτερου Ισραήλ» που αντικατοπτρίζει αυτό των Βιβλικών χρόνων.

Μέρος της στρατηγικής του Νετανιάχου για την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου για ένα «μεγάλο Ισραήλ» είναι να αποδυναμώσει τον παλαιστινιακό λαό και την κυβέρνησή του σε σημείο ασχετοσύνης, εμποδίζοντάς τους έτσι να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους να αποκτήσουν ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Για να διευκολυνθεί αυτή η στρατηγική, ο Νετανιάχου, κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, προώθησε την ανάπτυξη της Χαμάς ως πολιτικής οργάνωσης. Ο σκοπός αυτής της υποστήριξης είναι απλός — προωθώντας τη Χαμάς, ο Νετανιάχου αποδυναμώνει την Παλαιστινιακή Αρχή, το κυβερνών σώμα του παλαιστινιακού λαού, με επικεφαλής τον πρόεδρό της, Μαχμούντ Αμπάς.

Το σχέδιο του Νετανιάχου λειτούργησε - τον Σεπτέμβριο του 2020 ο Νετανιάχου υπέγραψε τις Συμφωνίες του Αμπαράχαμ, μια σειρά διμερών συμφωνιών με τη μεσολάβηση της κυβέρνησης του τότε προέδρου Ντόναλντ Τραμπ που επιδίωκε την εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και πολλών Αραβικών κρατών του Κόλπου, όλα σε βάρος μιας ανεξάρτητης παλαιστινιακό έθνος. Πριν από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ βρισκόταν στο κατώφλι της εξομάλυνσης των σχέσεων με τη Σαουδική Αραβία, μια πράξη που θα είχε αποδειχτεί το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του παλαιστινιακού κράτους.

Ένας από τους κύριους λόγους για την πρόοδο του Ισραήλ σε αυτό το θέμα ήταν η επιτυχία του στη δημιουργία πολιτικού χάσματος μεταξύ της Χαμάς και της Παλαιστινιακής Αρχής.

Στις 7 Οκτωβρίου, ωστόσο, αυτή η επιτυχία ξεβράστηκε από τη νίκη που πέτυχε η Χαμάς επί του Ισραηλινού Στρατού. Το ακριβές μέσο με το οποίο έλαβε χώρα αυτή η νίκη είναι το θέμα για άλλη φορά. Όμως τα βασικά στοιχεία αυτής της νίκης είναι εδραιωμένα.

Η Χαμάς ουσιαστικά εξουδετέρωσε τις περίφημες υπηρεσίες πληροφοριών του Ισραήλ, τυφλώνοντάς τις για την πιθανότητα επίθεσης αυτής της έκτασης και κλίμακας.

Όταν σημειώθηκε η επίθεση, η Χαμάς μπόρεσε να χτυπήσει με ακρίβεια τους ίδιους τους κόμβους επιτήρησης και επικοινωνίας στους οποίους βασιζόταν ο IDF για να κινητοποιήσει μια απάντηση σε περίπτωση επίθεσης.

Η Χαμάς νίκησε εκείνους τους Ισραηλινούς στρατιώτες που στάθμευαν κατά μήκος του τείχους φραγμού σε μια μάχη stand-up. Δύο τάγματα της Ταξιαρχίας Golani καταστράφηκαν, όπως και στοιχεία άλλων περίφημων μονάδων του IDF.

Η Χαμάς χτύπησε το Αρχηγείο της Μεραρχίας της Γάζας, τον τοπικό κόμβο πληροφοριών και άλλες μεγάλες εγκαταστάσεις διοίκησης και ελέγχου με βάναυση ακρίβεια, μετατρέποντας τον χρόνο απόκρισης πέντε λεπτών σε πολλές ώρες—περισσότερο από αρκετό χρόνο για τη Χαμάς για να πραγματοποιήσει μία των πρωταρχικών στόχων της — η σύλληψη ομήρων. Αυτό το έκαναν με εξαιρετική ικανότητα, επιστρέφοντας στη Γάζα με περισσότερους από 230 Ισραηλινούς στρατιώτες και πολίτες.

Το Σώμα Πεζοναυτών ορίζει μια επιδρομή ως «μια επιχείρηση, συνήθως μικρής κλίμακας, που περιλαμβάνει μια γρήγορη διείσδυση σε εχθρικό έδαφος για την εξασφάλιση πληροφοριών, τη σύγχυση του εχθρού ή την καταστροφή των εγκαταστάσεων του. Τελειώνει με μια προγραμματισμένη απόσυρση μετά την ολοκλήρωση της αποστολής που έχει ανατεθεί».

Αυτό ακριβώς έκανε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.

Ποιοι ήταν οι στόχοι αυτής της επιδρομής; Σύμφωνα με τη Χαμάς, ο σκοπός πίσω από την επιδρομή της 7ης Οκτωβρίου ήταν τριπλός.

Πρώτον, να επαναβεβαιωθεί το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού σε μια πατρίδα που δεν ορίζεται από τις Συμφωνίες του Αμπαραάμ.

Δεύτερον, η απελευθέρωση των περισσότερων από 10.000 Παλαιστινίων που κρατούνται αιχμάλωτοι από το Ισραήλ, οι περισσότεροι χωρίς να έχουν κατηγορηθεί για έγκλημα και κανένας με την έννοια της δίκαιης διαδικασίας.

Τρίτον, να επιστρέψει η ιερότητα του τζαμιού Al Aqsa στην Ιερουσαλήμ, του τρίτου ιερότερου τόπου του Ισλάμ, που είχε βεβηλωθεί επανειλημμένα από τις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας τα τελευταία χρόνια.

Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, η επιδρομή της 7ης Οκτωβρίου χρειαζόταν να δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη νίκη. Αυτό επιτεύχθηκε με τον εξευτελισμό του Ισραήλ αρκετά ώστε να προκληθεί ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα - η εφαρμογή του Δόγματος Dahiya της συλλογικής τιμωρίας κατά του άμαχου πληθυσμού της Γάζας, σε συνδυασμό με μια χερσαία επίθεση στη Γάζα που θα παρέσυρε τους IDF σε μια ενέδρα της Χαμάς.

Η σύλληψη ομήρων είχε σκοπό να παράσχει στη Χαμάς διαπραγματευτικό μοχλό για την απελευθέρωση των 10.000 αιχμαλώτων που κρατούσε το Ισραήλ.

Ο ισραηλινός βομβαρδισμός και η εισβολή στη Γάζα είχε ως αποτέλεσμα τη διεθνή αποστροφή κατά του Ισραήλ, καθώς ο κόσμος αποσύρεται από την ανθρωπιστική καταστροφή που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους. Οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων σε όλο τον κόσμο είναι γεμάτοι από οργισμένους διαδηλωτές που διαδηλώνουν για λογαριασμό του παλαιστινιακού λαού — και του παλαιστινιακού κράτους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δηλώνουν τώρα ότι μια λύση δύο κρατών -κάτι που σχεδιάστηκε να αποτρέψει η Συμφωνία του Abrahams- είναι τώρα ο μόνος δρόμος για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα το έλεγαν ποτέ αυτό στις 6 Οκτωβρίου.

Το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν λάβει αυτή τη στάση οφείλεται στην επιδρομή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου.

Το Ισραήλ βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλους για μια πιθανή ανταλλαγή αιχμαλώτων που περιλαμβάνει τους ομήρους της Χαμάς και ορισμένες κατηγορίες πολιτικών κρατουμένων —γυναίκες και παιδιά— που κρατούνται από το Ισραήλ (ναι, καλά διαβάσατε—παιδιά. Και τώρα ξέρετε τη σοφία του Η απόφαση της Χαμάς να κρατήσει ομήρους τα παιδιά του Ισραήλ.)

Μια τέτοια πιθανότητα δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν δεν υπήρχε η επιδρομή της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου.

Και στη Σαουδική Αραβία, η μεγαλύτερη συγκέντρωση ισλαμικών εθνών στη σύγχρονη ιστορία έχει συγκληθεί για να συζητήσει την κρίση της Γάζας. Ένα από τα κορυφαία θέματα της ημερήσιας διάταξης είναι το θέμα του τζαμιού Αλ Άκσα και ο τερματισμός της βεβήλωσης του Ισραήλ.

Αυτή ήταν μια συζήτηση που δεν θα είχε γίνει ποτέ αν δεν υπήρχε η επιδρομή της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου.

Είναι αυτονόητο ότι η επιδρομή της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου εξαπέλυσε μια θύελλα βίαιων επικρίσεων με τη μορφή βομβών, οβίδων και σφαιρών στον άμαχο πληθυσμό της Γάζας. Αυτοί είναι άνθρωποι στους οποίους, για σχεδόν οκτώ δεκαετίες, οι Ισραηλινοί αρνήθηκαν μια δική τους πατρίδα, οι οποίοι έδιωξαν βίαια τους Παλαιστίνιους από τη γη που σήμερα ονομάζεται Ισραήλ σε μια από τις μεγαλύτερες πράξεις εθνοκάθαρσης στη σύγχρονη ιστορία - τη Νάκμπα ή καταστροφή, του 1948.

Αυτοί είναι άνθρωποι που έχουν υποστεί ανείπωτες στερήσεις από τους Ισραηλινούς κατακτητές τους, ενώ περιμένουν τη στιγμή που θα δουν το όνειρό τους για μια παλαιστινιακή πατρίδα να γίνεται πραγματικότητα. Γνωρίζουν ότι μια παλαιστινιακή πατρίδα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί όσο το Ισραήλ κυβερνάται από εκείνους που ασπάζονται την έννοια του Μεγάλου (Eretz) Ισραήλ, και ότι ο μόνος τρόπος για να απομακρυνθούν τέτοιοι άνθρωποι είναι να τους νικήσουνε πολιτικά και ο μόνος τρόπος να πυροδοτηθεί η πολιτική τους ήττα είναι να τους νικήσουν στρατιωτικά.

Η Χαμάς το καταφέρνει αυτό.

Αλλά υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσει - ένα βαρύ τίμημα. Οι Γάλλοι έχασαν 20.000 αμάχους που σκοτώθηκαν για να πετύχουν την απελευθέρωση της Νορμανδίας το καλοκαίρι του 1944.

Μέχρι στιγμής, οι Παλαιστίνιοι πολίτες της Γάζας έχουν χάσει 12.000 πολίτες που σκοτώθηκαν στην προσπάθεια της Χαμάς να νικήσει στρατιωτικά τους Ισραηλινούς κατακτητές.

Αυτή η τιμή θα αυξηθεί τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες.

Αλλά είναι ένα τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για να υπάρξει οποιαδήποτε πιθανότητα παλαιστινιακής πατρίδας.

Η θυσία του παλαιστινιακού λαού ανάγκασε έναν αραβικό και ισλαμικό κόσμο που, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχε μείνει βουβός για τις εξευτελίσεις που επιτελεί το Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού. Ο οποίος δεν έκανε τίποτα, ως αποτέλεσμα το παλαιστινιακό κράτος αμφισβητήθηκε με τις Συμφωνίες του Αβραάμ.

Μόνο εξαιτίας των ταλαιπωριών του παλαιστινιακού λαού είναι κανείς που δίνει προσοχή στην υπόθεση του παλαιστινιακού κράτους σήμερα.

Ή την ευημερία των Παλαιστινίων αιχμαλώτων που κρατούνται από το Ισραήλ.

Ή την ιερότητα του τζαμιού Αλ Άκσα.

Αυτοί ήταν όλοι οι δηλωμένοι στόχοι της Χαμάς όταν εξαπέλυσε την επίθεσή της  στις 7 Οκτωβρίου.

Και όλοι οι στόχοι επιτυγχάνονται καθώς μιλάμε.

Μόνο λόγω των πράξεων της Χαμάς και των θυσιών του παλαιστινιακού λαού.

Κάτι που καθιστά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου στο Ισραήλ από τη Χαμάς την πιο επιτυχημένη στρατιωτική επιδρομή αυτού του αιώνα.

Επιμέλεια - προσαρμογή μετάφρασης Γιάννης Αθανασιάδης

πηγή: Scott Ritter

Αρτσάχ, το τέλος... Άνοδος και πτώση του αρμενικού θύλακα

Mike Mihajlovic

Η ιστορία της Δημοκρατίας του Αρτσάχ έφτασε στο πικρό τέλος. Περικυκλωμένη, χωρίς προμήθειες, τρόφιμα ή πυρομαχικά, και με χιλιάδες πολίτες - ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά που άφησαν πίσω τους όταν η αυτοαποκαλούμενη Δημοκρατία του Αρτσάχ παραδόθηκε στις συντριπτικές δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτή είναι η καλύτερη από τις χειρότερες λύσεις.

Με γενναίο αλλά μικροσκοπικό στρατιωτικό.

Με μια μικρή ρωσική ειρηνευτική ομάδα σε ορισμένες βασικές τοποθεσίες, εγκαταλείφθηκαν από τον προστάτη τους την Αρμενία.

Χωρίς ελπίδα βοήθειας, η ηγεσία του Αρτσάχ πήρε μια μοιραία και πικρή απόφαση.

Η συνέχιση των μαχών θα ήταν καταστροφή, και ως συνέπεια ο τοπικός πληθυσμός θα μπορούσε να εκμηδενιστεί.

Το Αζερμπαϊτζάν είχε την πολυτέλεια να χάσει χιλιάδες στρατεύματα για να επιτύχει τον στόχο του - τον πλήρη έλεγχο του εδάφους που αναγνωρίζεται διεθνώς ως τμήμα του Αζερμπαϊτζάν - αλλά το Αρτσάχ δεν μπορούσε.

Για την Αρμενία, είναι μια ταπείνωση για την οποία μπορούν να κατηγορήσουν μόνο τον εαυτό τους.

Στην περίπτωση που παρέμβει η Αρμενία, θα ήταν πολύ πιθανή μια τεράστια ήττα, επειδή οι χώρες του CSTO μπορούν να βοηθήσουν μόνο εάν η Αρμενία δεχθεί επίθεση, η Δύση δεν νοιάζεται καθόλου, το Ιράν μπορεί να παρέμβει, κάτι που θα κάνει την Τουρκία να συμμετάσχει στον αγώνα και μια μεγάλη μπορεί να ξεκινήσει πόλεμος.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, η Αρμενία αποφάσισε να μην εμπλακεί, εγκαταλείποντας τον λαό της, αλλά δυνητικά σώζοντας τη χώρα.

Για 30 χρόνια, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και έναν σύντομο αλλά αιματηρό πόλεμο, η Αρμενία ήταν νικήτρια, παίρνοντας ουσιαστικά τον έλεγχο της μεγάλης επικράτειας και ιδρύοντας τη Δημοκρατία της Αρτσάχ.

Το Αζερμπαϊτζάν ταπεινώθηκε και ηττήθηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Για 30 χρόνια έχτισαν τις ένοπλες δυνάμεις τους και, το πιο σημαντικό, εξασφάλισαν την υποστήριξη της περιφερειακής δύναμης της Τουρκίας, καθώς και προηγμένες προμήθειες όπλων από το Ισραήλ. Οι Αζέροι δημιούργησαν μια κατάσταση που τους λειτούργησε.

Τι έχει κάνει η Αρμενία στο μεταξύ;

Εν ολίγοις, η ηγεσία τους πέταξε την αρχική επιτυχία και προσέλκυσε ΜΚΟ (Σόρος και άλλους εγκληματίες). Ακολούθησαν διαφθορά, έγχρωμη επανάσταση και οικονομική παρακμή. Οι ενέργειες της Αρμενίας δημιούργησαν μια εύφορη γη για την επερχόμενη καταστροφή:

Κάνοντας πολύ περιορισμένες αγορές σύγχρονων όπλων.

Διατηρώντας την ψευδή ελπίδα ότι η ΕΕ χρειαζόταν την Αρμενία.

Και, το πιο σημαντικό, μαχαιρώνουν πισώπλατα τον παραδοσιακό τους σύμμαχο Ρωσία από ηγέτες με φιλοδυτικό προσανατολισμό με τα λεγόμενα φιλοδημοκρατικά κινήματα.

Ο χρόνος λειτούργησε για το Αζερμπαϊτζάν, ενώ η Αρμενία αργά αλλά σταθερά αποδυνάμωσε τα θεμέλιά της.

.

Το πρώτο λάθος που έκαναν ήταν η δημιουργία μιας νέας δημοκρατίας ως προσπάθεια να ενεργήσουν ως ανεξάρτητη χώρα αντί να δημιουργήσουν δημοψήφισμα και να ενσωματώσουν επίσημα το έδαφος στην Αρμενία.

Μια νεοσυσταθείσα δημοκρατία, που υποστηρίζεται μόνο από την Αρμενία και δεν αναγνωρίζεται από όλους τους άλλους, επιβαρύνει την ήδη αδύναμη αρμενική οικονομία. Οι ένοπλες δυνάμεις της νέας δημοκρατίας ήταν εξοπλισμένες με παλιό αλλά λειτουργικό σοβιετικό εξοπλισμό.

Για να αντιμετωπίσουμε τις αδύναμες δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν στη δεκαετία του '90 ήταν αρκετό. Οι οχυρωματικές θέσεις δημιούργησαν μια ψεύτικη ελπίδα ότι το παιχνίδι τελείωσε και ότι το Αζερμπαϊτζάν θα έμενε αδρανές. Αυτές οι αποφάσεις δημιούργησαν το σκαλοπάτι και ένα προγεφύρωμα στην κατάσταση που υπάρχει σήμερα.

Εν τω μεταξύ, το Αζερμπαϊτζάν, με μεγάλη παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, συσσώρευσε οικονομικό πλούτο που ξεπέρασε δεκαπλάσια την Αρμενία.

Οι Αζέροι ενίσχυσαν αργά αλλά σταθερά τις ένοπλες δυνάμεις τους και, το πιο σημαντικό, ενσωμάτωσαν έναν νέο τρόπο πολέμου χρησιμοποιώντας μεγάλες ποσότητες drones για τα οποία οι Αρμένιοι δεν είχαν και δεν έχουν ακόμη λύση.

Το Αζερμπαϊτζάν συγκέντρωσε μεγάλες ποσότητες drones αυτοκτονίας από το Ισραήλ, UCAV από την Τουρκία και πυροβολικό και πυραυλικά συστήματα από το Ισραήλ, τη Λευκορωσία, το Πακιστάν και τη Ρωσία με σταθερό στόχο να πάρουν πίσω τα εδάφη τους.

Καθώς και οι δύο χώρες είναι μέλη του CSTO και επίσημα δεν πολεμούν μεταξύ τους (παρόλο που συμμετείχαν πολλές τακτικές αρμενικές δυνάμεις), η αναγνώριση της Δημοκρατίας της Αρτσάχ ως εδάφους του Αζερμπαϊτζάν έδεσε ουσιαστικά τα χέρια της οργάνωσης που δικαίως δεν παρενέβη.

Μετά την ήττα των Αρμενίων μόνο η Ρωσία στάθηκε για να αποτρέψει τον πλήρη αφανισμό και να αγοράσει τον χρόνο που χρειαζόταν για να διευθετηθεί ειρηνικά η σύγκρουση.

Ο διάδρομος του Nakhkchivan ήταν ακόμα ένα μεγάλο ζήτημα. Η Αρμενία δεν επέτρεψε στο Αζερμπαϊτζάν να δημιουργήσει χερσαία σύνδεση με την αυτόνομη δημοκρατία του Ναχτσιβάν. Εάν εφαρμοζόταν, αυτό θα έδινε στο Αζερμπαϊτζάν ανεμπόδιστη πρόσβαση χωρίς αρμενικά σημεία ελέγχου μέσω της επαρχίας Syunik της Αρμενίας. Με μια ευρεία έννοια που θα συνέδεε την Τουρκία με τον υπόλοιπο τουρκικό κόσμο. Η ιδέα δεν ήταν μέρος της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός του 2020, αλλά εισήχθη αργότερα από τον Αλίεφ. Έκτοτε προωθείται από το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία, ενώ η Αρμενία έχει αντιταχθεί σε αυτό. Η απάντηση του Αζερμπαϊτζάν ήταν ένας λεγόμενος οικολογικός αποκλεισμός του Αρτσάχ - που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια πολιτική δράση που στόχευε στο Μπακού - και πρόσφατα η συγκέντρωση στρατευμάτων για ένα τελευταίο χτύπημα.

Η παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων για την κοινή άσκηση με αρμενικές μονάδες και η πολιτική υποστήριξη από ορισμένους δυτικούς ηγέτες δεν ήταν παρά συμβολική.

Οι ντόπιοι εκπαιδεύτηκαν σε περισσότερο ή λιγότερο έλεγχο ταραχών που μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε οικιακές καταστάσεις. 

Οι Αρμένιοι που πολεμούν πολιτικά ο ένας τον άλλον. 

Ο Πασινιάν στριμώχτηκε και ακόμη και αυτός θα αντιμετωπίζεται ως προδότης, κάτι που σε κάποιο βαθμό είναι επειδή ευθυγραμμίζεται με το WEF και τον Σόρος. Για την καταστροφή μόνο οι Αρμένιοι μπορούν να κατηγορηθούν. 

Είχαν αρκετό χρόνο για να προσπαθήσουν να βρουν μια λύση, αλλά σε αυτό το μονοπάτι κάτι πήγε στραβά και οι συνέπειες είναι εμφανείς.

Αυτό που μπορούν να ελπίζουν οι υπόλοιποι είναι ότι αυτή η αναγκαστική «μετάβαση» θα περάσει όσο πιο εύκολα μπορεί, χωρίς εθνοκάθαρση και αιματοχυσία. 

Ορισμένοι κύκλοι στη Δύση θα ήθελαν να δουν έναν νέο πόλεμο στα ρωσικά σύνορα και κάποιοι στα σύνορα με το Ιράν, αλλά αυτό δεν είναι πιθανό να συμβεί. 

Ανεξάρτητα από το πόσο ανταγωνιστικά είναι τα κόμματα, η κοινή λογική μπορεί να επικρατήσει.

Μετάφραση προσαρμογή κειμένου frixos

πηγή: Black Mountain Analysis

Φωτογραφικό υλικό απο την σφαγή στο Βολιν

του Γιάννη Αθανασιάδη

Με την σφαγή στο Βολίν ή Βολυνία, ασχολήθηκα πριν πέντε περίπου χρόνια, όταν για προσωπικούς λόγους μελέτησα την ιστορία της Πολωνίας.

Ιστορικά είναι μία από τις πιό αιματηρές και αποτρόπαιες σφαγές που προκάλεσαν οι Ναζιστές της Δυτικής Ουκρανίας την περίοδο της Γερμανικής επικυριαρχίας στην τότε Σοβιετική δημοκρατία της Ουκρανίας.

Φυσικά ζούμε σε περίοδο που η παραχάραξη της ιστορίας κυρίως από την Δύση αποτελεί πολιτικό εργαλείο χειραγώγησης των λαών (ιδίως όσων αρκούνται σε ιστορήματα τύπου βικιπέδια).

Όμως!

Τα περιστατικά των σφαγών έχουν επιβεβαιωθεί από προσωπικές μαρτυρίες όσων επέζησαν αλλά και από τους ίδιους τους Ουκρανούς Ναζί που συμμετείχαν στην σφαγή ενώ υπάρχει και φωτογραφικό υλικό.

Τα θύματα ήταν στην πλειοψηφία τους Πολωνοί αλλά την ίδια τύχη είχαν και οι Εβραιοι και οσοι ηταν κομουνιστές.

Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες γιατί άλλος είναι ο λόγος αυτής της ανάρτησης.

Γενικά τα περισσότερα θύματα της γενοκτονίας που έγινε τότε ήταν γυναίκες και παιδιά κάθε ηλικίας.

Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν γι αυτό το αποτρόπαιο συλλογικό έγκλημα ήταν επι τούτου ότι πιο οδυνηρό υπήρχε στα χέρια των Ναζιστών.

Αξίνες πριόνια τσεκούρια και ότι άλλο αρρωστημένο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Στις έγκυες τις αφαιρούσαν το έμβρυο και αφού το συνέθλιβαν μπροστά στα έντρομα ματια της μητέρας τις έβαζαν στην κοιλιά διάφορα ζώα μέχρι να ξεψυχήσουν.

Μικρά κορίτσια τα βίαζαν πρώτα πριν τα σφάξουν.

Σε άλλες περιπτώσεις πριόνιζαν τους ανθρώπους κόβοντάς τους μέλη όσο αυτοί ούρλιαζαν από τον πόνο.

Σκοπός τους ήταν να προκαλέσουν όσο πιό μεγάλο τρόμο γινόταν ενώ σε πολλές φωτογραφίες φαίνονται ότι το απολαμβάνουν.

Το βιβλίο του Viktor Polishchuk "The Bitter Truth" περιέχει τρομερές μαρτυρίες ανθρώπων που κυνηγήθηκαν από τα ανθρωποειδή της δυτικής Ουκρανίας.

Σε γενικές γραμμές η συμμετοχή των Μπαντεριστών (όπως τους αποκαλούσαν γενικά οι χωρικοί της περιοχής) ξεπερνούσε τις 40000 ενώ οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους συνδράμαν όπως μπορούσαν στην υποστήριξη της γενοκτονίας αλλά και στην λεηλασία των σπιτιών των Πολωνών θυμάτων.

Μέσα σε μια τριετία οι γείτονες Ουκρανοί στα χωριά και τις πόλεις μετατράπηκαν σε απάνθρωπους σφαγείς ενώ στην καλύτερη περίπτωση δεν μιλούσαν.

Υπάρχει περιγραφή ενός νεαρού Ουκρανού που προειδοποίησε μια οικογένεια Πολωνών ότι το βράδυ θα γίνει επιδρομή και έτσι γλύτωσαν φεύγοντας όμως κάποιος από τους φίλους του τον μαρτύρησε στις ομάδες εκκαθάρισης με αποτέλεσμα να τον σκοτώσουν και να κρεμάσουν το πτώμα του στο κέντρο του χωριού για πολλές ημέρες με μια πινακίδα που έγραφε "Έτσι θα γίνει με όλους τους προδότες" ώστε να βλέπουν οι κάτοικοι ποια θα είναι η μοίρα τους αν αμφισβητήσουν τις πράξεις τους.

Οι μαρτυρίες για τα εγκλήματα είναι δεκάδες και αντίστοιχες οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της αποτρόπαιας σφαγής.

Όταν ο κόκκινος στρατός απελευθέρωσε τα εδάφη της Ουκρανίας ξεκίνησε η δίωξη των σφαγέων Ουκροναζί.

Ο Στάλιν έστειλε περίπου εκατό χιλιάδες από αυτούς στα γκουλακ. Ενώ οι μυστικές υπηρεσίες του εντόπισαν τον Μπαντέρα που του είχε δοθεί ασυλία στην Δυτική Γερμανία με ψεύτικο όνομα και τον εκτέλεσαν.

Εκατοντάδες χιλιάδες Ουκροναζί έφυγαν και εγκαταστάθηκαν στον Καναδά και τις ΗΠΑ.

Αυτοί οργανώθηκαν και με την βοήθεια των Δυτικών κυβερνήσεων δημιούργησαν τις ομογένειες (1.359.655στον Καναδά και 1.028000 στις ΗΠΑ) που θα βοηθούσαν μελλοντικά στην αποσταθεροποίηση της ΕΣΣΔ διατηρώντας σύνδεσμο με τους εναπομείναντες στην Δυτική Ουκρανία.

Γυρω στο 1956 ο Νικήτα Χρουστσόφ έκανε το λάθος και έδωσε μαζική αμνηστία σε όλους τους Ουκροναζί που είχε μαζέψει στα γκουλακ ο Στάλιν, με αποτέλεσμα το τέρας του ναζισμού να επιστρέψει σχεδόν αύτανδρο στην Δυτική Ουκρανία. (Ο ίδιος "χάρισε" την Κριμαία στην Ουκρανία).

Αυτοί και οι επίγονοι τους κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 2014. Ενώ οι οι απόδημοι Ουκροναζί και τα παιδιά τους προωθήθηκαν απο τα δυτικά καθεστώτα. Κάποιοι απο αυτούς έχουν κυβερνητικές θέσεις στις κυβερνήσεις των χωρών αυτών.

Την ίδια εθνοκάθαρση και γενοκτονία προσπάθησαν να κάνουν και στην Ανατολική Ουκρανία με θύματα αυτή την φορά τους Ρωσικής καταγωγής Ουκρανούς.

Δυστυχώς παρότι υπέστησαν αυτήν την γενοκτονία οι Πολωνοί από τους συγκεκριμένους Μπαντεριστές σήμερα στηρίζουν τους επιγόνους τους και την ίδια εγκληματική πολιτική εθνοκάθαρσης.

Μου δημιουργεί αλγεινά συναισθήματα και θλίψη που βλέπω να έχουν λησμονήσει την ιστορία τους και να διέπονται μέσα από μια παραχάραξη της σύγχρονης ιστορίας από έντονα αντιρωσικά συναισθήματα!

Είναι σαν το Ισραήλ που ενώ υπέστησαν το ολοκαύτωμα και τις ρατσιστικές διώξεις, τώρα στηρίζουν τους Ναζί και χρησιμοποιούν παρόμοιες μεθόδους εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη.

Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό.

Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για το θέαμα.