Εν πορεία, 24/3/45 Συντροφικά Άρης Βελουχιώτης

«Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της…»

  

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και τις αντιρρήσεις του Άρη, οι σχέσεις του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ με την ηγεσία του ΚΚΕ διαταράχθηκαν. Βεβαίως, διαφορές και διχογνωμίες υπήρχαν και κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, αλλά αυτές εκδηλώνονταν στο πλαίσιο των κομματικών οργάνων και διαδικασιών. Μετά τη Βάρκιζα και την απόφαση του Άρη να μην παραδώσει τα όπλα και να συνεχίσει την ένοπλη δράση στις νέες συνθήκες, οι διαφορές με το Κόμμα πήραν ανοιχτό και δημόσιο χαρακτήρα. Ωστόσο δεν έλειψαν οι προσπάθειες και από τις δύο πλευρές για συνεννόηση. 

Μια απ΄ αυτές αποτυπώνεται και στο σπαρακτικό γράμμα του Άρη προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που γράφτηκε στις 24 Μαρτίου 1945, «εν πορεία», όπως σημειώνει ο ίδιος. 

Η πηγή από την οποία δημοσιεύεται η θρυλική αυτή επιστολή είναι το βιβλίο του Γρηγόρη Φαράκου: «Άρης Βελουχιώτης. Το χαμένο αρχείο – Άγνωστα Κείμενα», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ.400-404.

Η επιστολή

Προς όλα τα μέλη της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.

1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.

2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.

3. Η διάσκεψη και συμφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καμιά αυταπάτη πως είναι δυνατό να επιδράσει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να στρέψει το τιμόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι. Η Σοβιετική Ένωση, όπως πρέπει να σας είναι γνωστό, δεν μπορεί να κάνει «ελληνική» πολιτική ώστε να επέμβει ενεργά στο ελληνικό δράμα. Γιατί δεν κάνει ούτε Σέρβικη, ούτε Βουλγάρικη, ούτε Ρώσικη ακόμα πολιτική. Κάνει πολιτική παγκόσμιας επανάστασης, και δεν είναι διατεθειμένη ούτε κατ’ ελάχιστο να την διακινδυνεύσει για το μικρό αυτό ποσοστό της ανθρωπότητας που λέγονται Έλληνες, που οι ίδιοι –δια των ηγετών τους- οδηγήθηκαν στη νέα σκλαβιά και που στο κάτω κάτω, αργά ή γρήγορα, μετά την πλήρη νίκη της πολιτικής της παγκόσμιας επανάστασης της Σ.Ε. δεν μπορεί παρά να είναι στο πλευρό του σοσιαλισμού.

4. Η Σ.Ε. θα μπορούσε να επέμβει «ενεργότερα», όπως, δεν αποκλείεται, κι αυτή η Αμερική, αν εμείς –εσείς δηλαδή- ήσασταν ικανοί να δημιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου με την της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, με μια ορθή και συνεπή πολιτική και όχι γεμάτη «αριστερά» και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη στα βασικότερα προβλήματα της χώρας. Οι δυνατότητες υπήρχαν όλες για μια τέτοια πολιτική και για δημιουργία μιας τέτοιας διαφορετικής κατάστασης στη χώρα μας. Και όποιος δεν το βλέπει και δεν παραδέχεται αυτό πρέπει να είναι ή μαρξιστικά αγράμματος ή … τι να πω.

Μπορεί όπως μου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης (Γιάννης Ιωαννίδης),διά του σ. Ζήση (Ζήσης Ζωγράφος), να υπάρχει «σαφής παραίνεση» των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιμο της συμφωνίας της Βάρκιζας. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Μετά τη σωρεία των σοβαρών οπορτουνιστικών τακτικών λαθών από των αρχών του 1943 στη διεύθυνση του αγώνος από μέρους σας και το εγκληματικό επιστέγασμά τους, τη μάχη των Αθηνών, έχασαν την εμπιστοσύνή τους κι αναγκάστηκαν, για να μην οδηγήσετε τη χώρα και το λαό της σε μεγαλύτερες καταστροφές, να σας «συμβουλέψουν» να υποχωρήσετε και να κλείσετε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τις απόψεις του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ για τις δυνατότητες συνέχισης του αγώνα είμαι σίγουρος ότι δεν τις είπατε πουθενά και συνεπώς δεν γνώριζαν οι Ρώσοι σύντροφοι αν μπορούσε και σε ποιες δυνάμεις να βασιστεί μια άλλη πολιτική.

5. Το ΕΑΜ ως το Λίβανο ακολουθούσε ανιούσα γραμμή ανάπτυξης. Από εκεί κι ύστερα πήρε την κάτω βόλτα. Από τη «μάχη της Αθήνας» κι ύστερα και την ήττα και, πολύ περισσότερο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, χάνει σε επιρροή ραγδαία. Προβλέπω ως το δημοψήφισμα και τις εκλογές και πιθανή διάσπασή του.

6. Το ΚΚΕ έχασε από την αίγλη του και τη δύναμη συγκέντρωσης και μέσα στο ΕΑΜ και μέσα στο λαό. Ακόμα έχασε σε στενούς οπαδούς του και σε μέλη του. Τις στατιστικές εσείς τις κρατάτε και είμαι βέβαιος πως θα έχετε διαπιστώσει ήδη σημαντικό ποσοστό διαρροής. Προοπτική μου είναι ότι αυτό το ποσοστό θα δυναμώσει πολύ.

7. Η «διαφώτιση» του λαού, των οπαδών του ΕΑΜ και των οπαδών και μελών του ΚΚΕ επί της «αναγκαιότητας» της πολιτικής της Βάρκιζας είναι αστεία κυριολεκτικά και κανένα μέλος του ΚΚΕ δεν την πιστεύει. Μα και τι διαφώτιση να γίνει; Κατά ποιο ταχυδακτυλουργικό τρόπο θα μπορούσε το άσπρο να γίνει μαύρο; Αφήνω τους οπαδούς του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, δεν υπάρχει κανένα μέλος απλό, γραμματέας βάσης, αχτιδικός ή περιφερειακός, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων στους τελευταίους αυτούς, που η δύναμη της συνήθειας και η ρουτίνα δεν τους αφήνει να δούνε, που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα:

Γιατί το κάνατε αυτό;

Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί;

Τι θα κάνουμε τώρα;

Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση;

Γιατί και πάλι θα μας χαρακτηρίζουν το βιος μας ως λαθραίο και θα ξαναπληρώνουμε 2.000 δραχμές για ένα τσιγάρο χωριάτικο καπνό με εφημερίδα; Τι θα κάνουμε με τους εθνοφύλακες – μπουραντάδες που άρχισαν τις έρευνες, τους ξυλοδαρμούς, τις απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, συνελεύσεων κλπ;

Τι θα κάνουμε με την αντίδραση των χωριών μας που σήκωσε κεφάλι και μας απειλεί ανοιχτά ότι θα μας σφάξουν όλους;

Με τι να προστατευθούμε; Με τον «εθνικό στρατό»; Μα πώς θα γίνει τέτοιος, αφού εμάς δεν μας δέχονται χαρακτηρίζοντάς μας ανίκανους οι επιτροπές με χίλιες ψεύτικες δικαιολογίες; Δεν το βλέπετε πως στην περιοχή Καρδίτσας από την κλάση του 1939 δεν πήραν ούτε 20% από τους αμαρκάριστους ως δικούς των;

Όλα αυτά θα ήταν ένας σίφουνας ενάντιά σας, αν εγώ για να αποφύγω διασπάσεις κλπ δεν έκανα την πρόταση να πάω έξω και να θέσω τις απόψεις μου, μη τυχόν και λυθεί κομματικά το ζήτημα, κι έβγαζα από τα χωριά τους τούς 200 και πλέον αντάρτες που είχα καταγράψει στο βουνό και άρχιζα τον πόλεμο.

8. Παντού οι οργανώσεις είχαν μουδιάσει. Η αντίδραση είχε σηκώσει κεφάλι. Το πέρασμά μας δημιουργεί ρίγη συγκινήσεως και ενθουσιασμού και οι γυναίκες ακόμα βγαίνουν και μας καλωσορίζουν, μας εύχονται «καλή επιτυχία και καλή λευτεριά από το νέο κατακτητή». Η αντίδραση κρύβεται. Πολλοί φεύγουν για τις πόλεις. Το ξεκαθάρισμα ΕΔΕΣιτών στην Ευρυτανία, που είχαν έλθει με ρητή εντολή να οργανώσουν εκεί ένοπλες ομάδες αντίδρασης, επικροτήθηκε από όλους. Θα ξεκαθάριζα και την ομάδα του Π. Μελιά (Ευρυτανία – Λεπιανά) και την ομάδα Σούρλα σε μια εβδομάδα, αν δεν ερχόταν ο αντιπρόσωπός σας. Στους κομματικούς των χωριών λέμε ότι για ειδικούς λόγους δεν πρέπει να εμφανιστούμε. Περπατάμε όλη νύχτα και κρυβόμαστε την ημέρα για να φανούμε συνεπείς σ’ ό,τι συμφωνήσαμε με σας. Μα οι κομματικοί επιμένουν και με τρόπο το διαλαλούν οι ίδιοι στους χωριανούς τους: «Ξαναβγήκαν αντάρτες μας. Σε λίγο θα βγούμε και πάλι όλοι, ο Άρης μας είναι εδώ μη φοβάστε. Ξέρει αυτός και θα νικήσουμε και πάλι Έλληνες αντιδραστικούς και Άγγλους κατακτητές».

9. Εσείς δεν τα βλέπετε όλα αυτά. Έχετε απομονωθεί από τη λαϊκή μάζα και έχετε χάσει τον παλμό της. Συνέλθετε έστω και τώρα. Δεν είναι αργά. Αργότερα σίγουρα θα είναι πολύ αργά και θα χρειαστούν τεράστιες θυσίες σε κόπους και σε αίμα για ν’ αρχίσει κάτι σοβαρό. Μην αφήνετε να θρονιαστεί η αντίδραση οριστικά. Μην πιστεύετε ότι η «εθνοφυλακή» είναι πραγματικά εθνικός στρατός και μην βάζετε τον κόσμο να τους δέχεται τους Μπουραντάδες ως «παιδιά του λαού», ενώ αυτοί τους δέρνουν. Μην κάνετε το έγκλημα να επιτρέψετε στην εθνοφυλακή να εγκατασταθεί παντού και να παίξει το ρόλο της παλιάς χωροφυλακής.

10. Μην αυταπατάστε ότι τα όπλα που κρύψαμε θα μπορέσετε αργότερα να τα χρησιμοποιήσετε. Όχι! Θα τα βρουν σε λίγο οι εθνοφύλακες, χρησιμοποιήστε τα –έστω και μέρος τους- από τώρα. Βγάλτε από τώρα, έστω και λίγους αντάρτες, έστω από μια ομάδα σε κάθε επαρχία. Μην τη χρωματίζετε ως δική σας ή ως συνέχεια του ΕΛΑΣ. Αφήστε την καμουφλαρισμένη, αφού δεν καταλαβαίνετε ότι πρέπει να ξαναπάρει τα όπλα ο ΕΛΑΣ. Δε θέλετε εμένα επικεφαλής τους; Βρείτε έναν άλλον. Πάντως μην κάνετε το έγκλημα να αργείτε. Ενεργήστε σύντομα και δραστήρια.

11. Εγώ συνεχίζω το ταξίδι για το Ηπειρωτικό Γραφείο και από εκεί για έξω. Όμως με κάποια επιβράδυνση γιατί κινούμαστε όπως ξέρετε και λέω και πιο πάνω.

Επί όλων των ανωτέρω ελπίζω να έχω γραπτή απάντησή σας με έκτακτο σύνδεσμο ώσπου να φτάσω στο Ηπειρωτικό Γραφείο. Εύχομαι να σκεφτείτε ώριμα έστω και την τελευταία στιγμή.

Εν πορεία, 24/3/45
Συντροφικά
Άρης Βελουχιώτης

πηγή: Ημεροδρόμος

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (ΩΣ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ ΤΗΣ)

του Paul Graig Roberts 

 

[Πολύτιμο βοήθημα για το ξεκαθάρισμα των λέξεων από την δόλια παραχάραξή τους, την διάλυση της πνευματικής σύγχυσης που προκαλεί στη κοινή γνώμη το μεταλλασσόμενο λιμπρέτο και ενδυματολόγιο του οπερετικού πολιτικού προσωπικού, και την κατανόηση των αιτίων της βαθύτατης πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής κρίσης που σαρώνει τον Δυτικό Κόσμο είναι το σημερινό άρθρο ενός κεκτημένου βαθιάς παιδείας Αμερικανού στοχαστή. Από τις τέσσερεις μόνο σελίδες του, ο αναγνώστης αποκομίζει έγκυρη όσο και συνοπτική πληροφόρηση για την ιστορία της Αριστεράς, τα αίτια του θανάτου της (στις ΗΠΑ αλλά και σε χώρες της κρίσιμης πολιτιστικής επιρροής τους) και την μεταθανάτια χρησιμοποίησή της ως ένδυμα μεταμφίεσης πολιτικών σαλτιμπάγκων και προκάλυμμα σκοτεινών επιχειρήσεων εγκληματικών εγκεφάλων τύπου Σόρος].

Απόδοση: Μιχαήλ Στυλιανού

Σε αρκετές περιπτώσεις είχα θέσει στις στήλες μου το ρητορικό ερώτημα: Τι έγινε η Αριστερά; Σήμερα θα απαντήσω στο ερώτημα. Η απάντηση είναι ότι η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική Αριστερά, η οποία παραδοσιακά αγωνιζόταν για την εργατική τάξη (ψωμί και ειρήνη) δεν υπάρχει πια. Η υπόθεση για την οποία αγωνίζονται τώρα, αυτοί που παριστάνουν πως είναι η σημερινή «Αριστερά», είναι η πολιτική της ταυτότητας (τίτλου, ταμπέλας, σφραγίδας).

Η «Αριστερά» δεν αγωνίζεται πια για την εργατική τάξη, την οποία απορρίπτει με περιφρόνηση ως τους «αξιοθρήνητους του Τραμπ», δηλαδή άτομα που χαρακτηρίζει ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός, η αποστροφή προς τους ομοφυλόφιλους.

Αντίθετα, η «Αριστερά» υπερασπίζεται τις υποτιθέμενες περιθωριοποιημένες ομάδες-θύματα: τους έγχρωμους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες και τους ερμαφρόδιτους. Tα κοινά WC (ανδρών/γυναικών), θέμα πολεμικής (στις ΗΠΑ) που είναι απίθανο να κινητοποιήσει πολλούς Αμερικανούς, είναι πιο σημαντικό για την «Αριστερά» από την εργατική τάξη.

Όλοι οι άνθρωποι με λευκή επιδερμίδα, εκτός από τους αριστερούς και τις θυματοποιημένες γυναίκες, είναι κατά τεκμήριο ρατσιστές. Ο ρατσισμός και η θυματοποίηση είναι οι εξηγήσεις για τα πάντα –για όλη την ιστορία, όλους τους θεσμούς, ακόμη και για το αμερικανικό Σύνταγμα. Αυτό το πρόγραμμα της «Αριστεράς» αποκόπτει την αριστερά από την τάξη των εργαζομένων, που έχουν εγκαταλειφθεί και από τα δύο πολιτικά κόμματα και έχει τερματίσει τη σύνδεση της «Αριστεράς» με το λαό.

Η Κατάρρευση της αριστεράς ως πραγματικής και αποτελεσματικής πολιτικής δύναμης ακολούθησε τη σοβιετική κατάρρευση. Οι προλετάριοι αντιστέκονταν στην εκμετάλλευσή τους και πριν τη δημοσίευση του Das Kapital του Μαρξ το 1867. Αλλά ο Μαρξ κατέστησε την εκμετάλλευση της εργασίας υπόθεση αγώνα που είχε με το μέρος του την Ιστορία. Η επανάσταση των μπολσεβίκων φάνηκε να επιβραβεύει τον Μαρξ με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξεως και της ανακήρυξης του σοβιετικού κομμουνισμού.

Οι σοβιετικές πρακτικές διέψευσαν τις αριστερές ελπίδες και προσδοκίες, αλλά παρ’ όλα αυτά υπήρχε ένα σύστημα το οποίο μιλούσε εναντίον της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική ΄Ενωση το 1991 οι νεοσυντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι διακήρυξαν πως η Ιστορία επέλεξε τον καπιταλισμό αντί της εργατικής τάξης και πως η πρόβλεψη του Μαρξ για τον θρίαμβο της εργατικής τάξης είχε αποδειχθεί λανθασμένη.

Η Σοβιετική κατάρρευση ώθησε την κομμουνιστική Κίνα και την σοσιαλιστική Ινδία να αλλάξουν την οικονομική πολιτική τους και να ανοίξουν τις αγορές τους στο ξένο κεφάλαιο. Χωρίς ανταγωνιστή, ο καπιταλισμός δεν ήταν πλέον αναγκασμένος να αυτοσυγκρατείται και να επιτρέπει την ευρεία πρόσβαση στην αύξηση του εισοδήματος και του πλούτου. Οι καπιταλιστές άρχισαν να τα μαζεύουν όλα για τον εαυτό τους. Πολλές μελέτες υπολόγισαν ότι τα κέρδη της παραγωγικότητας, τα οποία προηγουμένως πήγαιναν στην εργατική δύναμη, τώρα τα απομυζούσε αποκλειστικά ο μεγάλος πλούτος.

Η μια λεωφόρος προς τη συγκέντρωση του εισοδήματος και του πλούτου είναι η εξέλιξη της οικονομίας σε χρηματοπιστωτική (τονίζει ο Μάϊκλ Χιούντσον και προαναγγέλλει ο Μαρξ στον 3ο Τόμο του Κεφαλαίου). Ο χρηματοπιστωτικός τομέας μπόρεσε να διοχετεύσει το διαθέσιμο εισόδημα της τάξης των εργαζομένων σε αμοιβές τραπεζών (υποθήκες, δάνεια για αγορά αυτοκινήτων, δάνεια σπουδών, καταναλωτικά, πιστωτικές κάρτες).

Η άλλη λεωφόρος ήταν η εξαγωγή των αμερικανικών θέσεων εργασίας, την οποία ο Τραμπ σφοδρά αντιμάχεται. Κοιτάξτε τι συνέβη: Η Γουώλ Στρητ είπε στους Αμερικανούς βιομήχανους να μεταφέρουν την παραγωγή τους στη Κίνα για να αυξήσουν τα κέρδη τους χάρις στη φτηνότερη εργασία και το μικρότερο κανονιστικό κόστος, αλλιώς η Γουώλ Στρήτ θα χρηματοδοτήσει την επιθετική αγορά των εταιρειών τους και οι νέοι ιδιοκτήτες θα αυξήσουν τη κερδοφορία μεταφέροντας την παραγωγή στο εξωτερικό. Μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων διέταξαν τους προμηθευτές τους να χαμηλώσουν τις τιμές τους στα κινεζικά επίπεδα.

Όσο οι θέσεις απασχόλησης βρίσκονταν στις ΗΠΑ, το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους παραγωγικότητας πήγαινε στους εργαζόμενους. Έτσι, το πραγματικό μέσο οικογενειακό εισόδημα αυξήθηκε στη πορεία του χρόνου και η αγοραστική δύναμη του καταναλωτικού κοινού έδινε ώθηση στην αμερικανική οικονομία προς την επιτυχία, για ακόμη μεγαλύτερο τμήμα του λαού.

Όταν οι δουλειές μεταφέρθηκαν στην Ασία, η αύξηση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος των εργαζομένων σταμάτησε και το εισόδημα μειώθηκε. Η μεγάλη προσφορά εργασίας και το χαμηλότερο κόστος στέγης στην Ασία εσήμαινε ότι οι ντόπιοι εργάτες δεν ήταν αναγκαίο να πληρωθούν την αξία της συμβολής τους στη παραγωγή. Η διαφορά μεταξύ του αμερικανικού και του ασιατικού ημερομισθίου ήταν μεγάλη και πήγαινε στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, αυξάνοντας το ύψος των «δώρων απόδοσης» προς τα στελέχη τους και τα κέρδη κεφαλαίου (αύξηση της τιμής των μετοχών, από τα μεγαλύτερα κέρδη) για τους μετόχους.

Στο βιβλίο μου «Η αποτυχία του Καπιταλισμού του Laissez Faire», που δημοσιεύτηκε το 2013, υπολόγισα, με τις διαθέσιμες πληροφορίες της εποχής, ότι κάθε χίλιες βιομηχανικές θέσεις εργασίας που μεταφέρθηκαν στη Κίνα απέδιδαν στην αμερικανική εταιρεία εξοικονόμηση εργατικού κόστους 32.000 δολαρίων την ώρα. Αυτή η εξοικονόμηση κόστους δεν μεταφράσθηκε σε χαμηλότερες τιμές για τον Αμερικανό καταναλωτή της εξαχθείσας παραγωγής. Οι εξοικονομήσεις κόστους μεταφράστηκαν σε αύξηση των εισοδημάτων των στελεχών της επιχείρησης και των μετόχων. Έτσι, η μετανάστευση των επιχειρήσεων επέτρεψε την μονοπώληση των κερδών παραγωγικότητας από τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και τα στελέχη τους.

Αντί να ανταποκριθεί στην στήριξη της εργατικής τάξης από τον Τραμπ και τα μέτρα του υπέρ αυτής από την πρώτη βδομάδα της προεδρίας του –την κατάργηση της συμφωνίας ΤΤΡ και το κάλεσμα στους αυτοκινητοβιομηχάνους να επαναπατρίσουν τη παραγωγή τους- η «αριστερά» κινητοποιούνταν πέριξ μιας ομάδας-θύματος, των παράνομων μεταναστών. Η «αριστερά» φθάνει στο να βάζει μη-Αμερικανούς πολίτες υπεράνω της αμερικανικής εργατικής τάξης.

Ο Τραμπ εκλέχτηκε από την εργατική τάξη. Αν η αριστερά ιστορικά προσδιορίζεται ως ο πρόμαχος της εργατικής τάξης, τότε ο Τραμπ είναι ο υπερασπιστής της εργατικής τάξης και η «αριστερά» είναι ο εχθρός της.

Σε όλη τη διάρκεια του ανταγωνισμού για την ανάδειξη του ρεπουμπλικανού προεδρικού υποψηφίου, η «αριστερά» συμμάχησε με το κατεστημένο των βαθύπλουτων καπιταλιστών ολιγαρχών και του πολεμοκάπηλου συμπλέγματος συμφερόντων πέριξ του Πενταγώνου και των υπηρεσιών ασφαλείας, εναντίον του Τραμπ. Και με την έναρξη της προεδρίας του Τραμπ είναι η «αριστερά» που επιζητεί την απονομιμοποίησή του και την παραπομπή του στη διαδικασία της καθαίρεσης.

Το Δημοκρατικό Κόμμα πέθανε επί καθεστώτος Κλίντον, όταν ο Κλίντον, συμμάχησε με το Συμβούλιο Δημοκρατικής Ηγεσίας (DLC). Συχνά διερωτήθηκα ποιος χρηματοδοτεί αυτό το Συμβούλιο. Θαυμάσια θα μπορούσαν να είναι οι (πολυδισεκατομμυριούχοι) αδελφοί Koch, αφού το DLC μετέτρεψε το Δημοκρατικό Κόμμα σε ένα άλλο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Το DLC έπεισε τους Δημοκρατικούς ότι οι ήττες των προεδρικών υποψηφίων Μονταίηλ και Μακγκόβερν απέδειξαν ότι ο οικονομικός «λαϊκισμός» δεν είναι βιώσιμος. Οι Δημοκρατικοί θα όφειλαν να γυρίσουν τη πλάτη τους στην αριστερά και να εγκολπωθούν τις «καθιερωμένες αξίες» και τις «λύσεις που υπαγορεύει η αγορά». Το DLC ήταν μέγας υποστηρικτής της NAFTA ( Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου Βορείου Αμερικής). Αναφέρεται ότι ο Γουίλ Μάρσαλ του DLC θεωρούσε τους ειρηνιστές και διαδηλωτές κατά του ιρακινού πολέμου αντι-Αμερικανούς και συνιστούσε στους Δημοκρατικούς να κρατηθούν μακριά.

Κοντολογίς η οδηγία ήταν: συναγωνισμός με τους Ρεπουμπλικανούς για τις χρηματοδοτήσεις των πολύ μεγάλων εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα. Αυτό σίγουρα καρποφόρησε για τους Κλίντον, αλλά όχι για το Δημοκρατικό Κόμμα.

Καθώς οι «λύσεις που υπαγόρευε η αγορά» εξόριζαν τις βιομηχανικές θέσεις εργασίας από τις ΗΠΑ, τα οικονομικά του Δημοκρατικού Κόμματος έφθιναν, μαζί με τον αριθμό των μελών και την ισχύ του. Σήμερα Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί εξαρτώνται για την χρηματοδότηση της πολιτικής εκστρατείας τους από τις ίδιες ιδιοτελείς ομάδες συμφερόντων. ΄Ετσι τελείωσε ο δεσμός του Δημοκρατικού Κόμματος με την εργατική τάξη.

Το ερώτημα είναι: Μπορεί ο Τραμπ να σταθεί ακλόνητος υπέρ της εργατικής τάξης όταν και τα δυο πολιτικά κόμματα και τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ, τα Θινκ Τανκς, τα Πανεπιστήμια, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, το σύμπλεγμα συμφερόντων στρατιωτικών και ασφάλειας, η Γουώλ Στρητ και τα δικαστήρια ορθώνονται εναντίον της τάξης των εργαζομένων; Ποιος θα βοηθήσει τον Τραμπ να βοηθήσει την εργατική τάξη;

πηγή: Σεισάχθεια

Στο.... ντουμάνι, πάλι, οι ‘’επαναστάτες ηγέτες’’ της αγροτιάς !

του Κώστα Γιαννιώτη 

 

Ντουμάνι ξανά από τις μηχανές των τρακτέρ ! 

Μπαίνει Φλεβάρης, βλέπεις, ανοίγει όπου να `ναι και το τριώδιο και πρέπει να γιορτάσουμε – όπως κάθε χρόνο, την ίδια εποχή - την ημέρα της..... ‘’εξαπάτησης της αγροτιάς’’ !

Θα τιμήσουμε πάλι την ημέρα των αγροτοπατέρων!

Ήρθε πάλι η ώρα να αναδέψουν τον κοινωνικό αυτοματισμό και να βρίζει η μια κοινωνική ομάδα την άλλη, προς αγαλλίαση του καθεστώτος!

Θα κλείσουν οι δρόμοι (;) και..... όσοι τυχεροί έχουν ακόμα δουλειά θα δεινοπαθούν και θα αγωνιούν για το μεροκάματο!

Θα κλείσουν (;) οι δρόμοι και όσες επιχειρήσεις έχουν καταφέρει να επιβιώσουν από τη λαίλαπα των κατακτητών δε θα μπορέσουν να διακινήσουν εμπορεύματα !

Αν όμως δεν κλείσουν τους δρόμους, ακριβώς για να αποφύγουν την αντιπαράθεση με την κοινωνία, και παραταχτούν στις άκρες των δρόμων, ποια θα είναι η ενόχληση για την κυβέρνηση και το καθεστώς κατοχής;; KAMIA!!

Την ίδια ώρα οι κατακτητές και οι ντόπιοι πράσινοι, μπλε, κόκκινοι, κίτρινοι, ροζ και φούξια υπηρέτες τους, με την καφεδιά και το πούρο στο στόμα, θα τους παρακολουθούν από τις τηλεοράσεις και θα χασκογελάνε! 

Θα απολαμβάνουν το θέαμα να βρίζει η μισή κοινωνία την άλλη μισή! 

Τα βοθροκάναλα θα σιγοντάρουν πότε τους μεν και πότε τους δε!

Οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις στα ‘’παράθυρα’’θα έχουν στο κέντρο τους το..... ‘’αγροτικό’’ ζήτημα και οι θίασοι των κομματαρχών θα δίνουν ολονύχτιες παραστάσεις προς τέρψιν ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που θα χάσκει !

Κάποιοι αρπακολλατζήδες της ‘’πολιτικής’’ θα βρουν ευκαιρία να σαλτάρουν πάνω στα τρακτέρ και να ξαμολήσουν ό,τι μαλακία γουστάρει και τραβάει η όρεξη της κοινωνίας!

Τελικά, με την εξάντληση και την απογοήτευση χαραγμένες στα πρόσωπα θα ξαναγυρίσουν στα παιδιά τους και στο χωράφι τους να τα κοιτάζουν, και τα δυο, με δάκρυα στα μάτια ! 

Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια!

Κάθε..... φέτος, αντιγραφή του κάθε.... πέρυσι!  

Τι προσδοκούν με αυτήν την τακτική; 

Να φοβηθεί η ‘’κυβέρνηση’’ για την εικόνα της, λες και η ίδια δεν ξέρει την αποτρόπαια εικόνα που αντανακλά η πολιτική της;

Λες και δεν ξέρει ότι πιο κάτω δεν έχει;

Ή μήπως καρτερούν αυτό που άκουσα από το στόμα αγροτοπατέρα να λέει σε συνέντευξη..... ‘’μήπως και καταφέρουμε να κερδίσουμε κάποιο από τα αιτήματά μας’’ !!

Η απόλυτη ξεφτίλα και η απόλυτη ταπείνωση του αγρότη στο πρόσωπο αυτού του τενεκέ που, αύριο – ποιος ξέρει – μπορεί να ζητήσει, ως υποψήφιος βουλευτής κάποιου κόμματος, και την ψήφο των αγροτών !

Ξέρει όμως αυτός! Κάνει καλά τη δουλειά του συστήματος!

Άλλωστε.... του χρόνου πάλι εδώ θα είμαστε για την.... ‘’επέτειο’’ της αγροτιάς!

Ξέρουν κάτι τέτοιοι αγροτοπατέρες να προφυλάσσουν τα ‘’κάστρα’’ του συστήματος! 

Κάστρα που θα μπορούσαν - με συντονισμένο αγώνα όλων των κοινωνικών ομάδων με τους αγρότες - να τα έχουν ρίξει μέσα σε λίγες μέρες!

Είναι οι τράπεζες και οι εφορίες της κάθε πόλης, κωμόπολης και κοινότητας που λειτουργούν εισπρακτικοί μηχανισμοί του ..... ‘’θεριού’’!

Αν, μαζί με τις τοπικές κοινωνίες, απέκλειαν αυτούς τους τροφοδότες του ‘’τέρατος’’, πόσα ΜΑΤ θα είχε το κατοχικό καθεστώς για να τα σκορπίσει σε κάθε γωνιά της χώρας για να σπάσει τους αποκλεισμούς;

Μπορούν, οι αγρότες, να φανταστούν τον ενθουσιασμό και την ανάσα που θα ένιωθε η κάθε τοπική κοινωνία και τη συνδρομή και συμπαράσταση που θα τους προσέφερε;

Πόσες μέρες θα άντεχε το ‘’θεριό’’ χωρίς αίμα; 

Κι όσο για τα προβλήματά τους, ίδια κι όμοια με τα προβλήματα όλης της κοινωνίας, θα έβρισκαν τη λύση τους μέσα από τη συνολική και μόνιμη λύση των προβλημάτων που επέβαλαν στη χώρα μας οι κατακτητές!

Οι αγροτοπατέρες, οι ‘’επαναστάτες ηγέτες’’ της αγροτιάς, το ξέρουν αυτό ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ! 

Δε θα περίμεναν εμένα να τους το υποδείξω! 

Ο σκοπός τους όμως είναι να απομακρύνουν αυτόν τον κίνδυνο για το σύστημα, περιμένοντας την ώρα για την ανταμοιβή τους!

Οι αγρότες όμως γιατί τους αποδέχονται; 

Γιατί τους ακολουθούν;  

Για τη Συρία που αντιστέκεται

του Γιάννη Ραχιώτη
 

Εντυπωσεις απο μια αποστολη.
Η Συρία αντιμετωπίζει τέσσερις τουλάχιστον εισβολές: 

– Του Ισλαμικού Κράτους, που εξοπλίστηκε από τα αμερικανικά όπλα του Ιρακινού στρατού και στηριζόταν μέχρι πρόσφατα από την Τουρκία. 

– Του μετώπου Αλ Νούσρα, συριακού παραρτήματος της Αλ Κάιντα, που για να ενταχθεί στον πολεμικό σχεδιασμό της Δύσης χωρίς επικοινωνιακά προβλήματα, δήλωσε πέρυσι τον Ιούλιο στο Al Jajeera ότι… διακόπτει τις σχέσεις με την Αλ Καϊντα και μετονομάζεται σε Τζαμπχατ Φαθ Αλ Σαμ (μέτωπο απελευθέρωσης της Συρίας). 

– Του SDF πρώην FSA που συγκροτήθηκε από το ΝΑΤΟ με στρατολόγηση από διάφορες χώρες και συμμετοχή ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ. 

– Των ισλαμικών Τουρκμενικών ομάδων που στηρίζονται από την ΝΑΤΟική Τουρκία και τα Εμιράτα. 

Παράγοντες της σύγκρουσης είναι ακόμη του Κουρδικό PYD που, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες κουρδικές οργανώσεις, συνεργάζεται στενά με τον αμερικανικό στρατό και τελευταία αναπτύσσει αντισυριακή ρητορική, παρά τους μακρόχρονους στενούς δεσμούς του κουρδικού κινήματος με το Συριακό κράτος. 

Το Ισραήλ που είναι πάντα παρόν, κυρίως με δολοφονίες στρατιωτικών ηγετών και παροχή υγειονομικής και τηλεπικοινωνιακής κάλυψης στους εισβολείς 

και τέλος η Τουρκία που κατέχει μικρό, αλλά κρίσιμο στρατιωτικά, τμήμα του Συριακού εδάφους. Συνολικά πάνω από 70 κράτη υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ εμπλέκονται με διάφορους τρόπους στον πόλεμο για την κατάκτηση της Συρίας. 

Η κυβέρνηση υπολογίζει ότι περισσότεροι από 300.000 αλλοδαποί μαχητές πολέμησαν κατά περιόδους στο συριακό έδαφος.

Πρόσχημα για τη συγκρότηση της χρονικά πρώτης δύναμης εισβολής, του FSA, ήταν η καταστολή των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων το Μάρτιο του 2011. Στις 2 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς οι μεγάλες νατοϊκές χώρες είχαν ήδη συγκροτήσει προσωρινή «κυβέρνηση» στην Κωνσταντινούπολη που αναγνωρίστηκε από αρκετές δυτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, οι οποίες ταυτόχρονα διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με τη νόμιμη κυβέρνηση και επέβαλαν εμπάργκο. 

Από τα τέλη του 2011 άρχισαν οι επιθέσεις κατά του συριακού στρατού.

Ο πόλεμος, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει προκαλέσει τεράστια καταστροφή στην ούτως η άλλως σχετικά φτωχή χώρα. 

Οι νεκροί ανέρχονται με τις συντηρητικότερες εκτιμήσεις σε 250.000, 

οι τραυματίες σε 1,5 εκατομμύριο, 

οι εσωτερικά εκτοπισμένοι από τις περιοχές που κατέλαβαν οι διάφοροι εισβολείς σε 7,5 εκατομμύρια και οι πρόσφυγες στο εξωτερικό σε 4,8 εκατομμύρια. 

Στη Συρία πρακτικά δεν υπάρχουν οικογένειες χωρίς νεκρούς, τραυματίες ή εκτοπισμένους. Το ΑΕΠ από 64,1 δις δολάρια το 2011 – σχεδόν το 1/3 του σημερινού Ελληνικού – συρρικνώθηκε το 2015 κατά 19% και εκτιμάται ότι το 2016 συρρικνώθηκε κατά 8%, επιπλέον της συρρίκνωσης που συσσωρεύτηκε στα πρώτα χρόνια του πολέμου. 

Οι καταστροφές στις υποδομές υπολογίζονταν από την οικονομική και κοινωνική επιτροπή του ΟΗΕ, στο τέλος του 2015, στα 237 δις δολάρια. Το νόμισμα έχει χάσει τα 9/10 της αξίας του σε σχέση με την προπολεμική περίοδο.

Η Αγωνιστική Πανελλαδική Ένωση Δικηγόρων (ΑΠΕΔ) οργάνωσε από 3-8 Γενάρη 2017 αποστολή στη Δαμασκό για επαφές κυρίως με το νομικό κόσμο της χώρας ώστε να αποκτήσουμε πρωτογενή, κατά το δυνατόν, πληροφόρηση για την κατάσταση, αφού η πλευρά της Συρίας που αντιστέκεται, λείπει ολοσχερώς από τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ της «δημοκρατικής» Δύσης, δηλαδή των εισβολέων. Δικαιοπολιτικό υπόβαθρο της πρωτοβουλίας μας ήταν οι κατοχυρωμένες στην Τελική Πράξη της Διάσκεψης του Ελσίνκι αρχές της μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών και της ισότιμης κυριαρχίας, το δικαίωμα της εξωτερικής και εσωτερικής αυτοδιάθεσης των λαών όπως μορφοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του αντιαποικιοκρατικού αγώνα, το δικαίωμα των λαών να ζουν σε ανεξάρτητα κυρίαρχα κράτη. Από αυτές τις αρχές του διεθνούς δικαίου προκύπτει ότι ο πόλεμος δεν είναι νόμιμο μέσο για την επιβολή αρεστού καθεστώτος. Η διακυβέρνηση κάθε χώρας είναι εσωτερικό ζήτημα των λαών. Ιδεολογήματα των νεοφιλελεύθερων, που πλέον υιοθετούνται και από τη συστημική «αριστερά», περί «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων, «ζωνών απαγόρευσης πτήσεων», νομιμοποίησης του πολέμου, κατάλυσης της ανεξαρτησίας και κατοχής για «εκδίωξη του δικτάτορα» δε έχουν κανένα έρεισμα στο διεθνές δίκαιο, εκφράζουν τις νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των πρώην αποικιοκρατών.

Μιλήσαμε διεξοδικά με δικηγόρους, δικαστές, τον υπουργό δικαιοσύνης, καθηγητές και φοιτητές της νομικής σχολής, τον Μουφτή, τον αναπληρωτή του Πατριάρχη Αντιοχείας, το ένα από τα δύο κομμουνιστικά κόμματα της χώρας (συμμετέχουν και τα δύο στον κυβερνητικό συνασπισμό), πολιτοφύλακες και καθημερινούς ανθρώπους. Η αίσθηση όλων, από τους κυβερνητικούς παράγοντες μέχρι τους απλούς στρατιώτες είναι ότι η πορεία του πολέμου έχει πλέον, με τη βοήθεια των συμμάχων χωρών, αντιστραφεί. Μετά την απελευθέρωση του Χαλεπίου πιστεύουν ότι η πλήρης απώθηση των εισβολέων είναι θέμα χρόνου, όχι όμως σύντομου: 

Οι στρατιές των εισβολέων είναι αριθμητικά πολύ μεγάλες, πολύ καλά εξοπλισμένες και με αδιάκοπο εφοδιασμό από τη Δύση και τους συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή. Παρ’ όλο που οι εισβολείς δεν έχουν πλέον παρουσία σε καμία μεγάλη πόλη, ελέγχουν ακόμη πολύ μεγάλο μέρος του εδάφους της χώρας και έχουν θύλακες κοντά στις μεγάλες πόλεις. Χρειάζονται μάχες ημερών για την ανάκτηση ακόμη και μιας κωμόπολης.

Καθένας που έρχεσαι σε επαφή αφηγείται μια προσωπική ιστορία με πολλά θύματα στο στενό οικογενειακό περίγυρο, τραυματικά βιώματα από τους βομβαρδισμούς των πόλεων και την εσωτερική ή εξωτερική προσφυγιά, απώλεια υπαρχόντων και καταστροφή της καθημερινότητας. Διακρίνεις όμως αποφασιστικότητα να συνεχίσουν και αισιοδοξία ότι η νίκη θα ολοκληρωθεί. 

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν διακρίνεις ρεβανσιστική διάθεση σαν αυτή που κυριάρχησε στην Ελλάδα τουλάχιστον για δυόμιση δεκαετίες μετά τον εμφύλιο, ούτε στους κυβερνητικούς αξιωματούχους ούτε στον πληθυσμό. 

Έχουν ψηφιστεί μέχρι τώρα έξι νόμοι παροχής αμνηστίας. Κατά την κυβέρνηση έχουν κάνει χρήση δεκάδες χιλιάδες πρώην ένοπλοι. Το βέβαιο είναι ότι μετά τη λήξη κάθε μάχης οι ηττημένοι που παραδίδονται, εφ’ όσον το επιθυμούν, μεταφέρονται με τον ατομικό τους οπλισμό, με τα γνωστά σε όλη τη Συρία «πράσινα λεωφορεία» σε ελεγχόμενη από τους εισβολείς περιοχή. 

Βέβαια τα προηγούμενα χρόνια που ακόμη σημείωναν επιτυχίες, δεν επέδειξαν ανάλογο πολιτισμό . Αναφέρονται ομαδικές εκτελέσεις και αποκεφαλισμοί αιχμαλώτων στρατιωτών όχι μόνο από την τοπική Αλ Κάιντα και το ISIS αλλά και από τον «μετριοπαθή», κατά τη δυτική ορολογία, FSA.

Ο πόλεμος βαδίζει προς συντριπτική ήττα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, αν βέβαια διατηρηθεί μέχρι τέλους η αποφασιστικότητα αυτών που μάχονται στο πλευρό της Συρίας. Θα είναι μια δυτική ήττα σε ένα πόλεμο δια πληρεξουσίων. 

Η διάλυση μιας ακόμη χώρας που δεν συμμετείχε στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και αποτελούσε κίνδυνο για το Ισραήλ και ασπίδα για το Λίβανο θα έχει αποτραπεί. 

Το μαχητικό πνεύμα και η καρτερία του συριακού λαού συνέβαλαν ώστε να συγκροτηθεί ένα ισχυρό μπλοκ που συμπεριλαμβάνει Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Χεζμπολάχ το οποίο μπόρεσε να αντιπαρατεθεί ακόμη και στρατιωτικά σε ένα ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό. 

Αυτή η υπό διαμόρφωση διεθνής συμμαχία μπορεί γρήγορα να διευρυνθεί και να βαθύνει ώστε να διαμορφωθεί έστω ένα αλλά τόσο αναγκαίο αντίπαλο δέος στη δυτική βαρβαρότητα.

πηγη: e-dromos

Μας εξαφανίζουν

του Στελιου Κανακη

 

Ένα έγκλημα εθνοτικών διαστάσεων συντελείται. Ένα νέο ολοκαύτωμα. Εξαφανίζουν έναν ολόκληρο λαό. 

Αργά αλλά σταθερά, με κάθε μέσο, σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, κλέβουν ασύστολα, ξεπουλάνε, δολοφονούν κατά συρροή, εξαφανίζουν το παρόν μας, υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας. Οι απόμαχοι δουλειάς χρόνων καλούνται να ζήσουν με το φιλοδώρημα που τους απένειμαν για σύνταξη. Εξαθλιωμένοι, ξεκολλάνε απ’ το πετσί τους την όποια αξιοπρέπεια τους απέμεινε και την οποία έχτιζαν με τα χρόνια, έστω και λαθεμένα, για ένα κομμάτι ψωμί, που τους πετάνε ξεδιάντροπα, ένα κεραμίδι που καλούνται να υπερασπιστούν ως εμπράγματη απόδειξη της ζωής που τους πήραν και μια ταπεινή θεσούλα του παιδιού. Τις αποταμιεύσεις τους τόσων χρόνων, χρήματα της εργασίας τους και των κόπων τους τα εξαφάνισαν. Άλωσαν τα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων, τα τζογάρισαν στο χρηματιστήριο των αφεντικών τους, τα έκλεψαν, τα έφαγαν. Και τώρα τρώνε τις σάρκες των γερόντων. Και των παιδιών τους. Και των παιδιών των παιδιών τους.

Ανάμεσά μας, ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες υποαπασχολούμενοι, χιλιάδες ανήμποροι, καταθλιμμένοι, ψυχολογικά ράκη, ξοφλημένοι, ετοιμοθάνατοι, οδηγούνται πειθήνια σ’ ένα ιδιότυπο πρόγραμμα ευγονικής από την τάξη των αφεντικών, που τόσα χρόνια μας διαφεντεύει και διαμορφώνει τη συνείδησή μας. Λαοί που έχουν προγραφεί από τον παγκόσμιο καπιταλισμό κι οδηγούνται άγρια στον όλεθρο και στην εξαφάνιση. Άνευ δικαιώματος στα πανανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς παρόν, ζωή, ελπίδα, προοπτική. Κι όσοι δουλεύουμε ακόμη, δουλειά με την ώρα, τη μέρα, την ανάγκη του αφεντικού, όλο και λιγότερα χρήματα – ένα χαρτζιλίκι, χωρίς ανάσα, δίχως προοπτική ή μάλλον με τη δυστυχία του διπλανού μας να προβάλει ως η μέλλουσα θέση μας κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε πολλοί.

Η δημόσια υγεία αποσαθρώθηκε, η πρόληψη χάθηκε, τα νοσοκομεία εγκαταλείφτηκαν, το εναπομείναν προσωπικό τους αγκομαχεί, γιατροί και νοσηλευτές ήρωες, φάρμακα εκλείπουν, θεραπείες που θα έσωζαν ζωές διακόπτονται, αναβάλλονται ή δεν εκκινούν ποτέ, επεμβάσεις δεν γίνονται. Απέλπιδες ασθενείς, συνοδοί και νοσηλευτικό προσωπικό στην αθλιότητα των εφημεριών και της γενικής λειτουργίας των νοσοκομείων. Μονάδες ΜΕΘ δεν λειτουργούν, ακόμη και πολύτιμα μηχανήματα απαξιώνονται, ασθενοφόρα σαράβαλα, ράντζα και ασθενείς παραπεταμένοι στην τύχη τους, στους πόνους και στην ανημποριά τους. Όσο περνάει ο καιρός, η περίπτωση να ψοφήσουμε – αν φτάσουμε ποτέ, σ’ έναν άθλιο διάδρομο νοσοκομείου, από ένα θολό στατιστικό ενδεχόμενο, γίνεται ολοένα και πιθανότερη για μας τους ίδιους, τα παιδιά μας, τους συγγενείς και τους φίλους μας. Ένας καιάδας για να ξεφορτώνονται το κουφάρι μας.

Η παιδεία σε διάλυση, πανεπιστήμια σκουπιδότοποι, πανεπιστημιακοί που διδάσκουν την προσευχή ως μέσο για την αύξηση της παραγωγικότητας (και υποδούλωσης), άλλοι που ανακαλύπτουν θεϊκούς τάφους κι όλοι μαζί να προσκυνούν το άθλιο σύστημα που τους ανέδειξε. Φοιτητές χωρίς μέλλον κι άλλες χιλιάδες παιδιά, εκατοντάδες χιλιάδες κι αυτά, αποδιωγμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μετανάστες στον… καλύτερο καπιταλισμό, μιας και το χρηματιστήριο αξιών ζωής της ημεδαπής έχει πατώσει. Μαθητές που πεινάνε και δάσκαλοι εξαθλιωμένοι, συσσίτια από μεγαλοαστούς και τροφαντούς παπάδες, εταιρείες που προσφέρουν γεύματα αν αγοράσουμε το καθαριστικό τους, παιδάκια κατατρεγμένα, ξοφλημένα πριν ακόμη ζήσουν. Χιλιάδες παιδιά που σιτίζονται από την ελεημοσύνη μεγαλοκαρχαριών. Ένα θλιβερό σάντουιτς, ένα γιαούρτι, ίσως και γάλα. Από αυτούς που προηγούμενα κατάφεραν και απομύζησαν τη ζωή των γονιών τους. Τους δήμιούς τους! Τους… ευεργέτες. Και χιλιάδες άλλα παιδάκια διαμελισμένα από τις βόμβες των «συμμάχων» μας ή ξεβρασμένα άψυχα στις ακρογιαλιές μας, σ’ ένα ύστατο αγκάλιασμα με τους πνιγμένους γονείς τους, όπου, αντιθέτως, θα έπρεπε να παίζουν, να γελούν και να μαθαίνουν τις χαρές της θάλασσας.

Μερικοί οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία, ήδη. Κάτω στο δρόμο κάποιος ψάχνει στα σκουπίδια. Η γιαγιά μαζεύει τα πεταγμένα της λαϊκής αγοράς. Το παιδάκι λιποθυμά στο σχολείο. Μας προσφέρουν τα ληγμένα των σούπερ μάρκετ.

Απ’ τα ληγμένα της τέχνης, του πολιτισμού, του κοινωνικού εκμαυλισμού μας ξεκίνησαν. Θυμάστε; Γιατί αν πρόκειται να διακορεύσεις, να εκμαυλίσεις ένα λαό, απ’ τον πολιτισμό του αρχινάς.

Μας άμβλυναν την ικανότητα ανάγνωσης, μέχρι που μας κατέστησαν λειτουργικά αναλφάβητους. 

Αφεθήκαμε, δεν αντιδράσαμε. Μας αποξένωσαν από κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, βάλθηκαν να μας καταντήσουν άθλια και θλιβερά χαμερπή. Να ψάχνουμε κάποιον που θα βγάλει «το φίδι απ’ την τρύπα».

Γι’ αυτό εξαφάνισαν τον πολιτισμό. Ένα άλλο έγκλημα που συντελείται χρόνια τώρα και λίγοι πήραν χαμπάρι. Η Τέχνη που, ως τέτοια, μπορεί να αφυπνίσει, να καλλιεργήσει συνειδήσεις, να ανατάσσει, να θέσει ερωτήματα, να εξυψώσει τον άνθρωπο, εξαφανίστηκε, διαβρώθηκε, εκμαυλίστηκε. Αποξενωθήκαμε από το Ωραίο, το Ηρωικό, το Μεγάλο, την αισθητική παιδεία και καλλιέργεια. Ότι απόμεινε χώθηκε στο βρακί της κάθε Καλομοίρας, σύρθηκε στην ιπτάμενη και ξεθυμασμένη λίμπιντο απόμαχων αεροσυνοδών, στην ξετσιπωσιά αγυρτών, στο θλιβερό τίποτα ανδρεικέλων, στις κραυγές υπανθρώπων.

Και να φανταστείς, αργεί ακόμη το τέρμα. Βρομίσαμε γιατί μετράμε το κόστος της θέρμανσης. Σε λίγο θα ζέχνουμε γιατί και το νερό θα γίνει εμπορευματικό είδος. Όπως κατάντησε ολάκερη η ζωή μας. Κι όσο αποτιμούσαν, στο βωμό του κέρδους τους, με την αρωγή ή την αδιαφορία μας, τα πανανθρώπινα αγαθά, τόσο έχανε την αξία της η ζωή μας. Μέχρι που δεν θ’ αξίζουμε, πια, ούτε φράγκο.

Δολοφονούν ένα ολόκληρο λαό. Γέροντες, μεσήλικες, νέους, παιδιά. Ξεπουλάνε τα πάντα. Εργατικά και πανανθρώπινα δικαιώματα, εθνικό πλούτο, ανθρώπους, ιδανικά, αξιοπρέπειες, το παρόν μας και το μέλλον μας, τις ζωές των παιδιών μας. Εκμαυλίζουν, τρομοκρατούν, απογοητεύουν και μας σέρνουν στον τάφο.

Η σαπίλα εισβάλλει από παντού στη ζωή μας. Ξεδιάντροπα, προκλητικά, το σύστημα αποβάλει τη «δημοκρατία» του, τη «δικαιοσύνη», την «ενημέρωση», τον «πολιτισμό», την αστική λογική του, οτιδήποτε το ενοχλούσε στην ισοπέδωση του λαού, κάθε τι που το φτιασίδωνε και αποκοίμιζε τους υπηκόους. Στέκεται γυμνό κι αποκρουστικό απέναντί μας.

Μας εξαφανίζουν και μας κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα. Μας σκοτώνουν και μας βγάζουν τη γλώσσα. Μας αφαιρούν τη ζωή, μαγαρίζουν και υποσκάπτουν το μέλλον των παιδιών μας και μας περιγελούν. Μας δολοφονούν και μας χλευάζουν. Μας προκαλούν κι ελεημονούν. Μια δωρεά, ένα συσσίτιο, μια υποτροφία, ένα ίδρυμα, μια ΜΚΟ.

Κι εμείς τους ανεχόμαστε. Κι αν δεν σκύβουμε το κεφάλι, αποστρέφουμε το βλέμμα. ΄Η πιανόμαστε από την επόμενη μαριονέτα που μας δείχνουν. Κι ας είναι ολοφάνερα ψευδεπίγραφη, ακόμη και γκρίζα ή και μαύρη. Από απάτη σε απάτη. Μέχρι το τέλος μας, που το έχουν ορίσει και προδιαγράψει αυτοί.

Κι όμως. Μας εξαφανίζουν, γιατί το επιτάσσουν τα κέρδη τους, αλλά μας φοβούνται. Αυτοί ξέρουν, γνωρίζουν τη δύναμή μας. Εμείς δεν πρέπει να την μάθουμε. Γι αυτό και μας λοιδορούν. Μας εξευτελίζουν. 

Στο δρόμο προς τον όλεθρο πρέπει να νιώθουμε άθλιοι, απελπισμένοι, δίχως ελπίδα κι ανάστημα. Αλλιώς, δεν θέλει πολύ – αυτοί το ξέρουν, να βρεθούν οι ίδιοι στο λάκκο που προορίζουν για μας.

Θέλει;

πηγη: ημεροδρομος

Οι βάτραχοι, άρχισαν την ‘’επανάσταση’’ !

του Κώστα Γιαννιώτη
  

 

Βάτραχοι !
Τι κι αν, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των αφεντικών τους καναλαρχών, βρέθηκαν στο δρόμο, ζήτουλες μιας θεσούλας σε κάποιο ραδιόφωνο για να βγάλουν το μεροκάματο ! Εξακολουθούν τον ίδιο χαβά με άλλα μέσα και άλλους τρόπους.

Δημοσιογραφούντες και δημοσιολογούντες που ανακάλυψαν νέο τρόπο να βγάλουν το.... ‘’ψωμάκι’’ τους!
Μετρώντας την κατάσταση και βλέποντας ότι αυτή η.... ‘’κοιμισμένη’’ κοινωνία άρχισε να ξυπνάει και να ετοιμάζεται να διεκδικήσει το δίκιο της, μεταμφιέστηκαν σε αντιμνημονιακούς, αντικαθεστωτικούς, αντισυστημικούς και σε καμιά δεκαριά ακόμα... ‘’αντί’’ !

Έλα όμως που το DNA τους παρέμεινε αναλλοίωτο και πάντα εχθρικό απέναντι σ` αυτήν τη φουκαριάρα την κοινωνία! Έλα που, ενώ φόρεσαν τη μάσκα του φίλου και συνοδοιπόρου της κοινωνίας, η ανάσα τους δεν έπαψε να όζει και να πνίγει με την μπόχα της!

Ανακάλυψαν νέο όπλο για να μπορέσουν να ποδηγετήσουν για μια ακόμα φορά την κοινωνία ! Την επαναστατική φρασεολογία!

Πέρασαν μπροστά, σήκωσαν τα φλάμπουρα της επανάστασης κατά της αδικίας του καθεστώτος, αλλά κράτησαν στο ντουλάπι τα πραγματικά όπλα κατά της κατοχής !

Άφησαν στο απυρόβλητο τα..... ‘’άγια’’ τους δισκοπότηρα ! Το ΕΥΡΩ τους και το ‘’ιερό’’ δάνειό τους!

Αυτά πρέπει να μείνουν αλώβητα και ανέπαφα! Μακριά από την κριτική της κοινωνίας!

Τα ‘’δάνεια’’ γι` αυτούς είναι δάνεια, χωρίς δυνατότητα μονομερούς διαγραφής και, ως εκ τούτου, το ΕΥΡΩ είναι κι αυτό μονόδρομος και μοίρα μας !

Ξιφουλκούν κατά της... κατοχής, αλλά.....

Μην τολμήσει να προτείνει κανείς την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα!

Τότε.... αρχίζουν τον κλαυθμό και τον οδυρμό για τα δεινά που θα μας βρουν, μην έχοντας τη δυνατότητα, με το ‘’αδύναμο’’ εθνικό μας νόμισμα, να αποπληρώσουμε τα..... ‘’δάνεια’’ και τις εξωτερικές μας συναλλαγές!!

Αποφεύγουν όμως, όπως ο διάολος το λιβάνι, να συνδυάσουν την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα με την ταυτόχρονη μονομερή άρνηση και διαγραφή του συνόλου του ‘’χρέους’’, που το έχουμε χρυσοπληρώσει στο πενταπλάσιο της ονομαστικής του αξίας !

‘’Αγνοούν’’ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, που δικαιώνουν τους λαούς που επιλέγουν την επιβίωσή τους, διαγράφοντας τα παράνομα και καταχρηστικώς γενόμενα ‘’δάνεια’’, τα οποία μετέτρεψαν ολόκληρους λαούς σε δουλοπάροικους χρέους.

Όχι! Δεν πρόκειται να αποκαλύψουν τέτοια μυστικά !

Δεν έχουν τέτοιες εντολές!

Οι εντολές που έχουν είναι να κινδυνολογούν.... ‘’επαναστατώντας’’ !

Γιατί οι τράπεζες υπάρχουν ακόμα και οι ίδιοι ελπίζουν στην ελεημοσύνη τους !

Δεν πρόκειται να συνδυάσουν το ένα με το άλλο – έξοδο από το ΕΥΡΩ με ταυτόχρονη μονομερή διαγραφή του χρέους - γιατί τότε..... θα βρεθεί λύση, θα απαλλαγεί ο τόπος από την κατοχή κι αυτοί θα πρέπει να ψάξουν να βρουν δουλειά σε καμιά ομάδα καθαριότητας κάποιου δήμου!

Είναι αυτοί που θα εξακολουθήσουν να υποστηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωσή ΤΟΥΣ, η οποία εξέλεξε τον... ‘’φιλέλληνα’’ κ. Ταγιάνι ως πρόεδρο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, ο οποίος είναι πανέτοιμος να εκπληρώσει το πρώτο από τα καθήκοντά του: να ψηφιστεί το νομοσχέδιο της... ‘’Ενεργούς συνταξιοδότησης’’ !! Δηλαδή της κατάργησης του δικαιώματος του εργαζόμενου να απολαύσει το σύνολο της σύνταξής του, αλλά το μισό αυτής, ενώ το υπόλοιπο μισό θα το αναπληρώνει δουλεύοντας με μερική απασχόληση μέχρι το τέλος της μίζερης ζωής του !

Όσο όμως κι αν πασχίζουν, η κοινωνία, αργά και βασανιστικά, μέρα με τη μέρα ξυπνά και η ώρα που θα τους πάρει ο διάολος και θα τους σηκώσει πλησιάζει!

Όσο κι αν οι βάτραχοι προσπαθούν να κελαηδήσουν, κόασμα θα ακουστεί !

Έχω δίκιο...... στραβελοκαμπουράκια ;;

Ο τρομοκρατικός πόλεμος της φιλελεύθερης Δύσης

του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)

 

Οι υδρογονάνθρακες, στο θαλάσσιο χώρο που εκτείνεται νοτιοανατολικά της Κύπρου και ανάμεσα σε Συρία, Λίβανο, Λωρίδα της Γάζας και Αίγυπτο και οι αντίστοιχες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ του Ισραήλ, που την ορίζει σύμφωνα με τα κάθε φορά συμφέροντα του, αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα μεγάλα πολυεθνικά πετρελαϊκά τραστ και ταυτόχρονα δίνουν την αφορμή να ξεδιπλωθούν κινήσεις από πολλούς παίχτες στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα.

Λόγω γεωγραφικής θέσης στην Συρία αναλογεί ένα σημαντικό μέρος τού υπεράκτιου ορυκτού πλούτου της Μεσογείου και επιπροσθέτως προσφέρει την δυνατότητα μετατροπής της σε κόμβο μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία, τον Περσικό Κόλπο ως τη Μεσόγειο.

Ούτως ή άλλως η Συρία διαθέτει υφισταμένα χερσαία κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τα αποδεδειγμένα αποθέματα της Συρίας σε πετρέλαιο υπολογίζονται σε 39 δισ. τόνους. Ωστόσο η χώρα έχει περιορισμένη ικανότητα διύλισης. Όσο αφορά το χερσαίο φυσικό αέριο της Συρίας τα αποδεδειγμένα αποθέματα εκτιμώνται σε 8,5 τρισ. κυβικά πόδια.

Όλη η περιοχή έχει μετατραπεί σε μπερδεμένο κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που τροφοδοτούνται από νέες αντιθέσεις οι οποίες εμφανίστηκαν μαζί με τα νέα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Aς πάμε όμως 13 χρόνια πίσω στον χρόνο τότε που οι φράσεις «ελευθερία των αγορών» και «ελευθερία του εμπορίου» γινόταν συνώνυμα της δημοκρατίας και καραμέλα στα χείλη των μαφιόζων του κόσμου.

Ήταν τέλος του Φεβρουαρίου του 2003 όταν η διευθύντρια σύνταξης και εκδότης της εφημερίδας «Wall Street Journal» Karen Elliott House ανακοινώνει πως : «εφημερίδα της είχε την πρωτοβουλία για τη σύνταξη της κοινής διακήρυξης των 8 Ευρωπαίων ηγετών, που υποστηρίζει την αμερικανική στάση σε ό,τι αφορά στον επικείμενο πόλεμο κατά του Ιράκ (…) καταλήγοντας με το ότι «η εφημερίδα θα ασχοληθεί με τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου και όχι με τους βομβαρδισμούς, δίνοντας κεντρική θέση στα θέματα που έχουν να κάνουν με το πετρέλαιο».

Ας μην σπεύσουμε να χαρακτηρίσουμε τις δηλώσεις αυτές ως κυνικές. Προς το παρόν ας κρατήσουμε ως λογική την διαπίστωση, πως με αυτόν τον τρόπο πρέπει να λειτουργεί ένα «έγκυρο» ΜΜΕ, από την στιγμή μάλιστα που η Κάρεν Χάουζ ήταν και πρόεδρος της εταιρείας Dow Jones International η οποία προμηθεύει, με το αζημίωτο, πολυεθνικές εταιρείας και investment funds με έγκαιρη ενημέρωση και κριτική ανάλυση της πολιτικής κάθε κράτους στο κόσμο και για τις τάσεις των επενδύσεων και τα στάδια της ανάπτυξης σε όλη την υφήλιο.

Λίγο πριν, στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους είχε ανακοινώσει τον πόλεμο εναντίων της «τρομοκρατίας» με αντίδοτο του πολέμου τις ελεύθερες αγορές και την επιχειρηματική παγκοσμιοποίηση, «ώστε ο κόσμος να καταστεί ελεύθερος, δημοκρατικός και ασφαλής». Να πως περίγραψε η Wall Street Journal τον κόσμο που οραματίζονταν ο ιμπεριαλισμός: «Το όραμα του Μπους είναι το ακόλουθο: μία περιοχή, η οποία, μετά την αλλαγή καθεστώτος στη Βαγδάτη, θα έχει φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις στις τρεις πιο σημαντικές χώρες του Αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Μακροπρόθεσμα, το γεγονός αυτό θα αλλάξει τη δυναμική της περιοχής, καθιστώντας την πιο φιλική στην Ουάσιγκτον, εδραιώνοντας τη δημοκρατία και κάνοντας τους Παλαιστινίους πιο φιλικούς σε μία συμφωνία με το Ισραήλ».

Στις 5 το πρωί, ώρα Ελλάδας, στις 20 Μαρτίου 2003 ξεκινά ο πόλεμος εναντίων της «τρομοκρατίας» ενώ στις 8 Απρίλη του 2003 παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής».

Το σχέδιο περιλαμβάνει 32 χώρες: Αλγερία, Μπαχρέιν, Τσιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζαχστάν, Ισραήλ, Κιρκιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.ά.

Το 10ο άρθρο του σχεδίου, ανοιχτά και σαφώς, υπογραμμίζει και ζητά την ευθυγράμμιση των εθνικών πολιτικών αυτών των χωρών με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τα άρθρα αυτά θεωρούν εχθρική πράξη οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ολόκληροι λαοί θεωρούνται τρομοκράτες και όλη η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία θεωρούνται περιοχές στρατηγικής σημασίας για την πολιτική, οικονομική και ασφάλεια των ΗΠΑ. Καλούνται οι χώρες της περιοχής να προχωρήσουν σε βαθιές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και να απαλλαχτούν από τα καθεστώτα που δεν είναι δημοκρατικά. (Το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή» Ριζοσπάστης 7 Οκτωβρίου 2012).

Ο ίδιος ο πρόεδρος Μπους προσδιόρισε τις προτεραιότητες του δηλώνοντας: «Τα πολιτισμένα έθνη θα συνεχίσουν να πολεμάνε τους τρομοκράτες και να νικάνε τους τρομοκράτες στο πεδίο της μάχης(…) όλοι μας θα ζήσουμε σε έναν ασφαλέστερο κόσμο αν ακολουθήσουμε το μονοπάτι των ελεύθερων αγορών(…) Επεκτείνοντας το εμπόριο διαδίδουμε ελπίδα και ευκαιρίες σε όλες τις γωνίες της κόσμου και καταφέρνουμε χτυπήματα κατά των τρομοκρατών.

H προετοιμασία της «κοινής γνώμης» του δυτικού κόσμου, δηλαδή η ανάπτυξη μιας συντονισμένης, διεθνούς και μαζικής κλίμακας καμπάνιας εξαπάτησης των λαών, είχε ξεκινήσει δύο χρόνια νωρίτερα, όταν την επόμενη ημέρα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Μπους ανακοίνωνε το νέο δόγμα της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής του που βασιζόταν στην ιδέα του «άξονα του Κακού». Το δόγμα αυτό ονομάστηκε «Νέος Αμερικανικός Αιώνας» και ο Τζορτζ Μπους οικοδόμησε την «συμμαχία των προθύμων» με κριτήριο όσων είναι «μαζί μας» απέναντι σε όσους βρίσκονται «εναντίων μας».

«Η ανατροπή του Σ. Χουσεΐν αποτελεί το πρώτο βήμα στα μακροπρόθεσμα σχέδια των συνεργατών του προέδρου Μπους για την επαναχάραξη του γεωπολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής και την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων (…) με την ίδρυση του «Σχεδίου για ένα νέο Αμερικανικό Αιώνα». Σ’ αυτό συμμετείχαν όλα τα σημερινά «γεράκια» της κυβέρνησης Μπους: Ο αντιπρόεδρος Ντ. Τσέινι, ο υπουργός Αμυνας Ντ. Ράμσφελντ, ο αναπληρωτής του Π. Γούλφοβιτς (που αποτελεί και ιδεολογικό γκουρού)(…) Στόχος τους είναι η χάραξη μιας «νέας ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής» που θα βασίζεται στην αρχή ότι μόνον υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ μπορεί ο κόσμος να γίνει ελεύθερος, δημοκρατικός και σταθερός».Αυτά επισημαίνει σε άρθρο το ο Αθανάσιος Έλλις στα Νέα του Σαββάτου.

Ο πόλεμος αναμφισβήτητα γέμισε τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου και οι αγορές συναρθρώθηκαν και εφάρμοσαν την ελευθερία τους. Εδώ αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε έστω και ακροθιγώς τους στενούς δεσμούς των κυβερνητικών παραγόντων με τις πολυεθνικές.

Το ύψος των συμβάσεων πού σύναψε η Halliburton ανέρχεται στα 6 δισ. δολ., ενώ το ύψος των συμβάσεων τής Lockheed Martin ανήλθε στα 29 δισ. Πρόεδρος της Halliburton, η οποία παρεμπιπτόντως ανέλαβε και την μελλοντική διαχείριση του πλούτου του Ιράκ ήταν ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσένεϊ. Ήταν επίσης ο μεγαλομέτοχος της πετρελαϊκής πολυεθνικής που εκμεταλλεύτηκε τα πετρέλαια του Ιράκ Andarko Petroleum. Ενώ διευθύντρια της Lockheed Martin ήταν η σύζυγος του αντιπροέδρου, Λιν Τσένεϊ, στην οποία Lockheed ο σύζυγος τής ήταν μεγαλομέτοχος! Από την εταιρεία άλλωστε Lockheed Martin, την μεγαλύτερη παραγωγό όπλων του κόσμου, προέρχονταν δεκαέξι στελέχη της κυβέρνησης Μπούς.

Η Carlyle Group, ουσιαστικά ένα hedge fund που ειδικεύεται στα προϊόντα κατασκοπίας υψηλής τεχνολογίας και διαπραγματεύεται συμβόλαια όπλων, απέκτησε 9,3 δισ $ σε συμβάσεις με την αμερικανική κυβέρνηση. Διευθυντικά της στελέχη είναι ο πατήρ Μπους και ο πρώην υπουργός Άμυνας Τζέιμς Μπέϊκερ, ενώ στην Ευρώπη ο ίδιος όμιλος έχει για εκπρόσωπό του τον πρώην Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Τζον Μέιτζορ.

Ενώ η εταιρεία Bachtel Company ,που Πρόεδρος της είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς απολαμβάνει συμβόλαια 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να ανοικοδομήσει το Ιράκ από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι βόμβες της Lockheed Martin.

Ο Υπουργός Εξωτερικών του Μπους, Κόλιν Πάουελ που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αμερικανική εισβολή στον Παναμά το 1989, στον πόλεμο του Κόλπου το 1991, όπως και στη Σομαλία και στη Βοσνία την περίοδο 1992-93, είναι μέτοχος της General Dynamic, μέτοχος στο Carlyle Group, ενός ομίλου πολυεθνικών ιδιωτικών κεφαλαίων, και διευθυντής της Gulfstream Aerospace θυγατρικής της General Dynamic.

Ο Πολ Γούλφοβιτς: υφυπουργός Άμυνας ήταν σύμβουλος της πετρελαϊκής BP Amoco, και πρώτος αντιπρόεδρος της General Dynamic.

Αντίστοιχα, το μέλος του Δ.Σ της δεύτερης μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρείας των ΗΠΑ Chevron, που απέκτησε παχυλά συμβόλαια στο Ιράκ, Κοντολίζα Ράις υπήρξε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας (2001-2005) και στη συνέχεια Υπουργός Εξωτερικών (2005-2009) επί προεδρίας Τζορτζ Μπους. Παρενθετικά πρέπει να πούμε πως ο ιδιωτικός μισθοφορικός στρατός της Chevron δολοφόνησε δυο διαδηλωτές στην Νιγηρία στις 28 Μαΐου του 1998 πυροβολώντας από ελικόπτερα μια ομάδα ανθρώπων που είχαν πάει στις εγκαταστάσεις της εταιρείας να διαμαρτυρηθούν για την μόλυνση που προκαλούσαν τα απόβλητα του πετρελαίου τα οποία η Chevron τα έριχνε στα ποτάμια.

Τέλος ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ήταν μέλος της διοίκησης της εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου HARKEN.

Κερδοφόρες είναι οι μπίζνες πολέμου στο Ιράκ και για τις ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες δηλαδή πολυεθνικές εταιρίες παροχής πολεμικών υπηρεσιών όπως η Blackwater, η Triple Canopy και η Academi που αποτελούν τμήματα της Constellis Holdings, η οποία απολαμβάνει πάνω από 1 δις σε συμβάσεις με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Πρόεδρος αυτής της εταιρείας είναι ο επιφανής χρηματοδότης των αγώνων της Φόρμουλα Ένα, Billy Joe McCombs, ο οποίος σύμφωνα με το περιοδικό Forbes συγκαταλέγεται ανάμεσα στους 400 δισεκατομμυριούχους Αμερικανούς με έντονο φιλανθρωπικό έργο.

Πρόσφατα ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ εξέφρασε τη λύπη του και ζήτησε συγγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ. «Ήταν η δυσκολότερη απόφαση που έλαβα ποτέ (…) την έλαβα καλή τη πίστει. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη. Εκφράζω τη λύπη μου, διατυπώνω τη μεταμέλειά μου και ζητάω συγγνώμη»

Λεπτομέρεια: Το 2010 το κάθαρμα Τζορτζ Μπους δήλωσε για τον πόλεμο του Ιράκ πως: «Κάποιοι εκ των συμμάχων μας δείλιασαν. Ο Τονι Μπλερ ποτέ»

Ο Μπλερ που σήμερα ζητά συγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ είναι ιδρυτής της «Tony Blair Associates» η οποία συμβουλεύει την «J.P. Morgan», την «Zurich Insurance», την «Louis Vuitton». Επίσης κατέχει την θέση του πολιτικού και οικονομικού συμβούλου της κυβέρνησης του Καζαχστάν για ενεργειακά θέματα, αλλά και για «ζητήματα κοινωνικο-οικονομικού εκσυγχρονισμού», και τέλος κατείχε μέχρι πρόσφατα, δηλαδή μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης θέση συμβούλου και στην Λιβυκή Αρχή Επενδύσεων του Καντάφι. Στα χρόνια που κυβέρνησε η χώρα του πήρε μέρος στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία , τη Σιέρα Λεόνε (2000) και το Αφγανιστάν (2001).

Το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών Ουάτσον τού Πανεπιστημίου Μπράουν που εδρεύει στην Νέα Υόρκη, εκτιμά σε έκθεση του με τίτλο (Costs of War Project) ότι το κόστος του πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ανέρχεται σε 4 περίπου τρισ. δολλάρια.

Ο πόλεμος γέμισε τόσο πολύ τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου που στην εφημερίδα New York Times στις 12 Φεβρουαρίου 2005 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο με τίτλο «Το πετρέλαιο βάρυνε από τα πολλά μετρητά» Η πρώτη παράγραφος του άρθρου ξεκινά ως εξής: «Ξεχειλίζοντας από μετρητά οι πετρελαϊκοί γίγαντες βρίσκονται σε παράδοξη θέση. Βγάζουν περισσότερα χρήματα από όσα αντέχουν να ξοδέψουν»

Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003, εκτός από καταστροφική εκστρατεία αναδιάταξης όλης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, υπήρξε επίσης το «επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα», της σύγκρουσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στην ενεργειακή περιοχή του Περσικού Κόλπου της Ευρασίας και της Ανατολικής Μεσογείου.
 

Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην περιοχή από Ρωσία, την Κίνα την Ινδία, τη συμμαχία των BRICS δηλαδή, απειλεί την αμερικανική παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα».

Όλα αυτά σε μια εποχή που η καπιταλιστική κρίση είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταπολεμηθεί αφού τα χρέη της Δύσης είναι πλέον εκτός ελέγχου, έχοντας ξεπεράσει το 320% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Ωστόσο ο πόλεμος στη Συρία έχει πολλές ομοιότητες με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη που έγινε για να χάσουν οι χώρες των BRICS και μεμονωμένα κράτη της ΕΕ την πρωτοκαθεδρία που τους είχε παραχωρήσει ο Καντάφι στα κοιτάσματα πετρελαίου. Ας θυμηθούμε πως οι πρόθυμοι βομβαρδιστές της Λιβύης έστησαν μια εταιρεία με την ονομασία «Libyan Oil Company» που ως δια μαγείας απέκτησε όλο το πετρέλαιο και φυσικό αέριο της χώρας. Μετά η εταιρία αυτή πέταξε έξω από την Λιβύη την Γερμανική πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία «Wintershall» την Ιταλική «Eni» την Ρωσική «Gazprom» και την Κινέζικη εταιρεία «CNPC», με τις οποίες ο Καντάφι είχε υπογράψει συμφωνίες που επέτρεπαν την μεταβίβαση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης που αφαίρεσε από τις Γαλλικές και Αμερικανικές πολυεθνικές. Ένας επιπροσθέτως λόγος ήταν η δημιουργία των χρηματοοικονομικών οργανισμών τής Αφρικανικής Ένωσης που έγινε εφικτή χάρη στα Λιβυκά κεφάλαια. Υπολογίζεται ότι ο Καντάφι διέθεσε το ποσό των 40 δισ. δολαρίων στο «Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο» με έδρα το Καμερούν ώστε να παραμεριστεί αφενός το φράγκο CFA, ένα νόμισμα που υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δεκατέσσερις αφρικανικές χώρες πρώην γαλλικές αποικίες από την Γαλλία ώστε αυτή να μπορεί να εισάγει πάμφθηνη πρώτη ύλη, αφετέρου να παραμεριστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την Αφρικανική Ένωση την οποία εξουσιάζει οικονομικά. Απώτερος σκοπός της Αφρικανικής Ένωσης όπου συμμετέχουν 54 κράτη ήταν να αποκτήσουν ένα ενιαίο νόμισμα.

Όπως και στην Λιβύη, οι ΗΠΑ οργάνωσαν στο έδαφος της Τουρκίας, το 2011, Συριακές αντικαθεστωτικές ομάδες που δημιουργήθηκαν για να λειτουργήσουν ως φορέας εκδήλωσης της εξωτερικής επέμβασης με σκοπό να μην χρησιμοποιηθούν αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις. Αυτό έπραξε ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» και το «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», τα τσιράκια των ΗΠΑ. Γιατί οι αμερικανικοί πετρελαϊκοί όμιλοι δεν μπορούν να λάβουν μέρος στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Συρίας και στην αξιοποίηση της θέσης της, ως χώρας διέλευσης ενεργειακών πόρων της Μέσης Ανατολής, διότι η Κίνα και η Ινδία συμμετέχουν και κατέχουν τα συμβόλαια στην παραγωγή πετρελαίου της Συρίας, και η Ρωσία διαθέτει στο έδαφός της στρατιωτικές και ναυτικές βάσεις, άρα σημαντικά γεωστρατηγικά οφέλη. Δηλαδή η Συρία ασκεί ανεξάρτητη από τα συμφέροντα των μεγάλων αμερικανικών πετρελαϊκών ομίλων, εθνική ενεργειακή πολιτική προτιμώντας άλλους ιμπεριαλιστικούς παίκτες. Και να που τώρα προέκυψε το IS το οποίο φιλοδοξεί να ιδρύσει «χαλιφάτο» μεταξύ Τίγρη, Ευφράτη και Μεσογείου!

Όμως ο πόλεμος στην Συρία καταστρέφει τις υποδομές και τα ενεργειακά έργα, κατάσταση που δεν είναι και τόσο ευοίωνη για τις Κινέζικες και τις Ινδικές εταιρείες. Ωφελεί όμως τις ΗΠΑ, τα αραβικά κράτη, το Ισραήλ, τους πολυεθνικούς πετρελαϊκούς ομίλους. Ωφελεί όμως και τη Ρωσία γιατί διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα οι τιμές του πετρελαίου και φυσικού αεριού που πουλάει στην ΕΕ, μιας και δεν δρομολογούνται εναλλακτικοί οδοί εφοδιασμού της.

Εν κατακλείδι

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από την παρούσα καπιταλιστική άπληστη οργάνωση της ζωής, και του άθλιου κυνηγιού των κερδών. Για να κρατηθεί ο μονοθεϊσμός της αγοράς έχει επινοηθεί ένας καινούργιος αλλά ταυτόχρονα πανάρχαιος εχθρός: Ο Ισλαμισμός. Ένοχος επειδή ακριβώς είναι ισλαμισμός. 

Σιγά-σιγά θα μας πείσουν οι υποστηρικτές της ελευθερίας των αγορών και κάθε εικονοκλαστικής ιδέας ότι σήμερα υπάρχει ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ της χριστιανικής και πολιτισμένης Δύσης και του φανατικού και απάνθρωπου Ισλάμ. 

Προσπαθούν να πείσουν στηριγμένοι σε παρωχημένες και αντιδραστικές ιστορικές προκαταλήψεις και μέσα από αυθαίρετες ιδεοληψίες ότι το μοίρασμα τής ηγεμονίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και τα εταιρικά συμφέροντα δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν την μάχη της πολιτισμένης Δύσης.

Παλαιότερα ως ξένοι προς τη Δύση και τη λευκή φυλή δεν χαρακτηρίζονται μόνον οι Άραβες αλλά σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ, όλος «ο κομμουνιστικός κόσμος, ο οποίος συνδαυλίζει την εξέγερση των αποικιακών λαών εναντίον των λευκών, και δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός ημιασιατικού επιθετικού ολοκληρωτισμού»

O Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου, με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.

Ωστόσο όπως μας πληροφορεί το Liberal. gr σε άρθρο του με τίτλο «Τα I-Corps και ο Νέος Αμερικανικός Αιώνας» , ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης ομφαλοσκοπεί μεταξύ αποσχίσεων και κρίσεων στις ΗΠΑ λαμβάνει χώρα μια επανάσταση. Διότι: «Σε στρατιωτικό επίπεδο υπάρχουν πλέον τα εξοπλισμένα drones να εκτελούν αποστολές. Και οι Πεζοναύτες αντικαθίστανται από τα I-Corps (Innovative Corps), στα οποία εντάσσονται οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Βάσεις τους, οι έδρες των start up’s τους, τα σπίτια τους, τα γκαράζ τους, τα μικρά τους εργαστήρια. Όπλα τους τα i-phones, τα tablets, τα laptops, οι αλγόριθμοι, το μυαλό τους, η ιδέα τους και η σκέψη τους. Πεδίο δράσης τους ο κόσμος όλος αφού είναι διεσπαρμένοι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κέντρο συντονισμού τους, η Αμερικανική Διοίκηση, τα Αμερικανικά πανεπιστήμια και οι Αμερικανικές επιχειρήσεις.»

Να υποθέσουμε ότι «οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο» θα είναι και νεοσύλλεκτοι τής αγαθής βούλησης του καπιταλισμού;

πηγή: Ημεροδρόμος