The Silent Eulogy

Του Scott Ritter


Σχεδίαζα να δημοσιεύσω το Μέρος 2 του άρθρου μου για τον Αλεξέι Ναβάλνι.
Ωστόσο, σήμερα η σορός του Αλεξέι Ναβάλνι τίθεται σε κηδεία στη Μόσχα, στην οποία παρευρίσκονται μερικές χιλιάδες καλοθελητές και υποστηρικτές. Η γυναίκα μου πάντα με προειδοποιεί να μην μιλάω άσχημα για τους νεκρούς. Ειδικά την ημέρα που θα επιστρέφουν τα λείψανά τους στη γη.
Αντίθετα, αναγκάζομαι να γράψω για κάτι άλλο.
Είναι η κηδεία που δεν θα γίνει ποτέ. Το μοιρολόγι που δεν θα διαβαστεί ποτέ. Το εγκώμιο που δεν θα ειπωθεί ποτέ.
Ποιος περνάει θρηνώ; Εγώ...
Η οικογένειά μου...
Οι φίλοι μου...
Οι Αμερικάνοι συμπατριώτες μου...
Η Ανθρωπότητα...
Ο μηχανισμός των θανάτων μας θα αποκαλυφθεί πολύ αργά, πιθανότατα σε μια εκτυφλωτική λάμψη φωτός που θα μας γονατίσει, περιμένοντας το ωστικό κύμα που θα προκαλέσει την αφόρητη ζέστη που θα μετατρέψει τη σάρκα και τα οστά μας, ακαριαία, σε στάχτη.
Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν μας είχαν προειδοποιήσει για τον επικείμενο θάνατό μας - από τότε που ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ διακήρυξε τον εαυτό του ως «Θάνατος, ο καταστροφέας των κόσμων», ξέραμε ότι κατέχουμε τον μηχανισμό της δικής μας καταστροφής, και όμως δεν έχουμε κάνει τίποτα για να αφαιρέστε αυτόν τον κίνδυνο από τη ζωή μας.


Αντίθετα, συνεχίσαμε να τελειοποιούμε αυτό το πιο φρικτό όπλο, επινοώντας ακόμη πιο θανατηφόρες κεφαλές και πιο αποτελεσματικά συστήματα παράδοσης για να τα παραδώσουμε στους εχθρούς μας, ενώ γνωρίζαμε ότι οποιαδήποτε μεγάλης κλίμακας χρήση αυτών των όπλων θα σήμαινε και το δικό μας θάνατο.
Για μια πολύ σύντομη στιγμή φάνηκε η παραφροσύνη της πορείας που είχαμε χαράξει και αναλάβαμε να επιστρέψουμε το τζίνι στο μπουκάλι, να αντιστρέψουμε την πορεία μας, να σώσουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.
Αλλά επενέβη η ύβρις, και όταν η πηγή του πυρηνικού μας άγχους -η Σοβιετική Ένωση- ξεθώριασε στις σελίδες της ιστορίας, προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε τη νέα μας θέση ως αδιαμφισβήτητου πυρηνικά οπλισμένου παγκόσμιου ηγεμόνα, κηρύσσοντας τέλος στην ιστορία, προωθώντας τον εαυτό μας και το πολιτικό μας σύστημα, μέσα από μια πνευματική άσκηση που θα έκανε τον Δαρβίνο περήφανο, στην υψηλότερη έκφραση της ανθρώπινης ανάπτυξης.
Αλλά αστραπιαία αυτή η στιγμή χάθηκε, εξατμίστηκε μαζί με τα οικοδομήματα της καπιταλιστικής μας ύπαρξης καθώς απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη απωθήθηκαν ενάντια στην αλαζονική αυτοστέψη μας.
Επιδιώξαμε να κατακτήσουμε έναν κόσμο που δεν δεχόταν πια να κατακτηθεί, να κυριαρχήσουμε σε ανθρώπους που αρνούνταν να λυγίσουν το γόνατο, θωρακίζοντας τον εαυτό μας από την πραγματικότητα της συρρικνούμενης μας δύναμης κρυβόμενοι πίσω από ένα γερασμένο πυρηνικό οπλοστάσιο που κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας να πιστεύουμε ότι ήταν υπέρτατο.
Με την αλαζονεία μας αποχωρήσαμε από τις διαδικασίες ελέγχου των όπλων που χρησιμοποιούσαμε κάποτε για να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας. Αποχωρήσαμε από τη συνθήκη κατά των βαλλιστικών πυραύλων που έδωσε ζωή στην αποτρεπτική αξία της αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής, πιστεύοντας ότι η μόνη καταστροφή που πρέπει να εξασφαλιστεί ήταν αυτή των εχθρών μας, πραγματική και φανταστική.


Αποχωρήσαμε από τη συνθήκη των ενδιάμεσων πυρηνικών δυνάμεων, ξεχνώντας ότι ο λόγος που μπήκαμε σε αυτήν ήταν για να αφαιρέσουμε ένα από τα πιο αποσταθεροποιητικά όπλα στην Ευρώπη σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσουμε την ειρήνη. Αντίθετα, επιδιώξαμε να επαναφέρουμε αυτά τα αποσταθεροποιητικά όπλα, έχοντας την εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι εχθροί μας δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις στρατιωτικές μας ικανότητες.
Και διαπραγματευτήκαμε κακή τη πίστη μια σειρά από στρατηγικές συνθήκες μείωσης των όπλων, αναζητώντας στρατηγικό πλεονέκτημα ενώ θα έπρεπε να επιζητούμε στρατηγική σταθερότητα.
Ο στόχος της αλαζονείας μας, η Ρωσία και ο ηγέτης της, Βλαντιμίρ Πούτιν, μάταια προσπάθησαν να μας αποτρέψουν από τον δρόμο που ακολουθούσαμε. Το 2007, μιλώντας στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, ο Πούτιν προειδοποίησε ότι η Αμερική είχε «ξεπεράσει τα εθνικά της σύνορα με κάθε τρόπο. Αυτό είναι ορατό στις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές πολιτικές που επιβάλλει σε άλλα έθνη. Λοιπόν, σε ποιον αρέσει αυτό; Ποιος είναι χαρούμενος για αυτό;»
Ως αποτέλεσμα, προειδοποίησε ο Πούτιν, «κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής. Θέλω να το τονίσω αυτό — κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής! Γιατί κανείς δεν μπορεί να νιώσει ότι το διεθνές δίκαιο είναι σαν ένα πέτρινο τείχος που θα τον προστατεύει. Φυσικά, μια τέτοια πολιτική διεγείρει μια κούρσα εξοπλισμών».


Ο Βλαντιμίρ Πούτιν απευθύνεται στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, Φεβρουάριος 2007
Τον αγνοήσαμε.
Αντίθετα, πείσαμε τους ευρωπαίους εταίρους μας για τους απατηλούς κινδύνους μιας «επεκτατικής» Ρωσίας, αγνοώντας τις ρωσικές ανησυχίες για την αντιπυραυλική άμυνα, ελαχιστοποιώντας ταυτόχρονα τους πραγματικούς κινδύνους ενός ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου. Στο κατώφλι της αναγέννησης της – το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια ώθηση προς τη σωστή κατεύθυνση.
Το 2018, τα πυρηνικά κοτόπουλα ήρθαν στο σπίτι για να ξεκουραστούν.
Επικαλούμενος την αδιαφορία μας για τις συνθήκες του ελέγχου των όπλων, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωσε ότι η Ρωσία βρισκόταν στη διαδικασία ανάπτυξης μιας νέας γενιάς πυρηνικών όπλων ικανών να ξεπεράσουν οποιαδήποτε άμυνα οι Ηνωμένες Πολιτείες ετοιμάζονταν να αναπτύξουν.
«Δεν ακούσατε τη χώρα μας τότε», είπε ο Πούτιν, αναφερόμενος στις προηγούμενες προειδοποιήσεις του για τους κινδύνους μιας κούρσας εξοπλισμών. «Ακούστε μας τώρα».
Δεν το κάναμε!
Αντίθετα, βάλαμε σε φρενίτιδα τους Ευρωπαίους συμμάχους μας, πυροδοτώντας τις πυρκαγιές της σύγκρουσης με υπερβολές τόσο για την απειλή που θέτει η Ρωσία, όσο και για την ικανότητα της Ευρώπης —μέσω του ΝΑΤΟ— να νικήσει αυτήν την απειλή—ειδικά αν το όχημα για να γονατίσει τη Ρωσία ήταν σύγκρουση δι αντιπροσώπου στην Ουκρανία.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έπαιξαν καλά - πάρα πολύ καλά. Έχοντας πεισθεί ότι η Ρωσία αποτελούσε υπαρξιακή απειλή για την επιβίωση της Ευρώπης και εξίσου πεπεισμένη για την ασφάλεια που παρέχει η αμερικανική πυρηνική ομπρέλα, η Ευρώπη έπεσε θύμα της δικής της τεχνητά κατασκευασμένης αφήγησης, πιστεύοντας ότι μια ρωσική νίκη στην Ουκρανία όντως απειλούσε την ίδια επιβίωση της Ευρώπης.
Επέλεξαν να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους που εγκυμονεί το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας, νανουρίστηκαν σε μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας από την απόρριψη από την ίδια την Αμερική των δυνατοτήτων που ισχυριζόταν ότι κατέχει η Ρωσία και επέλεξαν να χαράξουν μια πορεία προς σύγκρουση με τη Ρωσία στο ουκρανικό έδαφος, παρόλο που η Ρωσία είχε πει οτι αυτή ήταν μια κόκκινη γραμμή που μόλις ξεπεραστεί, θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε πυρηνικό πόλεμο.


«Έγινε συζήτηση για το ενδεχόμενο αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία», σημείωσε ο Ρώσος ηγέτης σε ομιλία του στο ρωσικό κοινοβούλιο την περασμένη Πέμπτη. «Αλλά θυμόμαστε τη μοίρα εκείνων που κάποτε έστειλαν τα στρατεύματά τους στην επικράτεια της χώρας μας. Αλλά τώρα οι συνέπειες για τους πιθανούς παρεμβατικούς θα είναι πολύ πιο τραγικές. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έχουμε επίσης όπλα που μπορούν να χτυπήσουν στόχους στο έδαφός τους. Όλα αυτά απειλούν πραγματικά μια σύγκρουση με τη χρήση πυρηνικών όπλων και την καταστροφή του πολιτισμού. Δεν το καταλαβαίνουν;»
Προφανώς, δεν το κάνουν!
Να λοιπόν το αμερικανικό πείραμα.
Γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1776.
Πέθανε…δεν θα μάθουμε ποτέ.
Μια ατελής ένωση, προσπαθούσε να γίνει καλύτερη, πολεμώντας μια επανάσταση για να απελευθερωθεί από την τυραννία του βρετανικού στέμματος διατηρώντας παράλληλα τη δουλεία ως συνταγματικά εγκεκριμένο θεσμό.
Η Αμερική πολέμησε έναν αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο για να τερματίσει το κακό της σκλαβιάς και να διατηρήσει την Ένωση, ενώ παράλληλα υλοποιούσε το αυτοχρισμένο θεόδοτο «φανερό πεπρωμένο» της που οδήγησε σε σχεδόν εξαφάνιση τους αυτόχθονες πληθυσμούς που κατοικούσαν στην ήπειρο που κατακτήσαμε.
Ήρθαμε σε βοήθεια της Ευρώπης όχι μία, αλλά δύο φορές, κατά τη διάρκεια ενός αιώνα, βοηθώντας να νικήσουμε τις δυνάμεις του φασισμού και του ιμπεριαλισμού, πριν γίνουμε φασιστικοί στις εσωτερικές μας πολιτικές που υποστήριζαν τις ιμπεριαλιστικές εξωτερικές μας πολιτικές.
Ομορφη Αμερική .Ο Θεός να στείλει τη χάρη του πάνω σου.

Αυτό είναι το εγκώμιο που δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφωνήσω, γιατί όπως και οι υπόλοιποι από εσάς, είμαι μοιραίος να πεθάνω σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα που φτιάξαμε εμείς.
Έχουμε ξεκινήσει ένα συλλογικό ταξίδι που ο μόνος προορισμός του είναι ο θάνατος και η καταστροφή.
Έχουμε αγνοήσει, με δική μας ευθύνη, τις προσπάθειες εκείνων, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που προσπάθησαν να μας κάνουν να βγούμε εκτός ράμπας.
Θα ήθελα να έγραφε ο επιτάφιος στην ταφόπλακα μου: «Εδώ βρίσκεται ένας πολεμιστής για την ειρήνη, που αφιέρωσε τη ζωή του στον σκοπό να γίνει ο κόσμος ένα πιο ασφαλές μέρος για να ζεις».
Αλίμονο, εγώ, όπως όλοι εσείς που διαβάζετε αυτό, είμαι καταδικασμένος να πεθάνω σε έναν πόλεμο που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν απλώς προσπαθούσαμε λίγο περισσότερο να τον αποφύγουμε.
Το κρίμα είναι ότι, εκείνη τη στιγμή που το αναπόφευκτο του περάσματός μας θα χτυπάει το σπίτι, στο χιλιοστό του δευτερολέπτου που θα ακολουθήσει τη λάμψη του φωτός και την κατανόηση του τι σημαίνει, όλοι μας θα σκεφτούμε «Αν είχα μόλις…»
Αλλά θα είναι πολύ αργά γιατί δεν το κάναμε.
Επιτρέψαμε να γίνει έκδηλο το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα για το οποίο μας προειδοποίησε ο Πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Παραμείναμε αδιάφοροι για την πραγματικότητα της διείσδυσής του, ακόμη και όταν η ίδια η κυβέρνησή μας μας ενημέρωσε ότι ο λόγος για να ακολουθήσουμε τον αυτοκτονικό δρόμο της καταστροφής μας με τη Ρωσία στην Ουκρανία ήταν για να μπορέσει να ωφεληθεί η αμυντική μας βιομηχανία.
Αλλά δεν υπάρχει κέρδος στον θάνατο.
Αναπαύσου εν ειρήνη Αμερική.
Και ο Θεός να μας καταρρίψει όλους στην κόλαση που καταστρέψαμε αυτό που μας είχε κληροδοτήσει.

Μεταφραστική επιμέλεια frixos words.