Αρτσάχ, το τέλος... Άνοδος και πτώση του αρμενικού θύλακα

Mike Mihajlovic

Η ιστορία της Δημοκρατίας του Αρτσάχ έφτασε στο πικρό τέλος. Περικυκλωμένη, χωρίς προμήθειες, τρόφιμα ή πυρομαχικά, και με χιλιάδες πολίτες - ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά που άφησαν πίσω τους όταν η αυτοαποκαλούμενη Δημοκρατία του Αρτσάχ παραδόθηκε στις συντριπτικές δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτή είναι η καλύτερη από τις χειρότερες λύσεις.

Με γενναίο αλλά μικροσκοπικό στρατιωτικό.

Με μια μικρή ρωσική ειρηνευτική ομάδα σε ορισμένες βασικές τοποθεσίες, εγκαταλείφθηκαν από τον προστάτη τους την Αρμενία.

Χωρίς ελπίδα βοήθειας, η ηγεσία του Αρτσάχ πήρε μια μοιραία και πικρή απόφαση.

Η συνέχιση των μαχών θα ήταν καταστροφή, και ως συνέπεια ο τοπικός πληθυσμός θα μπορούσε να εκμηδενιστεί.

Το Αζερμπαϊτζάν είχε την πολυτέλεια να χάσει χιλιάδες στρατεύματα για να επιτύχει τον στόχο του - τον πλήρη έλεγχο του εδάφους που αναγνωρίζεται διεθνώς ως τμήμα του Αζερμπαϊτζάν - αλλά το Αρτσάχ δεν μπορούσε.

Για την Αρμενία, είναι μια ταπείνωση για την οποία μπορούν να κατηγορήσουν μόνο τον εαυτό τους.

Στην περίπτωση που παρέμβει η Αρμενία, θα ήταν πολύ πιθανή μια τεράστια ήττα, επειδή οι χώρες του CSTO μπορούν να βοηθήσουν μόνο εάν η Αρμενία δεχθεί επίθεση, η Δύση δεν νοιάζεται καθόλου, το Ιράν μπορεί να παρέμβει, κάτι που θα κάνει την Τουρκία να συμμετάσχει στον αγώνα και μια μεγάλη μπορεί να ξεκινήσει πόλεμος.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, η Αρμενία αποφάσισε να μην εμπλακεί, εγκαταλείποντας τον λαό της, αλλά δυνητικά σώζοντας τη χώρα.

Για 30 χρόνια, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και έναν σύντομο αλλά αιματηρό πόλεμο, η Αρμενία ήταν νικήτρια, παίρνοντας ουσιαστικά τον έλεγχο της μεγάλης επικράτειας και ιδρύοντας τη Δημοκρατία της Αρτσάχ.

Το Αζερμπαϊτζάν ταπεινώθηκε και ηττήθηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Για 30 χρόνια έχτισαν τις ένοπλες δυνάμεις τους και, το πιο σημαντικό, εξασφάλισαν την υποστήριξη της περιφερειακής δύναμης της Τουρκίας, καθώς και προηγμένες προμήθειες όπλων από το Ισραήλ. Οι Αζέροι δημιούργησαν μια κατάσταση που τους λειτούργησε.

Τι έχει κάνει η Αρμενία στο μεταξύ;

Εν ολίγοις, η ηγεσία τους πέταξε την αρχική επιτυχία και προσέλκυσε ΜΚΟ (Σόρος και άλλους εγκληματίες). Ακολούθησαν διαφθορά, έγχρωμη επανάσταση και οικονομική παρακμή. Οι ενέργειες της Αρμενίας δημιούργησαν μια εύφορη γη για την επερχόμενη καταστροφή:

Κάνοντας πολύ περιορισμένες αγορές σύγχρονων όπλων.

Διατηρώντας την ψευδή ελπίδα ότι η ΕΕ χρειαζόταν την Αρμενία.

Και, το πιο σημαντικό, μαχαιρώνουν πισώπλατα τον παραδοσιακό τους σύμμαχο Ρωσία από ηγέτες με φιλοδυτικό προσανατολισμό με τα λεγόμενα φιλοδημοκρατικά κινήματα.

Ο χρόνος λειτούργησε για το Αζερμπαϊτζάν, ενώ η Αρμενία αργά αλλά σταθερά αποδυνάμωσε τα θεμέλιά της.

.

Το πρώτο λάθος που έκαναν ήταν η δημιουργία μιας νέας δημοκρατίας ως προσπάθεια να ενεργήσουν ως ανεξάρτητη χώρα αντί να δημιουργήσουν δημοψήφισμα και να ενσωματώσουν επίσημα το έδαφος στην Αρμενία.

Μια νεοσυσταθείσα δημοκρατία, που υποστηρίζεται μόνο από την Αρμενία και δεν αναγνωρίζεται από όλους τους άλλους, επιβαρύνει την ήδη αδύναμη αρμενική οικονομία. Οι ένοπλες δυνάμεις της νέας δημοκρατίας ήταν εξοπλισμένες με παλιό αλλά λειτουργικό σοβιετικό εξοπλισμό.

Για να αντιμετωπίσουμε τις αδύναμες δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν στη δεκαετία του '90 ήταν αρκετό. Οι οχυρωματικές θέσεις δημιούργησαν μια ψεύτικη ελπίδα ότι το παιχνίδι τελείωσε και ότι το Αζερμπαϊτζάν θα έμενε αδρανές. Αυτές οι αποφάσεις δημιούργησαν το σκαλοπάτι και ένα προγεφύρωμα στην κατάσταση που υπάρχει σήμερα.

Εν τω μεταξύ, το Αζερμπαϊτζάν, με μεγάλη παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, συσσώρευσε οικονομικό πλούτο που ξεπέρασε δεκαπλάσια την Αρμενία.

Οι Αζέροι ενίσχυσαν αργά αλλά σταθερά τις ένοπλες δυνάμεις τους και, το πιο σημαντικό, ενσωμάτωσαν έναν νέο τρόπο πολέμου χρησιμοποιώντας μεγάλες ποσότητες drones για τα οποία οι Αρμένιοι δεν είχαν και δεν έχουν ακόμη λύση.

Το Αζερμπαϊτζάν συγκέντρωσε μεγάλες ποσότητες drones αυτοκτονίας από το Ισραήλ, UCAV από την Τουρκία και πυροβολικό και πυραυλικά συστήματα από το Ισραήλ, τη Λευκορωσία, το Πακιστάν και τη Ρωσία με σταθερό στόχο να πάρουν πίσω τα εδάφη τους.

Καθώς και οι δύο χώρες είναι μέλη του CSTO και επίσημα δεν πολεμούν μεταξύ τους (παρόλο που συμμετείχαν πολλές τακτικές αρμενικές δυνάμεις), η αναγνώριση της Δημοκρατίας της Αρτσάχ ως εδάφους του Αζερμπαϊτζάν έδεσε ουσιαστικά τα χέρια της οργάνωσης που δικαίως δεν παρενέβη.

Μετά την ήττα των Αρμενίων μόνο η Ρωσία στάθηκε για να αποτρέψει τον πλήρη αφανισμό και να αγοράσει τον χρόνο που χρειαζόταν για να διευθετηθεί ειρηνικά η σύγκρουση.

Ο διάδρομος του Nakhkchivan ήταν ακόμα ένα μεγάλο ζήτημα. Η Αρμενία δεν επέτρεψε στο Αζερμπαϊτζάν να δημιουργήσει χερσαία σύνδεση με την αυτόνομη δημοκρατία του Ναχτσιβάν. Εάν εφαρμοζόταν, αυτό θα έδινε στο Αζερμπαϊτζάν ανεμπόδιστη πρόσβαση χωρίς αρμενικά σημεία ελέγχου μέσω της επαρχίας Syunik της Αρμενίας. Με μια ευρεία έννοια που θα συνέδεε την Τουρκία με τον υπόλοιπο τουρκικό κόσμο. Η ιδέα δεν ήταν μέρος της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός του 2020, αλλά εισήχθη αργότερα από τον Αλίεφ. Έκτοτε προωθείται από το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία, ενώ η Αρμενία έχει αντιταχθεί σε αυτό. Η απάντηση του Αζερμπαϊτζάν ήταν ένας λεγόμενος οικολογικός αποκλεισμός του Αρτσάχ - που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια πολιτική δράση που στόχευε στο Μπακού - και πρόσφατα η συγκέντρωση στρατευμάτων για ένα τελευταίο χτύπημα.

Η παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων για την κοινή άσκηση με αρμενικές μονάδες και η πολιτική υποστήριξη από ορισμένους δυτικούς ηγέτες δεν ήταν παρά συμβολική.

Οι ντόπιοι εκπαιδεύτηκαν σε περισσότερο ή λιγότερο έλεγχο ταραχών που μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε οικιακές καταστάσεις. 

Οι Αρμένιοι που πολεμούν πολιτικά ο ένας τον άλλον. 

Ο Πασινιάν στριμώχτηκε και ακόμη και αυτός θα αντιμετωπίζεται ως προδότης, κάτι που σε κάποιο βαθμό είναι επειδή ευθυγραμμίζεται με το WEF και τον Σόρος. Για την καταστροφή μόνο οι Αρμένιοι μπορούν να κατηγορηθούν. 

Είχαν αρκετό χρόνο για να προσπαθήσουν να βρουν μια λύση, αλλά σε αυτό το μονοπάτι κάτι πήγε στραβά και οι συνέπειες είναι εμφανείς.

Αυτό που μπορούν να ελπίζουν οι υπόλοιποι είναι ότι αυτή η αναγκαστική «μετάβαση» θα περάσει όσο πιο εύκολα μπορεί, χωρίς εθνοκάθαρση και αιματοχυσία. 

Ορισμένοι κύκλοι στη Δύση θα ήθελαν να δουν έναν νέο πόλεμο στα ρωσικά σύνορα και κάποιοι στα σύνορα με το Ιράν, αλλά αυτό δεν είναι πιθανό να συμβεί. 

Ανεξάρτητα από το πόσο ανταγωνιστικά είναι τα κόμματα, η κοινή λογική μπορεί να επικρατήσει.

Μετάφραση προσαρμογή κειμένου frixos

πηγή: Black Mountain Analysis