του Προκόπη Μπίχτα
«Θα σας δώσω ένα διάσημο παράδειγμα… Ο Λένιν στις 3 Μαρτίου του 1918, εξακολουθούσε να είναι στην εξουσία με την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων και να κυβερνούν την Ρωσία οι κομμουνιστές; Ναι! Τότε λοιπόν ο Λένιν υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη με τη Γερμανία και την Αυστρία.» - Κ. Ζουράρις. Σε συνέντευξη που έδωσε σε ιστοσελίδα της Λάρισας στις 13/6/2016.
Μ’ αυτό το μεγαλειώδες επιχείρημα ο βουλευτής Ζουράρις προσπαθεί να δικαιολογήσει την υπογραφή των μνημονίων από την κυβέρνησή του, την παράδοση της χώρας και την καταστροφή του ελληνικού λαού. Το «διάσημο» παράδειγμα του «διάσημου» διανοητή είναι κενό περιεχομένου, όπως κι ο ίδιος. Ο βουλευτής Ζουράρις μας αναγκάζει να δούμε το περιβάλλον της εποχής που υπογράφηκε η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ και να συγκρίνουμε την πολιτική του Λένιν με την πολιτική του Τσίπρα (!!).
Η Σοβιετική Ένωση, στις αρχές του 1918 βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού, με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Στο εσωτερικό είχε να αντιμετωπίσει τις φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής στον αγροτικό τομέα που έπρεπε να ξεπεραστούν, την καθυστέρηση της βιομηχανικής ανάπτυξης, την πείνα που είχε γενικευθεί εξ’ αιτίας της τακτικής της «καμμένης γης» που εφάρμοζαν οι κουλάκοι και τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων και της συνομοσπονδίας των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Στις δεύτερες περιλαμβάνονταν γαιοκτήμονες, μικροαστοί δημοκράτες, συντηρητικοί, πολίτες της μεσαίας τάξης, αντιδραστικοί, φιλομοναρχικοί, φιλελεύθεροι, στρατηγοί, μη μπολσεβίκοι σοσιαλιστές που είχαν παράπονα και δημοκρατικοί μεταρρυθμιστές εθελοντικά ενωμένοι μόνο λόγω της αντίθεσής τους με την επαναστατική κυβέρνηση. Οι στρατιωτικές τους δυνάμεις ήσαν ενισχυμένες με αναγκαστικές στρατολογίες και τρομοκρατία και είχαν εξωτερική βοήθεια. Με επικεφαλής τον στρατηγό Γιουντένιτς, τον ναύαρχο Κολτσάκ και τον στρατηγό Ντενίκιν, έγιναν γνωστές σαν το Λευκό Κίνημα (μερικές φορές αναφέρονται και ως “Λευκός Στρατός”) και ήλεγχαν σημαντικά τμήματα της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας για το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου.
Στο εξωτερικό μαινόταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η νεογέννητη ΕΣΣΔ είχε να αντιμετωπίσει την Γερμανία και την Αυστροουγγαρία. Για να ελαφρυνθεί η πίεση από το εξωτερικό, η επαναστατική κυβέρνηση υπέγραψε την συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που περιείχε δυσμενέστατους όρους για την νεότευκτη Σοβιετική Ένωση. Ο λόγος που υπογράφηκε εκείνη η συνθήκη ήταν η σωτηρία της επανάστασης που, ακόμα δεν είχε επικρατήσει. Η φράση του Λένιν (τον οποίο φαίνεται ότι μελετά σε βάθος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ο Ζουράρις), ήταν: «έχει γεννηθεί ένα μωρό που πρέπει να ζήσει και να μεγαλώσει με κάθε θυσία».
Αντίθετα, τον Ιανουάριο του 2015 οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν την διακυβέρνηση μιας χώρας η οποία, αν και σε καθεστώς μνημονίων, διέθετε μια οικονομία σε μέσο επίπεδο ανάπτυξης (συγκριτικά με τις οικονομίες των ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας κ.λ.π.), είχε το μεγαλύτερο ΑΕΠ στην περιοχή των Βαλκανίων, τεράστιο ορυκτό πλούτο, ομοιογενή πληθυσμό, ιστορία και παράδοση και όλα τα άλλα στοιχεία που συγκροτούν την τεράστια γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου. Επίσης είχε την υποστήριξη μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού και μπορούσε, αν τηρούσε τις προεκλογικές του υποσχέσεις, να κερδίσει την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του, όπως έδειξε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Ακόμα, αν εφάρμοζε την κατάλληλη εξωτερική πολιτική και εκμεταλλευόταν τις τρομακτικές αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες και μικρότερες δυνάμεις του καπιταλιστικού συστήματος, θα εύρισκε με μεγάλη ευκολία ισχυρότατους συμμάχους. Όμως αντί για το σύνθημα «να σωθεί και να ευημερήσει ο λαός με κάθε θυσία», η κυβέρνηση Τσίπρα έριξε το σύνθημα «να σωθούν οι διεθνείς τοκογλύφοι με κάθε θυσία». Τις συνέπειες τις βιώνουμε όλοι.
Δεν υπάρχει καμία ομοιότητα μεταξύ της υπογραφής της συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ και της υπογραφής και εφαρμογής των μνημονίων. Το επιχείρημα του διανοητή Ζουράρι είναι εφαρμογή των αρχών του μεταμοντέρνου, που αποτελεί την φιλοσοφία της παγκοσμιοποίησης. Αφαιρεί το ιστορικό περιβάλλον από τα γεγονότα, τα ισοπεδώνει και τα παρουσιάζει σαν ποιοτικά όμοια. Όπως φαίνεται, αν του πει κάποιος «χθες χιόνισε στη Σαχάρα, δεν είναι εκπληκτικό;», αυτός θα απαντήσει με άνεση «και λοιπόν; Στην Αλάσκα χιονίζει συνέχεια»!
«Θα σας δώσω ένα διάσημο παράδειγμα… Ο Λένιν στις 3 Μαρτίου του 1918, εξακολουθούσε να είναι στην εξουσία με την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων και να κυβερνούν την Ρωσία οι κομμουνιστές; Ναι! Τότε λοιπόν ο Λένιν υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη με τη Γερμανία και την Αυστρία.» - Κ. Ζουράρις. Σε συνέντευξη που έδωσε σε ιστοσελίδα της Λάρισας στις 13/6/2016.
Μ’ αυτό το μεγαλειώδες επιχείρημα ο βουλευτής Ζουράρις προσπαθεί να δικαιολογήσει την υπογραφή των μνημονίων από την κυβέρνησή του, την παράδοση της χώρας και την καταστροφή του ελληνικού λαού. Το «διάσημο» παράδειγμα του «διάσημου» διανοητή είναι κενό περιεχομένου, όπως κι ο ίδιος. Ο βουλευτής Ζουράρις μας αναγκάζει να δούμε το περιβάλλον της εποχής που υπογράφηκε η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ και να συγκρίνουμε την πολιτική του Λένιν με την πολιτική του Τσίπρα (!!).
Η Σοβιετική Ένωση, στις αρχές του 1918 βρισκόταν στην κόψη του ξυραφιού, με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Στο εσωτερικό είχε να αντιμετωπίσει τις φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής στον αγροτικό τομέα που έπρεπε να ξεπεραστούν, την καθυστέρηση της βιομηχανικής ανάπτυξης, την πείνα που είχε γενικευθεί εξ’ αιτίας της τακτικής της «καμμένης γης» που εφάρμοζαν οι κουλάκοι και τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων και της συνομοσπονδίας των αντεπαναστατικών δυνάμεων. Στις δεύτερες περιλαμβάνονταν γαιοκτήμονες, μικροαστοί δημοκράτες, συντηρητικοί, πολίτες της μεσαίας τάξης, αντιδραστικοί, φιλομοναρχικοί, φιλελεύθεροι, στρατηγοί, μη μπολσεβίκοι σοσιαλιστές που είχαν παράπονα και δημοκρατικοί μεταρρυθμιστές εθελοντικά ενωμένοι μόνο λόγω της αντίθεσής τους με την επαναστατική κυβέρνηση. Οι στρατιωτικές τους δυνάμεις ήσαν ενισχυμένες με αναγκαστικές στρατολογίες και τρομοκρατία και είχαν εξωτερική βοήθεια. Με επικεφαλής τον στρατηγό Γιουντένιτς, τον ναύαρχο Κολτσάκ και τον στρατηγό Ντενίκιν, έγιναν γνωστές σαν το Λευκό Κίνημα (μερικές φορές αναφέρονται και ως “Λευκός Στρατός”) και ήλεγχαν σημαντικά τμήματα της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας για το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου.
Στο εξωτερικό μαινόταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η νεογέννητη ΕΣΣΔ είχε να αντιμετωπίσει την Γερμανία και την Αυστροουγγαρία. Για να ελαφρυνθεί η πίεση από το εξωτερικό, η επαναστατική κυβέρνηση υπέγραψε την συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που περιείχε δυσμενέστατους όρους για την νεότευκτη Σοβιετική Ένωση. Ο λόγος που υπογράφηκε εκείνη η συνθήκη ήταν η σωτηρία της επανάστασης που, ακόμα δεν είχε επικρατήσει. Η φράση του Λένιν (τον οποίο φαίνεται ότι μελετά σε βάθος η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ο Ζουράρις), ήταν: «έχει γεννηθεί ένα μωρό που πρέπει να ζήσει και να μεγαλώσει με κάθε θυσία».
Αντίθετα, τον Ιανουάριο του 2015 οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανέλαβαν την διακυβέρνηση μιας χώρας η οποία, αν και σε καθεστώς μνημονίων, διέθετε μια οικονομία σε μέσο επίπεδο ανάπτυξης (συγκριτικά με τις οικονομίες των ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας κ.λ.π.), είχε το μεγαλύτερο ΑΕΠ στην περιοχή των Βαλκανίων, τεράστιο ορυκτό πλούτο, ομοιογενή πληθυσμό, ιστορία και παράδοση και όλα τα άλλα στοιχεία που συγκροτούν την τεράστια γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου. Επίσης είχε την υποστήριξη μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού και μπορούσε, αν τηρούσε τις προεκλογικές του υποσχέσεις, να κερδίσει την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του, όπως έδειξε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Ακόμα, αν εφάρμοζε την κατάλληλη εξωτερική πολιτική και εκμεταλλευόταν τις τρομακτικές αντιθέσεις ανάμεσα στις μεγάλες και μικρότερες δυνάμεις του καπιταλιστικού συστήματος, θα εύρισκε με μεγάλη ευκολία ισχυρότατους συμμάχους. Όμως αντί για το σύνθημα «να σωθεί και να ευημερήσει ο λαός με κάθε θυσία», η κυβέρνηση Τσίπρα έριξε το σύνθημα «να σωθούν οι διεθνείς τοκογλύφοι με κάθε θυσία». Τις συνέπειες τις βιώνουμε όλοι.
Δεν υπάρχει καμία ομοιότητα μεταξύ της υπογραφής της συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ και της υπογραφής και εφαρμογής των μνημονίων. Το επιχείρημα του διανοητή Ζουράρι είναι εφαρμογή των αρχών του μεταμοντέρνου, που αποτελεί την φιλοσοφία της παγκοσμιοποίησης. Αφαιρεί το ιστορικό περιβάλλον από τα γεγονότα, τα ισοπεδώνει και τα παρουσιάζει σαν ποιοτικά όμοια. Όπως φαίνεται, αν του πει κάποιος «χθες χιόνισε στη Σαχάρα, δεν είναι εκπληκτικό;», αυτός θα απαντήσει με άνεση «και λοιπόν; Στην Αλάσκα χιονίζει συνέχεια»!
πηγή: στον Τοίχο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου