Εξουσία ή Λόγος. Ένας αέναος πόλεμος

   

Του Γιώργου Χαραλαμπίδη


Είμαστε σε πόλεμο !

Είναι ένας πόλεμος που διαρκεί χιλιάδες χρόνια τώρα.

Είναι ένας πόλεμος που τα πεδία των μαχών, είναι μέσα στο μυαλό κάθε ανθρώπου, αλλά και έξω, σε τοπικό, σε κοινωνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Οι αντιμαχόμενες παρατάξεις είναι δύο.

Η Εξουσία και ο Λόγος.  

Δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος στην σύγκρουση αυτή. Η ουδετερότητα είναι ανέφικτη. Και άνευ νοήματος!

Ατομικά, αυτό που μας εντάσσει σε έναν από τους δύο χώρους, είναι το είδος της συμπεριφοράς που ανάγουμε σε κανόνα ζωής.

Αν η βία, η υποκρισία και η απάτη, η αδιαφορία, ή μίγμα αυτών, είναι οι συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν την επαφή μας με τον εσωτερικό μας εαυτό, αλλά και με τους άλλους γύρω, τότε το στρατόπεδο της εξουσίας έχει μια θέση για μας.

Αν όχι, τότε βαδίζουμε στα δύσκολα μονοπάτια του Λόγου.

Κοινωνικά, ισχύουν οι ίδιες προϋποθέσεις.

Η εξουσία θέλει να επιβάλλει και να επιβάλλεται! Και της αρέσει! Από ένα σημείο και μετά, όταν η συνείδηση ατονεί, τα άτομα που βρίσκονται στο χώρο της εξουσίας, είναι σαν ναρκοεξαρτώμενα. Θέλουν τη δόση τους! Απεχθάνονται τον στοχασμό και θέλουν να έχουν σκλάβους να τους υπηρετούν! Ή είναι άτομα εθισμένα στο να σκύβουν το κεφάλι!

Ο Λόγος είναι το αντίθετο! Θέλει να τον επιλέξεις! Και να τον επιλέγεις κάθε στιγμή! Και να προχωράτε Μαζί! Και να μην τον προδίδεις στην εξουσία!

Ο χώρος της Εξουσίας, είναι μια πυραμιδοειδής κοινωνική κατασκευή. Στην κορυφή βρίσκεται αυτός ή αυτό που θέλει να βλέπει και να ελέγχει τα πάντα. Ο παντόπτης οφθαλμός. Ο Big Brother. Αυτό που θέλει να πάρει τη θέση της συνείδησης, στη συνείδηση σου.

Την κορυφή της εξουσίας, την στηρίζουν τα κάτω στρώματα της λεγόμενης Ιεραρχίας:

Κόμματα, Πολιτικοί, Στρατός, Εκκλησία, Δικαστήρια, Μ.Μ.Ε., Τράπεζες, Σχολεία, Εργολάβοι, Έμποροι, Βιομήχανοι, Μάνατζερς, Γκόλτεν μπόις εντ γκερλς, Εφοπλιστές, Γαιοκτήμονες, Συμβολαιογράφοι, Τελώνες και Φαρισαίοι!..

Κι όλο αυτό το οικοδόμημα στηρίζεται πάνω σε μια πολυπληθή βάση σκλάβων. Όπως είναι φανερό, οι επάνω είναι αναγκασμένοι να κρατούν όσο το δυνατόν πιο αλυσοδεμένους τους κάτω, αφού πάνω τους στηρίζονται, κι αν κάνουν πως μετακινούνται, τότε θα καταρρεύσει η πυραμίδα.

Ο Λόγος δεν έχει ιεραρχίες. Σκορπίζεται ανάμεσα στους ανθρώπους και προσπαθεί να βρει γόνιμα μυαλά για να ριζώσει, φαντασία για να βλαστήσει, μνήμες για να διατηρηθεί, γλώσσες για να μεταδοθεί. Σε δέχεται αν τον δεχτείς, σε απορρίπτει αν τον απορρίψεις!.. Στον Λόγο, πάμε μαζί! Δεν υπάρχει λόγος να είναι κάποιος αρχηγός, αφού αρχηγός είναι ο Λόγος.

Λόγος είναι, να έχεις συναίσθημα.

  Όταν μάθεις ότι ο γείτονας σου έμεινε άνεργος, νιώθεις την αγωνία του, φροντίζεις να μην τον αφήνεις μόνο στην απελπισία του και μοιράζεσαι μαζί του το φαγητό σου, τότε ναι, έχεις συναίσθημα.

  Όταν ακούς ότι η πατρίδα σου κινδυνεύει κι εσύ συνεχίζεις να μετράς την είσπραξη της ημέρας, ή λες, τώρα δεν μπορώ πάω διακοπές, τότε δεν έχεις συναίσθημα.

Λόγος είναι, να έχεις λογική.

  Όταν σου λένε χρωστάς τους μισθούς πέντε χρόνων και δεν ρωτάς, «γιατί;», δεν έχεις λογική.

  Όταν αυτοί που σε καταχρέωσαν και απειλούν να σου πάρουν τα πάντα, κατεβαίνουν στις εκλογές και τους ξαναψηφίζεις, τότε δεν έχεις λογική.

  Όταν ακούς να ξεπουλιέται η πατρίδα σου και δεν σκέφτεσαι τι θ’ απογίνουν τα παιδιά σου χωρίς πατρίδα, τότε δεν έχεις λογική. Λογική έχεις, όταν οργανώνεσαι με τους συνανθρώπους σου ώστε να αντιμετωπίσεις μια επίθεση στην οποία είναι αδύνατον να ανταπεξέλθεις μόνος.

Λόγος είναι, να έχεις συνείδηση.

  Όταν ακούς ότι έχει καταρρεύσει το σύστημα υγείας της Ελλάδας, ότι η φτώχεια χτυπά καθημερινά εκατοντάδες πόρτες και αγωνίζεσαι ώστε ν’ αποκατασταθεί η ζημιά, προς όφελος και των άλλων αλλά και το δικό σου, αφού αντιλαμβάνεσαι ότι οι αρρώστιες και η φτώχεια είναι μεταδοτικές, τότε ναι έχεις συνείδηση.

  Όταν ακούς ότι οι Κινέζοι υποχρεώνονται να εργάζονται δεκατέσσερις ώρες την ημέρα, με μισθό το ένα πέμπτο του δικού σου και σκέφτεσαι, «καλά που η Κίνα είναι μακριά κι εγώ δεν είμαι Κινέζος!», τότε δεν έχεις συνείδηση.

  Όταν η εξουσία σου λέει, ότι η Γη της ανήκει, ότι εσύ είσαι ενοικιαστής της, και της χρωστάς το ενοίκιο, κι εσύ κοιτάς με το στόμα ανοιχτό και με βλέμμα απλανές, τότε δεν έχεις συνείδηση.

Αλλά Λόγος δεν είναι να έχεις κάποιο από τα παραπάνω. Λόγος είναι να τα έχεις όλα, στο μέγιστο βαθμό, στην καλύτερη ποιότητα και σε αρμονική συνύπαρξη. Μπορείς να ισχυριστείς ότι γεννήθηκες χωρίς την ικανότητα να νιώθεις συναισθήματα; χωρίς την δυνατότητα να σκέπτεσαι; χωρίς συνείδηση;

Πότε τα έχασες; Ποιος σου τα πήρε; Το σπουδαιότερο: Μπορείς να τα ξαναβρείς;

Αν ναι έλα πίσω, στο σπίτι σου, το Λόγο. Στο σπίτι που μπορείς να νιώσεις, να γνωρίσεις, να μάθεις, να βρεις αγάπη!

Αν όχι κάτσε με την εξουσία. Οι αλυσίδες δεν ενοχλούν, αυτόν που δεν κινείται!

Η εξουσία δεν θέλει να έχεις συναισθήματα, εκτός του φόβου της εξουσίας.

Η εξουσία δεν θέλει να έχεις λογική. Θέλει να υπακούς χωρίς αντιρρήσεις.

Η εξουσία δεν θέλει να έχεις δική σου συνείδηση. Θέλει να είναι αυτή, η συνείδηση σου.

Μοιραία στα πάνω πατώματα της πυραμίδας της εξουσίας, ακούγονται γλέντια και μουσικές. Στην περιοχή γύρω από τη βάση της, στεναγμοί απόγνωσης και βογκητά πόνου. Αυτό που κρατάει την βάση της πυραμίδας της εξουσίας, είναι ο φόβος, η συνήθεια, η προσμονή ότι κάποιος από πάνω θα πέσει και θα βρεις την ευκαιρία να αρπάξεις τη θέση του.

Η εξουσία, φρόντισε να σου κλείσει τα αυτιά και τα μάτια. Τα αντικατέστησε με την τηλεόραση. Έτσι βλέπεις και ακούς μόνον ότι αυτή θέλει.

Η εξουσία, σου καθορίζει, πώς να ζεις, πώς να διασκεδάζεις, πώς να δουλεύεις, πώς να καταναλώνεις, πώς να είσαι σκλάβος της!

Η εξουσία, σε διδάσκει πώς να ξοδεύεις το χρόνο σου ανταγωνιζόμενος με τους συνανθρώπους σου, αντί να συμβιώνεις μ’ αυτούς, ίσος προς ίσον, με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Η εξουσία, τελειοποιεί και πληθαίνει, τα ναρκωτικά για να σε αποχαυνώνει, τα όπλα γιατί σε φοβάται.

Η εξουσία, σου βρήκε και θεό. Τον λένε Χρήμα! Γι αυτόν ζεις, γι αυτόν παιδεύεσαι, αυτόν ονειρεύεσαι, γι αυτόν πεθαίνεις! 

Μόνο που τον θεό σου τον κατασκευάζει και τον ελέγχει αυτή!

Τελευταία φημολογείται ότι η πυραμίδα της εξουσίας, βρήκε έναν καινούργιο τρόπο για να ελέγχει τη βάση της, για να αποφύγει την πιθανότητα να ταρακουνηθεί και να καταρρεύσει. Το μικροτσίπ! Θα υποχρεωθούν όλοι, λέει, να εμφυτεύσουν ένα τέτοιο πραγματάκι μέσα τους, αυτό θα είναι η ταυτότητα τους, ο λογαριασμός μισθοδοσίας τους, το στίγμα τους ανά πάσα στιγμή, η ζωή και ο θάνατος.

Θα μου πεις και τι έγινε, μήπως τώρα δεν μας ελέγχει; 

Θα σου απαντήσω: Αϊ στην εξουσία! Μην γυρίσεις όμως να μου πεις, ότι δεν ήξερες, ότι ξεγελάστηκες…

Προσπάθησα να σου πω με λίγα λόγια σε τι είδους πόλεμο είμαστε.

Μην σου περάσει από το μυαλό ότι δεν θα πάρεις μέρος. Μη σου περάσει από το μυαλό, ότι μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις την εξουσία με τα δικά της μέσα. Άλλο που δεν θέλει! Κι αν σκέφτεσαι ν’ αδιαφορήσεις για το λόγο που σου μεταφέρω, στοχάσου: Υπάρχει περίπτωση να σε ξεχάσει η εξουσία; Καθημερινά σου στέλνει τους λογαριασμούς της! Και τους πληρώνεις! Κι ύστερα μυξοκλαίς, «ότι δεν φτάνουν!». Κι όταν θα σε καλέσει να κάνεις το «καθήκον» σου, δηλαδή να πεθάνεις σ’ ένα στημένο πόλεμο, για να μην σου δώσει ότι σου έταξε και σου οφείλει, θα πας, και θα λες: «Μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς!».

Μην είσαι υποκριτής! Μπορείς να αντιδράσεις. Σκέψου το χρέος σου στον άνθρωπο που έχεις μέσα σου! Σκέψου το χρέος σου στα παιδιά σου, στην οικογένεια σου, στην πατρίδα σου, στην ιστορία σου και τους προγόνους σου, στην Γη που χαρίστηκε σ’ όλους μας χωρίς ανταλλάγματα! Ψάξε να βρεις τον Λόγο! Πού; Είναι παντού ολόγυρα! Μόνο που η εξουσία σε έχει κάνει να μην τον βλέπεις! Να μην τον ακούς! Αν προσπαθήσεις λίγο, συναισθανόμενος, σκεπτόμενος και με συνείδηση, χωρίς να βιάζεσαι, χωρίς να λες δεν έχω χρόνο (γιατί άραγε; τον έταξες στην εξουσία;), θα τον βρεις!

Από πότε έχεις να διαβάσεις ένα βιβλίο; Από πότε έχεις να περιηγηθείς στο ίντερνετ σε μια ιστοσελίδα με αξιόλογο περιεχόμενο; Από πότε έχεις να διαβάσεις ένα κείμενο σαν αυτό; Από πότε έχεις ν’ ακούσεις μια διάλεξη; Πόσο καιρό έχεις να βρεθείς με ανθρώπους που μιλούν σκεπτόμενοι, που δεν φλυαρούν; Είναι φυσιολογικό να μην είναι στην καθημερινότητά σου τέτοιες δραστηριότητες; Και ναι! Είναι πιο κουραστικές από το τηλεκοντρόλ!..

Αν αποφασίσεις ότι είσαι με τον Λόγο, μην ακούς ότι θα πάρει χρόνο η προετοιμασία! Δεν ξέρουν τι λένε!

Αν αποφασίσεις να ξυπνάς τρεις συνανθρώπους σου την εβδομάδα, και καθένας απ’ αυτούς άλλους τρεις, σε δέκα βδομάδες θα είμαστε πάνω από τριάντα χιλιάδες, σε είκοσι, πάνω από δύο δισεκατομμύρια! Ξυπνητοί!

Πώς; Μα λέγοντας την αλήθεια! Ότι είμαστε σε πόλεμο! Και στον πόλεμο, πολεμάς για τη ζωή ή πεθαίνεις!.. Ξύπνα!

Για να νικήσουμε την εξουσία, το μόνο που θα χρειαστεί, είναι να μην κάνουμε τίποτε. Τίποτε που να τροφοδοτεί τις μηχανές της, πολεμικές και άλλες. Γιατί η εξουσία, την δική μας ενέργεια στρέφει εναντίον μας! Απλά θα της δείξουμε ότι την αποστρεφόμαστε! Θα γίνουμε ο καθρέφτης που θα καθρεφτίζεται το φριχτό της πρόσωπο! Και θα πετρώσει!

Θα χρειαστεί όμως να τροφοδοτήσουμε και να φροντίσουμε τον Λόγο, την Αλήθεια, τον Συνάνθρωπο.

Θα χρειαστεί να αποδείξουμε ότι είμαστε Άνθρωποι!

Ή ότι δεν είμαστε! 

                                                                                                                                  Ο Λόγος

Για τα παιδιά που χάθηκαν στη Γάζα...

Με μια φωτογραφία , ο Ισραηλινός καλλιτέχνης Armir Schiby, τιμά τη μνήμη του Ahed Atef Bakr, του Zakaria Ahed Bakr, του Mohamed Ramez Bakr και του Ismael Mohamed Bakr, των τεσσάρων νεκρών παιδιών που δολοφονήθηκαν από ισραηλινές βόμβες  την ώρα που έπαιζαν ποδόσφαιρο στην παραλία της Γάζας.

Στο κολάζ του Amir Schiby, μια μπάλα ποδοσφαίρου κυλά στην άκρη της παραλίας και και η αντανάκλαση από τις σιλουέτες των τεσσάρων δολοφονημένων παιδιών που παίζουν...

«Μη-συμβατικές Θεωρίες»

Το φθινόπωρο του 2007 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ» της Θεσσαλονίκης το βιβλίο «Μη-συμβατικές θεωρίες: Οι κερδοσκόποι του “ελληνισμού” και ο φενακισμός των αφελών», με το οποίο επιχείρησα να διερευνήσω ένα νοσηρό φαινόμενο, πλευρές του οποίου εκτίθενται στις σελίδες του, που καλλιεργούσε ψευδείς προσδοκίες, αλλά και την ημιμάθεια, την παραπληροφόρηση και την αποχαύνωση διαρκώς και ευρύτερων στρωμάτων του ελληνικού λαού και κυρίως των νεώτερων γενεών, που παραπαίουν ανάμεσα στις εξειδικευμένες, στενά χρηστικές και επομένως παντελώς άχρηστες για μετέπειτα «γνώσεις» των Φροντιστηρίων και ένα εγκληματικά απαξιωμένο, ψυχοφθόρο και ακατάλληλο «εκπαιδευτικό σύστημα», στο οποίο, η μεγάλη πλειονότητα των μαθητών, σύμφωνα με την περιγραφή ενός απελπισμένου εκπαιδευτικού: «τούβλα μπαίνουν και κούτσουρα βγαίνουν».

Αυτή η τρομακτική διαπίστωση για την συνεχιζόμενη μορφωτική υποβάθμιση των νέων ανθρώπων υπήρξε ένα από τα βασικότερα ερεθίσματα που με παρακίνησαν να γράψω αυτό το βιβλίο. Το δεύτερο ερέθισμα, που επιβεβαίωνε την θλιβερή κατάσταση αμορφωσιάς και ημιμάθειας που προαναφέρθηκε, περιγράφεται στις σελίδες του βιβλίου με την συνειδητοποίηση των τραγικών επιπτώσεων της υπάρχουσας κατάστασης που δημιουργεί αυτό που ονόμασα «Σύνδρομο του Βασιλάκη»:

«…Έμεινα σιωπηλός για αρκετή ώρα αναλογιζόμενος την πνευματική σύγχυση στην οποία είχε περιπέσει ο Βασιλάκης και την μεταμόρφωσή του σε έναν φανατικό «ξεραόλα» μπουκωμένο με «μη-συμβατικές» άχρηστες αηδίες τις οποίες πιστεύει για αδιαμφισβήτητες αλήθειες («το σύνδρομο του Βασιλάκη»), πληρώνοντας έτσι το τίμημα για το «έγκλημά» του που δεν ήταν άλλο από το ότι διψούσε «να μάθει» αυτά που ουδείς ενδιαφέρθηκε να του διδάξει στο σχολείο με σοβαρότητα και «μεράκι»: Την Ιστορία της χώρας του, την προϊστορία και το απώτερο παρελθόν της, την καταγωγή του λαού της, την γλώσσα και την ιστορία της, την σχέση της με άλλες γλώσσες, το γιατί εκτιμούν οι άλλοι λαοί αυτά που είπαν κάποιοι αρχαίοι στοχαστές και τα οποία ουδείς Βασιλάκης πρόκειται να διδαχθεί (πλην ίσως σπανιοτάτων εξαιρέσεων) σε σχολική αίθουσα ελληνικού δημοσίου εκπαιδευτηρίου. Από τότε αποφάσισα να «κράζω» και να «ξεφωνίζω» κάθε «μη-συμβατικό» καραγκιόζη, καλοπροαίρετο ή απατεώνα, «ψώνιο» ή «ελληνέμπορα», αφελή ή τσαρλατάνο και όλους εκείνους που εκμεταλλευόμενοι την φιλομάθεια ή έστω την αφέλεια κάποιων, όχι μόνον κερδοσκοπούν εις βάρος συνελλήνων, αλλά προκαλούν και ανεπανόρθωτη ζημιά στον διανοητικό και μορφωτικό ορίζοντά τους με τα πνευματικά σκουπίδια που τους «πασάρουν».

Όπως έγραφα στην «Εισαγωγή» του βιβλίου:

«…Τα τελευταία χρόνια βλέπουν το φως της δημοσιότητας με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς, που αγγίζουν γεωμετρική πρόοδο, διάφορα «απροσδόκητα» κείμενα και θεωρίες για την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπου αναπτύσσονται όλο και πιο απίθανες απόψεις και φαντασιώσεις.

Πέρα όμως από τα δημοσιεύματα διαφόρων «εξειδικευμένων» περιοδικών και την κυκλοφορία βιβλίων με αμφιλεγόμενο (τουλάχιστον) περιεχόμενο, οι νέες τεχνολογίες παρέχουν πλέον την δυνατότητα, μέσω ειδικών σελίδων του Διαδικτύου, να παρουσιάζονται εξωφρενικές θεωρίες Συνωμοσιολογίας και Αποκρυφισμού, «αναλύσεις» και «αποκαλύψεις» περί της ελληνικής Ιστορίας και Προϊστορίας, περί νέων «ερμηνειών» των καθιερωμένων επιστημονικών απόψεων και περί άλλων τινών, που η ηπιότερη αξιολόγησή τους είναι ότι κυμαίνονται μεταξύ παράνοιας και ψυχωσικού παραληρήματος.

Η αντίδραση των περισσοτέρων σε αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα είναι είτε η αδιαφορία («άσε να εκτονωθούν οι άνθρωποι!», είναι το συνηθισμένο σχόλιο), είτε η ειρωνεία και ο σαρκασμός («γιατί συγχύζεσαι; παλαβοί και ψώνια θα υπάρχουν πάντοτε», είναι μια άλλη συνηθισμένη αντιμετώπιση)…».

«…Το πρόβλημα αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ πιο σύνθετο και οι ρίζες του πήγαιναν πολύ πιο βαθιά από όσο μπορούσε να πιστέψει κάποιος μετά από μια επιπόλαια θεώρηση και εύκολη κριτική. Έκρινα λοιπόν ότι υπάρχει ανάγκη να ασχοληθούμε συστηματικά με το φαινόμενο και να επιχειρήσουμε μια ερμηνεία του, που θα μπορέσει να εξηγήσει την απομώρανση σοβαρών, πανέξυπνων και ικανότατων ανθρώπων, που γίνονται εύκολα θύματα φενακισμού με θεωρίες και απόψεις τουλάχιστον φαιδρές και εξόφθαλμα ανυπόστατες, όπως προκύπτει ύστερα από μια στοιχειωδώς λογική/επιστημονική διερεύνηση. Μια πρώτη ερμηνεία που προκύπτει είναι ότι κάτω από την επιφάνεια και το κοινωνικό προσωπείο του καθενός μας, βρίσκονται σε εξέλιξη διεργασίες και ψυχολογικά απωθημένα, που αποκτούν ανεξέλεγκτα διέξοδο σε εύκολες θεωρίες φυγής από την πραγματικότητα και την καθημερινότητα. Εκείνο ίσως που κάνει όλα αυτά συχνά μη ανιχνεύσιμα, είναι η χρήση διαφόρων ευφημισμών, όπως οι όροι «μη-συμβατική Ιστορία», «νέα επιστημονική θεώρηση», «αποκάλυψη της αλήθειας», «ξεσκέπασμα του ακαδημαϊκού κατεστημένου» και άλλα τέτοια ηχηρά. Οι ορολογίες αυτές χρησιμοποιούνται κατά κόρον, όχι μόνον προς άγραν αφελών, όπως θα μπορούσε να πιστέψει κάποιος, αλλά και για λόγους γενικότερων κοινωνικο – ψυχολογικών συνειρμών, φανερώνοντας σε τελική ανάλυση βαθύτερες υπαρξιακές, αλλά και εθνικές ανασφάλειες…».

Στα κεφάλαια του βιβλίου, πέρα από την παρουσίαση διαφόρων μη-συμβατικών θεωριών και την κατάρριψή τους με τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, προσπάθησα να διατυπώσω μια ερμηνεία αυτού του φαινομένου και τις αιτίες διάδοσής του:

«…Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό, μέσα σε μια επικίνδυνη και ακαθόριστη διεθνή σκηνή, ο μέσος Έλληνας να επιζητεί εθνική αυτοεπιβεβαίωση και κατά την γνώμη μου έτσι ερμηνεύονται τα ξεσπάσματα εθνικού παραληρήματος σε κάποιες επιτυχίες (δυστυχώς χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα) της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ή καλαθοσφαίρισης ή ακόμα και της Παπαρίζου, που εκφυλίζονται συνήθως σε τριτοκοσμικά πανηγύρια από τους χωρίς μέτρο και διψασμένους για δημοσιότητα πολιτικούς μας.

Η εναγώνια προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης σε συνδυασμό με τα πολλαπλά εθνικά αδιέξοδα (ορατά ακόμη και σε «επαγγελματίες αισιόδοξους» πολιτικούς αναλυτές, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε μαζί με την μικρή Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, τα οποία ως γνωστόν και δυστυχώς κρατούν μόνον τρεις μέρες!) δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα και υπέδαφος για την ανάπτυξη και διάδοση Θεωριών «Πανελληνισμού», «Αυτοχθονισμούς», μεταφυσικές πίστεις για Ομάδες «Ε» και διάφορα άλλα πνευματικά παράσιτα και σαπρόφυτα.

Πιστεύω λοιπόν ότι ακόμα και για εκείνους, που σε κάποια μεγαλύτερη ηλικία αντιλήφθηκαν την αξία του διαβάσματος, ισχύει ότι είναι δύσκολο να μεταμορφωθούν ξαφνικά σε «βιβλιοφάγους» και συνήθως στρέφονται στο διάβασμα «ελαφρών» αναγνωσμάτων, συνήθως ως υποκατάστατο των υπνωτικών!

Ο συνδυασμός αυτής της διαπιστωμένης απέχθειας των νεοελλήνων προς την μελέτη «σοβαρών» βιβλίων με τα προσωπικά αδιέξοδα και την ανάλογα διαμορφωμένη ψυχοπνευματική κατάσταση, οδηγεί αναπόφευκτα στην προσφυγή σε αναγνώσματα «παραμυθίας», που και εύκολα διαβάζονται και προσφέρουν παράλληλα παρηγοριά, εφησυχασμό και ευκαιρία για ονειροπόληση, εν είδει ψυχικού βαλσάμου…».

«…Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα απελπιστική αν αναλογισθούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι, το μέλλον των οποίων προδιαγράφεται θολό με μηδαμινές πιθανότητες αλλαγής του κλίματος. Παλιότερα, ένας απόφοιτος εξαταξίου Γυμνασίου, πέρα από το γεγονός ότι διέθετε αξιόλογες γενικές («εγκυκλοπαιδικές») γνώσεις και «μετείχε της ελληνικής Παιδείας» σε ικανοποιητικό ποσοστό, είχε αυξημένες πιθανότητες να βρει εργασία χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Σήμερα, οι νέοι φορτώνονται με πολλές εξειδικευμένες γνώσεις, αγνοοούν στοιχειώδη πράγματα, αποκτούν πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους, συχνά χωρίς αντίκρυσμα, τα ελληνικά τους είναι πανάθλια (υπενθυμίζω τον σάλο που είχε ξεσηκώσει πριν από μια δεκαετία περίπου η άγνοια των λέξεων «αρωγή» και «ευδοκίμηση» στο θέμα της Έκθεσης, των υποψηφίων στις πανελλαδικές εξετάσεις) και είναι τρομακτικά δύσκολο να βρουν δουλειά!…».

Υπενθυμίζω ότι όλα τα παραπάνω γράφτηκαν πριν από τον Οκτώβριο του 2007. Ας αναλογιστούμε το τι συμβαίνει σήμερα!

«…Ατυχέστατα, το αποκορύφωμα της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης που διέρχεται η χώρα εκτόξευσαν αυτά τα φαινόμενα σε δυσθεώρητα ύψη και αποκάλυψαν τις  χρόνιες στρεβλώσεις και τα σαθρά θεμέλια της νεοελληνικής κοινωνίας σε όλους σχεδόν τους τομείς και το τίμημα που θα κληθούμε πολύ σύντομα να πληρώσουμε θα είναι τρομακτικό, ανεξάρτητα της μικρής ή μεγάλης ευθύνης που είχε ο καθένας μας τα χρόνια που πέρασαν, επαναπαυμένοι και καθησυχασμένοι από την τεχνητή ευμάρεια και την γενικευμένη νοοτροπία του «δεν βαριέσαι βρε αδελφέ» και «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;».

Δυστυχώς αυτό το φίδι γιγαντώθηκε και αν δεν αντιδράσουμε, θα μας καταπιεί, αργά ή γρήγορα, όλους μας…

Δ. Ε. Ευαγγελίδης

Παραχάραξη μίας πατρίδας ή όταν ιδιωτικοποίηση είναι πρόδρομος γενοκτονιών.

frixos

Όταν ένας λαός στο βωμό του πρόσκαιρου κέρδους εκποιεί εθνικό πλούτο και εδάφη σε ιδιωτικά και αλλότρια  συμφέροντα,τα οποία θα έπρεπε να αποτελούν κληροδότημα στις επερχόμενες γενιές,

 τότε το μόνο που μπορεί να περιμένει είναι αυτό.

Αυτά συμβαίνουν τώρα στην Παλαιστίνη.
Σκέψου τι δέχεσαι να συμβεί στην πατρίδα σου.

Είσαι έτοιμος να προσφέρεις ένα τέτοιο μέλλον στα παιδιά σου?

frixos