του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)
Αν προσπαθούσε κανείς να προσδιορίσει την κατ’ εξοχήν διαφορά που διαχωρίζει τον κόσμο της Αραβικής Ανατολής από την Δύση είναι ότι η δεύτερη απαιτεί η πρώτη ενεργειακή ύλη, το πετρέλαιο να βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της. Η σημερινή βαθειά παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, χωρίς ακόμα να δείχνει με ποιο τρόπο μπορεί να ξεπεραστεί, αυξάνει τον ρόλο του πετρελαίου στην παγκόσμια οικονομία καθώς και τον αναπόφευκτο ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας-Κίνας μα και περιφερειακών δυνάμεων: Τουρκία, Ισραήλ, Ινδία.
Ωστόσο στην οδυνηρή και βάρβαρη ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας η λεγόμενη Δύση, τον Ύστερο Μεσαίωνα, άνοιξε τον δρόμο της προς την πρόοδο και τον πολιτισμό, με το κοσμοθεωρητικό στερεότυπο Δύση-Ανατολή. Η «Ευρώπη» απέκτησε αρχικά συνειδητή οντότητα μέσα από την σύγκρουση της με την Ανατολή!
Στην Ανατολή τοποθετούσαν βέβαια τους μωαμεθανούς Άραβες, τους Ιουδαίους μα και τους ορθοδόξους Έλληνες και Σλάβους.
Ο απόλυτος ηγεμονισμός της καθολικής εκκλησίας είχε επιβάλει μια ολοκληρωτική ιδεολογία η οποία πρέσβευε πως η Ανατολή ήταν κόσμος αντίχριστων και άθεων. Από αυτήν την θρησκευτική γελοιότητα πηγάζει η έννοια του «δίκαιου» πολέμου του «Bellum iustum», αναγκαίο παρεπόμενο μιας ιδεολογίας που χαρακτηρίζει από τότε τη Δύση.
Ο πρώτος «δίκαιος πόλεμος» ήταν οι Σταυροφορίες μεταξύ 1095 και 1270, στο όνομα του Θεού της αγίας ρωμαϊκής και καθολικής Εκκλησιάς και με τελικό στόχο την «απελευθέρωση» του τόπου γέννησης του Χριστού, της Παλαιστίνης, από τους «απίστους».
Οι παπάδες υποσχέθηκαν σε όσους έπεφταν πολεμώντας τους απίστους άμεση είσοδο στον παράδεισο. Με τα τέσσερα ευαγγέλια ανά χείρας (οι πιστοί χριστιανοί πιστεύουν ότι είναι 12!!) οι σταυροφόροι ξεχύθηκαν…Ήταν θέλημα Θεού ο πόλεμος και γι αυτό ιερός και δίκαιος.
Με αυτόν τον τρόπο αρχίζει μια μακρόχρονη πολεμική επιχείρηση στο όνομα της θρησκείας, ένα πρελούδιο σε μια τραγωδία που ακόμα παίζεται με οδυνηρή για τις μέρες μας πλοκή, αλλά όπως και να το κάνουμε τα κίνητρα, από τότε ως σήμερα ήταν ευγενή και είχε ιερό σκοπό. Τόσο ιερός ήταν ο σκοπός και τα κίνητρα των Δυτικών που γλωσσικά, αιώνες μετά, συχνά πυκνά τα μέτρα καταστολής και σωφρονισμού χαρακτηρίζονται ως «Σταυροφορίες». Στο σημείο αυτό αξίζει νομίζουμε να θυμηθούμε τον λεγόμενο «McCarthyism» και την ιερή με χριστιανικούς όρους «anti-communist crusade» που εξαπέλυσε…
Παρενθετικά νομίζουμε πως αξίζει να αναφέρουμε ότι η ελληνική μυθολογία συσχετίζει τον Πόλεμο με το Κράτος. Ο Κράτος εκτός του ότι ήταν ο τερατόμορφος υπηρέτης του Δία, είχε αδελφή του την Βία και ήταν γιος του δαίμονα Πάλλαντα-Πολέμου. Ως δαίμονας εφαρμόζει την θεία θέληση ώστε οι θεοί να παρεμβαίνουν και να δρουν στην ύλη και στην ψυχή των όντων. Δουλειά του Πάλλαντα-Πολέμου ήταν να διδάσκει στους ανθρώπους την πολεμική τέχνη. Σκοτώθηκε από την θεά Αθηνά, εξ’ ου και Παλλάδα, η οποία τον έγδαρε και με το δέρμα του έφτιαξε φόρεμα!
Ο μύθος αυτός ως αξιοθαύμαστος λαξευτής της αλήθειας μας διδάσκει πως ο πόλεμος και οι σφαγές είναι θέλημα θεού και γι αυτό πάντα δίκαιος και πάντα ιερός!
Μα και η υπερμεγέθη ιστορική προοπτική του χριστιανού Απόστολου Παύλου, όπως αυτή περιγράφεται στην επιστολή του «Προς Ρωμαίους» έφτασε ως τις μέρες μας. Ο απόστολος του θεού, δίκαια θα λέγαμε, αναφέρει: «Κάθε άνθρωπος ας υποτάσσεται εις εκείνους που κατέχουν ανωτέρας εξουσίας εν τη πολιτεία. Διότι το καθεστώς του Κράτους με τας εξουσίας του είναι σύμφωνον με το σχέδιον του Θεού(…)» Και για τον Καίσαρα… ή μήπως για τον Μπούς τον Ομπάμα …τον Τράμπ ίσως (;) υπογραμμίζει: «δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν, το σύμβολο της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας. Την φορεί διά να τιμωρή και διά θανάτου ακόμη κάθε άτακτον στοιχείον. Διότι είναι υπηρέτης του Θεού, εκδικητής που έχει εντολήν και δικαίωμα να επιβάλλη τιμωρίας εις κάθε κακοποιόν».
Στην αντίπερα όχθη το Ισλάμ από την γέννηση του δεν υπήρχε ως θεσμοποιημένη θρησκεία. Ουδέποτε ταυτίστηκε με τον ιεραρχικό θεσμό της εκκλησίας και ποτέ δεν αναγνώρισε την ιδιότητα του κλήρου ως μεσολαβητή ανάμεσα στον θεό και τον πιστό. Ακόμα και τα τζαμιά είναι μεν ιεροί τόποι αλλά μόνο όταν οι πιστοί στον θεό προσέρχονται για να προσευχηθούν.Τότε μόνο αποκτούν ιερότητα, μετά είναι απλώς κτίσματα.
Το Ισλάμ συνδύασε την θρησκεία με μια εθνοποιό κοσμοθεωρία διαμορφώνοντας έτσι μια κοσμική θρησκεία που σκοπό είχε να ενώσει σε μια κοινωνία πολλούς λαούς που σφάζονταν μεταξύ τους για τον έλεγχο του εμπορίου από τον ινδικό ωκεανό προς την Μεσόγειο.
Η κοσμοθεωρία του Ισλάμ είναι ένα σύνολο από αντιλήψεις, πεποιθήσεις και αρχές που έρχονται να ρυθμίσουν την στάση του ατόμου μέσα στην μια κοινωνία γι αυτό και απαιτεί την υποταγή όλων στους κανόνες.
Ο σπουδαίος θεοποιός Μωάμεθ κατάλαβε πως θα μπορούσε να φτιάξει πιο γρήγορα ένα κράτος που θα αφομοίωνε θρησκευτικά τους λαούς παρά να τους αφομοιώσει με την κατάκτηση. Τον πόλεμο, το «Τζιχάντ» ο Μωάμεθ το χρησιμοποίησε για να δώσει λύσεις σε οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Ο πρωτο-ισλαμισμός με το «Τζιχάντ» απέβλεπε στην ένωση της Αραβίας και το ξεπέρασμα των κοινωνικών αντιθέσεων.
Ο Προφήτης των Αράβων ήθελε να καταφέρει από μια χαοτική πανσπερμία λαών να δημιουργήσει ένα έθνος και μια θρησκεία η οποία είναι ένα κράμα απλουστευμένου χριστιανισμού με ολίγον Ιουδαϊσμό για την νοστιμιά και να συνενώσει τους Άραβες κάτω από τη σκεπή ενός νέου κράτους, του ισλαμικού.
Όμως αυτή η ουτοπία του Μωάμεθ δεν ευοδώθηκε ποτέ. Το Ισλάμ, και με το θρησκευτικό κέλυφος του, συνέχισε να διέπεται από διαμάχες, αντιθέσεις και εσωτερικούς ανταγωνισμούς.
Η αγριότητα των εμφυλίων πολέμων των Αράβων αποτελούν αδιαμφισβήτητο γεγονός όμως ήταν μικροπόλεμοι και συρράξεις μικρών στρατών που όποιος και αν ήταν ο νικητής δεν άλλαζε κάτι στο κοινωνικό πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής.
Η ανατροπή έρχεται στην περιοχή όταν τα ταμπούρλα της χριστιανοσύνης έδωσαν το σύνθημα στους σταυροφόρους να ανοίξουν την διάβαση του θανάτου στους «άπιστους» και βάρβαρους Άραβες.
Η πίστη στον όποιο θεό ποτέ δεν μείωσε στους πιστούς τού την βαρβαρότητα και την κτηνωδία. Όμως στον δυτικό κόσμο όποτε αναφέρονται στις Σταυροφορίες τις παρουσιάζουν σαν ηρωικές μάχες ανάμεσα σε δίκαιους, πολιτισμένος και ρομαντικούς χριστιανούς ιππότες και βάρβαρων κατακτητών των Αγίων Τόπων.
Το είδος της ιστορικής ανάμνησης που διατηρούμε από τις Σταυροφορίες μας το μαρτυρεί η ετυμολογική συγγένεια της λέξης crusades και της λέξης cruise, της κρουαζιέρας δηλαδή!
Ωστόσο οι κατακτήσεις των Σταυροφόρων που έγιναν για οικονομική και εδαφική κυριαρχία των ευρωπαίων ηγεμόνων και του Πάπα προσέφεραν στους Άραβες δυο νέα στοιχεία που αξιοποιήθηκαν όπως έπρεπε: το φεουδαλικό μοντέλο διακυβέρνησης και οι νίκες των σταυροφόρων δίδαξαν στους Άραβες την δύναμη του «ιερού» και «δίκαιου» πολέμου!
Ο «ιερός πόλεμος» στην ανατολή, η κατάκτηση, οι σφαγές, οι δούλοι και η λεηλασία δηλαδή, αποτέλεσε το σύνδρομο μιας δυναμικής που οδήγησε την Δυτική Ευρώπη σε κοινωνική πολιτική και οικονομική ανανέωση ύστερα μια σκοτεινή περίοδο, τον μεσαίωνα, όπου κυριαρχούσε για την πλειοψηφία των δουλοπάροικων η οξύτατη επιθυμία, στο «όνομα του Θεού» πάντα, για ένα κομμάτι έστω και άθλιας ζωής. Μα και οι φεουδάρχες είχαν φτάσει σε μια κατάσταση όπου μπορούμε να μιλάμε για την δημιουργία μιας στρατιάς ηγεμόνων που κυριολεχτικά ψωμολυσούσαν.
Έπρεπε να βρεθεί μια διέξοδος…
Με τον «ιερό πόλεμο» ο παπισμός αναζητούσε κύρος, οι έμποροι να πάρουν στα χέρια τους το δρόμο του μεταξιού, οι άρχοντες να αποκτήσουν τα πλούτη της ανατολής, γη και δουλοπάροικους και οι ευρωπαίοι ηγεμόνες να ενισχύσουν την θέση τους κατακτώντας νέα εδάφη, μετατρέποντας ταυτόχρονα την βυζαντινή αυτοκρατορία σε δορυφόρο τους.
Η απάντηση της Ανατολής στην επίθεση των πολιτισμένων χριστιανών της Δύσης θα δοθεί, στους αιώνες που ακολούθησαν, από το σκληρό χέρι των Οθωμανών οι οποίοι έφτασαν ως την Βιέννη κραδαίνοντας το λάβαρο του «ιερού πολέμου»!
Όταν οι ΗΠΑ προετοίμαζαν το έδαφος για τον πόλεμο στο Ιράκ, ο «ιερός πόλεμος», ο «δίκαιος πόλεμος», ήταν μερικοί από τους όρους που αναφέρονταν κατά κόρον. Στη γραμμή των σταυροφοριών ο Τζορτζ Μπους διακήρυττε: «Με τη δύναμη του Θεού στο πλευρό μας, θα θριαμβεύσουμε στο Ιράκ».
Επιπροσθέτως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «θεσμοθετεί» παντού το ιδεολογικό, πολιτικό οπλοστάσιο, επινοώντας ανάμεσα σε άλλα μυστικιστικά τους «άξονες του κακού».
Από την άλλη μεριά με επιστολή που παρουσίασε το αραβικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα ο Μπιν Λάντεν διακήρυξε: «Η σταυροφορία κατά του Ισλάμ έχει ενταθεί. Ο κόσμος έχει χωριστεί στα δύο. Μέρος του βρίσκεται υπό τον αρχηγό των απίστων, τον Μπους, και το άλλο μισό υπό το λάβαρο του Ισλάμ, να αντισταθούμε κατά αδίκου θα μας ισχυροποιήσει».
Οι πόλεμοι αν και γίνονται στο όνομα και με την βοήθεια μιας ανώτερης δύναμης, οι ρίζες τους εντοπίζονται σε γήινους και ιμπεριαλιστικούς παράγοντες όπως: οικονομία, πολιτική, φυσικές πηγές, γεωστρατηγικά συμφέροντα…
Ο «ιερός πόλεμος» στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν πρόσφατα στη Συρία εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο ενεργειακής παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ το οποίο προσπάθησε και προσπαθεί να υλοποιήσει με τον πιο βάναυσο τρόπο. Βραχυπρόθεσμα, το σχέδιο περιελάμβανε την πολιτική διαχείριση του Ιράκ και της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Ωστόσο οι αντιθέσεις και το μοίρασμα τής ηγεμονίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και τα εταιρικά συμφέροντα οι αγωγοί των πετρελαίων και των φυσικών αερίων, παίζουν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν την μάχη της χριστιανικής και πολιτισμένης Δύσης και πρέπει οπωσδήποτε να διασφαλιστούν. Αυτά, για τον «πολιτισμένο κόσμο» είναι αξίες! Όμοιες με αυτές των σταυροφόρων που ποθούσαν την απελευθέρωση των «Αγίων Τόπων»…
Ο ισλαμικός τρομοκρατικός πόλεμος έχει να κάνει κυρίως με την πολιτική τάξη στις αραβικές χώρες και την παρουσία αμερικανικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων στα Αραβικά κράτη, παρά με την επέκταση της εδαφικής κυριαρχίας εις «το όνομα του θεού». «Εγκαινίασαν» ωστόσο ένα νέο είδος πολέμου: την αιφνίδια και άνανδρη επίθεση στο εσωτερικό των δυτικών κρατών από εκπαιδευμένους «καμικάζι» τυπικά άγνωστης προέλευσης, και με θύματα ανύποπτους και άμαχους πολίτες.
Η πρακτική αυτή των τρομοκρατών ομοιάζει με τις «παράπλευρες απώλειες» των πολιτισμένων δυτικών. Για αυτά τα θύματα ακούσαμε πρώτη φορά το 1999, όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία. Ατάραχοι εκπρόσωποι τύπου του ΝΑΤΟ χαρακτήριζαν όσους δολοφονούσαν «παράπλευρες απώλειες».
Η φρασεολογία αυτή χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Αλλά ποιος νοιάζεται αν δολοφονηθούν από «έξυπνες βόμβες» 100.000 ή 500.000 ή 1.000.000 Αφγανοί, Ιρακινοί, Σύριοι ή…. αν το Ισραήλ εφαρμόζει μια συγκαλυμμένη και αργή γενοκτόνα πολιτική απέναντι στους Παλαιστίνιους; Ποιος θα δώσει έστω και μια δεκάρα για τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που πνίγονται στην Μεσόγειο προσπαθώντας να ξεφύγουν από την αθλιότητα και τους πολέμους;
Φυσικά δεν διαφέρει ο λόγος των Δυτικών από το λόγο των τζιχαντιστών καθώς στο όνομα της διάδοσης της «δημοκρατίας», έχουν την απαίτηση να επιβάλουν τις απόψεις τους στον Αραβικό κόσμο και σε όλο τον πλανήτη, καταπατώντας την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια των λαών, για να ικανοποιήσουν τους ξεδιάντροπους ιμπεριαλιστικούς στόχους τους!
Ωστόσο προϋπόθεση για την «ειρήνη», οι Αμερικανοί και η Δύση γενικότερα και παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις προτάσσουν τη συνεργασία με τους «μετριοπαθείς μουσουλμάνους».
«Μετριοπαθές» είναι το Ισλάμ που είναι έτοιμο να εξαπολύσει έναν πόλεμο εναντίων άλλων μωαμεθανών και να συνεργαστεί με την Δύση.
Όπως η Σαουδική Αραβία που σε συμμαχία με τις ΗΠΑ βομβαρδίζουν την Υεμένη για να «σταματήσουν τις επεμβάσεις του Ιράν στην περιοχή» σύμφωνα με τον Σαουδάραβα υπουργό Εξωτερικών Αντέλ αλ Τζουμπέιρ, ενώ ο πρίγκηπας και υπουργός Άμυνας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν δήλωσε: «Σε ταραγμένους καιρούς είναι καλό να έχεις ισχυρούς φίλους…Να γιατί η συμμαχία των ΗΠΑ με τη Σ.Αραβία είναι τόσο αξιόλογη».
Στην επιχείρηση «Καταιγίδα Αποφασιστικότητας» εναντίον της Υεμένης συμμετέχουν στο πλευρό της Ουάσιγκτον τα Εμιράτα, το Κατάρ, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, η Ιορδανία, το Μαρόκο και το Σουδάν.
Ωστόσο σύμφωνα με τον Γκύντερ Μάιερ, καθηγητής και ερευνητής για τον Αραβικό Κόσμο στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς: «Η σημαντικότερη πηγή χρηματοδότησης της ISIS προέρχονταν μέχρι στιγμής από τα αραβικά κράτη, κυρίως από τη Σαουδική Αραβία, αλλά και το Κατάρ, το Κουβέιτ και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αλλά πιο σημαντική χώρα είναι σε κάθε περίπτωση η Σαουδική Αραβία». (Από άρθρο της Deutsche Welle με τίτλο Ποιοί χρηματοδοτούν τους τζιχαντιστές;)
Είναι γνωστό πως οι Σαουδαράβες διοχετεύουν τεράστια κεφάλαια προκειμένου να δημιουργήσουν πυρήνες και να εξοπλίσουν τις πλέον ακραίες μορφές του ισλαμισμού, τον ουαχαβισμό ή τον σαλαφισμό. Άλλωστε η πλειοψηφία των μισθοφόρων της ISIS που έδρασαν ή δρουν σε Λιβύη και Συρία σε είναι Σαουδάραβες. Η Σαουδική Αραβία είναι το πιο ακραίο ισλαμικό κράτος στο κόσμο και η πιο χαϊδεμένη σύμμαχος διαχρονικά των κυβερνήσεων των ΗΠΑ.
Έχουμε και παλαιοτέρα τονίσει πως ο Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου, με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.
Εν τω μεταξύ στην φτωχή Υεμένη ένα παιδί πεθαίνει κάθε 10 λεπτά εξαιτίας του υποσιτισμού, της διάρροιας ή λοιμώξεων του αναπνευστικού, ενώ η πείνα στον παιδικό πληθυσμό έχει αγγίξει το «υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών» καθώς περίπου 2,2 εκατομμύρια παιδιά χρειάζονται επειγόντως τροφή και φροντίδα. Τουλάχιστον 462.000 παιδιά πάσχουν από σοβαρό οξύ υποσιτισμό… Σύμφωνα με τη UNICEF όλα αυτά, χωρίς όμως να κάνει λόγο ούτε για το γιατί, ούτε αναδεικνύει τον υπαίτιο!
Όσο για το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει από καιρό εκφράσει τις «σοβαρές ανησυχίες για την ταχέως επιδεινούμενη κατάσταση της ασφάλειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Υεμένη»! ! !
Δεν χρειάζεται νομίζουμε να εξετάσουμε περαιτέρω τις «ανησυχίες» των Ηνωμένων Εθνών.
Ας αρκεστούμε σε δυο διαπίστωσεις, πως τα γρανάζια του οργανισμού τα κινούν δυο ισχυροί μοχλοί: το ψεύδος και η δύναμη, και πως οι δρόμοι του πετρελαίου απαιτούν την λίβρα της σάρκας που δικαιούνται!
Ωστόσο στην οδυνηρή και βάρβαρη ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας η λεγόμενη Δύση, τον Ύστερο Μεσαίωνα, άνοιξε τον δρόμο της προς την πρόοδο και τον πολιτισμό, με το κοσμοθεωρητικό στερεότυπο Δύση-Ανατολή. Η «Ευρώπη» απέκτησε αρχικά συνειδητή οντότητα μέσα από την σύγκρουση της με την Ανατολή!
Στην Ανατολή τοποθετούσαν βέβαια τους μωαμεθανούς Άραβες, τους Ιουδαίους μα και τους ορθοδόξους Έλληνες και Σλάβους.
Ο απόλυτος ηγεμονισμός της καθολικής εκκλησίας είχε επιβάλει μια ολοκληρωτική ιδεολογία η οποία πρέσβευε πως η Ανατολή ήταν κόσμος αντίχριστων και άθεων. Από αυτήν την θρησκευτική γελοιότητα πηγάζει η έννοια του «δίκαιου» πολέμου του «Bellum iustum», αναγκαίο παρεπόμενο μιας ιδεολογίας που χαρακτηρίζει από τότε τη Δύση.
Ο πρώτος «δίκαιος πόλεμος» ήταν οι Σταυροφορίες μεταξύ 1095 και 1270, στο όνομα του Θεού της αγίας ρωμαϊκής και καθολικής Εκκλησιάς και με τελικό στόχο την «απελευθέρωση» του τόπου γέννησης του Χριστού, της Παλαιστίνης, από τους «απίστους».
Οι παπάδες υποσχέθηκαν σε όσους έπεφταν πολεμώντας τους απίστους άμεση είσοδο στον παράδεισο. Με τα τέσσερα ευαγγέλια ανά χείρας (οι πιστοί χριστιανοί πιστεύουν ότι είναι 12!!) οι σταυροφόροι ξεχύθηκαν…Ήταν θέλημα Θεού ο πόλεμος και γι αυτό ιερός και δίκαιος.
Με αυτόν τον τρόπο αρχίζει μια μακρόχρονη πολεμική επιχείρηση στο όνομα της θρησκείας, ένα πρελούδιο σε μια τραγωδία που ακόμα παίζεται με οδυνηρή για τις μέρες μας πλοκή, αλλά όπως και να το κάνουμε τα κίνητρα, από τότε ως σήμερα ήταν ευγενή και είχε ιερό σκοπό. Τόσο ιερός ήταν ο σκοπός και τα κίνητρα των Δυτικών που γλωσσικά, αιώνες μετά, συχνά πυκνά τα μέτρα καταστολής και σωφρονισμού χαρακτηρίζονται ως «Σταυροφορίες». Στο σημείο αυτό αξίζει νομίζουμε να θυμηθούμε τον λεγόμενο «McCarthyism» και την ιερή με χριστιανικούς όρους «anti-communist crusade» που εξαπέλυσε…
Παρενθετικά νομίζουμε πως αξίζει να αναφέρουμε ότι η ελληνική μυθολογία συσχετίζει τον Πόλεμο με το Κράτος. Ο Κράτος εκτός του ότι ήταν ο τερατόμορφος υπηρέτης του Δία, είχε αδελφή του την Βία και ήταν γιος του δαίμονα Πάλλαντα-Πολέμου. Ως δαίμονας εφαρμόζει την θεία θέληση ώστε οι θεοί να παρεμβαίνουν και να δρουν στην ύλη και στην ψυχή των όντων. Δουλειά του Πάλλαντα-Πολέμου ήταν να διδάσκει στους ανθρώπους την πολεμική τέχνη. Σκοτώθηκε από την θεά Αθηνά, εξ’ ου και Παλλάδα, η οποία τον έγδαρε και με το δέρμα του έφτιαξε φόρεμα!
Ο μύθος αυτός ως αξιοθαύμαστος λαξευτής της αλήθειας μας διδάσκει πως ο πόλεμος και οι σφαγές είναι θέλημα θεού και γι αυτό πάντα δίκαιος και πάντα ιερός!
Μα και η υπερμεγέθη ιστορική προοπτική του χριστιανού Απόστολου Παύλου, όπως αυτή περιγράφεται στην επιστολή του «Προς Ρωμαίους» έφτασε ως τις μέρες μας. Ο απόστολος του θεού, δίκαια θα λέγαμε, αναφέρει: «Κάθε άνθρωπος ας υποτάσσεται εις εκείνους που κατέχουν ανωτέρας εξουσίας εν τη πολιτεία. Διότι το καθεστώς του Κράτους με τας εξουσίας του είναι σύμφωνον με το σχέδιον του Θεού(…)» Και για τον Καίσαρα… ή μήπως για τον Μπούς τον Ομπάμα …τον Τράμπ ίσως (;) υπογραμμίζει: «δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν, το σύμβολο της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας. Την φορεί διά να τιμωρή και διά θανάτου ακόμη κάθε άτακτον στοιχείον. Διότι είναι υπηρέτης του Θεού, εκδικητής που έχει εντολήν και δικαίωμα να επιβάλλη τιμωρίας εις κάθε κακοποιόν».
Στην αντίπερα όχθη το Ισλάμ από την γέννηση του δεν υπήρχε ως θεσμοποιημένη θρησκεία. Ουδέποτε ταυτίστηκε με τον ιεραρχικό θεσμό της εκκλησίας και ποτέ δεν αναγνώρισε την ιδιότητα του κλήρου ως μεσολαβητή ανάμεσα στον θεό και τον πιστό. Ακόμα και τα τζαμιά είναι μεν ιεροί τόποι αλλά μόνο όταν οι πιστοί στον θεό προσέρχονται για να προσευχηθούν.Τότε μόνο αποκτούν ιερότητα, μετά είναι απλώς κτίσματα.
Το Ισλάμ συνδύασε την θρησκεία με μια εθνοποιό κοσμοθεωρία διαμορφώνοντας έτσι μια κοσμική θρησκεία που σκοπό είχε να ενώσει σε μια κοινωνία πολλούς λαούς που σφάζονταν μεταξύ τους για τον έλεγχο του εμπορίου από τον ινδικό ωκεανό προς την Μεσόγειο.
Η κοσμοθεωρία του Ισλάμ είναι ένα σύνολο από αντιλήψεις, πεποιθήσεις και αρχές που έρχονται να ρυθμίσουν την στάση του ατόμου μέσα στην μια κοινωνία γι αυτό και απαιτεί την υποταγή όλων στους κανόνες.
Ο σπουδαίος θεοποιός Μωάμεθ κατάλαβε πως θα μπορούσε να φτιάξει πιο γρήγορα ένα κράτος που θα αφομοίωνε θρησκευτικά τους λαούς παρά να τους αφομοιώσει με την κατάκτηση. Τον πόλεμο, το «Τζιχάντ» ο Μωάμεθ το χρησιμοποίησε για να δώσει λύσεις σε οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Ο πρωτο-ισλαμισμός με το «Τζιχάντ» απέβλεπε στην ένωση της Αραβίας και το ξεπέρασμα των κοινωνικών αντιθέσεων.
Ο Προφήτης των Αράβων ήθελε να καταφέρει από μια χαοτική πανσπερμία λαών να δημιουργήσει ένα έθνος και μια θρησκεία η οποία είναι ένα κράμα απλουστευμένου χριστιανισμού με ολίγον Ιουδαϊσμό για την νοστιμιά και να συνενώσει τους Άραβες κάτω από τη σκεπή ενός νέου κράτους, του ισλαμικού.
Όμως αυτή η ουτοπία του Μωάμεθ δεν ευοδώθηκε ποτέ. Το Ισλάμ, και με το θρησκευτικό κέλυφος του, συνέχισε να διέπεται από διαμάχες, αντιθέσεις και εσωτερικούς ανταγωνισμούς.
Η αγριότητα των εμφυλίων πολέμων των Αράβων αποτελούν αδιαμφισβήτητο γεγονός όμως ήταν μικροπόλεμοι και συρράξεις μικρών στρατών που όποιος και αν ήταν ο νικητής δεν άλλαζε κάτι στο κοινωνικό πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής.
Η ανατροπή έρχεται στην περιοχή όταν τα ταμπούρλα της χριστιανοσύνης έδωσαν το σύνθημα στους σταυροφόρους να ανοίξουν την διάβαση του θανάτου στους «άπιστους» και βάρβαρους Άραβες.
Η πίστη στον όποιο θεό ποτέ δεν μείωσε στους πιστούς τού την βαρβαρότητα και την κτηνωδία. Όμως στον δυτικό κόσμο όποτε αναφέρονται στις Σταυροφορίες τις παρουσιάζουν σαν ηρωικές μάχες ανάμεσα σε δίκαιους, πολιτισμένος και ρομαντικούς χριστιανούς ιππότες και βάρβαρων κατακτητών των Αγίων Τόπων.
Το είδος της ιστορικής ανάμνησης που διατηρούμε από τις Σταυροφορίες μας το μαρτυρεί η ετυμολογική συγγένεια της λέξης crusades και της λέξης cruise, της κρουαζιέρας δηλαδή!
Ωστόσο οι κατακτήσεις των Σταυροφόρων που έγιναν για οικονομική και εδαφική κυριαρχία των ευρωπαίων ηγεμόνων και του Πάπα προσέφεραν στους Άραβες δυο νέα στοιχεία που αξιοποιήθηκαν όπως έπρεπε: το φεουδαλικό μοντέλο διακυβέρνησης και οι νίκες των σταυροφόρων δίδαξαν στους Άραβες την δύναμη του «ιερού» και «δίκαιου» πολέμου!
Ο «ιερός πόλεμος» στην ανατολή, η κατάκτηση, οι σφαγές, οι δούλοι και η λεηλασία δηλαδή, αποτέλεσε το σύνδρομο μιας δυναμικής που οδήγησε την Δυτική Ευρώπη σε κοινωνική πολιτική και οικονομική ανανέωση ύστερα μια σκοτεινή περίοδο, τον μεσαίωνα, όπου κυριαρχούσε για την πλειοψηφία των δουλοπάροικων η οξύτατη επιθυμία, στο «όνομα του Θεού» πάντα, για ένα κομμάτι έστω και άθλιας ζωής. Μα και οι φεουδάρχες είχαν φτάσει σε μια κατάσταση όπου μπορούμε να μιλάμε για την δημιουργία μιας στρατιάς ηγεμόνων που κυριολεχτικά ψωμολυσούσαν.
Έπρεπε να βρεθεί μια διέξοδος…
Με τον «ιερό πόλεμο» ο παπισμός αναζητούσε κύρος, οι έμποροι να πάρουν στα χέρια τους το δρόμο του μεταξιού, οι άρχοντες να αποκτήσουν τα πλούτη της ανατολής, γη και δουλοπάροικους και οι ευρωπαίοι ηγεμόνες να ενισχύσουν την θέση τους κατακτώντας νέα εδάφη, μετατρέποντας ταυτόχρονα την βυζαντινή αυτοκρατορία σε δορυφόρο τους.
Η απάντηση της Ανατολής στην επίθεση των πολιτισμένων χριστιανών της Δύσης θα δοθεί, στους αιώνες που ακολούθησαν, από το σκληρό χέρι των Οθωμανών οι οποίοι έφτασαν ως την Βιέννη κραδαίνοντας το λάβαρο του «ιερού πολέμου»!
Όταν οι ΗΠΑ προετοίμαζαν το έδαφος για τον πόλεμο στο Ιράκ, ο «ιερός πόλεμος», ο «δίκαιος πόλεμος», ήταν μερικοί από τους όρους που αναφέρονταν κατά κόρον. Στη γραμμή των σταυροφοριών ο Τζορτζ Μπους διακήρυττε: «Με τη δύναμη του Θεού στο πλευρό μας, θα θριαμβεύσουμε στο Ιράκ».
Από την άλλη μεριά με επιστολή που παρουσίασε το αραβικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα ο Μπιν Λάντεν διακήρυξε: «Η σταυροφορία κατά του Ισλάμ έχει ενταθεί. Ο κόσμος έχει χωριστεί στα δύο. Μέρος του βρίσκεται υπό τον αρχηγό των απίστων, τον Μπους, και το άλλο μισό υπό το λάβαρο του Ισλάμ, να αντισταθούμε κατά αδίκου θα μας ισχυροποιήσει».
Οι πόλεμοι αν και γίνονται στο όνομα και με την βοήθεια μιας ανώτερης δύναμης, οι ρίζες τους εντοπίζονται σε γήινους και ιμπεριαλιστικούς παράγοντες όπως: οικονομία, πολιτική, φυσικές πηγές, γεωστρατηγικά συμφέροντα…
Ο «ιερός πόλεμος» στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν πρόσφατα στη Συρία εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σχέδιο ενεργειακής παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ το οποίο προσπάθησε και προσπαθεί να υλοποιήσει με τον πιο βάναυσο τρόπο. Βραχυπρόθεσμα, το σχέδιο περιελάμβανε την πολιτική διαχείριση του Ιράκ και της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Ωστόσο οι αντιθέσεις και το μοίρασμα τής ηγεμονίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και τα εταιρικά συμφέροντα οι αγωγοί των πετρελαίων και των φυσικών αερίων, παίζουν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν την μάχη της χριστιανικής και πολιτισμένης Δύσης και πρέπει οπωσδήποτε να διασφαλιστούν. Αυτά, για τον «πολιτισμένο κόσμο» είναι αξίες! Όμοιες με αυτές των σταυροφόρων που ποθούσαν την απελευθέρωση των «Αγίων Τόπων»…
Ο ισλαμικός τρομοκρατικός πόλεμος έχει να κάνει κυρίως με την πολιτική τάξη στις αραβικές χώρες και την παρουσία αμερικανικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων στα Αραβικά κράτη, παρά με την επέκταση της εδαφικής κυριαρχίας εις «το όνομα του θεού». «Εγκαινίασαν» ωστόσο ένα νέο είδος πολέμου: την αιφνίδια και άνανδρη επίθεση στο εσωτερικό των δυτικών κρατών από εκπαιδευμένους «καμικάζι» τυπικά άγνωστης προέλευσης, και με θύματα ανύποπτους και άμαχους πολίτες.
Η πρακτική αυτή των τρομοκρατών ομοιάζει με τις «παράπλευρες απώλειες» των πολιτισμένων δυτικών. Για αυτά τα θύματα ακούσαμε πρώτη φορά το 1999, όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία. Ατάραχοι εκπρόσωποι τύπου του ΝΑΤΟ χαρακτήριζαν όσους δολοφονούσαν «παράπλευρες απώλειες».
Η φρασεολογία αυτή χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Αλλά ποιος νοιάζεται αν δολοφονηθούν από «έξυπνες βόμβες» 100.000 ή 500.000 ή 1.000.000 Αφγανοί, Ιρακινοί, Σύριοι ή…. αν το Ισραήλ εφαρμόζει μια συγκαλυμμένη και αργή γενοκτόνα πολιτική απέναντι στους Παλαιστίνιους; Ποιος θα δώσει έστω και μια δεκάρα για τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που πνίγονται στην Μεσόγειο προσπαθώντας να ξεφύγουν από την αθλιότητα και τους πολέμους;
Φυσικά δεν διαφέρει ο λόγος των Δυτικών από το λόγο των τζιχαντιστών καθώς στο όνομα της διάδοσης της «δημοκρατίας», έχουν την απαίτηση να επιβάλουν τις απόψεις τους στον Αραβικό κόσμο και σε όλο τον πλανήτη, καταπατώντας την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια των λαών, για να ικανοποιήσουν τους ξεδιάντροπους ιμπεριαλιστικούς στόχους τους!
Ωστόσο προϋπόθεση για την «ειρήνη», οι Αμερικανοί και η Δύση γενικότερα και παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις προτάσσουν τη συνεργασία με τους «μετριοπαθείς μουσουλμάνους».
«Μετριοπαθές» είναι το Ισλάμ που είναι έτοιμο να εξαπολύσει έναν πόλεμο εναντίων άλλων μωαμεθανών και να συνεργαστεί με την Δύση.
Όπως η Σαουδική Αραβία που σε συμμαχία με τις ΗΠΑ βομβαρδίζουν την Υεμένη για να «σταματήσουν τις επεμβάσεις του Ιράν στην περιοχή» σύμφωνα με τον Σαουδάραβα υπουργό Εξωτερικών Αντέλ αλ Τζουμπέιρ, ενώ ο πρίγκηπας και υπουργός Άμυνας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν δήλωσε: «Σε ταραγμένους καιρούς είναι καλό να έχεις ισχυρούς φίλους…Να γιατί η συμμαχία των ΗΠΑ με τη Σ.Αραβία είναι τόσο αξιόλογη».
Στην επιχείρηση «Καταιγίδα Αποφασιστικότητας» εναντίον της Υεμένης συμμετέχουν στο πλευρό της Ουάσιγκτον τα Εμιράτα, το Κατάρ, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, η Ιορδανία, το Μαρόκο και το Σουδάν.
Ωστόσο σύμφωνα με τον Γκύντερ Μάιερ, καθηγητής και ερευνητής για τον Αραβικό Κόσμο στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς: «Η σημαντικότερη πηγή χρηματοδότησης της ISIS προέρχονταν μέχρι στιγμής από τα αραβικά κράτη, κυρίως από τη Σαουδική Αραβία, αλλά και το Κατάρ, το Κουβέιτ και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αλλά πιο σημαντική χώρα είναι σε κάθε περίπτωση η Σαουδική Αραβία». (Από άρθρο της Deutsche Welle με τίτλο Ποιοί χρηματοδοτούν τους τζιχαντιστές;)
Είναι γνωστό πως οι Σαουδαράβες διοχετεύουν τεράστια κεφάλαια προκειμένου να δημιουργήσουν πυρήνες και να εξοπλίσουν τις πλέον ακραίες μορφές του ισλαμισμού, τον ουαχαβισμό ή τον σαλαφισμό. Άλλωστε η πλειοψηφία των μισθοφόρων της ISIS που έδρασαν ή δρουν σε Λιβύη και Συρία σε είναι Σαουδάραβες. Η Σαουδική Αραβία είναι το πιο ακραίο ισλαμικό κράτος στο κόσμο και η πιο χαϊδεμένη σύμμαχος διαχρονικά των κυβερνήσεων των ΗΠΑ.
Έχουμε και παλαιοτέρα τονίσει πως ο Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου, με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.
Εν τω μεταξύ στην φτωχή Υεμένη ένα παιδί πεθαίνει κάθε 10 λεπτά εξαιτίας του υποσιτισμού, της διάρροιας ή λοιμώξεων του αναπνευστικού, ενώ η πείνα στον παιδικό πληθυσμό έχει αγγίξει το «υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών» καθώς περίπου 2,2 εκατομμύρια παιδιά χρειάζονται επειγόντως τροφή και φροντίδα. Τουλάχιστον 462.000 παιδιά πάσχουν από σοβαρό οξύ υποσιτισμό… Σύμφωνα με τη UNICEF όλα αυτά, χωρίς όμως να κάνει λόγο ούτε για το γιατί, ούτε αναδεικνύει τον υπαίτιο!
Όσο για το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει από καιρό εκφράσει τις «σοβαρές ανησυχίες για την ταχέως επιδεινούμενη κατάσταση της ασφάλειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Υεμένη»! ! !
Δεν χρειάζεται νομίζουμε να εξετάσουμε περαιτέρω τις «ανησυχίες» των Ηνωμένων Εθνών.
Ας αρκεστούμε σε δυο διαπίστωσεις, πως τα γρανάζια του οργανισμού τα κινούν δυο ισχυροί μοχλοί: το ψεύδος και η δύναμη, και πως οι δρόμοι του πετρελαίου απαιτούν την λίβρα της σάρκας που δικαιούνται!
πηγή: imerodromos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου