του Τιερί Μεϊσάν
Δεν γνωρίζουμε για την ώρα ποιος διέταξε τις επιθέσεις στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες. Απαγγέλθηκαν ορισμένες πιθανές πίστες. Ωστόσο, μόνο η υπόθεση για μια επιχείρηση η οποία αποφασίστηκε από τη Τουρκία μπορεί να στέκεται σήμερα. Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) αφηγείται τη μυστική σύγκρουση που στοιχειώνει τις σχέσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γαλλία και της Τουρκίας εδώ και πέντε χρόνια.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΔΑΜΑΣΚΟΣ (ΣΥΡΙΑ) | 28 MARS 2016
Το 2011, ο Αλέν Ζιπέ για τη Γαλλία και ο Αχμέτ Νταβούτογλου για την Τουρκία συμφώνησαν μυστικά να δημιουργήσουν ένα Σουνιστάν στο Ιράκ και τη Συρία (χρησιμοποιώντας το Ντάες/Daesh) και ένα ψευδο-Κουρδιστάν με σκοπό την εκδίωξη των Κούρδων της Τουρκίας. Το σχέδιο τους υποστηριζόταν από το Ισραήλ και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Είναι πολύ νωρίς για να προσδιοριστεί με βεβαιότητα ο χορηγός των επιθέσεων στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου 2015 και στις Βρυξέλλες στις 22 Μαρτίου 2016. Προς το παρόν, τα στοιχεία που θα εκθέσουμε δίνουν μια λογική εξήγηση.
Αμέσως μετά το θάνατο του ιδρυτή του τουρκικού ισλαμισμού, Νετζμετίν Ερμπακάν και ενώ μόλις είχε ξεκινήσει η «Αραβική Άνοιξη», η κυβέρνηση Ερντογάν συνήψε μυστική συμφωνία με τη Γαλλία. Σύμφωνα με έναν διπλωμάτη που τη μελέτησε, θέτει τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή της Τουρκίας στους πολέμους κατά της Λιβύης (ο οποίος μόλις είχε ξεκινήσει) και κατά της Συρίας (ο οποίος επρόκειτο να ακολουθήσει). Η Γαλλία, εκπροσωπούμενη από τον υπουργό Εξωτερικών της, Αλαίν Ζιπέ, δεσμεύτηκε μεταξύ άλλων να λύσει το «κουρδικό ζήτημα» χωρίς «να επηρεάζεται η ακεραιότητα του τουρκικού εδάφους»· μια μπερδεμένη φόρμουλα για να σημάνει ότι θα δημιουργηθεί αλλού ένα ψευδο-Κουρδιστάν όπου θα εκδιωχτούν τα μέλη του PKK. Αυτό το σχέδιο εθνοκάθαρσης, το οποίο δεν είναι κάτι καινούργιο , είχε μέχρι τώρα συζητηθεί αποκλειστικά στην ισραηλινή στρατιωτική βιβλιογραφία που περιέγραφε το νέο Κράτος αλληλεπικαλυπτόμενο από την Συρία και το Ιράκ.
Στις 31 Οκτωβρίου 2014, ο Φρανσουά Ολάντ συνοδεύει τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στα σκαλιά των Ηλυσίων. Ένας άλλος προσκαλεσμένος, ο Κούρδος Σαλίχ Μουσλίμ, μόλις έφυγε διακριτικά από την πίσω πόρτα.
Αυτή είναι η στιγμή της Μάχης του Κομπάνι. Για αρκετούς μήνες, οι Κούρδοι της Συρίας θα υπερασπιστούν την πόλη εναντίον του Νταές/Daesh. Η νίκη τους κατά των τζιχαντιστών θα αντιστρέψει τη πολιτική σκακιέρα: αν θέλουμε πραγματικά να πολεμήσουμε τους τζιχαντιστές πρέπει να συμμαχήσουμε με τους Κούρδους. Οι Κούρδοι της Συρίας απέκτησαν την συριακή ιθαγένεια με την έναρξη του πολέμου, μέχρι τότε ήταν Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες στη Συρία, που εκδιώχτηκαν από τη χώρα τους κατά τη διάρκεια της καταστολής της δεκαετίας του ’80. Τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θεωρούσαν τότε το PKK, κύρια κουρδική οργάνωση στην Τουρκία, ως τρομοκρατική οργάνωση. Από τούδε και στο εξής, θα διακρίνουν το κακό τουρκικό ΡΚΚ από το καλό συριακό YPG, παρότι οι δύο οργανώσεις είναι αδελφές.
Μετά τη μάχη του Κομπάνι, ο Φρανσουά Ολάντ αλλάζει στρατόπεδο και δίνει την υποστήριξη του στους Κούρδους και δέχεται στα Ηλύσια, στις 8 Φεβρουαρίου 2015, μια αντιπροσωπεία του YPG.
Πραγματική διπλωματική βόμβα, στις 8 Φεβρουαρίου 2015, η Γαλλία κάνει πίσω από τη προηγούμενη δέσμευσή της. Ο Φρανσουά Ολάντ δέχεται στα Ηλύσια, επίσημα αυτή τη φορά, την πιστή στον Οτζαλάν, συμπρόεδρο των Κούρδων της Συρίας, Άσια Αμπντουλάχ, και την διοικητή Νεσρίν Αμπντουλάχ με στρατιωτική στολή λεοπάρδαλης. Ο σαλίχ Μουσλίμ απουσιάζει από τη συνάντηση.
Ο Ερντογάν αντιδρά παραγγέλλοντας στο Νταές/Daesh μια βομβιστική επίθεση στη Suruç εναντίον μιας φιλοκουρδικής διαδήλωσης στις 20 Ιουλίου 2015.
Αξιοποιώντας την δυτική αντί-τρομοκρατική ρητορική, κηρύσσει τότε τον πόλεμο ταυτόχρονα στο Ντάες/Daesh και στους Κούρδους, αλλά χρησιμοποιεί τα στρατιωτικά μέσα του μόνο κατά των τελευταίων. Με αυτό τον τρόπο τερματίζει την κατάπαυση του πυρός και ξαναρχίζει τον εμφύλιο πόλεμο στην ίδια τη χώρα του. Η έλλειψη ενός ψευδο-Κουρδιστάν στη Συρία, θα προκαλέσει την έξοδο των Κούρδων προς την Ευρώπη.
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015, η δημοσίευση της φωτογραφίας ενός πνιγμένου Κουρδόπουλου σηματοδοτεί την αρχή ενός τεράστιου κύματος μετανάστευσης από την Τουρκία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως προς τη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων, οι Γερμανοί ηγέτες καλωσορίζουν αυτή τη μαζική εισροή νέων εργαζομένων τους οποίους χρειάζεται η βαριά τους βιομηχανία, ενώ τα μίντια εκφράζουν τη συμπόνια τους για τους πρόσφυγες που φέρονται να εγκαταλείπουν τη συριακή δικτατορία. Στην συνέχεια, στις 29 Σεπτεμβρίου, οι Γάλλοι και Γερμανοί θα εκμεταλλευτούν την εμπάθεια προς τους μετανάστες για να μελετήσουν τη δυνατότητα επιδότησης της συνέχισης του πολέμου με την καταβολή 3 δις. ευρώ στη Τουρκία· ένα δώρο που θα παρουσιαστεί στην κοινή γνώμη ως ανθρωπιστική βοήθεια για τους πρόσφυγες.
Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2015, η Ρωσία άρχισε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των τζιχαντιστών όλων των αποχρώσεων. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν λιποθυμάει βλέποντας το τέλος του σχεδίου του. Ενθαρρύνει τότε τον Σαλίχ Μουσλίμ να ξεκινήσει μια επιχείρηση βίαιης κουρδοποίησης της βόρειας Συρίας. Κουρδικές ταξιαρχίες αποβάλουν Άραβες και Ασσυρίους καθηγητές από τα σχολεία και τους αντικαθιστούν με Κούρδους. Οι Σύροι επαναστάτησαν και κάλεσαν τους Ρώσους οι οποίοι ηρέμησαν τη κατάσταση, όχι χωρίς να αναφέρουν όμως τη δυνατότητα μελλοντικής ομοσπονδιοποίησης της Συρίας. Η Γαλλία βρίσκεται στους απόντες συνδρομητές.
Στις 13 Νοεμβρίου, ο Τούρκος αγανακτισμένος με τον Φρανσουά Ολάντ παίρνει τη Γαλλία ως όμηρο και οργανώνει επιθέσεις στο Παρίσι, προκαλώντας 130 θανάτους και 413 τραυματίες.
Έγραφα τότε: « Οι διαδοχικές γαλλικές κυβερνήσεις έχουν σχηματίσει συμμαχίες με κράτη των οποίων οι αξίες είναι αντίθετες με εκείνες της Δημοκρατίας. Καταρχήν δεσμεύτηκαν να διεξάγουν μυστικούς πολέμους για λογαριασμό τους, και μετά αποσύρθηκαν. Ο Πρόεδρος Ολάντ, ο προσωπικός αρχηγός του Επιτελείου του στρατηγός Benoit Puga, ο υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς και ο προκάτοχός του Ζιπέ, είναι σήμερα υποκείμενα εκβιασμού εκ του οποίου δεν θα μπορέσουν να εξέλθουν, εκτός και αν αποκαλύψουν σε τι κίνδυνο έβαλαν τη χώρα τους και πως την παραπλάνησαν».
Τρομοκρατούμενο το Παρίσι επιστρέφει εσπευσμένα στο σχέδιο Ζιπέ του 2011. Με το Λονδίνο, θα περάσει στις 20 Νοεμβρίου το ψήφισμα 2249 από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης του Νταές/ Daesh, θέλει να δικαιολογήσει τη κατάκτηση της βόρειας Συρίας για τη δημιουργία, επιτέλους, αυτού του ψευδο-Κουρδιστάν, όπου ο Ερντογάν θα μπορεί να απελάσει τους Κούρδους του. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία αναθεωρούν ελαφρώς το κείμενο έτσι ώστε η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο να μη μπορούν να παρέμβουν χωρίς να ζητήσουν την άδεια από τη Συρία· μια κατάσταση που θυμίζει την αποτυχημένη αποικιοκρατική επιχείρηση του 1956, όταν γαλλικά και βρετανικά στρατεύματα προσπάθησαν να καταλάβουν τη διώρυγα του Σουέζ, με την υποστήριξη του Ισραήλ και της Τουρκίας, αλλά αναγκάστηκαν να αποσυρθούν ενώπιον των συμφωνημένων μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.
Κατά τη διάρκεια των πεντέμισι μηνών της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, οι τουρκορωσικές σχέσεις δεν έπαψαν να επιδεινώνονται. Η επίθεση κατά της πτήσης 9268 Metrojet στο Σινά, οι κατηγορίες του Βλαντιμίρ Πούτιν στη σύνοδο κορυφής της G20 στην Αττάλεια, η κατάρριψη του Sukhoi-24 και οι ρωσικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, η δημοσίευση αεροφωτογραφιών του νερόμυλου βυτιοφόρων που μετέφεραν το κλεμμένο πετρέλαιο από το Νταές/Daesh μέσω της Τουρκίας, κ.λπ.
Μετά την εξέταση κήρυξης πόλεμου εναντίον της Τουρκίας, η Ρωσία αποφάσισε τελικά να παίξει πιο διακριτικά και να υποστηρίξει το PKK κατά της κυβέρνησης Ερντογάν. Ο Σεργκέι Λαβρόφ κατάφερε να πείθει πείσει τον αμερικανό εταίρο του να εκμεταλλευτούν την επικείμενη αποσταθεροποίηση της Τουρκίας για να οργανώσουν την ανατροπή του δικτάτορα Ερντογάν. Το τουρκικό καθεστώς, το οποίο γνωρίζει ότι απειλείται τόσο από τη Ρωσία όσο και από τις ΗΠΑ, προσπαθεί να ξαναχτίσει συμμαχίες. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου πήγε στις 5 Μαρτίου στην Τεχεράνη, ενώ ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών, Μοχάμεντ Javad Ζαρίφ, ήρθε στην Άγκυρα στις 18 Μαρτίου. Αλλά η Ισλαμική Δημοκρατία δεν προτίθεται να τα χαλάσει με τους δυο Μεγάλους.
Στις 14 Μαρτίου, ο Πούτιν ανακοίνωσε την απόσυρση των ρωσικών βομβαρδιστικών αεροπλάνων, το σχέδιο του ψευδο-Κουρδιστάν ξαναγίνεται επομένως δυνατόν. Αλλά η Μόσχα και η Ουάσινγκτον περνάνε ένα βήμα μπροστά: αρχίσουν να παραδίδουν, έμμεσα, όπλα στο ΡΚΚ.
Ατυχία, αυτή τη φορά, η ΕΕ δεν θέλει πια να ακούσει για αποικισμό της βόρειας Συρίας. Η πλειονότητα των κρατών μελών ακολουθεί την εξωτερική πολιτική που επιβάλλεται από το Παρίσι για πέντε χρόνια, με την έλλειψη επιτυχίας που γνωρίζουμε. Για να σηματοδοτήσουν τη νευρικότητα τους, μερικά κράτη, όπως το Βέλγιο, έχουν χορηγήσει πολιτικό άσυλο σε Κούρδους ηγέτες από τη Τουρκία. Επιδεικνύουν τη κακή διάθεση τους κατά τη σύνοδο κορυφής ΕΕ-Τουρκίας στις 17 και 18 Μαρτίου και αναγκάζονται τελεσίδικα να υιοθετήσουν τη χορήγηση 3 δισ. ευρώ ετησίως στην Άγκυρα.
Κατήγγειλα τότε τη συμπεριφορά των ευρωπαϊκών ελίτ οι οποίες, τυφλωμένες από την αντι-συριακή εμμονή τους, αναπαράγουν το ίδιο λάθος όπως το 1938. Εκείνη την εποχή, με την εμμονή στον αντικομμουνισμό τους, είχαν υποστηρίξει τον καγκελάριο Χίτλερ κατά τη διάρκεια της προσάρτησης της Αυστρίας και κατά τη διάρκεια της κρίσης των Σουδητών (συμφωνίες του Μονάχου), χωρίς να συνειδητοποιούν ότι είχαν οπλίσει τον βραχίονα που θα τους χτύπαγε.
Κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής ΕΕ-Τουρκίας, και, επομένως, ανεξάρτητα από τις αποφάσεις που ελήφθησαν εκεί, ο πρόεδρος Ερντογάν εκφώνησε ένα τηλεοπτικό λόγο για τον εορτασμό της 101ης επετείου της Μάχης του Τσανάκκαλε («Μάχη των Δαρδανελίων»· η νίκη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά των Συμμάχων) και στη μνήμη των θυμάτων της επίθεσης στην Άγκυρα λίγες μέρες νωρίτερα. Δηλώνει:
« Δεν υπάρχει κανένας λόγος η βόμβα που εξερράγη στην Άγκυρα, να μη εκραγεί στις Βρυξέλλες ή σε άλλη ευρωπαϊκή πόλη (...) Απευθύνω έκκληση προς τα κράτη που ανοίγουν την αγκαλιά τους σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Ταΐζετε ένα φίδι στον κόρφο σας. Και αυτό το φίδι που ταΐζετε μπορεί ανά πάσα στιγμή να σας δαγκώσει. Ίσως να μην σημαίνει τίποτα για σας βλέποντας εκρήξεις βομβών στην Τουρκία αλλά όταν οι βόμβες θα αρχίσουν να πέφτουν στις πόλεις σας, σίγουρα θα καταλάβετε πώς αισθανόμαστε. Αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Σταματήστε να υποστηρίξετε δραστηριότητες που ποτέ δεν θα ανεχθείτε στην ίδια τη χώρα σας, εκτός από όταν είναι εναντίον της Τουρκίας ».
Τέσσερις ημέρες αργότερα, χτύπησαν τις Βρυξέλλες, αφήνοντας 34 νεκρούς και 260 τραυματίες. Και για να μη πιστεύουμε σε σύμπτωση, αλλά σε συνειδητή πράξη, ο τουρκικός Τύπος της επομένης ημέρας χαιρέτισε την τιμωρία που επιβλήθηκε στο Βέλγιο.
Από τότε που ο πρόεδρος Ερντογάν αναβίωσε τον εμφύλιο πόλεμο, ο τελευταίος στοίχισε τη ζωή σε 3.500 άτομα στην Τουρκία.
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)
* * *
Αμέσως μετά το θάνατο του ιδρυτή του τουρκικού ισλαμισμού, Νετζμετίν Ερμπακάν και ενώ μόλις είχε ξεκινήσει η «Αραβική Άνοιξη», η κυβέρνηση Ερντογάν συνήψε μυστική συμφωνία με τη Γαλλία. Σύμφωνα με έναν διπλωμάτη που τη μελέτησε, θέτει τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή της Τουρκίας στους πολέμους κατά της Λιβύης (ο οποίος μόλις είχε ξεκινήσει) και κατά της Συρίας (ο οποίος επρόκειτο να ακολουθήσει). Η Γαλλία, εκπροσωπούμενη από τον υπουργό Εξωτερικών της, Αλαίν Ζιπέ, δεσμεύτηκε μεταξύ άλλων να λύσει το «κουρδικό ζήτημα» χωρίς «να επηρεάζεται η ακεραιότητα του τουρκικού εδάφους»· μια μπερδεμένη φόρμουλα για να σημάνει ότι θα δημιουργηθεί αλλού ένα ψευδο-Κουρδιστάν όπου θα εκδιωχτούν τα μέλη του PKK. Αυτό το σχέδιο εθνοκάθαρσης, το οποίο δεν είναι κάτι καινούργιο , είχε μέχρι τώρα συζητηθεί αποκλειστικά στην ισραηλινή στρατιωτική βιβλιογραφία που περιέγραφε το νέο Κράτος αλληλεπικαλυπτόμενο από την Συρία και το Ιράκ.
Αυτή είναι η στιγμή της Μάχης του Κομπάνι. Για αρκετούς μήνες, οι Κούρδοι της Συρίας θα υπερασπιστούν την πόλη εναντίον του Νταές/Daesh. Η νίκη τους κατά των τζιχαντιστών θα αντιστρέψει τη πολιτική σκακιέρα: αν θέλουμε πραγματικά να πολεμήσουμε τους τζιχαντιστές πρέπει να συμμαχήσουμε με τους Κούρδους. Οι Κούρδοι της Συρίας απέκτησαν την συριακή ιθαγένεια με την έναρξη του πολέμου, μέχρι τότε ήταν Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες στη Συρία, που εκδιώχτηκαν από τη χώρα τους κατά τη διάρκεια της καταστολής της δεκαετίας του ’80. Τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θεωρούσαν τότε το PKK, κύρια κουρδική οργάνωση στην Τουρκία, ως τρομοκρατική οργάνωση. Από τούδε και στο εξής, θα διακρίνουν το κακό τουρκικό ΡΚΚ από το καλό συριακό YPG, παρότι οι δύο οργανώσεις είναι αδελφές.
Πραγματική διπλωματική βόμβα, στις 8 Φεβρουαρίου 2015, η Γαλλία κάνει πίσω από τη προηγούμενη δέσμευσή της. Ο Φρανσουά Ολάντ δέχεται στα Ηλύσια, επίσημα αυτή τη φορά, την πιστή στον Οτζαλάν, συμπρόεδρο των Κούρδων της Συρίας, Άσια Αμπντουλάχ, και την διοικητή Νεσρίν Αμπντουλάχ με στρατιωτική στολή λεοπάρδαλης. Ο σαλίχ Μουσλίμ απουσιάζει από τη συνάντηση.
Ο Ερντογάν αντιδρά παραγγέλλοντας στο Νταές/Daesh μια βομβιστική επίθεση στη Suruç εναντίον μιας φιλοκουρδικής διαδήλωσης στις 20 Ιουλίου 2015.
Αξιοποιώντας την δυτική αντί-τρομοκρατική ρητορική, κηρύσσει τότε τον πόλεμο ταυτόχρονα στο Ντάες/Daesh και στους Κούρδους, αλλά χρησιμοποιεί τα στρατιωτικά μέσα του μόνο κατά των τελευταίων. Με αυτό τον τρόπο τερματίζει την κατάπαυση του πυρός και ξαναρχίζει τον εμφύλιο πόλεμο στην ίδια τη χώρα του. Η έλλειψη ενός ψευδο-Κουρδιστάν στη Συρία, θα προκαλέσει την έξοδο των Κούρδων προς την Ευρώπη.
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015, η δημοσίευση της φωτογραφίας ενός πνιγμένου Κουρδόπουλου σηματοδοτεί την αρχή ενός τεράστιου κύματος μετανάστευσης από την Τουρκία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως προς τη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων, οι Γερμανοί ηγέτες καλωσορίζουν αυτή τη μαζική εισροή νέων εργαζομένων τους οποίους χρειάζεται η βαριά τους βιομηχανία, ενώ τα μίντια εκφράζουν τη συμπόνια τους για τους πρόσφυγες που φέρονται να εγκαταλείπουν τη συριακή δικτατορία. Στην συνέχεια, στις 29 Σεπτεμβρίου, οι Γάλλοι και Γερμανοί θα εκμεταλλευτούν την εμπάθεια προς τους μετανάστες για να μελετήσουν τη δυνατότητα επιδότησης της συνέχισης του πολέμου με την καταβολή 3 δις. ευρώ στη Τουρκία· ένα δώρο που θα παρουσιαστεί στην κοινή γνώμη ως ανθρωπιστική βοήθεια για τους πρόσφυγες.
Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2015, η Ρωσία άρχισε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των τζιχαντιστών όλων των αποχρώσεων. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν λιποθυμάει βλέποντας το τέλος του σχεδίου του. Ενθαρρύνει τότε τον Σαλίχ Μουσλίμ να ξεκινήσει μια επιχείρηση βίαιης κουρδοποίησης της βόρειας Συρίας. Κουρδικές ταξιαρχίες αποβάλουν Άραβες και Ασσυρίους καθηγητές από τα σχολεία και τους αντικαθιστούν με Κούρδους. Οι Σύροι επαναστάτησαν και κάλεσαν τους Ρώσους οι οποίοι ηρέμησαν τη κατάσταση, όχι χωρίς να αναφέρουν όμως τη δυνατότητα μελλοντικής ομοσπονδιοποίησης της Συρίας. Η Γαλλία βρίσκεται στους απόντες συνδρομητές.
Στις 13 Νοεμβρίου, ο Τούρκος αγανακτισμένος με τον Φρανσουά Ολάντ παίρνει τη Γαλλία ως όμηρο και οργανώνει επιθέσεις στο Παρίσι, προκαλώντας 130 θανάτους και 413 τραυματίες.
Έγραφα τότε: « Οι διαδοχικές γαλλικές κυβερνήσεις έχουν σχηματίσει συμμαχίες με κράτη των οποίων οι αξίες είναι αντίθετες με εκείνες της Δημοκρατίας. Καταρχήν δεσμεύτηκαν να διεξάγουν μυστικούς πολέμους για λογαριασμό τους, και μετά αποσύρθηκαν. Ο Πρόεδρος Ολάντ, ο προσωπικός αρχηγός του Επιτελείου του στρατηγός Benoit Puga, ο υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς και ο προκάτοχός του Ζιπέ, είναι σήμερα υποκείμενα εκβιασμού εκ του οποίου δεν θα μπορέσουν να εξέλθουν, εκτός και αν αποκαλύψουν σε τι κίνδυνο έβαλαν τη χώρα τους και πως την παραπλάνησαν».
Τρομοκρατούμενο το Παρίσι επιστρέφει εσπευσμένα στο σχέδιο Ζιπέ του 2011. Με το Λονδίνο, θα περάσει στις 20 Νοεμβρίου το ψήφισμα 2249 από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης του Νταές/ Daesh, θέλει να δικαιολογήσει τη κατάκτηση της βόρειας Συρίας για τη δημιουργία, επιτέλους, αυτού του ψευδο-Κουρδιστάν, όπου ο Ερντογάν θα μπορεί να απελάσει τους Κούρδους του. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία αναθεωρούν ελαφρώς το κείμενο έτσι ώστε η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο να μη μπορούν να παρέμβουν χωρίς να ζητήσουν την άδεια από τη Συρία· μια κατάσταση που θυμίζει την αποτυχημένη αποικιοκρατική επιχείρηση του 1956, όταν γαλλικά και βρετανικά στρατεύματα προσπάθησαν να καταλάβουν τη διώρυγα του Σουέζ, με την υποστήριξη του Ισραήλ και της Τουρκίας, αλλά αναγκάστηκαν να αποσυρθούν ενώπιον των συμφωνημένων μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.
Κατά τη διάρκεια των πεντέμισι μηνών της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, οι τουρκορωσικές σχέσεις δεν έπαψαν να επιδεινώνονται. Η επίθεση κατά της πτήσης 9268 Metrojet στο Σινά, οι κατηγορίες του Βλαντιμίρ Πούτιν στη σύνοδο κορυφής της G20 στην Αττάλεια, η κατάρριψη του Sukhoi-24 και οι ρωσικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, η δημοσίευση αεροφωτογραφιών του νερόμυλου βυτιοφόρων που μετέφεραν το κλεμμένο πετρέλαιο από το Νταές/Daesh μέσω της Τουρκίας, κ.λπ.
Μετά την εξέταση κήρυξης πόλεμου εναντίον της Τουρκίας, η Ρωσία αποφάσισε τελικά να παίξει πιο διακριτικά και να υποστηρίξει το PKK κατά της κυβέρνησης Ερντογάν. Ο Σεργκέι Λαβρόφ κατάφερε να πείθει πείσει τον αμερικανό εταίρο του να εκμεταλλευτούν την επικείμενη αποσταθεροποίηση της Τουρκίας για να οργανώσουν την ανατροπή του δικτάτορα Ερντογάν. Το τουρκικό καθεστώς, το οποίο γνωρίζει ότι απειλείται τόσο από τη Ρωσία όσο και από τις ΗΠΑ, προσπαθεί να ξαναχτίσει συμμαχίες. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου πήγε στις 5 Μαρτίου στην Τεχεράνη, ενώ ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών, Μοχάμεντ Javad Ζαρίφ, ήρθε στην Άγκυρα στις 18 Μαρτίου. Αλλά η Ισλαμική Δημοκρατία δεν προτίθεται να τα χαλάσει με τους δυο Μεγάλους.
Στις 14 Μαρτίου, ο Πούτιν ανακοίνωσε την απόσυρση των ρωσικών βομβαρδιστικών αεροπλάνων, το σχέδιο του ψευδο-Κουρδιστάν ξαναγίνεται επομένως δυνατόν. Αλλά η Μόσχα και η Ουάσινγκτον περνάνε ένα βήμα μπροστά: αρχίσουν να παραδίδουν, έμμεσα, όπλα στο ΡΚΚ.
Ατυχία, αυτή τη φορά, η ΕΕ δεν θέλει πια να ακούσει για αποικισμό της βόρειας Συρίας. Η πλειονότητα των κρατών μελών ακολουθεί την εξωτερική πολιτική που επιβάλλεται από το Παρίσι για πέντε χρόνια, με την έλλειψη επιτυχίας που γνωρίζουμε. Για να σηματοδοτήσουν τη νευρικότητα τους, μερικά κράτη, όπως το Βέλγιο, έχουν χορηγήσει πολιτικό άσυλο σε Κούρδους ηγέτες από τη Τουρκία. Επιδεικνύουν τη κακή διάθεση τους κατά τη σύνοδο κορυφής ΕΕ-Τουρκίας στις 17 και 18 Μαρτίου και αναγκάζονται τελεσίδικα να υιοθετήσουν τη χορήγηση 3 δισ. ευρώ ετησίως στην Άγκυρα.
Κατήγγειλα τότε τη συμπεριφορά των ευρωπαϊκών ελίτ οι οποίες, τυφλωμένες από την αντι-συριακή εμμονή τους, αναπαράγουν το ίδιο λάθος όπως το 1938. Εκείνη την εποχή, με την εμμονή στον αντικομμουνισμό τους, είχαν υποστηρίξει τον καγκελάριο Χίτλερ κατά τη διάρκεια της προσάρτησης της Αυστρίας και κατά τη διάρκεια της κρίσης των Σουδητών (συμφωνίες του Μονάχου), χωρίς να συνειδητοποιούν ότι είχαν οπλίσει τον βραχίονα που θα τους χτύπαγε.
Κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής ΕΕ-Τουρκίας, και, επομένως, ανεξάρτητα από τις αποφάσεις που ελήφθησαν εκεί, ο πρόεδρος Ερντογάν εκφώνησε ένα τηλεοπτικό λόγο για τον εορτασμό της 101ης επετείου της Μάχης του Τσανάκκαλε («Μάχη των Δαρδανελίων»· η νίκη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά των Συμμάχων) και στη μνήμη των θυμάτων της επίθεσης στην Άγκυρα λίγες μέρες νωρίτερα. Δηλώνει:
« Δεν υπάρχει κανένας λόγος η βόμβα που εξερράγη στην Άγκυρα, να μη εκραγεί στις Βρυξέλλες ή σε άλλη ευρωπαϊκή πόλη (...) Απευθύνω έκκληση προς τα κράτη που ανοίγουν την αγκαλιά τους σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Ταΐζετε ένα φίδι στον κόρφο σας. Και αυτό το φίδι που ταΐζετε μπορεί ανά πάσα στιγμή να σας δαγκώσει. Ίσως να μην σημαίνει τίποτα για σας βλέποντας εκρήξεις βομβών στην Τουρκία αλλά όταν οι βόμβες θα αρχίσουν να πέφτουν στις πόλεις σας, σίγουρα θα καταλάβετε πώς αισθανόμαστε. Αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Σταματήστε να υποστηρίξετε δραστηριότητες που ποτέ δεν θα ανεχθείτε στην ίδια τη χώρα σας, εκτός από όταν είναι εναντίον της Τουρκίας ».
Τέσσερις ημέρες αργότερα, χτύπησαν τις Βρυξέλλες, αφήνοντας 34 νεκρούς και 260 τραυματίες. Και για να μη πιστεύουμε σε σύμπτωση, αλλά σε συνειδητή πράξη, ο τουρκικός Τύπος της επομένης ημέρας χαιρέτισε την τιμωρία που επιβλήθηκε στο Βέλγιο.
Από τότε που ο πρόεδρος Ερντογάν αναβίωσε τον εμφύλιο πόλεμο, ο τελευταίος στοίχισε τη ζωή σε 3.500 άτομα στην Τουρκία.
Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου