Οι φιλοσοφικές θέσεις του Bakunin

Μερικές από τις σημαντικές φιλοσοφικές υποθέσεις του Bakunin που υιοθέτησε στην προσέγγισή του στην ανθρώπινη πραγματικότητα δανείστηκαν από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, ιδιαίτερα ο εμπειριστικός κλάδος αυτής της παράδοσης, έτσι μια κατάλληλη εκτίμηση για το πλαίσιό του απαιτεί μια συνοπτική εξόρμηση στις αρχές της. Βεβαιώνοντας τη φαινομενική επιτυχία των φυσικών επιστημών με τέτοιους εξασκούντες όπως Γαλιλαίο και Newton, μεταξύ των άλλων, πολλοί φιλόσοφοι του Διαφωτισμού εμπνεύστηκαν για να μεταθέσουν και τη μέθοδο και τις καθοδηγητικές υποθέσεις των φυσικών επιστημών στην περιοχή της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αυτές οι δανεισμένες υποθέσεις περιέλαβαν την πεποίθηση ότι τα διαφορετικά είδη φυσικών αντικειμένων περιέχουν τη μοναδική και καθορισμένη σταθερή ουσία τους, τα αντικείμενα αλληλεπιδρούν το ένα με το άλλο σύμφωνα με τους αμετάβλητους μηχανικούς νόμους του αιτίου και του αιτιατού και μετά από την προσεκτική παρατήρηση των μεμονωμένων αλληλεπιδράσεων οι κατάλληλοι νόμοι μπορούν να προσδιοριστούν αποφασιστικά και να κωδικοποιηθούν. Συνεπώς, η υπόθεση υιοθετήθηκε ευρέως από τα μέλη του Διαφωτισμού ότι οι άνθρωποι είναι εξ ολοκλήρου φυσικά πλάσματα σύμφωνα με τις γραμμές άλλων φυσικών ειδών και ενσωματώνουν αναλόγως μια μοναδική και μόνιμη ουσία και εκθέτουν τη συμπεριφορά που καθορίζεται εξ ολοκλήρου από τις φυσικές αιτίες. Αυτή η προσέγγιση τονίστηκε κατόπιν της δημοφιλούς προσφυγής στην έννοια "της φυσικής κατάστασης ". Ως μια κατάσταση που είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά προηγούνταν του σχηματισμού των οργανωμένων κοινωνιών, ισχυτιζόνταν ότι προσφέρει μια αναλαμπή στην ανθρώπινη φύση στη καθαρώς "φυσική" κατάσταση του προ των αλλαγών που ήρθαν ως αποτέλεσμα της επίδραση της κοινωνίας. Οι φιλόσοφοι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που συνέπεσε με την άνοδο της κεφαλαιοκρατίας, σχεδόν παγκοσμίως περιέγραψαν τον 'ανθρωπο ως ατομικιστικό, αυτόνομο και ανεξάρτητο σε ένα βαθμό που έτεινε έντονα να ακολουθήσει το δικό του συμφέρον , σύμφωνα με τους επικρατούντες κανόνες των αστών.

Ο Bakunin παρέκκλινε κάπως από αυτήν την φιλοσοφική παράδοση με να απορρίψει την περιγραφή των ανθρώπων ως ουσιαστικά ατομικιστικά όντα. Παραδείγματος χάριν, χλεύασε τη σύλληψη της κοινωνίας ως δημιουργία των απομονωμένων, ανεξάρτητων ατόμων που συμβάλλαν ο ένας τον άλλο, ονομάζει αυτήν την έκδοση μια φιλοσοφική "μυθιστοριογραφία", και υποστήριξε αντ' αυτού ότι οι άνθρωποι είναι φυσικώς κοινωνικοί και έζησαν πάντα σε κοινότητες. Αλλά προσυπέγραψε την άποψη ότι οι άνθρωποι πρέπει να θεωρηθούν στο ίδιο θεωρητικό πλάνο με άλλα φυσικά αντικείμενα και ότι συνεπώς η ανθρώπινη συμπεριφορά κυβερνιέται εξ ολοκλήρου από τους μηχανικούς, φυσικούς νόμους. Οι ακόλουθες αναφορές προσφέρουν ένα δείγμα αυτής της προοπτικής:

"Υπάρχουν πολλοί νόμοι που την κυβερνούν [ την κοινωνία ] χωρίς να της είναι γνωστοί, αλλά αυτοί είναι φυσικοί νόμοι, έμφυτοι στο κοινωνικό σώμα.... Αυτοί έχουν κυβερνήσει την ανθρώπινη κοινωνία από τη γέννησή της ανεξαρτήτως της σκέψης και της θέλησης των ατόμων που συνθέτουν την κοινωνία."3

"[ Οι φυσικοί νόμοι ]... αποτελούν την ύπαρξή μας, όλο το είναι μας, φυσικά, διανοητικά, και ηθικά: ζούμε, αναπνέουμε, ενεργούμε, σκεφτόμαστε, επιθυμούμε μόνο μέσω αυτών των νόμων."4

"Η ιστορία και οι στατιστικές αποδεικνύουν σε μας ότι το κοινωνικό σώμα, όπως οποιοδήποτε άλλο φυσικό σώμα, υπακούει κατά την έξελιξη και μετασχηματισμό του στους γενικούς νόμους που εμφανίζονται να είναι το ίδιο αναγκαίοι με τους νόμους του φυσικού κόσμου ."5

"Το άτομο δεν είναι τίποτα παρά φύση .... Η φύση τυλίγει, διαπερνά, αποτελεί ολόκληρη την ύπαρξη του ."6

Η ηθική του Bakunin σε πρώτη ματιά φαίνεται να είναι ένα λογικό πόρισμα από το γενικό φυσιοκρατικό πλαίσιό του εφ' όσον ταυτίζει ως ηθικά καλό ότι είναι φυσικό: "Ο ηθικός νόμος... είναι ότνως ένας πραγματικός νόμος... επειδή προέρχεται από την ίδια την φύση της ανθρώπινης κοινωνίας, η βάση της ρίζας του οποιού οφείλει να ενοτπισθεί όχι στο Θεό αλλά στην ζωικότητα. "7

"Μιλώ για εκείνη την δικαιοσύνη που είναι βασισμένη απλώς στην ανθρώπινη συνείδηση, την δικαιοσύνη που θα ανακαλύψετε βαθιά στη συνείδηση κάθε ανθρώπου, ακόμη και η συνείδηση ενός παιδιού που μεταφράζεται σε απλή ισότητα."8

Με άλλα λόγια, η δικαιοσύνη είναι ένα φυσικό ανθρώπινο συναίσθημα που κατοικεί μόνιμα στη ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο ορισμός του κακού από τον Bakunin , εντούτοις, δεν ήταν συνολικά συνεπής. Αφ' ενός, φαίνεται να ακολουθεί την εμπειριστική παράδοση με τον προσδιορισμό του ως κάτι που είναι επίσης φυσικό: "Ξέρουμε πολύ καλά, εν πάση περιπτώσει, ότι καλούμε καλό και κακό είναι πάντα, και το ένα και το άλλο, τα φυσικά αποτελέσματα των φυσικών αιτιών, και ότι συνεπώς το ένα είναι τόσο αναπόφευκτη όσο το άλλο ."9 αφ' ετέρου, ίσως επειδή το βρήκε πολιτικά συμφέρον, προσδιόρισε το κακό , και ως ένα μη φυσικό ένστικτο ή συναίσθημα, αλλά με αυτό που είναι "αφύσικο", με αυτόν τον τρόπο δημιουργώντας έναν δυϊστικό κόσμο που δεν κατέχεται εξ ολοκλήρου από τους φυσικούς νόμους. Ότι έμενε έξω από αυτούς τους νόμους ήταν αφύσικο, τεχνητό, μια περιοχή που θα μπορούσε συνεπώς να υπάρχει μόνο κατόπιν της σταθερής προσφυγής στην εξουσία και τον εξαναγκασμό: "Πρέπει να κάνουμε μια ευκρινής διάκριση μεταξύ των φυσικών νόμων και των αυταρχικών, αυθαίρετων, πολιτικών, θρησκευτικών, ποινικών, και αστικών δικαίων που οι προνομιούχες τάξεις έχουν καθιερώσει..."10

Ένα τελικό σημαντικό συστατικό του φιλοσοφικό οπλοστασίου του Bakunin είναι η έννοια της ελευθερίας . _ Θα δούμε ότι όταν ο Μαρξ και ο Μπακούνιν κάνουν αναφορά σε αυτόν τον όρο, έχουν κατά νου δύο εξ ολοκλήρου διαφορετικές έννοιες. Η κατανόηση του Bakunin αυτού του όρου περιέχει διάφορες σημαντικές απόψεις:. Παραδείγματος χάριν, για τον Bakunin, αυτός που ενεργεί ελεύθερα , προ πάντων, ενεργεί "φυσικά" ή σύμφωνα με τις φυσικές παρορμήσεις του: "Η ελευθερία του ατόμου συνίσταται απλώς σε αυτό: ότι υπακούει τους φυσικούς νόμους επειδή ο ίδιος τους έχει αναγνωρίσει υπό αυτήν τη μορφή, και όχι επειδή έχουν επιβληθεί εξωτερικά επάνω σε αυτόν από μια εξωγενή θέληση, είτε θεία ή ανθρώπινη, συλλογική ή ατομική."11 Με άλλα λόγια, αυτός ο καθορισμός στηρίζεται στη σύλληψη των ανθρώπων ως φυσικών πλασμάτων που κυβερνώνται από φυσικούς νόμους. Το να ενεργείς φυσικά είναι απλά να είσαι αυθόρμητος, να είσαι "ο εαυτός σου": "Ακόμα μια φορά, η ζωή, όχι η επιστήμη, δημιουργεί τη ζωή η αυθόρμητη δράση των ίδιων των ανθρώπων είναι αυτό που μπορεί μόνο να δημιουργήσει την ελευθερία."12 Η ταύτιση της ελευθερίας με τον αυθορμητισμό ή την παρορμητική συμπεριφορά οδηγεί σε ένα δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του ορισμού του Bakunin. Αναφέρεται σε μια σύλληψη της ελευθερίας που μπορεί να ασκηθεί από ένα μεμονωμένο άτομο, που απομονώνεται από μια ανθρώπινη κοινότητα. Κάποιος μπορεί να ενεργήσει αυθόρμητα εξ ολοκλήρου μόνος του , παραδείγματος χάριν, δεν απαιτείται μια ειδική, επίκτητη διανοητική ικανότητα. Συνεπώς, για τον Bakunin, η ελευθερία ήταν μια ιδιότητα των ατόμων, όχι των ανθρώπων αποτελώντας μια συλλογικότητα:

"Η ελευθερία... συνίσταται και για εμένα τον ίδιο, ως άτομο, να μην υπακούω σε κανένα άλλο άτομο και να ενεργώ μόνο κατά την δική μου κρίση."13

"Η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα όλων των ενήλικων ανδρών και των γυναικών να μην δέχονται καμία κύρωση για τις ενέργειές τους εκτός από τη δική τους συνείδησή και το δικό τους σκοπό , να καθορίζουν τις ενέργειες τους μόνο στην δική τους ελεύθερη βούληση, και συνεπώς να είναι υπόλογοι στους εαυτούς τους πρώτα και κύρια , και έπειτα στην κοινωνία της οποίας είναι ένα μέρος, και μόνο εφ' όσον συγκατατίθενται ελεύθερα να είναι ένα μέρος της."14

Εντούτοις, επειδή θεωρούσε τους ανθρώπους εκ φύσεως κοινωνικούς, κατά περιόδους προσπάθησε να πάρει αυτήν την έννοια της ελευθερίας και να καταδείξει ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει με συνέπεια σε μια ανθρώπινη κοινότητα:

"Είμαι φανατικός εραστής της ελευθερίας .... Δεν εννοώ εκείνη την επίσημη ελευθερία που διανέμεται, παραλείπεται, και ρυθμίζεται από το κράτος .... Ούτε εννοώ εκείνη την ατομική, εγωιστική βάση, και την ψευδή ελευθερία της σχολής του Jean Jacques Rousseau και κάθε άλλη σχολή του αστικο/υ φιλελευθερισμού , η οποία θεωρεί τα δικαιώματα όλων, ότι αντιπροσωπεύονται από το κράτος, ως όριο των δικαιωμάτων του ατόμου .... Όχι, εννοώ τη μόνη ελευθερία αντάξια του ονόματος της, η ελευθερία που υπονοεί την πλήρη ανάπτυξη όλων των υλικών, διανοητικών, και ηθικών ικανοτήτων λανθανουσών στο καθένας μας η ελευθερία που δεν γνωρίζει κανέναν άλλο περιορισμό πέρα από εκείνον του συνόλου των νόμων της φύσης μας. Συνεπώς, μιλώντας κατάλληλα, δεν υπάρχει κανένας περιορισμός, δεδομένου ότι αυτοί οι νόμοι δεν επιβάλλονται επάνω μας από οποιοδήποτε νομοθέτη έξω από εμάς, παράλληλα με εμάς, ή επάνω από μας. Αυτοί οι νόμοι είναι υποκειμενικοί, έμφυτοι με μας αποτελούν την ίδια την βάση της ύπαρξής μας ....Αυτήν την ελευθερία του κάθε ατόμου που δεν συναντά στην ελευθερία του άλλου ένα όριο αλλά επιβεβαίωση και μια απέραντη επέκταση της δικής του ελευθερίας μέσω της αλληλεγγύης και της ισότητας."15

Αφήνοντας κατά μέρος την ερώτηση εάν αυτή η διατύπωση είναι σύμφωνη με τις προηγούμενες εκδοχές του, ο Bakunin βασικά υποστηρίζει ότι είναι στην φύση μας να ζούμε σε ισότητα, συνεργαζόμενοι ο ένας με τον άλλο, όπου κανένας δεν θα εκμεταλλεύεται ή θα εκμεταλλεύει. Ως εκ τούτου, εάν ενεργώ φυσικά και συνεπώς ελεύθερα, δεν εκμεταλλεύομαι τον γείτονά μου, με αυτόν τον τρόπο επιτρέποντας στο γείτονά μου να ζήσει φυσικά και ελεύθερα. Κατ' αυτό τον τρόπο μια μεμονωμένη ελευθερία χρησιμεύει ως μια επιβεβαίωση και μια επέκταση της άλλης. Αλλά και πάλι, αυτή η σύλληψη της ελευθερίας στηρίζεται στο άτομο: "... η συλλογική ελευθερία και ευημερία υπάρχει μόνο εφ' όσον αυτή αντιπροσωπεύι το άθροισμα των προσωπικών ελευθεριών και ευημεριών."16

Για να συνοψίσουμε την φιλοσοφία του Bakunin, αναπτύσσει τις ιδέες του, σε γενικές γραμμές, μέσα στο φυσιοκρατικό πλαίσιο που θεσπίζεται από το εμπειρίστικο ρεύμα του Διαφωτισμού. Οι άνθρωποι συλλαμβάνονται ως να ενσωματώονυν μια μόνιμα σταθερή φύση με τη συμπεριφορά τους βασικά να καθορίζεται από τους φυσικούς νόμους. Αυτή η κατάσταση ταυτίζεται έπειτα με αυτό που είναι καλό. Εντούτοις, όταν εισάγεται ο εξαναγκασμός στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, μπαίνουμε στη σφαίρα του αφύσικου. Είμαστε αλλοτριωμένοι από τη φυσική μας κατάσταση και χάνουμε την ελευθερία μας.