Πόλεμος πάντων μεν πατήρ.

Του Γιάννη Αθανασιάδη.

"πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους".

Ηράκλειτος

Απ' την απαρχή της εμφάνισης του ανθρώπινου είδους, η επιβίωση του, αποτελούσε ένα διαρκή και ανελέητο πόλεμο.

Όταν λέμε πόλεμο εννοούμε την, με κάθε μέσο, αποτροπή, υπερίσχυση, έλεγχο ή υποταγή του εχθρού.

Ο πόλεμος έχει πολλές εκφάνσεις. Έτσι ο άνθρωπος

Πολεμά με τα φυσικά φαινόμενα. Πολεμά με τα άγρια θηρία (που πολλές φορές αποτελούσαν και την τροφή του). Πολεμά με τους άλλους ανθρώπους, φατρίες, φυλές κλπ.

Ο αγώνας αυτός της επιβίωσης, αλλά και της επικράτησης, αποτελούσε ένα πρωταρχικό κίνητρο για την συνειδητοποίηση της θέσης του στον κόσμο ατομικά και συλλογικά.

Παράλληλα έδινε ώθηση στην καινοτομία απέναντι στις ανάγκες που προέκυπταν, είτε σε μέσα είτε σε τεχνικές.

Η ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής οργάνωσης, των κοινωνικών συστημάτων κλπ, αποτελούν μορφές έκφρασης που εξελίσσονταν μέσα από αυτόν τον αέναο και πολύπλευρο πόλεμο.

Αλλά και οι περισσότερες εφευρέσεις που εντάχθηκαν και βελτίωσαν την καθημερινότητα μας, τροποποιημένες ή αυτούσιες, προέκυψαν κατά την προσπάθεια αντιμετώπισης κάποιου εχθρού.

Όσοι ήσαν προετοιμασμένοι για αυτόν, επιβίωναν.

Όσοι υπέκυπταν στην μαλθακότητα και την τρυφηλότητα, απολαμβάνοντας ενδεχομένως τους καρπούς των προγενέστερων αγώνων, αργά ή γρήγορα γινόντουσαν κι αυτοί, το θήραμα των ισχυρότερων.

Οι πολιτισμοί και οι μεγάλες ειρηνικές περίοδοι, στηρίχτηκαν σε αντίστοιχες περιόδους πολέμων και καταστροφών.

Πριν από κάθε κοινωνική ειρήνη προηγήθηκε κοινωνικός πόλεμος, επανάσταση ή εμφύλιος.

Η ειρήνη και η ευημερία μακροημερεύουν εκεί που οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν εφησυχάζουν και δεν την θεωρούν ως δεδομένη, αλλά είναι συνειδητοποιημένες πως αν δεν είναι ικανές να υπερασπιστούν τους όρους επιβίωσης τους, κανείς δεν θα τους την χαρίσει.

Έτσι πορευτήκαμε ως είδος και έτσι πορευόμαστε ακόμη.

Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι ακραίες εκφάνσεις, αυτών των αντιλήψεων, π.χ. στην αφελή πασιφιστική ακρότητα της οπλοφοβίας ή της άρνησης εκπαίδευσης στους κανόνες της μάχης, διαπλάθονται τα επόμενα θύματα απέναντι σε όποια επιβουλή.

Ενώ κάποιοι άλλοι φαντάζονται ότι δεν χρειάζονται εκπαίδευση διότι με κάποιο μεταφυσικό τρόπο θα μάθουν την χρήση των όπλων και τους όρους μάχης.

Από την άλλη η στρατικοποίηση της κοινωνικής ζωής, με την εμμονική αντίληψη ότι οι πάντες αποτελούν εχθρικό στόχο. Ή ακόμα ότι οι όποιες διαφορές λύνονται μόνο με "τσαμπουκά" και επικράτηση, οδηγούν σε μια φασιστική κοινωνία ανισότητας, ανελέητη για τους αδυνάτους.

Αυτές οι δυο ακραίες αντιλήψεις δεν συμβαδίζουν με την φύση του ανθρώπου η οποία για να μπορεί να λειτουργήσει αρμονικά και ισορροπημένα χρειάζεται το "μέτρον άριστον" όπως πολύ σοφά έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Στις μέρες μας δυστυχώς έχει χαθεί το "μέτρο" και αυτό μαθηματικά οδηγεί στην φθορά, τον "ευνουχισμό" και την ηττοπάθεια, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αφελώς πιστεύει ότι αρκεί και μόνον να λες πως έχεις τα "Χ" δικαιώματα για να σταθείς απέναντι σε ένα προετοιμασμένο για πόλεμο εχθρό.

Στον πόλεμο δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο δυστυχώς.

Υπάρχει μόνο η νίκη και η ήττα.

Κι όποιος θέλει λευτεριά και ειρήνη πρέπει να είναι προετοιμασμένος για πόλεμο.

Τριάντα ένα δευτερόλεπτα…

του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)

Το εμετικό φιλελεύθερο πραξικόπημα στην Χιλή, υπό την καθοδήγηση του Λευκού Οίκου, της ITT της Pepsi Cola, της Bechtel Group, την τράπεζα Chase Manhattan Bank και την CIA είχε πραγματοποιηθεί. Εκατοντάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν, εξαφανίστηκαν, βασανίστηκαν, βιάσθηκαν. Οι φιλελεύθεροι αναβαπτιστές, αυτά τα σιχαμερά σκιάχτρα που προέρχονταν από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, και την οργάνωση Mont Pelerin Society (MPS), έπιασαν αμέσως δουλειά, ώστε να φτιάξουν τον κόσμο τους, ένα πέλαγος απάνθρωπης φρίκης που στηρίζεται στον ανταγωνισμό μεταξύ εμπορικών εταιρειών, μα και ατόμων στις διαταγές και στην υπακοή.

Οι πολιτικές αυτές ονομάστηκαν «νεοφιλελευθερισμός», γιατί προωθούσαν  την «επαναπελευθέρωση» της αγοράς και την επιστροφή στις μέρες πριν των κεϊνσιανών πολιτικών, του «laissez-faire» δηλαδή, όταν οι κυβερνήσεις υποτίθεται ότι δεν ρύθμιζαν και δεν περιόριζαν τις επενδύσεις, τις τιμές και την αγορά εργασίας. Κανόνας του «laissez-faire» είναι όχι μόνο οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να αφήνονται «ελεύθερες» από οποιουσδήποτε θεσμούς επιβάλλονται από την κυβέρνηση, αλλά και το ξεπούλημα ολόκληρων των δημόσιων υποδομών στον ιδιωτικό τομέα, ανεξαρτήτως του πόση κοινωνική καταστροφή μπορεί να προκαλέσει. Αυτή είναι η «ελευθερία των αγορών», που με την γλώσσα τους βουτηγμένη στην φορμόλη και με πιθηκίστικη παπαγαλία, υμνούν οι σύγχρονοι συνεχιστές του φασίστα Αυγούστου Πινοσέτ.

Με αυτές τις πολιτικές η Χιλή σιγά-σιγά έμπαινε σε ένα σιχαμερό, σκοτεινό δρόμο οικονομικής φιλελευθεροποίησης και σε ένα σύστημα τρομοκρατίας που επέφερε την δολοφονία πάνω από 30.000 ανθρώπων. (Διαβάστε περισσότερα στο βιβλίο «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» εκδόσεις ΚΨΜ και ημεροδρόμος:  Για τον Αλιέντε Θέλω να Μιλήσω…)


Τα κατασταλτικά σχέδια και η τρομοκρατία-δεν υπάρχει ούτε ταινία τρόμου που θα μπορούσε να την αποδώσει- ξεκίνησαν την επαύριον του φασιστικού πραξικοπήματος. Στο εθνικό στάδιο του Σαντιάγο, στα αποδυτήρια, στις αίθουσες, στους διαδρόμους, στις εξέδρες, κάτω από τις εξέδρες, στον αγωνιστικό χώρο, εξελίχθηκαν κάποιες από τις πιο μαύρες στιγμές την νεότερης ιστορίας της ανθρωπότητας. Εκεί μέσα συντελέστηκαν τόσες τραγωδίες που νιώθεις την ιστορία να  σε πνίγει, πως το κορμί σου έχει ανάγκη να φύγει να βγει στο δρόμο, και το μυαλό να χρειάζεται καθαρό αέρα για να λησμονήσει όσα έχει διαβάσει…Να ξεχάσει τα φαντάσματα.

Μα πώς να ξεχαστεί ο Βίκτορ Χάρα που η ιστορία του είναι η πραγματική ζωή; Τον Βίκτορ Χάρα, ενεργό μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, τον συνέλαβαν στο  πανεπιστήμιο όπου βρισκόταν μαζί με καθηγητές και μαθητές. Κρατήθηκε σε μυστική φυλακή μαζί με άλλους συντρόφους του όπου και βασανίστηκε. Πέντε ημέρες αργότερα οδηγήθηκε σε άθλια κατάσταση, στο «Στάδιο». Εκεί, τα σκουπίδια του φασίστα των αγορών Πινοσέτ, μόλις τον αναγνώρισαν του έσπασαν με τους υποκόπανους των όπλων τους τα χέρια και του πολτοποίησαν τα δάχτυλα για να μην ξαναπαίξει ποτέ κιθάρα. «Ο Βίκτορ με θρυμματισμένα δάχτυλα […] αρχίζει να τραγουδά χωρίς την συνοδεία μουσικής […]. Ο Βίκτορ αήττητος ξεσηκώνει τις κερκίδες και όλος ο κόσμος αρχίζει να τραγουδά  κάτω από τα φουρκισμένα βλέμματα των στρατιωτών […]».(Caryl Ferey: «Κόνδορ» Εκδόσεις Άγρα)

Το τραγούδι του, όμως, δεν κράτησε. Τα σκουπίδια του Πινοσέτ άρπαξαν τον  Βίκτορ Χάρα και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στον αυχένα. Μετά τον γάζωσαν με ένα πολυβόλο. Σαράντα τέσσερα σημάδια από σφαίρες στο κορμί του!

Συνολικά 41 άνθρωποι δολοφονήθηκαν και χιλιάδες βασανίστηκαν στο «Στάδιο» από τις 11 Σεπτεμβρίου έως τις 7 Νοεμβρίου. Τόση ήταν η διάρκεια που χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Και να που στην ιστορία μας θα μπει θεαματικά το ποδόσφαιρο!

Το 1973 γίνονταν αγώνες για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Στις 24 Οκτωβρίου 1973 η ποδοσφαιρική ομοσπονδία FIFA στέλνει απεσταλμένους στην Χιλή, ώστε αυτοί να ελέγξουν το «Στάδιο», προκειμένου να δώσουν την έγκριση για να διεξαχθεί ο αγώνας μπαράζ  της εθνικής ομάδας της Χιλής με αυτή της ΕΣΣΔ για την πρόκριση στο παγκόσμιο κύπελλο του 1974.

Οι καργιόληδες επισκέφτηκαν μια χώρα που μόλις είχε δολοφονηθεί ο νόμιμος Πρόεδρος της από τα τσιράκια των «ελεύθερων αγορών», με  ένα «Στάδιο» στο οποίο μόλις είχαν δολοφονηθεί δεκάδες άνθρωποι, βασανίζονταν χιλιάδες άλλοι και εξακολουθούσε να λειτουργεί ως τόπος μαρτυρίου! Παρόλα αυτά, η FIFA τα βρήκε όλα παραδεισένια και τον χλοοτάπητα εξαιρετικό. Έτσι, διέταξε την διεξαγωγή του αγώνα για τις 21 Νοεμβρίου. Η ομοσπονδία, βλέπετε, είχε πάρει διαβεβαιώσεις από το φασιστικό καθεστώς των αγορών του Πινοσέτ, πως οι φυλακισμένοι του «Σταδίου» θα μεταφερθούν αλλού, σε άλλους τόπους μαρτυρίου, όπως στην «Κολόνια Διγιδάδ» ή στο «Κέντρο Εκπαίδευσης Εσμεράλδα»…

Η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε να μετάσχει σε αυτήν την κωμωδία του πολιτισμένου και ελεύθερου κόσμου.

Όμως, ο αγώνας πραγματοποιήθηκε και μάλιστα τον παρακολούθησαν 18000 οπαδοί της Χιλής.

Η ομάδα της Χιλής έπαιξε έναν αγώνα, χωρίς αντίπαλο, ωστόσο κέρδισε 1-0. Ο αγώνας κράτησε τριάντα ένα δευτερόλεπτα… 

Απολαύστε τον:   

πηγη: https://www.imerodromos.gr/

"Οι τέσσερις λέξεις" του Κορνήλιου Καστοριάδη

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης πέθανε στο Παρίσι στις 26 Δεκεμβρίου 1997, σε ηλικία 75 ετών. Ο Καστοριάδης υπήρξε ένας σημαντικός Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, που έδρασε και δημιούργησε στη Γαλλία. Από τους σημαντικότερους στοχαστές του 20ου αιώνα, συνένωσε στο έργο του την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση. Αποκλήθηκε «φιλόσοφος της αυτονομίας», υπήρξε συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» και συνιδρυτής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα». Αναδημοσιεύουμε εδώ, «τις τέσσερις λέξεις» του.

1. Φαντασία
Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα; Επαναλαμβάνουν, εδώ και αιώνες, ότι είναι ο ορθός λόγος. Αρκεί όμως να προσέξουμε τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας αλλά και τη δική μας, για να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν αληθεύει. Οι ατομικές και οι συλλογικές συμπεριφορές πολύ συχνά είναι παράλογες. Τα ζώα είναι πιο “λογικά” από εμάς· δεν σκοντάφτουν, δεν τρώνε δηλητηριώδη μανιτάρια, κάνουν αυτό που πρέπει, για να συντηρηθούν και να αναπαραχθούν. Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Είναι το πάθος και οι επιθυμίες; Ναι, πράγματι. Τα ζώα από ό,τι μπορούμε να ξέρουμε δεν έχουν πάθη ούτε πραγματικές επιθυμίες τα ζώα έχουν ένστικτα. Τι όμως συνιστά την ιδιαιτερότητα του πάθους και των επιθυμιών; Είναι ακριβώς το γεγονός ότι το πάθος και οι επιθυμίες -ο έρωτας, η δόξα, το κάλλος, η εξουσία, ο πλούτος- δεν είναι «φυσικά» αλλά φαντασιακά αντικείμενα.

Η φαντασία, λοιπόν, είναι το ίδιον του ανθρώπου. Η φαντασία μάς διαφοροποιεί από τα ζώα.Η φαντασία, ακόμη και εάν κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, δεν αναχαιτίζεται. Υπάρχει πάντα μια εσωτερική ροή από εικόνες, ιδέες, αναμνήσεις, επιθυμίες, αισθήματα. Μια ροή που δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Δεν μπορούμε καν να την ελέγξουμε, τουλάχιστον όχι πάντα. Κάποιες φορές το κατορθώνουμε, λίγο ως πολύ, προκειμένου να σκεφτούμε λογικά και συστηματικά. Αλλά ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αναπάντεχες αναμνήσεις και επιθυμίες διακόπτουν τον στοχασμό μας. Η φαντασία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην παραφροσύνη, στη διαστροφή, στην τερατωδία αλλά, επίσης, στην αυταπάρνηση και σε κάθε μεγαλειώδη δημιουργία. Χάρη στη φαντασία το ένστικτο έπαψε να είναι ο μοναδικός ρυθμιστής της συμπεριφοράς μας. Χάρη στη φαντασία μπορούμε να δημιουργούμε. Χάρη σ’ αυτήν δημιουργήσαμε την τέχνη, την επιστήμη, τη φιλοσοφία. Η φαντασία δεν γνωρίζει όρια και κανόνες, ούτε ηθικούς και λογικούς νόμους. Πάντως, εάν είχαμε αφεθεί χωρίς περιορισμούς στη φαντασία, ασφαλώς δεν θα είχαμε επιβιώσει ως είδος. Ο άνθρωπος επιβίωσε ως είδος, επειδή δημιούργησε κοινότητες, κοινωνίες, θεσμούς, κανόνες που οριοθετούν και περιορίζουν τη φαντασία, αλλά και που συχνά επίσης την καταπνίγουν.

2. Φαντασιακό
Το ανθρώπινο ον υπάρχει μόνον ως κοινωνικό ον. Αυτό σημαίνει ότι ζει σε μια κοινωνία με θεσμούς, με νόμους, με ήθη, με έθιμα, κ.λπ. Ερώτημα: Από πού έρχονται αυτοί οι θεσμοί, οι νόμοι, τα έθιμα; Είναι αδύνατον να πούμε, όπως συχνά πίστευαν οι λαοί, ότι υπάρχει ένας δημιουργός, ένας νομοθέτης όλων αυτών. Σε μιαν ήδη θεσμισμένη κοινωνία, τα άτομα μπορούν να προτείνουν νόμους, κάποιους ιδιαίτερους νόμους. Τούτο όμως είναι δυνατόν να γίνει, επειδή υπάρχει ήδη ένα σύστημα νόμων, επειδή αυτά τα άτομα έχουν ζήσει ήδη σε μια κοινωνία με νόμους. Ένας συγγραφέας μπορεί να επινοήσει μια νέα λογοτεχνική μορφή και ένας περιθωριακός μια λέξη της αργκό. Αυτά είναι δυνατόν να γίνουν, επειδή υπάρχει ήδη η γλώσσα και η αργκό. Όμως ποιος θα μπορούσε μόνος του να δημιουργήσει εκ προοιμίου τη γλώσσα και να την επιβάλει στους υπόλοιπους; Και με ποια γλώσσα θα επικοινωνούσε;

Όλα αυτά -οι νόμοι, οι θεσμοί, τα ήθη, τα έθιμα, η γλώσσα- είναι συλλογικές δημιουργίες. Προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας βάσει ενός συμβολαίου (το “κοινωνικό συμβόλαιο” ). Όμως ένα συμβόλαιο προϋποθέτει άτομα κοινωνικά, τα οποία γνωρίζουν τι είναι ένα τέτοιο συμβόλαιο. Προσπάθησαν επίσης να ερμηνεύσουν την καταγωγή της κοινωνίας με τους φυσικούς και τους βιολογικούς νόμους. Όμως κανένας φυσικός ή βιολογικός νόμος δεν μπορεί να ερμηνεύσει την καταγωγή των θεσμών, που είναι ένα καινούργιο φαινόμενο μέσα στο δημιουργημένο σύμπαν. Κανένας φυσικός και βιολογικός νόμος δεν απαντά στα ερωτήματα: Γιατί οι Εβραίοι δημιούργησαν τον μονοθεϊσμό; Γιατί οι ‘Ελληνες δημιούργησαν τις δημοκρατικές πόλεις; Γιατί η Δύση δημιούργησε τον καπιταλισμό; Για να συλλάβουμε την ύπαρξη της ανθρώπινης κοινωνίας, καθώς επίσης τις αλλαγές της μέσα στον χρόνο αλλά και τις διαφορές της μέσα στον χώρο, πρέπει να δεχτούμε ότι αυτές οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινότητες διαθέτουν μιαν χωρίς προηγούμενο δημιουργική ικανότητα. Αυτή τη δημιουργική ικανότητα μπορούμε να την ονομάσουμε: κοινωνικό φαντασιακό.

Το κοινωνικό φαντασιακό είναι η πηγή των θεσμών που ρυθμίζουν και οργανώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό επίσης δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό: τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες.Oι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες καθορίζουν τις αξίες της κοινωνίας δηλαδή καθορίζουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι αληθές και τι ψευδές, τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες δίνουν νόημα στη ζωή των ατόμων και, τελικά, δίνουν νόημα ακόμη και στον θάνατο τους. Το κοινωνικό φαντασιακό δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο. Αλλάζει. Και οι αλλαγές του δηλώνουν την ύπαρξη αλλαγών στην κοινωνία, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας. Το κοινωνικό φαντασιακό, άπαξ και δημιούργησε τους θεσμούς, μπορεί είτε να παραμείνει κατά κάποιον τρόπο σε λήθαργο (έτσι συμβαίνει στις πρωτόγονες, τις αρχαϊκές, τις παραδοσιακές κοινωνίες), είτε να προκαλέσει αλλαγές, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορες (έτσι συμβαίνει στην εποχή μας, η οποία γνωρίζει έναν γρήγορο ρυθμό από ιστορικές μεταβολές, ανήκουστο στην μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας).

3. Δημιουργία
Οι φιλόσοφοι έχουν αναρωτηθεί: Γιατί να υπάρχει κενό; Θα μπορούσε να μην υπάρχει τίποτα. Το ερώτημα αυτό, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει απάντηση. Ίσως μάλιστα να μην έχει καν νόημα. Υπάρχει όμως ένα άλλο ερώτημα που μας βασανίζει και δεν μπορεί παρά να μας βασανίζει: Πώς γίνεται και υπάρχει μια τέτοια πολυμορφία πραγμάτων; Και φυσικά δεν εννοώ μόνον την ποσοτική πολυμορφία. Πώς γίνεται και υπάρχει αυτή η απέραντη ποικιλία μορφών, από τη μη έμβια φύση, μέχρι τις πολυάριθμες ακαθόριστες μορφές ζωής, ακόμη και μέχρι τις μορφές που ακατάπαυστα η ανθρώπινη ιστορία παράγει και δημιουργεί; Έχει υποστηριχθεί ότι η δημιουργία είναι θεία πράξη. Δεν είναι θεία πράξη. Η δημιουργία είναι αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει το ον. Κάθε ον. Το παν υπόκειται συνεχώς σε αλλαγή και αναδημιουργία. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε πως ό,τι παρουσιάζεται μπροστά μας είναι μια ατέρμων επανάληψη της ίδιας μορφής, διότι αμέσως ανακύπτει το ερώτημα: Μήπως, κάθε τι είναι καταδικασμένο να επαναλαμβάνει τις μορφές που έχουν ήδη υπάρξει από καταβολής χρόνου; Είναι όμως σαφές ότι υπάρχει ένας αληθινός χρόνος· ο χρόνος της μεταβολής. Και αληθινή μεταβολή είναι η ανάδυση νέων μορφών. Τα φαινόμενα, τα οποία παρατηρούμε μπροστά μας, προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε μέσα από τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος. Αυτές οι ερμηνείες είναι ασφαλώς πολύτιμες αλλά είναι πάντα μερικές. Γιατί; Διότι έχουν σημασία μόνον στις περιπτώσεις όπου τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται (οι ίδιες αιτίες δίνουν τα ίδια αποτελέσματα), αλλά δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις περιπτώσεις όπου υπάρχει ανάδυση νέων μορφών.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την περίπτωση της ζωής. Η βιολογία μας λέει ότι σε μιαν ορισμένη στιγμή, μέσα στον «πρωταρχικό χυλό» που υπήρχε στη γη, ενας μεγάλος αριθμός μορίων συνενώθηκε τυχαία και, στη συνέχεια, κάτω από ευνοϊκές συνθήκες -θερμοκρασίας, ακτινοβολίας, πίεσης- αναδύθηκαν μορφές ζωής. Αυτή όμως η απάντηση δεν στέκει. Γιατί; Διότι μια μορφή ζωής είναι κάτι άλλο από μιαν απλή συνένωση μορίων. Επί πλέον, πρόκειται για μια σύνθεση μορίων τελείως ιδιαίτερη ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων που θα μπορούσαν να συντεθούν. Είναι μια συνένωση που κατορθώνει να οργανώνεται, να συντηρείται, να αναπαράγεται. Το ίδιο ισχύει, με τρόπο πολύ πιο πυκνό και έντονο, στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η Ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα συνδυασμού ίδιων στοιχείων. Η Ιστορία είναι δημιουργία νέων στοιχείων. Είναι δημιουργία της μουσικής, της ζωγραφικής, της τέχνης, της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας. Και φυσικά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος τη μουσική του Μπαχ ή του Μπετόβεν. Αυτή η μουσική είναι μεγάλη, διότι είναι πρωτότυπη. Και λέγοντας πρωτότυπη, σημαίνει ότι ακριβώς δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε.

4. Αυτονομία
Υπάρχει ανθρώπινη ελευθερία και σε τι συνίσταται; Ελευθερία δεν σημαίνει να κάνουμε ό,τι μας κατεβαίνει στο κεφάλι, ούτε, όπως νόμιζαν ορισμένοι φιλόσοφοι, να δρούμε χωρίς κίνητρα. Ελευθερία σημαίνει κατ’ αρχάς να έχουμε διαύγεια απέναντι, σ’ αυτό που σκεφτόμαστε και σ’ αυτό που κάνουμε. Μπορούμε όμως να είμαστε ελεύθεροι, όταν ζούμε σε μια κοινωνία και κάτω από τον κοινωνικό νόμο; Θα διατυπώσω την απάντηση ως εξής: Μπορώ να είμαι ελεύθερος, εφόσον συμμετέχω στη διαμόρφωση αυτού του νόμου, εφόσον αποφασίζω ισότιμα μαζί με τους άλλους για τη δημιουργία αυτού του νόμου και, τέλος, εφόσον είμαι σύμφωνος με τον τρόπο που ο νόμος αυτός θεσμίστηκε. Για πολύ μεγάλο διάστημα οι ανθρώπινες κοινωνίες πίστευαν ότι τους νόμους και τους θεσμούς τους δεν τους είχαν δημιουργήσει οι ίδιες. Αλλά τότε ποιος; Οι θεοί, ο Θεός, οι πρόγονοι. Σε τέτοιες συνθήκες αυτοί οι νόμοι και οι θεσμοί προφανώς θεωρούνται ιεροί. Αδύνατον να τους αμφισβητήσει κανείς. Πώς είναι δυνατόν να πω ότι ο νόμος που τον έχει δώσει ο Θεός (αν ο Θεός είναι η πηγή κάθε δικαίου) είναι άδικος;

Σε μιαν τέτοια κοινωνία, που θα την αποκαλέσουμε ετερόνομη -επειδή είναι υπόδουλη στους δικούς της θεσμούς- τα ίδια τα άτομα είναι ετερόνομα. Δεν μπορούν να σκεφτούν μόνα τους, εκτός από τελείως τετριμμένα και δευτερεύοντα θέματα. Δεν μπορούν να ελέγξουν κριτικά τη συμπεριφορά τους. Δεν μπορούν να κρίνουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι αληθές και τι ψευδές. Αυτή ήταν η μοίρα της κοινωνίας επί χιλιετίες. Κάποια στιγμή όμως έγινε μια ιστορική ρήξη, η οποία άλλαξε την κατάσταση των πραγμάτων. Η ρήξη αυτή παρατηρείται για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα (στις πόλεις που δημιούργησαν τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία) και μετά, αφού μεσολάβησαν είκοσι αιώνες έκλειψης, ξαναξεκίνησε για δεύτερη φορά στη Δυτική Ευρώπη (με την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, το μεγάλο δημοκρατικό κίνημα χειραφέτησης, το εργατικό κίνημα κ.λπ.). Αυτά τα κινήματα -με το πρόταγμα της αυτονομίας- δημιούργησαν τις κάποιες ελευθερίες που διαθέτει η κοινωνία, στην οποία ζούμε. Όμως το πρόταγμα της αυτονομίας, το οποίο έφθασε στο κορύφωμα του ανάμεσα στο 1750 και το 1950, επί του παρόντος μοιάζει να είναι εξουδετερωμένο. Σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία, στην οποία η απάθεια, ο κυνισμός και η ανευθυνότητα ολοένα επεκτείνονται. Το κίνημα της αυτονομίας πρέπει να ξαναξεκινήσει και να προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει μιαν αληθινή δημοκρατία. Μια δημοκρατία όπου όλοι θα συμμετέχουν στη ρύθμιση και τον καθορισμό των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Και αυτό είναι το μόνο πολιτικό πρόταγμα, για το οποίο αξίζει τον κόπο να εργαστούμε και να αγωνιστούμε.

*Τέσσερις λέξεις: Φαντασία, Φαντασιακό, Δημιουργία, Αυτονομία. Τέσσερις έννοιες-κλειδιά στο έργο του Κορνηλίου Καστοριάδη. Αυτές τις τέσσερεις λέξεις τις “παρουσίασε” ο ίδιος στη γαλλική τηλεόραση -στην καθημερινή εκπομπή Inventer Domain του δημοσίου και με εκπαιδευτικό χαρακτήρα σταθμού La Cinquicnic-,σε τέσσερις συνεχείς ημέρες (2,3,4,5.12.1996). Τέσσερις λέξεις, τέσσερις εκπομπές διάρκειας τεσσάρων λεπτών κάθε μία, κάθε εκπομπή για μία λέξη. Αυτό εδώ το κείμενο είναι η μετάφραση, με ελάχιστες συντομεύσεις, των τεσσάρων εκπομπών, από το βιβλίο “Είμαστε η Ιστορία μας”, του Κ.Καστοριάδη.

Πηγή: Eagainst  

Οι τρεις πυλώνες της εξάρτησης

του Γιάννη Αθανασιάδη

Ελλάδα 2019!

Μια χώρα και ένας λαός υφίσταται τις συνέπειες της οικειοθελούς παράδοσης της εθνικής του ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης, μετά από εξαπάτηση των πολιτικών κομμάτων εξουσίας.

Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να τον χειραγωγούσαν, αλλά ουδέποτε αναφέρονταν τόσο ωμά η πλήρης και άνευ όρων υποταγή του στην κυριαρχία ενός ιμπεριαλιστικού συμπλέγματος από υπερεθνικούς εξουσιαστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ και απόλυτης οικονομικής εξάρτησης από τοκογλυφικούς μηχανισμούς με παράλληλη απεμπόληση της νομισματικής του αυτοτέλειας.

Το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα, κλιμακούμενο σε μια καταστροφική περιδίνηση που σαρώνει το σύνολο σχεδόν του λαού, απορροφώντας κάθε παραγωγική του δυνατότητα προς όφελος υπερεθνικών «εταίρων» του καθεστώτος, οδηγώντας σε μια «άτυπη» γενοκτονία και εξανδραποδισμό των αδυνάτων τάξεων. Σε ένα εθνικό αδιέξοδο, με προορισμό ένα δυστοπικό ορίζοντα που θα περιλαμβάνει την αποσύνθεση και την διάλυση  της εθνικής συνοχής, μετατρέποντας την πατρίδα σε κολαστήριο αναλώσιμων δούλων, ντόπιων και εισαγόμενων.

Ο ρόλος των ΜΜΕ ήταν και είναι καθοριστικός σε όλη αυτή την εξαπάτηση του λαού, δημιουργώντας μια πλασματική κανονικότητα και εξυπηρετώντας τα σχέδια της υποταγής.

Όμως επίσης δεκάδες κινήσεις κόμματα και περιφερόμενοι σωτήρες του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου, χρησιμοποιούν την επίκληση της εθνικής ανεξαρτησίας χρησιμοποιώντας τον όρο γενικά κι αόριστα, προτάσσοντας εθνικά τάματα και κοινωνικές δικαιοσύνες,  έτσι ώστε να τον προσαρμόσουν κατά το δοκούν την κατάλληλη ώρα, προσβλέποντας πιθανόν σε ανταλλάγματα.

Οι βασικοί και καθοριστικοί πυλώνες της εξάρτησης του λαού και της χώρας μας, είναι συγκεκριμένοι και προσδιορίσιμοι.

1. Η πολιτική και αμυντική εξάρτηση της χώρας υπό την ηγεμονία υπερεθνικών οργανισμών όπως η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. 
Όταν η όποια κυβέρνηση δεσμεύεται από κανονισμούς και υποχρεώσεις που ερήμην του λαού, αλλά και της ιδίας, αποφασίζονται από αλλότρια κέντρα εξουσίας, όσο κι αν προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι, έχουμε εξάρτηση, διότι απλά δεν αποφασίζουμε εμείς σε ότι αφορά είτε την εσωτερική είτε την εξωτερική πολιτική της χώρας μας.

2. Η οικονομική εξάρτηση της χώρας με την αδυναμία της οικονομικής διαχείρισης και της έκδοσης εθνικού νομίσματος, για να χρηματοδοτήσει την παραγωγική της ανάπτυξη στην κατεύθυνση που η ίδια αποφασίζει. 
Όταν την χρηματοδότηση της οικονομίας σου την αποφασίζει κάποιος τρίτος και μπορεί να αυξομειώνει κατά το δοκούν την ρευστότητα στην οικονομία της χώρας σου.
Όταν το νόμισμα που χρησιμοποιούμε είναι χρεόγραφο, δηλαδή κάθε ευρώ που έχουμε στην τσέπη μας το χρεωνόμαστε σε μια ιδιωτικού χαρακτήρα τράπεζα την ΕΚΤ, τότε έχουμε τον ορισμό της οικονομικής εξάρτησης. 
Είναι σαν το μικρό παιδί που ζητά χαρτζιλίκι από τον μπαμπά του. Μόνο που η ΕΚΤ δεν τρέφει πατρικά αισθήματα για κανένα και είναι κατάντια για ένα λαό να τον μεταχειρίζονται έτσι.

3. Η δουλεία του χρέους στην οποία από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, μας έχουν οδηγήσει βίαια, ληστρικά και παράνομα οι διεθνείς τοκογλύφοι. 
Πως μπορεί να ομιλεί κάποιος για εθνική ανεξαρτησία όταν είναι υποθηκευμένο το μέλλον του αλλά και το μέλλον των παιδιών του, χωρίς προοπτική απαλλαγής από αυτό;
Υπάρχουν δεκάδες γνωματεύσεις (με πιο πρόσφατη αυτήν της επιτροπής της βουλής για το χρέος) που αναφέρονται στις παράνομες και επαχθείς, τοκογλυφικές συμβάσεις, που έχουν γίνει σε βάρος του ελληνικού λαού.

Οι τρείς αυτοί πυλώνες της εξάρτησης, λειτουργούν συνδυαστικά αλλά και ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο. 
Αν ο στρατηγικός στόχος μιας πολιτικής οργάνωσης δεν περιλαμβάνει και τους τρεις, τότε δεν μιλάμε για Εθνική Ανεξαρτησία.

Όποιος λοιπόν μιλά για εθνική ανεξαρτησία και φυσικά όποιος επαγγέλλεται την Δημοκρατία, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει αν αποδέχεται ή όχι τις παραπάνω καταστάσεις. Εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία, με έστω και ένα από τους τρείς πυλώνες της εξάρτησης, είναι στην καλύτερη περίπτωση … αυταπάτη! 

Αλλιώς ας το πει κάπως διαφορετικά.  Μην κοροϊδεύει τον λαό και τον εαυτό του. 

Και επειδή θα υπάρξουν κάποιοι να κάνουν κριτική γιατί δεν προτάσσω την δημοκρατία, θα τους προλάβω για να πω ότι και για την δημοκρατία ισχύουν οι ίδιες προϋποθέσεις.

Σε καθεστώς εξάρτησης δεν νοείται δημοκρατία. Δεν μπορεί κανείς να λέει ότι είναι δημοκράτης αποδεχόμενος τους εκβιασμούς που εκπορεύονται από ένα καθεστώς εξάρτησης, από όπου και αν προέρχεται αυτή. Και αυτό αφορά κάθε λαό και κάθε πατρίδα.

Ο αγώνας του λαού για εθνική ανεξαρτησία και ανατροπή του καθεστώτος είναι η μοναδική λύση επιβίωσης. Κάθε άλλη προοπτική συναινετικού χαρακτήρα είναι αυταπάτη. Στην καλύτερη περίπτωση, οδηγεί στην προοπτική του «γλυκού θανάτου».

Όσοι δεν αποδεχόμαστε τον «δεσμόν της δουλείας», δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για Εθνική ανεξαρτησία, Λαϊκή κυριαρχία, και κοινωνική δικαιοσύνη.

Παραιτηθείτε τώρα

Του Αναστάσιου Κώνστα *

Προσωπικά δεν είμαι υπέρμαχος των κοινοβουλευτικών αντιδράσεων, ιδίως υπό το καθεστώς του βιασμού της λαϊκής βούλησης που επιβάλλει το νόθο, αντιδημοκρατικό κι επομένως αντισυνταγματικό εκλογικό σύστημα του μπόνους των 50 εδρών. Πρόκειται για τόσο σοβαρή νόθευση της λαϊκής βούλησης, ώστε να επηρεάζει τον τρόπο ανάδειξης (η λέξη “εκλογής” θα ήταν μέγιστο ατόπημα) του ενός έκτου του συνολικού αριθμού των βουλευτών.

Ωστόσο για όσους πιστεύουμε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν πρέπει να κυρωθεί, επειδή είναι καταστροφική για τα εθνικά μας συμφέροντα, απομένει πλέον μόνο ένας τρόπος αντίδρασης.
Δεδομένου ότι οι “πρόθυμοι” αρνούνται τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, η υποτιθέμενη αντιπολίτευση βολεύεται με την προοπτική να φορτωθεί η κυβέρνηση το σχετικό πολιτικό κόστος και ο νομικός κόσμος αποσιωπά ότι για τη σύμφωνη με το Σύνταγμα κύρωση της συμφωνίας απαιτείται πλειοψηφία δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών λόγω καταφανούς εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, η μόνη λύση που συζητείται ευρέως είναι τι θα γινόταν σε περίπτωση παραίτησης των βουλευτών που ισχυρίζονται ότι διαφωνούν με τη συμφωνία.

Υπάρχει λοιπόν δυνατότητα κοινοβουλευτικού "ανταρτοπόλεμου" κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών;

Σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 53 του Συντάγματος διεξάγονται αναπληρωματικές εκλογές, όταν κενωθεί βουλευτική έδρα εντός του τελευταίου έτους της βουλευτικής περιόδου κι εφόσον οι κενές έδρες είναι περισσότερες από το ένα πέμπτο του όλου αριθμού των βουλευτών. Πλέον διανύουμε το τελευταίο έτος της βουλευτικής περιόδου.

Άρα η μαζική παραίτηση όλων των βουλευτών (και των επιλαχόντων αναπληρωτών τους) των κομμάτων της αντιπολίτευσης που ισχυρίζονται ότι δήθεν είναι κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, συνιστά αποτελεσματικό μέσο παρακώλυσης της κύρωσης της συμφωνίας αυτής.

Η αναπληρωματική αυτή εκλογή δεν θα περιοριστεί μόνο σε συγκεκριμένες εκλογικές περιφέρειες, όπως είχε γίνει με την παραίτηση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ μετά την έκπτωση Τσοβόλα στη Β' Αθηνών. Διότι - εάν επιλεγεί μία τέτοια λύση - θα παραιτηθούν και οι βουλευτές επικρατείας, οπότε λογικά θα χρειαστεί να προκηρυχθούν εκλογές σε όλη την επικράτεια. Το Σύνταγμα δεν διευκρινίζει τι θα γίνει σε μία τέτοια περίπτωση, οπότε κατ’ αναλογία των διατάξεων της παρ. 2 του άρθρου 53 θα χρειαστεί να προκηρυχθούν εκλογές σε ολόκληρη την επικράτεια.

Μία τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε ουσιαστική αδυναμία λειτουργίας της βουλής μέχρι τις εκλογές, ενώ, αν συνδυαστεί με παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, τότε οι πολιτικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής και πολιτειακής ανωμαλίας θα μπορούσαν να καθυστερήσουν για επαρκές χρονικό διάστημα την κύρωση της συμφωνίας αυτής που προωθεί τα συμφέροντα ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Γερμανίας και Σκοπίων, αλλά αγνοεί επιδεικτικά τα συμφέροντα της πατρίδας μας και ήδη υποθάλπει τον εκείθεν των βόρειων συνόρων μας αλυτρωτισμό.

Η συμφωνία αυτή δεν θέτει απλά σε κίνδυνο την ειρήνη στα Βαλκάνια. Ουσιαστικά ενισχύει την εκδήλωση αλυτρωτικών επιδιώξεων και εχθρότητας, αφού δίνει εμμέσως πλην σαφώς δικαίωμα στο γειτονικό κρατικό μόρφωμα να έχει λόγο ως προς το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων, τις εμπορικές επωνυμίες, τα εμπορικά σήματα και το πώς θα εκφράζονται δημοσίως εφεξής οι Μακεδόνες που δεν αναγνωρίζουν ως Μακεδόνες τους κατοίκους των Σκοπίων.

Με αυτά τα δεδομένα ο συνδυασμός παραίτησης όλων των βουλευτών και των επιλαχόντων αναπληρωτών τους, που υποτίθεται πως αντιτίθενται στην κύρωση της συμφωνίας, με την παραίτηση του ΠτΔ θα μπορούσε να ανακόψει την κατά τα φαινόμενα αναπόφευκτη κύρωση της συμφωνίας αυτής από μία νόθα λόγω του αντισυνταγματικού μπόνους των 50 εδρών βουλή και με κοινοβουλευτική πλειοψηφία κατώτερη από εκείνη που προβλέπεται από το Σύνταγμα.

Ευσεβείς πόθοι θα πουν πολλοί και δεν θα έχουν άδικο. Αφού, όμως, έχουν αποφασίσει να μην προσφύγουν σε δημοψήφισμα, όπως κάλλιστα θα μπορούσαν ενόψει της σπουδαιότητος του εθνικού αυτού ζητήματος, οι παραιτήσεις τους σύμφωνα με τα παραπάνω είναι ο μόνος τρόπος θεσμικής άμυνας που υπάρχει. Η πορεία μετά τις εκλογές δεν είναι ούτε ξεκάθαρη, ούτε ιδανική. Όμως σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις εκλογές, θα ακολουθήσουν δεύτερες εκλογές με σύστημα τύπου απλής αναλογικής, οπότε εκεί θα υπάρχουν κατά τι μεγαλύτερα περιθώρια έκφρασης της λαϊκής βούλησης.

Ας παραιτηθούν λοιπόν όλοι τώρα! Αν έχουν ίχνος συναίσθησης της ιστορικής τους ευθύνης, ας το κάνουν.

Διαφορετικά όλος ο Ελληνικός Λαός θα έχει μία ακόμα απόδειξη ότι έμπρακτα τον αγνοούν για μια καρέκλα.


* Ο Αναστάσιος Κων. Κώνστας είναι Δικηγόρος Αθηνών παρ’ Αρείω Πάγω
άλλως ένας απλός πολίτης...

πηγη:   Δρόμος Ανοιχτός

Χρονικό γεγονότων και κινητοποιήσεων των ΚΙΤΡΙΝΩΝ ΓΙΛΕΚΩΝ

Τα Κίτρινα Γιλέκα γεννήθηκαν αυθόρμητα μέσα από τα social media στα μέσα Οκτώβρη του 2018. Υπάρχουν όμως και πολλοί που υποστηρίζουν ότι η πρώιμη δημιουργία τους εντοπίζεται σε ένα διαδικτυακό κάλεσμα συλλογής υπογραφών ενάντια στην αύξηση των καυσίμων στα μέσα Μαΐου.

Η ιδέα του κίτρινου γιλέκου είναι πραγματικά μια πάρα πολύ έξυπνη σκέψη. Προσδίδει στους διαδηλωτές μια ομοιογένεια παρά το ότι μπορεί στην πραγματικότητα να είναι πολύ διαφορετικοί, να προέρχονται από πολλά διαφορετικά στρώματα αντιλήψεις κλπ, αλλά μπροστά στις διεκδικήσεις να είναι όλοι ίδιοι να είναι οι καταπιεζόμενοι ενάντια στους καταπιεστές. Για το λόγο αυτό το σώμα που κρύβεται κάτω από ένα Κίτρινο Γιλέκο μπορεί να είναι άνεργου, φοιτητή, μαθητή, εργαζόμενου, εργάτη, αναρχικού, αριστερού, δεξιού αριστερού και ακροδεξιού. Για το λόγο αυτό επίσης βλέπουμε ότι υπάρχουν και ενδογενείς συγκρούσεις ανάμεσα στα Κίτρινα Γιλέκα, πράγμα απολύτως λογικό. Από την πρώτη στιγμή ο Μακρόν έψαχνε εναγωνίως αντιπροσώπους αυτού του κύματος οργής ώστε να μπορέσει να το ελέγξει. Μάταια όμως. Αντιπρόσωποι δεν υπάρχουν, δυστυχώς για του γάλλους εξουσιαστές, ευτυχώς για όλους εμάς. Κάποιοι εντελώς άγνωστοι που εμφανίστηκαν στα κανάλια ως αντιπρόσωποι ήταν εντελώς ξένο σώμα, μάλιστα κάποιοι είχαν και υπηρετικό προσωπικό για να τους κρατάει την ομπρέλα όταν έκαναν δηλώσεις έξω από το προεδρικό μέγαρο.

Όλες οι κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων έχουν συγκρουσιακό χαρακτήρα. Ένα χαρακτηριστικό τους είναι ότι χωρίς μολότοφ έχουν καταφέρει να συγκρούονται αποτελεσματικά απέναντι σε πάνοπλους αστυνομικούς, να έχουν αλληλοεπικαλύψεις, να κρατάνε και να εξαπλώνουν την σύγκρουση. Πάνω από ένα μήνα μέσα από απίστευτη καταστολή τα Κίτρινα Γιλέκα παραμένουν στους δρόμους της Γαλλίας φέρνοντας πονοκέφαλο στον Μακρόν αλλά και στους γύρω ευρωπαίους εξουσιαστές, καθώς φαίνεται πως εάν επεκταθεί όλη αυτή η δυναμική και εκτός συνόρων τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα γι αυτούς.

Δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις για το μέλλον των κινητοποιήσεων, ότι σιγά-σιγά η καταστολή θα μεγαλώνει και ότι ίσως επέλθει κάποια κόπωση. Αλλά έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο χαρακτήρας των συγκεκριμένων συγκρουσιακών κινητοποιήσεων, γκρεμίζει την βουβή ευθεία γραμμή στην χώρα των λωτοφάγων είτε λέγεται Γαλλία, είτε Ιταλία, είτε Ισπανία, είτε Ελλάδα, γκρεμίζει τον μύθο ότι όλα γίνονται μέσα από συνδικάτα, πολιτικές οργανώσεις, «τάξεις», κόμματα και κάλπες. Γκρεμίζει, επίσης, το μύθο της διαπραγμάτευσης και των αντιπροσώπων.

Τέλος, καταρρίπτει το μύθο ότι αυτά τα Κίτρινα Γιλέκα είναι από ύφασμα. Ένα μήνα και κάτι μετά την πρώτη τους κινητοποίηση και μετά από τόση καταστολή μπορούμε να πούμε ότι είναι αλεξίσφαιρα!

Ακολουθεί το χρονικό των γεγονότων και των κινητοποιήσεων των Κίτρινων Γιλέκων:

17 Νοεμβρίου: Έγιναν οι πρώτες μεγάλες συγκεντρώσεις των Κίτρινων Γιλέκων. 282.000 διαδηλωτές συμμετείχαν σε περισσότερες από 1.500 συγκεντρώσεις σε όλη την Γαλλία. Οι διαδηλώσεις περιορίστηκαν σε αποκλεισμούς δρόμων και συγκεντρώσεων σε πλατείες. Μάλιστα εκείνη την ημέρα στην Σαβουά μια διαδηλώτρια έχασε την ζωή της καθώς παρασύρθηκε από πανικοβλημένη οδηγό που έπεσε πάνω στο μπλόκο. Συνολικά εκείνη την ημέρα λόγω των εντάσεων τραυματίστηκαν 227 άτομα.

Στο Παρίσι υπήρχαν διαδηλώσεις στην Λεωφόρο των Ηλυσίων στο ύψος της Αψίδας του θριάμβου ενώ πολλοί διαδηλωτές κινήθηκαν στο προεδρικό μέγαρο όπου το απόγευμα σημειώθηκαν συμπλοκές με την αστυνομία. Εντάσεις με την αστυνομία υπήρχαν και στην Place de la Concore (πλατεία Ομονοίας).

Η κυβέρνηση επιχείρησε από την πρώτη στιγμή να συνδέσει σκόπιμα τα Κίτρινα Γιλέκα με το κόμμα της Λεπέν. Η σύνδεση αυτή κατέρρευσε. Ενώ ο πρόεδρος του κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατικής Ένωσης, Φρανσουά Ασελινό επιχειρεί να υποβιβάσει τις μεγάλες διαδηλώσεις της ημέρας χαρακτηρίζοντας τα Κίτρινα Γιλέκα «ακίνδυνα και χωρίς μέλλον». Η εφημερίδα Le Monde αναφέρει πως αυτό που φοβίζει την κυβέρνηση είναι ότι οι διαδηλωτές αποτελούνται κυρίως από άτομα που ρίχνουν λευκό, άκυρο ή απέχουν από την εκλογική διαδικασία. Ενώ πολλές εφημερίδες δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι συμμετέχουν άτομα που δεν έχουν καμμία σχέση με τον συνδικαλισμό και ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν διαδηλώσει.

24 Νοεμβρίου: Μια βδομάδα μετά τις πρώτες κινητοποιήσεις τα Κίτρινα Γιλέκα συγκεντρώνονται ξανά σε ολόκληρη την χώρα. Οι συγκεντρώσεις υστερούν σε όγκο από αυτές της 17ης Νοέμβρη αλλά υπερτερούν σε συγκρούσεις. Συνολικά στις κινητοποιήσεις συμμετείχαν περίπου 230.00 άτομα σε 1.619 σημεία. Ακόμα και ο υπουργός εσωτερικών Καστανέ, διαπιστώνει ριζοσπαστικοποίηση στις κινητοποιήσεις παρά τον λιγότερο κόσμο που τις πλαισιώνουν.

Στο Παρίσι η αστυνομία είχε δώσει έγκριση για τις συγκεντρώσεις μόνο σε τρία σημεία. Στα σημεία αυτά η καταστολή των διαδηλώσεων θα ήταν ελεγχόμενη. Περίπου 8.000 διαδηλώνουν στο Παρίσι. Από το πρωί αρχίζουν οι πρώτες συγκρούσεις με τους διαδηλωτές να ξηλώνουν οδοστρώματα και να φτιάχνουν οδοφράγματα. Η οργή είναι μεγάλη. Η κατάσταση στα Ηλύσια Πεδία γίνεται ανεξέλεγκτη για τις αστυνομικές δυνάμεις όπου άρον άρον σηκώνουν ακόμα και σιδερένιους φράχτες ώστε να εμποδίσουν πάσει θυσία τους διαδηλωτές να έχουν πρόσβαση στο προεδρικό μέγαρο. Οι συγκρούσεις είναι σφοδρές με την αστυνομία να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα καταστολής ώστε να τις περιορίσει. Στους δρόμους βγαίνουν αύρες, ενώ αστυνομικοί βάλουν κατά των διαδηλωτών με πλαστικές σφαίρες. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν την προσπάθεια αποδόμησης των Κίτρινων Γιλέκων ενώ η κυβέρνηση δια στόματος υπουργού εσωτερικών κάνει λόγω για αποδυναμωμένες κινητοποιήσεις θυμίζοντας λίγο Μαρία Αντουανέτα. Οι διαδηλωτές τα βάζουν και με τους δημοσιογράφους. 300 άτομα συγκεντρώνονται έξω από τα γραφεία της εφημερίδας Midi Libre στην πόλη Beziers κατηγορώντας το μέσο ως πουλημένο, ενώ στην Τουλούζη διαδηλωτές επιχείρησαν να λιντσάρουν δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού BFM.

Η κυβέρνηση προσπαθεί εναγωνίως να βρει εκπροσώπους.

1η Δεκεμβρίου: Τρίτη πράξη για τα Κίτρινα Γιλέκα. Ολόκληρη η Γαλλία αστυνομοκρατείται ενώ το κέντρο του Παρισιού είναι απροσπέλαστο με 4.000 αστυνομικούς να βρίσκονται στους δρόμους. Σημειώνονται σφοδρές συγκρούσεις στους δρόμους γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου. Πυρπολούνται αυτοκίνητα και χρησιμοποιούνται για οδοφράγματα. Ένοπλοι αστυνομικοί με το δάχτυλο στην σκανδάλη είναι διασκορπισμένοι στους δρόμους γύρω από το κέντρο ενώ στις ταράτσες των κτηρίων γύρω από την Αψίδα του Θριάμβου υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές. Η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο της αστυνομίας όπου το συνδικάτο των αστυνομικών ζητάει την παρέμβαση του στρατού.

Το βράδυ πυρπολείται κτήριο στο κέντρο του Παρισιού ενώ ο Μακρόν από την μακρινή Αργεντινή είπε να πει την άποψή του ότι δηλαδή οι διαδηλωτές θέλουν χάος και ότι δεν θα αποδεχτεί την βία και άλλα τέτοια όμορφα και συνέχισε την βόλτα του στο γραφικό Μπουένος Άιρες.

Οι ζημιές σύμφωνα με τον δήμαρχο του Παρισιού αγγίζουν τα 4 εκατομμύρια ευρώ.

Συγκρούσεις σημειώθηκαν και στη Μασ­σαλία. Μάλιστα μια ογδοντάχρονη γυναίκα έχασε την ζωή της από δακρυγόνο καθώς έκλεινε τα παράθυρα του σπιτιού της.

Συγκεντρώσεις, επίσης, υπήρξαν σε Ολλανδία, Βέλγιο, Βουλγαρία και Γερμανία.

3 Δεκεμβρίου: 2 πανεπιστήμια και 200 λύκεια τελούν υπό κατάληψη. Οι μαθητές με την σειρά τους μπαίνουν και αυτοί στις κινητοποιήσεις με αιτήματα που σχετίζονται με το απολυτήριό τους. Διαδηλώνουν στου δρόμους. Στους δρόμους και οι οδηγοί ασθενοφόρων καταγγέλλοντας την κυβέρνηση ότι προσπαθεί να κάνει Uber το επάγγελμά τους. Το βράδυ έξω από το κοινοβούλιο έβαλαν φωτιά σε ένα όχημα.

4 Δεκεμβρίου: Ο Μακρόν ανακοινώνει αναστολή έξι μηνών της αύξησης στην τιμή των καυσίμων.

Για δεύτερη μέρα οι μαθητές βρίσκονται στους δρόμους σε πολλές πόλεις της Γαλλίας. Ταραχές σημειώθηκαν στην Ορλεάνη. 3 πανεπιστήμια στο Παρίσι τελούν υπό κατάληψη.

Ο Μακρόν επισκέπτεται το κτίριο της καμένης νομαρχίας του νομού Puy-En-Velay και εισπράττει έντονες αποδοκιμασίες από το πλήθος που φωνάζει «Μακρόν Παραιτήσου». Οι διαδηλωτές κυνηγούν την αυτοκινητοπομπή του για εκατοντάδες μέτρα.

Στις κινητοποιήσεις μετά τους μαθητές και τους φοιτητές μπαίνουν οι αγρότες, οι δημόσιοι υπάλληλοι και πολλοί εργαζόμενοι. Το συνδικάτο CGT των δημοσίων υπαλλήλων καλεί τα μέλη του σε απεργία από τις 9 έως τις 31 Δεκεμβρίου. Επίσης το ίδιο συνδικάτο καθώς και το FO καλούν σε απεργία διαρκείας τα μέλη τους στον τομέα των μεταφορών, μη δεχόμενα τα ψίχουλα που ανακοίνωσε ο Μακρόν για την αποκλιμάκωση της κρίσης. Όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο λόγια, αφού μετά από δυο μέρες η απεργία λήγει από τα συνδικάτα λόγω δικαίωσης!

Δεν λείπουν και οι λεγόμενοι «νοικοκυραίοι». Οι λεγόμενοι πολίτες με τα «Κόκκινα Φουλάρια» κάνουν την εμφάνισή τους στις γαλλικές τηλεοράσεις και ζητούν να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις.

5 Δεκεμβρίου: Σε απεργία διαρκείας καλεί ακόμα και το αστυνομικό συνδικάτο Vigi ως ένδειξη αλληλεγγύης στα Κίτρινα Γιλέκα.

Ο Μακρόν ανακοινώνει ότι η αύξηση στην τιμή των καυσίμων από την 1η Γενάρη δεν αναστέλλεται ούτε αναβάλλεται αλλά ματαιώνεται για το 2019.

6 Δεκεμβρίου: Δεκάδες χιλιάδες μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους και συγκρούονται με την αστυνομία. Κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων 700 μαθητές συλλαμβάνονται. Μάλιστα κυκλοφορεί βίντεο από την πόλη Mantes la Jolie (ένα υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού) όπου η αστυνομία έχει αναγκάσει 147 μαθητές να κάθονται γονατιστοί με τα χέρια τους να κρατάνε το κεφάλι τους, σε κάποιους μαθητές η αστυνομία τους έχει δέσει τα χέρια με τάιραπ και τους έχει βάλει γονατιστούς να κοιτάνε ένα μαντρότοιχο. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και ένα 12χρονο παιδί με αυτισμό.

7 Δεκεμβρίου: Παρά τις μεγάλες επαναστατικές εξαγγελίες από τα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες για απεργίες διαρκείας κτλ στις 7 του Δεκέμβρη ανακοινώνουν άρση της απεργίας στις μεταφορές γιατί μετά από προφορική (!) διαβεβαίωση του υπουργού μεταφορών ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά τους σχετικά την αμοιβή των υπερωριών τους. Έτσι έλαβε τέλος άλλη μια επαναστατική γυμναστική.

30 κίτρινα γιλέκα με τα χέρια στα κεφάλια και γονατιστοί με σαφή αναφορά στον τρόπο σύλληψης των 147 μαθητών, συγκεντρώνονται έξω από εργοστάσιο κατασκευής δακρυγόνων και εξοπλισμών για τις αστυνομικές δυνάμεις όλης της Ευρώπης, με πανώ που αφορούσε το σταμάτημα της καταστολής.

Πολλοί εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι της μετριοπαθούς πτέρυγας των Κίτρινων Γιλέκων καλούν τον κόσμο να μην ταξιδέψει στο Παρίσι για την κινητοποίηση στις 8 Δεκέμβρη αλλά να εκφραστεί στις περιφέρειες. Η «εκ των έσω» καταστολή έχει ήδη αρχίσει!

8 Δεκεμβρίου: 90.000 αστυνομικοί βρίσκονται σε όλη την χώρα για την καταστολή των 

προγραμματισμένων διαμαρτυριών. Στο Παρίσι βρίσκονται 8.000 αστυνομικοί, από νωρίς το πρωί πετούν περισσότερα από 100 αστυνομικά drones, ελικόπτερα, ενώ 15 τεθωρακισμένα οχήματα έχουν πάρει θέση μάχης. Ένα ελικόπτερο είναι σε ετοιμότητα σε περίπτωση που ο Μακρόν θα χρειαστεί να εγκαταλείψει το προεδρικό μέγαρο.

Όλοι οι σταθμοί του μετρό στο κέντρο είναι κλειστοί ενώ από τα ξημερώματα όλα τα αυτοκίνητα που μπαίνουν στο Παρίσι ελέγχονται. Οι δρόμοι γύρω από το προεδρικό και πρωθυπουργικό μέγαρο είναι σφραγισμένοι με σιδερένιους φράχτες. Εκατοντάδες οι προληπτικές συλλήψεις στο Παρίσι από τα ξημερώματα. Παρ’ όλη την πρωτοφανή καταστολή 136.000 διαδηλωτές βρίσκονται σε πολλές πόλεις της Γαλλίας. 10.000 περίπου στο Παρίσι.

Δεν αργούν να ξεκινήσουν οι συμπλοκές. Οι συγκρούσεις εξαπλώνονται σε πολλά σημεία του Παρισιού αφού τα Κίτρινα Γιλέκα λόγω της αυξημένης καταστολής στο κέντρο σπάνε σε πολλές μικρές ομάδες και συγκρούονται περιφερειακά. Η αστυνομία αδυνατεί να ελέγξει την έκταση των ταραχών ενώ σημειώνονται πολλά πλιάτσικα σε μεγάλα καταστήματα σε όλη την χώρα.

Οι φλόγες των αναταραχών εκτός από το Παρίσι καίνε το Μπορντώ (όπου υπάρχει τουλάχιστον ένας τραυματίας σε κρίσιμη κατάσταση), το Σεν Ετιέν, την Λυόν, την Τουλούζη, την Νάντη και άλλες μικρές και μεγάλες επαρχιακές πόλεις.

Οι προσαγωγές σε όλη την χώρα φτάνουν τις 2.000, 974 υπό κράτηση και 118 τραυματίες. Οι καταστροφές στην επαρχία και στο Παρίσι παρ’ όλη την τερατώδη καταστολή είναι πιο σημαντικές από το προηγούμενο Σάββατο και αυτό γιατί οι συγκρούσεις, λόγω του ασφυκτικού αστυνομοκρατούμενου κέντρου, επεκτάθηκαν περιφερειακά.

Ο Μακρόν δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτές οι συγκρουσιακές κινητοποιήσεις εκπορεύονται από την απέχθεια των διαδηλωτών στο πρόσωπο και στην πολιτική του και ψάχνει με το ζόρι εξωτερική παρέμβαση μήπως και κρατηθεί λίγο ακόμα στον προεδρικό θώκο. Η Γενική Γραμματεία Άμυνας και Ασφάλειας θα ερευνήσει τυχόν ξένη παρέμβαση μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Οι Times ήδη έστρωσαν κλίμα αναφέροντας εκατοντάδες λογαριασμούς κοινωνικής δικτύωσης που σχετίζονται με τη Ρωσία.

9 Δεκεμβρίου: Ο υπουργός οικονομίας Μπρούνο Λε Μερ δηλώνει: « Οι ταραχές είναι μια καταστροφή για το εμπόριο, είναι μια καταστροφή για την οικονομία μας».

10 Δεκεμβρίου: Ο Μακρόν λίγο πριν κάνει ανακοινώσεις για μέτρα ελάφρυνσης, συναντιέται με εργοδοσία, πολιτικούς και συνδικάτα.

Στο διάγγελμά του κηρύττει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης οικονομικής και κοινωνικής ανάγκης και ανακοινώνει αύξηση βασικού μισθού κατά 100 ευρώ το μήνα. Επίσης, απαλλάσσει τους συνταξιούχους, που παίρνουν 2.000 ευρώ το μήνα, από την εισφορά αλληλεγγύης και την μη φορολόγηση των υπερωριών για το 2019. Δεν αναφέρει τίποτα για τους ανέργους και τις μονογονεϊκές οικογένειες, τους αγρότες, τους μαθητές λυκείου και τους φοιτητές. Στις ανακοινώσεις του δεν υπάρχει καμία αναφορά για συνεισφορά της εργοδοσίας και των εύπορων.

Σε αυτό το διάγγελμα έπαιξε με τις λέξεις. Η λεγόμενη αύξηση του βασικού μισθού δεν είναι τίποτα άλλο παρά αύξηση ενός προνοιακού επιδόματος που είχε προαναγγείλει ότι θα γίνει σταδιακά και απλά θα γίνει άμεσα. Το συγκεκριμένο επίδομα το παίρνουν όσοι ο μισθός τους δεν αγγίζει τον κατώτατο. Άρα άνθρακας ο θησαυρός, oh la la.

11 Δεκεμβρίου: Ένοπλος ανοίγει πυρ σε χριστουγεννιάτικη αγορά στο Στρασβούργο σκοτώνοντας 5 ανθρώπους. Ο ένοπλος είναι γνωστός στις αρχές ως ακραίος ισλαμιστής και συγκαταλεγόταν στις λίστες παρακολούθησης Fiches των υπηρεσιών πληροφοριών. Είχε εκτίσει ποινές φυλάκισης στη Γαλλία και στη Γερμανία και το πρωί της Τρίτης, λίγες ώρες πριν την επίθεση, σχεδιαζόταν να συλληφθεί στο πλαίσιο έρευνας για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Πως ένα τόσο στοχοποιημένο άτομο «ξέφυγε» από την αστυνομία, δίνοντας ένα απίστευτο δώρο στον στριμωγμένο Μακρόν είναι απορίας άξιον!

13 Δεκεμβρίου: Σε κεντρικό οδικό άξονα ομάδα από Κίτρινα Γιλέκα ανοίγουν τα διόδια.

Ο δράστης της επίθεσης στο Στραβούργο εκτελείται από αστυνομικούς. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι με το πρόσχημα του ασύλληπτου δράστη η κυβέρνηση έθεσε την χώρα σε «κατάσταση συναγερμού για τρομοκρατική επίθεση» ενισχύοντας τα μέτρα ασφάλειας σε όλη την χώρα και κάνοντας δηλώσεις για την αναβολή των διαδηλώσεων για λόγους ασφαλείας. Επιχείρησαν μέσα από αυτό το τραγικό γεγονός της επίθεσης να ματαιώσουν τις προγραμματισμένες συγκεντρώσεις.

14 Δεκεμβρίου: Η κυβέρνηση παρά την εκτέλεση του δράστη, αυξάνει το επίπεδο του συναγερμού στο υψηλότερο επίπεδο επαγρύπνησης με ενισχυμένες επιτηρήσεις και αυστηρότερους έλεγχους κινητοποιήσεων και εκδηλώσεων. Με αυτό τον τρόπο θέλει προφανώς να ενισχύσει τον φόβο στον κόσμο ώστε να κάτσει στα σπίτια του την αυριανή μέρα της κινητοποίησης.

15 Δεκεμβρίου: Οι αστυνομικές δυνάμεις είναι ακριβώς ίδιες με το προηγούμενο Σάββατο. Τα Κίτρινα Γιλέκα στους δρόμους του Παρισιού είναι σαφώς λιγότερα από κάθε άλλη φορά. Οι διαδηλωτές είναι περίπου 4.000 και έχουν περιοριστεί στην λεωφόρο των Ηλισίων την οποία και σε λίγες ώρες την εγκαταλείπουν και διασκορπίζονται σε παρακείμενους δρόμους δημιουργώντας πολλές εστίες αναταραχών έξω από το κέντρο. Η αστυνομία έκανε 175 προσαγωγές και 104 συλλήψεις.

Πολλοί διαδήλωσαν στις πόλεις τους και άλλοι προτίμησαν να κλείσουν δρόμους. Αναταραχές, έκτος από το Παρίσι, σημειώθηκαν σε Μπορντώ, Νάντη, Λυών, Μπεζανσόν και Τουλούζη. 66.000 διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους σε όλη την Γαλλία, το κλίμα φόβου που δημιούργησε η κυβέρνηση φαίνεται πως λειτούργησε.

18 Δεκεμβρίου: Το αφεντικό πάντα πριμοδοτεί αυτόν που του κάνει την βρώμικη δουλειά και τον προστατεύει. Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση ευχαριστεί τους 111.000 αστυνομικούς και τους στρατιώτες που είχαν υπηρεσία κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων και δίνει 300 ευρώ μπόνους στον καθένα τους. Με αυτό τον τρόπο συν τοις άλλοις επιχειρεί να εκτονώσει και την δυσαρέσκεια τους για τις περικοπές στα σώματα ασφαλείας στο προϋπολογισμό του 2019.

19 Δεκεμβρίου: Τα συνδικάτα της αστυνομίας προαναγγέλλουν κινητοποιήσεις για τις περικοπές στους μισθούς τους.

20 Δεκεμβρίου: Μετά από μια μέρα (!) τα συνδικάτα της αστυνομίας έρχονται σε συμφωνία με τον υπουργό εσωτερικών και καταφέρνουν να πάρουν αύξηση στο μισθό τους από 120- 150 ευρώ. Σε αντίθεση με τα ψίχουλα που κέρδισαν οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη την Γαλλία μέσα σε ενάμιση μήνα κινητοποιήσεων!

Οι αστυνομικοί διαλύουν τα μπλόκα από τους δρόμους και αμέσως μετά από κάθε διαλυόμενο γεννιέται ένα νέο σε άλλον δρόμο.

22 Δεκεμβρίου: Περίπου 40.000 διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους σε όλη την χώρα. Δεκάδες κινητοποιήσεις στην επαρχία, ενώ μπλόκα υπήρχαν στα σύνορα με την Ισπανία, την Γαλλία και την Ιταλία. Τα ΜΜΕ επιχείρησαν να υποβαθμίσουν αυτή την έκτη τους κινητοποίηση με αποτέλεσμα πολλά μαγαζιά που έμειναν ανοιχτά, μέχρι το μεσημέρι να κλείνουν άρον άρον. Για μια ακόμα φορά ο κόσμος στο Παρίσι αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις συγκρούστηκε με τους αστυνομικούς. Υπήρξαν οδομαχίες στην περιοχή της Όπερας, στα Ηλύσια Πεδία και σπάστηκαν πολλά πολυεθνικά καταστήματα. Ομάδα διαδηλωτών έτρεψε σε φυγή μοτοσυκλετιστές αστυνομικούς πετώντας τους πέτρες και ξύλα, με αποτέλεσμα οι αστυνομικοί για μια στιγμή να εγκλωβιστούν. Κατάφεραν να διαφύγουν όταν ένας από τους αστυνομικούς έβγαλε όπλο και σημάδεψε τους διαδηλωτές.

Πολλοί διαδηλωτές επιχείρησαν να συγκεντρωθούν έξω από την εξοχική οικία του Μακρόν στο Τουκέ. Οι διαδηλωτές απωθήθηκαν από αστυνομικούς που έκαναν χρήση δακρυγόνων. Η αστυνομία μέχρι νωρίς το βράδυ είχε προσαγάγει 220 άτομα από όλη την χώρα.

Συνεχίζεται;;;

Ανρύ

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 189, Ιανουάριος 2019

Σημείωση: Αρκετές πληροφορίες πάρθηκαν από την δημοσιογράφο Μαρία Δεναξά