Το κίνητρο των επιθέσεων στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες

του Τιερί Μεϊσάν

Δεν γνωρίζουμε για την ώρα ποιος διέταξε τις επιθέσεις στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες. Απαγγέλθηκαν ορισμένες πιθανές πίστες. Ωστόσο, μόνο η υπόθεση για μια επιχείρηση η οποία αποφασίστηκε από τη Τουρκία μπορεί να στέκεται σήμερα. Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) αφηγείται τη μυστική σύγκρουση που στοιχειώνει τις σχέσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Γαλλία και της Τουρκίας εδώ και πέντε χρόνια.

ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΔΑΜΑΣΚΟΣ (ΣΥΡΙΑ) | 28 MARS 2016

Το 2011, ο Αλέν Ζιπέ για τη Γαλλία και ο Αχμέτ Νταβούτογλου για την Τουρκία συμφώνησαν μυστικά να δημιουργήσουν ένα Σουνιστάν στο Ιράκ και τη Συρία (χρησιμοποιώντας το Ντάες/Daesh) και ένα ψευδο-Κουρδιστάν με σκοπό την εκδίωξη των Κούρδων της Τουρκίας. Το σχέδιο τους υποστηριζόταν από το Ισραήλ και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Είναι πολύ νωρίς για να προσδιοριστεί με βεβαιότητα ο χορηγός των επιθέσεων στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου 2015 και στις Βρυξέλλες στις 22 Μαρτίου 2016. Προς το παρόν, τα στοιχεία που θα εκθέσουμε δίνουν μια λογική εξήγηση.

* * *

Αμέσως μετά το θάνατο του ιδρυτή του τουρκικού ισλαμισμού, Νετζμετίν Ερμπακάν και ενώ μόλις είχε ξεκινήσει η «Αραβική Άνοιξη», η κυβέρνηση Ερντογάν συνήψε μυστική συμφωνία με τη Γαλλία. Σύμφωνα με έναν διπλωμάτη που τη μελέτησε, θέτει τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή της Τουρκίας στους πολέμους κατά της Λιβύης (ο οποίος μόλις είχε ξεκινήσει) και κατά της Συρίας (ο οποίος επρόκειτο να ακολουθήσει). Η Γαλλία, εκπροσωπούμενη από τον υπουργό Εξωτερικών της, Αλαίν Ζιπέ, δεσμεύτηκε μεταξύ άλλων να λύσει το «κουρδικό ζήτημα» χωρίς «να επηρεάζεται η ακεραιότητα του τουρκικού εδάφους»· μια μπερδεμένη φόρμουλα για να σημάνει ότι θα δημιουργηθεί αλλού ένα ψευδο-Κουρδιστάν όπου θα εκδιωχτούν τα μέλη του PKK. Αυτό το σχέδιο εθνοκάθαρσης, το οποίο δεν είναι κάτι καινούργιο , είχε μέχρι τώρα συζητηθεί αποκλειστικά στην ισραηλινή στρατιωτική βιβλιογραφία που περιέγραφε το νέο Κράτος αλληλεπικαλυπτόμενο από την Συρία και το Ιράκ.

Στις 31 Οκτωβρίου 2014, ο Φρανσουά Ολάντ συνοδεύει τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στα σκαλιά των Ηλυσίων. Ένας άλλος προσκαλεσμένος, ο Κούρδος Σαλίχ Μουσλίμ, μόλις έφυγε διακριτικά από την πίσω πόρτα.

Αυτή είναι η στιγμή της Μάχης του Κομπάνι. Για αρκετούς μήνες, οι Κούρδοι της Συρίας θα υπερασπιστούν την πόλη εναντίον του Νταές/Daesh. Η νίκη τους κατά των τζιχαντιστών θα αντιστρέψει τη πολιτική σκακιέρα: αν θέλουμε πραγματικά να πολεμήσουμε τους τζιχαντιστές πρέπει να συμμαχήσουμε με τους Κούρδους. Οι Κούρδοι της Συρίας απέκτησαν την συριακή ιθαγένεια με την έναρξη του πολέμου, μέχρι τότε ήταν Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες στη Συρία, που εκδιώχτηκαν από τη χώρα τους κατά τη διάρκεια της καταστολής της δεκαετίας του ’80. Τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θεωρούσαν τότε το PKK, κύρια κουρδική οργάνωση στην Τουρκία, ως τρομοκρατική οργάνωση. Από τούδε και στο εξής, θα διακρίνουν το κακό τουρκικό ΡΚΚ από το καλό συριακό YPG, παρότι οι δύο οργανώσεις είναι αδελφές.

Μετά τη μάχη του Κομπάνι, ο Φρανσουά Ολάντ αλλάζει στρατόπεδο και δίνει την υποστήριξη του στους Κούρδους και δέχεται στα Ηλύσια, στις 8 Φεβρουαρίου 2015, μια αντιπροσωπεία του YPG.

Πραγματική διπλωματική βόμβα, στις 8 Φεβρουαρίου 2015, η Γαλλία κάνει πίσω από τη προηγούμενη δέσμευσή της. Ο Φρανσουά Ολάντ δέχεται στα Ηλύσια, επίσημα αυτή τη φορά, την πιστή στον Οτζαλάν, συμπρόεδρο των Κούρδων της Συρίας, Άσια Αμπντουλάχ, και την διοικητή Νεσρίν Αμπντουλάχ με στρατιωτική στολή λεοπάρδαλης. Ο σαλίχ Μουσλίμ απουσιάζει από τη συνάντηση.

Ο Ερντογάν αντιδρά παραγγέλλοντας στο Νταές/Daesh μια βομβιστική επίθεση στη Suruç εναντίον μιας φιλοκουρδικής διαδήλωσης στις 20 Ιουλίου 2015.

Αξιοποιώντας την δυτική αντί-τρομοκρατική ρητορική, κηρύσσει τότε τον πόλεμο ταυτόχρονα στο Ντάες/Daesh και στους Κούρδους, αλλά χρησιμοποιεί τα στρατιωτικά μέσα του μόνο κατά των τελευταίων. Με αυτό τον τρόπο τερματίζει την κατάπαυση του πυρός και ξαναρχίζει τον εμφύλιο πόλεμο στην ίδια τη χώρα του. Η έλλειψη ενός ψευδο-Κουρδιστάν στη Συρία, θα προκαλέσει την έξοδο των Κούρδων προς την Ευρώπη.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015, η δημοσίευση της φωτογραφίας ενός πνιγμένου Κουρδόπουλου σηματοδοτεί την αρχή ενός τεράστιου κύματος μετανάστευσης από την Τουρκία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως προς τη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια των πρώτων εβδομάδων, οι Γερμανοί ηγέτες καλωσορίζουν αυτή τη μαζική εισροή νέων εργαζομένων τους οποίους χρειάζεται η βαριά τους βιομηχανία, ενώ τα μίντια εκφράζουν τη συμπόνια τους για τους πρόσφυγες που φέρονται να εγκαταλείπουν τη συριακή δικτατορία. Στην συνέχεια, στις 29 Σεπτεμβρίου, οι Γάλλοι και Γερμανοί θα εκμεταλλευτούν την εμπάθεια προς τους μετανάστες για να μελετήσουν τη δυνατότητα επιδότησης της συνέχισης του πολέμου με την καταβολή 3 δις. ευρώ στη Τουρκία· ένα δώρο που θα παρουσιαστεί στην κοινή γνώμη ως ανθρωπιστική βοήθεια για τους πρόσφυγες.

Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2015, η Ρωσία άρχισε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των τζιχαντιστών όλων των αποχρώσεων. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν λιποθυμάει βλέποντας το τέλος του σχεδίου του. Ενθαρρύνει τότε τον Σαλίχ Μουσλίμ να ξεκινήσει μια επιχείρηση βίαιης κουρδοποίησης της βόρειας Συρίας. Κουρδικές ταξιαρχίες αποβάλουν Άραβες και Ασσυρίους καθηγητές από τα σχολεία και τους αντικαθιστούν με Κούρδους. Οι Σύροι επαναστάτησαν και κάλεσαν τους Ρώσους οι οποίοι ηρέμησαν τη κατάσταση, όχι χωρίς να αναφέρουν όμως τη δυνατότητα μελλοντικής ομοσπονδιοποίησης της Συρίας. Η Γαλλία βρίσκεται στους απόντες συνδρομητές.

Στις 13 Νοεμβρίου, ο Τούρκος αγανακτισμένος με τον Φρανσουά Ολάντ παίρνει τη Γαλλία ως όμηρο και οργανώνει επιθέσεις στο Παρίσι, προκαλώντας 130 θανάτους και 413 τραυματίες.

Έγραφα τότε: « Οι διαδοχικές γαλλικές κυβερνήσεις έχουν σχηματίσει συμμαχίες με κράτη των οποίων οι αξίες είναι αντίθετες με εκείνες της Δημοκρατίας. Καταρχήν δεσμεύτηκαν να διεξάγουν μυστικούς πολέμους για λογαριασμό τους, και μετά αποσύρθηκαν. Ο Πρόεδρος Ολάντ, ο προσωπικός αρχηγός του Επιτελείου του στρατηγός Benoit Puga, ο υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς και ο προκάτοχός του Ζιπέ, είναι σήμερα υποκείμενα εκβιασμού εκ του οποίου δεν θα μπορέσουν να εξέλθουν, εκτός και αν αποκαλύψουν σε τι κίνδυνο έβαλαν τη χώρα τους και πως την παραπλάνησαν».

Τρομοκρατούμενο το Παρίσι επιστρέφει εσπευσμένα στο σχέδιο Ζιπέ του 2011. Με το Λονδίνο, θα περάσει στις 20 Νοεμβρίου το ψήφισμα 2249 από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης του Νταές/ Daesh, θέλει να δικαιολογήσει τη κατάκτηση της βόρειας Συρίας για τη δημιουργία, επιτέλους, αυτού του ψευδο-Κουρδιστάν, όπου ο Ερντογάν θα μπορεί να απελάσει τους Κούρδους του. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία αναθεωρούν ελαφρώς το κείμενο έτσι ώστε η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο να μη μπορούν να παρέμβουν χωρίς να ζητήσουν την άδεια από τη Συρία· μια κατάσταση που θυμίζει την αποτυχημένη αποικιοκρατική επιχείρηση του 1956, όταν γαλλικά και βρετανικά στρατεύματα προσπάθησαν να καταλάβουν τη διώρυγα του Σουέζ, με την υποστήριξη του Ισραήλ και της Τουρκίας, αλλά αναγκάστηκαν να αποσυρθούν ενώπιον των συμφωνημένων μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.

Κατά τη διάρκεια των πεντέμισι μηνών της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, οι τουρκορωσικές σχέσεις δεν έπαψαν να επιδεινώνονται. Η επίθεση κατά της πτήσης 9268 Metrojet στο Σινά, οι κατηγορίες του Βλαντιμίρ Πούτιν στη σύνοδο κορυφής της G20 στην Αττάλεια, η κατάρριψη του Sukhoi-24 και οι ρωσικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, η δημοσίευση αεροφωτογραφιών του νερόμυλου βυτιοφόρων που μετέφεραν το κλεμμένο πετρέλαιο από το Νταές/Daesh μέσω της Τουρκίας, κ.λπ.

Μετά την εξέταση κήρυξης πόλεμου εναντίον της Τουρκίας, η Ρωσία αποφάσισε τελικά να παίξει πιο διακριτικά και να υποστηρίξει το PKK κατά της κυβέρνησης Ερντογάν. Ο Σεργκέι Λαβρόφ κατάφερε να πείθει πείσει τον αμερικανό εταίρο του να εκμεταλλευτούν την επικείμενη αποσταθεροποίηση της Τουρκίας για να οργανώσουν την ανατροπή του δικτάτορα Ερντογάν. Το τουρκικό καθεστώς, το οποίο γνωρίζει ότι απειλείται τόσο από τη Ρωσία όσο και από τις ΗΠΑ, προσπαθεί να ξαναχτίσει συμμαχίες. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου πήγε στις 5 Μαρτίου στην Τεχεράνη, ενώ ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών, Μοχάμεντ Javad Ζαρίφ, ήρθε στην Άγκυρα στις 18 Μαρτίου. Αλλά η Ισλαμική Δημοκρατία δεν προτίθεται να τα χαλάσει με τους δυο Μεγάλους.

Στις 14 Μαρτίου, ο Πούτιν ανακοίνωσε την απόσυρση των ρωσικών βομβαρδιστικών αεροπλάνων, το σχέδιο του ψευδο-Κουρδιστάν ξαναγίνεται επομένως δυνατόν. Αλλά η Μόσχα και η Ουάσινγκτον περνάνε ένα βήμα μπροστά: αρχίσουν να παραδίδουν, έμμεσα, όπλα στο ΡΚΚ.

Ατυχία, αυτή τη φορά, η ΕΕ δεν θέλει πια να ακούσει για αποικισμό της βόρειας Συρίας. Η πλειονότητα των κρατών μελών ακολουθεί την εξωτερική πολιτική που επιβάλλεται από το Παρίσι για πέντε χρόνια, με την έλλειψη επιτυχίας που γνωρίζουμε. Για να σηματοδοτήσουν τη νευρικότητα τους, μερικά κράτη, όπως το Βέλγιο, έχουν χορηγήσει πολιτικό άσυλο σε Κούρδους ηγέτες από τη Τουρκία. Επιδεικνύουν τη κακή διάθεση τους κατά τη σύνοδο κορυφής ΕΕ-Τουρκίας στις 17 και 18 Μαρτίου και αναγκάζονται τελεσίδικα να υιοθετήσουν τη χορήγηση 3 δισ. ευρώ ετησίως στην Άγκυρα.

Κατήγγειλα τότε τη συμπεριφορά των ευρωπαϊκών ελίτ οι οποίες, τυφλωμένες από την αντι-συριακή εμμονή τους, αναπαράγουν το ίδιο λάθος όπως το 1938. Εκείνη την εποχή, με την εμμονή στον αντικομμουνισμό τους, είχαν υποστηρίξει τον καγκελάριο Χίτλερ κατά τη διάρκεια της προσάρτησης της Αυστρίας και κατά τη διάρκεια της κρίσης των Σουδητών (συμφωνίες του Μονάχου), χωρίς να συνειδητοποιούν ότι είχαν οπλίσει τον βραχίονα που θα τους χτύπαγε.



Κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής ΕΕ-Τουρκίας, και, επομένως, ανεξάρτητα από τις αποφάσεις που ελήφθησαν εκεί, ο πρόεδρος Ερντογάν εκφώνησε ένα τηλεοπτικό λόγο για τον εορτασμό της 101ης επετείου της Μάχης του Τσανάκκαλε («Μάχη των Δαρδανελίων»· η νίκη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά των Συμμάχων) και στη μνήμη των θυμάτων της επίθεσης στην Άγκυρα λίγες μέρες νωρίτερα. Δηλώνει:

« Δεν υπάρχει κανένας λόγος η βόμβα που εξερράγη στην Άγκυρα, να μη εκραγεί στις Βρυξέλλες ή σε άλλη ευρωπαϊκή πόλη (...) Απευθύνω έκκληση προς τα κράτη που ανοίγουν την αγκαλιά τους σε τρομοκρατικές οργανώσεις. Ταΐζετε ένα φίδι στον κόρφο σας. Και αυτό το φίδι που ταΐζετε μπορεί ανά πάσα στιγμή να σας δαγκώσει. Ίσως να μην σημαίνει τίποτα για σας βλέποντας εκρήξεις βομβών στην Τουρκία αλλά όταν οι βόμβες θα αρχίσουν να πέφτουν στις πόλεις σας, σίγουρα θα καταλάβετε πώς αισθανόμαστε. Αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Σταματήστε να υποστηρίξετε δραστηριότητες που ποτέ δεν θα ανεχθείτε στην ίδια τη χώρα σας, εκτός από όταν είναι εναντίον της Τουρκίας ».

Τέσσερις ημέρες αργότερα, χτύπησαν τις Βρυξέλλες, αφήνοντας 34 νεκρούς και 260 τραυματίες. Και για να μη πιστεύουμε σε σύμπτωση, αλλά σε συνειδητή πράξη, ο τουρκικός Τύπος της επομένης ημέρας χαιρέτισε την τιμωρία που επιβλήθηκε στο Βέλγιο.

Από τότε που ο πρόεδρος Ερντογάν αναβίωσε τον εμφύλιο πόλεμο, ο τελευταίος στοίχισε τη ζωή σε 3.500 άτομα στην Τουρκία.
Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά


Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

Το χάσμα μεταξύ Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

του Μάνου Δανέζη

Η σύγκρουση δύο διαφορετικών Πολιτισμών

Η Πολιτισμική κατάρρευση

Ο Δυτικός Πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαρθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

Η οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε, αλλά και η κατάρρευση όλων των κοινωνικών δομών, δεν είναι το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών.

Αυτό που καταρρέει είναι ολόκληρο το «Δυτικό Πολιτισμικό Ρεύμα»όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 16ου -17ου αιώνα

Ο Δυτικός Πολιτισμός, άρα και η Οικονομία, από τότε ασπάστηκαν τα φιλοσοφικά και επιστημονικά δόγματα αυτής της Επανάστασης τα οποία όμως ήδη έχουν καταρρεύσει κάτω από τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστημονικής Σκέψης.

Με βάση τα δόγματα της Επιστημονικής Επανάστασης του 16ου - 17ουαιώνα, το Δυτικό πολιτισμικό ρεύμα αναγόρευσε την ύλη ως πρωταρχικό και μοναδικό αξιακό γεγονός.

Στο βωμό αυτού του αγαθού και των παραγώγων του, ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός, επί αιώνες, θυσίαζε και θυσιάζει ακόμα, το σύνολο των ανθρώπινων αξιών του, ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε ένα υλιστικό και μηχανοκρατικό πολιτισμικό ρεύμα το οποίο κυριάρχησε σε όλο το δυτικό κόσμο, ως μια νέα Δογματική Θεολογία.

Θεός αυτής της θεολογικής δομής είναι η φιλοσοφική έννοια της ύλης. Είναι «πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός».

Οι επί της Γης Απόστολοι και Νομοθέτες του νέου αυτού Θεού είναι οι Χρηματιστηριακοί Οίκοι, οι οποίοι συντάσσουν τις δέκα εντολές, δηλαδή τους κανόνες αγιοσύνης, τους οποίους οι πολίτες πρέπει να τηρούν αν θέλουν να έχουν τις ευλογίες του Θεού της «ύλης».

Το «Άγιο Πνεύμα» αντικαθίσταται από την έννοια του «χρήματος». το οποίο εκπορεύεται από τον θεό της Ύλης ως ανταπόδοση σε εκείνους τους πολίτες που τον υπηρετούν.

Ναοί του Θεού της ύλης, τα χρηματιστήρια και οι τράπεζες.

Το απάνθρωπο αυτό οικονομικό σύστημα το οποίο καταδυναστεύει τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό στηρίχθηκε σε μια παραχάραξη της έννοιας και της πρακτικής έκφρασης της έννοιας της Λογικής.

Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα τις ρίζες αυτού του προβλήματος.

Η έννοια της Λογικής

Ο Δυτικός Πολιτισμός, στη φάση της συγκρότησής του στηρίχθηκε, σε Θεολογικό επίπεδο, στα σκληρά δόγματα του Προτεσταντισμού. Τα θεολογικά αυτά δόγματα επηρέασαν δραματικά την επιστημονική και τεχνολογική συγκρότηση του νεοσύστατου δυτικού πολιτισμού δημιουργώντας το φιλοσοφικό σύστημα του Ορθολογισμού και την ακραία έκφρασή του, τον Υπερασιοναλισμό.

Βέβαια ο δυτικός Ορθολογισμός, τον οποίο υπηρετούμε μέχρι σήμερα, δεν έχει καμιά σχέση με τον Αριστοτελικό «Ορθό Λόγο» και γενικότερα με την Ηθική και τις Αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού.

Τι είναι όμως ο Προτεσταντισμός;

Προτεσταντισμός

Προκειμένου να αποφύγουμε προσωπικές ή θεολογικές απόψεις θα αναφερθούμε στην κλασική κωδικοποίηση που έκανε σε κείμενό του ο αμερικανός Βενιαμίν Φραγκλίνος. Πρόκειται για την πιο συνοπτική παρουσίαση των βασικών παραμέτρων της Προτεσταντικής ηθικής και αναφέρονται σε κείμενο του Απόστολος Διαμαντή ο οποίος εργάζεται στο Εργαστήριο Κοινωνικών Επιστημών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάσκει Νεότερη και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

O δεκάλογος του Προτεστάντη

Οι βασικές παράμετροι μπορούν να συνοψισθούν στο βασικό τρίπτυχο«λιτότητα, ακρίβεια, εργατικότητα», που χαρακτηρίζει κάθε καλό προτεστάντη.

Αυτές ακριβώς οι σχέσεις αποτελούν και την θεμελίωση του σχετικού έργου του Μαξ Βέμπερ και είναι οι ακόλουθες:

1. Ο χρόνος είναι χρήμα

Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να υπολογίζεις μόνον αυτά που κερδίζεις κάθε μέρα, αλλά και το κόστος ευκαιρίας. Δηλαδή αυτό που χάνεις, όταν παραμένεις ανενεργός. Επομένως όχι στην ραστώνη και στο χάσιμο χρόνου, διότι έτσι χάνουμε χρήματα.

2. Η πίστωση είναι χρήμα

Δηλαδή εάν κάποιος μου αφήσει στα χέρια μου το χρήμα του- για παράδειγμα μια τράπεζα- με καλούς όρους πίστωσης, τότε έχω ευκαιρία να κερδίσω με καλή χρήση της πίστωσης και με εργασία. Το χρήμα φέρνει χρήμα.

3. Να τηρούμε ευλαβικά τις υποσχέσεις μας

Ο καλός πληρωτής έχει και το πορτοφόλι του δανειστή του. Διότι όποιος είναι γνωστός ότι πληρώνει στην προθεσμία του, όπως ακριβώς το υποσχέθηκε, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να σηκώσει όσο χρήμα θέλει. Είναι ο κανόνας λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όπως λέγεται στην αγορά, η καλή πίστη.

4. Δεν υπάρχουν ασήμαντες πράξεις.

Για τον Προτεστάντη όλα είναι σημαντικά. Και οι πιο καθημερινές πράξεις διαμορφώνουν την εικόνα του ατόμου, την πίστη που έχει στην κοινωνία. Επομένως η εργατικότητά σου αποδεικνύει πως θυμάσαι τις υποχρεώσεις σου, σε παρουσιάζει τίμιο άνθρωπος και αυτό πολλαπλασιάζει την πίστη σου στην αγορά

5. Να ζεις με όσα έχεις.

Δηλαδή να κάνεις υπολογισμό, ώστε να μην ξεφεύγεις ποτέ από τις δυνατότητές σου στην κατανάλωση. Η αποφυγή αυτού του κανόνα είναι όρος απαράβατος της ατομικής, της οικογενειακής και της κοινωνικής ειρήνης. Όλοι πρέπει να προσαρμόζονται στην πραγματικότητα.

6. Να μην ακολουθείς την παράδοση.

Πρόκειται για μια βασική προτεσταντική ιδέα. Η άρνηση της παράδοσης ξεκινά από την άρνηση της Πατερικής Εκκλησιαστικής Παράδοσης και την αποδοχή μόνον του κειμένου της Βίβλου.

7. Η φιλαργυρία είναι η πηγή όλων των κακών.

Για την προτεσταντική ηθική δεν είναι αποδεκτή μια συμπεριφορά αποθησαυρισμού, αλλά μια συμπεριφορά επένδυσης. Το ίδιο συμβαίνει και με την κατανάλωση. Η υπερβολή της συνδυάζεται με την φιλαργυρία. Και έτσι το πρότυπο είναι μια συμπεριφορά ταιριαστή στην προοπτική της επένδυσης και του κέρδους.

8. Η φιλανθρωπία δεν είναι λύση.

Για τον Προτεστάντη η ευθύνη ανήκει στο άτομο. Αυτό έχει τον απόλυτο έλεγχο των πράξεών του, οπότε η φιλανθρωπία συγκρούεται με την βασική ηθική αρχή της ατομικής ευθύνης.

9. Να είμαστε εργατικοί και παραγωγικοί.

Διότι έχουμε τοποθετηθεί στη γη από τον Θεό, για να είμαστε παραγωγικοί και να προστατεύουμε τα δημιουργήματά του. Εφόσον είμαστε κατ’ εικόνα του, θα πρέπει να τον ακολουθήσουμε. Όπως αυτός είναι παραγωγικός και δημιουργικός, έτσι πρέπει να είμαστε και εμείς.

10. Δεν έχουν σημασία τα έργα, αλλά η πίστη.

Αυτή είναι μια βασική ιδέα της προτεσταντικής θεολογίας. Θα σταθούμε ενώπιον του Θεού όχι με τα έργα μας, αλλά με την πίστη μας. Ωστόσο η θεία χάρις δεν είναι κάτι το απαθές, αλλά μια δύναμη που μας σπρώχνει προς την εργασία. Μέσω της εργασίας, που είναι μια ανάγκη, μας μεταδίδεται η παρουσία του Θεού.

Μετά όλα τα προηγούμενα ο Προτεσταντισμός των Δυτικών Κοινωνιών δεν αποτελεί μια θεολογία όπως την αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα, αλλά μια «Οικονομική Θεωρία και αντίληψη» ενδεδυμένη το ένδυμα της Θεολογίας.
 

Ο Ανορθολογισμός του Δυτικού Πολιτισμού

Απότοκο του δυτικού Προτεσταντισμού είναι ο Δυτικός Ορθολογισμός ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με ότι πιστεύουμε ότι αυτός εκπροσωπεί.

Ο Ορθολογισμός είναι μια πνευματική κατεύθυνση κατά την οποία μοναδική πηγή γνώσης είναι η λογική σκέψη που προέρχεται από τη δύναμη του νου και την αντιληπτική ικανότητα της αίσθησης (sensation) διαμέσου του ορθού λόγου (διάνοι - ratio).

Ο ορθολογισμός στηρίζεται στη Λογική, η οποία όμως δεν είναι ένα σταθερό και δογματικό κατηγόρημα, ενιαίο και αναλλοίωτο σε κάθε γωνιά της Γης, όλες τις ιστορικές περιόδους, αλλά αναπτύσσεται μέσω της ανάπτυξης της Γνώσης. Με λίγα λόγια όσο διαφοροποιείται η Γνώση τόσο διαφοροποιείται και η Ανθρώπινη Λογική.

Η Λογική λοιπόν είναι θέμα Παιδείας.

Με βάση όλα τα προηγούμενα ο Ορθός Λόγος έχει τοπικά, χρονικά, προσωπικά, πολιτισμικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Με λίγα λόγια η έννοια της Λογικής δεν είναι αντικειμενικά προσδιορισμένη στο χρόνο και τον Χώρο.

Μετά όλα τα προηγούμενα το βασικό ερώτημα είναι ένα, «με ποια διαδικασία ο Δυτικός Πολιτισμός προσπαθεί να επιβάλει ενιαία Λογικά κριτήρια για όλες τις κοινωνίες που τον υπηρετούν; Ποιοι είναι οι κανόνες αυτοί και ποιός τους έχει καθορίσει»;

Η απάντηση είναι απλή όταν αναλύσουμε π.χ την σημερινή Ελληνική πραγματικότητα και την συνδέσουμε με τον δυτικό Προτεσταντικό δεκάλογο τον οποίο κατέγραψε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, και αναφέραμε προηγουμένως.

«Λογικό είναι κάθε τι το οποίο προσδιορίζεται από την Προτεσταντική λογική. Μια Θεολογική Δομή και λογική, η Προτεσταντική, καθορίζει την Κοινωνική Λογική των ανθρώπινων σχέσεων στον Δυτικό Πολιτισμό.

Όποιος συμφωνεί με αυτήν είναι «Λογικός» και επιβραβεύεται, όποιος διαφωνεί καταδικάζεται.

Υπερασιοναλισμός.

Όμως η κατάρρευση και η απανθρώπιση του Δυτικού Πολιτισμού δεν σταμάτησε στα όρια του Ορθολογισμού, αλλά επεκτάθηκε μέσω της επιβολής μιας ακόμα απαράδεκτης και ακραίας φιλοσοφικής προσέγγισης, του Υπερασιοναλισμού.

Σύμφωνα με την φιλοσοφική αυτή αντίληψη, οι θεωρητικές επιστημονικές έννοιες έχουν κάποιο πραγματικό νόημα, μόνο αν καταλήγουν σε κάποια πράξη μέτρησης ως προς ένα καθορισμένο σύστημα μέτρησης.

Όπως αναφέρει ο πατέρας αυτής της φιλοσοφίας Μπρίντζμαν: «Η απαρχή του Υπερασιοναλισμού οδηγεί σε ένα ριζικό μετασχηματισμό των τρόπων σκέψης μας. Δεν επιτρέπεται πια να χρησιμοποιούμε για να σκεφτόμαστε έννοιες που δεν θα ήταν δυνατόν να ορίσουμε με μετρητικούς όρους»

Για να είναι λοιπόν κάτι Επιστημονικά αποδεκτό, πρέπει να επιδέχεται κάποιου είδους αντικειμενική μέτρηση μέσω οργάνων

Το μέτρο δηλαδή είναι σημαντικότερο του μετρούμενου γεγονότος.

Έτσι το ότι το Σύμπαν μπορεί είναι άπειρο και άχρονο, θεωρείται ως μια απορριπτέα ιδέα εφόσον σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα επιδεχόταν κάποια συγκεκριμένη ανθρώπινη μέτρηση. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε, σύμφωνα με τον υπερασιοναλισμό, ότι η μελέτη του Σύμπαντος έπρεπε να βρίσκεται εκτός του επιστημονικού πεδίου.

Σύμφωνα λοιπόν με την υπερασιοναλιστική λογική, η μελέτη του χώρου και του χρόνου απλώς συνίσταται στη μέτρηση της συμπεριφοράς ρολογιών και ράβδων μέτρησης ή οποιονδήποτε αντίστοιχων πιο σύγχρονων μετρητικών διατάξεων.

Ο ρόλος των Αξιών

O δυτικός ορθολογισμός και σε προέκταση ο υπερασιοναλισμός τον οποίο υπηρετεί, αποτελεί βέβαια έναν αναγκαίο παράγοντα αντιμετώπισης του αισθητού περιβάλλοντός μας.

Ο Ορθολογισμός όμως πρέπει να αποτελεί μόνο μιαν όψη, την ποσοτική, του πολιτισμού της κοινωνίας μας. Η άλλη όψη, η ποιοτική, συγκροτείται από αξίες, οι οποίες ορθολογικά κρινόμενες δεν έχουν μια πραγματική αντικειμενικότητα.

Οι ανθρώπινες αξίες όμως δεν επιδέχονται μέτρησης με όργανα, άρα είναι αντιεπιστημονικές και απορρίπτονται.

Επειδή όμως έγινε αντιληπτό, ότι η απόρριψη των αξιών θα μηδένιζε τη δυναμική αυτής της φιλοσοφίας στο πλαίσιο της κοινωνίας των ανθρώπων, μέσω της Ορθολογικής σκέψης των «κατασκευαστών» της Λογικής, οι αξίες αντικαθίστανται, αξιωματικά, αλλά και «πονηρά», με συνώνυμες λέξεις με διαφορετικό όμως νόημα. Με τον τρόπο αυτό πίστευαν ότι θα εξυπηρετούνταν τα κοινωνικά, οικονομικά και θεολογικά «συμφέροντα» του καταρρέοντος δυτικού πολιτισμικού ρεύματος.

Έτσι η έννοια του «φίλου» αντικαθίσταται από την έννοια του «συνεργάτη», η σχέση με τον οποίο «σχεδόν» τελειώνει με το τέλος της μεταξύ μας επαγγελματικής συνεργασίας.

Η έννοια της «Δικαιοσύνης» αντικαθίσταται από την έννοια της «Νομιμότητας», με την σημείωση όμως ότι το «Νόμιμο» μπορεί να μην είναι και «Ηθικό».

Τέλος η έννοια της «Σπατάλης» αντικαταστάθηκε με την τόσο διαδεδομένη πλέον έννοια της «Ρευστότητας» η οποία καλύπτει ψευδοφιλοσοφικά την κραιπάλη του άκρατου καταναλωτισμού και δανεισμού που μας έχουν φέρει στην σημερινή δραματική κατάσταση.

Το πλέον απαράδεκτο όμως αυτής της φιλοσοφικής αντίληψης είναι ότι επέβαλε την άποψη ότι όλα τα γεγονότα που μπορούσαν να μετρηθούν έπρεπε να μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να καθορισθεί ένα κοινό μέτρο μέτρησης.

Ως τέτοιο μέτρο επελέγει το χρήμα…

Επειδή όμως και ο Άνθρωπος αποτελεί ένα μετρούμενο επιστημονικό γεγονός αποτιμήθηκε και αυτός εις χρήμα βάση τον επόμενο μαθηματικό τύπο:

Α = Υn. Pa,n. r

Όπου

Α είναι η αξία ενός ανθρώπου σε χρήμα,

Υn είναι η παραγωγικότητα ενός ατόμου ηλικίας (n), ενώ

Pa,n είναι η πιθανότητα ενός ατόμου ηλικίας (a) να ζει στην ηλικία (n). Τέλος rείναι τα τρέχοντα τραπεζικά επιτόκια.

Με βάση αυτόν τον μαθηματικό τύπο, ζητήθηκαν πριν μερικά χρόνια από την γερμανική κυβέρνηση πολεμικές αποζημιώσεις για το χαμένο ανθρώπινο δυναμικό, αποτιμώντας την αξία ενός χαμένου εργαζόμενου για 25 χρόνια δουλειάς στα 180 περίπου ευρώ.

Ομοίως στα πλαίσια των πολεμικών αποζημιώσεων κάθε έμβρυο το οποίο λόγω διαφόρων πολεμικών αιτίων πέθανε αποτιμήθηκε για 35 χρόνια πιθανής μέσης ζωής του, σε περίπου 204 ευρώ.

Όπως βλέπουμε η συμπαντική ενιαία ανθρώπινη ύπαρξη μετασχηματίστηκε από την εκφυλισμένη επιστημονική και κοινωνική φιλοσοφία του υπερασιοναλισμού σε χρήμα, όπως ακριβώς και ένα αυτοκίνητο, ένα μπουκάλι κρασί ή ένα πακέτο τσιγάρα.

Ο Δυτικός λοιπόν Ορθολογισμός δεν έχει:

1. Διαχρονική αντικειμενικότητα και

2. Δεν περιέχει Αξίες εφόσον και αυτές, μη επιδεχόμενες μέτρησης με όργανα, δεν έχουν καμιά αποδεδειγμένη μετρούμενη αντικειμενικότητα.

Η υποκρισία του Δυτικού Πολιτισμού

Το ερώτημα όμως που διατυπώνεται σήμερα όλο και πιο έντονα είναι: «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε την ορθότητα των νέων επιστημονικών ιδεών όταν μάλιστα αυτές αποδεικνύονται πειραματικά και πολυεπίπεδα;

Η απάντηση είναι απλή. Η Νέα Επιστημονική Σκέψη ανατρέπει την λογική μιας καταρρέουσας πολιτισμικής δομής δίνοντας στην έννοια των αξιών ένα νέο αποδεικνυόμενο εννοιολογικό περιεχόμενο το οποίο δημιουργεί νέα πολιτισμικά δεδομένα

Αυτή την ανατροπή αντιμάχεται το Παλαιό μέσω της δήθεν μη κατανόησης των Νέων Επιστημονικών Αληθειών.

Το τέλος του Υπερασιοναλιστικού Δυτικού Πολιτισμού

Όπως γίνεται κατανοητό από όλα τα προηγούμενα, ο ορθολογισμός και ο υπερασιοναλισμός αποτελούν τον κύριο μοχλό κατάρρευσης του Δυτικού πολιτισμού, επειδή οι λεγόμενοι ορθολογιστικοί διοικητικοί κύκλοι :

1. Δεν αντιλαμβάνονται την συνεχή αλλαγή του περιεχομένου του όρου «Λογική» σε επιστημονικό κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, και το ότι η Λογική διαφέρει από περιοχή σε περιοχή.

2. Δεν κατανοούν ότι αν η «λογική» του Ορθολογισμού μας στερεί τις «Αξίες» και την Ανθρωπιά, τότε η φιλοσοφία αυτή πρέπει να ακυρωθεί ως, κοινωνικά επικίνδυνη

Οι τρεις αλήθειες του Νέου Πολιτιστικού Ρεύματος

Οι τρεις αλήθειες του Νέου Πολιτιστικού Ρεύματος αλλά και της Νέας Λογικής των Αξιών είναι οι επόμενες

Πρώτη Αλήθεια

Για τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη η αισθητή υλική πραγματικότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, αποτελεί ένα matrix, δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα, την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών.

Αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, το μάτι, το αυτί μας, η όσφρησή μας δεν είναι πραγματικότητα, αλλά μια πλάνη των αισθήσεών μας. Η πραγματικότητα των αισθήσεών μας, αυτό το δημιούργημα το οποίο ονομάζουμε φύση ή κόσμο, δεν έχει καμία υπόσταση για τη σύγχρονη φυσική

Η αλήθεια αυτή:

1. Kαταρρίπτει την Λογική της κυριαρχίας της Ύλης και των παραγώγων της ως κυρίαρχο κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων, των κοινωνιών και των έργων τους .

2. Η οικονομία και τα υλικά αγαθά καταλαμβάνουν την αξία που τους αναλογεί δίνοντας απλά στον Άνθρωπο την δυνατότητα επίτευξης της πνευματικότητάς του .

3. Το «Μέτρο» αντικαθιστά τον πληθωρισμό των πλαστών αναγκών οι οποίες εξυπηρετούν απλά το κέρδος των λίγων και την ένδεια των πολλών

4. Η κοινωνική καταξίωση και η «ευτυχία» είναι αποτέλεσμα του «Είμαι» και όχι του «Έχω»

Δεύτερη αλήθεια

Η δεύτερη επιστημονική αλήθεια στην οποία θα στηριχθεί το νέο πολιτισμικό ρεύμα είναι ή έννοια της Ολικότητας. Το Σύμπαν της σύγχρονης επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη.

Τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα, μια απέραντη ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα

Η Ολικότητα συντρίβει την έννοια της διαίρεσης των πάντων σε ατομικότητες. Μια διαίρεση που ευνοεί την αποξένωση των ανθρώπων και την συντριβή κάθε ανθρώπινης ψυχικής επαφής με τους γύρω μας.

Αποδεικνύει την ανάγκη της συλλογικότητας έναντι του ατομικού συμφέροντος, μια ανάγκη που αποτελεί τη βάση της Δημοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό δίνει ένα νέο νόημα σε Συμπαντικές Αξίες όπως η Αγάπη, η Αλληλεγγύη, ο Αλτρουισμός, η Θυσία.

Η τρίτη αλήθεια

Η Τρίτη αλήθεια είναι ο νόμος δράσης αντίδρασης που μας διδάσκει ότι, μέσα σε μια ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία, κάθε κακή δράση μας πάνω σε κάποιο συμπαντικό μέρος, δημιουργεί την αυτόματη και ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου της Δημιουργίας πάνω σε μας

Με λίγα λόγια ότι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε γωνιά της συμπαντικής ενότητας.

Οι πολιτισμοί δεν αλλάζουν λόγω της καλής θέλησης των διοικητικών δομών, μέσω νόμων και διαταγμάτων.

Οι πολιτισμοί αλλάζουν μόνο αν το μορφωτικό επίπεδο των πολιτών επιτρέψει την κατανόηση των συντελεσθέντων αλλαγών.

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στρέφονται οι προσπάθειές μας.

Ο επιστήμονας τη στιγμή της μεγάλης πολιτισμικής κρίσης πρέπει να τολμήσει να αποτελέσει τον ισχυρό βραχίονα ξεπεράσματός της, εκφραζόμενος ελεύθερα, ασχέτως του κοινωνικού και επαγγελματικού κόστους που πολλές φορές είναι αβάσταχτο

Δρ Μάνος Δανέζης
Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής ΕΚΠΑ

πηγή: manosdanezis.gr

Έχουμε ήδη πάρει φωτιά και οι πολιτικοί μας χτενίζονται με Ευρωπαϊκές τσατσάρες!

του Γιάννη Αθανασιάδη
  

Φίλοι μου ζούμε σε μια ζοφερή περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, η οποία έχει χαρακτηριστικά που συνδυάζουν, μέσα στο ίδιο το πεδίο εκδήλωσης τους, την πρωτόγονη βαρβαρότητα, με την τεχνολογικά εξελιγμένη και επιστημονικά σχεδιασμένη, διάλυση κρατών και εξόντωση ολόκληρων εθνών.

Είναι μια αποκαλυπτικού χαρακτήρα τερατογέννεση του ιμπεριαλισμού, που κανείς σύγχρονος προφήτης δεν μπορεί να προδιαγράψει την κατάληξη της.

Το διεθνές περιβάλλον

Ένας πλανήτης σφαγιάζεται από άκρη σε άκρη, με αποκεφαλισμούς, λιθοβολισμούς, κρεμάλες, σταυρώσεις, παλουκώματα, επιθέσεις αυτοκτονίας, μαζικές εκτελέσεις και συγχρόνως, με «χειρουργικούς» αεροπορικούς βομβαρδισμούς, έξυπνες βόμβες, θερμοβαρικές βόμβες, βόμβες διασποράς, ντρόουνς, αόρατα αεροπλάνα, ηλεκτρονικό πόλεμο, δορυφορικές κατοπτεύσεις και απασφαλισμενους διάσπαρτα πυραύλους με πυρηνικές γομώσεις!

Κράτη συγκροτημένα διαλύονται. Σύγχρονες πόλεις και υποδομές μετατρέπονται σε ερείπια. Λαοί που είχαν εξασφαλισμένο ένα υψηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο, γυρίζουν πίσω στον χρόνο, σε περιόδους βαρβαρότητας.

Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, υποσαχάρια Αφρική, Συρία, Παλαιστίνη, Ουκρανία, αποσυντίθενται βίαια και περνάνε στον χώρο του ιστορικού αφανισμού, ενώ σε δεκάδες περιοχές του πλανήτη, αναπτύσσονται μισθοφορικοί ιδιωτικοί στρατοί και παράγοντες αποσταθεροποίησης.

Την ίδια ώρα ανοίγουν ζητήματα παγκόσμιας ισχύος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας τα οποία συμπαρασύρουν και τους εταίρους τους, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό περιβάλλον που μας φέρνει πολύ κοντά σε ένα παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα!

Μέσα σε αυτό το φλεγόμενο περιβάλλον, όπως είναι αυτονόητο, τεράστιες ανθρώπινες μάζες υπό το κράτος του τρόμου και της εξαθλίωσης, μετακινούνται προς ασφαλέστερες περιοχές, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή ή τελοσπάντων αυτό που φαντάζονται ως μια καλύτερη ζωή. Είναι κατανοητό ότι οι περισσότεροι δεν σκοπεύουν να γυρίσουν πίσω, διότι δεν έχει μείνει κάτι που να τους συνδέει με τα ερείπια και τον όλεθρο από τον οποίο ξέφυγαν. Είναι στην πλειονότητα τους, απλοί άνθρωποι που αναζητούν μια καλύτερη πατρίδα.

Την ίδια περίοδο στους λαούς της «πολιτισμένης» Δύσης, αναβιώνει ο ναζισμός με την ανοχή και την βοήθεια της οικονομικής ελίτ, ενώ το νεοφιλελεύθερο μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλληλοκανιβαλίζεται χορεύοντας στους ρυθμούς των αγορών και των χρηματοοικονομικών οίκων, διαλύοντας και αποδομώντας την έννοια του κοινωνικού κράτους, σε βάρος της πλειονότητας του εργαζόμενου λαού.

Αυτά τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα, κάθε οργανωμένο κράτος που σέβεται τον λαό του, είναι θεωρητικά αδιανόητο να μην τα λαμβάνει υπ’ όψιν του, ώστε να πάρει τα καλύτερα δυνατά μέτρα για να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις τους και να τον προστατεύσει.

Η Ελληνική πραγματικότητα.
  

Αν θέλαμε να περιγράψουμε αυτό που βιώνει η χώρα μας τούτες τις ώρες που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν θα υπήρχε παρά μια μόνο λέξη από όλες τις γλώσσες του κόσμου για να την περιγράψει καλύτερα κι αυτή είναι η λέξη τραγωδία!

Μια χώρα η οποία έχει εκχωρήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε ιδιώτες δανειστές. Μια χώρα υπό οικονομική και διοικητική κατοχή. Που έχει το πιο ανίκανο, ξεπουλημένο και δωσιλογικό πολιτικό προσωπικό, μεταπολεμικά. Μια χώρα που επισήμως δεν μπορεί να εκδώσει ούτε τον εθνικό της προϋπολογισμό αν δεν τον εγκρίνει το ευρωιερατείο και οι δανειστές! Που η κυβέρνηση της διασύρεται και εξευτελίζεται, από τον ένα συμβιβασμό στον άλλο και δηλώνει περιχαρής ότι είναι περήφανη για την πολιτική της.
Που η αντιπολίτευση της διαγκωνίζεται ποιος είναι πιο υποτελής στους ευρωδυνάστες! Δηλαδή, ποιος είναι ο καλύτερος προδότης!
Μια χώρα που με την βοήθεια των άθλιων ΜΜΕ, έχει τον πιο αποπροσανατολισμένο λαό. Ένα λαό που στην συντριπτική του πλειοψηφία πλήττεται οικονομικά, έχοντας το 50% στα όρια της φτώχιας, με ανεργία που ξεπερνάει το 40% (μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους του μηδενικού τζίρου), με χρέη σε τράπεζες και εφορία, και σε αναμονή για μαζικές εξώσεις από τις κατασχέσεις των τραπεζών και του κράτους, την ίδια ώρα που ετοιμάζεται και η αρπαγή της αγροτικής γης από τις πολυεθνικές, με διατάξεις και νόμους που οδηγούν τους αγρότες σε οικονομική ασφυξία. Μια χώρα σε εκποίηση!
Είναι ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο, που παρέδωσε την εθνική της κυριαρχία χωρίς πόλεμο.

Παράλληλα περιβάλλεται από κράτη που έχουν αλυτρωτικές βλέψεις στα εδάφη της, όπως η Αλβανία με το θέμα της Τσαμουριάς, τα Σκόπια με την «Μακεδονία του Αιγαίου» και η προκλητική Τουρκία με τον 25ο μεσημβρινό και την Θράκη.
Εδώ θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας ότι και τα τρία αυτά κράτη συνεργάζονται στρατιωτικά, κάτι που περνάει στα ψιλά γράμματα της πληροφόρησης μας.
Η άμυνα της χώρας έχει παραδοθεί σε ενδοτικούς, ρουσφετολάγνους καριερίστες των κομμάτων, ενώ μεγάλος αριθμός πατριωτών αξιωματικών του στρατού, συνθλίβεται στα γρανάζια της κομματοκρατίας.
Το αξιόμαχο των ενόπλων μας δυνάμεων πλήττεται και αυτό από τις μεθοδευμένες παρεμβάσεις και οικονομικές απαιτήσεις των δανειστών, ενώ το Αιγαίο επιτηρείται πλέον από το ΝΑΤΟ (με ότι αυτό σημαίνει για την ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση και λήψη θέσεων του στρατού μας).

Η αντίδραση του λαού και οι παγίδες.

Έχω και στο παρελθόν αναφερθεί για το πού οδηγεί την κοινωνία η συνέχιση αυτής της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής. Όσο κι αν τα τσοπανόσκυλα της ενημέρωσης αλυχτούνε, όσο κι αν οι πολιτικοί βαφτίζουν το κρέας ψάρι, με την σύνθλιψη της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και την ομογενοποίηση του κοινωνικού υποκειμένου, είναι αναπόφευκτη η εξέγερση του λαού. Αυτή όμως στο βαθμό που δεν θα είναι οργανωμένη, θα οδηγηθεί σε τυφλή βία και αλληλοσφαγή, συνεπικουρούμενη από ακραίες υποκινούμενες συμμορίες, όπως η χρυσή αυγή και τα έμμισθα μπαχαλάκια των υπηρεσιών. Όσο λοιπόν πιο απροετοίμαστη και ασυντόνιστη είναι μια τέτοια εξέγερση, τόσο πιο ολοκληρωτική θα είναι η ήττα του λαού. Αυτός είναι και ο λόγος που το παρασύστημα της εξουσίας προσπάθησε και προσπαθεί να εκβιάσει μια τέτοια εξέγερση.

Και εδώ έρχεται να κορυφωθεί το δράμα της προδοσίας των κυβερνώντων απέναντι στον λαό και την πατρίδα.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις έχοντας ήδη την εμπειρία των μεθοδεύσεων της Τουρκίας σχετικά με την ροή τον παράτυπων οικονομικών μεταναστών στην χώρα μας από πριν το 2011, που ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες στην Συρία, και βλέποντας το διογκούμενο κύμα προσφύγων που μαζευόταν στα τουρκικά παράλια, δεν έλαβαν κανένα προληπτικό μέτρο και δεν κινητοποιήθηκαν στους διεθνείς οργανισμούς ώστε να ληφθούν μέτρα ελέγχου και προώθησης των προσφύγων στις χώρες προορισμού τους. Αντίθετα άφησαν όλο αυτό το διάστημα, ανεξέλεγκτη την αποστολή από τα Τούρκικα παράλια εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων αναμεμιγμένων με παράτυπους οικονομικούς μετανάστες από Πακιστάν, Μπαγκλαντές κλπ.
Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα περίμεναν τις εντολές από αυτούς που επιδιώκουν το ξεπούλημα της πατρίδας και τον αφανισμό του λαού της.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης;
Να γεμίσει η χώρα με στρατόπεδα συγκέντρωσης (hot spot) όπου θα συγκεντρωθούν (ακόμα και με χρήση βίας, όπως λέει η πρόταση) πρόσφυγες και μετανάστες παρά την θέλησή τους!

Πόσο θα μείνουν εκεί;
Άγνωστο! Κι αν ακούσετε ότι είναι για λίγες μέρες – εβδομάδες – μήνες, μην το λάβετε στα σοβαρά. Κανένας από την κυβέρνηση και τα κόμματα δεν είναι ικανός να σας το πει.
Αυτοί οι άνθρωποι, έμμεσα θα εκβιαστούν να αντιδράσουν προσπαθώντας να φύγουν από την χώρα μας, ενώ ο συγχρωτισμός διαφόρων εθνοτήτων και θρησκειών, θα οδηγήσει σε αλληλοσφαγές μεταξύ τους (ήδη είχαμε τις πρώτες συμπλοκές στο λιμάνι του Πειραιά).

Τέλος για να ολοκληρωθεί ο εθνικός τραγέλαφος, η κυβέρνηση συμφώνησε να έρθουν υπηρεσίες Τούρκων αξιωματούχων στα νησιά μας που θα επιβλέπουν την «επαναπροώθηση» των προσφύγων στην Τουρκία! Δηλαδή έβαλαν πόδι στην χώρα μας με εποπτικές αρμοδιότητες την ώρα που είναι διεθνώς αναγνωρισμένο ότι οι ίδιοι είναι που βουλιάζουν τα σκάφη των προσφύγων (που οι ίδιοι τους τα πουλάνε) για να μην μπορούν να επαναπροωθηθούν, πνίγοντας χιλιάδες γυναικόπαιδα στη θάλασσα του Αιγαίου.

Κάνοντας την… «σούμα»

Για σκεφτείτε! Σε μια εξαθλιωμένη, στα όρια μιας ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης χώρα, στριμώχνεται σε συνθήκες κράτησης ένας ετερόκλητος πολυεθνικός πληθυσμός προστιθέμενος στους ήδη υπάρχοντες γκετοποιημένους του κέντρου της Αθήνας και αλλού έτοιμος να αλληλοσφαγεί αλλά και να εξεγερθεί για τους δικούς του σοβαρούς λόγους ο κάθε ένας, και σαν να μην έφταναν αυτά, την ίδια ώρα που οι Τούρκοι ζητούν το μισό Αιγαίο και πυροδοτούν το κλίμα για αυτονόμηση της Θράκης, η κυβέρνηση τους βάζει ανοίγοντας την κερκόπορτα στα νησιά μας (με τα γνωστά θέματα αποστρατικοποίησης και κρυφών στρατοπέδων).

Κοινωνικό, μεταναστευτικό, Εθνικό, (αφαίρεση επικράτειας και μειονοτικό από τους Τούρκους).
Τρεις προϋποθέσεις που από μόνη της η κάθε μία αρκεί για να αποσταθεροποιηθεί μια χώρα, συμβαίνουν συγχρόνως στην χώρα μας.

Αγαπητοί μου , ή βρισκόμαστε στην απόλυτη αποβλάκωση ή εγώ ζω σε άλλο χωροχρόνο.

Έχουμε ήδη πάρει φωτιά και οι πολιτικοί μας χτενίζονται με Ευρωπαϊκές τσατσάρες!

Αν δεν προλάβει ο λαός να οργανωθεί και να πετάξει στα μπουντρούμια τους πολιτικούς, να αποδεσμευτεί από την Ναζιστική Ευρώπη, και να πάρει την τύχη του στα χέρια του, πολύ φοβάμαι ότι οι εικόνες της Συρίας, δεν θα είναι μόνο εικόνες αλλά η πραγματικότητα μας.

Κανείς δεν περισσεύει σε αυτήν την προσπάθεια. Πρέπει να παραμερίσουμε κάθε έχθρα για προηγούμενες λάθος επιλογές. Αν θέλουμε να πετύχει αυτός ο αγώνας κάθε δημοκράτης πολίτης είναι εν δυνάμει σύμμαχος.
Όποιος έχει την εντύπωση ότι αυτός και η κομματική παρέα του θα την γλυτώσουν επειδή είναι έξυπνοι και καταλαβαίνουν, απλά είναι βαθειά νυχτωμένος.
Είναι απαράδεκτο να βρίζουμε ο ένας τον άλλο για τις πολιτικές του επιλογές, όταν όλοι λίγο ως πολύ, έχουμε εξαπατηθεί από τους ψεύτες πολιτικάντηδες.

Την λύση θα την δώσει μόνο ο ενωμένος λαός.
Ο αγώνας αφορά την ζωή μας, την ζωή της οικογένειας μας, την ζωή του λαού και της πατρίδας μας.
Δεν είναι μια ιδέα, είναι η ίδια η επιβίωση μας!
Ποτέ δεν είχαμε περισσότερο ανάγκη ο ένας τον άλλο.
"Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών" τώρα όσο ποτέ άλλοτε!

Κάνω αυτή την έκκληση για ενότητα σαν μια ύστατη προσπάθεια. Δεν γνωρίζω πόσος ακόμη χρόνος μας απομένει αδέρφια.

Η κλεψύδρα αδειάζει.



πηγή: athanasiadisg.blogspot. - diulistirio.blogspot.gr -crete-news.gr - logiosermis.net

Μια άλλη πλευρά του Γιόχαν Κρόιφ

Αποχαιρετώντας τον ποδοσφαιρικό ήρωα των παιδικών μου χρόνων στην τελευταία του μεταγραφή στην All star των ουρανών, αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω μερικές πτυχές στην ζωή του μεγάλου ποδοσφαιριστή Γιόχαν Κρόιφ, που τον διαφοροποιούν από ένα απλό προϊόν του ποδοσφαιρικού θεάματος και που ίσως να προβληματίσουν τους κατά τα άλλα καλοπληρωμένους αθλητές του πιο λαϊκού ομαδικού αθλήματος παγκοσμίως.

frixos

* Μπαρτσελόνα στα χρόνια του δικτάτορα Φρανκο

 Στις 17 Φεβρουαρίου του 1974, ημέρα Κυριακή, το «Μπερναμπέου» θα φιλοξενούσε ένα αμφίρροπο, πολυαναμενόμενο και πολυσυζητημένο πριν από τη διεξαγωγή του clasico. Σε αυτό το παιχνίδι δεν θα αγωνιζόταν ο Κρόιφ, αφού έπρεπε να βρίσκεται στο Άμστερνταμ, όπου η γυναίκα του θα έφερνε στη ζωή το τρίτο τους παιδί. Το πρώτο αγόρι! 

Οι Καταλανοί, όμως, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα πάνε στο ματς της χρονιάς χωρίς τον μεγάλο ηγέτη τους. Η διαδικασία της γέννας επισπεύσθηκε, ο Τζόρντι γεννήθηκε με καισαρική, ο Γιόχαν και η γυναίκα του τον έβαλαν σε ένα καλάθι και επέστρεψαν άρον-άρον στη Βαρκελώνη. 

Ο Κρόιφ απ' εκεί έφυγε κατευθείαν για Μαδρίτη, όπου μαζί με τους συμπαίκτες του έγραψαν μίαν από τις ενδοξότερες σελίδες στην ιστορία του συλλόγου. Με τον «Ιπτάμενο» Ολλανδό να σκοράρει, να δημιουργεί και γενικά να χορεύει την άμυνα της Ρεάλ, η «Μπάρσα» συνέτριψε με 5-0 τους Μαδριλένους μέσα στην... έδρα του Φράνκο. 

Το τι ακολούθησε στους δρόμους της Καταλονίας είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς με λέξεις. 

Ο θρίαμβος των «μπλαουγκράνα» είχε πολλαπλούς συμβολισμούς, αφού δεν ήταν απλώς μια νίκη απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο, αλλά και μια νίκη κόντρα στην ελεγχόμενη από τον Φράνκο ποδοσφαιρική ομοσπονδία. 

Κάποιοι προχώρησαν και ένα βήμα πιο κάτω, χαρακτηρίζοντας τη νίκη σημειολογική και προπομπό της κατάρρευσης της δικτατορίας.

Στις αρχές της άνοιξης του 1974, λίγες μέρες μετά τη γέννηση του γιου του Γιόχαν Κρόιφ. Στο άκουσμα της είδησης ότι ο παίκτης-σημαία της Μπαρσελόνα θα έδινε στον γιο του το όνομα Τζόρντι, ένα καταλανικό όνομα προς τιμήν του πολιούχου της Καταλονίας, έστειλε αστυνομικούς για να συλλάβουν τον «Ιπτάμενο» και τη γυναίκα του, διατάσσοντας παράλληλα όπως στο βρέβος δοθεί το όνομα Χόρχε (σ.σ. η ισπανική «έκδοση» του Τζόρντι). 

Ο Κρόιφ, σε μια κίνηση εκτίμησης και ευγνώμοσυνης προς τον κόσμο της Μπαρσελόνα και το λαό της Καταλονίας, αγνόησε τη διαταγή του δικτάτορα και ο Τζόρντι (ή Τζόρδι όπως προφέρεται στα καταλανικά) έγινε ξανά σύμβολο της ομάδας και του έθνους! Ο μύθος μάλιστα λέει πως αυτή ήταν και η πρώτη φορά στα 35 χρόνια δικτατορίας του Φράνκο όπου μια διαταγή του δεν έγινε ποτέ πράξη.

** Αργεντινή Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978

Στην Αργεντινή επικρατούσε η χούντα του Βιντέλα ο οποίος ηγήθηκε του πραξικοπήματος που ανέτρεψε τη χήρα του Χουάν Περόν, Ιζαμπέλα Περόν, στις 24 Μαρτίου του 1976 και μετά από δύο ημέρες ανέλαβε το αξίωμα του προέδρου της Αργεντινής.

Ηταν ο επικεφαλής της τριανδρίας που οργάνωσε το πραξικόπημα και κυβέρνησε με σκληρότητα μέχρι το 1981 σε μια περίοδο που χαρακτηρίστηκε από δολοφονίες αντιφρονούντων, απαγωγές νεογέννητων και χιλιάδες εξαφανίσεις ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους ακόμη αγνοούνται, ενώ κυβέρνησε τη χώρα βασισμένος σε ένα πολύ στενό πυρήνα εννέα στρατιωτικών.

Η Αργεντινή παρά το γεγονός ότι εξαιτίας της στρατιωτικής χούντας είχε απομονωθεί διπλωματικά διοργάνωσε, το 1978, το πιο αμφιλεγόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο και κατέκτησε νικώντας την Ολλανδία στον τελικό με 3-1.

Η διοργάνωση έγινε κανονικά παρά τις διαμαρτυρίες, καθώς το Κύπελλο της είχε ήδη ανατεθεί από το 1976, με αρκετές χώρες να δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν, ενώ ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ φέρεται να αρνήθηκε να ταξιδεύσει στο Μπουένος Αϊρες εξαιτίας του καθεστώτος Βιντέλα....

πηγές: * Ανδρέας Βιολάρης απο sigmalive.com
** iefimerida.gr

ΒΙΝΤΕΟ: Τούρκοι στρατιώτες γαζώνουν Κούρδους άμαχους Εν ψυχρώ

 Ρεφίκ Τεκίν

Το αιματηρό περιστατικό συνέβη στηνπολιορκημένη από τον τουρκικό στρατό κουρδική πόλη Τζίζρε στην νοτιοανατολική Τουρκία.
Στο βίντεο διακρίνονται Κούρδοι πολίτες με υψωμένη μια λευκή σημαία να βγαίνουν στους δρόμους της πόλης για να περισυλλέξουν τους νεκρούς τους που κείτονται εκεί για μέρες.

Κουβαλούν τις σορούς σε ένα καρότσι που σπρώχνουν με τα χέρια. Ένα τουρκικό άρμα μάχης βρίσκεται κοντά. Οι Τούρκοι στρατιώτες ανοίγουν πυρ. Οι άνθρωποι τρέχουν φωνάζοντας πανικόβλητοι. Δυο πέφτουν νεκροί. Ο ένας ήταν δημοτικός σύμβουλος της πόλης.

video1

Cizre'de cenazeler sebze-meyve tablasında taşınıyor pic.twitter.com/nV6COhbnxH

— bilal gezer (@bilalgezer13) 21 Ιανουαρίου 2016

video 2

Footage shows Kurds waving white flags in #Cizre being shot at by Turkish military - @haarunercanpic.twitter.com/ZUFLLBZJH0

— Revolution News (@NewsRevo) 21 Ιανουαρίου 2016

video 3

Aftermath, of the shooting of Kurds in Cizre by Turkish security forces. - GRAPHIC @arahmangok.pic.twitter.com/eLOk34M61h

— Revolution News (@NewsRevo) 21 Ιανουαρίου 2016

Το τουρκικό πρακτορείο Anadolu γράφει ότι πρόκειται για «τρομοκράτες» ενώ οι τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας υποστηρίζουν ότι άνοιξαν πυρ επειδή δέχτηκαν πυρά από αντάρτες του PKK. Ωστόσο κανένας ένοπλος δεν διακρίνεται ανάμεσα στους Κούρδους άμαχους που καταγράφει το βίντεο.

Το βίντεο κατέγραψε ο εικονολήπτης του δικτύου IMC Ρεφίκ Τεκίν. Ο ίδιος τραυματίστηκε από τα πυρά των Τούρκων στρατιωτών και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Εκεί τον ενημέρωσαν ότι εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης εναντίον του.

πηγή: tvxs

Η κουλτούρα της αγένειας

της Χαριτίνης Καρακωστάκη*

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.
Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». 
Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». 
Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Έχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». 
Η απουσία της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.



Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. 
Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. 
Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».


Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. 
Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. 
Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.
Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. 
Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. 
Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.
____

*Η Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)

Πηγή: tanea.gr

Η Παρισινή Κομμούνα του 1871

του Διονύση Γιαννακόπουλου
 

«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης, απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».  

Καρλ Μαρξ

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ-Η ΣΥΓΚΥΡΙΑ
Το απολυταρχικό καθεστώς που κυβερνούσε τη Γαλλία τις παραμονές της εξέγερσης ονομαζόταν 2η Αυτοκρατορία. Επικεφαλής της ήταν ο ανεψιός του Ναπολέοντα, ο Ναπολέων Γ΄, ο οποίος είχε εκμεταλλευθεί τις έριδες της 2ης Δημοκρατίας (1848-1852) και είχε κατορθώσει, αφού πρώτα εξελέγη πρόεδρός της, να την καταργήσει και να αναγορευθεί «Αυτοκράτωρ». 

Στη διάρκεια των 20 χρόνων της διακυβέρνησής του η όψη της χώρας, και ειδικότερα του Παρισιού, άλλαξε δραματικά. Στην ύπαιθρο η εκβιομηχάνιση και ο σιδηρόδρομος αναγγέλλουν την οριστική ένταξη της χώρας στην καπιταλιστική οικονομία. Στην πρωτεύουσα αρχίζει να συρρέει πλήθος από την ύπαιθρο το οποίο συναντιέται με τους τεχνίτες, τους φοιτητές και τους ελεύθερους επαγγελματίες της πόλης. Όλοι αυτοί, επηρεασμένοι από τα επαναστατικά ιδεώδη του 19ου αιώνα, ασφυκτιούν κάτω από την καταπίεση του καθεστώτος, το οποίο σιγά σιγά ενδύεται τον μανδύα του φιλελευθερισμού και αρχίζει να παραχωρεί δικαιώματα στους εργάτες.
Το μεγαλείο της πατρίδας αποτελεί τον άλλο πυλώνα του καθεστώτος. Έτσι, η Γαλλία εμπλέκεται σε πολέμους στην Ευρώπη (Κριμαία 1856, Ιταλία 1859) αλλά και στην Αμερική (Μεξικό 1867). Το 1870 (Ιούλιος) κηρύσσει τον πόλεμο στην Πρωσσία. 

Ο ίδιος ο αυτοκράτορας τίθεται επικεφαλής του στρατού αλλά ηττάται στο Σεντάν στις 4 Σεπτεμβρίου και παραδίδεται στους Πρώσσους. Η αιχμαλωσία του σηματοδοτεί την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. 

Όταν η είδηση φθάνει στο Παρίσι, ο λαός εισβάλλει στο κτίριο όπου συνεδρίαζε το νομοθετικό σώμα και το υποχρεώνει να ανακηρύξει την Προσωρινή Δημοκρατία και να σχηματίσει μια Προσωρινή Κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Στην ουσία όμως πρόκειται για τη σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών αντιλήψεων της Δημοκρατίας. Η μεγαλοαστική τάξη, η οποία ήταν πιστή σύμμαχος του αυτοκράτορα, ενδιαφέρεται για μια ομαλή μετάβαση σε ένα νέο πολιτικό σύστημα χωρίς να θιγούν το υπάρχον κοινωνικό status και τα προνόμιά της. Γι' αυτήν ο πόλεμος αποτελεί εμπόδιο αλλά και απρόβλεπτο γεγονός το οποίο μπορεί να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες εξελίξεις. Άρα πρέπει να σταματήσει. 

Η Προσωρινή Κυβέρνηση, της οποίας τα μέλη αποτελούνται από το πολιτικό προσωπικό της 2ης Αυτοκρατορίας, αναλαμβάνει να υλοποιήσει τους στόχους αυτούς. Έτσι ανακηρύσσει τη Δημοκρατία, όχι διότι πιστεύει σε αυτήν, αλλά γιατί έχει ήδη επιβληθεί από τα γεγονότα. Σκοπός της είναι να διαχειριστεί η ίδια αυτή τη Δημοκρατία, ώστε να μην πέσει στα χέρια των επαναστατών.
Οι Παριζιάνοι έχουν διαφορετικές επιδιώξεις. Ο πόλεμος αποτελεί όχημα για την εδραίωση της Δημοκρατίας, όχι μόνο ως πολιτικού αλλά και ως κοινωνικού συστήματος. Η ανάμνηση της Μεγάλης Επανάστασης του 1789, όταν η Δημοκρατία απειλήθηκε τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό, είναι ζωντανή και στοιχειώνει τα πνεύματα. Για τον λαό του Παρισιού η Δημοκρατία έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από ό,τι για τους μεγαλοαστούς και τους αριστοκράτες. Χωρίς να έχει αποτυπωθεί σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, το περιεχόμενο αυτό ταυτίζεται με την ανάληψη του ελέγχου σε όλα τα πεδία της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Πατριωτισμός και κοινωνικός ριζοσπαστισμός συναντιόνται σε ένα εκρηκτικό μείγμα όπου το έθνος ταυτίζεται με τον λαό και τη Δημοκρατία και αντιτίθεται σε κάθε απολυταρχισμό, εσωτερικό και εξωτερικό.
Για τους Παριζιάνους κάθε συμβιβασμός με τους Πρώσσους φάνταζε αδιανόητος, μια προδοσία της Δημοκρατίας τους. Αντίθετα για την Προσωρινή Κυβέρνηση η λήξη του πολέμου ήταν ο μοναδικός τρόπος ώστε αυτή η Δημοκρατία, είτε να πεθάνει, είτε να λάβει την αντιδραστική μορφή που την εξυπηρετούσε. Μετά από συνεχείς στρατιωτικές αποτυχίες, οι οποίες καταλήγουν στην περικύκλωση του Παρισιού από τους Πρώσσους, η Κυβέρνηση υπογράφει την ανακωχή στις 28 Ιανουαρίου 1871.
Οι όροι της ανακωχής προβλέπουν την εκλογή Εθνοσυνέλευσης, μοναδική αρχή με την οποία ο Πρώσσος Πρωθυπουργός Βίσμαρκ αποδέχεται να συζητήσει τους όρους της συνθήκης ειρήνης. Η Προσωρινή Κυβέρνηση προκηρύσσει εκλογές για τις 8/2/1871. 26 γεωγραφικά διαμερίσματα της Γαλλίας ψηφίζουν υπό πρωσσική κατοχή. 

Δύο ερωτήματα αποζητούν απάντηση: η συνέχιση του πολέμου και η μορφή του πολιτεύματος. Η ειρηνική στάση των συντηρητικών, η φιλοπόλεμη διάθεση των δημοκρατικών, η ανασφάλεια των χωρικών που τους ωθεί να αποζητούν την προστασία των προυχόντων εξηγούν το αποτέλεσμα των εκλογών. Σε σύνολο 645 βουλευτών οι 400 είναι μοναρχικοί. Η υπερψήφιση των μοναρχικών οφείλεται στην αντιπολεμική θέση τους! Όπως θα δείξουν οι επαναληπτικές εκλογές του επόμενου έτους, η Γαλλία μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατική και συντηρητική. Εκείνο που περιμένει από τη δημοκρατία είναι η τάξη και η ασφάλεια, και όχι η περιπέτεια.
Οι ίδιες όμως εκλογές αναδεικνύουν και ένα άλλο πρόβλημα. Ενώ η χώρα υπερψηφίζει τους μοναρχικούς, η πρωτεύουσα προτιμά τους υπέρμαχους του πολέμου δημοκράτες! Η καθολική ψηφοφορία αποκαλύπτει λοιπόν την αντίθεση ανάμεσα στην επαρχία και στην πρωτεύουσα, η οποία λόγω της θέσης της ήταν ο κινητήριος μοχλός των πολιτικών ανακατατάξεων.
Η Εθνοσυνέλευση συνέρχεται αρχικά στο Μπορντώ (Bordeaux) και αργότερα στις Βερσαλλίες (Versailles), προάστιο του Παρισιού. Αναθέτει την εκτελεστική εξουσία στον Adolphe Thiers (Θιέρσιος). Αποφεύγει την πρωτεύουσα με το πρόσχημα της πολιορκίας, στην ουσία όμως για να μην καταστεί όμηρος του πλήθους. Συνάπτει συνθήκη ειρήνης με τους Πρώσσους παραχωρώντας την Αλσατία-Λωρραίνη, καταβάλλοντας πολεμική αποζημίωση και επιτρέποντας την προσωρινή είσοδο των Γερμανών στο Παρίσι (1-3/3/71), γεγονός που θα εξάψει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα. 

Στις 3/3 η Παρισινή Εθνοφρουρά (250 τάγματα) συγκροτεί επαναστατικά συμβούλια. Η Εθνοσυνέλευση απαντά μη καταβάλλοντας τον μισθό των εθνοφρουρών και λαμβάνοντας σειρά αντιλαϊκών μέτρων όπως η κατάργηση της αναστολής πληρωμής των ενοικίων και των γραμματίων, η οποία είχε θεσπισθεί στις 13/8/70. Στις 15/3 η Εθνοφρουρά εκλέγει μια Κεντρική Επιτροπή. 

Στις 18/3 η κυβέρνηση του Θιέρσιου επιχειρεί να αφαιρέσει από την πρωτεύουσα τα κανόνια και τα ντουφέκια που βρίσκονται στον λόφο της Μονμάρτρης και στη Belleville. Ο λαός, θεωρώντας την κίνηση αυτή προδοτική, κινητοποιείται, αντιστέκεται και ματαιώνει την επιχείρηση. Ο επικεφαλής της επιχείρησης και ένας άλλος στρατηγός εκτελούνται επί τόπου! Πανικόβλητος ο Θιέρσιος διατάζει την απόσυρση όλων των κυβερνητικών αξιωματούχων και στρατευμάτων από την πρωτεύουσα. Περικυκλωμένο από τα κυβερνητικά στρατεύματα από τη μία και τους Πρώσσους από την άλλη πλευρά, το Παρίσι διαλέγει τον δρόμο της εξέγερσης και της αυτοκυβέρνησης. Η Κεντρική Επιτροπή προκηρύσσει εκλογές για τις 26 Μαρτίου. Εκλέγεται ένα δημοτικό συμβούλιο το οποίο εδρεύει στο Δημαρχείο και παίρνει το όνομα Κομμούνα (Commune).

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Η εξέταση της ιδεολογικής τοποθέτησης των μελών του δημοτικού συμβουλίου αποκαλύπτει πολλά πράγματα για τον χαρακτήρα της εξέγερσης. Σε γενικές γραμμές μπορεί κανείς να τους κατατάξει σε δύο κατηγορίες. 

Από τη μια μεριά βρίσκονται οι νεο-ιακωβίνοι και οι οπαδοί του Βlanqui: ριζοσπάστες δημοκρατικοί, πολιτικοί απόγονοι του Ροβεσπιέρου, νοσταλγοί των φιλολαϊκών μέτρων της Επανάστασης και ιδίως της ριζοσπαστικής τάσης που επικράτησε το 1792 επιθυμούν τη δικτατορική επιβολή της Κομμούνας σε ολόκληρη τη χώρα με σκοπό την κατάρρευση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και την αντικατάστασή της από μια νέα, βασισμένη στις αρχές της οικονομικής και πολιτικής ισότητας. Η τάση αυτή αποτελεί την πλειοψηφία στο Συμβούλιο και υποστηρίζει αναμφίβολα τον συγκεντρωτικό χαρακτήρα του γαλλικού κράτους, εφόσον η εξουσία ασκείται από την Κομμούνα με έδρα το Παρίσι.
Το ιδανικό της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας αποτελεί φυσικά τον στόχο και της μειοψηφικής τάσης. Ο τρόπος όμως με τον οποίο θα επιτευχθεί διαφοροποιείται ριζικά. 

Η μειοψηφία αποτελείται από μέλη της Διεθνούς, οπαδούς του Προυντόν και του Μπακούνιν. 

Οι φεντεραλιστές, όπως αποκαλούνται, αντιτίθενται στη δικτατορική, άρα βίαιη, επιβολή της Κομμούνας στην υπόλοιπη Γαλλία. Αντίθετα ευνοούν τη δημιουργία ανάλογων κινημάτων σε όλη την επικράτεια με σκοπό την αντικατάσταση του συγκεντρωτικού κράτους από μια ομοσπονδία αυτόνομων κοινοτήτων.
Για πολλούς ιστορικούς αυτή ακριβώς η πολυσυλλεκτικότητα -στην Κομμούνα αντιπροσωπεύονταν όλες οι τάσεις της γαλλικής προοδευτικής κίνησης- αποτέλεσε και τη σημαντικότερη αδυναμία της εξέγερσης. Έλειψε δηλαδή ο σαφής ιδεολογικός χαρακτήρας ο οποίος θα καθόριζε μια συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης επιλέγοντας τα σωστά βήματα και αφήνοντας για αργότερα κάποια άλλα, θέτοντας με άλλα λόγια τις προτεραιότητες. 

Αντί γι' αυτό πάρθηκαν μια σειρά από μέτρα που μαρτυρούν το γενικό πνεύμα της εξέγερσης, τη θέλησης της δηλαδή να καταπιαστεί ταυτόχρονα με τα θέματα διεξαγωγής του επαναστατικού πολέμου, μορφής του πολιτικού καθεστώτος και υφής των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων αλλά ταυτόχρονα και την έλλειψη σχεδιασμού, απαραίτητου ίσως εκείνες τις κρίσιμες ώρες. Μια τέτοια αδυναμία όμως δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η Κομμούνα δεν ήταν προϊόν οργανωμένης συνωμοτικής δράσης αλλά της αυθόρμητης αντίδρασης του παρισινού λαού. Η έλλειψη επομένως σχεδιασμού είναι φυσιολογική.
Αν και μειοψηφία οι φεντεραλιστές κατόρθωσαν να περάσουν τις θέσεις τους στο σημαντικότερο ίσως κείμενο της Κομμούνας, την «Διακήρυξη προς τον γαλλικό λαό» στις 19/4. Σκοπός της διακήρυξης ήταν να πληροφορήσει τη γαλλική επαρχία για την πολιτική φυσιογνωμία της εξέγερσης. 

Αυτό το κείμενο αναγνωρίζει τη Δημοκρατία ως τη μοναδική μορφή κυβέρνησης συμβατής με τα δικαιώματα του λαού και με την ελεύθερη και κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας. 

Διαψεύδει τις κατηγορίες ότι το Παρίσι θέλησε να επιβάλει την εξουσία του στην υπόλοιπη χώρα. 

Αντίθετα διακηρύττει την απόλυτη αυτονομία όλων των γαλλικών κοινοτήτων η ελεύθερη ένωση των οποίων θα αποτελεί στο εξής την ενότητα του έθνους. Οι κοινότητες θα είναι ίσες σε δικαιώματα μεταξύ τους. Στις αρμοδιότητές τους εμπίπτουν η ψήφιση του προϋπολογισμού, ο καθορισμός των φόρων, η διεύθυνση των τοπικών υποθέσεων, η οργάνωση της δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης και της αστυνομίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα αξιώματα είναι όχι μόνο αιρετά αλλά και ανακλητά, αφού οι κάτοχοι τους υπόκεινται σε συνεχή έλεγχο. Το κείμενο δεν κάνει πουθενά λόγο για την ύπαρξη κεντρικής κυβέρνησης. 

Ο Μαρξ στη δική του μελέτη για την Κομμούνα λέει καθαρά ότι οι απεσταλμένοι από κάθε κοινότητα θα συγκροτούν την εθνική αντιπροσωπεία με έδρα το Παρίσι. Προσθέτει ότι η κοινότητα (Κομμούνα) θα έπρεπε να αποτελεί την πολιτική μορφή διακυβέρνησης ακόμη και των πιο μικρών χωριών της υπαίθρου και ότι οι αγροτικές κοινότητες κάθε διαμερίσματος θα διαχειρίζονται τις κοινές υποθέσεις τους μέσω μιας συνέλευσης αντιπρόσωπων που θα εδρεύει στην πρωτεύουσα κάθε διαμερίσματος. Οι αντιπρόσωποι αυτοί είναι όμως ανακλητοί ανά πάσα στιγμή αλλά και υποχρεωμένοι να δρουν σύμφωνα με εντολές που δέχονται από τους εκλέκτορές τους. Η εθνική ενότητα όχι μόνο δεν διαλύεται αλλά αντίθετα ενισχύεται γύρω από την κοινοτική οργάνωση με την καταστροφή της κρατικής εξουσίας η οποία, ενώ υποστήριζε ότι ενσάρκωνε αυτή την ενότητα, στην ουσία δρούσε ανεξάρτητα και εις βάρος του έθνους. Καταλήγει πως τίποτα δεν είναι πιο ξένο προς το πνεύμα της Κομμούνας από την επιβολή μιας ιεραρχικής εξουσίας. 

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ
Περισσότερο όμως από την ανίχνευση των ιδεολογικών προθέσεων, η μελέτη του μικρού αλλά σημαντικού έργου της εξέγερσης αποκαλύπτει πολλά για τη φυσιογνωμία της. Ο τελικός στόχος δεν ήταν άλλος από την πολιτική και οικονομική χειραφέτηση των εργαζομένων, με άλλα λόγια τη διαχείριση των υποθέσεων από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Η κοινοτική αυτονομία αποτελεί το μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού, όντας για αρκετούς προϊόν ιδεολογικής επεξεργασίας ομοσπονδιακών θεωριών αλλά για ακόμη περισσότερους πρακτικός τρόπος αντιμετώπισης του καταπιεστικού συγκεντρωτισμού. Άλλωστε η κοινοτική αυτονομία επιβλήθηκε στην πράξη από τα γεγονότα, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των πολιτικών ρευμάτων, σε ένα Παρίσι στερημένο έως τότε ενός αιρετού δημοτικού συμβουλίου. Η προσφυγή στις κάλπες για την ανάδειξη του δημοτικού συμβουλίου (26/3) δείχνει βέβαια και την αγωνία των εξεγερμένων να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους μέσω των εκλογών. Η κατηγορία της δικτατορίας έπρεπε να αποτιναχθεί με κάθε τρόπο. Από τα μέτρα που πάρθηκαν άλλα έμειναν στα χαρτιά και άλλα εφαρμόστηκαν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.
Ας δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά ποιο ήταν το περιεχόμενο αυτής της κοινοτικής αυτονομίας.
Στο πολιτικό πεδίο η άμεση δημοκρατία, η απόρριψη της αρχής της αντιπροσώπευσης και της γραφειοκρατίας έρχονται σε πρώτο πλάνο. 

Οι αξιωματούχοι, ακόμη και οι δικαστές, είναι όχι μόνο αιρετοί αλλά και ανακλητοί. 

Η δικαιοσύνη απονέμεται δωρεάν. 

Ο μόνιμος στρατός καταργείται και αντικαθίσταται από πολιτοφυλακές. 

Η Εκπαίδευση αφαιρείται από τα χέρια του κλήρου και περνάει στα χέρια της Κοινότητας. Σε αυτόν τον τομέα αναβιώνουν οι αρχές της Γαλλικής Επανάστασης: δωρεάν, υποχρεωτική και λαϊκή Εκπαίδευση.
Στο κοινωνικό πεδίο η Κομμούνα λαμβάνει μια σειρά από μέτρα για την ανακούφιση του δοκιμαζόμενου πληθυσμού: αναστολή καταβολής ενοικίων και πληρωμής χρεών, μορατόριουμ τιμών, μάξιμουμ αποδοχών (περιλαμβανομένων και των αξιωματούχων), κατάργηση νυχτερινής εργασίας, επίταξη άδειων διαμερισμάτων για τη στέγαση των αστέγων. 

Το σημαντικότερο ίσως μέτρο αφορά στην επίταξη των εργαστηρίων που είχαν εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους. Σύμφωνα με διάταγμα της 16ης/4 τα εργαστήρια αυτά θα περνούσαν στα χέρια των εκεί εργαζομένων οι οποίοι θα συγκροτούσαν ένα συνεταιρισμό. Το μέτρο όμως δεν ήταν προσωρινού χαρακτήρα. Αντίθετα το διάταγμα προέβλεπε τη σύσταση ενός δικαστηρίου το οποίο θα αναλάμβανε να αποτιμήσει την αξία του εργαστηρίου και να καθορίσει το ύψος της αποζημίωσης που θα λάμβαναν οι ιδιοκτήτες όταν επέστρεφαν στην πρωτεύουσα, έτσι ώστε η διεύθυνση των εργαστηρίων από τους εργαζόμενους να γίνει μόνιμη. 

Ας σημειωθεί πως πουθενά δεν γίνεται λόγος για κρατικούς συνεταιρισμούς αλλά μόνο για συνεταιρισμούς εργαζομένων. 

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η κοινοτικοποίηση όλων των ιδρυμάτων της πόλεως. Η διεύθυνσή τους περνάει στα χέρια ενός διευθυντή εκλεγμένου από τους εργάτες και ανακλητού. Ο διευθυντής μαζί με τους επικεφαλής των εργαστηρίων και εργάτες συγκροτούν ένα συμβούλιο που αποφασίζει για τις απολύσεις και τη μισθοδοσία.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η επιδίωξη της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του κράτους και η ανασύσταση της κοινοτικής ενότητας γύρω από θεσμούς που απαιτούσαν την ισότιμη και ενεργή συμμετοχή των εμπλεκομένων. Πρόκειται για την κατάργηση στην πράξη του διαχωρισμού ανάμεσα σε διοικούντες και διοικούμενους, κάτι φυσικά που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί λόγω της αιματηρής καταστολής της εξέγερσης.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

Η ζωή της Κομμούνας ήταν σύντομη. Ήδη από τον Απρίλιο οι στρατιωτικές αποτυχίες στις επιχειρήσεις εναντίον της κυβέρνησης των Βερσαλλιών αποδυνάμωσαν τη θέση της. Η άσχημη πορεία του πολέμου τροφοδοτούσε τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του Συμβουλίου όπου μια ισχυρή τάση ζητούσε να αναλάβει η Κομμούνα δικτατορικές εξουσίες, κάτι το οποίο δεν επιθυμούσαν οι φεντεραλιστές. Φαίνεται λοιπόν ότι η Κομμούνα αδυνατούσε να διεξάγει ταυτόχρονα ένα επαναστατικό πόλεμο και μια κοινωνική επανάσταση. Εξάλλου ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν σε βάρος της. Από τη μια η Κυβέρνηση των Βερσαλλιών υπερείχε σε όπλα και σε αριθμό στρατιωτών. Από την άλλη το μήνυμα της κοινοτικής αυτονομίας είτε δεν συγκινούσε την επαρχία είτε έφθανε σε αυτήν παραμορφωμένο. Ελάχιστες πόλεις ξεσηκώθηκαν υπέρ της Κομμούνας και η καταστολή ήταν άμεση και επώδυνη. Καταλυτικός ήταν σε αυτό το σημείο ο ρόλος του επαρχιακού τύπου. Οι μεν συντηρητικές εφημερίδες από την αρχή καταδίκασαν την εξεγερμένη πρωτεύουσα. Οι δε προοδευτικές, ενώ στην αρχή είδαν ευνοϊκά την εξέγερση, αργότερα άλλαξαν στάση. Όσο γινόταν αντιληπτό το πραγματικό περιεχόμενο της Κομμούνας, τόσο οι αστοί δημοκράτες, που έλεγχαν τον προοδευτικό τύπο, απομακρύνονταν από αυτήν. Η κοινοτική αυτονομία τρόμαξε όσους θεωρούσαν τη δημοκρατία ως απλώς μια εναλλακτική μορφή κρατικής διακυβέρνησης. Ανέλαβαν λοιπόν το έργο της δυσφήμησης της εξέγερσης, παρουσιάζοντας μέσα από τις στήλες τους του Κομμουνάρους ως εγκληματίες.
Σε αυτό το πλαίσιο η εισβολή των κυβερνητικών στρατευμάτων στο Παρίσι στις 21 Μαΐου κατέληξε στην αιματηρή καταστολή της εξέγερσης κατά τη διάρκεια της «Αιματηρής Εβδομάδας» (21-28 Μαΐου 1871) παρά την ηρωική αντίσταση. Πολλές χιλιάδες σφάχτηκαν, αιχμαλωτίσθηκαν ή καταδικάστηκαν από στρατοδικεία. Η συντηρητική Δημοκρατία του Thiers είχε συντρίψει την κοινοτική αυτονομία της πρωτεύουσας.
Ο Μαρξ γράφει σχετικά μ’ αυτό στο Ο Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία:“Η άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η Κομμούνα. Η φωνή για «κοινωνική δημοκρατία» με την οποία το προλεταριάτο του Παρισιού είχε αρχίσει την επανάσταση του Φλεβάρη, εξέφραζε μόνο τον ακαθόριστο πόθο για μια δημοκρατία, που δε θα παραμέριζε μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας, μα κι αυτή την ίδια την ταξική κυριαρχία. Η Κομμούνα ήταν η καθορισμένη μορφή αυτής της δημοκρατίας.”[1]

πηγή: journal.eutopia.gr

[1]προσθήκη του frixos

Δεν είναι ούτε αυθόρμητες ούτε τυχαίες προσφυγικές ροές.

του Θανάση Αλαμπάση

 Είναι ΝΟΜΙΜΗ και ΣΥΜΦΩΝΗ ΜΕ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ μετεγκατάσταση προσφύγων από την Τουρκία στην Ελλάδα, από πράξεις των ελληνικών κυβερνήσεων Σαμαρά-Βενιζέλου και Σύριζα-Ανελ. Η μετεγκατάσταση χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα γίνεται στα πλαίσια συμφωνίας Ελλάδας - Τουρκίας. Ύψιστο πατριωτικό καθήκον η διάλυση του ελληνικού αποτυχημένου κράτους με την σημερινή μορφή του.

1. Ποια η διαφοροποίηση Σύμβασης Γενεύης και πρωτοκόλλου Νέας Υόρκης?

Η Σύμβαση του 1951 καθορίζει τον ορισμό του πρόσφυγα. Παραθέτει τα δικαιώματα του πρόσφυγα περιλαμβάνοντας και ελευθερίες όπως αυτές της θρησκείας, της μετακίνησης, της ελευθερίας, της εκπαίδευσης, της κατοχής ταξιδιωτικών εγγράφων, της δυνατότητας εργασίας και τονίζει τις υποχρεώσεις του ή της πρόσφυγα προς τη χώρα υποδοχής. Μία σημαντική διάταξη ορίζει τη μη επιστροφή του πρόσφυγα -ο νομικός όρος είναι η μη επαναπροώθηση -σε χώρα όπου υπάρχει φόβος δίωξής του. Το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης του 1967 ΑΦΑΙΡΕΊ τους ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟΎΣ και χρονικούς περιορισμούς που έθετε η αρχική Σύμβαση (της Γενεύης του 1951) σύμφωνα με τους οποίους ΜΌΝΟ άτομα που εμπλέκονταν στα γεγονότα που συνέβησαν στην ΕΥΡΏΠΗ πριν την 1η Ιανουαρίου του 1951, μπορούσαν να υποβάλλουν αίτηση ασύλου.

2. Ποιες χώρες δεν έχουν κυρώσει το Πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης?

Οι χώρες που ΔΕΝ έχουν κυρώσει το πρωτόκολλο της νέας Υόρκης που ερμηνεύει τη συνθήκη της Γενεύης για το ΧΩΡΙΚΌ και χρονικό πεδίο ισχύος της είναι η ΤΟΥΡΚΊΑ, η Βραζιλία, η Μαδαγασκάρη, η Μάλτα, το Μονακό και η Παραγουάη. Για τους εκτός Ευρώπης πρόσφυγες, οι χώρες που δεν έχουν κυρώσει το Πρωτόκολλο ΔΕΝ θεωρούνται ασφαλείς ως χώρες προέλευσης των προσφύγων επειδή, μεταξύ άλλων, δεν μπορούν στις χώρες αυτές να ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Η Τουρκία έμεινε μακριά από την κύρωση του πρωτοκόλλου της ΝΥ λόγω των κινδύνων που ιστορικά εγκυμονεί η ασταθής περιοχή της εγγύς και μέσης Ανατολής.

3. Τι συνεπάγεται για την Ελλάδα η μη κύρωση του Πρωτοκόλλου από την Τουρκία για έναν σύρο που ζητά άσυλο στην Ελλάδα προερχόμενος από την Τουρκία?

Οι ελληνικές αρχές (καταρχήν) ΔΕΝ πρέπει να θεωρούν ασφαλή μία χώρα προέλευσης αν δεν έχει κυρώσει το πρωτόκολλο της νέας Υόρκης που ερμηνεύει τη συνθήκη της Γενεύης για το ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΌ/ ΧΩΡΙΚΌ πεδίο ισχύος της. Υπό τις πραγματικές και νομικές παρούσες συνθήκες, η Τουρκία ΔΕΝ θεωρείται νομικά ως ασφαλής τρίτη χώρα για έναν σύρο που ζητά άσυλο στην Ελλάδα προερχόμενος από την Τουρκία γιατί η τελευταία μη έχοντας κυρώσει το πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης ΔΕΝ τον αναγνωρίζει ως πρόσφυγα , καθότι ΔΕΝ προέρχεται από τον ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ χώρο (που οριοθετεί γεωγραφικά η συνθήκη της Γενεύης την οποία η Τουρκία έχει κυρώσει). Οι υποχρεώσεις της Ελλάδας έναντι των προσφύγων πολέμου της Μέσης Ανατολής, ως συμβαλλόμενο μέρος της Συνθήκης της Γενεύης και του Πρωτοκόλλου της ΝΥ, είναι Α) απαγόρευση επιβολής ποινών για παράνομη είσοδο από την Τουρκία και β) απαγόρευση απέλασης (άρθρα 31,33 της Συνθήκης). Η Τουρκία δεν είναι (νομικά) ασφαλής χώρα για τους πρόσφυγες.

4. Προβλέπεται δικαίωμα καταγγελίας του Πρωτοκόλλου της Νέας Υόρκης?

Άρθρον ΙΧ του Πρωτοκόλλου της Νέας Υόρκης (ΚΑΤΑΓΓΕΛΊΑ) : «Πάν Κράτος μέρος του παρόντος Πρωτοκόλλου ΔΎΝΑΤΑΙ να ΚΑΤΑΓΓΕΊΛΕΙ τούτο ΑΝΑ ΠΑΣΑΝ ΣΤΙΓΜΗΝ δια κοινοποιήσεως απευθυνόμενης προς τον Γενικόν Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. 2. Η καταγγελία θα έχη ισχύν όσον αφορά το ενδιαφερόμενον Κράτος, ΜΕΤΆ ΠΑΡΟΔΟΝ ΈΤΟΥΣ από της ημερομηνίας λήψεως ταύτης υπό του Γενικού Γραμματέως του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών».

Δεδομένων των νομικών και πραγματικών συνθηκών, έχω την αίσθηση ότι η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου όφειλε ΝΑ ΔΙΕΡΕΥΝΉΣΕΙ ΤΟ ΕΝΔΕΧΌΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΊΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΌΛΛΟΥ, ΑΜΈΣΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΈΝΑΡΞΉ ΤΩΝ ΕΧΘΡΟΠΡΑΞΙΏΝ ΣΤΗ ΣΥΡΊΑ. Ομοίως και η κυβέρνηση ΣΎΡΙΖΑΝΕΛ, αμέσως μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας. Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις ΣαμαράΒενιζέλου και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν διερεύνησαν ΕΜΠΡΆΚΤΩΣ το ενδεχόμενο καταγγελίας του πρωτοκόλλου της ΝΥ. Γιατί το ελληνικό κράτος δεν κατήγγειλε το Πρωτόκολλο ΑΜΈΣΩΣ με την έναρξη του εμφυλίου στην Συρία. Αν το είχαν κάνει, σήμερα η Ελλάδα θα είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα να αρνηθεί την είσοδο στους πρόσφυγες, άλλως να επιτρέψει την είσοδο σε αριθμό προσφύγων που η χρεοκοπημένη Ελλάδα αντέχει. Δεδομένου ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις γνώριζαν ότι η Τουρκία δεν έχει κυρώσει το πρωτόκολλο της ΝΥ, άρα δεν δεσμεύεται νομικά βάσει του διεθνούς δικαίου να θέσει υπό το καθεστώς του πρόσφυγα τα 2.000.000 των σύρων που βρίσκονται στο έδαφός της, όφειλαν (σύμφωνα με το άρθρο ΙΧ του πρωτοκόλλου) να διερευνήσουν τη δυνατότητα καταγγελίας του πρωτοκόλλου αμέσως μόλις ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία, και σε κάθε περίπτωση όταν ξεκίνησαν οι προσφυγικές ροές προς την Τουρκία. Η παράλειψη καταγγελίας του πρωτοκόλλου αφαιρεί από την Ελλάδα το δικαίωμα της επαναπροώθησης των προσφύγων στην Τουρκία, επειδή νομικά η Τουρκία δεν είναι ασφαλής χώρα για τους πρόσφυγες. Έτσι, ούτε να τους επαναπροωθήσει στην Τουρκία μπορεί, ούτε η Ευρώπη υποχρεώνεται από το διεθνές δίκαιο να τους θέσει υπό το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα (βλ. παρακάτω).

5. Άρα νομική υποχρέωση έναντι των προσφύγων από τη Μ. Ανατολή (σύρων και άλλων) έχει σήμερα η Ελλάδα?

Σωστά. Για τα 2.000.000 σύρων που βρίσκονται στην Τουρκία, υποχρέωση νομικά δεν είχε ποτέ η Τουρκία για την υπαγωγή τους σε καθεστώς πρόσφυγα . Η Τουρκία τους φιλοξένησε 3 χρόνια κάνοντας το καθήκον της. Ευθύνη νομικά για τα 2.000.000 συρους της Τουρκίας έχει το αμέσως επόμενο κράτος που οι πρόσφυγες θα... θελήσουν να εισέλθουν, υπό την προϋπόθεση ότι το κράτος υποδοχής έχει κυρώσει (και δεν έχει καταγγείλει) το πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης που καταργεί τους ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟΎΣ και ΧΡΟΝΙΚΟΎΣ περιορισμούς στην υποδοχή προσφύγων. Το κράτος αυτό είναι η ΕΛΛΆΔΑ. Υποχρέωση νομικά από τη Σύμβαση και το πρωτόκολλο ΔΕΝ έχουν - κατ αρχήν- ούτε τα ευρωπαϊκά κράτη, επειδή η Ελλάδα έχει κυρώσει τόσο τη Σύμβαση όσο και το πρωτόκολλο (το οποίο δεν έχει καταγγείλει) και, περαιτέρω, στην Ελλάδα δεν κινδυνεύει η ζωή και η ελευθερία των προσφύγων.

6. Γιατί τα σκάφη του ΝΑΤΟ που περιπολούν στο πλαίσιο της αποστολής της Frontex στο Αιγαίο επαναπροωθούν πρόσφυγες στα ελληνικά χωρικά ύδατα και όχι στην Τουρκία?

Η ουσία του προσφυγικού ζητήματος που πλήττει την Ελλάδα, ακριβώς στη νομική βάση που έθεσα, δημιουργεί διάσταση απόψεων στους κόλπους της γερμανικής κυβέρνησης. Η διάσταση απόψεων στη γερμανική κυβέρνηση αποτυπώνεται ως προς το κατά πόσο είναι νομικά επιτρεπτή η επαναπροώθηση προσφύγων από την Ελλάδα στην Τουρκία.

Υποστήριξα την άποψη, ότι υπό τις πραγματικές και νομικές παρούσες συνθήκες, η Τουρκία ΔΕΝ θεωρείται νομικά ως ασφαλής τρίτη χώρα για έναν σύρο που ζητά άσυλο στην Ελλάδα προερχόμενος από την Τουρκία γιατί η τελευταία μη έχοντας κυρώσει το πρωτόκολλο της Νέας Υόρκης ΔΕΝ τον αναγνωρίζει ως πρόσφυγα , καθότι ΔΕΝ προέρχεται από τον ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ χώρο (που οριοθετεί γεωγραφικά η συνθήκη της Γενεύης την οποία η Τουρκία έχει κυρώσει).

Την ανωτέρω άποψη υποστηρίζει και το γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών. Ότι η επαναπροώθηση προσφύγων από την Ελλάδα στην Τουρκία αντιβαίνει στο ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο. Η επαναπροώθηση επιτρέπεται μόνο όταν μια χώρα εγγυάται μια δίκαιη διαδικασία ασύλου. Όπως δηλώνει ο γερμανός υπουργός Δικαιοσύνης Χάικο Μάας, στη Γερμανία η Τουρκία «δεν θεωρείται ούτε ασφαλής χώρα προέλευσης ούτε ασφαλής τρίτη χώρα για αιτούντες άσυλο». Συνέπεια των εκτιμήσεων από πλευράς των δύο υπουργείων είναι η σαφής εντολή του υπουργείου Εσωτερικών προς τα δύο σκάφη της γερμανικής ακτοφυλακής Börde και Uckermark, που περιπολούν στο πλαίσιο της αποστολής της Frontex στο Αιγαίο, να μην επαναπροωθούν πρόσφυγες από τα ελληνικά χωρικά ύδατα στην Τουρκία.

Με την εκτίμηση των δύο υπουργείων διαφωνεί η καγκελαρία. Βασιζόμενη σε μια νομική γνωμοδότηση, υποστηρίζει ότι οι επαναπροώθησεις στην Τουρκία επιτρέπονται. Η άποψη αυτή είναι νομικά εσφαλμένη. Οι νομικές γνωμοδοτήσεις, για τόσο σημαντικά ζητήματα με τις κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις που η Ευρώπη βιώνει, είναι άνευ νομικής βαρύτητας.

7. Γιατί η Ευρώπη αρνείται να πάρει πρόσφυγες από την Ελλάδα? Τι προβλέπει το άρθρο 31 της Σύμβασης της Γενεύης? Μπορεί ένας συρος πρόσφυγας να ζητήσει πολιτικό άσυλο στη Γερμανία έχοντας διέλθει από την Ελλάδα?

Νόμιμα - κατ αρχήν- τα κράτη μέλη της ΕΕ αρνούνται να δεχτούν πρόσφυγες (δεν το συζητάμε για μετανάστες), διότι κατά την ερμηνεία του άρθρου 31 της Συμβάσεως περί της νομικής καταστάσεως των προσφύγων, αν πρόσωπο που επικαλείται την ιδιότητα του πρόσφυγα ζητήσει πολιτικό άσυλο στη Γερμανία , περνώντας από την Τουρκία στην Ελλάδα, η γερμανική Εισαγγελία μπορεί να ζητήσει την ποινική δίωξη του για παράνομη είσοδο και παράνομη διαμονή. Η χώρα υποδοχής είναι η Ελλάδα. Για τα πρόσωπα που, διερχόμενα από την Ελλάδα, ζητούν πολιτικό άσυλο στη Γερμανία, το άρθρο 31 της Συμβάσεως της Γενεύης δεν έχει εφαρμογή, δεδομένου ότι ο ενδιαφερόμενος εισέρχεται στο γερμανικό έδαφος ΌΧΙ απευθείας από το κράτος στο οποίο υφίστατο διώξεις ή δεν θεωρείται ασφαλές (Συρία, Τουρκία), αλλά έχοντας διέλθει από κράτος μέλος πλην της Γερμανίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση από την Ελλάδα, που αφενός έχει κυρώσει τη Σύμβαση της Γενεύης και το Πρωτόκολλο της ΝΥ, αφετέρου είναι κράτος ασφαλές όπου η ζωή και η ελευθερία των προσφύγων δεν απειλείται. Διαφορετικό θα ήταν αν οι πρόσφυγες ταξίδευαν αεροπορικώς από την Τουρκία (ή τη Συρία) ΑΠΕΥΘΕΊΑΣ στη Γερμανία. Έτσι ερμήνευσε το άρθρο 31 της Συμβάσεως της Γενεύης το γερμανικό Oberlandesgericht Bamberg, ερμηνεία με την οποία νομικά συντάσσομαι. Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΊΑ ΥΠΟΒΟΛΉΣ ΑΊΤΗΣΗΣ ΑΣΎΛΟΥ ΣΤΗ... ΓΕΡΜΑΝΊΑ, ΤΗ ΣΟΥΗΔΊΑ ΤΗ ΔΑΝΊΑ κλπ, έχοντας οι πρόσφυγες διέλθει από 10 ασφαλή κράτη για να φτάσουν στις χώρες αυτές, ΑΠΟΤΕΛΕΊ ΝΟΜΙΚΉ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΚΉ ΠΑΡΩΔΊΑ.

8. Τι προβλέπει το κοινοτικό δίκαιο για τους πρόσφυγες? Γιατί έγινε η Ελλάδα «μαγνήτης» για τους πρόσφυγες? Γνώριζαν οι ελληνικές κυβερνήσεις ότι η Ελλάδα είχε γίνει «μαγνήτης» για τους πρόσφυγες?

Οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν πλήρη γνώση των κινδύνων μπροστά στους οποίους η χώρα βρισκόταν μετά την έναρξη των συριακού πολέμου. Είχαν πλήρη γνώση, τόσο του κοινοτικού δικαίου, όσο και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που μετέτρεψε την ΕΛΛΆΔΑ ΣΕ ΜΑΓΝΉΤΗ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΊΩΝ ΠΡΟΣΦΎΓΩΝ ΠΟΛΈΜΟΥ, για τους εξής δύο λόγους:

Α. Βάσει του Κανονισμού ΕΚ 604/2013 (ονομαζόμενου και «Δουβλίνο ΙΙΙ»), η πρώτη χώρα εισόδου ενός αλλοδαπού στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει την υποχρέωση να εξετάσει και να αποφανθεί για την αίτηση πολιτικού ασύλου. Αυτό σημαίνει ότι όσοι εισήλθαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχοντας ως πρώτη χώρα εισόδου την Ελλάδα, ακόμη κι αν καταθέσουν αίτηση ασύλου στη Γερμανία, την Σουηδία ή τη Δανία, ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΎΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ για να εξεταστεί η αίτησή τους. Συνάγεται από αυτά ότι το Δουβλίνο ΙΙΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΎΣΕ ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΆ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΌΣΦΥΓΕΣ, επειδή η Γερμανία, η Δανία ή η Σουηδία θα τους επέστρεφε στην Ελλάδα. Έτσι δεν είχαν κίνητρο να μπουν από την Ελλάδα. Όμως:

Β. Τα τελευταία 2 χρόνια εκδόθηκαν δύο πολύ σημαντικές ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΈΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ αποφάσεις από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Οι αποφάσεις αυτές έκριναν ότι η Ελλάδα δεν εφάρμοζε ένα «δίκαιο και αποτελεσματικό σύστημα ασύλου», με συνέπεια μακρόχρονη αβεβαιότητα για τους αιτούντες άσυλο, και ότι οι συνθήκες διαβίωσης και κράτησης των αιτούντων άσυλο ήταν ανεπαρκείς. Πρόκειται για τις αποφάσεις, Η Μ. S . S . κατά Βελγίου και Ελλάδας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (απόφαση 30696/09, ECHR 2011 - 21.1.11) και η NS κατά Ηνωμένου Βασιλείου του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (C - 411/10). Έτσι, οι χώρες της ΕΕ εισήγαγαν ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΟΛΉ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΏΝ ΤΩΝ ΑΙΤΟΎΝΤΩΝ ΆΣΥΛΟ στην Ελλάδα από τις άλλες χώρες! Δλδ ΟΙ ΠΡΌΣΦΥΓΕΣ ΑΝ ΚΑΙ ΣΎΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΟΥΒΛΊΝΟ ΙΙΙ ΟΦΕΙΛΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΎΝ (ΑΠΌ ΤΙΣ ΆΛΛΕΣ ΧΏΡΕΣ) ΣΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ, ΕΝΤΟΎΤΟΙΣ ΑΝΕΣΤΆΛΗ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΤΟΥΣ, ΛΌΓΩ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΊΚΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΑΣ. ΈΤΣΙ Η ΕΛΛΆΔΑ ΈΓΙΝΕ ΜΑΓΝΉΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΌΣΦΥΓΕΣ ["μπαίνουμε Ελλάδα, φτάνουμε Γερμανία, αιτούμαστε στη Γερμανία άσυλο, η Γερμανία δεν μας επιστρέφει (βάσει Δουβλίνο ΙΙΙ) στην Ελλάδα λόγω των καταδικαστικών αποφάσεων εις βάρος της, μένουμε Γερμανία").

Η Ελλάδα όφειλε ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΊΛΕΙ το Πρωτόκολλο , εφόσον τούτο ήταν νομικά εφικτό όπως τόσο απλά περιγράφεται στο άρθρο ΙΧ του πρωτοκόλλου, ώστε να αποφύγει τον κίνδυνο να βρεθεί η χώρα αντιμέτωπη με εθνική καταστροφή.

10. Γιατί αυτά δεν τα λένε τα κανάλια? Γιατί δεν τα γράφουν τα έγκυρα σαιτς?

Αν ο ελληνικός λαός γνώριζε ότι δεν πρόκειται για αυθόρμητες προσφυγικές ροές, αλλά για ΜΌΝΙΜΗ και ΣΎΜΦΩΝΗ ΜΕ ΤΟ ΔΙΕΘΝΈΣ ΔΊΚΑΙΟ μετεγκατάσταση προσφύγων από την Τουρκία στην Ελλάδα, από πράξεις και παραλείψεις των ελληνικών κυβερνήσεων των Σαμαροβενιζέλων και ΣύριζαΑνελ, το αφήγημα των ημερών δεν θα ήταν το ανθρωπιστικό. Θα ήταν άλλο...

Τα μέσα δεν βγάζουν άχνα, επειδή ένοχο είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Είναι ένοχο λόγω της μη διερεύνησης της καταγγελίας του πρωτοκόλλου της ΝΥ από τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων ετών. Αυτός είναι και ο λόγος που πουθενά δεν ακούς την λεπτή διαφοροποίηση μεταξύ Σύμβασης της Γενεύης και πρωτοκόλλου της Νέας Υόρκης, που είναι και η ουσία της ΝΌΜΙΜΗΣ προώθησης χιλιάδων ανθρώπων από την Τουρκία στην Ελλάδα, με την σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας. Ανεξάρτητα με τον πόνο που βιώνουν οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι στην Ειδομένη και αλλού, αυτή είναι η ουσία του δράματος που η Ελλάδα βιώνει σήμερα: Πρόσφυγες και Ελληνες εξαπατήθηκαν από τον ελληνικό και τουρκικό παράγοντα.

Σήμερα, οι πολιτικές, οικονομικές, "πνευματικές" και θρησκευτικές ελληνικές «ελίτ», διαβλέποντας προφανώς ως πιθανό το ενδεχόμενο, το ελληνικό αποτυχημένο κράτος που ιδρύθηκε πρίν από 200 χρόνια να κλείσει τον ιστορικό κύκλο του απότομα, προετοιμάζονται (ενωμένες) για την επόμενη μέρα: αντί α) υπεύθυνης ενημέρωσης του λαού για τους κινδύνους που εγκυμονεί ένα μεθοδευμένο από μη φίλιες χώρες χαοτικό προσφυγικό πρόβλημα και , β) αποτροπής της διαφαινόμενης καταστροφής τα τελευταία 4 χρόνια που μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία, προσδοκούν σε ρόλο προεστών/κοτζαμπάσηδων (από το τούρκικο kocabaṣı, koca = μέγας, μεγάλος, γέροντας + baṣ = κεφάλι, πρώτος) ως επικεφαλείς - δυνάστες των ελληνικών χριστιανικών κοινοτήτων της επόμενης μέρας.
 

11. Γνώριζε ο Μεγάλος του Γένους πολιτικός απατεώνας Τσίπρας ότι η χώρα θα βούλιαζε από πρόσφυγες? Γνώριζε για την παράλειψη των ελληνικών κυβερνήσεων να καταγγείλουν το Πρωτόκολλο της ΝΥ? Πόσα εκατομμύρια ανθρώπους κατάφερε τελικά να εξαπατήσει η εμβληματικότερη μορφή της πολιτικής απάτης στην παγκόσμια Ιστορία, Αλέξης Τσίπρας?

Σύμφωνα με χθεσινά δημοσιεύματα, «Από την άνοιξη του 2015 προετοίμαζαν άδειες παραμονής για δύο χρόνια! Τουλάχιστον από την άνοιξη του 2015 ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και το Μαξίμου όχι μόνο γνώριζαν για το τσουνάμι των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που θα ερχόταν στην Ελλάδα, αλλά είχε προσδιορίσει ότι θα είχε διάρκεια -το ελάχιστο- δύο χρόνια.

Η συμφωνία της άνοιξης του 2015

Την τελευταία ημέρα του περασμένου Ιουλίου, ο τότε υπουργός Εσωτερικών Νικόλαος Βούτσης απέστειλε στο γενικό γραμματέα της Κυβέρνησης Σπύρο Σαγιά ένα σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος. Το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, εκτός από τον κ. Βούτση το υπέγραφαν 8 ακόμη υπουργοί, δηλαδή συνολικά το υπέγραφαν 9 στελέχη της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση επιχείρησε να νομιμοποιήσει τη συμφωνία υπό το «πέπλο» σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος το οποίο τροποποιούσε παλαιότερο διάταγμα (Π.Δ. 114/2010) με το οποίο καθιερώθηκε «ενιαία διαδικασία αναγνώρισης για αλλοδαπούς και ανιθαγενείς του καθεστώτος του πρόσφυγα (...)

Όμως ο τίτλος του σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος ήταν ψευδεπίγραφος, καθώς υπό το πέπλο της συμμόρφωσης της χώρας μας στα Ευρωπαϊκά νομοθετικά δρώμενα επιχειρήθηκε με διαδικασίες Fast Track η νομιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων εκτοπισθέντων από τις πατρίδες τους αλλοδαπών. Μάλιστα, το επίμαχο διάταγμα προέβλεπε ρητά ότι το κατ’ εξαίρεση χορηγούμενο καθεστώς παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους ισχύει για δύο έτη. Φυσικά ο χρόνος αυτός της διετίας πριν τη συμπλήρωση της, θα μπορούσε, να παραταθεί με νέο διάταγμα της μιας παραγράφου.

«Μπλόκο» από το ΣτΕ

Τέσσερεις μέρες πριν της περασμένες βουλευτικές εκλογές (16 Σεπτεμβρίου 2015) έρχεται το Συμβούλιο της Επικρατείας και ανατρέπει τα κυβερνητικά σχέδια, καθώς μπλοκάρει το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος ως παράνομο και το επέστρεψε στους εννέα συναρμόδιους υπουργούς.

Όμως, υπογραμμίζει το ΣτΕ, ο επίμαχος νόμος 3907/2011, δεν παρέχει στους αρμόδιους κρατικούς φορείς να θεσπίσουν «διατάξεις με τις οποίες παρέχεται η δυνατότητα να χορηγηθεί αθρόως και σε απροσδιόριστο αριθμό προσώπων το καθεστώς παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους άνευ καθορισμού κριτηρίων και προϋποθέσεων συναφών προς το καθεστώς αυτό και με τις οποίες μεταβάλλονται κατ’ ουσία οι οριζόμενες από τις πάγιες διατάξεις προϋποθέσεις χορήγησης του εν λόγω καθεστώτος».

Δυστυχώς, δεν ήταν η πολιτική μόνο απάτη του δημοψηφίσματος και της σύναψης του τερατώδους μνημονίου που είχε συμφωνήσει ήδη από την αποτυχία εκλογής πΤδ από τους Σαμαροβενιζέλους. Είχε συμφωνήσει και την μετεγκατάσταση εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα. Έχοντας, ασφαλώς, πλήρη γνώση του εγχειρήματος οι Σαμαροβενιζέλοι. Ανεξάρτητα με τον πόνο που βιώνουν οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι στην Ειδομένη και αλλού, αυτή είναι η ουσία του δράματος που η Ελλάδα και οι πρόσφυγες βιώνουν σήμερα: 11.000.000 έλληνες και πάνω από 5.000.000 πρόσφυγες εξαπατήθηκαν από την η εμβληματικότερη μορφή της πολιτικής απάτης στην παγκόσμια Ιστορία, τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα. 11.000.000 έλληνες εξαπατήθηκαν, πιστεύοντας ότι η Ελλάδα είναι θύμα της Ιστορίας και της γεωγραφίας. Και πάνω από 5.000.000 πρόσφυγες εξαπατούνται καθημερινά, θεωρώντας ότι η Ελλάδα είναι χώρα τράνζιτ στο δρόμο προς το γερμανικό όνειρο. Ο Μεγάλος του Γένους Πολιτικός Απατεώνας Αλέξης Τσίπρας εξαπάτησε τους πάντες.

12. Ποιους κινδύνους εγκυμονεί ένα μεθοδευμένo από μη φίλιες χώρες χαοτικό προσφυγικό πρόβλημα? Είναι απλώς ζήτημα αποτελεσματικής ενσωμάτωσης μόνο, ή υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια?

Το πρόβλημα δεν είναι μια μακρόπνοη πολιτική αποτελεσματικής ενσωμάτωσης. Το πρόβλημα είναι πολύ πιο άμεσο• ούτως ή άλλως το ελληνικό αποτυχημένο κράτος δεν θα φτάσει (με τη σημερινή δομή του) σε τέτοιο βάθος χρόνου. Το πρόβλημα είναι το άμεσο και επιτακτικό ζήτημα δημόσιας ασφάλειας που ανακύπτει. Άκουσες τους σκοπιανούς? "Αν αφήναμε τα σύνορα ανοιχτά θα είχαν διεισδύσει στη χώρα μας χιλιάδες τρομοκράτες κρυμμένοι ανάμεσα στους πρόσφυγες". Όταν όλοι ορθώνουν σιδερένιους φράχτες, για κάποιο λόγο το κάνουν.

Εφόσον η κατάσταση δεν ανακοπεί ή/και δεν ελεγχθεί, δεδομένης της βεβαιότητας ότι στη χώρα εισέρχονται δεκάδες ή και εκατοντάδες φανατικά στοιχεία που διεξάγουν θρησκευτικό πόλεμο στη Συρία καθώς και στοιχεία που ελέγχονται από υπηρεσίες μη φίλιων κρατών, δεν θα πρέπει να αποκλειστεί η περίπτωση μαζικών τρομοκρατικών ενεργειών στο ελληνικό έδαφος. Δεδομένων , α) της θρησκευτικής διάστασης που τα ακραία στοιχεία έχουν προσδώσει στην "εμφύλια" συριακή σύρραξη, β) του εμβληματικού και επικοινωνιακού χαρακτήρα ενός πλήγματος στο έδαφος της χριστιανικής Ευρώπης, γ) των μη φίλιων κρατών που αντλούν οφέλη από την αποσταθεροποίηση της χώρας και, δ) της ανεπάρκειας των υπηρεσιών ασφαλείας του ελληνικού κράτους, η χώρα βρίσκεται ενώπιον σημαντικών προκλήσεων και κινδύνων. Η κυβέρνηση οφείλει να λάβει επιτακτικά μέτρα ασφαλείας για τη φύλαξη χριστιανικών χώρων λατρείας (ιδίως κατά την περίοδο του εορτασμού του ορθόδοξου Πάσχα), τουριστικών στόχων, εμπορικών κέντρων και μέσων μαζικής μεταφοράς. Οι μνήμες από το αιματοκύλισμα στο Παρίσι είναι νωπές. Τέλος, ο βίαιος εκτοπισμός των ελλήνων από την Ελλάδα πρέπει να θεωρείται βέβαιος, αν επιβεβαιωθούν τα δημοσιεύματα που θέλουν την Τουρκία να περνά στην Ελλάδα 3.000.000 μουσουλμάνους πρόσφυγες και μετανάστες.

πηγή: Thanasis Alampasis