Έρευνα για τη παιδική φτώχεια στις υπανάπτυκτες χώρες :(βλέπε Ελλάδα)

Του Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα.

Ιδού λοιπόν κι ένας ακόμη δείκτης που παλιότερα σπάνια αναφέρονταν για τη χώρα μας και για τις αναπτυγμένες χώρες, δεδομένου ότι αποτελούσε αντικείμενο έρευνας για τις
υπανάπτυκτες χώρες : της παιδικής φτώχειας, που έφτασε να παρουσιάζει αύξηση 17% από το 2011
Αντίθετα στη Γερμανία ο δείκτης παρουσιάζει μείωση για το ίδιο χρονικό διάστημα (Handelsblatt vom 29 Oktober 2014 &Süddeutsche Zeitung vom 29 Oktober 2014) .
Ο υπολογισμός του δείκτη γίνεται με βάση το ποσοστό των μικτών κοινωνικών παροχών που πρέπει να είναι 50% σε σχέση με το μέσο εισόδημα.

(Süddeutsche Zeitung vom 29 Oktober 2014)

Όπως παρατηρούμε η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη μοίρα.
Στον ενσωματωμένο μικρότερο πίνακα με τις χώρες υπάρχει μια διαβάθμιση (κάθετη στήλη), που αναλύεται ως εξής :
Χώρες στις οποίες ο δείκτης παρουσιάζει υπερβολικά απότομη άνοδο (έντονο μαύρο)
Χώρες στις οποίες ο δείκτης παραμένει σταθερός (γκρι χρώμα)
Χώρες στις οποίες ο δείκτης παρουσιάζει πτώση (αχνό γκρι χρώμα)
Στις συμβολικές απεικονίσεις αναγράφεται το ποσοστό των νέων ανάλογα με τη κατηγορία των επιπτώσεων από τη επιδεινούμενη φτώχεια :
21, 3% ένας από τους γονείς είναι άνεργος
5,4 % χωρίς μέσα διατροφής
27,9 % χωρίς διακοπές
10,5 % χωρίς δίδακτρα
3, 0 % αλλαγή σχολείου
8,2 % αλλαγή τόπου διαμονής
27,3 % ένταση στις ενδοοικογενειακές σχέσεις

Την ίδια ώρα ενώ οι δαπάνες των ταμείων περιορίζονται με συνέπεια να υποβαθμίζεται δραματικά η περίθαλψη. 
Στη Γερμανία οι αντίστοιχες δαπάνες επιβαρύνονται σημαντικά.

Είναι φανερό ότι τα πειράματα και οι αυτοσχεδιασμοί των χαρτογιακάδων του (Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ.)* ισχύουν για όλους τους άλλους εκτός από τις χώρες τους, οι οποίες μέχρι στιγμής διαφεύγουν από τη φιλελευθερίστικη μανία τους, φυσικά μόνο προς στιγμή και όχι για πολύ.




Οι ανισότητες στην Ευρώπη των λαών δεν σταματούν εδώ. 

Τα προγράμματα που εφαρμόζουν οι γίγαντες της οικονομικής σκέψης δεν έχουν μόνο σαν αποτέλεσμα να βυθίζουν τη χώρα μας στη φτώχεια και την ανεργία, αλλά να λύνουν τα δικά τους προβλήματα απασχόλησης, έστω και με φτηνά μεροκάματα, που ο μέσος Έλληνας δεν τα βλέπει ούτε καν “ζωγραφιστά” στον ορίζοντα του Success story.

Είστε για έναν εμφύλιο ακόμα;

Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τις παρελάσεις, τα μέτρα ασφαλείας και τον ύμνο του ΕΑΜ στη μαθητική παρέλαση στο Χαλάνδρι, φούντωσε πάλι η συζήτηση για τους δεξιούς, τους αριστερούς και τον Εμφύλιο. Φυσικά, δεν κυριαρχεί η ψυχραιμία αλλά τα τσιτάτα. Από όλες τις πλευρές.

Την Ελληνική Ιστορία δεν την έμαθα από τα βιβλία του σχολείου. Σχεδόν τίποτα δεν έμαθα από τα βιβλία του σχολείου. Όλα τα έμαθα από άλλα βιβλία.

Δεν μπορεί να γραφτεί η πραγματική Ελληνική Ιστορία στα σχολικά βιβλία.
Αυτό θα ήταν πολύ επικίνδυνο για εκείνες τις οικογένειες που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, και συνεχίζουν να κυριαρχούν στην πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου.

Τα σχολικά βιβλία σου πετάνε ένα «έπος του ’40» και καθάρισαν.
Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως δεν πολέμησαν όλοι οι Έλληνες τους κατακτητές.

Ενώ κάποιοι έχυναν το αίμα τους για την πατρίδα, κάποιοι έκαναν δουλειές με τους Γερμανούς και έγιναν ζάπλουτοι.

Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, δεν τιμωρήθηκαν οι συνεργάτες των Γερμανών αλλά επιβραβεύτηκαν για την προδοτική τους στάση με αξιώματα.

Στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, οι αγωνιστές -και οι οικογένειές τους- κυνηγήθηκαν, εκτελέστηκαν και εξορίστηκαν από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών.

Το κυριότερο είναι πως στα σχολικά βιβλία δεν αναφέρεται πως, μετά την Κατοχή, δεν αποδόθηκε Δικαιοσύνη.
Δικαιοσύνη. Αυτό που απουσιάζει ακόμα και σήμερα από την χώρα μας.
Αυτή είναι η ομοιότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας με την σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα: η πλήρης απουσία της Δικαιοσύνης.

Στη μεταπολεμική Ελλάδα, οι προδότες δεν πλήρωσαν για την προδοσία τους.
Πληρώθηκαν μάλιστα πολύ καλά για την προδοσία τους.

Στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα, οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.
Αντιθέτως, βρίσκονται ακόμα στην εξουσία και συνεχίζουν το έγκλημα, ενώ συνεχίζεται και ο πλουτισμός τους.

Φυσικά, τεράστια ευθύνη και τότε και τώρα έχουν οι Έλληνες πολίτες που δεν απαίτησαν Δικαιοσύνη και δεν την έκαναν κύριο αίτημά τους.
Δυστυχώς, η πλειοψηφία των Ελλήνων, αποβλακωμένη συστηματικά επί δεκαετίες, δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Σε αντίθεση με άλλους λαούς που βρέθηκαν στην ίδια θέση -τους Ισπανούς για παράδειγμα-, πάρα πολλοί Έλληνες έφαγαν αμάσητη την καθεστωτική προπαγάνδα πως για όλα φταίνε οι μετανάστες και δεν ήταν λίγοι αυτοί που ψήφισαν τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, για να …αποδώσουν Δικαιοσύνη.

Οι Έλληνες, δεξιοί, αριστεροί και λοιποί, για μια ακόμα φορά στράφηκαν σε αυτά που τους χωρίζουν, αντί να στραφούν σε αυτά που τους ενώνουν.
Δηλαδή, για μια ακόμα φορά, χειραγωγήθηκαν εντελώς από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.
Το κεντρικό σύνθημα του ΕΑΜ ήταν «εθνική ενότητα».
Αυτό θα έπρεπε να είναι και σήμερα το κυρίαρχο σύνθημα και αίτημα.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας -από αριστερούς και δεξιούς- που θα εγγυηθεί την απόδοση Δικαιοσύνης.

Μόνο μια κυβέρνηση από υγιείς αριστερούς και δεξιούς μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην επόμενη ημέρα, γιατί μόνο μια κυβέρνηση Αριστεράς και Δεξιάς θα έχει τη στήριξη των υγιών πολιτών να οδηγήσει τη χώρα σε μια πιο υγιή δημοκρατία.
Το θέμα είναι πού θα τους βρεις αυτούς.

Ο Εμφύλιος ήταν ένα τεράστιο και καταστροφικό λάθος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν οι ηγέτες των δεξιών και των αριστερών κομμάτων είχαν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν Βρετανοί και Αμερικανοί δεν έπαιζαν το αδίστακτο παιχνίδι τους, και αν είχε αποδοθεί Δικαιοσύνη.

Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε μια αξιοπρεπή αστική δημοκρατία.
Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε μια αξιοπρεπή αστική δικαιοσύνη.
Η Ελλάδα δεν αξιώθηκε ούτε έναν καπιταλισμό της προκοπής.
Ποτέ δεν είναι αργά.
Για τους ζωντανούς.

Pitsirikos

Ονομάζομαι Τζογιάννα. Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ονομάζομαι Τζογιάννα.


Ο τόπος καταγωγής μου είναι η Αλβανία. Αν και το γεγονός αυτό δε βαρύνει ιδιαίτερα στο να προσδιορίσω τον εαυτό μου ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα, ωστόσο το θέμα της καταγωγής έχει πολιτική σημασία περισσότερο, γι’ αυτό και το αναφέρω. Προέρχομαι από μια οικογένεια με γονείς που έχουν βιώσει την μισή τους ζωή ως οικονομικοί μετανάστες, εγκατεστημένοι για πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Εγώ, όπως και η μεγαλύτερή μου αδερφή, έχουμε μεγαλώσει στην Βούλα, όπου έχουμε ολοκληρώσει την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας (10 Δημοτικό, 1ο Γυμνάσιο, 1ο Λύκειο Βούλας). Τώρα είμαι 22 χρονών, τελειόφοιτη στο Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου.


Παρά το γεγονός ότι η παιδεία / εκπαίδευση μου είναι ελληνική και ολόκληρη η ζωή μου σχετίζεται με την Ελλάδα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, για το Ελληνικό κράτος δε μπορώ να έχω την Ελληνική ιθαγένεια. Αυτό σημαίνει πως ενώ τόσο εγώ, όσο και η οικογένειά μου, συνεισφέρουμε στο κοινό ταμείο μέσω κάθε μορφής και… φαντασίας φορολογίας, άμεσης και έμμεσης, ασφαλιστικών εισφορών, φυσικά ξοδεύουμε τα χρήματά μας εδώ – τροφοδοτώντας αυτό που λένε «πραγματική οικονομία» ή «αγορά», για τις Ελληνικές αρχές είμαι «αλλοδαπή» με μειωμένα δικαιώματα και κοινωνικές παροχές, αλλά υπόχρεη να τηρώ κάθε νόμο που πηγάζει από το σύνταγμα.


Αυτό σημαίνει – μεταξύ άλλων – πως δε μου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να έχω λόγο για τη ζωή μου και τον τόπο μου. Πως δε μου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να επηρεάσω, στο μερίδιο που μου αντιστοιχεί, τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, που όμως έχουν άμεσες επιπτώσεις σ’ εμένα, στις συνθήκες ζωής μου, τώρα και στο μέλλον, όπως και στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, τον Ελληνικό Λαό. Γιατί δε μου αναγνωρίζονται πολιτικά δικαιώματα. Δε μπορώ να ψηφίσω, όπως δεν μπορώ να είμαι και υποψήφια. Ούτε καν στον τόπο κατοικίας μου, στον πρώτο βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στις Δημοτικές Εκλογές. Παρ’ όλ’ αυτά, πληρώνουμε επίσης Δημοτικά Τέλη και Φόρους.


Τι μήνυμα ήθελε να μεταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας από σένα να καταθέσεις το στεφάνι της Τοπικής Οργάνωσης στις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στο Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης;


Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Συμμετέχω σε πολλά «μεγάλα» και «μικρά» πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, μέσα από συλλογικές διαδικασίες και διεκδικητικές κινητοποιήσεις. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνω να ασκώ τα πολιτικά δικαιώματα που μου αμφισβητούν κι αυτό είναι ένα δικαίωμα που δεν μπορούν να μου το στερήσουν!


Oι αγώνες των λαών για οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα σήμερα, όπως για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, ζωή και λευτεριά το 1940-1944 και εν τέλει για δημοκρατία, ειρήνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, είναι αγώνες που δε χωράνε σε περιορισμούς γεωγραφικούς, φυλετικούς και χρονικούς


Πιστεύω πως ήθελε να αναδείξει όλα τα παραπάνω που έχουν σχέση με την κατάργηση των διακρίσεων σε βάρος οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων – και πρωτίστως των πιο ευάλωτων και καταπιεσμένων. Αλλά, κυρίως, να επισημάνει πως οι αγώνες των λαών για οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα σήμερα, όπως για ανεξαρτησία, αυτοδιάθεση, ζωή και λευτεριά το 1940-1944 και εν τέλει για δημοκρατία, ειρήνη, αξιοπρέπεια, ισότητα, είναι αγώνες που δε χωράνε σε περιορισμούς γεωγραφικούς, φυλετικούς και χρονικούς. Και επίσης, να αναδείξει την νεολαία σαν θεμελιώδες κομμάτι της πολιτικής ζωής και των λαϊκών αγώνων.


Το στεφάνι που κατάθεσες είχε κόκκινη κορδέλα, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα που είχαν γαλανόλευκες. Γιατί;

Το κόκκινο χρώμα δεν αποτελεί μια αυθαίρετη, τυχαία επιλογή. Συμβολίζει, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, το αίμα των αγωνιστών σε σκληρούς αγώνες των λαών όλου του κόσμου για λευτεριά. Αγώνες ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, που δόθηκαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Αλλά – και αυτό είναι το μήνυμα για σήμερα – και αγώνες των εργατών, των φτωχών και των καταπιεσμένων όλου του κόσμου ενάντια στην καπιταλιστική αγριότητα, στην ασυδοσία των «αγορών», τον οικονομικό και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό, τον ανταγωνισμό, τον πόλεμο.


Εδώ, στην Ελλάδα, ο πόλεμος δεν τελείωσε. Η δικαιοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Οι ψυχές των ηρώων δεν αναπαύτηκαν. Το αίμα των αγωνιστών και του λαού δε δικαιώθηκε.


Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα: Στην Ελλάδα, κάθε 28 του Οκτώβρη, γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου. Σε όλες τις υπόλοιπες χώρες, της Ευρώπης τουλάχιστον, γιορτάζουν τη λήξη του πολέμου, την απελευθέρωση, την ανακούφιση από τη φασιστική και ναζιστική θηριωδία. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο: Εδώ, στην Ελλάδα, ο πόλεμος δεν τελείωσε. Η δικαιοσύνη δεν αποκαταστάθηκε. Οι ψυχές των ηρώων δεν αναπαύτηκαν. Το αίμα των αγωνιστών και του λαού δε δικαιώθηκε. Οι προδότες δοσίλογοι – συνεργάτες των ναζιστών καταχτητών κυβέρνησαν δια πυρός και σιδήρου για δεκαετίες μετά την απελευθέρωση, με την «υψηλή εποπτεία» του παλατιού, ενώ τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους κατακτητές αντικατέστησαν οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες και στη συνέχεια οι Αμερικάνοι .


Για το λόγο αυτό, η εποποιία της επί τέσσερα χρόνια λυσσαλέας αντίστασης του Ελληνικού λαού και των οργανώσεών του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ δε «γιορτάζεται» από την «πολιτεία». Πώς θα μπορούσε άλλωστε! Το κόκκινο χρώμα στην κορδέλα συμβολίζει λοιπόν και το αίμα του Ελληνικού λαού στον από το 1941 αδικαίωτο ακόμα αγώνα, που διεκδικεί και σήμερα τη νίκη στον πόλεμο ενάντια στην πείνα, στη σκλαβιά και στο φασισμό και έχει ένα πρόγραμμα: Λαοκρατία!

Όταν ένας λαός έχει Εθνική κυριαρχία.

Του Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα.*

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιόνται πως θα μπορέσει άραγε ο επανεκλεγείς με συντριπτική  πλειοψηφία  μετά από δύο επιτυχείς θητείες, πρόεδρος της Βολιβίας Evo Morales να καταφέρει να βγάλει τη χώρα του από τα οικονομικά αδιέξοδα και ταυτόχρονα να την απαλλάξει από τις  ασφυκτικές εξαρτήσεις των “αγορών”, μέσα από την απάτη του δανεισμού και του δημόσιου χρέους, που λειτουργεί “αποτελεσματικά” χάρις στο σύμπλεγμα των διεθνών οργανισμών αλληλοβοήθειας (ΔΝΤ, Παγκόσμια τράπεζα) και του τραπεζοχρηματοπιστωτικού συστήματος (Τ.Χ.Π.Δ.Ν.Τ.Π.Τ.).
Την ώρα που οι διεθνείς γύπες περιμένουν στα κάγκελα με νύχια και με δόντια ακονισμένα, ο πρόεδρος βάζει μπροστά το σχέδιο αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας του και  συγκεκριμένα την αξιοποίηση της ερήμου άλατος της γνωστής Salar de Uyuni

Όχι βέβαια με τον τρόπο που φαντάζεστε και που δείχνει η φωτογραφία δηλαδή αξιοποιώντας το αλάτι, αυτό άλλωστε κάνει κακό στον οργανισμό και μάλιστα στην υπέρταση !!!!
Η έρημος άλατος Salar de Uyuni που βρίσκεται στις Άνδεις σε υψόμετρο 3.650 μέτρων, κρύβει από  κάτω της και μάλιστα σε μερικά μόλις μέτρα, τα μεγαλύτερα αποθέματα λιθίου.
Δεν ξέρω αν ο Evo Morales, με αυτό τον τρόπο θα καταφέρει να ανταγωνιστεί το “success story” του Σαμαρά, πάντως αυτό που ξέρω είναι ότι το λίθιο, με διπλάσια πυκνότητα από το νερό, έχει
τεράστιες εφαρμογές στη βιομηχανία, (γυαλί, κεραμικά, λιπαντικά) κυρίως όμως στη παραγωγή  μπαταριών.
Και ενώ η χρήση των μπαταριών λιθίου παραμένει ακόμη προς το παρόν περιορισμένη στους  ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές, η επικείμενη  εισβολή του ηλεκτρικού αυτοκινήτου θα έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ζήτησης του λιθίου.
Σύμφωνα με μελέτες από 30.000 τόνους που είναι σήμερα υπολογίζεται να αυξηθεί σε 50.000 τόνους μέχρι το 2020.
Όσον αφορά τα διαθέσιμα παγκόσμια αποθέματα αυτά υπολογίζονται σε 39 εκ. τόνους, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται στη Βολιβία και στη Χιλή και είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που υπάρχουν στη Κίνα, στην Αυστραλία και στις ΗΠΑ.
Η προοπτική αυτή της εκμετάλλευσης του λιθίου δεν θα αποτελούσε απλά και μόνο μια σοβαρή λύση στο πρόβλημα της ανάπτυξης της Βολιβίας, αλλά θα σηματοδοτούσε και το απαραίτητο πέρασμα στην οικολογική επανάσταση και ενδεχόμενα και τη σωτηρία του πλανήτη από τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν για το παρόν και το μέλλον του οι μέχρι στιγμής τεχνολογίες που δεν σέβονται το περιβάλλον.

*Ο Τσοπάνης απ' τα Τζουμέρκα είναι φίλος του blog.

Οι “Θερμοπύλες” ανήκουν σ' αυτούς που ξέρουν να τις φυλάνε και όχι σ' αυτούς που η τύχη το 'φερε, με τα χρόνια να μένουν εκεί γύρω !

Του Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα.*

Η αλήθεια είναι ότι πάντα έτρεφα μια ιδιαίτερη συμπάθεια απέναντι στους Κούρδους. Στην αρχή 
έδινα στον εαυτό μου την εξήγηση, ότι ένοιωθα έτσι, επειδή απλά μου δημιουργούνταν το 
συναίσθημα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης που νοιώθει κανείς για έναν λαό που έχει 
ταλαιπωρηθεί, με διωγμούς, ξεσπιτώματα, γενοκτονίες και που δεν έχει αξιωθεί μέχρι σήμερα να 
αποκτήσει την εθνική του ανεξαρτησία.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αν αναζητήσω βαθύτερα περισσότερες εξηγήσεις και ανατρέξω σε 
περισσότερο προσωπικές, θα θυμηθώ ότι όταν το 1982 έμενα στη πολιορκημένη από τους 
Ισραηλινούς Δυτική Βηρυτό, σε μια συνοικία κοντά στο κέντρο της πόλης δίπλα στην Αρμένικη, 
κάθε φορά που πήγαινα σπίτι, πέρναγα μπροστά από ένα σημείο ελέγχου που το κράταγαν 
Κούρδοι. Από τις πολλές φορές γίναμε φίλοι. Άλλωστε δεν άργησα να διαπιστώσω ότι στο 
μπροστινό κτίριο που από τους βομβαρδισμούς είχε γίνει πια γιαπί, είχαν εγκαταστήσει για τα καλά
το στρατηγείο τους και είχαν οχυρώσει γύρω, γύρω τις θέσεις τους. Η ομάδα τους δεν ήταν βέβαια 
πολυάριθμη, αλλά ήμουν σίγουρος ότι οι Ισραηλινοί ή οι φαλαγγίτες, όποιος από τους δύο θα 
επιχειρούσε να καταλάβει την περιοχή σίγουρα θα το μετάνιωνε και πιθανόν να άλλαζε γνώμη, από
τις πολλές απώλειες που αναμφισβήτητα θα 'χε.
Η παρουσία τους λοιπόν πέρα από τη προσωπική σχέση που είχε σιγά σιγά αναπτυχθεί, μου 
δημιουργούσε επιπλέον και ένα αίσθημα ασφάλειας.
Γιατί όσο και να κινδυνεύει κανείς από τους βομβαρδισμούς ή τα παγιδευμένα αυτοκίνητα, σ' έναν 
γενικευμένο πόλεμο, δεν παύει να σκέφτεται και τις οδομαχίες που κι αυτές όποτε ξέσπαγαν δεν 
ήταν λιγότερο επικίνδυνες. 
Με λίγα λόγια ήταν οι άνθρωποι στο πιο κοντινό μου περιβάλλον, που μου έδιναν πληροφορίες και 
με προστάτευαν, λέγοντας μου πως να κινηθώ και τι θα έπρεπε να προσέξω διαφορετικά την κάθε 
συγκεκριμένη μέρα.
Αλλά και πολύ αργότερα εξακολούθησα να έχω στενές φιλίες με Κούρδους που έμεναν στη χώρα 
μας. Κατά συνέπεια πάντα είχα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που με ωθούσε να παρακολουθώ από 
πολύ κοντά τις εξελίξεις, το οποίο όμως συνοδεύονταν αναπόφευκτα και από μία έντονη 
συναισθηματική φόρτιση, όπως άλλωστε και για τους Άραβες.
Όταν λοιπόν πριν από δύο χρόνια περίπου ένα Κούρδος φίλος μου, που η Φαιακία φιλοξένησε 
πρόσφατα συνέντευξή του, ήρθε περιχαρής και μου είπε πως είχαν αρχίσει ήδη να οργανώνουν τις 
περιοχές που έμεναν στη Βόρεια Συρία, στη βάση της αυτονομίας, χάρηκα κι εγώ μαζί του.
Και είχαμε κι οι δύο κάθε λόγο, γιατί πραγματικά ήταν μια θαρραλέα και τεράστια προσπάθεια να 
προχωρήσουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα που απαιτούσε πολύ μεγάλη προσπάθεια, τεχνογνωσία, 
εμπειρία αλλά κυρίως όμως διάθεση για ζωή, όταν ζωή σημαίνει αλληλεγγύη και ενότητα. Δεν είναι
καθόλου εύκολο για έναν λαό, χωρίς προηγούμενη εμπειρία, με σχετική αυτονομία, από την εποχή 
του Άσαντ, (που την απέκτησαν μετά από επανειλημμένες εξεγέρσεις και θύμιζε περισσότερο 
απομόνωση), κάτω από αντίξοες συνθήκες, με πενιχρά μέσα, λιγοστούς πόρους, με αυξημένο πλέον
πληθυσμό από τον ερχομό και άλλων αγωνιστών του PKK από τις περιοχές της Τουρκίας, μέσα σ' 
ένα απολύτως εχθρικό περιβάλλον, που περιλάμβανε από τη μία μεριά τα γκρουπούσκουλα των 
ζιχαντιστών που ανήκαν σε διαφορετικά τσιφλίκια, με διαφορετικά αφεντικά και εξυπηρετούσαν 
διαφορετικά συμφέροντα και από την άλλη τα συριακά κυβερνητικά στρατεύματα, να προσπαθείς 
να φτιάξεις αυτόνομες, ανεξάρτητες δημοκρατικές κρατικές δομές, χωρίς να θίγουν την 
ενότητα και την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στις περιοχές αυτές οι Κούρδοι είναι μεν η πλειοψηφία, αλλά δεν είναι οι 
μοναδικοί κάτοικοι, δεδομένου ότι υπάρχουν άραβες, χριστιανοί και αλαουίτες. Επιπλέον μετά τις 
γενικευμένες εμφύλιες συγκρούσεις στο σύνολο της χώρας και τη φήμη, ότι στις κουρδικές 
περιοχές επικρατούσε πλέον δημοκρατικό καθεστώς αυτονομίας και αυτοδιοίκησης, κάτοικοι από άλλες περιοχές έσπευδαν να μετακινηθούν προς τα εκεί για μεγαλύτερη ασφάλεια, μακρυά από τις 
συγκρούσεις, για να αποφύγουν το απολυταρχικό καθεστώς του Άσαντ.
Η δημοκρατία αυτή και η πολυεθνική συνύπαρξη σε συνδυασμό με την ανεξιθρησκεία, δεν έμενε 
μόνο στα λόγια, αλλά επιβεβαιώνονταν στις εκφράσεις της καθημερινής πρακτικής.
Για παράδειγμα μόνο στο καντόνι του Kobanê ο επικεφαλής είναι Κούρδος. Στα άλλα δύο πρόεδροι
είναι ένας Άραβας, με αντιπρόεδρο χριστιανό και μια γυναίκα Αλαουίτης αντίστοιχα.
Το εγχείρημα λοιπόν της συγκρότησης και οργάνωσης κρατικών δομών και υπηρεσιών σε περιοχές 
με πληθυσμό από διάφορες εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες δεν είναι καθόλου εύκολο, 
ιδιαίτερα αν θέλει κανείς η αυτονομία και η αυτοδιοίκηση αυτή να βασίζεται στις αρχές της 
άμεσης δημοκρατίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Άξιζε όμως το κόπο αυτή 
προσπάθεια γιατί αν πετύχαινε κάτι τέτοιο που ξεκίναγε από μια καθαρή και υγιή βάση, χωρίς 
προηγούμενες “αμαρτίες” που συνοδεύουν τα δικά μας εκφυλισμένα και διεφθαρμένα καθεστώτα, 
τότε θα αποτελούσε ένα ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση, γιατί θα αποδείκνυε στη πράξη τι 
μπορεί να πετύχει ένας λαός, όταν έχει θέληση, είναι οργανωμένος και ενωμένος.
Έτσι λοιπόν το PYD (Democratic Union Party) (Κόμμα της δημοκρατικής ενότητας), που είχε 
στενούς δεσμούς με το PKK, πήρε τη πρωτοβουλία και συγκρότησε ένα κοινό, ενιαίο μέτωπο με 
τις άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στη περιοχή. Από τη προσπάθεια αυτή δημιουργήθηκε 
το Εθνικό Συμβούλιο, που θα οργάνωνε και θα καθοδηγούσε τον κοινό αγώνα των Κούρδων, στη 
βάση των αρχών της δημοκρατίας, της αυτονομίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Στη βάση αυτή συγκροτήθηκε παράλληλα και το στρατιωτικό σκέλος της πολιτικής και κοινωνικής 
συμμαχίας το YPD.

Αυτό είναι το Rojava (Δυτικό) αλλιώς (Rojavayê Kurdistanê στη κουρδική γλώσσα ή Kurdistan Al-Suriyah στην αραβική)

Παρά τις δυσκολίες και το γεγονός ότι οι στρατιωτικές συγκρούσεις δεν άφηναν να εξελιχθεί με 

ηρεμία η προσπάθεια για διοικητική και πολιτική οργάνωση των πόλεων και των κοινοτήτων τους, 

τα πράγματα πήγαιναν εν τούτοις αρκετά καλά και οι στρατιωτικές επιτυχίες που συντελούσαν στη 

θωράκιση των περιοχών τους, ήταν πολύ ενθαρρυντικό στοιχείο, γεγονός που δημιουργούσε όπως 

ήταν φυσικό, αρκετή αισιοδοξία, που ήταν τόσο απαραίτητη για τη συνέχιση της προσπάθειας. Τόσο μάλιστα που είχε ξεκινήσει να συγκροτείται μία σοβαρή κίνηση αλληλεγγύης, στην Ευρώπη 

αλλά και σιγά σιγά στη χώρα μας, προκειμένου να μεταφερθεί από τη μεριά της Ελλάδας 

τεχνογνωσία και υλική υποστήριξη στη προσπάθεια τους. 

Κατάφεραν λοιπόν να οργανώσουν με επιτυχία την αυτονομία των περιοχών τους χωρίζοντας την 

περιοχή τους σε τρία ανεξάρτητα καντόνια με ξεχωριστές αρχές και ξεχωριστά κοινοβούλια, όλα 

κάτω από το συντονισμό του ενωτικού Εθνικού Συμβουλίου και διασφαλίζοντας τα “σύνορά” τους 

χάρις τη στρατιωτική τους δύναμη με άρτια εκπαιδευμένο και εμπειροπόλεμο, αλλά όχι απαραίτητα

και πλήρως εξοπλισμένο στρατό με σύγχρονα μέσα.

Αυτό έγινε εφικτό με τις δυνάμεις που απορρόφησαν από τους μαχητές του PKK, οι οποίες μετά τις

δηλώσεις του Οτσαλάν από τη φυλακή που καλούσε τους Κούρδους σε μια προσπάθεια 

συνεννόησης με το τουρκικό καθεστώς, το οποίο την εποχή εκείνη για λόγους σκοπιμότητας έκανε 

παραπλανητικές κινήσεις για ένα δήθεν άνοιγμα προς τη κουρδική πλευρά, είχαν μετακινηθεί 

αρχικά προς το Ιρακινό Κουρδιστάν και στη συνέχεια οι περισσότερες προς τις κουρδικές περιοχές 

της Συρίας. 

Με τον τρόπο αυτό κατάφεραν επίσης να εφαρμόσουν με συνέπεια τη πολιτική τους, η οποία ήταν 

απόλυτα ξεκάθαρη απέναντι στις δυνάμεις που συνιστούσαν το εχθρικό περιβάλλον που είχε πλέον 

δημιουργηθεί γύρω τους. Κατ' αρχήν η στάση τους ήταν καθαρά αμυντική και χρησιμοποιούσαν τη

στρατιωτική τους δύναμη αποκλειστικά και μόνο, όταν επρόκειτο να απαντήσουν στις προκλήσεις 

– που δεν ήταν λίγες – και προκειμένου να υπερασπίσουν τον πληθυσμό τους.

Έτσι την ίδια στιγμή που ήταν αντιμέτωποι με τα εξτρεμιστικά γκρουπούσκουλα, που 

υποστηρίζονταν από τους ¨δυτικούς κύκλους” και διατείνονταν ότι σκοπός τους ήταν ο 

εκδημοκρατισμός της Συρίας και η ανατροπή του Άσαντ, κρατούσαν σταθερά τις αποστάσεις τους 

απέναντι στο απολυταρχικό καθεστώς της χώρας, που για λόγους σκοπιμότητας τους είχε αφήσει 

μια “σχετική” αυτονομία, ήδη από την εποχή του πατέρα Χάφεζ Αλ Άσαντ, αλλά χωρίς να τους 

δώσει καν τη συριακή υπηκοότητα.

Βέβαια όλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να γίνουν χωρίς τη συνεχή παρουσία τους σε όλα τα μέτωπα και

χωρίς να εδραιώσουν την υπεροχή τους με αγώνες και θυσίες μέσα από τις συνεχείς μάχες και τις 

σκληρές συγκρούσεις.

Ούτε και στο εξωτερικό ο αγώνας ήταν λιγότερο εύκολος και άνισος δεδομένου ότι τα περισσότερα

στελέχη που ήταν επιφορτισμένα με τη πολιτική – διπλωματική δουλειά της διεθνούς αναγνώρισης 

και στήριξης στον αγώνα για την ανεξαρτησία και την αυτονομία τους, δεν διέθεταν, ως 

αντικαθεστωτικοί ούτε καν κανονικά διαβατήρια, παρά μόνο ταξιδιωτικά έγγραφα τύπου “laissez 

passer”.

Ο φίλος μου ήταν δικαιολογημένα αισιόδοξος, έως υπεραισιόδοξος, όπως επέβαλε άλλωστε ο 

προσωπικός αυθορμητισμός του και η δυναμική του κινήματος τους.

Είχα όμως παρατηρήσει ότι στήριζε πολύ τις ελπίδες του όχι μόνο στη διεθνή αναγνώριση που 

διαγράφονταν δειλά δειλά σαν προοπτική και που είναι άλλωστε απόλυτα απαραίτητη, αλλά και 

στις “εγγυήσεις” που είχαν δώσει και στις “δεσμεύσεις” που είχαν αναλάβει οι δυτικές δυνάμεις, 

μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ κυρίως και το Ισραήλ, που έδειχναν να μην είναι αντίθετες με την ιδέα 

της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. 

Η πραγματικότητα όπως εμφανίζονταν ήταν σαφής αναφορικά με την επιδίωξη των Δυτικών να 

ανατραπεί το καθεστώς του Άσαντ και να βρεθεί το Ιράν σε δεινή θέση, χάνοντας ένα σύμμαχο και 

μια προωθημένη ασπίδα προστασίας μακρυά από τα σύνορά του. Εξ άλλου φαίνονταν επίσης ότι 

θα ήταν πολύ βολικό για εκείνους που επιδίωκαν το διαμελισμό της Συρίας, να υπάρξουν περιοχές 

η ζώνες στο Βορρά που δεν θα ανήκαν στο επίσημο Συριακό κράτος, την ισχύ και τη κυριαρχία του

οποίου προσπαθούσαν συστηματικά να περιορίσουν.

Επιπλέον διαχέονταν και η ιδέα ότι κάτι τέτοιο το επεδίωκαν με τη λογική να περιορίσουν τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό που εξέφραζε την εποχή εκείνη το δίδυμο Ερντογάν – Νταβούτογλου.

Την τελευταία αυτή αντίληψη ενίσχυαν και οι ήττες της Τουρκίας στη διεθνή πολιτική σκηνή, 

ιδιαίτερα με την αναγκαστική ανατροπή των “αδελφών μουσουλμάνων” στην Αίγυπτο, ως 

αναδίπλωση από τους ίδιους κύκλους που τους εγκατέστησαν στην εξουσία και την αδιάλλακτη 

εχθρική στάση της Τουρκίας απέναντι στο νέο καθεστώς που τους αντικατέστησε, όπως επίσης και 

η για μεγάλο χρονικό διάστημα “τεχνητή” ψύχρανση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ.

Δίνονταν λοιπόν η αίσθηση και καλλιεργούνταν η αντίληψη ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα 

έκαναν τα πάντα, ακόμη και να ανεχτούν καταστάσεις που παλιότερα αποτελούσαν μη 

διαπραγματεύσιμες κόκκινες γραμμές γι αυτούς, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους, παρ'

όλου που δεν ήταν απόλυτα ταυτισμένοι με όλο το εύρος της διαπλοκής τους.

Αν έβλεπε κανείς τα πράγματα με αυτό το πρίσμα, υπερτιμώντας κάποιους επιμέρους παράγοντες 

και υποτιμώντας ορισμένους άλλους, όπως τη τακτική της Τουρκίας στο εσωτερικό της, η οποία 

φαίνονταν ότι εξυπηρετεί τα προσωπικά συμφέροντα του Ερντογάν σχετικά με την εκλογή του 

στη προεδρία και τις θρησκευτικές αντιλήψεις μερίδας των τούρκων κυβερνώντων, ενώ στη 

πραγματικότητα, η προσωπική φιλοδοξία του μεν και η αδιαλλαξία των δε χρησιμοποιούνταν για 

την εξυπηρέτηση άλλων πολύ ισχυρότερων συμφερόντων, μπορούσε να πιστέψει ότι πράγματι 

μιλάμε για μια διαφοροποίηση ή ακόμη για έναν αιφνιδιασμό και μια αμηχανία στη πολιτική των 

ΗΠΑ στη συγκεκριμένη περιοχή και επομένως θα μπορούσε να ελπίζει κανείς στην υποστήριξη ή 

έστω σε μια ελάχιστη ανοχή από τη πλευρά τους.

Προσωπικά δεν έχανα ευκαιρία να εκφράζω στην αρχή μεν τις επιφυλάξεις μου και στη συνέχεια 

δε, όσο έβλεπα τις εξελίξεις, να διατυπώνω πλέον τις αντιρρήσεις μου για το ρόλο και τη στάση 

των αμερικανών και των δυτικών εν γένει. Η εμπειρία μου και οι γνώσεις μου για τη περιοχή και 

για το γενικότερο γεωπολιτικό κλίμα με οδηγούσαν σε διαφορετικά συμπεράσματα και με 

ανάγκαζαν να γίνομαι ενοχλητικός κρούοντας συνεχώς τον κώδωνα του κινδύνου.

Το κομβικό σημείο της διαφοράς στις εκτιμήσεις, που διαφοροποιούσε φυσικά και τα 

συμπεράσματα ήταν κατά τη γνώμη μου, ότι οι περισσότεροι την εποχή εκείνη δεν έβλεπαν ή 

υποτιμούσαν τη στενή σχέση των ιμπεριαλιστικών κύκλων με τις συμμορίες των ζιχαντιστών και 

την απόλυτη εξάρτηση των μεν από τους δε και θεωρούσαν ότι η αμερικανική πολιτική βρίσκονταν 

σε δυσχερή θέση από την άποψη ότι τους είχε “ξεφύγει ο έλεγχος”.

Όπως επίσης και το γεγονός ότι δεν είχε γίνει αντιληπτό, το ότι ο ιμπεριαλισμός ήταν έτοιμος να 

περάσει στη φάση του ολοκληρωτικού και εκτεταμένου πολέμου, με περισσότερους από έναν 

αντιπάλους, όσο και να μην διαγράφονταν με σαφήνεια το συγκρουσιακό επίπεδο και πολύ 

περισσότερο το αντίπαλο μέτωπο, το οποίο σαφώς δεν είχε και δεν θα μπορούσε να έχει 

συγκροτηθεί. Το τελευταίο όμως δεν καθορίζονταν πλέον από τη κοινότητα των συμφερόντων 

του, αλλά από τις επιθετικές επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού, που είχε καταφέρει να προηγηθεί 

από όλες σχεδόν της απόψεις, πολιτική, στρατιωτική, επικοινωνιακή κλπ.

Οι μετέπειτα εξελίξεις και το χρονοδιάγραμμα που διαγράφεται και όπως διαγράφεται από τα 

γεγονότα που ακολούθησαν, επιβεβαιώνουν δυστυχώς τις δικές μου υποψίες.

Γιατί ο διάολος δεν μπορεί παρά να είναι μόνο διάολος.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή των εξελίξεων στη περιοχή, που συνοψίζεται στη 

πολιορκία του Kobanê (Ayn al-ʿarab). Το Kobanê επιλέχθηκε σαν κύριος στόχος της γενικευμένης 

επίθεσης που εξαπέλυσε το Daeech , για συγκεκριμένους στρατιωτικούς και πολιτικούς λόγους, 

αλλά και επειδή εκτός των άλλων πιστεύονταν ότι ήταν ο αδύναμος κρίκος μετά από μια πολιορκία 

που είχε ξεκινήσει εδώ και ένα χρόνο και από την άποψη αυτή θα αποτελούσε εύκολη λεία, 

σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους. Η φάση αυτή των συγκρούσεων είναι καίριας σημασίας όχι μόνο για τους Κούρδους από 

στρατιωτική και πολιτική άποψη, άκρως επικίνδυνη για την επιβίωση των κατοίκων που έχουν 

απομείνει στη πόλη και στις γύρω από αυτή συνοικίες και το ίδιο το μέλλον του “προπλάσματος” 

του αυτόνομου κουρδικού κράτους στη Συρία, αλλά για κάτι άλλο πολύ πιο μεγαλύτερο που 

μπορούμε να φανταστούμε σήμερα.

Στη σύγκρουση αυτοί οι Κούρδοι είναι ολομόναχοι χωρίς καμία βοήθεια από τον έξω κόσμο, που 

παρακολουθεί από τις τηλεοράσεις.

Η Τουρκία δεν παραμένει απλά αδρανής, δεχόμενη συνεχείς πιέσεις των ΗΠΑ, όπως θέλουν να μας

πείσουν τα απανταχού ΜΜΕ. Κρατάει απολύτως εχθρική στάση. Αφού εξέθρεψε, εκπαίδευσε, 

φιλοξένησε στο έδαφός της τους μισθοφόρους του Daeech, τώρα περιθάλπτει και τους τραυματίες 

τους. Κρατάει κλειστά τα σύνορά της σφίγγοντας τον κλοιό γύρω από το Kobanê, ολοκληρώνοντας

έτσι τον αποκλεισμό του, σε τρόφιμα, πυρομαχικά και ενισχύσεις. Παράλληλα δεν λησμονεί να 

ρίξει που και που μερικές οβίδες, εναντίον της πόλης.

Οι ΗΠΑ και οι υπόλοιποι σύμμαχοι κάνουν πως έχουν αιφνιδιασθεί από την επιθετικότητα του 

Daeech που οι ίδιοι εκπαίδευσαν στη Τουρκία και την Ιορδανία και οι ίδιοι εξόπλισαν.

Οι λεγόμενοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί, των οποίων η στρατιωτική σκοπιμότητα αμφισβητείται, 

δεν έχουν προκαλέσει καμιά σοβαρή ζημιά στις δυνάμεις του Daeech.

Οι αραβικές μοναρχίες συνεχίζουν τη ενίσχυση των συμμοριών που με τόσο πολύ κόπο και χρήμα 

συγκρότησαν.

Ο συριακός στρατός παρακολουθεί απαθής τις εξελίξεις.

Οι Κούρδοι του Μπαρζανί και οι Πεσμεργκά, περιμένουν ίσως καλλίτερες μέρες για να παρέμβουν.

Κι όλα αυτά γιατί κανένας δεν θέλει να βγουν κερδισμένοι οι Κούρδοι της Συρίας.

Η σύγκρουση αυτή, δίχως να υπερτιμώ έστω και στο ελάχιστο τη σημασία της, ξεπερνάει τα όρια 

των αντιμαχομένων, με όλες τις απάνθρωπες και τραγικές της συνέπειες.

Ξεπερνάει τα όρια της σύγκρουσης των συμφερόντων που παίζονται σε διεθνές επίπεδο.

Ξεπερνάει τα συμβολικά και σημειολογικά όρια και εκείνα του ηρωισμού που αναδεικνύει ο 

αγώνας του Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ, της δικαιοσύνης εναντίον της αδικίας.

Είναι η σύγκρουση ενός κόσμου, άσχετα αν δεν βλέπει τον εαυτό του μέσα από ένα 

ταλαιπωρημένο, φτωχό και άστεγο λαό που στέκει όρθιος στις επάλξεις, 

άσχετα αν αυτή διαδραματίζεται πολύ μακρυά από την άνεση του πολιτισμού του και τη θαλπωρή 

του σπιτιού του, 

άσχετα αν δεν νοιώθει να τον αντιπροσωπεύουν οι Κούρδοι, εθνολογικά, ιστορικά, πολιτικά, 

πολιτισμικά κλπ, 

άσχετα αν προσπαθεί για να αποφύγει τις ευθύνες του και να απομακρύνει συνειδητά ή ασυνείδητα 

τον κίνδυνο, που κατά βάθος νοιώθει ότι τον απειλεί να περιορίσει γεωγραφικά, πολιτικά και 

κοινωνικά το επίπεδο και τις διαστάσεις της σύγκρουσης.

Μιας σύγκρουσης που που τον φέρνει αντιμέτωπο με έναν άλλο κόσμο που αντιπροσωπεύει τα 

ίδια τα δημιουργήματά του, τα χειρότερα του ένστικτα, τις μεγαλύτερες διαστροφές που άφησε να 

ξεχυθούν από μηχανισμούς που επικράτησαν γιατί αντάλλαξε τις αξίες και τα ιδανικά που του 

παρέδωσαν προς φύλαξη, οι εκατόμβες των προγόνων του στο βωμό της ελευθερίας και της 

δημοκρατίας, με ένα απλό, περιορισμένο και σύντομο σε διάρκεια “δείγμα”, που του προσέφερε 

μια επίπλαστη πρόοδος σε τομείς χωρίς κοινωνική σκοπιμότητα, ανθρώπινο περιεχόμενο και 

ιστορική προοπτική, μέσα από την αχαλίνωτη κατανάλωση ευτελών ειδών και ιδεών, που 

παρήγαγαν όμως ανυπολόγιστο πλούτο σε εκείνους που σήμερα βρίσκονται πίσω από τις ορδές των

βαρβάρων που απειλούν όχι μόνο τη δική του ζωή αλλά και το μέλλον της ανθρωπότητας.

Δεν συγκρούονται δύο πολιτισμοί, όπως λένε πολλοί που θέλουν αφελώς η σκοπίμως να 

παραδεχθούν τις πασιφανείς διεθνείς διαστάσεις της σύγκρουσης. Και ο λόγος είναι σαφής διότι η 

άλλη πλευρά δεν έχει τη παραμικρή σχέση με τον πολιτισμό του ισλάμ, όπως σκοπίμως 

παρουσιάζεται. Δεν πρόκειται για ισλαμιστές, αλλά για εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στις διαχρονικές πανανθρώπνες αξίες και το μέλλον των επόμενων 

γενεών και ανάμεσα στα τέρατα που δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του.

Όποιος νομίζει ότι η προηγούμενη τοποθέτηση δεν τον αφορά, είτε αρνείται την πραγματικότητα, 

είτε κοιμάται ύπνο βαθύ, όχι όμως και του “δικαίου”.

Αλίμονο διότι η λαίλαπα των συμμοριών που πολιορκούν σήμερα το Kobanê, δεν σταματούν εκεί. 

Αυτές δεν απειλούν μόνο το Kobanê και τους Κούρδους κατοίκους του. Απειλούν όλο τον 

πολιτισμένο κόσμο, γιατί αντιπροσωπεύουν, το σκοταδισμό και τη βαρβαρότητα, σπέρνοντας τη 

καταστροφή και το θάνατο απ' όπου πέρασαν.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι είναι αδιανόητο ή μη αναμενόμενο να αναβιώνουν στο 21ο αιώνα, 

σκηνές που ωχριούν μπροστά σε εκείνες που εκτυλίσσονταν σε άλλες εποχές του παρελθόντος που

έφεραν το στίγμα της ανθρώπινης παράνοιας, του μίσους και της βαρβαρότητας.

Είναι το ότι αυτή η εκστρατεία δεν είναι μόνο του ISIS, του Daeech ή όπως αλλιώς το ονοματίζουν.

Είναι η πιο στυγνή, ωμή, χυδαία εκστρατεία του ιμπεριαλισμού εναντίον της ίδιας της σύγχρονης 

κοινωνίας, την οποία μπροστά στα αδιέξοδά του επιχειρεί να τη μετασχηματίσει στα μέτρα του.

Και δυστυχώς για όλους μας το επίπεδο της τεχνολογίας μπορεί να επιτρέπει σήμερα να αλλάζει 

κανείς τα οπτικοακουστικά ερεθίσματα και προκλήσεις με ένα απλό τηλεχειριστήριο ή 

εγκαταλείποντας τις κινηματογραφικές αίθουσες, δεν ισχύει όμως το ίδιο για την αδυσώπητη 

πραγματικότητα που δεν υπακούει στους κανόνες της κατευθυνόμενης οπτικοακουστικής 

αυταπάτης.

Τα μαύρα τέρατα που ξεχύθηκαν και το βεληνεκές των συνεπειών τους δεν σταματάνε, όπως τα 

τέρατα στη τριλογία του άρχοντα των δακτυλιδιών στις οθόνες των κινηματογράφων ή των HD 

τηλεοράσεων μας.

Γι αυτό λοιπόν θεωρώ ότι οι Κούρδοι σήμερα φυλάνε Θερμοπύλες.

Υ.Γ. Ευτυχώς για όλους μας την ώρα που γράφονταν αυτά (17/10/14) πήρα μια ευχάριστη είδηση :

https://www.youtube.com/watch?v=Ehx6NJfusGw#t=67

*Ο Τσοπάνης απ' τα Τζουμέρκα είναι φίλος του blog.

Η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου.

frixos

Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου.

Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται».
Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. 

Οι Γερμανοί Εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.

Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο».

Γι” αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. 

Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. 

Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. 

Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα.

Κορνήλιος Καστοριάδης: Οι ρίζες του μίσους

Σύντροφοι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για λάθος επιλογές!

του Γιάννη Αθανασιάδη

Χθες  ολοκληρώθηκε η συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τα συμπεράσματα των εργασιών δεν μπορώ να μη σχολιάσω δύο, «τροχιοδεικτικές»  για τον δρόμο που σκοπεύει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσεις.

      1.Απορρίφθηκε στην Κ.Ε, του ΣΥΡΙΖΑ με  ψήφους 76 / 61 η τροπολογία της αριστερής πλατφόρμας που αφορούσε τον δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και την επανάκτηση επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα και την προοδευτική φορολόγηση εις όφελος των φτωχότερων στρωμάτων. 

      2.Η πολιτική γραμματεία του κόμματος, στην εισήγησή της, απευθύνει ευρύ κάλεσμα, αναφέροντας μεταξύ άλλων τα εξής: «…απευθύνουμε συγκεκριμένο κάλεσμα να παραμερίσουμε τις υπαρκτές διαφορές μας, σε όλες και σε κάθε μια ξεχωριστά, στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, της οικολογίας, στους αριστερούς σοσιαλιστές, στις λαϊκές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Σε όλους όσους συνειδητοποιούν ότι πρώτιστο καθήκον τώρα είναι να αποτρέψουμε την καταστροφή…».

Με δύο λόγια σύντροφοι αποφασίσατε ότι:

1. Δεν ενδιαφέρεστε για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών!

2. Δεν θέλετε την κατάργηση του εθνικά αδιανόητου ξεπουλήματος της χώρας μέσω ΤΑΙΠΕΔ.

3. Δεν θέλετε την επανάκτηση επιχειρήσεων στρατηγικού χαρακτήρα ( ΔΕΗ - ΟΤΕ- Ύδρευσης ) που αποτελούν τον πυλώνα της Εθνικής ασφάλειας και προστασίας των πολιτών από την εμπορευματοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, το νερό και οι υποδομές του (τα οποία βρίσκονται στο τελικό στάδιο ξεπουλήματος),κλπ.

4. Δεν θέλετε να ελαφρύνετε την φορολογία κλιμακωτά για τους φτωχότερους . Προφανώς σας καλύπτει η οριζόντια φορολόγηση. Τι Γιάννης τι Βαρδινογιάννης!

5. Καλείτε σε συστράτευση, όλες τις δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης! Δηλαδή μπορούσε να ειπωθεί και αλλιώς «Καλούμε όσους έφαγαν από την συγκυβέρνηση και βλέπουν ότι καταρρέει να έρθουν να φάνε στην νέα συγκυβέρνηση που ετοιμάζουμε»! Αδιάφορο αν ψήφησαν τα προδοτικά μνημόνια. Αδιάφορο αν έστειλαν εκατομμύρια Ελλήνων στην εξαθλίωση και την ανυποληψία. Αδιάφορο αν οδήγησαν ένα λαό σε συνθήκες γενοκτονίας.

Δυστυχώς σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και αυτό το μέλλον προοιωνίζεται για το λαό και την πατρίδα μας. Δεν θέλω να σας πικράνω αλλά δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια  για  λάθος επιλογές. 

Αν δεν γίνει κάποιο θαύμα ώστε  να πετάξετε από τις ηγετικές θέσεις τα λαμόγια και τους ανεγκέφαλους, η  καταστροφή αυτής της πατρίδας και του λαού της, θα είναι πλέον ολοκληρωτική.

Σας αφορά, εκτός κι αν δεν ανήκετε σ ‘αυτό το λαό κι αυτήν την πατρίδα.

frixos

Bonjour la France

Του Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα.*

Αν γι' αυτό το θλιβερό θέαμα στον “σκληρό πυρήνα” δηλαδή στη “σκληρή καρδιά” της Ευρώπης, η απάντηση του αδώνειου παραληρήματος, με βορίδειο κυνικότητα και με βενιζέλειο στόμφο, εξαπλοϊκευμένο με σαμαρική ρητορική παντομίμα θα ήταν :

"Ε καλά τώρα πάντοτε γνωρίζαμε ότι στο Παρίσι κυκλοφορούσαν clochards"!
Να προσθέσω κι εγώ : βέβαια από τότε που τους φωνάζανε από τους δρόμους για να χτυπάνε τις τεράστιες καμπάνες της Notre Dame (cloches)

Γι' αυτό ποια είναι η απάντηση ;

(Η μεγάλη πτώση των αγορών, από τις 30 Σεπτεμβρίου)

Κι όμως υπάρχει απάντηση :

αυτοί που μας δανείζουν πάλι δεν έχουν λεφτά και ψάχνουν να βρουν.

Από ποιους άραγε ;

Όσο γι΄ αυτό ρωτήστε τη τσέπη σας στον επόμενο λογαριασμό που θα σας έρθει !!!!

Πάντως όχι αυτήν που είπε ότι :

“Δεν θεωρούμε ότι η ευρωζώνη βαδίζει σε ύφεση,

αλλά λέμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί, αν δεν γίνει κάτι”

Τι δηλαδή :

Αν δεν βρεθεί τρόπος, εμείς να ξαναπληρώσουμε !!!!!

*Ο Τσοπάνης απ' τα Τζουμέρκα είναι φίλος του blog.

Ποιοι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης.

Ποιοι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης
 Posted by frixos on August 27, 2012 at 10:25 AM

Είμαι ένας απλός αλλά προσεκτικός παρατηρητής των όσων συμβαίνουν, που χρησιμοποιώντας κοινή λογική, ξεσταχυάζω ειδήσεις ακόμα κι από «σκουπιδοτενεκέδες» συνδυάζοντας τις πληροφορίες, χωρίς προκαταλήψεις και σύνδρομα.

Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι (με λογικό έρεισμα βέβαια, θεωρούσαν συνωμοσιολογία όταν πριν από 8 χρόνια αναφερόμουν σε επερχόμενη οικονομική και κοινωνική κατάρρευση, καθότι ούτε οικονομολόγος είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε έχω ακαδημαϊκές περγαμηνές .

Σε αυτό το χρονικό διάστημα αναπτύχθηκε η πληροφόρηση μέσω διαδικτύου με τα διάφορα blogs και τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, σε τέτοιο βαθμό που η προσέγγιση στις πηγές πληροφόρησης έγινε ευκολότερη ενώ η προσπάθεια ψαρέματος της Είδησης αντιστρόφως ανάλογα δυσκολότερη.

Παρ όλα αυτά για βαθύτερους λόγους επιβίωσης εξακολουθώ να επιδιώκω την όσο το δυνατό πιο καθαρή εικόνα της πραγματικότητας και με τους ανάλογους συσχετισμούς των «ψιλών γραμμάτων» της πληροφόρησης να προσαρμόζω την στάση μου ως προς τα χειρότερα σενάρια των εξελίξεων με την ελπίδα να είναι «αχρείαστα».

Η συρραφή των πληροφοριών που ακολουθούν είναι από διάφορα blogς και είναι ενδεικτική του ψαρέματος που σας προανέφερα σε σχέση με τις από δω και πέρα εξελίξεις.

* * *

Εάν θέλεις να ανακαλύψεις τι πρόκειται να συμβεί στις χρηματοπιστωτικές αγορές, το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να παρακολουθήσεις προσεκτικά τις ενέργειες που κάνουν αυτοί που βρίσκονται μέσα στα πράγματα.Αυτούς που είναι συνδεδεμένοι και έχουν καλύτερη πρόσβαση από τους υπόλοιπους εμάς...και εάν ακούσουν ότι κάτι μεγάλο πρόκειται να συμβεί,συχνά κάνουν πολύ σημαντικές κινήσεις με τα χρήματα τους, υποδεικνύοντας τι πρόκειται να συμβεί.

Ακριβώς αυτή τη στιγμή , όσοι έχουν εσωτερική πληροφόρηση από τη Wall Street και τις παγκόσμιες τράπεζες κάνουν μερικές πολύ ασυνήθιστες κινήσεις. Στην πραγματικότητα, εμφανίζονται να προετοιμάζονται για κάτι εξαιρετικά μεγάλο.

Ποιες είναι όμως αυτές οι κινήσεις τους? Από ότι φαίνεται, μπορεί να προετοιμάζονται για μια οικονομική κατάρρευση κάποιου είδους!!!

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 12 μηνών , περισσότερα από 600 διευθυντικά στελέχη παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους, ενώ ένας σημαντικός αριθμός τραπεζιτών της Wall Street έδειξε να ψάχνεται για επενδύσεις διαφορετικές από τις συνηθισμένες.

* * *

ΓΙΑΤΙ Ο GEORGE SOROS ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΜΕΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΧΡΥΣΟ?

Δεν είμαστε θαυμαστές του Soros, o οποίος είναι ένα άτομο που έχει επενδύσει τεράστια ποσά σε οργανισμούς, που ο μοναδικός στόχος τους είναι να οδηγήσουν την Αμερική σε εντελώς λάθος κατεύθυνση.

Όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι πάρα πολύ δικτυωμένος στον οικονομικό κόσμο . Ο George Soros είναι πάντα μπροστά σε ότι αφορά τα οικονομικά θέματα και αν κάτι μεγάλο πρόκειται να συμβεί τότε κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ήδη την απαραίτητη πληροφόρηση. Γι 'αυτό είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι έχει αρχίσει να ξεφορτώνεται τις τραπεζικές μετοχές του και να συσσωρεύει χρυσό.Το παρακάτω είναι από shtfplan.com... Το ίδιο ενδιαφέρον με την πώληση όλων αυτών των μετοχών , έχει και η επένδυση όλων αυτών των χρημάτων από τον δισεκατομμυριούχο . Την ίδια στιγμή που πουλούσε τον τεράστιο αυτό αριθμό μετοχών,  αποκτούσε χρυσό αξίας 130 εκατ. δολαρίων μέσω της Trust SPDR Gold.

Νωρίτερα αυτό το έτος, ο Τζορτζ Σόρος δήλωσε τα ακόλουθα στο Newsweek ....

«Δεν είμαι εδώ για να σας φτιάξω το κέφι. Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή και δύσκολη, όπως έχω βιώσει στην καριέρα μου », λέει ο Σόρος στο Newsweek.

"Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, συγκρίσιμη με πολλούς τρόπους με τη δεκαετία του 1930, την Μεγάλη Ύφεση. Αντιμετωπίζουμε τώρα μια γενική περικοπή στον ανεπτυγμένο κόσμο, η οποία απειλεί να μας βάλει σε μια δεκαετία περισσότερο στασιμότητας, ή χειρότερα. Το καλύτερο σενάριο είναι ένα περιβάλλον αποπληθωρισμού. Το χειρότερο σενάριο είναι η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. "

ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ ΕΤΣΙ ? 

Ίσως ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το τι πιστεύει πως έρχεται μετά την οικονομική κατάρρευση ....

Καθώς αυξάνεται ο θυμός, οι ταραχές στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων είναι αναπόφευκτες. "Ναι, ναι, ναι," λέει, σχεδόν ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΑ. Η απάντηση στην αναταραχή θα μπορούσε να είναι περισσότερο επιβλαβής από ό, τι η ίδια η βία.
"Θα είναι μια δικαιολογία για την πάταξη και την χρήση εκφοβιστικών πρακτικών για τη διατήρηση του νόμου και της τάξης, η οποία, μεταφερόμενη στα άκρα, θα μπορούσε να επιφέρει ένα καταπιεστικό πολιτικό σύστημα, μια κοινωνία όπου οι ατομικές ελευθερία είναι πολύ πιο περιορισμένες, η οποία θα είναι σε ρήξη με την παράδοση των Ηνωμένων Πολιτειών. "

Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος που έχει αρχίσει την συσσώρευση χρυσού.

Ο Δισεκατομμυριούχος John Paulson (αυτός που οικονόμησε 20 δισεκατομμύρια δολάρια από την κατάρρευση των subprime στεγαστικών δανείων έχει αγοράσει χρυσό σαν τρελός και η εταιρεία του τώρα κατέχει "το 44 τοις εκατό των 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων του ταμείου μέσα από το οποίο εκτίθενται προς πώληση τα αποθέματα χρυσού και αργύρου."Δείτε εδω:

ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ Ο SOROS ΚΑΙ Ο PAULSON ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΧΡΥΣΟ?
Οι κεντρικές τράπεζες επίσης έχουν αρχίσει τη συσσώρευση χρυσού!!!!
Σύμφωνα με το παγκόσμιο συμβούλιο χρυσού , η ποσότητα του χρυσού που αγοράστηκε από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου, κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2012,αποτελεί ρεκόρ!

Οι 157,5 μετρικοί τόνοι χρυσού που αγοράστηκαν από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου το τελευταίο τρίμηνο επέφεραν μια αύξηση 62,9 τοις εκατό από το πρώτο τρίμηνο του 2012 και 137,9 τοις εκατό αύξηση από το δεύτερο τρίμηνο του 2011.

Πριν από το 2009, οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου ήταν καθαροί πωλητές χρυσού για περίπου δύο δεκαετίες. Αλλά αυτό τώρα έχει αλλάξει εντελώς, και το τελευταίο τρίμηνο κεντρικές τράπεζες εφοδιάζονται σε χρυσό σε ποσότητες που δεν έχουμε ξαναδεί.Γιατί λοιπόν οι κεντρικές τράπεζες συσσωρεύουν τόσο χρυσό? Υπάρχει κάτι που δεν μας το λένε?

* * *

ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ;
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να κάνει προετοιμασίες για κάτι πραγματικά μεγάλο.
Αυτή την εβδομάδα, αποκαλύφθηκε ότι η Διοίκηση Κοινωνικής Ασφάλισης σχεδιάζει να αγοράσει 174.000 κοίλες σφαίρες(hollow point bullets), εμπόρευμα το οποίο θα παραδοθεί σε 41 διαφορετικές τοποθεσίες σε όλη την Αμερική.Τώρα, γιατί στον κόσμο , η Διοίκηση Κοινωνικής Ασφάλισης χρειάζεται 174.000 σφαίρες; Και γιατί χρειάζονται κοίλες σφαίρες; Αυτές οι σφαίρες έχουν σχεδιαστεί για να προκαλούν τη μεγαλύτερη δυνατή βλάβη στα εσωτερικά όργανα.

Αλλά φυσικά αυτή είναι μόνο η τελευταία σε μια σειρά από πολύ μεγάλες αγορές πυρομαχικών από τις αμερικανικές κυβερνητικές υπηρεσίες.
Τώρα, γιατί στον κόσμο, θα χρειαστεί η κυβέρνηση πάνω από ένα δισεκατομμύριο πυρομαχικών;

Αν ήταν για τον στρατό των ΗΠΑ θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε αυτό. Μπορεί να τα ξοδέψει μέσα από έναν σωρό πολέμους.
Αλλά αυτό δεν έχει νόημα - εκτός και αν πιστεύουν ότι κάποιο μεγάλο πρόβλημα έρχεται. Ίσως όμως δεν θα έπρεπε να τους κατηγορήσουμε.
Η οικονομία των ΗΠΑ εξακολουθεί να καταρρέει και παντού γύρω υπάρχουν σημάδια κοινωνικής αποσύνθεσης.
Το μόνο που χρειάζεται αυτή η χώρα για να εκραγεί είναι απλά μια σπίθα.

Και αυτή η σπίθα θα μπορούσε να είναι οι επερχόμενες εκλογές η θα μπορούσε να είναι η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος η θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.Αλλά οι συνθήκες είναι σίγουρα εκεί για να συμβεί η έκρηξη.
Δυστυχώς, η αμερικανική κοινή γνώμη ποτέ δεν ειδοποιήθηκε να προετοιμαστεί, επειδή ποτέ οι αρχές δεν θέλουν να πανικοβάλλουν" το γενικό πληθυσμό.
Ο λαός είναι πάντα αυτός που το μαθαίνει τελευταίος, και αυτό βρωμάει.
Γι 'αυτό μην περιμένετε να έρθει κάποιος στην τηλεόραση και να ανακοινώσει σχετικά με την κρίση που συμβαίνει.Αν περιμένετε τόσο πολύ, θα είναι πολύ αργά.
Μην βάζετε το κεφάλι σας στην άμμο.Τα προειδοποιητικά σημάδια είναι εκεί και ο χρόνος εξαντλείται. 

* * *

Κάποτε ο άνθρωπος διασφάλιζε την ζωή του με πρωτεύον προσόν* την σωματική δύναμη σε συνδυασμό με τη νοημοσύνη του.
Αργότερα πρωτεύον προσόν* έγινε η απόκτηση χρημάτων η οποία έθεσε σε δεύτερη μοίρα χωρίς όμως να αναιρεί τα προηγούμενα προσόντα του.
Μετά πρωτεύον προσόν* έγινε η ταχύτητα στη δράση του, η οποία με τη σειρά της, έθεσε σε δεύτερη μοίρα χωρίς όμως να αναιρεί τα προηγούμενα προσόντα του και ισχύει μέχρι τώρα.
Από εδώ και μετά πρωτεύον προσόν* θα είναι η ικανότητα προσαρμογής σε μια νέα πραγματικότητα.

Όσο πιο καλά είμαστε προετοιμασμένοι για να λειτουργήσουμε σε μια πραγματικότητα διαρκούς κρίσης με αυξανόμενες συνθήκες πολεμικής ατμόσφαιρας περιορίζοντας στο ελάχιστο δυνατό την εξάρτηση της επιβίωσης μας από τρίτους, τόσο περισσότερο περιορίζουμε τους κινδύνους να βρεθούμε έρμαια θανάσιμων επιλογών της τελευταίας ώρας υπό το κράτος του πανικού.

Ας έρθουμε λίγο στην Ελληνική πραγματικότητα.
Υπάρχουν και αυτή τη στιγμή που μιλάμε Έλληνες που δεν έχουν αντιληφθεί αυτό που ονομάζουμε οικονομική κρίση, θεωρώντας την κάτι περαστικό σαν γρίπη ας πούμε! Άλλοι πάλι ενώ καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, είναι ανίκανοι να προσαρμοστούν εθισμένοι στη μέχρι τώρα συστημική λογική!

Με λίγα λόγια άλλοι αντιλαμβάνονται ένα πολύ μεγάλο κακό να συμβαίνει κι άλλοι όχι.

Ποιοι λέτε να έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης; Όσοι προσαρμόζουν την ζωή τους στις νέες συνθήκες ή όσοι εξακολουθούν να ζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα ?

Η κλεψύδρα αδειάζει λεπτό προς λεπτό.

frixos

Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑΖΕΙ (του τσοπάνη απ' τα Τζουμέρκα)

Ομολογώ ότι έκανα λάθος στις εκτιμήσεις μου σχετικά με τις εξελίξεις στην ΕΕ και κατ' επέκταση με τη πορεία της Ευρώπης.
Ώρες, ώρες απορώ με τον εαυτό μου και με αυτή τη βιασύνη που με διακατέχει και με παρασύρει σε λάθος εκτιμήσεις.
Άλλοτε πάλι με αυτή την επιμονή μου και με αυτές τις απαρχαιωμένες και σκουριασμένες αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές αντιλήψεις και εμμονές, που με εμποδίζουν να δω καλοπροαίρετα και με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά και να νιώσω από τώρα αυτό το απαλό αεράκι της αλλαγής προτού γίνει ορμητικός άνεμος και σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του.
“Η Ευρώπη αλλάζει”, όντως αλλάζει . Κι αυτό δεν είναι ευσεβής πόθος.
Συγκεκριμένα από τις 15 του Οκτώβρη θα έχουμε καινούργια Ευρωπαϊκή Επιτροπή, καινούργια “Κομισιόν”.  Καινούργια πρόσωπα σε παλιές θέσεις ή παλιοί γνώριμοι σε νέες θέσεις .





Όπως ο κύριος που απεικονίζεται στη φωτογραφία, που δεν είναι άλλος από τον Moscovici, που διετέλεσε υπουργός οικονομικών στη Γαλλία, και κατάφερε το γαλλικό θαύμα ή όπως θα μπορούσαμε να πούμε - αν και τραβηγμένα – το γαλλικό “success story”, όπως το διηγείται στην υποχρεωτική ακρόαση που πέρασε πριν την ανάληψη της νέας του θέσης.







Ο πίνακας αφορά το πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού, ως πρωτογενές ισοζύγιο επί τοις  % του ΑΕΠ, που απεικονίζεται με κόκκινο, ενώ με μπλε απεικονίζεται η καμπύλη που αντιστοιχεί στη πορεία των επιχειρήσεων από έρευνα του INSE (Γαλλικό Ινστιτούτο στατιστικών και Οικονομικών μελετών). Οι γκρίζες κάθετες στήλες αντιστοιχούν στις περιόδους ύφεσης της γαλλικής οικονομίας. Δικαιολογημένα λοιπόν ο Moscovici έχει χαρακτηριστεί από το Spiegel, ως ο υπουργός των ελλειμμάτων.





Το γαλλικό θαύμα συνίσταται και σε άλλες επιδόσεις όπως :














την αύξηση του τραπεζικού χρέους,
















την αύξηση της ανεργίας (καθαρή διαφοροποίηση τη εργασίας με μπλε), σε σχέση με τη πορεία των επιχειρήσεων (κόκκινο),













την κατάρρευση της γαλλικής βιομηχανικής παραγωγής (κόκκινο), σε σχέση με τη πορεία των επιχειρήσεων (μπλε).















τη μείωση της κατανάλωσης (μπλε), σε σχέση με τη πορεία των επιχειρήσεων (κόκκινο),














και γενικότερα την ύφεση της γαλλικής οικονομίας διακύμανση του ΑΕΠ (κόκκινο) προβλέψεις (μπλε).


Κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ήταν ένα εγχείρημα εύκολο για τον Moscovici, παρ' όλα αυτά όμως εκείνος πέτυχε να απομακρύνει τη Γαλλία από την επικίνδυνη περιοχή των spreads, επιτυγχάνοντας κάτι το μοναδικό .







να γλυτώσει η Γαλλία από τα spreads (πράσινο) και οι Γάλλοι να πέσουν βαθιά στην ανεργία (κόκκινο).


Άλλοι στυλοβάτες της Κομισιόν θα είναι :
Ο Vladis Dombrovskis, που αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο των νομισματικών υποθέσεων και του κοινωνικού διαλόγου, ο οποίος ως πρωθυπουργός της Λετονίας, προκειμένου να βάλει τη χώρα του πέρυσι τον Ιανουάριο στην ΕΕ, άσκησε μια πολιτική λιτότητας, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουν οι συμπολίτες του το 20% του ΑΕΠ μέσα σ' ένα χρόνο (2008—2009).
Ο Βρετανός Jonathan Hill ένας παλιός “λομπίστας” από το City του Λονδίνου, που πρόκειται να αναλάβει τον τομέα των κεφαλαιαγορών
Ο Carlos Moedas που έχωσε για τα καλά τη Πορτογαλία στην αγκαλιά της τρόικα και είναι παλιό στέλεχος της Goldman Sachs, που αναλαμβάνει τον τομέα της έρευνας.
Η Corina Cretu είναι το κουμάσι που προαλείφεται για τη θέση της νέας επιτρόπου για τη περιφερειακή πολιτική της ΕΕ. (βλέπε προηγούμενο σχόλιο : παλιά κουμάσια σε καινούργιες θέσεις)

Όλοι αυτοί θα πλαισιώσουν τον Jean Claude Junker, παλιά΄”καραβάνα”, που τον γνωρίσαμε καλά τα προηγούμενα χρόνια, με τη στάση του να εναρμονίζεται με τις επιθυμίες και να εφαρμόζει απόλυτα τις επιταγές των χρηματοπιστωτικών κύκλων, Αμερικής και Ευρώπης.Αγκομαχώντας, μόλις που εκλέχτηκε με ισχνή πλειοψηφία στη χώρα του το Λουξεμβούργο, έναν φορολογικό παράδεισο και γενικών εργασιών πλυντήριο, μέσα στη καρδιά της ίδιας της ΕΕ, που κατά τα άλλα ψάχνει για offshore και φορολογικούς παραδείσους.
Όλοι αυτοί είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη μάχη για την “αλλαγή της ΕΕ”, και να την μετατρέψουν από μία Ευρώπη παραφορτωμένη με δανεικά και μια Ευρώπη της ύφεσης!
Σε μία Ευρώπη της ανάπτυξης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, χωρίς οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, όπου θα μοιράζεται διαφορετικά ο παραγόμενος πλούτος σύμφωνα με το πνεύμα του φιλελευθερισμού και μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.


Σε μία Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζών!!!

Βέβαια μη φανταστείτε ότι όλα αυτά έγιναν από μόνα τους .

Αναφορικά με το πρόγραμμα που ενέκρινε η ΕΚΤ για την ενίσχυση της ρευστότητας στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ο κ. Τσίπρας εξέφρασε  στους συνομιλητές του την πεποίθηση ότι «τα νέα μέτρα είναι μεν σε θετική κατεύθυνση για την Ευρώπη, αλλά δεν είναι αρκετά, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα δε θα μπορέσουν να λειτουργήσουν, εξαιτίας του
αποπληθωρισμού αλλά και της πολύ άσχημης κατάστασης στην οποία βρίσκονται οι ελληνικές τράπεζες, που δεν μπορούν να παρέχουν εγγυήσεις».
Και χωρίς προηγούμενη εμπειρία













Οπότε αν σκεφθεί κανείς ότι η ρευστότητα – Quantitative ease (ποσοτική χαλάρωση), όπως την έκανε κάμποσες φορές η Ομοσπονδιακή τράπεζα “είναι πολύ καλό πράγμα”.





















Αριστερά φαίνεται το ποσοστό “μόχλευσης” που χρησιμοποιούν κατά καιρούς, οι μεν για να κάνουν τις φούσκες και η FED (μπλε στήλη) για να τις ξεφουσκώνει ( ρευστότητα – Quantitative ease).







Σήμερα η FED, που πολλοί θεωρούν ότι η πολιτική της θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για την ΕΚΤ, μετά την μαζική επέκταση του ισολογισμού της, στο όνομα της διατήρησης της “ειρήνης”, χρησιμοποιεί ποσοστό μόχλευσης, που υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που ήταν αρκετό για να ακρωτηριάσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα το 2008.

Περίεργα πράγματα, !















Ακόμη και για την “αλλαγή”, αφού αυτή “δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ” !!

Εν τούτοις κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποτέ τι μπορεί να συμβεί, αν σκεφθεί κανείς τις χιλιάδες άτομα που παρά τη μεγάλη βροχή, έδωσαν προχθές μπροστά στο κοινοβούλιο το αγωνιστικό τους παρών.

Τσοπάνης απ' τα Τζουμέρκα