του Αλέξη Ξιφαρά
Όλοι, πιθανότατα, μάθαμε για τους πυροβολισμούς στο Μόναχο όπου έχασαν τη ζωή τους 10 άνθρωποι. 10 άνθρωποι ! Το γεγονός είναι όντως τραγικό, δεδομένου ότι κάθε ζωή που χάνεται ισοδυναμεί (τουλάχιστον στην συνείδηση μου) με την απόλυτη θλίψη. Κοινώς κάθε φορά που δολοφονείται ένας άνθρωπος πέφτει ο ουρανός και μας πλακώνει… Ειδικά όταν αυτοί οι θάνατοι χρησιμοποιούνται ήδη από τους κυβερνώντες ανά τον κόσμο για να παγιωθεί το καθεστώς εξαίρεσης/έκτακτης ανάγκης ως η μοναδική μορφή διακυβέρνησης σε περίοδο δομικής κρίσης του καπιταλισμού.
Με άλλα λόγια οι ελίτ βλέπουν ότι πλέον δεν μπορούν να λύσουν τις αντιφάσεις του συστήματος όπως παλιότερα και δεν μπορούν να εξαγοράσουν με εύκολο χρήμα τους λαούς ώστε οι τελευταίοι να βγάλουν τον σκασμό. Η κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί με τους βαρόνους του χρήματος στην (οικονομική και πολιτική) εξουσία. Είτε οι λαοί θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους για να επιβάλλουν ένα νέο κοινωνικό σύστημα, είτε η κρίση θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει μέχρι ένας νέος μεγάλος πόλεμος να κάνει “reset” στον καπιταλισμό (βλ. τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και την «Χρυσή Εποχή» του καπιταλισμού που ακολούθησε, 1945-1973). Οι ελίτ που έχουν καταλάβει πολύ καλά (σε αντίθεση με τους λαούς) τι ακριβώς διακυβεύεται καταφεύγουν στην προσφιλή γι’ αυτούς λύση της αντιδημοκρατικής εκτροπής, η οποία παίρνει διαχρονικά την μορφή των έκτακτων συνθηκών που απαιτούν πάντα έκτακτα μέτρα («προσωρινής» κατάλυσης του συντάγματος, κήρυξης στρατιωτικών νόμων, κοκ) για να αντιμετωπιστούν.
Ζούμε σ’ ένα Οργουελικό κόσμο (βλ. το βιβλίο «1984»), όπου μια διακρατική- ηπειρωτική κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα μέχρι και τα όνειρά μας ή σ’ έναν κόσμο αλά Huxley (βλ. «ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος»), όπου η πληροφορία είναι μεν διαθέσιμη σ’ όλους αλλά έχει τέτοιο όγκο που είναι φύσει αδύνατο να επεξεργαστεί (ούτε λόγος να γίνει κτήμα) από τον μέσο άνθρωπο, ο οποίος σκόπιμα και βάσει σχεδίου έχει τεράστιο έλλειμμα κριτικής σκέψης από το σύστημα εκπαίδευσης ;; Στον κόσμο του Orwell «ο Μεγάλος Αδελφός» κρύβει την αλήθεια, ενώ στον κόσμο του Huxley το «Παγκόσμιο Κράτος» δημοσιεύει την αλήθεια, αλλά παράλληλα την θάβει μέσα σε μια θάλασσα προπαγάνδας και άσχετης πληροφορίας, έχοντας κάνει παράλληλα τους ανθρώπους παθητικά και άκρως ηδονιστικά όντα, ανίκανα ακόμα και για τους πιο απλούς συνειρμούς, παραδομένα εντελώς στον καταναλωτικό τρόπο ζωής. Πιστεύω ότι ζούμε σε κάτι που προσιδιάζει περισσότερο στον δεύτερο κόσμο.
Οπότε μια καλή αρχή είναι να πάψουμε επιτέλους να είμαστε μισότυφλοι και επιλεκτικά ευαίσθητοι, ήτοι να σταματήσουμε να χάφτουμε ότι μας λέει η τηλεόραση και τα ΜΜΕ και να στρέψουμε την προσοχή μας στα (δημοσιευμένα και διαθέσιμα σ’ όλους) δεδομένα που έχουν πραγματική σημασία. Θέλω να πω ότι αυτά που γίνονται τώρα στο Μόναχο γίνονται καθημερινά, όχι σε κάποιο «failed state» της υποσαχάριας Αφρικής, αλλά στον κολοφώνα του «ελεύθερου κόσμου», στις ίδιες τις ΗΠΑ. Στο Μόναχο δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 10 άνθρωποι από έναν ένοπλο. Για να δούμε τι γίνεται στις ΗΠΑ: Σύμφωνα με το site «Gun Violence Archive» μέχρι σήμερα από την αρχή του 2016 έχουν σκοτωθεί από όπλα 7.712 άτομα, εκ των οποίων 345 ήταν παιδιά ηλικιών από 0 έως 11 και 1.674 παιδιά ηλικιών από 12 έως 17. Τα περιστατικά, δε, μαζικών πυροβολισμών ανέρχονται στα 200. Επιπλέον τις τελευταίες 72 ώρες έχουν σκοτωθεί από όπλα στις ΗΠΑ πολύ περισσότερα από 10 άτομα.
Όταν λοιπόν στις 22 Ιουλίου έπιασε υστερία τον μέσο Έλληνα και τον μέσο Ευρωπαίο για την μαζική δολοφονία των 10 ατόμων στο Μόναχο, στις ΗΠΑ, που σκοτώνονται 10άδες, αν όχι εκατοντάδες καθημερινά, ήταν απλά Παρασκευή. Για να μην αναφέρω τις χιλιάδες ψυχές που πνίγονται στο Αιγαίο, τους αδικοχαμένους του πολέμου στην Συρία, τους αμέτρητους νεκρούς στην Γάζα, και τόσους άλλους σε πληθώρα μερών στον κόσμο όπου μαστίζονται από έναν αέναο (επίσημο ή ακήρυχτο) πόλεμο.
Μήπως να ανακτήσουμε την όρασή μας και στα δυο μας μάτια και να αρχίσουμε να θρηνούμε και όλους αυτούς και όχι μόνο τους Ευρωπαίους ; Και μετά τον αναγκαστικά σύντομο θρήνο να γκρεμοτσακίσουμε όλα αυτά τα καθάρματα - μαζί με την «σκύλα» που τα γέννησε - που συντρίβουν τους πολίτες με τις πολιτικές λιτότητας, με την εμπορευματοποίηση των όπλων και με τους πολέμους που κάνουν για τα κέρδη τους ;
Με άλλα λόγια οι ελίτ βλέπουν ότι πλέον δεν μπορούν να λύσουν τις αντιφάσεις του συστήματος όπως παλιότερα και δεν μπορούν να εξαγοράσουν με εύκολο χρήμα τους λαούς ώστε οι τελευταίοι να βγάλουν τον σκασμό. Η κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί με τους βαρόνους του χρήματος στην (οικονομική και πολιτική) εξουσία. Είτε οι λαοί θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους για να επιβάλλουν ένα νέο κοινωνικό σύστημα, είτε η κρίση θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει μέχρι ένας νέος μεγάλος πόλεμος να κάνει “reset” στον καπιταλισμό (βλ. τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και την «Χρυσή Εποχή» του καπιταλισμού που ακολούθησε, 1945-1973). Οι ελίτ που έχουν καταλάβει πολύ καλά (σε αντίθεση με τους λαούς) τι ακριβώς διακυβεύεται καταφεύγουν στην προσφιλή γι’ αυτούς λύση της αντιδημοκρατικής εκτροπής, η οποία παίρνει διαχρονικά την μορφή των έκτακτων συνθηκών που απαιτούν πάντα έκτακτα μέτρα («προσωρινής» κατάλυσης του συντάγματος, κήρυξης στρατιωτικών νόμων, κοκ) για να αντιμετωπιστούν.
Ζούμε σ’ ένα Οργουελικό κόσμο (βλ. το βιβλίο «1984»), όπου μια διακρατική- ηπειρωτική κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα μέχρι και τα όνειρά μας ή σ’ έναν κόσμο αλά Huxley (βλ. «ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος»), όπου η πληροφορία είναι μεν διαθέσιμη σ’ όλους αλλά έχει τέτοιο όγκο που είναι φύσει αδύνατο να επεξεργαστεί (ούτε λόγος να γίνει κτήμα) από τον μέσο άνθρωπο, ο οποίος σκόπιμα και βάσει σχεδίου έχει τεράστιο έλλειμμα κριτικής σκέψης από το σύστημα εκπαίδευσης ;; Στον κόσμο του Orwell «ο Μεγάλος Αδελφός» κρύβει την αλήθεια, ενώ στον κόσμο του Huxley το «Παγκόσμιο Κράτος» δημοσιεύει την αλήθεια, αλλά παράλληλα την θάβει μέσα σε μια θάλασσα προπαγάνδας και άσχετης πληροφορίας, έχοντας κάνει παράλληλα τους ανθρώπους παθητικά και άκρως ηδονιστικά όντα, ανίκανα ακόμα και για τους πιο απλούς συνειρμούς, παραδομένα εντελώς στον καταναλωτικό τρόπο ζωής. Πιστεύω ότι ζούμε σε κάτι που προσιδιάζει περισσότερο στον δεύτερο κόσμο.
Οπότε μια καλή αρχή είναι να πάψουμε επιτέλους να είμαστε μισότυφλοι και επιλεκτικά ευαίσθητοι, ήτοι να σταματήσουμε να χάφτουμε ότι μας λέει η τηλεόραση και τα ΜΜΕ και να στρέψουμε την προσοχή μας στα (δημοσιευμένα και διαθέσιμα σ’ όλους) δεδομένα που έχουν πραγματική σημασία. Θέλω να πω ότι αυτά που γίνονται τώρα στο Μόναχο γίνονται καθημερινά, όχι σε κάποιο «failed state» της υποσαχάριας Αφρικής, αλλά στον κολοφώνα του «ελεύθερου κόσμου», στις ίδιες τις ΗΠΑ. Στο Μόναχο δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 10 άνθρωποι από έναν ένοπλο. Για να δούμε τι γίνεται στις ΗΠΑ: Σύμφωνα με το site «Gun Violence Archive» μέχρι σήμερα από την αρχή του 2016 έχουν σκοτωθεί από όπλα 7.712 άτομα, εκ των οποίων 345 ήταν παιδιά ηλικιών από 0 έως 11 και 1.674 παιδιά ηλικιών από 12 έως 17. Τα περιστατικά, δε, μαζικών πυροβολισμών ανέρχονται στα 200. Επιπλέον τις τελευταίες 72 ώρες έχουν σκοτωθεί από όπλα στις ΗΠΑ πολύ περισσότερα από 10 άτομα.
Όταν λοιπόν στις 22 Ιουλίου έπιασε υστερία τον μέσο Έλληνα και τον μέσο Ευρωπαίο για την μαζική δολοφονία των 10 ατόμων στο Μόναχο, στις ΗΠΑ, που σκοτώνονται 10άδες, αν όχι εκατοντάδες καθημερινά, ήταν απλά Παρασκευή. Για να μην αναφέρω τις χιλιάδες ψυχές που πνίγονται στο Αιγαίο, τους αδικοχαμένους του πολέμου στην Συρία, τους αμέτρητους νεκρούς στην Γάζα, και τόσους άλλους σε πληθώρα μερών στον κόσμο όπου μαστίζονται από έναν αέναο (επίσημο ή ακήρυχτο) πόλεμο.
Μήπως να ανακτήσουμε την όρασή μας και στα δυο μας μάτια και να αρχίσουμε να θρηνούμε και όλους αυτούς και όχι μόνο τους Ευρωπαίους ; Και μετά τον αναγκαστικά σύντομο θρήνο να γκρεμοτσακίσουμε όλα αυτά τα καθάρματα - μαζί με την «σκύλα» που τα γέννησε - που συντρίβουν τους πολίτες με τις πολιτικές λιτότητας, με την εμπορευματοποίηση των όπλων και με τους πολέμους που κάνουν για τα κέρδη τους ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου